Μια γενοκτονία με άλλα μέσα στις ΗΠΑ του 19ου αιώνα
Η ιστορία του βίσωνα και του αφανισμού του είναι μια ιστορία-σύμβολο της λευκής κυριαρχίας πάνω στην αμερικανική ήπειρο και της γενοκτονίας που συντελέστηκε στη γεωγραφική ενότητα που σήμερα ονομάζεται Βόρεια Αμερική. Η μεθοδική και ανελέητη εξολόθρευση των εκπληκτικών αυτών ζώων, που κάποτε διέτρεχαν τις απέραντες Μεγάλες Πεδιάδες κατά εκατομμύρια, θα έσπαγε το μαχητικό φρόνημα των ινδιάνικων φυλών που πολεμούσαν την κυβέρνηση των ΗΠΑ και θα έθετε τέρμα σε έναν οικολογικά ισορροπημένο πολιτισμό χιλιετιών.
Ευρωπαίοι εναντίον Ινδιάνων: 500 χρόνια – Γενοκτονία και Αντίσταση
Παιδομάζωμα
Καθοριστικό ρόλο στην εφαρμογή αυτής της αποϊνδιανοποίησης ανέλαβε και εκτέλεσε με μεγάλη αυστηρότητα και ζήλο η εκκλησία, προτεσταντική και καθολική, συχνά σε οξύ ανταγωνισμό μεταξύ τους. Οι θρησκευτικές οργανώσεις λειτουργούσαν αυτά τα οικοτροφεία με φανατισμό και βία, που συμπεριλάμβανε και τη σεξουαλική, παθητική και ενεργητική, κακοποίηση των μαθητών. Και βέβαια, τα παιδιά χρησιμοποιούνταν σαν φτηνό και πειθήνιο χωρίς κανένα δικαίωμα εργατικό δυναμικό στις κοντινές φάρμες και τα εργοστάσια.
Σε αντίθεση με ό,τι νομίζεται, η ένταση της πολιτισμικής γενοκτονίας, του αφανισμού κάθε στοιχείου ταυτότητας και κουλτούρας από τους ιθαγενείς, δεν συνέβη το 1500, το 1600 και το 1700, αλλά από το 1850 μέχρι την εποχή μας! Η μεγάλη σφαγή 300 Ινδιάνων της φυλής Λακότα, από τον αμερικάνικο στρατό, στο Wounded Knee, στη Νότια Ντακότα, το 1890, εκ των οποίων τα μισά θύματα ήταν παιδιά και γυναίκες, αποδεικνύει ότι η φυσική και πνευματική εξόντωση των Ινδιάνων δεν εξαντλείται στον 16ο ή 17ο αιώνα, αλλά φτάνει μέχρι τη νεωτερική εποχή. Υπολογίζεται από τους ερευνητές ότι περίπου το 90%, δηλαδή 16 από τα 18 εκατομμύρια ιθαγενών, εξολοθρεύτηκαν από σφαγές, αποκλεισμούς, πείνα, υποδούλωση και ασθένειες που έφεραν οι Ευρωπαίοι στην Αμερική! Το 1800, στην επικράτεια των σημερινών ΗΠΑ, είχαν απομείνει 600 χιλιάδες Ινδιάνοι και το 1890 μόνο 250 χιλιάδες! (D. Hightower-Langston: The Νative American World και R. Thornton: American Indian Holocaust and Survival, 1990)
Στον Καναδά, αυτά τα σχολικά γκέτο του υποχρεωτικού παιδομαζώματος, που άρχισαν να ιδρύονται το 1847, 130 σε όλη τη χώρα, έπαψαν να λειτουργούν το 1996. Και μόλις το 2006, η κρατική Επιτροπή Αλήθειας και Αποκατάστασης αποφάνθηκε ότι αυτά τα ιδρύματα είχαν βλαβερές επιπτώσεις στους ιθαγενείς πληθυσμούς, αλλά και στην κοινωνία γενικότερα. Και το 2008, ο πρωθυπουργός του Καναδά Stephen Harper ζήτησε συγγνώμη για το κακό που έκαναν αυτά τα σχολεία. Κάπως αργά, μάλλον…
Στις ΗΠΑ, το πρώτο τέτοιο ίδρυμα άνοιξε το 1879. Και τα κλειστά αυτά οικοτροφεία πολλαπλασιάστηκαν στον 20ο αιώνα. Το 1973, φοιτούσαν σ’ αυτά τα «εκπολιτιστικά» ιδρύματα 60.000 Ινδιανάκια. Ο δρόμος είχε ανοίξει το 1886, με την απόφαση United States v. Kagama του Ανωτάτου Δικαστηρίου των ΗΠΑ που έδωσε απεριόριστη εξουσία στις αρχές για τη βίαιη αφομοίωση και ενσωμάτωση των ιθαγενών στην αμερικάνικη κοινωνία.
