Για να μη νιώθετε άσχημα, μου έχει τύχει περιστατικό: κλείνω ραντεβού με μια τυπισσα στο σπίτι της ωριαίο, πρώτη φορά. Πάω αγχωμένος, έχει χρόνια που έγινε. Μπαίνω μέσα όλα καλά. Με το που βγάζω το μποξεράκι, είχα και αρκετή τρίχα και το πουλί μου από το άγχος είχε κρυφτεί. Είχε και κρύο. Μόλις με είδε, της έφυγε ένα ειρωνικό γέλιο (ακριβώς αυτό που περιγράφετε στο νήμα). Είχα και λίγα κιλά παραπάνω και ξέρετε αυτό το σακουλιασμα που κάνουμε στην γύρω περιοχή συν ότι έκανα αυτή τη μαλακια που τραβιεσαι λίγο πίσω σαν αδερφή, σπας λίγο τη λεκάνη, μη φανεί το πουλί σου (πολύ άγχος).
Δε θα ξεχάσω το βλέμμα της όταν μετά το μασάζ και εχοντασ χαλαρώσει γύρισα και το παπαρι μου είχε γίνει 20αρι κανονικός πυραυλος, και το βλέμμα της το έριξε ακριβώς τη στιγμή που πήγαινε χαλαρή να το πάρει στο στόμα της. Δεν την έκπληξη χαράς, ούτε ουαου ούτε γέλιο. Ήταν πραγματικά βλέμμα ο ορισμός του wtf, πήρε το πιο ηλιθιο, αμήχανο ύφος. Θυμάμαι καλά εκείνη τη μέρα και τα δάκρυα που έριξε όσο την έσπρωχνα επίτηδες κάτω, να πνίγεται και συνάμα να τρίβει τη μούρη της στις πουτσότριχες μου.
Αληθινή ιστορία μέχρι την τελευταία σταγόνα σπέρματος, να ξέρετε.
Συμπέρασμα: μικρή, μεσαία, μεγάλη, έχει δει μεγαλύτερες και μικρότερες. Αν γελάσει ειρωνικά, κάντε την να βλαστημήσει την ώρα και τη στιγμή που έγινε πουτάνα. Μπουκώστε την μέχρι να σπάσουν τα αγγεία στα μάγουλα της και να γεμίσει κοκκινίλες. Θα το θυμάται για καιρό, και εσάς και την «μικρή» πουτσα σας. Τώρα που το σκέφτομαι, δεν έχει καλύτερο από πουτανα που ειρωνεύεται. Ξεκλειδώνεις κατευθείαν και αφήνεις πίσω σου κάθε σεβασμό - ανασφάλεια. Γλυτωνεις την ξεπέτα.
