ενα πολυ ενδιαφερων αρθρο του αλεξη σπυροπουλου στη εφημεριδα sportday!!
Σε αυτή τη ζωή, του ποδοσφαίρου, λίγο έως πολύ όλοι έχουν τη δική τους bogey team. Την ομάδα-μπαμπούλα. Τον αντίπαλο που, για κάποιους λόγους, «δεν μπορούν» (σε διαδοχικά ματς και σε σερί χρόνια) να τον νικήσουν. Για την Αρσεναλ, το κλασικό παράδειγμα των σύγχρονων καιρών στην Αγγλία, ανεξήγητα ή όχι, bogey team είναι η Μπόλτον.
Για την ΑΕΚ, αυτές τις δυόμισι «σεζόν Νικολαΐδη», ο Ολυμπιακός. Οκτώ φορές, ποτέ. Με τον Παναθηναϊκό, το αντίστροφο. Επτά φορές, μία ήττα, πέρυσι στον δεύτερο γύρο.
Η εύκολη εκδοχή είναι να αποδοθεί το γεγονός στην «προσωπικότητα», στην «καρδιά του πρωταθλητή», στο «μπάτζετ» κ.λπ. Σχετικό. Την πρώτη περίοδο (2004-05) η ΑΕΚ με τον Ολυμπιακό έφερε στο πρωτάθλημα δύο ισοπαλίες και στους ημιτελικούς του Κυπέλλου δύο ίδια αποτελέσματα, προτού γονατίσει στο Καραϊσκάκη παίζοντας παράταση με δέκα παίκτες απ' το ξεκίνημα του β' μέρους. Τη δεύτερη (2005-06) ο Ολυμπιακός κυριάρχησε με το εμφατικό, αθροιστικά, 9-1. Τη δεύτερη περίοδο η ποιότητα της ΑΕΚ, σε σχέση με την πρώτη, ήταν η μέρα με νύχτα.
Ενα ενδιαφέρον ζήτημα είναι τι σημαίνει, ακριβώς, προσωπικότητα. Ο Τζόρτζεβιτς π.χ. θεωρείται η επιτομή της προσωπικότητας στον Ολυμπιακό. Εάν, λοιπόν, το καλοκαίρι του '96 ο Σταυρόπουλος τον πωλούσε στον Τροχανά, μας επιτρέπεται να συνάγουμε ότι η ΑΕΚ, έκτοτε, θα είχε πάρει... δέκα πρωταθλήματα; Προφανώς, όχι. Κατά πάσα πιθανότητα, ο Τζόρτζεβιτς σήμερα θα 'ταν κάτι μεταξύ Λυμπερόπουλου, Κατσουράνη, Ζήκου. Αναγνωρισμένα «καλός παίκτης», ενδεχομένως και με σημαντική «διεθνή καριέρα», αλλά (κατά την κρατούσα, στη χώρα, ποδοσφαιρογραφία) «δεν έχει πάρει πρωτάθλημα».
Ο «Τζόλε», συνεπώς, κάνει τον Ολυμπιακό πρωταθλητή; Ή ο Ολυμπιακός πρωταθλητή τον «Τζόλε»; Το δεύτερο, φοβάμαι. Φοβάμαι, επίσης, πως (στα δεδομένα του 21ου αιώνα, όχι σ' εκείνα των 60s ή των 80s), για να σε κάνει ο σύλλογος πρωταθλητή, προϋποτίθεται ότι ο σύλλογος έχει εξασφαλίσει, σε σειρά ετών, συνθήκες που δεν είναι η ακριβής περιγραφή του fair ανταγωνισμού. Η αντίστοιχη του «Τζόλε» πράσινη επιτομή στα 90s ήταν ο Βαζέχα. Εως το '96 άφθονα πρωταθλήματα και Κύπελλα. Αμέσως μετά, το 1996-97, ο Παναθηναϊκός δεν βγήκε (ούτε) Ευρώπη. Τι μεσολάβησε; Μην κρυβόμαστε, ο θάνατος του Θεόδωρου Βαρδινογιάννη. Και η ταυτόχρονη ενεργοποίηση του Θωμά Μητρόπουλου.
Οι αριθμοί της ΑΕΚ στο πρωτάθλημα, για να επανέλθουμε στα τρέχοντα, δεν είναι πρόβλημα. Είναι αριθμοί, αυτό το 12-5-2, Λιλ ή Ρόμα. Και κανένα αποτέλεσμά της, απ' αυτές τις πέντε ισοπαλίες ή τις δύο ήττες, δεν είναι κάζο. Κάζο είναι η ήττα του Παναθηναϊκού εντός έδρας απ' τον Ιωνικό. Ή ακόμη του Ολυμπιακού στο Περιστέρι. Τους αριθμούς τους κάνουν... πρόβλημα οι (αντίστοιχοι) «υπερφυσικοί» αριθμοί του Ολυμπιακού. Οσο, τέλος πάντων, είναι πρόβλημα για τη Λιλ οι ανάλογοι αριθμοί της Ολιμπίκ Λιόν ή για τη Ρόμα της Ιντερ. Αλλού, με παρεμφερείς αριθμούς, αλλά σε πιο ισορροπημένο περιβάλλον, ομάδες προπορεύονται. Μπαρτσελόνα. Βέρντερ.
Πρόβλημα, τουλάχιστον όχι... δραματικό, δεν βλέπω να είναι ούτε το ρόστερ της ΑΕΚ. Εάν ετούτο το ρόστερ έχει την αθλητική ικανότητα να «κάνει λογαριασμό» οκτώ πόντους στον όμιλο του Τσάμπιονς Λιγκ, ύστερα ακούγεται αστεία η όποια συζήτηση ότι «επειδή δεν έκανε μεταγραφή» ηττήθηκε στην Τούμπα ή έμεινε ισόπαλο στο Καυταντζόγλειο. Οσο αστείο μου φάνηκε, για να 'μαστε καθαροί, κι εκείνο το «δεν πήρε τον Σάλβα», οπότε... δεν νίκησε ο Παναθηναϊκός στην Ξάνθη!
Η ΑΕΚ ολοφάνερα, σ' αυτή τη φάση της χρονιάς, δεν είναι εις θέσιν «να παίξει καλά». Δηλαδή, με υψηλό ρυθμό σε μεγάλη διάρκεια. Συμβαίνει. Η χρονιά δεν είναι «ευθεία γραμμή», είναι τεθλασμένη, με πάνω και με κάτω. Τι μπορεί να προσμένει απόψε; Στο ιδεατό σενάριο, να νικήσει τον Ολυμπιακό όπως νίκησε στον πρώτο γύρο τον Παναθηναϊκό. Με εντελώς average απόδοση και με σύμμαχο τη δυνατότητα, αν μη τι άλλο, να τρέχει έως το 90'. Δεν είναι συνταγή ασφαλείας, εννοείται. Μοιάζει, όμως, να είναι το «εδώ και τώρα» μάξιμουμ εφικτό.
Οταν η ΑΕΚ πήγε τον Σεπτέμβριο στο Καραϊσκάκη, οι έξι πόντοι (απ' τον Ολυμπιακό) έγιναν εννέα. Τώρα, οι πόντοι είναι οκτώ. Το «επιτακτικό» είναι όντως πρόβλημα, περισσότερο απ' τους αριθμούς ή το ρόστερ, για την ΑΕΚ. Πώς παλεύεται, ώσπου οι γενετιστές να καταφέρουν τη μετάγγιση DNA; Πάντως, όχι με την πρόσληψη του Μέγιονγκ, απ' τον οποίον η Λεβάντε προτιμά... τον Σάλβα! Απ' τον οποίο Σάλβα, που δεν έκατσε στον Παναθηναϊκό, μια χαρά προτιμότερος ο Μάντζιος ή ο Τσίγκας.
Η ΑΕΚ δεν πήρε φορ, ενώ μεγαλύτερη ανάγκη έχει να ενισχυθεί στα άκρα της άμυνάς της. Η ΑΕΚ δεν πήρε ακραίους, ενώ μεγαλύτερη ανάγκη έχει να μη χάνει (αμέτρητες) εργατοώρες με «τραυματίες πολέμου» σε τούτο το πολυμέτωπο εννιάμηνο. Η ΑΕΚ χάνει συνεχώς στελέχη, ενώ είναι ακόμα μεγαλύτερη ανάγκη να «ξεκολλήσει» το ζήτημα του γηπέδου της. Δεν ξεκολλά, ενώ μεγαλύτερη (κι απ' το γήπεδο) είναι η ανάγκη, το 'πε και ο Σέρα Φερέρ, του προπονητηρίου. Το προπονητήριο παραμένει σχέδιο, ενώ υπέρτατη (για τη σχέση με τον κόσμο της) είναι η ανάγκη της ΑΕΚ να διατηρήσει το να βγαίνει σαν ανοικτό βιβλίο και να τους εξηγεί, ανά τακτά διαστήματα, τα οικονομικά της.
Αναμενόμενα, το μέγεθος των (ανάλογα με το αποτέλεσμα της κάθε Κυριακής, άρα και με τη βαθμολογία) επικρίσεων είναι, επακριβώς, το αντιστρόφως ανάλογο της ορθολογικής ιεράρχησης των αληθινών αναγκών. Πολλή γκρίνια για τον Μέγιονγκ και για το -8, λιγότερη για τους τραυματίες και για το γήπεδο, ελάχιστη έως καμία γκρίνια για το «αθλητικό κέντρο» και για τη μη ενημέρωση του κοινού περί τα οικονομικά μεγέθη της εταιρείας. Αναμενόμενα, στον τόπο όπου το επουσιώδες αποθεώνεται και το ουσιώδες επισκιάζεται...
