Καλησπέρα συναγωνιστές μου. Διάλεξα το χώρο αυτό να πω λίγο τον πόνο μου να μην μου στρίψει. Πριν μήνες σε κάποιο νήμα του φόρουμ έγινε συζήτηση αν το να πας σε μπουρδέλο είναι η όχι κέρατο. Στήριξα τότε την άποψη του όχι, γιατί για να πάει κανείς κάτι τρέχει με το γάμο του και το έτερο ήμισυ δεν είναι αθώο.
Είμαι παντρεμένος με δύο μεγάλα παιδιά και γι' αυτό το λόγο αποφάσισα να σβήνω τα κάρβουνα της αγαμίας τα οποία είχα υποστεί για μεγάλο χρονικό διάστημα στα μπουρδέλα εδώ και τρία χρόνια. Ισχυρίστηκα ότι το να έκανα σχέση προβλήματα θα μου έφερνε. Και θα έβγαινε η κυρία κι από πάνω. Μέχρι πριν λίγες μέρες πίστευα ότι πάει καταδιαόλου το θέμα και απλά όπως εξηγήθηκα και στη γυναίκα μου, μεταξύ μας τέρμα. Απλά συμβατικά για τα παιδιά.
Έλα όμως που, όπως λέει ένα ρητό, "ποτέ κρυφό που να μην βγει μια μέρα στο παζάρι". Έτσι μια και η κυρία πήγε στο χωριό να βοηθήσει τους δικούς της, εγώ έμεινα μόνος να περάσω τα Χριστούγεννα. Και σκέφτηκα να τα περάσω ζάχαρη όπως έλεγα και σε διάφορα μηνύματα που έγραψα. Όμως ο διάολος έσπασε το πόδι του να συναντηθούμε με έναν κοινό γνωστό ο οποίος μου αποκάλυψε ότι η κυρία είχε σχέση. Και μάλιστα από την αρχή που παρουσιάστηκε η κρίση, το πάγωμα της σχέσης μας. Είχε έναν πολύ καλό τρόπο και το κάλυπτε από όλη την οικογένεια.
Και μάλιστα ο κοινός γνωστός είχε και φωτογραφίες στο κινητό που ήταν παρέα όλοι μαζί, κι αυτήν φυσικά μέσα στις αγκαλιές με τον άλλον, τον οποίον τυχαίνει να γνωρίζω. Νεότερος από μένα, παντρεμένος, με δύο παιδιά. Ο κοινός γνωστός την έδωσε γιατί χώρισε με τη φίλη της και η δική μου έκανε το λάθος μα πάρει το μέρος της φίλης .
Τσιτώθηκα τόσο πολύ που με χίλια ζόρια κατάφερα να κρατήσω την ψυχραιμία μου το πρώτο εικοσιτετράωρο, να μην την πάρω και να τη βρίσω. Και τότε θέλησα να ξεδώσω, χωρίς το παραμικρό ίχνος ενοχής. Κι εκεί ήταν που έπαθα την πλάκα μου. Με στανταράκι δεν κατάφερα να χύσω. Μου έπεφτε λίγο πριν τελική ευθεία.
Ξανά την άλλη μέρα με την Κουβανέζα Τίφανυ. Τίποτα. Στο τέλος να μου την παίζει η κοπέλα για να χύσω με το ζόρι. Μετά την πρωτοχρονιά με την Τάνια από Φωκαίας τίποτα. Εγκατάλειψη του αγώνα πάλι πριν την τελική ευθεία.
Φίλοι μου έχω πάθει πλάκα.
Το.μόνο που θα με παρηγορούσε είναι να εκδικηθώ τον καριόλη. Ήταν φίλος κι έπρεπε να σεβαστεί. Όχι! Κανονικά θα ήθελε κι εκείνη το μπερντάκι της. Αλλά δεν θέλω να δημιουργήσω θέμα για τα παιδιά. Δεν θα δείρω απλά τη γυναίκα μου, αλλά και την μάνα των παιδιών μου, κι αυτό θα τους πρόσβαλε.
Σκέφτηκα να βρω τον τύπο σε μια φάση οι δύο μας. Να του παίξω τέτοιο ξύλο, που θα δει το χάρο με τα μάτια.
Είμαι κοντά στα 60. Αλλά με τις πολεμικές τέχνες που ξέρω, από μικρό παιδί ασχολούμαι, ακόμα και τώρα, θα τον σενιάρω σε 5 λεπτά. Ξέρω, θα του φανεί αιώνας, θα του φανεί ατελείωτο μαρτύριο το ξύλο που θα του ρίξω.
Στην γυναίκα μου σκέφτομαι να μην κάνω καν νύξη. Να την αφήσω μέσα στο προβληματισμό. Θα το μάθει, δεν γίνεται. Και τι θα μου πει; Γιατί το έκανα; Ας με ρωτήσει.
Τι λέτε, ρε μάγκες; Σκέφτομαι καλά; Νιώθω πως αν δεν το κάνω, δεν με βλέπω να μου σηκώνεται ξανά με τα κοριτσάκια. Δεν γίνεται, πρέπει να κλείσω το κεφάλαιο. Κι όχι τίποτα άλλο, τον θεωρούσα και φίλο, τον μαλάκα!
