25 περίπου χρόνια πριν... σε ένα μικρό χωριό... 3η λυκείου μαθητής. 1.90 ύψος και γεροδεμένος από τις πολλές μπάλες άχυρο, τριφύλλι και γενικά από την δουλειά στα χωράφια. Μεγαλοέδειχνα καθότι ξυριζόμουνα από 2α γυμνασίου.
Μας έρχεται μια πρωτοδιοριζόμενη φιλόλογος, 26 χρονών, κοντά στο 1,65 - 1,68 ύψος, κοντό μαλλάκι μαύρο, δέρμα μελαψό με κάτι καταπράσινα ματάκια και κορμί... σκέτος θάνατος. Φορούσε και κάτι τζιν... μαθητές και καθηγητές χαζεύαμε την κωλάρα της.
Μια μέρα στην αίθουσα κατά την διάρκεια διδασκαλίας είχε ξεκουμπωθεί το πουκάμισό της και φαινόταν το σουτιέν. Της έκανα νόημα με τρόπο και το διόρθωσε. Μια άλλη φορά της είχε τρυπήσει η μπλούζα και πάλι της έκανα νόημα με τρόπο και φόρεσε μια ζακετούλα για να το κρύψει. Γίνανε κανά δυο ακόμα παρόμοια σκηνικά και άρχισε να το εκτιμά. Από τότε κάθε φορά που με έβλεπε μου χαμογελούσε και της το ανταπέδιδα.
Πήγαινα στην διπλανή πόλη για κάτι φροντιστήρια. Μια μέρα του έτυχε του καθηγητή του φροντιστηρίου κάτι απρόοπτο και δεν θα μας έκανε μάθημα, οπότε άρχισα τις βόλτες στην πόλη. Όπως έστριψα σε ένα στενό, πέφτω φάτσα με φάτσα με την καθηγήτρια από το σχολείο. Ήταν μαζί με μια φίλη της (εξίσου θεόμουνο) και χαιρετηθήκαμε. Με σύστησε και στη φίλη της και κάτσαμε 5 λεπτά και αερολογούσαμε. Η φίλη της είχε δουλειά οπότε και έφυγε και μείναμε οι δυό μας.
Με ρώτησε αν θέλω να πάμε για ένα καφεδάκι. Πήγαμε σε μια καφετέρια, καθίσαμε τελείως απόμερα... στο βάθος. Και εκεί που πίναμε καφέ ειλικρινά δεν θυμάμαι πώς βρέθηκε η γλώσσα της βαθιά στο στόμα μου. Ήμουν άπειρος τελείως (ντουγάνι λέμε). Για να μην τα πολυλογώ... από τις 5 μέρες που πήγαινα στην διπλανή πόλη για φροντιστήρια, τις 2 κατέληγα στης καθηγήτριας για... ιδιαίτερα!!! Μιλάμε για πολύ σεχ... Πάρα πολύ σεχ. Στο σχολείο βέβαια δεν είπα ΠΟΤΕ και ΤΙΠΟΤΑ σε ΚΑΝΕΝΑΝ. Δεν δώσαμε δικαίωμα να μας πάρει χαμπάρι κανείς. Με την παρέα μου πηγαίναμε στην πόλη κάθε Παρασκευή και Σάββατο βράδυ και όλως τυχαίως με χάνανε για κανα 2ωρο (οπότε 3-4 φορές την εβδομάδα βρισκόμασταν με την δασκάλα μου για ιδιαίτερα).
Μέχρι που ήρθε το τέλος της σχολικής χρονιάς. Συνεχίσαμε να βρισκόμαστε και το καλοκαίρι μέχρι που μια μέρα ήταν πολύ χάλια. Θα πήγαινε μετάθεση στην άλλη άκρη της Ελλάδας και έκλαιγε... Βέβαια της είπα πως κι εγώ τον άλλο μήνα θα έφευγα, όπως και έγινε, για τη σχολή πλοιάρχων και μετά στα καράβια. Εκείνη τη μέρα και νύχτα (18 χρονών και η τσουτσού ήταν συνέχεια ορθή) έκανα το καλύτερο σεχ της ζωής μου (τουλάχιστον έτσι θέλω να το θυμάμαι).
Έχουν περάσει πάνω 25 χρόνια και ούτε την έχω ψάξει στα σόσιαλ, ούτε έχω ρωτήσει για το πού βρίσκεται ή τι κάνει. Θέλω να μείνω με τις ωραιότερες από αυτήν αναμνήσεις. Ειλικρινά ελπίζω μόνο να είναι καλά και ευτυχισμένη με μεγάλη οικογένεια, όπως μου είχε πει ότι ήθελε.
Είχα πει στον εαυτό μου μου ότι δεν θα το έλεγα ποτέ και σε κανέναν. Αλλά... μεταξύ μας είμαστε... Μην πάει παραέξω, ε;
Χαχαχα
Ελπίζω να μην σας κούρασα.
