Έζησα 5 χρόνια για επαγγελματικούς λόγους στην Γερμανία. Στο πιο οργανωμένο κράτος του κόσμου, εκεί όπου το τρίπτυχο πολίτης-κράτος-κοινωνία λειτουργεί όπως πουθενά αλλού στον κόσμο σε οτι αφορά αμοιβαία δικαιώματα και υποχρεώσεις και από τα τρία μέρη του τριπτύχου αυτού (αλλά αυτό είναι για άλλο θρεντ, στο θέμα μας).
Δύο περιστατικά που θυμάμαι:
1.Οδηγώ σε επαρχιακό δρόμο της Γερμανίας, ελαφρά κατηφορικός και με (ήπιες) στροφές. Μία (στενή σχετικά) λωρίδα για κάθε κατεύθυνση. Δεξιά πινακίδα που απαγορεύει την προσπέραση και ορίζει μέγιστη ταχύτητα τα 40 χιλιόμετρα.
Υπήρξα μάρτυρας μιας ατέλειωτης σειράς αυτοκινήτων στην λωρίδα μου, ούτε ένας δεν βγήκε να προσπέράσει. Η κίνηση από την άλλη λωρίδα σποραδική, κάποιες προσπέράσεις θα μπορούσαν να διακινδυνευθούν αλλά δεν...
2.Άπειρες φορές είδα Πόρσε να κινούνται στην δεξιά λωρίδα με 60-70 χιλιόμετρα. Μία μάλιστα φορά μία με πλησίασε ένας στην αριστερη να με προσπεράσει ήπια και όμορφα, χωρίς να με κολλήσει και να αρχίσει τα φώτα και τους τσαμπουκάδες όπως μου έκαναν άπειρες φορές στην Ελλάδα κάποιοι με κάτι αμάξια πορδές (Πεζώ 205 κλπ).
Ο λόγος βέβαια ειδικά για το 2 είναι απλός.
ΣΤΗΝ ΓΕΡΜΑΝΙΑ ΠΟΡΣΕ ΟΔΗΓΟΥΣΑΝ ΚΑΙ ΟΙ ΠΑΠΠΟΥΔΕΣ ΤΟΥΣ. ΟΙ ΔΙΚΟΙ ΜΑΣ ΠΑΠΠΟΥΔΕΣ, ΣΤΗΝ ΚΑΛΥΤΕΡΗ...ΑΛΟΓΑΚΙ.
Η αλήθεια είναι σκληρή αλλά πρέπει να λέγεται.