Έτσι ακριβώς είναι.είσαι υπέροχα περιγραφικός, στο δίνω!
Ναι, η μοναχικότητα είναι πολύ ΄ζόρικη και σκληρή πίστα. Δεν είναι για όλους, αυτό είναι σίγουρο.
Πολλοί βολεύονται με το να ζήσουν μόνοι, αλλά κανένας δεν θέλει να πεθάνει μόνος. Στα 30-40-και 50 θα σου πω, αν είσαι σε καλή φάση, οοοολα φαντάζουν ρόδινα. Τάχα παρεούλες, γελάκια, μαζώξεις, ψευτοχαβαλέδες.
Όταν κλείσει η πόρτα ΄κι ο καθένας σπιτάκι του όμως, σιγά σιγά νιώθεις και το βάρος της αυλαίας που πέφτει. Ελάχιστοι μπορούν να δουλέψουν μια διέξοδο απο αυτή τη μελαγχολία.
Αλλά ΑΝ καταφέρεις να ζήσεις υπέροχα για 4-5 δεκαετίες (πράγμα δύσκολο μεν) και πληρώσεις ένα τίμημα να πεθαίνεις για 2-3 χρόνια μόνος, ίσως δεν είναι κακό deal (αν μπορεί κανείς να το δει έτσι).
Όπως και να το κάνουμε, δεν είναι ωραίο να ξεμένεις μόνος. Αλλά δυστυχώς για πολλούς αυτό αποτελεί μονόδρομο, λόγω συνθηκών. Μπορεί στα 55-60 σου να βρεις καμμιά ρεμαλομεγαλοκοπέλα να κάνετε παρέα και ν ακούτε μαζί Μπιθικώτση απτο τρανζιστοράκι σε μια ταβέρνα στον Κάλαμο πχ.
Αν έχεις ζήσει καλά και έχεις χορτάσει κάποια πράγματα, θα είναι πιο ευκολο.
Τι πιστεύω εγώ; Αν είσαι ωραίος τυπάς, κάποια θα βρεθεί για τα γεράματα να κάνετε παρέα.
Αν δεν έχεις και οικονομικό πρόβλημα και είσαι και λίγο φιλοσοφημένος για τις πραγματικές απολαύσεις της ζωής, τότε ακόμα καλύτερα. Θα περνάς ζάχαρη.
Αν είσαι κανένας στριφνός κωλόγερος, τότε χέσ' τα...
Μόνο στο Μπιθικώτση διαφωνώ κάθετα!