Ποσοι καταφέρουν να παρουν τη δουλεια στο Δημοσιο και να πάνε και στην επαρχία? Είναι δύσκολο ακόμη και για ατομα που είναι από εκει...μπορεί να πάρεις τη θέση και να χρειαστεί τουλάχιστον 10αετία μπορει και ποτε...ειδικτερα οι δασκαλοι-καθηγητες και τα σωματα ασφαλείας...μπορεί για χρόνια να παιρνεις μεταθέσεις απο χωριο σε χωρίο, νησί σε νησί...η απο πόλη σε πόλη...μέχρι να καταλήξεις στο δικό σου μέρος. Η διαφορά με το μισθό πείνας που παιρνουν σε σχέση με αυτους που είναι στον ιδιωτικο τομέα (και πέρουν 14 μισθούς πείνας και όχι 12)
ειναι η ποιότητα ζωής στο βαθό που ο χρόνος στην επαρχία κυλάει πιο ``αργα". Τίποτε περισσότερο, από κει και έπειτα πολύ λίγοι καταφέρουν να κάνουν πραγαμτα για τον εαυτό τους και έτσι. Στο τέλος της ημέρας, ανεξάρτητα που είσαι είναι να βλέπεις τη προσωπική σου εξέλιξη. Και για να μη ξεγελιόμαστε, προσωπική εξέλιξη σημαίνει να κατακτάς και πνευματικά αλλά και σε ύλη κάτι παραπάνω. Μας μάθανε στη μιζέρια, τι το θες το άμαξι, τι τη θες την οικγένεια, η γκομενα σου κοστίζει, τι το θες το σπιτι θα πληρώνεις ένφια κλπ κλπ κλπ...μαλακιες...ματαιότης ματαιοτήτων τα πάντα ματαιότης...Δεν είναι έτσι όμως. Στον κόσμο δεν έρχόμαστε απλά για να πεθάνουμε κάποια στιγμη, υπάρχει και έννοια της δημιουργίας. Δε θεωρώ ότι και στην επαρχία να είσαι ζεις και πολύ καλύτερα, απλα ο χρόνος είναι λίγο πιο αργός στη καθημερινότητα σου κι αυτό αρκει σε ένα βαθμο. Κι εγώ από επαρχία είμαι και έχω δουλέψει και εκεί και εχω δουλέψει και δουλέυω και στην Αθήνα, όχι βέβαια σε δημόσια υπηρεσία. Από προσωπικη πείρα αλλά και τον περίγυρο μου, η διαπίστωση είναι αυτή...anyway...όλα έχουν ένα tradeoff στη ζωή, αλλά το θέμα είναι πως δεν μπορείς να βάλεις τη ζωή σου σε τάξη ούτσε στην επαρχία ούτε στην πόλη αν δεν υπάρχει και το απαραίτητο εισόδημα όσο μεγαλώνεις. Και πάλι βέβιαα αυτή είναι η άποψη μου από τα δικά μου βιώματα και τπτ περισσότερο