Ευτυχης παντρεμενος δεν υπαρχει αλλα ουτε και ευτυχης ανυπαντρος ιδιαιτερα οταν περασουν τα χρονια κ φτασει τα 50.ο μπαμπας μου ειχε ενα φιλο γεροντοπαλικαρο ,επαθε καρκινο.κανεις δεν πηγε στο νοσοκομειο να τον δει.μονο ο μπαμπας μου.στη κηδεια ηταν 2 ,3 φιλοι ειπε. Εχεις δικιο πολλοι παντρευονται λογω παραιτησης η λογω θελω παιδια.
Για το τελευταιο σχολιο δεν ξερω τι να σου πω αλλα θα σου πω ενα πραγμα.κανενας αντραςνδεν θελει να του γαμουν τη γυναικα ακομη και αν ο ιδιος την εχει κερατωσει 10χ φορες.για τον αντρα το να του γαμησειςντη γυναικα ειναι σαν να του κλεβεις κατι.ειναι θεμα αντρισμου περηφανειας.κερατας χαρουμενος δεν υπαρχει.
Εγω θα πω κατι αλλο.μου κανει εντυπωση που βλεπω ζευγαρια να κανουν ας πουμε ξεχωριστες ζωες.εχω παει σε πολλα παιδικα παρτυ για παραδειγμα και βλεπω μαμαδες μονες .οι ιδιες παντα.για.χρονια πολλα.δεν εχω δει ποτε τους αντρες τους.μιλαμε για ολο το νηπιαγωγειο 4 ετη.αν δηλαδη αυτη η αυτος ειχαν γκομενα δεν θα μου κανε εντυπωση.το ιδιο μια γυναικα απο τη δουλεια.μου ελεγε τι κανει γυμναστηριο πιλατες περπατημα υπερωριες στηβδουλεια...αναρωτιομουν ποτε βλεπει τον αντρα της.ειναι παντρεμενοι εξαποστασεως.μα ετσι ειναι ο γαμος?
Τελευταιο σχολιο:αν μια γυναικα θελει να ξενογαμηθει δεν χρειαζεται φιλους απο τη παρεα.θα το κανει με ενα απο τη δουλεια .θα της πει αυριο παιξτο αρρωστη και ελα στο ταδε ξενοδοχειο να σε γαμησω,καινθα το κανει σαν υπακουο σκυλι.μετα θα παει σπιτι θα φιλισει το συζυγο και θα μαγειρεψει παστιτσιο για την οικογενεια.στο τελος θα τους ρωτησει αν το μαγειρεψε καλα και θα τους φιλησει για καληνυχτα.στο τραπεζι οταν η μικρη μερουλα τους δειξει τη ζωγραφια που εκανε στο νηπιαγωγειο με τη χαρουμενη οικογενεια θα πει οτι ειναι πολυ ωραια φωτο και θα τη κολησει με μαγνητακι στο ψυγειο
είσαι υπέροχα περιγραφικός, στο δίνω!
Ναι, η μοναχικότητα είναι πολύ ΄ζόρικη και σκληρή πίστα. Δεν είναι για όλους, αυτό είναι σίγουρο.
Πολλοί βολεύονται με το να ζήσουν μόνοι, αλλά κανένας δεν θέλει να πεθάνει μόνος. Στα 30-40-και 50 θα σου πω, αν είσαι σε καλή φάση, οοοολα φαντάζουν ρόδινα. Τάχα παρεούλες, γελάκια, μαζώξεις, ψευτοχαβαλέδες.
Όταν κλείσει η πόρτα ΄κι ο καθένας σπιτάκι του όμως, σιγά σιγά νιώθεις και το βάρος της αυλαίας που πέφτει. Ελάχιστοι μπορούν να δουλέψουν μια διέξοδο απο αυτή τη μελαγχολία.
Αλλά ΑΝ καταφέρεις να ζήσεις υπέροχα για 4-5 δεκαετίες (πράγμα δύσκολο μεν) και πληρώσεις ένα τίμημα να πεθαίνεις για 2-3 χρόνια μόνος, ίσως δεν είναι κακό deal (αν μπορεί κανείς να το δει έτσι).
Όπως και να το κάνουμε, δεν είναι ωραίο να ξεμένεις μόνος. Αλλά δυστυχώς για πολλούς αυτό αποτελεί μονόδρομο, λόγω συνθηκών. Μπορεί στα 55-60 σου να βρεις καμμιά ρεμαλομεγαλοκοπέλα να κάνετε παρέα και ν ακούτε μαζί Μπιθικώτση απτο τρανζιστοράκι σε μια ταβέρνα στον Κάλαμο πχ.
Αν έχεις ζήσει καλά και έχεις χορτάσει κάποια πράγματα, θα είναι πιο ευκολο.
