Ας τα πάρουμε με τη σειρά.
Μεγάλωσα με ραπ. Όπως και ολόκληρη η γενιά μου. Γεννημένος τα 90s. Ακούγαμε ζν στη γειτονιά, πρώτο τόμο από ένα cd που μας είχε δώσει ένας μεγαλύτερος γείτονας. Η βασική διαφορά του τότε με το σήμερα είναι η εξής: Πλέον δεν ακούνε απλά μαλακίες, τα βλέπουν σε κλιπ, έχουν άμεση επαφή με το δηθεν lifestyle του γκανγκστερ απ τα λιντλ τραπερ και το πράμγα παίρνει άλλη διάσταση. Επίσης ανοίγεις το youtube και στο πετάει εκεί συνέχεια, εκεί ρε πούστη σπόρε να το δεις ,να το ξαναδείς και να το ξανακούσεις. Τότε ακούγαμε απλά ένα κομματάκι στο cd το μεσημεράκι χαλαρά μέχρι να πάει 5 να κατεβούμε να παίξουμε. Κι άμα θέλαμε να το βάλουμε ας είμασταν κολλημένοι χιπ χοπ φάση. Μας έδινε νόημα ότι κι αν λέγαν τα κομμάτια να κάνουμε γκράφιτι, break dance και όλες τις μαλακίες. Εδώ σήμερα λόγω ίντερνετ μιλάμε για επιθετική και δεσμευτική ακροάση και προβολή της κάθε μαλακίας. Θέλει πολύ ο βλάκας ηλίθιος πιτσιρικάς να ξελασκάρει.
Και ναι λόγω ίντερνετ γίνεται όλο αυτό. Έχουν καταφέρει να ρίξουν το επίπεδο σε τέτοιο βαθμό της νεολαίας που έχουμε καταλήξει χειρότερα από αμερικάνικο γκέτο, αλβανική παροικία είμαστε τώρα πια. Εμείς μεγαλώσαμε στο δρόμο, με τους μεγαλύτερους τους τραμπούκους, με τα ποδήλατα, με μελανιές στα γόνατα απ τα σκαρφαλώματα. Πλέον μεγαλώνουν με τικτοκ και βλέπουν κώλους και μουνιά φάτσα κάρτα απ τα 5. Εμείς τσόντες βλέπαμε στις τελευταίες τάξεις του δημοτικού .
Βάλε γονείς της ψωλής, οικονομικά σκατά δε θέλει πολύ να δέσει το γλυκό και να βγει μια γενιά σκουπιδιών.
Και το χειρότερο. Πλέον είναι κονσερβοποιημένα όλα τα μπάσταρδα. Όλοι ίδιοι , ίδιες φάτσες , ίδια όλα.
Κάποτε βγαίναν προσωπικότητες, πλέον σκέτα πράγματα που απλά περπατάνε σαν ζόμπι.