Αγαπητέ god_gr Θέλω να αναφερθώ κυρίως στην καταχώρησή σου 88/19:34
Γεννήθηκα το '60 και οι αναμνήσεις μου την περίοδο της χούντας ήταν,όπως καταλαβαίνεις,αυτές ενός παιδιού.Περισσότερες βέβαια έχω μετά το '74.
Αναφέρεσαι με ημερομηνίες σε κάποια γεγονότα που προφανώς έχεις διαβάσει ή σου έχουν ειπωθεί,αναρωτήθηκες μήπως η ενημέρωσή σου είναι επιλεκτική ?
Σχετικά με την Κύπρο,γιά να μην επεκταθώ στά άλλα που αναφέρεις,γνωρίζεις ότι τμηματικά από το 1962 (επί Γ.Παπανδρέου) και ώς το 1965 είχε μεταφερθεί μία ολόκληρη μεραρχία στην Κύπρο,που αποτελούσε αγκάθι γιά τους τούρκους ?
Αυτήν τη μεραρχία το Δεκέμβριο τού 1967 την απέσυρε ο Παπαδόπουλος μετά από τεχνητή κρίση που προκλήθηκε εκ μέρους των τούρκων,ανοίγοντας έτσι το δρόμο γιά ότι ακολούθησε μετέπειτα.
Δείχνεις να νοσταλγείς κάτι που δέν έζησες ποτέ,τότε πώς το αναζητάς ?
Σήμερα,παρ'όσα μπορείς να καταλογίσεις στίς σημερινές κυβερνήσεις,έχεις τη δυνατότητα να εκφράσεις όποια άποψη κι άν έχεις,νομίζεις ότι θα μπορούσες να το κάνεις επί χούντας ? Η μανούλα σου θά έκανε πολύ καιρό να σε ξαναδεί.Ρώτα αυτούς που είχαν δεχθεί τίς "θωπείες" τών οργάνων της πόσο ελεύθερα έλεγαν την άποψή τους.
Όσο γιά σήμερα,εκλογές έρχονται,άς αποδείξουμε οι πολίτες πόσο ώριμοι ήμαστε γι'αυτήν την ταλαίπωρη δημοκρατία πού μερικοί χλευάζουν,νοσταλγόντας δικτατορίες που δέν έζησαν, δικαιολογόντας την θέση τους προφασιζόμενοι την κακή χρήση του δημοκρατικού πολιτεύματος από κάποιους επιτήδιους.
Και εγώ του 60 είμαι και τολμώ να πω ότι θυμάμαι πολύ περισσότερα.
Από την νύχτα της 21ης Απριλίου που έβλεπα τα ΤΕΑ να έχουν πάρει τα όπλα και να τρέχουν (ζούσαμε στην επαρχία τότε και υπήρχαν τα Τάγματα Εθνικής Ασφαλείας που είχαν όπλα στο σπίτι, τώρα τι τα έκαναν ψάξε βρες, τρομοκρατούσαν τον κοσμάκη).
Μετά θυμάμαι το κίνημα του Κωνσταντίνου ("από χωρίου, εις χωρίον", τελείως φαιδρός ο μαμάκιας), τους λόγους του Παπαδόπουλου στο ραδιόφωνο, τα επίκαιρα στο σινεμά με τον Παττακό με το μυστρί, τους ραδιοφωνικούς σταθμούς του εξωτερικού: Παρίσι, BBC, Deutsche Welle. Θυμάμαι τους δασκάλους να βγάζουν λόγους στο σχολείο για την Επανάσταση της 21ης Απριλίου, τις εκθέσεις που μας έβαζαν να γράφουμε για την Εθνοσωτήριο για τις οποίες αντέγραφα από το Πιστεύω του Παπαδόπουλου που μοιράζανε δωρεάν (7-8 τόμοι) σε όλους τους δημόσιους υπαλλήλους.
Θυμάμαι το δημοψήφισμα του Παπαδόπουλου, την Νομική, τον Μαρκεζίνη όταν ανέλαβε. Και πάντα θα θυμάμαι το βράδυ του Πολυτεχνείου τον μακρυνό θόρυβο από τις ερπύστριες των τανκς μέσα στην νύχτα.
Θυμάμαι τον χουντικό καθηγητή να βγάζει λόγο κατά των φοιτητών αλλά όλοι μας ξέραμε από τους μεγαλύτερους συμμαθητές που είχαν κατέβει κάτω ότι κάτι πολύ σημαντικό είχε συμβεί.
Και μετά το πραξικόπημα του Ιωαννίδη που θυμάμαι ότι ήμουνα στους Αμπελοκήπους και έβλεπα τα τανκς να περνάνε κατεβαίνοντας την Κηφισίας και μόνον ένας χειροκρότησε και όλος ο κόσμος κοιτούσε παγωμένος.
Αλλά εκείνο που θυμάμαι περισσότερο από όλα είναι ότι ο πατέρας μου με έστελνε σε περίπτερα μακρυά από την γειτονιά, έπρεπε να περπατήσω 1-2 χιλιόμετρα, για να αγοράσω εφημερίδα την οποία θα έφερνα στο σπίτι προσεκτικά τυλιγμένη για να μην φαίνεται ο τίτλος. Και ξέρεις ποιά ήτανε η εφημερίδα;
Τα Νέα και το Βήμα.
Γιατί ο πατέρας μου, που δεν ήταν ποτέ αριστερός και ούτε κανένας από την οικογένεια ήταν, αλλά απλά ανήκε και είχε εκφραστεί υπέρ της Ένωσης Κέντρου δεν μπορούσε ούτε εφημερίδα να αγοράσει για να μην τον δεί κανένας χουντικός και χάσει την δουλειά του.
Τέτοιες εποχές ζούσαμε τότε......
