Δεν είμαι καλός ούτε κακός.
Εμφανισιακά είμαι μέτριος, συχνά πάσχω από κατάθλιψη, με αποτέλεσμα το πρόσωπο μου να έχει μια στενάχωρη εικόνα, αυτή του καταθλιπτικού ανθρώπου. Αρκεί να δεις πως μοιάζει ο Άλαν Πόε για να πάρεις μία κάποια ιδέα για μένα.
Δυστυχώς παρότι γράφω, δεν γράφω τόσο καλά για να δίνω κάποιος διάσημος. Η φωνή μου δεν είναι μπάσα, παρόλα αυτά δεν είναι και τσιριχτή. Είναι απλά μια συνηθισμένη φωνή. Έχω όμως δύο μελαγχολικά μάτια και ένα σχετικά τίμιο πρόσωπο. Είμαι έξυπνος και διορατικός, δυστυχώς όμως είμαι τόσο αυτοκαταστροφικός και έχω χύσει τόσες πολλές φορές την «καρδάρα με το γάλα», που απορώ και εγώ, πως καταφέρνω να έχω μια κάποια σχετική άνεση και τάξη στην ζωή μου. Είμαι επίσης ειλικρινής και καλοπροαίρετος, ευγενικός και κατά βάθος πολύ ευαίσθητος, παρότι άμα με πιάσει το «μανιάτικο» γίνομαι «σκύλος».
Πράγμα που έχει και τα θετικά του σε σχέση με τις γκόμενες (γιατί ψαρώνουν) αλλά και τα αρνητικά του, σε σχέση με την ψυχική μου ηρεμία.
Με λίγα λόγια, θα έλεγα ότι σε γενικές γραμμές, είμαι αυτό που λέμε: ένα «καλό παιδί» που όμως γίνεται «κακό» εφόσον του πατήσεις τον κάλο.
Όλα αυτά – τα πολλές φορές αντιφατικά μεταξύ τους, χαρακτηριστικά, μου εξασφαλίζουν σπάνια γυναίκες και πολλές – πολλές φίλες. Για να είμαι απολυτά ειλικρινής, το πρόβλημα μου δεν είναι ότι δεν «βγάζω γυναίκες» το πρόβλημα μου είναι, ότι και τις σπάνιες φορές που τα καταφέρνω μετά από πολύ προσπάθεια, μετατρέπω τις σχέσεις της μίας βραδιάς σε μακροχρόνιες σχέσεις.
Επειδή συγκατοικώ τώρα κάποια μακροχρόνια σχέση μου, οι κινήσεις είναι ασφαλώς περιορισμένες. Με τσεκάρει σε κάθε ευκαιρία και νιώθω τα χνώτα της συνεχώς επάνω μου – όχι ότι την αδικώ.
Παρόλα αυτά η συγκατοίκηση, το στρωμένο κρεβάτι, το φαγητό, αλλά κυρίως ένας άνθρωπος όταν γυρνάς από την δουλειά, τις κρύες νύχτες του χειμώνα, είναι ασφαλώς πολύ καλύτερο από το τίποτα, για ένα κατά βάση καταθλιπτικό άτομο σαν εμένα.
Εξακολουθεί όμως να μου λείπει το σεξ.
Έχω ερωτικές ορμές, σε σημείο που να αυνανίζομαι κάθε μέρα, καθώς με αυτήν που συγκατοικώ, περισσότερο αγγαρεία, παρά κάτι άλλο είναι.
Κάποια στιγμή λοιπόν ανακάλυψα όπως όλοι εδώ το PUA – είπα να αλλάξω και καθώς δεν έχω φίλους που να ασχολούνται με το «άθλημα» δοκίμασα το “day game” έχοντας αποστηθίσει πολλές ατάκες του «The game” σχεδόν αυτολεξεί.
Διάβασα επίσης κάποια πράγματα και για την στάση του σώματος, τον νευρολογικό προγραμματισμό και τα εφάρμοσα στο «πεδίο» μόνος μου (και ναι, μερικές ατάκες πραγματικά δουλεύουν, ακόμα και στις Ελληνίδες.)
Αρχικά είχα κάποια αποτελέσματα δεν λέω: – Το: «ανατρίχιασα, να κοίτα…!» που είπε μια κοπέλα κάποτε (ένα 5μισαρακι, σερβιτόρα) μιλώντας για μένα και δείχνοντας τις τρίχες του χεριού της στην φίλη της ως επιβεβαίωση – παραμένει για μένα, μία μοναδική στιγμή θριάμβου, που θα μείνει ανεξίτηλα στην μνήμη μου όσα χρόνια και αν περάσουν!
Μετά η σερβιτόρα προσφέρθηκε αυτοβούλως να με κατατοπίσει «που είναι το πόστο της μην τύχει και ξαναπεράσω – και άμα θες έλα να με βρεις…» χωρίς καν να έχει ερωτηθεί. Την ήξερα μόλις πέντε λεπτά!
Εγώ φυσικά πήρα πολύ τα επάνω μου και πήρα κατευθείαν για την φίλη της, που μου άρεσε πολύ περισσότερο (8,5ρι καστανό) και ακόμα ποιο φυσικά τελικώς – όπως γίνεται σε τέτοιες περιπτώσεις… πήρα τα αρχίδια μου!
Εμφανισιακά είμαι μέτριος, συχνά πάσχω από κατάθλιψη, με αποτέλεσμα το πρόσωπο μου να έχει μια στενάχωρη εικόνα, αυτή του καταθλιπτικού ανθρώπου. Αρκεί να δεις πως μοιάζει ο Άλαν Πόε για να πάρεις μία κάποια ιδέα για μένα.
Δυστυχώς παρότι γράφω, δεν γράφω τόσο καλά για να δίνω κάποιος διάσημος. Η φωνή μου δεν είναι μπάσα, παρόλα αυτά δεν είναι και τσιριχτή. Είναι απλά μια συνηθισμένη φωνή. Έχω όμως δύο μελαγχολικά μάτια και ένα σχετικά τίμιο πρόσωπο. Είμαι έξυπνος και διορατικός, δυστυχώς όμως είμαι τόσο αυτοκαταστροφικός και έχω χύσει τόσες πολλές φορές την «καρδάρα με το γάλα», που απορώ και εγώ, πως καταφέρνω να έχω μια κάποια σχετική άνεση και τάξη στην ζωή μου. Είμαι επίσης ειλικρινής και καλοπροαίρετος, ευγενικός και κατά βάθος πολύ ευαίσθητος, παρότι άμα με πιάσει το «μανιάτικο» γίνομαι «σκύλος».
Πράγμα που έχει και τα θετικά του σε σχέση με τις γκόμενες (γιατί ψαρώνουν) αλλά και τα αρνητικά του, σε σχέση με την ψυχική μου ηρεμία.
Με λίγα λόγια, θα έλεγα ότι σε γενικές γραμμές, είμαι αυτό που λέμε: ένα «καλό παιδί» που όμως γίνεται «κακό» εφόσον του πατήσεις τον κάλο.
Όλα αυτά – τα πολλές φορές αντιφατικά μεταξύ τους, χαρακτηριστικά, μου εξασφαλίζουν σπάνια γυναίκες και πολλές – πολλές φίλες. Για να είμαι απολυτά ειλικρινής, το πρόβλημα μου δεν είναι ότι δεν «βγάζω γυναίκες» το πρόβλημα μου είναι, ότι και τις σπάνιες φορές που τα καταφέρνω μετά από πολύ προσπάθεια, μετατρέπω τις σχέσεις της μίας βραδιάς σε μακροχρόνιες σχέσεις.
Επειδή συγκατοικώ τώρα κάποια μακροχρόνια σχέση μου, οι κινήσεις είναι ασφαλώς περιορισμένες. Με τσεκάρει σε κάθε ευκαιρία και νιώθω τα χνώτα της συνεχώς επάνω μου – όχι ότι την αδικώ.
Παρόλα αυτά η συγκατοίκηση, το στρωμένο κρεβάτι, το φαγητό, αλλά κυρίως ένας άνθρωπος όταν γυρνάς από την δουλειά, τις κρύες νύχτες του χειμώνα, είναι ασφαλώς πολύ καλύτερο από το τίποτα, για ένα κατά βάση καταθλιπτικό άτομο σαν εμένα.
Εξακολουθεί όμως να μου λείπει το σεξ.
Έχω ερωτικές ορμές, σε σημείο που να αυνανίζομαι κάθε μέρα, καθώς με αυτήν που συγκατοικώ, περισσότερο αγγαρεία, παρά κάτι άλλο είναι.
Κάποια στιγμή λοιπόν ανακάλυψα όπως όλοι εδώ το PUA – είπα να αλλάξω και καθώς δεν έχω φίλους που να ασχολούνται με το «άθλημα» δοκίμασα το “day game” έχοντας αποστηθίσει πολλές ατάκες του «The game” σχεδόν αυτολεξεί.
Διάβασα επίσης κάποια πράγματα και για την στάση του σώματος, τον νευρολογικό προγραμματισμό και τα εφάρμοσα στο «πεδίο» μόνος μου (και ναι, μερικές ατάκες πραγματικά δουλεύουν, ακόμα και στις Ελληνίδες.)
Αρχικά είχα κάποια αποτελέσματα δεν λέω: – Το: «ανατρίχιασα, να κοίτα…!» που είπε μια κοπέλα κάποτε (ένα 5μισαρακι, σερβιτόρα) μιλώντας για μένα και δείχνοντας τις τρίχες του χεριού της στην φίλη της ως επιβεβαίωση – παραμένει για μένα, μία μοναδική στιγμή θριάμβου, που θα μείνει ανεξίτηλα στην μνήμη μου όσα χρόνια και αν περάσουν!
Μετά η σερβιτόρα προσφέρθηκε αυτοβούλως να με κατατοπίσει «που είναι το πόστο της μην τύχει και ξαναπεράσω – και άμα θες έλα να με βρεις…» χωρίς καν να έχει ερωτηθεί. Την ήξερα μόλις πέντε λεπτά!
Εγώ φυσικά πήρα πολύ τα επάνω μου και πήρα κατευθείαν για την φίλη της, που μου άρεσε πολύ περισσότερο (8,5ρι καστανό) και ακόμα ποιο φυσικά τελικώς – όπως γίνεται σε τέτοιες περιπτώσεις… πήρα τα αρχίδια μου!
