Πάμε για 3ο Παγκόσμιο;

[Yorgos]

Κάποιοι μας δουλεύουν. Ο Αντ1 στην συγκεκριμένη περίπτωση.

Έλληνες δημοσιογράφοι και μας δουλεύουν? Πάψε ρε...

 

Ναι, αυτό λέγεται, που λες. Διαφορετικά, δν εξηγείται εύκολα το πως ξεκλίνησε η κρίση κ κυρίως η χρονική στιγμή. Σήμερα οι δημοσκοπήσεις δίνουν 47-47, ενώ πριν λίγο καιρό (πριν την κρίση) ήταν μπροστά ο Ομπάμα..

Περίεργα πράγματα βέβαια, γιατί τελικά νικητής από την κρίση φαίνεται η Ρωσία. Θα μου πεις, τι τους νοιάζει, την εξουσία να ξαναπάρουν ..

Δεν λεω οτι στησανε την ολη φαση μονο και μονο για να στηριξουνε τον δικο τους αλλα οτι την εκμεταλευονται,ετερον εκατερον.

Οι ΗΠΑνθρωποι τρωνε χοντρη ηττα αυτην την στιγμη μεσω του καλυτερου τους πελατη και οι Ουκρανοι κοιτανε με ανυσηχια:πρεπει να πληρωσουν το χειμωνιατικο γκαζι σε κανονικες τιμες,πεθανε ο τζαμπας.

 

[HotScorpios]

Δεν λεω οτι στησανε την ολη φαση μονο και μονο για να στηριξουνε τον δικο τους αλλα οτι την εκμεταλευονται,ετερον εκατερον.

Οι ΗΠΑνθρωποι τρωνε χοντρη ηττα αυτην την στιγμη μεσω του καλυτερου τους πελατη και οι Ουκρανοι κοιτανε με ανυσηχια:πρεπει να πληρωσουν το χειμωνιατικο γκαζι σε κανονικες τιμες,πεθανε ο τζαμπας.

Τα όμορφα Ουκρανεζάκια τα προσκαλώ να έρθουν Ελλάδα που έχουμε ήπιο χειμώνα
να ξεχειμωνιάσουν μέσα στην τρυφερή αγκαλιά μου 

Υ.Γ. Ώστε ο Αντ-1ένας τελικά παπαρολογούσε για τις Νηοψίες, κρίμα και
     γούσταρα ΑΝΩΜΑΛΕΣ καταστάσεις ...χεχεχε 

Υ.Γ.2. Πριν λίγο έβλεπα το bride.ru και είχε στην πρώτη σελίδα μερικά
      πολύ καλά μουνάκια  Αχχχ, μάλλον όταν έρθει η ώρα μου,
      από εκεί θα διαλέξω...

 

[Chevalier Fidèle]

Μια πάλαι ποτέ μεγάλη δύναμη που έχει χάσει το κύρος της... υπάρχει φτώχεια και ο πλυθησμός φτάνει στα όρια της εξαθλίωσης. Και εμφανίζεται ο μεσίας ο οποίος θα ανορθώσει τη χώρα και θα αποκαταστήσει το χαμένο κύρος της. Εξαλείφεται η ανεργία και η φτώχεια, και το μέλημα στη συνέχεια είναι η αποκατάσταση στη σφαίρα επιρροής που υπήρχε παλιά.
Ένωση με το "ομοεθνές" κράτος. Και προστασία σε μειονότητες σε άλλες χώρες.
Στρατηγικό ενδιαφέρον και διακύβευμα η Πολωνία.
Συμμαχία με ανερχόμενη δύναμη της Άπω Ανατολής η οποία προκαλεί εντύπωση για το ραγδαίο και ταχύ εκσυγχρονισμό και που τελεί υπό ισχυρό μιλιταρισμό ( ισχυρή επιρροή του στρατού και υπέρογκες αμυντικές δαπάνες)

Σας θυμίζει κάτι το σενάριο?

Σίγουρα θυμίζει πολύ τη Ρωσία. Η πάλαι ποτέ τσαρική και σοβιετική αυτοκρατορία που καταρρακώνεται τη δεκαετία του 90, στην κρίση του 97 φτάνει στο χείλος του γκρεμού. Βρίσκεται όμως ο σωτήρας ( Πούτιν) και την ανορθώνει. Σιγά σιγά ανακτά δύναμη. Επιζητεί την επιρροή στην πάλαι ποτέ σφαίρα επιρροής της.
Επίσης την ένωση με τα ομοεδθνή κράτη ( Λευκορωσία εν πρώτοις, αλλά γιατί όχι και με Ουκρανία). Επίσης αναλαμβάνει την προστασία ρωσικών μειονοτήτων σε όμορα κράτη ( Γεωργία).
Θεωρεί την Πολωνία ως στρατηγικής σημασίας για την ασφάλειά της και επομένως μεριμνά για το τι κάνουν εκεί άλλες ανταγωνιστικές χώρες.
Συμμαχεί με την Κίνα, την ταχέως ανερχόμενη δύναμη.Στην Κίνα ισχυρότερος θεσμός δεν είναι το Κ.Κ.Κ. αλλά μάλλον ο Στρατός. Ο Κινεζικός Λαικός Απελευθερωτικός Στρατός, ( P.L.A.)δε δρα όπως ένας συνηθισμένος στρατός, αλλά έχει περιουσία, επιχειρήσεις και αρκετή πολιτική και οικονομική δύναμη. Οι αμυντικές δαπάνες της Κίνας είναι ιλιγγιώδεις.


Πάμε τώρα να δούμε τι άλλο θυμίζει άραγε αυτή η κατάσταση.... Η ηττημένη Γερμανία του 1ου παγκοσμίου πολέμου... Μετά τη συνθήκη των Βερσαλλιών η γερμανική αυτοκρατορία καταρρακωμένη, δεν είναι καν αυτοκρατορία αλλά δημοκρατία της Βαιμάρης. Η πείνα και η εξαθλίωση που είχε προκαλέσει ο πληθωρισμός της δεκαετίας του 20 ήταν συγκρίσιμος με την πείνα στην Αφρική σήμερα. Η κρίση του 29 έδοσε τη χαριστική βολή. Την έδοσε? Όχι, γιατί το 1933 εμφανίστηκε ο "σωτήρας" : ο "αυστριακός δεκανέας". Όσο και αν προκαλεί απέχθεια η ιδεολογία και το καθεστώς αυτό, οικονομικά τα πήγε περίφημα. Τουλάχιστον όσο τα ηνία της ναζιστικής Γερμανίας τα είχε εν λευκώ ο - μη ναζί- Γιάλμαρ Σαχτ.
Η Γερμανία ενώθηκε με το επίσης γερμανικό κράτος της Αυστρίας. Το "Anschluss" δεν ήταν εισβολή, όπως ήθελαν να την παρουσιάσουν οι αυστριακοί μετέπειτα, αλλά μια ηθελημένη ένωση των δύο κρατών. Με πρόσχημα την προστασία της γερμανικής μειονότητας στη Σουδητία η Γερμανία προσαρτά την περιοχή έπειτα από τη συμφωνία του Μονάχου. Έλα όμως που όλα τα - όντως ισχυρά- οχυρωματικά και αμυντικά έργα των Τσεχοσλοβάκων ήταν σε αυτή την περιοχή. Με την προσάρτησή της λοιπόν, αδυνάτιζε τρομερά η Τσεχοσλοβακία αμυντικά. Επόμενο βήμα λοιπόν η.. παρέλαση των ναζιστικών στρατευμάτων στην Πράγα.
Τότε μόνο ξύπνησε από το λήθαργο η Αγγλία και η Γαλλία.Και συνάψανε αμυντική συνθήκη με την Πολωνία. Το γεγονός ωστόσο που τους θορύβησε περισσότερο ήταν το σύμφωνο μολότοφ-ρίμπεντροπ.
Η Γερμανία επιζήτησε να ενσωματώσει στο κράτος της το διάδρομο του Ντάντσιγκ ( σημερινό Γκντάνσκ της Πολωνίας) που χώριζε τη Γερμανία από το έδαφος της Ανατολικής Πρωσίας με πρωτεύουσα το Καίνιξμπεργκ( σημερινό Καλίνινγκραντ, αποτελεί ρωσικό έδαφος που δεν ενώνεται κατευθείαν με την υπόλοιπη Ρωσία).
Όταν λοιπόν εισέβαλε εκεί, τότε η Αγγλία και η Γαλλία επιτέθηκαν στη Γερμανία.

Συμμάχησε με την Ιαπωνία. χώρα που είχε εκσυγχρονιστεί και εκβιομηχανιστεί ταχύτατα και επίσης τελούσε υπό ένα σκληρό και αυταρχικό μιλιταρισμό.

Επίση η σημερινή Ρωσία υψώνει τη σημαία του "αντιαμερικανισμού" ( βλ. ομιλία Πούτιν στο Μόναχο και δηλώσεις περί "παγκόσμιας τάξης, ασφάλειας κλπ και αποτροπής μονοπολισμού) και η τότε Γερμανία ύψωνε το λάβαρο ενάντια στον αγγλικό ιμπεριαλισμό. Η τότε Γερμανία της δεκαετίας του '30 γενικά δεν ήταν τόσο αντιπαθής όσο σήμερα εκ των υστέρων νομίζουμε. Μόνο η κομμουνιστική αριστερά ήταν πραγματικά εναντίον της.Και αυτό γιατί εμπράκτως οι ναζί είχαν ανέβει στην εξουσία, έπειτα από μάχες στην κυριολεξία με τους κομμουνιστές.

Πάντως οι ομοιότητες πραγματικά είναι πολλές και οι συγκρίσεις πιστεύω βοηθάνε.

Όσον αφορά το μέτωπο Ρωσίας, Αμερικής, η Ρωσία ( και η Κίνα) έχουν ένα πλεονέκτημα σε σχέση με τις Η.Π.Α. και το δυτικό κόσμο. Αποτελούν πιο "μονολιθικές" κοινωνίες και για τον Α ή Β  λόγο , δεν υπάρχει ποικιλία και πλουραλισμός συμφερόντων στις κοινωνίες τους αλλά αποτελούν ένα συνεκτικό σύνολο . Έστω και με ανοιχτή και ωμή βία.

Οι Η.Π.Α. ωστόσο δεν είναι ένα μονολιθικό πράγμα αλλά έχει πολυσχιδία συμφερόντων. Το χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο της Νέας Υόρκης, δεν είναι δεδομένο ότι έχει τις αρμονικότερες σχέσεις με το στρατιωτικοβιομηχανικό του Ντάλλας και του Τέξας γενικότερα, είτε με τις αυτοκινητοβιομηχανίες του Ντητρόιτ.
Οι ίδιες οι Η.Π.Α για να γίνουν αυτό που είναι σήμερα ( μια ομοσπονδία κρατών) πέρασαν εκτός από έναν αντι-αποικιακό πόλεμο και έναν εμφύλιο. Τα ρήγματα του εμφυλίου ίσως και να μην έχουν πλήρως αποκατασταθεί. Ήδη το ότι σε μερικά ράντζα του Τέξας, κυματίζει ακόμη η σημαία του Νότου, να είναι κάτι παραπάνω από μια απλή γραφικότητα των βλάχων "γελαδάρηδων".
Επίσης οι δυτικές κοινωνίες χαρακτηρίζονται από κάποιες υπερβολικές ευαισθησίες, όπως ανθρώπινα δικαιώματα, οικολογικές ευαισθησίες, δημοκρατία κλπ. Δε λέω καλά, αυτά, σίγουρα ο καθένας θα ήθελε ένα τέτοιο περιβάλλον , όταν όμως ο άλλος αυτά τα έχει γραμένα και κάνει ότι είναι να κάνει,τότε σε μια αναμέτρηση , έχει κάποιο πλεονέκτημα. Και δε μιλάω για στρατιωτική αλλά και οικονομική και πολιτική. Δεν υπάρχουν δηλαδή εκεί έννοιες όπως "πολιτικό κόστος", ή δε το σκέφτεται το κράτος να κάνει μια απαλλοτρίωση π.χ., να επιβάλλει κάποιο φόρο ή κάποια συγκεκριμένη πολιτική. Αποφασίζεται κάτι και απλά γίνεται. Χαρακτηριστικό βέβαια φασιστικών κοινωνιών

 

[Yorgos]

....Χαρακτηριστικό βέβαια φασιστικών κοινωνιών....

Δεν μας πειράζει αυτό, αρκεί που είναι αντιαμερικανοί λέμεεεεεεε.....

 

[alllanel]

Χαιρετω τους συνοδοιπορους και συντροφους της αναζητησης της ηδονης και οχι μονο... απ οτι βλεπω..

ΑΕΠ σημαινει ο πλουτος που παραγεται σε μια χωρα ανα ετος. Σε αυτο συμπεριλαμβανωνται βεβαιως και τα εσοδα ιατρικων, νομικων υπηρεσιων κτλ. Κατι που δεν εχουμε καταλαβει ποση βαρυτητα εχει πολαπλασιαστικη για την αυξηση του ΑΕΠ μακροπροθεσμα ειναι οι υπηρεσιες η αυλη μορφη πλουτου πχ αν ενα γραφειο κανει γρηγορα την μελετη ενος μεγαλου εργου τοτε συμβαλει στην επιταχυνση της δημιουργιας πλουτου.. αυτο βεβαια για να συμβει χρειαζεται την συνδρομη της ερευνας και της τεχνολογιας (γρηγοροτεροι υπολογιστες κτλ).

Καποιος φιλος εγραψε για την ιδιοκατασκευη αεροπλανοφορου οτι κοστιζει λιγοτερα απο την αγορα του.. λαθος μεγαλο φιλε μου.. απο αυτο κατερευσε η σοβιετικη ενωση.
πχ η Αμερικη σημερα αγοραζει την μελετη απο μια αμερικανικη εταιρεια η οποια προμηθευεται την μελετη απο μια θυγατρικη της που εχει στησει στην  ινδια με αποτελεσμα να τισ κοστισει η μελετη φθηνοτερα απο οτι αν την εκανε στην αμερικη (λογω μισθων λογω παγιων ωπος ενοικεια κτλ)αυτο το παραδειγμα βαλτο σε ολα τα σταδια παραγωγης(χαλυβας απο κινα ηλεκτρονικα απο κορεα λογισμικο απο ιρλανδια κτλ) τοτε εχουμε ενα αμερικανικο αεροπλανοφορο που εχει χτιστη σε ολο τον κοσμο (αυτο σημαινει και παγκοσμιοποιηση και οχι κατι αοριστο ωπος μας το παρουσιαζουν και πιστεψτε με δεν εχει να κανει ουτε με κουλτουρες ουτε με θρησκειες παρα μονο με οικονομιες πχ ντουμπαι, κινα, ινδια , ρωσια, σαουδικη αραβια κτλ)

τωρα θα μου πειτε οτι θα υπαρξει ανεργια στην αμερικη απο αυτη την διαδικασια ε;
Οχι γιατι πολαπλασιαζει την παραγωγη πεφτει το κοστος κτησης ανοιγει δουλειες στην ερευνα της πωλησεις κτλ πχ αυτ/τα πριν εικοσι χρονια τα ειχαν λιγοι τωρα τα εχουν 10 φορες περισοτεροι και ευκολοτερα. πριν εικοσι χρονια για την κατασκευη τους εμπλεκονταν 5 εταιρειες σημερα εμπλεκονται 50 (αεροσακοι, ηλεκτρονικα , νανοτεχνολογια , κτλ) 

Επισης θα μου πειτε οτι μια κρατικη εταιρεια θα κοστιζε λιγοτερο στο κρατος απο ολη αυτη την διαδικασια ε; και παλι οχι
γιατι ποιος πληρωνει τους μισθους ποσο χρονο χρειαζονται για να πετυχουν την κατασκευη.Η ερευνα και η τεχνολογια με τι βηματα πρωχοραει και ποσες συνεδριασεις επι συνεδριασεων χρειαζονται τα πολιτικα οργανα για να αποφασισουν πως θα ξεπεραστει ενα προβλημα πχ υπερβαση προυπολογισμου, αστοχια νεου υλικου, αδειουχοι υπαληλοι κτλ..

Παιδια η αμερικη ειναι η υπερδυναμη για το οτι εχει την ισχυροτερη ΠΑΙΔΕΙΑ στον κοσμο την οποια την εχει συνδεσει με την παραγωγη (ΜΙΤ κ.α.). Μονο οποιος εχει παιδεια και ερευνα για νεες τεχνολογιες μπορει να αυτονομηθει σε αυτον τον πλανητη..
Υπαρχουν σε πολλες χωρες (οχι Ελλαδα) τα λεγομενα think tank τα οποια αποτελουνται σε καθε τομεα απο τα πιο ταλαντουχα και εξυπνα ατομα (βαση παιδειας, ψυχολογικου προφιλ σταδιοδρομιας και αξιων ναι καλα ακουσατε αξιων πχ σεβασμος στο διαφορετικο και πως το προσεγγιζεις οχι πως το αφανιζεις) τα think tank λοιπον επεξεργαζονται συνεχως σεναρια και λυσεις για τα παντα και τα προιοντα που παραγουν τα αγοραζουν στην ουσεια κυβερνησεις κεντρικες τραπεζες και καποιες εταιρειες..

Φιλοι μου ειμαστε πολυ πισω μιμουμαστε τα ασχημα και οχι τα καλα μασαμε το κουτοχορτο που μας ταιζουν (πχ σκοπιανο.. αν ηταν αλλοι στην θεση μας θα ειχαν κανει τους σκοπιανους ξαδελφακια τους και θα τους ειχαν κανει τετοια πλυση εγκεφαλου που θα ηθελαν να πολεμησουν στο πλευρο τους πχ εναντιον των τουρκων (για τους πολεμοχαρεις το γραφω..εγω ειμαι εναντιον καθε μορφης βιας εκτος και αν γουσταρει η γκομενα  ;).) αλλα εμεις βλεπεις δεν ειμαστε χαζοαμερικανακια..

Αυτα.. Σεβομαι την καθε αποψη. Καταθεσα την δικη μου για να αναδειξω καποια πραγματα που εγω θεωρω σημαντικα.. 

 

[pepe_le_pew]

  Μην φοβασθε, εδω το 199? βομβαρδιζαν πολη 15 χλμ απο την Θεσσαλονικη-το Βελιγραδι- και τι εγινε????? Απλα ο πολεμος καποιες φορες ειναι δικαιολογια να αυξηθουν οι τιμες!!!


  Τωρα με το ΑΕΠ με μπλεξατε αν Ε=Εθνικο αναφερεται σε προιοντα ή υπηρεσιες που πουλιουνται σε μια χωρα αλλα αν Ε=εγχωριο τοτε αναφερεται σε προιοντα ή υπηρεσιες που πουλιουνται απο εταιρειες Ελληνικων συμφεροντων στην Ελλαδα εχω την εντυπωση οτι το 40% του ΑΕΠ γινεται απο το Δημόσιο παρτε και μια εκθεση του ΙΟΒΕ γιατι το ΑΕΠ (το Εθνικο ή το Εγχωριο??)απο μονο του δεν λεει κατι

http://www.iobe.gr/media/elloik/IOBEGreek02.pdf

 

[Duracell]

Υπαρχουν σε πολλες χωρες (οχι Ελλαδα) τα λεγομενα think tank τα οποια αποτελουνται σε καθε τομεα απο τα πιο ταλαντουχα και εξυπνα ατομα (βαση παιδειας, ψυχολογικου προφιλ, σταδιοδρομιας και αξιων ναι καλα ακουσατε αξιων πχ σεβασμος στο διαφορετικο και πως το προσεγγιζεις οχι πως το αφανιζεις) τα think tank λοιπον επεξεργαζονται συνεχως σεναρια και λυσεις για τα παντα, ενώ τα προιοντα που παραγουν τα αγοραζουν στην ουσια Κυβερνησεις, κεντρικες Τραπεζες και καποιες Εταιρειες...

Επειδή κάτι τέτοιες Ομάδες δραστηριοποιούνται στο παρασκήνιο (και ΓΕΝΙΚΑ ΑΝΤΙΠΑΘΟΥΝ ΚΑΘΕ ΕΙΔΟΣ ΔΗΜΟΣΙΟΤΗΤΑΣ), ΜΠΟΡΕΙ ΚΙ ΕΔΩ ΝΑ ΥΠΑΡΧΕΙ κάτι τέτοιο... αλλά να μην είναι ευρέως γνωστό (για ευνόητους λόγους) ;)

http://en.wikipedia.org/wiki/Think_tanks

 

[Duracell]

Σεβομαι την καθε αποψη. Καταθεσα την δικη μου για να αναδειξω καποια πραγματα που εγω θεωρω σημαντικα...  

Κι εγώ + συμφωνώ με όσα γράφεις... ΑΛΛΑ μην είσαι απόλυτα σίγουρος για όλα! ΔΥΣΤΗΧΩΣ συμβαίνουν πολλά πράγματα ανά τον κόσμο που μόνον ο αδηφάγος χρόνος (και η ιστορία) αποκαλύπτουν (κάποιες φορές - συχνά και ποτέ) τις πραγματικές τους διαστάσεις...

 

[amjik]

Ακουστε συναγωνιστες... οι πολεμοι θα γινονται εκει που ΠΡΕΠΕΙ
και πουθενα αλλου....... τελος

 

Georgia and Kosovo: A Single Intertwined Crisis
August 25, 2008

By George Friedman

The Russo-Georgian war was rooted in broad geopolitical processes. In large part it was simply the result of the cyclical reassertion of Russian power. The Russian empire — czarist and Soviet — expanded to its borders in the 17th and 19th centuries. It collapsed in 1992. The Western powers wanted to make the disintegration permanent. It was inevitable that Russia would, in due course, want to reassert its claims. That it happened in Georgia was simply the result of circumstance.

There is, however, another context within which to view this, the context of Russian perceptions of U.S. and European intentions and of U.S. and European perceptions of Russian capabilities. This context shaped the policies that led to the Russo-Georgian war. And those attitudes can only be understood if we trace the question of Kosovo, because the Russo-Georgian war was forged over the last decade over the Kosovo question.

Yugoslavia broke up into its component republics in the early 1990s. The borders of the republics did not cohere to the distribution of nationalities. Many — Serbs, Croats, Bosnians and so on — found themselves citizens of republics where the majorities were not of their ethnicities and disliked the minorities intensely for historical reasons. Wars were fought between Croatia and Serbia (still calling itself Yugoslavia because Montenegro was part of it), Bosnia and Serbia and Bosnia and Croatia. Other countries in the region became involved as well.

One conflict became particularly brutal. Bosnia had a large area dominated by Serbs. This region wanted to secede from Bosnia and rejoin Serbia. The Bosnians objected and an internal war in Bosnia took place, with the Serbian government involved. This war involved the single greatest bloodletting of the bloody Balkan wars, the mass murder by Serbs of Bosnians.

Here we must pause and define some terms that are very casually thrown around. Genocide is the crime of trying to annihilate an entire people. War crimes are actions that violate the rules of war. If a soldier shoots a prisoner, he has committed a war crime. Then there is a class called “crimes against humanity.” It is intended to denote those crimes that are too vast to be included in normal charges of murder or rape. They may not involve genocide, in that the annihilation of a race or nation is not at stake, but they may also go well beyond war crimes, which are much lesser offenses. The events in Bosnia were reasonably deemed crimes against humanity. They did not constitute genocide and they were more than war crimes.

At the time, the Americans and Europeans did nothing about these crimes, which became an internal political issue as the magnitude of the Serbian crimes became clear. In this context, the Clinton administration helped negotiate the Dayton Accords, which were intended to end the Balkan wars and indeed managed to go quite far in achieving this. The Dayton Accords were built around the principle that there could be no adjustment in the borders of the former Yugoslav republics. Ethnic Serbs would live under Bosnian rule. The principle that existing borders were sacrosanct was embedded in the Dayton Accords.

In the late 1990s, a crisis began to develop in the Serbian province of Kosovo. Over the years, Albanians had moved into the province in a broad migration. By 1997, the province was overwhelmingly Albanian, although it had not only been historically part of Serbia but also its historical foundation. Nevertheless, the Albanians showed significant intentions of moving toward either a separate state or unification with Albania. Serbia moved to resist this, increasing its military forces and indicating an intention to crush the Albanian resistance.

There were many claims that the Serbians were repeating the crimes against humanity that were committed in Bosnia. The Americans and Europeans, burned by Bosnia, were eager to demonstrate their will. Arguing that something between crimes against humanity and genocide was under way — and citing reports that between 10,000 and 100,000 Kosovo Albanians were missing or had been killed — NATO launched a campaign designed to stop the killings. In fact, while some killings had taken place, the claims by NATO of the number already killed were false. NATO might have prevented mass murder in Kosovo. That is not provable. They did not, however, find that mass murder on the order of the numbers claimed had taken place. The war could be defended as a preventive measure, but the atmosphere under which the war was carried out overstated what had happened.

The campaign was carried out without U.N. sanction because of Russian and Chinese opposition. The Russians were particularly opposed, arguing that major crimes were not being committed and that Serbia was an ally of Russia and that the air assault was not warranted by the evidence. The United States and other European powers disregarded the Russian position. Far more important, they established the precedent that U.N. sanction was not needed to launch a war (a precedent used by George W. Bush in Iraq). Rather — and this is the vital point — they argued that NATO support legitimized the war.

This transformed NATO from a military alliance into a quasi-United Nations. What happened in Kosovo was that NATO took on the role of peacemaker, empowered to determine if intervention was necessary, allowed to make the military intervention, and empowered to determine the outcome. Conceptually, NATO was transformed from a military force into a regional multinational grouping with responsibility for maintenance of regional order, even within the borders of states that are not members. If the United Nations wouldn’t support the action, the NATO Council was sufficient.

Since Russia was not a member of NATO, and since Russia denied the urgency of war, and since Russia was overruled, the bombing campaign against Kosovo created a crisis in relations with Russia. The Russians saw the attack as a unilateral attack by an anti-Russian alliance on a Russian ally, without sound justification. Then-Russian President Boris Yeltsin was not prepared to make this into a major confrontation, nor was he in a position to. The Russians did not so much acquiesce as concede they had no options.

The war did not go as well as history records. The bombing campaign did not force capitulation and NATO was not prepared to invade Kosovo. The air campaign continued inconclusively as the West turned to the Russians to negotiate an end. The Russians sent an envoy who negotiated an agreement consisting of three parts. First, the West would halt the bombing campaign. Second, Serbian army forces would withdraw and be replaced by a multinational force including Russian troops. Third, implicit in the agreement, the Russian troops would be there to guarantee Serbian interests and sovereignty.

As soon as the agreement was signed, the Russians rushed troops to the Pristina airport to take up their duties in the multinational force — as they had in the Bosnian peacekeeping force. In part because of deliberate maneuvers and in part because no one took the Russians seriously, the Russians never played the role they believed had been negotiated. They were never seen as part of the peacekeeping operation or as part of the decision-making system over Kosovo. The Russians felt doubly betrayed, first by the war itself, then by the peace arrangements.

The Kosovo war directly effected the fall of Yeltsin and the rise of Vladimir Putin. The faction around Putin saw Yeltsin as an incompetent bungler who allowed Russia to be doubly betrayed. The Russian perception of the war directly led to the massive reversal in Russian policy we see today. The installation of Putin and Russian nationalists from the former KGB had a number of roots. But fundamentally it was rooted in the events in Kosovo. Most of all it was driven by the perception that NATO had now shifted from being a military alliance to seeing itself as a substitute for the United Nations, arbitrating regional politics. Russia had no vote or say in NATO decisions, so NATO’s new role was seen as a direct challenge to Russian interests.

Thus, the ongoing expansion of NATO into the former Soviet Union and the promise to include Ukraine and Georgia into NATO were seen in terms of the Kosovo war. From the Russian point of view, NATO expansion meant a further exclusion of Russia from decision-making, and implied that NATO reserved the right to repeat Kosovo if it felt that human rights or political issues required it. The United Nations was no longer the prime multinational peacekeeping entity. NATO assumed that role in the region and now it was going to expand all around Russia.

Then came Kosovo’s independence. Yugoslavia broke apart into its constituent entities, but the borders of its nations didn’t change. Then, for the first time since World War II, the decision was made to change Serbia’s borders, in opposition to Serbian and Russian wishes, with the authorizing body, in effect, being NATO. It was a decision avidly supported by the Americans.

The initial attempt to resolve Kosovo’s status was the round of negotiations led by former Finnish President Martti Ahtisaari that officially began in February 2006 but had been in the works since 2005. This round of negotiations was actually started under U.S. urging and closely supervised from Washington. In charge of keeping Ahtisaari’s negotiations running smoothly was Frank G. Wisner, a diplomat during the Clinton administration. Also very important to the U.S. effort was Assistant Secretary of State for European and Eurasian Affairs Daniel Fried, another leftover from the Clinton administration and a specialist in Soviet and Polish affairs.

In the summer of 2007, when it was obvious that the negotiations were going nowhere, the Bush administration decided the talks were over and that it was time for independence. On June 10, 2007, Bush said that the end result of negotiations must be “certain independence.” In July 2007, Daniel Fried said that independence was “inevitable” even if the talks failed. Finally, in September 2007, Condoleezza Rice put it succinctly: “There’s going to be an independent Kosovo. We’re dedicated to that.” Europeans took cues from this line.

How and when independence was brought about was really a European problem. The Americans set the debate and the Europeans implemented it. Among Europeans, the most enthusiastic about Kosovo independence were the British and the French. The British followed the American line while the French were led by their foreign minister, Bernard Kouchner, who had also served as the U.N. Kosovo administrator. The Germans were more cautiously supportive.

On Feb. 17, 2008, Kosovo declared independence and was recognized rapidly by a small number of European states and countries allied with the United States. Even before the declaration, the Europeans had created an administrative body to administer Kosovo. The Europeans, through the European Union, micromanaged the date of the declaration.

On May 15, during a conference in Ekaterinburg, the foreign ministers of India, Russia and China made a joint statement regarding Kosovo. It was read by the Russian host minister, Sergei Lavrov, and it said: “In our statement, we recorded our fundamental position that the unilateral declaration of independence by Kosovo contradicts Resolution 1244. Russia, India and China encourage Belgrade and Pristina to resume talks within the framework of international law and hope they reach an agreement on all problems of that Serbian territory.”

The Europeans and Americans rejected this request as they had rejected all Russian arguments on Kosovo. The argument here was that the Kosovo situation was one of a kind because of atrocities that had been committed. The Russians argued that the level of atrocity was unclear and that, in any case, the government that committed them was long gone from Belgrade. More to the point, the Russians let it be clearly known that they would not accept the idea that Kosovo independence was a one-of-a-kind situation and that they would regard it, instead, as a new precedent for all to follow.

The problem was not that the Europeans and the Americans didn’t hear the Russians. The problem was that they simply didn’t believe them — they didn’t take the Russians seriously. They had heard the Russians say things for many years. They did not understand three things. First, that the Russians had reached the end of their rope. Second, that Russian military capability was not what it had been in 1999. Third, and most important, NATO, the Americans and the Europeans did not recognize that they were making political decisions that they could not support militarily.

For the Russians, the transformation of NATO from a military alliance into a regional United Nations was the problem. The West argued that NATO was no longer just a military alliance but a political arbitrator for the region. If NATO does not like Serbian policies in Kosovo, it can — at its option and in opposition to U.N. rulings — intervene. It could intervene in Serbia and it intended to expand deep into the former Soviet Union. NATO thought that because it was now a political arbiter encouraging regimes to reform and not just a war-fighting system, Russian fears would actually be assuaged. To the contrary, it was Russia’s worst nightmare. Compensating for all this was the fact that NATO had neglected its own military power. Now, Russia could do something about it.

At the beginning of this discourse, we explained that the underlying issues behind the Russo-Georgian war went deep into geopolitics and that it could not be understood without understanding Kosovo. It wasn’t everything, but it was the single most significant event behind all of this. The war of 1999 was the framework that created the war of 2008.

The problem for NATO was that it was expanding its political reach and claims while contracting its military muscle. The Russians were expanding their military capability (after 1999 they had no place to go but up) and the West didn’t notice. In 1999, the Americans and Europeans made political decisions backed by military force. In 2008, in Kosovo, they made political decisions without sufficient military force to stop a Russian response. Either they underestimated their adversary or — even more amazingly — they did not see the Russians as adversaries despite absolutely clear statements the Russians had made. No matter what warning the Russians gave, or what the history of the situation was, the West couldn’t take the Russians seriously.

It began in 1999 with war in Kosovo and it ended in 2008 with the independence of Kosovo. When we study the history of the coming period, the war in Kosovo will stand out as a turning point. Whatever the humanitarian justification and the apparent ease of victory, it set the stage for the rise of Putin and the current and future crises.
____________________________________________________________________________________________________________________
Newsletter απο το STRATFOR.Δεν σημαινει οτι επειδη το κανω copy paste ντε και καλα υιοθετω η συμφωνω και με ολες τις θεσεις του.

 

[str81977]

Georgia and Kosovo: A Single Intertwined Crisis
August 25, 2008

By George Friedman

The Russo-Georgian war was rooted in broad geopolitical processes. In large part it was simply the result of the cyclical reassertion of Russian power. The Russian empire — czarist and Soviet — expanded to its borders in the 17th and 19th centuries. It collapsed in 1992. The Western powers wanted to make the disintegration permanent. It was inevitable that Russia would, in due course, want to reassert its claims. That it happened in Georgia was simply the result of circumstance.

............................................................................................

The Europeans and Americans rejected this request as they had rejected all Russian arguments on Kosovo. The argument here was that the Kosovo situation was one of a kind because of atrocities that had been committed. The Russians argued that the level of atrocity was unclear and that, in any case, the government that committed them was long gone from Belgrade. More to the point, the Russians let it be clearly known that they would not accept the idea that Kosovo independence was a one-of-a-kind situation and that they would regard it, instead, as a new precedent for all to follow.

____________________________________________________________________________________________________________________
Newsletter απο το STRATFOR.Δεν σημαινει οτι επειδη το κανω copy paste ντε και καλα υιοθετω η συμφωνω και με ολες τις θεσεις του.

Η ανάλυση παρά τις κάποιες ανακρίβειες και απλουστεύσεις πιάνει την ουσία, η οποία συνοψίζεται στις δύο φράσεις που έκανα bold...
Στην εξωτερική πολιτική ΔΕΝ υπάρχουν μοναδικές περιπτώσεις και ειδικά στο Κόσοβο, κανείς δεν μπορεί να καταλάβει, με όρους διεθνούς δικαίου τουλάχιστον, γιατί οι κοσοβάροι δικαιούνταν ξεχωριστό κράτος και όχι πχ οι Καταλανοί, οι Σκωτσέζοι, οι Ινδιάνοι των ΗΠΑ και άλλοι ων ουκ έστι αριθμός...
Το προηγούμενο του Κοσόβου επομένως μπορεί να εφαρμοστεί σε πλείστες όσες περιπτώσεις και ουσιαστικά καταργεί το ιερό και απαραβίαστο των συνόρων που ίσχυε μεταπολεμικά...
Να θυμίσω ότι ο Χίτλερ είχε προσαρτήσει τη Σουδητία (περιοχή της τσεχολοβακίας που κατοικούνταν από το γερμανικό φύλο των σουδητών) με την ανοχή της διεθνούς κοινότητας και την αιτιολογία ότι επρόκειτο για μοναδική περίπτωση...

Το είχα γράψει και το ξαναγράφω...Το Κόσοβο γυρνάει μπούμερανγκ σε αυτούς που το δημιούργησαν...
Και αν το Κόσοβο αναγνωρίστηκε ως κράτος επί Μπους, οι σπόροι μπήκαν επί Κλιντον (για να μην ξεχνιούνται κάποιοι αμετανόητοι νοσταλγοί του σαξοφωνίστα, εξουσιομανούς Χίλαρυ και της ανεκδιήγητης Μαντλίν) και άλλων αστέρων της διεθνούς σοσιαλδημοκρατίας και κεντροαριστεράς....

 

Μια πάλαι ποτέ μεγάλη δύναμη που έχει χάσει το κύρος της... υπάρχει φτώχεια και ο πλυθησμός φτάνει στα όρια της εξαθλίωσης. Και εμφανίζεται ο μεσίας ο οποίος θα ανορθώσει τη χώρα και θα αποκαταστήσει το χαμένο κύρος της. Εξαλείφεται η ανεργία και η φτώχεια, και το μέλημα στη συνέχεια είναι η αποκατάσταση στη σφαίρα επιρροής που υπήρχε παλιά.
Ένωση με το "ομοεθνές" κράτος. Και προστασία σε μειονότητες σε άλλες χώρες.
Στρατηγικό ενδιαφέρον και διακύβευμα η Πολωνία.
Συμμαχία με ανερχόμενη δύναμη της Άπω Ανατολής η οποία προκαλεί εντύπωση για το ραγδαίο και ταχύ εκσυγχρονισμό και που τελεί υπό ισχυρό μιλιταρισμό ( ισχυρή επιρροή του στρατού και υπέρογκες αμυντικές δαπάνες)

Σας θυμίζει κάτι το σενάριο?

Σίγουρα θυμίζει πολύ τη Ρωσία. Η πάλαι ποτέ τσαρική και σοβιετική αυτοκρατορία που καταρρακώνεται τη δεκαετία του 90, στην κρίση του 97 φτάνει στο χείλος του γκρεμού. Βρίσκεται όμως ο σωτήρας ( Πούτιν) και την ανορθώνει. Σιγά σιγά ανακτά δύναμη. Επιζητεί την επιρροή στην πάλαι ποτέ σφαίρα επιρροής της.
Επίσης την ένωση με τα ομοεδθνή κράτη ( Λευκορωσία εν πρώτοις, αλλά γιατί όχι και με Ουκρανία). Επίσης αναλαμβάνει την προστασία ρωσικών μειονοτήτων σε όμορα κράτη ( Γεωργία).
Θεωρεί την Πολωνία ως στρατηγικής σημασίας για την ασφάλειά της και επομένως μεριμνά για το τι κάνουν εκεί άλλες ανταγωνιστικές χώρες.
Συμμαχεί με την Κίνα, την ταχέως ανερχόμενη δύναμη.Στην Κίνα ισχυρότερος θεσμός δεν είναι το Κ.Κ.Κ. αλλά μάλλον ο Στρατός. Ο Κινεζικός Λαικός Απελευθερωτικός Στρατός, ( P.L.A.)δε δρα όπως ένας συνηθισμένος στρατός, αλλά έχει περιουσία, επιχειρήσεις και αρκετή πολιτική και οικονομική δύναμη. Οι αμυντικές δαπάνες της Κίνας είναι ιλιγγιώδεις.


Πάμε τώρα να δούμε τι άλλο θυμίζει άραγε αυτή η κατάσταση.... Η ηττημένη Γερμανία του 1ου παγκοσμίου πολέμου... Μετά τη συνθήκη των Βερσαλλιών η γερμανική αυτοκρατορία καταρρακωμένη, δεν είναι καν αυτοκρατορία αλλά δημοκρατία της Βαιμάρης. Η πείνα και η εξαθλίωση που είχε προκαλέσει ο πληθωρισμός της δεκαετίας του 20 ήταν συγκρίσιμος με την πείνα στην Αφρική σήμερα. Η κρίση του 29 έδοσε τη χαριστική βολή. Την έδοσε? Όχι, γιατί το 1933 εμφανίστηκε ο "σωτήρας" : ο "αυστριακός δεκανέας". Όσο και αν προκαλεί απέχθεια η ιδεολογία και το καθεστώς αυτό, οικονομικά τα πήγε περίφημα. Τουλάχιστον όσο τα ηνία της ναζιστικής Γερμανίας τα είχε εν λευκώ ο - μη ναζί- Γιάλμαρ Σαχτ.
Η Γερμανία ενώθηκε με το επίσης γερμανικό κράτος της Αυστρίας. Το "Anschluss" δεν ήταν εισβολή, όπως ήθελαν να την παρουσιάσουν οι αυστριακοί μετέπειτα, αλλά μια ηθελημένη ένωση των δύο κρατών. Με πρόσχημα την προστασία της γερμανικής μειονότητας στη Σουδητία η Γερμανία προσαρτά την περιοχή έπειτα από τη συμφωνία του Μονάχου. Έλα όμως που όλα τα - όντως ισχυρά- οχυρωματικά και αμυντικά έργα των Τσεχοσλοβάκων ήταν σε αυτή την περιοχή. Με την προσάρτησή της λοιπόν, αδυνάτιζε τρομερά η Τσεχοσλοβακία αμυντικά. Επόμενο βήμα λοιπόν η.. παρέλαση των ναζιστικών στρατευμάτων στην Πράγα.
Τότε μόνο ξύπνησε από το λήθαργο η Αγγλία και η Γαλλία.Και συνάψανε αμυντική συνθήκη με την Πολωνία. Το γεγονός ωστόσο που τους θορύβησε περισσότερο ήταν το σύμφωνο μολότοφ-ρίμπεντροπ.
Η Γερμανία επιζήτησε να ενσωματώσει στο κράτος της το διάδρομο του Ντάντσιγκ ( σημερινό Γκντάνσκ της Πολωνίας) που χώριζε τη Γερμανία από το έδαφος της Ανατολικής Πρωσίας με πρωτεύουσα το Καίνιξμπεργκ( σημερινό Καλίνινγκραντ, αποτελεί ρωσικό έδαφος που δεν ενώνεται κατευθείαν με την υπόλοιπη Ρωσία).
Όταν λοιπόν εισέβαλε εκεί, τότε η Αγγλία και η Γαλλία επιτέθηκαν στη Γερμανία.

Συμμάχησε με την Ιαπωνία. χώρα που είχε εκσυγχρονιστεί και εκβιομηχανιστεί ταχύτατα και επίσης τελούσε υπό ένα σκληρό και αυταρχικό μιλιταρισμό.

Επίση η σημερινή Ρωσία υψώνει τη σημαία του "αντιαμερικανισμού" ( βλ. ομιλία Πούτιν στο Μόναχο και δηλώσεις περί "παγκόσμιας τάξης, ασφάλειας κλπ και αποτροπής μονοπολισμού) και η τότε Γερμανία ύψωνε το λάβαρο ενάντια στον αγγλικό ιμπεριαλισμό. Η τότε Γερμανία της δεκαετίας του '30 γενικά δεν ήταν τόσο αντιπαθής όσο σήμερα εκ των υστέρων νομίζουμε. Μόνο η κομμουνιστική αριστερά ήταν πραγματικά εναντίον της.Και αυτό γιατί εμπράκτως οι ναζί είχαν ανέβει στην εξουσία, έπειτα από μάχες στην κυριολεξία με τους κομμουνιστές.

Πάντως οι ομοιότητες πραγματικά είναι πολλές και οι συγκρίσεις πιστεύω βοηθάνε.

Όσον αφορά το μέτωπο Ρωσίας, Αμερικής, η Ρωσία ( και η Κίνα) έχουν ένα πλεονέκτημα σε σχέση με τις Η.Π.Α. και το δυτικό κόσμο. Αποτελούν πιο "μονολιθικές" κοινωνίες και για τον Α ή Β  λόγο , δεν υπάρχει ποικιλία και πλουραλισμός συμφερόντων στις κοινωνίες τους αλλά αποτελούν ένα συνεκτικό σύνολο . Έστω και με ανοιχτή και ωμή βία.

Οι Η.Π.Α. ωστόσο δεν είναι ένα μονολιθικό πράγμα αλλά έχει πολυσχιδία συμφερόντων. Το χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο της Νέας Υόρκης, δεν είναι δεδομένο ότι έχει τις αρμονικότερες σχέσεις με το στρατιωτικοβιομηχανικό του Ντάλλας και του Τέξας γενικότερα, είτε με τις αυτοκινητοβιομηχανίες του Ντητρόιτ.
Οι ίδιες οι Η.Π.Α για να γίνουν αυτό που είναι σήμερα ( μια ομοσπονδία κρατών) πέρασαν εκτός από έναν αντι-αποικιακό πόλεμο και έναν εμφύλιο. Τα ρήγματα του εμφυλίου ίσως και να μην έχουν πλήρως αποκατασταθεί. Ήδη το ότι σε μερικά ράντζα του Τέξας, κυματίζει ακόμη η σημαία του Νότου, να είναι κάτι παραπάνω από μια απλή γραφικότητα των βλάχων "γελαδάρηδων".
Επίσης οι δυτικές κοινωνίες χαρακτηρίζονται από κάποιες υπερβολικές ευαισθησίες, όπως ανθρώπινα δικαιώματα, οικολογικές ευαισθησίες, δημοκρατία κλπ. Δε λέω καλά, αυτά, σίγουρα ο καθένας θα ήθελε ένα τέτοιο περιβάλλον , όταν όμως ο άλλος αυτά τα έχει γραμένα και κάνει ότι είναι να κάνει,τότε σε μια αναμέτρηση , έχει κάποιο πλεονέκτημα. Και δε μιλάω για στρατιωτική αλλά και οικονομική και πολιτική. Δεν υπάρχουν δηλαδή εκεί έννοιες όπως "πολιτικό κόστος", ή δε το σκέφτεται το κράτος να κάνει μια απαλλοτρίωση π.χ., να επιβάλλει κάποιο φόρο ή κάποια συγκεκριμένη πολιτική. Αποφασίζεται κάτι και απλά γίνεται. Χαρακτηριστικό βέβαια φασιστικών κοινωνιών

Θα χαρακτηριζα μαλλον συγκυριακες τις ομοιοτητες που παραθετεις,παρα ενα ακομη επεισοδιο της Ιστοριας που επαμναλαμβανεται ποτε ως φαρσα και ποτε ως τραγωδια.Υπαρχουν δλδ.βαθυτατες διαφορες που δεν λαμβανεις υποψη καθως και ορισμενες λαθος εκτιμησεις.

1)Η Ρωσια εχει αποριψει την ενωση με Λευκορωσια παροτι στο σχετικα προσφατο παρελθον εγινε σοβαρη κουβεντα για αυτο.Το ιδιο θα γινει και με ολες τις υπολοιπες πρωην ΣΣΔ στο-ορατο-μελλον.Οι λογοι ειναι γνωστοι:Τετοιες κινησεις θα της ειναι βαρος παρα πλεονεκτημα,οπως βαρος ηταν στην ΕΣΣΔ η κατοχη της Ανατολικης Ευρωπης.
2)Διακυβευμα για τους Πουτινικους δεν ειναι η Πολωνια αλλα η Ουκρανια.Ειναι η χωρα-κλειδι για το μελλον της Ρωσιας,πολυ περισσοτερο απο την Γεωργια.
3)Δεν υπαρχει στρατιωτικη συμμαχια με την Κινα και ουτε προκειται.Η Ρωσια θα"μπει μεσα"αν κανει μια τετοια κινηση γιατι οι φασονατζηδες Κινεζοι δεν διαθετουν την τεχνογνωσια που αναζητουν-ανεκαθεν-οι Ρωσοι.Απλα θα εξοπλισουν με δικα τους"εξοδα"τους Κινεζους χωρις επαρκη ανταλλαγματα,οπως καποτε εξοπλιζαν τους Συρους,Αιγυπτιους,Βιετναμεζους...
4)Η Γερμανια ΔΕΝ ηταν Αυτοκρατορια αλλα επιχειρησε δυο φορες να γινει.Την πρωτη φορα(1914)εξαντληθηκε,την δευτερη(1939)καταστραφηκε,και ουτως η αλλως το 1939 τα οραματα των Χιτλερικων ηταν παρωχημενα:Δεκαπεντε χρονια μετα το τελος του πολεμου οι Αυτοκρατοριες Αγγλων και Γαλλων δεν υπηρχαν πλεον...
Αντιθετα η Ρωσια ΗΤΑΝ Αυτοκρατορια που στην διαρκεια των 90's υποχωρησε και συρικκνωθηκε ΠΕΡΑΝ ΤΟΥ"ΦΥΣΙΚΟΥ"ΧΩΡΟΥ ΤΗΣ.Πλεον και εχοντας ανανηψει μερικως επαναδιεκδικει περιοχες που της ανηκουν εδω και αιωνες,η ειναι και το ιστορικο της λικνο.Το ποιες ειναι αυτες και που θα σταματησουν οι Ρωσοι το καθορισε η συνοδος του ΝΑΤΟ στο Βουκουρεστι:Παρα τις Αμερικανικες πιεσεις,η Ουκρανια και η Γεωργια,ουσιαστικα"παραδοθηκαν"στους απεναντι.
5)Το οτι μια χωρα ειναι"Δημοκρατικη"δεν την κανει και αυτοματως"καλη"η-εστω-ολιγοτερο Ιμπεριαλιστικη:Το δογμα Μονροε,μια ακρως επιθετικη διακυρηξη,που ανακοινωθηκε το 1823 απο τις ΗΠΑ,και μια αναγνωση του Πελλοπονησιακου Πολεμου βοηθανε αρκετα για να απαλλαγει κανεις απο τετοιες πλανες.
Ουτε και η πολυσχιδια συμφεροντων σημαινει οτι μια εξωτερικη πολιτικη μπορει να εχει ρωγμες η να ειναι ανακολουθη.Μαλλον το αντιθετο συμβαινει καθως οι"δημοκρατικες"διαδικασιες νομιμοποιουν στην κοινη γνωμη ακομη και τις πιο ακραια επιθετικες κινησεις πολυ καλυτερα απο οτι θα καταφερνε π.χ. το Μουσολινικο καθεστως.
6)Για το ζητημα της αδιαφοριας για την ανθρωπινη ζωη:Οι ΗΠΑνθρωποι νοιαζονται πολυ για την ανθρωπινη ζωη,την δικια τους ομως,οχι των αλλων:
Οταν οι ΗΠΑ εφαρμοζαν εμπαργκο στο Ιρακ,οδηγωντας 100δες χιλιαδες ανθρωπους στο θανατο(κυριως παιδια)πιστευεις οτι τις απασχολουσε το ανθρωπινο κοστος?
Το φοβερο ανθρωπινο κοστος που πληρωσε η Ρωσια στα 90's(απο ορισμενες πλευρες ΚΑΤΑ ΠΟΛΥ ΧΕΙΡΟΤΕΡΟ αυτο του Β'Π.Π.)με τους Αμερικανους να αρνουνται να επαναδιαπραγματευτουν το χρεος της χωρας δεν μετραει?(παρεπιμπτοντως την ιδια περιοδο διαπραγματευτηκαν το Πολωνικο χρεος).
Παραδοσιακα η χωρα αυτη δινει-κακως-πολυ αιμα στους πολεμους της,και περιστατικα οπως το Θεατρο Nord-Ost η το σχολειο στο Μπεσλαν θυμιζαν στους Δυτικους,οτι παρα την ξεφτιλα οι τυποι δεν φοβουνται την δικη τους θυσια,ηταν και αυτο κατι που κραταγε μακρια τα σκυλια...
Αλλα αυτο δεν την κανει αυτοματως και φασιστικη,οπως και οι ΗΠΑ δεν ειναι φασιστικη χωρα,υπαρχουν και αλλα χαρακτηριστικα που δεν πληρουνται.
Εννοειται οτι αναφερομαι μονον στην Ρωσια στα παραπανω,και αφηνω στην ακρη την Κινα οπου ο γαμος Ολοκληρωτισμου-Καπιταλισμου προσεγγιζει αρκετα το φασιστικο μοντελο.

 

Η ανάλυση παρά τις κάποιες ανακρίβειες και απλουστεύσεις πιάνει την ουσία, η οποία συνοψίζεται στις δύο φράσεις που έκανα bold...
Στην εξωτερική πολιτική ΔΕΝ υπάρχουν μοναδικές περιπτώσεις και ειδικά στο Κόσοβο, κανείς δεν μπορεί να καταλάβει, με όρους διεθνούς δικαίου τουλάχιστον, γιατί οι κοσοβάροι δικαιούνταν ξεχωριστό κράτος και όχι πχ οι Καταλανοί, οι Σκωτσέζοι, οι Ινδιάνοι των ΗΠΑ και άλλοι ων ουκ έστι αριθμός...
Το προηγούμενο του Κοσόβου επομένως μπορεί να εφαρμοστεί σε πλείστες όσες περιπτώσεις και ουσιαστικά καταργεί το ιερό και απαραβίαστο των συνόρων που ίσχυε μεταπολεμικά...
Να θυμίσω ότι ο Χίτλερ είχε προσαρτήσει τη Σουδητία (περιοχή της τσεχολοβακίας που κατοικούνταν από το γερμανικό φύλο των σουδητών) με την ανοχή της διεθνούς κοινότητας και την αιτιολογία ότι επρόκειτο για μοναδική περίπτωση...

Το είχα γράψει και το ξαναγράφω...Το Κόσοβο γυρνάει μπούμερανγκ σε αυτούς που το δημιούργησαν...
Και αν το Κόσοβο αναγνωρίστηκε ως κράτος επί Μπους, οι σπόροι μπήκαν επί Κλιντον (για να μην ξεχνιούνται κάποιοι αμετανόητοι νοσταλγοί του σαξοφωνίστα, εξουσιομανούς Χίλαρυ και της ανεκδιήγητης Μαντλίν) και άλλων αστέρων της διεθνούς σοσιαλδημοκρατίας και κεντροαριστεράς....

Για μια φορα συμφωνουμε απολυτως Str8,ακομη και στην κριση σου για το copy paste που εκανα.

Και στο Κοσοβο παραβιαστηκε μια ακομη αρχη αυτη που λεει οτι τα Κρατη στο εδαφος τους ειναι κυριαρχα,και για την παραβιαση της οποιας οι Ρωσοι προειδοποιησαν τους Αμερικανουςι ΗΠΑνθρωποι εκοψαν ενα κομματι απο ενα ξενο κρατος,γιατι αντιθετα με την Κροατια π.χ. που ηταν Ομοσπονδη Δημοκρατια της Γιουγκοσλαβιας το Κοσοβο ηταν ΤΜΗΜΑ της Σερβιας(αυτονομο μεν αλλα τμημα της δε,ειναι διαφορετικη περιπτωση).

Τωρα ο Σαακασβιλι πληρωνει με Κοσοβαρικο νομισμα τα γαμησιατικα των ΗΠΑ...

 

[alllanel]

Φιλοι μου ευχομαι να τα βρουν οι εχοντες την εξουσια και να αποφυγουμε αυτη την φορα και τις επομενες ξεριζωμους και απωλειες σε ανθρωπινες ζωες.. στο κατω κατω ολα για οικονομικα πρωτιστος συμφεροντα γινονται σημερα.

μπραβο σε ολους για τις γονιμες τοποθετησεις τους..

 

[1personanongrata]

Τωρα ο Σαακασβιλι πληρωνει με Κοσοβαρικο νομισμα τα γαμησιατικα των ΗΠΑ...

χε χε.... μ άρεσε πολύ έτσι όπως το έθεσες αυτό....

 

[Chevalier Fidèle]

soupermouse  ενδιαφέρουσες οι πληροφορίες και λεπτομέρεις που παραθέτεις. Μια και αναφέρεις το δόγμα μονρόε θα ήθελα να ρωτήσω γιατί νομίζεις ότι είναι επιθετικό. Παρεπιπτόντως κατά τη γνώμη μου νομίζω ότι αυτό έθεσε τις βάσεις να "απογειωθούν" οι Η.Π.Α. ( από χώρα γελαδάρηδων έγινε βιομηχανική δύναμη) και η εγκατάλειψή του ίσως ευθύνεται για την αργή αλλά σταθερή φθορά των Η.Π.Α.

Η Ρωσία και η Κίνα έχουν κάνει τα τελευταία χρόνια- από όσο έχει διαρρεύσει- τουλάχιστον 2 μεγάλης κλίμακας κοινές στρατιωτικές ασκήσεις. με 10.000 στρατιώτες. Το 2005 νομίζω είχαν κάνει μια μεγάλη άσκηση. Το σενάριο ήταν απόβαση σε νησί, και κάποιοι είπαν ότι γινόταν προσομοίωση απόβασης στην Ταιβάν( λογικός πρώτος στόχος της Κίνας σε περίπτωση κάποιας αντιπαράθεσής της με τη  Δύση). Φυσικά έχουν και αρκετή στρατιωτική συνεργασία σε άλλους τομείς. Η Δύση μάλιστα είχε θορυβηθεί αρκετά με τις κοινές αυτές στρατιωτικές ασκήσεις.
δες εδώ

http://www.iht.com/articles/2005/08/18/news/exercise.php

Βέβαια για τη στρατιωτική δύναμη της Κίνας ( όπως και αυτή της Ρωσίας ή των Η.Π.Α.) μόνο ικασίες μπορούν να γίνουν. Γιατί θα έπρεπε εμείς να ξέρουμε με κάθε λεπτομέρεια διαβαθμισμένα πράγματα στα οποία ούτε καλά καλά πρόσβαση οι ίδιοι οι ιθύνοντες των χωρών έχουν απόλυτα?
Την Πολωνία την ανέφερα λόγω του θορύβου και του θέματος που ανακινείται με την εγκατάσταση των πυραύλων.Σημειωτέον ότι η εγκατάσταση αυτή ΔΕΝ είναι στα πλαίσια του ΝΑΤΟ αλλά εντάσσεται στον εθνικό αμερικανικό αμυντικό σχεδιασμό. Και μη νομίζει κανείς ότι είναι αμυντικό όπλο επειδή είναι "αντι-πυραυλικά". Κάλλιστα μπορούν να γίνουν αντι-αεροπορικά. Επίσης το ραντάρ, "βλέπει" βαθιά μέσα στή ρωσική επικράτεια. Για την Πολωνία σε παραπέμπω στην ιστορία μεταξύ των δύο χωρών ( που ποικίλει από κατοχή της Μόσχας από Πολωνικά στρατεύματα κατά το 170 αιώνα μέχρι και τους περίφημους "διαμελισμούς" της Πολωνίας στους οποίους η Ρωσία πρωτοστάτησε), αλλά και στην περίφημη όσο και σημαντική δήλωση του Στάλιν σχετικά με αυτή και τη σημασία της για τη Ρωσία κατά τη σύνοδο της Γιάλτας το 1945 ( δες τα πρακτικά , ψάξε στο νετ ).
Ανέφερες ότι μια δημοκρατική διαδικασία νομιμοποιεί πιο εύκολα μια δράση στην κοινή γνώμη ακόμη και αν είναι ακραία. Μήπως όμως οι μη δημοκρατικές απλά δεν έχουν χρεία νομιμοποίησης και δε λαμβάνουν υπόψη την κοινή γνώμη? Και αμέσως αμέσως απαλλάσονται από ένα "βραχνά".
Βέβαια το "φασιστική" στη Ρωσία το χρησιμοποιώ καταχρηστικά. Αν θέλουμε να είμαστε ακριβείς, μάλλον θα πρέπει να το χαρακτηρίσουμε το καθεστώς αυταρχικό. Ωστόσο παρά τα όσα τυπικά χαρακτηριστικά φέρει, έχει τον τόνο του "ασιατικού δεσποτισμού".
Όσο για την Κίνα δείχνει να διέπεται από έναν ιδιότυπο μιλιταρισμό.Είναι ίσως όμως κάτι παραπάνω από... φασονατζήδες! Μη παρασυρόμαστε από... τους Κινέζους του κεραμεικού και του μεταξουργείου! Ας μη ξεχνάμε ότι το καθεστώς της Κίνας είναι ιδιαίτερα μυστικοπαθές και γνωρίζουμε γενικά για αυτούς μόνο όσα θέλουν να γνωρίζουμε.
Η Λευκορωσία ούτως ή άλλως αποτελεί αυτή τη στιγμή ένα κράτος-δορυφόρο της Ρωσίας. Το ίδιο επιχειρείται να γίνει και με την Ουκρανία. Το αν θα ενωθούν τυπικά ή όχι δε μετράει και τόσο. Η ουσία είναι ότι είναι μια απόλυτα ευθυγραμισμένη στη Μόσχα χώρα. Η Ρωσία θα ήθελε πολύ και η Ουκρανία να είναι το ίδιο.

Σαφώς και υπάρχουν διαφορές εν τέλει μεταξύ της χιτλερικής Γερμανίας και της σημερινής Ρωσίας. Οι ομοιότητες ωστόσο είναι τέτοιες που δε γίνεται να παραγνωριστούν πάντως. Ας πούμε η Γερμανία δεν ήταν αυτοκρατορία, με την έννοια που ήταν η Ρωσία ( πολυεθνική που αξίωνε οικουμενική ηγεμονία κλπ.) Μεγάλη δύναμη που καταρρακώθηκε πάντως ήταν. Και που βρέθηκε ένας ανορθωτής της που υποσχέθηκε να την επαναφέρει. Και είχε έναν "αντιδυτικό" λόγο. Ας μη ξεχνάμε ότι τα αντι-αποικιακά κινήματα της Μέσης Ανατολής ,όπως και στην Περσία, ήταν φιλοναζιστικά και οι Άγγλοι έπρεπε να απαλλαγούν από αυτούς. Ωστόσο θα είχε ενδιαφέρον να εξηγούσες περισσότερο γιατί θεωρούσες ότι η Ρωσία ήταν Αυτοκρατορία ενώ η Γερμανία του Κάιζερ και του Μπίσμαρκ όχι. Συμφωνείς δηλαδή με αυτά που είπα εγώ ( πολυεθνικότητα-οικουμενικότητα) ή για άλλους λόγους?

 

[Kurwa]

Αμερικανακια ηρθε η ωρα σας.

Διηπειρωτικος πυραυλος Τοπολ.

 

[boidopoutsa]

Η συνοδοσ των 7 ισχυροτερων χωρων καταδικασε την αναγνωριση της Οσετιας και της Αμπχαζιας. Δηλαδη και η Κινα 
Παντως εχει ενδιαφερον, να δουμε που θα παει το πραγμα. Δεν πιστευω να γινει κανενα μπαμ ομως

 

  Skidoo,

1)Συμφωνα με το Δογμα Μονροε οι ΗΠΑ αυτο-ανακυρηχθηκαν εγγυητης της ανεξαρτησιας καθε Αμερικανικου Κρατους απο την επιβουλη των Ευρωπαιων αποικιοκρατων,ολα αυτα το 1823 και ενω τα ΛατινοΑμερικανικα Κρατη βρισκονται ακομη στα σπαργανα.Το Δογμα Μονροε τροποποιηθηκε στο γυρισμα του 20ου αιωνα προβλεποντας κανονικοτατες επεμβασεις στο εσωτερικο των ΛατινοΑμερικανικων Κρατων.
Αρα ειναι μια ακρως επιθετικη διακυρηξη που αντικαθιστα τους Ευρωπαιους(Ισπανους κυριως)αποικιοκρατες με τους Αμερικανους Ιμπεριαλιστες.
Συμφωνω παντως οτι το Δογμα και οι τροποποιησεις του(οπως η πολυ γνωστη Manifest Destiny)ειναι η κυρια αιτια για την αναπτυξη των ΗΠΑ σε μια μεγαλη δυναμη.Δειχνει πλεον να εχει εγκαταλειφθει ισως γιατι οι ΗΠΑνθρωποι δεν αρκουνται πλεον μονο στο κουμαντο της Αμερικανικης Ηπειρου,αν και ΙΜΟ ειναι ακομη πολυ νωρις να μιλαμε για φθορα.

2)Η συνεργασια Κινας-Ρωσιας ελαχιστα εχει να προσφερει στην δευτερη,καθως οι Κινεζοι δεν παραγουν αλλα εισαγουν τεχνογνωσια(για αυτο και τους χαρακτηρισα φασονατζηδες).Η Ρωσια απο την μερια της εχει τεχνογνωσια(οχι μονον στρατιωτικη,αλλα γενικοτερα)αλλα αυτη ειναι κατωτερη της αντιστοιχης Αμερικανικης σε καποιους κρισιμους σημερα τομεις(Διαστημα,ολοκληρωμενα κυκλωματα κλπ)αρα μια συνεργασια Κινας-Ρωσιας στα στρατιωτικα ευνοει τους Κινεζους αλλα δεν ευνοει στον αντιστοιχο βαθμο τους Ρωσους.

http://en.wikipedia.org/wiki/J-10

http://en.wikipedia.org/wiki/IAI_Lavi

Το πλεον συγχρονο Κινεζικης κατασκευης και προελευσης μαχητικο ειναι Ισραηλινης σχεδιασης(!).

3)Συμφωνω απολυτως σε οσα ανεφερες για την Πολωνια,να συμπληρωσω μονον οτι το ζητημα της Πολωνιας ηταν σημειο τριβης Αγγλων-Σοβιετικων(τοτε)απο τον χειμωνα του 1941-1942 και ενω οι Γερμανοι απειλουσαν την ιδια την Μοσχα.Και οπως παρατηρεις η αντιπυραυλικη ασπιδα δεν γινεται μεσα στα πλαισια του ΝΑΤΟ,πιθανον ΙΜΟ γιατι κατι τετοιο θα συναντουσε την αντιδραση των Ευρωπαιων.
Αλλα η Πολωνια ειναι απλα ενα σημειο τριβης πλεον και οχι η χωρα διακυβευμα για το Ρωσικο μελλον,ο ρολος αυτος ανηκει στην Ουκρανια για τους λογους που ανεφερα στο προηγουμενο post.Κατα την γνωμη μου η Ουκρανια(που συνορευει με Πολωνια,Σλοβακια,Ουγγαρια,Ρουμανια)συντομα θα ειναι κατω απο Ρωσικη επιρροη με τους Αμερικανους να ερχονται σε πολυ δυσκολη θεση,οσον αφορα την παρουσια τους στην Ευρωπη.

4)Για το θεμα της νομιμοποιησης μια"Δημοκρατια"(αναφερομαι στις συγχρονες αντιπροσωπευτικου τυπου)μπορει να δημιουργησει πολυ καλυτερη συναινεση για τις οποιες επιλογες της μεσα απο την ψευδαισθηση του"ελευθερου διαλογου"των"ειδικων"(τυπου Πρετεντερη π.χ.)και της"συμμετοχης στα κοινα"απο μια Δικτατορια οπου οι αποφασεις λαμβανονται αυθαιρετα,και που δημιουργει την ΠΑΝΤΟΤΕ ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΗ συναινεση με αλλους τροπους(π.χ. στην Χιτλερικη Γερμανια μεσω του Υπουργειου Προπαγανδας).

5)Θα ελεγα για την Ρωσια οτι η σκια της Ιστορικης της πορειας ειναι ακομη πολυ βαρια,παροτι στην χωρα γινονται κανονικες εκλογες οπως και σε μια ΔυτικοΕυρωπαικη,και για αυτο διατηρει τον αυταρχικο"αερα"του Αυτοκρατορικου της παρελθοντος.Ο ορος Ασιατικος δεσποτισμος ΙΜΟ δεν ειναι σωστος,γιατι η Ρωσια παρολα αυτα ειναι μια Ευρωπαικη χωρα αγκιστρωμενη στην Ασια και οχι ενα Ευρασιατικο μορφωμα οπως προσπαθουν να την παρουσιασουν ορισμενοι,κυριως Αμερικανοι.

6)Η Ρωσια ηταν Αυτοκρατορια για τους λογους που και συ αναφερεις:Ηταν-και παραμενει-ενα πολυεθνικο-πολυφυλετικο κρατος(για αυτο και ο αυταρχικος"αερας" που εχουν οι Αυτοκρατοριες),ενω η  Καιζερικη Γερμανια,που ηταν βασικα μια(μαλλον ατελης)ενοποιηση των Γερμανικων κρατιδιων,δημιουργηθηκε το 1871 στις Βερσαλιες με τα υπολοιπα Ευρωπαικα Κρατη να εχουν  ηδη αποκτησει τις δικες τους Αυτοκρατορικες κτησεις(Οι Αγγλοι στις Ινδιες,οι Γαλλλοι στην Ινδοκινα και οι Ρωσοι στην Σιβηρια και την Απω Ανατολη).Ο αγωνας της Γερμανιας,που δεν διεθετε παρα ελαχιστες υπερποντιες κτησεις και το υπεδαφος της ηταν και παραμενει φτωχο,για"ζωτικο χωρο"οδηγησε στους δυο Παγκοσμιους Πολεμους.