Το 'εράν' στην αρχαία Ελλάδα, όπως και τα παράγωγά του έρως, εραστής κτλ. δεν είχε την έννοια της σαρκικής συνάφειας όπως έχει σήμερα, ενέιχε την έννοια της φιλοσοφικής αποκάλυψης της Αλήθειας, της προσέγγισης και ένωσης με το Θείο μέσω της Νοήσης κτλ, γι'αυτό τον λόγο και θα προσέξετε ότι χρησιμοποιείται πολύ συχνά για να χαρακτηρίσει διπροσωπικές σχέσεις ανάμεσα σε δάσκαλο και μαθητή. Έχει πρωτίστως πνευματικό, διανοητκό, φιλοσοφικό ώς και θρησκευτικό περιεχόμενο, εξού άλλωστε και ο πλατωνικός έρως.
Το μεγάλο μπάχαλο δυστυχώς άρχισε με τις ξενόγλωσσες μεταφράσεις ακριβώς διότι η πολυσημία της ελληνικής γλώσσας και οι λεπτότατες νοηματικές της διακρίσεις δεν ήταν δυνατόν να συλληφθούν και να αποτυπωθούν επακριβώς σε τρίτες γλώσσες. Ας πούμε στην αγγλική γλώσσα δεν υπάρχει μια αντίστοιχη λέξη που μπορεί να περιγράψει επακριβώς το νοηματικό πλάτος της λέξης έρως ή εραστής όπως γινόταν κατανοητό στον αρχαίο κόσμο. ʼλλωστε για τις πούστρες υπήρχε λέξη εξόχως μειωτική και απαξιωτική, όπως άλλωστε έγραψαν και αρκετοί φίλοι πιο πάνω, η λέξη "κίναιδος".
Όσο για την κοινωνία της Σπάρτης, ήταν το κλασσικό πρότυπο όπου η ανθρώπινη ύπαρξη δεν είχε αυθύπαρκτη αξία, αλλά χρησιμοποιούνταν κατεξοχήν ως μέσο για την επιδιωξη κρατικών σκοπών με τον ίδιο τρόπο που το έκαναν τα διάφορα ολοκληρωτικά πολιτεύματα του 20ου αιώνα, όπως ο κομμουνισμός, ο φασισμός και ο ναζισμός.
Ο άνθρωπος στην αρχαία Σπάρτη ως μονάδα ήταν ένα τίποτε, ένα μηδέν, χρησίμευε μόνο ως στρατιώτης για την πατρίδα, αυτός ήταν ο μοναδικός λόγος ύπαρξης του.
Όσο και αν ακούγεται δυσάρεστο είναι η πραγματικότητα.
Το μοναδικό επίτευγμα της αρχαίας Σπάρτης ήταν η θαυμαστή ισονομία και ισοπολιτεία που είχε πετύχει, πέραν τούτου σε πνευματικό και ανθρωπιστικό επίπεδο μηδέν.
Σε αντίθεση με την Αθήνα της εποχής εκείνης όπου και αποθεώθηκε ο αυτεξούσιος και ελεύθερα σκεπτόμενος άνθρωπος δρων τόσο ώς μονάδα, άτομο για την προσωπική του ηθική, πνευματική και οικονομική τελείωση και καταξίωση, πάντα όμως σε αγαστή σύμπνοι και συνεργασία με την κοινωνία, την πολιτεία, την πόλη-κράτος τστην οποία ανήκε.
Γι'αυτό και άλλωστε η αρχαία Αθήνα θεωρήθηκε ως το λίκνο του ανθρώπινου πολιτισμού, ακριβώς διότι ανέδειξε με θαυμαστό τρόπο ένα σπάνιο συγκερασμό μεταξύ φιλελευθερισμού και κοινωνικής συνείδησης σε πλήρη αντιδιαστολή με την κοινωνία της Σπάρτης η οποία ήταν εξόχως κρατικιστική.
Φυσικά η ουσία της θυσίας των 300 πάντα θα αποτελεί φωτεινό φάρο έμπνευσης ως προς την ολοκληρωτική προσήλωση στα ιδανικά του καθενός, αλλά καλό είναι κάθε φορά οι αλήθειες να λέγονται.
Εξάλλου η ίδια κοινωνία που μας προσέφερε τις ένδοξες Θερμοπύλες λίγα χρόνια αργότερα έσπευσε να δηλώσει φόρου υποτελής στον Πέρση Βασιλιά, μέγιστη φυσικά προδοσία.
Γενικότερα πάντως φαίνεται πως το ιδανικότερο πολίτευμα που λειτούργησε καθόλη την διάρκεια της αρχαίας εποχής ήταν η πρώιμη δημοκρατία της Ρώμης. Οι Ρωμαίοι έξυπνα σκεπτόμενοι σύζευξαν την δημοκρατία και τον φιλελευθερισμό της Αθήνας και την ισονομία και ισοπολιτεία της Σπάρτης δημιουργώντας ένα ιδεώδες πολίτευμα για τον λίγο χρόνο που αυτό διήρκησε προτού διαφθαρεί εκ των έσω.
Όσο για την αναφορά που έκανε ένας φίλος παραπάνω στον Τσε, εγώ να συμφωνήσω για τις αγνές, ουμανιστικές προθέσεις του, αλλά ρε παιδιά πολλές φορές και οι ενεργειές μας κρίνονται εκ του αποτελέσματος, κοινώς δηλαδή δεν τρέχεις από χώρα σε χώρα υποδαυλίζοντας επαναστάσεις και επιβάλλοντας κομμουνισμό με την ψευδαίσθηση ότι έτσι καταπολεμάς την φτώχεια και την κοινωνική ανισότητα.
Δηλαδή η Κούβα σήμερα ευημερεί??? Διότι είμαι της εντύπωσης ότι οι κάτοικοί της πεινάνε περισσότερο από ότι επί εποχής Μπατίστα, εκτός και αν ως καταπολέμηση της κοινωνικής ανισότητας εννοούμε την πλήρη ισοπέδωση προς τα κάτω, ήτοι όλοι φτωχοί και όχι μερικοί μόνο φτωχοί, οπότε έχουμε πετύχει και κοινωνική ισότητα μεταξύ άλλων............