Αγαπητέ το θέμα του γάμου είναι θέμα οικονομικής φύσεως και όχι συναισθηματικής ή κοινωνικής.Πάντα ήταν.Απλά πριν 50 χρόνια η γυναίκα "απαγορευόταν" να δουλεύει πλην ελαχίστων εξαιρέσεων και επαγγελμάτων, βλέπε δασκάλα, νοσοκόμα κτλ.Εφόσον δεν είχε λεφτά, μόρφωση, κοινωνική θέση ως μονάδα έκανε τα στραβά ματια και ας μην της άρεσε.Εσένα το αφεντικό σου άμα είναι μαλάκας θα τον γαμωσταυρίσεις η θα κάνεις τουμπεκί;
Τώρα η γυναίκα δουλεύει και πολύ απλά κάνει ότι και ο άντρας.Και κάτα τη γνώμη μου καλύτερα έτσι γιατί δεν υπάρχει υποκρισία.Άμα ταιριάζεις με τον άλλο ή την άλλη παντρεύεσαι και κάνεις παιδιά, κάνεις σχέση ή ότι γουστάρεις τελοσπάντων αν δεν ταιριάζεις δεν κάνεις τίποτα κι όλα καλά.
Να κάνω μια «αφελή» ερώτηση;
Γιατί ενώ το (καπιταλιστικό) σύστημα προμοτάρει μετά μανίας φεμινισμό/γυναικεία χειραφέτηση (βλ. ρητορική περί «τοξικής πατριαρχίας»), δεν βγάζει άχνα/κιχ για τα τοξικά αφεντικά; Γιατί έχουμε αυτά τα double standards σαν κοινωνία;
Μήπως γιατί λέω μήπως η γυναικεία χειραφέτηση στην ουσία δεν είναι ιδεολογία (ναι, έτσι φαίνεται εκ πρώτης όψεως), αλλά παγκόσμια μπίζνα δυνητικής αξίας τρις $$$, ενώ αν υπήρχε αντίστοιχο κίνημα απελευθέρωσης των καταπιεσμένων υπαλλήλων από τα αφεντικά, τότε θα κατέρρεε σαν χάρτινος πύργος όλο το οικονομικό σύστημα;
Ποιός είναι αρκετά μαλάκας να ανεχτεί καταπίεση από αφεντικά και μισθούς της πλάκας αν μπορούσε να βγάζει μόνος του περισσότερα λεφτά;
Για σκεφθείτε το λίγο... χωρίς χρωματιστά γυαλιά (βλ. ιδεολογίες), απλά και μόνο με βάση τον ρεαλισμό (χρήμα/εξουσία).