Ένας ολόκληρος τόπος που συντάσσεται με το ψεύδος και τον παραλογισμό μιας κατά απόλυτη βεβαιότητα καταδικασμένης πολιτικής, που συγκρούεται με τα συμφέροντά του (και χαλιναγωγείται, διαχειρίζεται επιδέξια από τους ταγούς της κυβέρνησης η οποία είναι διαφορετική από τους ταγούς της εξουσίας που είναι κέντρα του εξωτερικού), βρίσκεται στο κατώτατο σημείο, στις εσχατιές της παρακμής του. Και την παρακμή τη ζούμε ποικιλοτρόπως έστω κι αν κάποιοι έχουν την ψευδαίσθηση ότι με ένα πιο γεμάτο πορτοφόλι, ζουν την ασφάλεια που προσφέρει η αδιαφορία του.
Τι είναι πιο λογικό αν τα Σκόπια θέλουν να ονομάζονται Μακεδονία από την κυβέρνηση των Αθηνών και τους υπηκόους της; Αυτό που γίνεται τώρα ή, η Αθήνα, να τους ευχαριστήσει με αποστολή ειδικής αντιπροσωπείας στην κυβέρνηση των Σκοπίων για την αποδοχή τους, να διαβεβαιώσει τους κατοίκους του αδελφού κράτους ότι ναι, είναι Μακεδόνες στο ακέραιο, να χρηματοδοτήσει μουσεία που θα συγκεντρώσουν οτιδήποτε δηλώνει μακεδονική προέλευση (δεν υπάρχει αντιστοιχία σε κάτι σλαβικό ως μέτρο/ μέγεθος), να συνταχθεί ένα μακεδονικό λεξικό; Να δωρίσει ανδριάντες του Μ. Αλεξάνδρου, όσους θέλουν; Του Φιλίππου, μύριους; Του Αριστοτέλη καμμιά διακοσαριά; Όποιου άλλου θέλουν να βλέπουν και να θαυμάζουν, να θέλουν να θυμούνται;
Να γεμίσουν τις πλατείες τους και τα χωριά τους με τα αγάλματα; Ναι.
Δεν είναι αργά, μπορούμε.
Συμφωνίες, εμπορικές, βιομηχανικές, τεχνικές, πολιτιστικές, ελευθερο-κοινωνικές, να γίνει επίσης σαφές ότι οποιαδήποτε εξωτερική επιβουλή στο αδελφό αυτό έθνος θα βρει απέναντι το δικό μας. Θα έχουν να κάνουν με εμάς. Ελεύθερο εμπόριο, ελεύθερη αμφίδρομη πρόσβαση.
Αλλά τι λέω τώρα...ετσι;;; Για το κρατίδιο καρικατούρα, που με την εδαφική του αντίληψη περί Ελλάδος, πέτυχε απαρχής γενομένης, να ξεριζώσει πληθυσμούς χιλιετιών από τις εστίες τους και να διακόψει τον ιστορικό ομφάλιο λώρο με το παρελθόν αυτό;
Που έχει στήσει τιμής ένεκεν και χαριστικώς έναν όλον κι όλον ανδριάντα του Μεγάλου Αλεξάνδρου και κανέναν του Φιλίππου (για να μη χαλάσει το κέφι σε αυτούς που στέκονται πίσω του, που θα τους θυμίζει το μεγαλείο της αρχαίας ελληνικής ιστορίας γιατί έχουν αλλεργίες, φοβούνται κιόλας μήπως χάσουν το λουφέ αν ξυπνήσει κάτι τέτοιο ως συνείδηση);;
Τα Σκόπια ήταν και είναι 'έτοιμο πιάτο' πάνω στο τραπέζι του Ελληνισμού -με την πολύ καλή έννοια, το 'πιάτο'- αλλά με την πυροδότηση κι ανάφλεξη των μίζερων αυτών προσεγγίσεων, στοχεύθηκε η μη διάδοση της 'οικουμενικής' έννοιας της Μακεδονίας. Η οποία δεν περιορίζεται από γεωγραφικούς χώρους, φθάνει μέχρι τα βάθη της Ασίας, αποτελεί όμως μια ''επικίνδυνη'' συνειδησιακή κατάσταση. Κάνω λάθος;
Κυττάξτε τους πρωτεργάτες τότε αρχές 90...τα ονόματα των εμπλεκόμενων αρχι-κραχτών. Τρανταχτά μεγέθη που επανεμφανίσθηκαν ως αναβαθμισμένοι 'άρχοντες' κι έκλεισαν τη συνταξιοδότηση δένοντάς μας με μνημόνια κλπ κλπ. πιτσαδόροι, ανεπαρκείς δικηγόροι, αφισοκολλητές, συνδικαλιστές του καμπινέ. Νεοσαπίλα με παλαιοσυμβουλάτορες.
Βλέπουμε λοιπόν και πάλι ότι οι αόρατες κι ορατές δυνάμεις καθώς και οι πρόθυμοι αντιπρόσωποί τους, ταγοί της κυβέρνησης, παλιάτσοι της εξ'Ευρώπας κι Εσπερίας εξουσίαστικής συμμορίας, της φανερής κι όχι μόνο, προσπαθούν να διαμοιράσουν το 'πιάτο' αυτό, κατόπιν άνωθεν εντολών.
Πάντα ελοχεύει κι ο κίνδυνος, αυτή η 'Μακεδονική οικουμενικότητα' ίσως να αφυπνίσει συνειδήσεις, ελληνικές, μεγαλύτερης κλίμακας, με απρόβλεπτες συνέπειες. Είναι πάντα ένα 'κακό' σενάριο.
Έτσι λοιπόν όλη αυτή η ιδεολογικοπολιτική πλάνη, η θανάσιμη πλάνη, φαίνεται ότι προτιμά τους Σκοπιανούς από το να ασπάζονται τα Μακεδονικά ιδεώδη, να θεωρούν προγόνους, ήρωες και γενάρχες τους τον Ασπαρούχ ή Σβιατοσλάβ, απορρίπτοντας την έκδηλη επιθυμία τους να ονομάζονται Μακεδόνες. Λέει η πλάνη αυτή, ότι (και καλά) δεν πρόκειται για 'αποδοχή΄ αλλά για ''οικειοποίηση΄΄ της κληρονομιάς. Εδώ είναι και η λούμπα που πέφτει ο κόσμος όμως, τι σημαίνει δηλαδή αυτό, ότι ο κάτοικος της Πέλλας, του Δίου, της Θεσσαλονίκης δε θα μπορούν να θεωρούν προγόνους τους το Φίλιππο και τον Αλέξανδρο;
Αντίστοιχης λογικής διέπουν διενέξεις με την αποδοχή ως προγόνων άλλων ιστορικών Ελληνικών ονομάτων/ προσωπικοτήτων από άλλους λαούς. Στο Εδιμβούργο έχουν φτιάξει μικρό Παρθενώνα, σημαίνει αυτό ότι οικειοποιούνται την ιστορίας του Παρθενώνα των Αθηνών; Αν βγαίναν κι έλεγαν οι Σκωτσέζοι ότι είναι απόγονοι του Περικλή θα θεωρούσαμε ότι εμείς δεν είμαστε; Μήπως μια τέτοια δήλωση αποδοχής θα έδινε δύναμη στην αφύπνιση της συλλογικής συνειδήσεως;
Εν κατακλείδει, αν υπάρξει ποτέ τούμπα στην πολιτική προσέγγιση μας για τα Σκόπια, θα είναι και μια εγγυητική πράξη για την έξοδο από τη στειρότητα που παρατηρούμε παντού γύρω μας, την έσχατη παρακμή. Το μεγαλύτερο εθνικό μας πρόβλημα δεν είναι τα Σκόπια, ούτε το Κυπριακό ούτε τίποτε άλλο, παρά εμείς οι ίδιοι. Αν θέλουμε να σταματήσουμε την ταπείνωση πρέπει να πράξουμε αναποδογυρίζοντας τις ανωφελείς εθνικά στρατηγικές, τακτικές, πολιτικές, προς όφελός μας.
Τα Σκόπια για παράδειγμα είναι σε εγγύτητα με τη Σερβία, δίαυλο μεταφορών προς τις Βόρειες χώρες. Ο διαμελισμός της Σερβίας σε μικρότερα κομματάκια από το ΝΑΤΟ με τις ευλογίες των Γερμανών κι άλλων ΒορειοΕυρωπαϊστών, έσπασε τον δίαυλο που θα έθετε σε κίνδυνο τα μεγάλα λιμάνια του Βορρά. Αν ένα καράβι με προϊόντα φτάνει στην Θεσσαλονίκη, τότε από τον παραπάνω δίαυλο εξοικονομούνται πάρα πολλά χιλιόμετρα, από το να κάνει περίπλου ή να χρησιμοποιήσει διαφορετικές οδούς, μέχρι το κέντρο της Β. Ευρώπης. Αλλά τι να λέμε τώρα...ραγιάδικο ρωμαίικο κρατίδιο με οπαδούς φανατικούς στο καναπεδάκι τους, φραπέ και κυρ'ελέησον ρε, να τον φτύνουν σα δούλο κάθε Κυριακή και να χαίρεται. Ραγιαδες...ουστ.
