Δε μπερδεύω τα πράγματα φίλε studian.
Πίσω από κάθε πράξη, υπάρχει το ατομικό συμφέρον. Κάποιος δίνει διαταγή με βάση το προσωπικό συμφέρον του, κάποιος την εκτελεί με βάση το δικό του.
Η ΠΗΓΗ της διαταγής αποφασίζει με βάση το δικό της συμφέρον. Ο πολιτικός ας πούμε έχει στο μυαλό του πάντα τα θετικά αποτελέσματα από πλευράς ψήφων. Ο επιχειρηματίας πάντα αποφασίζει με βάση το κέρδος του.
Στα χαμηλότερα επίπεδα, στο εκτελεστικό μέρος, ίσως το προσωπικό συμφέρον να σημαίνει απλή επιβίωση. Εκτελώ τη διαταγή για να ζήσω.
Ορισμένοι αισθάνονται πρέπει να επανέλθουν τα ξερονήσια επειδή οι πράξεις κάποιων άλλων τους ενοχλούν. Δεν κατάλαβα να υπάρχει το συλλογικό συμφέρον πίσω από τις σκέψεις αυτες. Το συμφέρον του ατόμου θεωρούν ότι πρέπει να υπερισχύσει του συλλογικού. Οι προτάσεις τους έχουν στον πυρήνα τους την πάρτη τους και μόνο. Μετά, για να κερδίσουν τις εντυπώσεις σίγουρα θα τις κολλήσουν με το κοινό καλό. Όπως φυσικά το αντιλαμβάνονται οι ίδιοι.
Κλασσικά παιχνίδια πολιτικής. Γνώστα αιώνες τώρα.
Λοιπόν, δεν είναι πιο συμφέρουσα οικονομικά η ενοικίαση όσων διαφωνούν με την πάρτη μας;
Δεν υπάρχει συλλογικό συμφέρον από τη φύση. Μόνο ατομικό συμφέρον υπάρχει. Απλώς πολλά άτομα μπορούν να συμφωνήσουν σε ένα συμβόλαιο και να επιδιώξουν ένα κοινό σκοπό σαφώς καθορισμένο στο συμβόλαιο αυτό. Η περίφημη θεωρία του κοινωνικού συμβολαίου.
Οι ιστορικές πραγματικότητες στις οποίες αναφέρθηκα (ναζισμός, κομμουνισμός, μετεμφυλιακή Ελλάδα) έκαναν αναγωγή σε μια μεταφυσική έννοια του κοινού συμφέροντος το οποίο υπερασπιζόντουσαν με τις πράξεις τους αυτές. Η αναγωγή αυτή ήταν στο έθνος, στην εργατική τάξη, με ένα πασπάλισμα ιστορικού ντετερμινισμού.
όσοι επιδιώκουν το ατομικότους συμφέρον πρώτα και κύρια επιδιώκουν την ειρήνη και την συνύπαρξη. Γιατί καλύτερα επιτυγχάνει κανείς το ατομικό του συμφέρονσε συνθήκες ειρηνικής συνύπαρξης. Αντίθετα εντάσσονται σε συλλογικότητες όσοι δεν μπορούν ή δεν θέλουν να επιδιώξουν το ατομικό τους συμφέρον. Πιστεύουν λοιπόν ότι εντασσόμενοι σε μια συλλογικότητα, αν η συλλογικότητα έρθει στην εξουσία θα είναι με τους κερδισμένους, οι οποίοι θα έχουν εξοντώσει τους διαφωνούντες.
Μακροπρόθεσμα βέβαια, όπως η ιστορία του υπαρκτού σοσιαλισμού έχει αποδείξει δυστυχούν όλοι εκτός από μια πολύ μικρή ομάδα αξιωματούχων. Πράγμα το οποίο επίσης περίτρανα αποδεικνύει ότι η επιδίωξη της προσωπικής ευημερίας (άρα του ατομικού συμφέροντος) είναι δυνατή μόνο σε συνθήκες ειρήνης.