Ο Mindreader μ' εχει καλυψει πληρως με τα κειμενά του. Σε βαθμο εντυπωσιακο/ ανησυχητικο.
Εγω, εμπιπτοντας στην κατηγορια... 1,5 εχω εξαιρετικη δυσκολια στο να πιασω γκομενα.
Δεν το 'χω κανει ποτέ (στα 28 μου).
Κατα καιρους, εχω υπαρξει πολυ ερωτευμενος με πολυ συγκεκριμενες τυπισσες, με τις οποιες δεν ΜΠΟΡΟΥΣΑ να ειμαι.
Ολες τις υπολοιπες, τις βαριεμαι εξαιρετικα, οπως και ολους, σχεδον, τους ανθρωπους (για να μην θεωρηθω μισογυνης : -)
Ειναι φορες που θα ηθελα να παω σ' ενα μαγαζι, ή ενα live, και η ελλειψη γκομενας μου δημιουργησε "κοινωνικη δυσκολια"...
Ειναι φορες που θελω να γαμησω
(επειγοντως), αλλά η ελλειψη γκομενας ΚΑΙ χρηματος για πουτανες με οδηγει σε πληρες αδιεξοδο.
Ναι μεν ΔΕΝ εχω την τεχνογνωσια, αλλά ξερω οτι θα
μπορουσα να πιασω γκομενα, αν ηθελα σωνει και ντε. Μού λειπουν οι γκομενικες ικανοτητες, αλλά εχω κοινωνικες ικανοτητες και εχω καποιου ειδους ταλεντα (τα οποια οι γκομενες εκτιμουν). Αυτο το τονιζω, για να μην δωσω την εσφαλμενη εντυπωση του Ντε Νιρο στον Ταξιτζη...
Το θεμα ειναι:
ΝΑΙ, τα στανταρτς μου ειναι πολυ υψηλοτερα απ' τις παρουσες δυνατοτητες μου, λογω
(και) της πορνειας!
ΝΑΙ, εχω σοβαροτερα προβληματα να επιλυσω. Κυριως πρακτικα - οικονομικα, αλλά
και αυτοπραγματωσης. Δεν εχω, καν, στο μυαλο μου το να βρω γκομενα! Εξαλλου, εχω συνηθισει χωρις...
ΝΑΙ, εχω απομυθοποιησει ολοκληρωτικα ακομα και τις γκομενες που καποτε ερωτευτηκα. Εχω γινει πολυ σκληρος, μεσα απ' τη φαση της "single" ζωης. Αλλά χαιρομαι γι' αυτο, γιατι ειναι σαν να εχω παρει το κοκκινο (?) χαπι, στο Ματριξ.
ΟΧΙ, δεν ζηλευω καθολου τους φιλους μου για τις γκομενές τους. Μπορω να πω οτι τους λυπαμαι!
(μπεσα για μπεσα, αυτο το τελευταιο)
Το ερωτημα ειναι:
Γιατι παρουσιαζεις ως "ψυχολογικη ενδεια" την αυτονομηση του σεξ απ' τα παχια λογια και τις δηθεν αγαπες (που συνηθως ειναι αυθυποβολη ανωριμων κι εγκεφαλικα μετριων ανθρωπων, για να εξυψωσουν τον/την συντροφό τους και να νιωσουν ανωτεροι απο γελαδια - ενω
δεν ειναι?)
Και παλι να τονισω οτι:
Η ελλειψη τρυφεροτητας ειναι ΟΝΤΩΣ ενα ειδος συναισθηματικης "εκπτωσης"...
Εγω ενιωσα τρυφεροτητα, πχ, για μια πουτανα που απλα ηταν πολυ αισθησιακη και ευγενικη (την ειχα αναφερει κι εδω). Χωρις ουτε καν να την φιλησω στο στομα, ή να κανω κατι παραπερα απ' το basic προγραμμα μπουρδελου.
Απ' την αλλη, μπορω να διαχωρισω το σεξ ως διαδικασια, και να κρινω οτι, ακομα και αν βρω καποια γκομενα, ΔΕΝ θα ειναι επειδη ειναι "ενδιαφερουσα" ως ατομο, αλλά επειδη την χρειαζομαι βιολογικα.
Επαναλαμβανω οτι η "αγαπη" ειναι ψευδαισθηση, κατα τη γνωμη μου (εκτος αν ζεις 25 χρονια με μια τυπισσα, και την αντιμετωπιζεις ως συγγενη σου).
ΥΓ- Νομιζω οτι η
(πολυεπιπεδη, ακομα και γεωγραφικη) δυσκολια στο να τα φτιαξω με μια τυπισσα που γουσταρα παθολογικα (χωρις υπερβολη, αν κρινω απο καποιες επιπτωσεις...) το καλοκαιρι του '15, με εκανε πολυ πιο σοβαρο ανθρωπο.
Δηλαδη, το κλωθογυρισα στο μυαλο μου αρκετα για να καταλαβω οτι το ΜΟΝΟ που με κανει να την θελω πολυ ειναι τα στανταρτς του DNA μου, περι γονιμοτητας του αλλου φυλου (απο 'κει κρινεται αν "αγαπας" καποια => αν εχει ισχυρα σηματα γονιμοτητας στην εμφανισή της).
Και πως ολος ο περιβαλλων θαυμασμος (για σπουδες, αποψεις κλπ) ηταν σχεδον υποκριτικος, προς τον ιδιο μου τον εαυτο.