Αλλοδαποί Ιστορίες μεταναστευτικής τρέλας

[AntonisL]

Δωσε κι αλλο Paralimnie 

 

[Obi-Wan]

Ή αυτόματη γραφή είναι αντιτέχνη τύπε οπότε πρέπει νά δεί πρώτα τήν εκάστοτε εικόνα ολόκληρη μέσα του καί νά τήν καταγράψει φωτό-αντιλογοτεχνικά. Οπότε θά είναι σποραδικές καί μερικά ασύνδετες καταθέσεις.

 

[enrique78]

Ή αυτόματη γραφή είναι αντιτέχνη τύπε οπότε πρέπει νά δεί πρώτα τήν εκάστοτε εικόνα ολόκληρη μέσα του καί νά τήν καταγράψει αντιλογοτεχνικά. Οπότε θά είναι σποραδικές καί μερικά ασύνδετες καταθέσεις.

πςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςς!!!!!!!φιλόσοφος?

 

[Obi-Wan]

πςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςς!!!!!!!φιλόσοφος?

Πρώην αλήτης.

 

[ntany223]

Ο παραλίμνιος, μας έχει κάνει φαν του. Όπως πάντα υπάρχει η αμφιβολία αν γράφει κάποιος πραγματικές ή φανταστικές ιστορίες, αλλά ότι και να είναι γράφει πολύ στρωτά και όμορφα. Έτσι και μεις τις διαβάζουμε σαν πραγματικές και περιμένουμε τη συνέχεια. Και που είσαι φίλε, αν είναι ο αγώνας σου σου εύχομαι τα καλλίτερα....  

 

o αγων μου

 

[Slavyanka Delicatessen]

o αγων μου

λες θα γυρισει πισω στο κωλοχωρι του ο θειος παραλιμνιος?

 

λες θα γυρισει πισω στο κωλοχωρι του ο θειος παραλιμνιος?

παιζει να μην εφυγε ποτε απο το κωλοχωρι του

 

[enrique78]

Πρώην αλήτης.

δεν γράφουν ετσι οι αλητήριοι

 

[Obi-Wan]

δεν γράφουν ετσι οι αλητήριοι

Καί νύν τουρίστας.

 

[Altec73]

 

Ο Οκτώβρης πέρασε δύσκολα λόγω αφραγκιας και χωρίς εντάσεις η κάτι το ιδιαίτερο. Έκανα μερικά μεροκάματα με τον Πολωνό στις οικοδόμος και είχα λίγα χρήματα για να την περνάω. Σπάνια έβγαινα κι αν το έκανα ήταν για να πάω για δουλειά η στο super market, άντε και για καμία μπύρα σε κανα τουρκικό ντόνεράδικο.
Η μέρα ήταν Πέμπτη 30 Οκτώβρη και ήμουν μόνος σπίτι. Το ζευγάρι που με φιλοξενούσε είχαν φύγει πάλι για μερικές μέρες να επισκεφτούν κάποιους φίλους τους στο Ρoστοκ.
Έπινα τη φραπεδιά μου όταν κατά τις 6.30 το απόγευμα χτύπησε το κουδούνι. Σκέφτηκα ότι μπορεί να είναι ο ταχυδρόμος, αλλά ήταν αργά. Συνήθως έρχονται ως τις 3, άντε 4 το μεσημέρι. Ίσως κάνας γείτονας και πήγα να ανοίξω.
Στην εξώπορτα της πολυκατοικίας ήταν 2 μπάτσοι. Άντρας γυναικα. Φορούσαν αλεξίσφαιρα και μου έκαναν νόημα να τους ανοίξω.
Ρε πούστη μου, είπα μέσα μου, τι πeσιμο είναι αυτό τώρα ? Τι να θέλουν αυτοί από μένα ? Άνοιξα την πόρτα και με ρώτησαν αν στο διαμέρισμα κατοικεί το ζευγάρι που με φιλοξενούσε και αν είναι εδώ ? Τους απάντησα ότι όντως μένουν εδώ τα παιδιά, ότι λείπουν σε διακοπές και δεν ξέρω ποτέ θα επιστρέψουν και ότι εγώ είμαι φιλοξενούμενος.
Με ρώτησαν πόσο καιρό μένω εδώ και ζήτησαν να δουν το διαβατήριο μου. Τους το έδειξα με χαιρέτησαν κι έφυγαν.
Περίεργα πράγματα σκέφτηκα, τι να θέλουν από τα παιδιά.
Τηγανισα 2 αυγά με λουκάνικα έφαγα, χάζεψα λίγο στο internet, άνοιξα μια μπύρα και εκεί που εστρίβα ένα μπάφο να πιω με την μπύρα χτύπησε πάλι το κουδούνι.
Ξανά ήρθαν σκέφτηκα, άσχημα τα πράγματα. Έχωσα το stuff κάτω από στο στρώμα και πήγα να ανοίξω την πόρτα.
Ανοίγοντας την πόρτα με περίμενε η μεγαλύτερη έκπληξη ως τώρα στο Βερολίνο. Στην εξώπορτα στέκονταν ο ξάδερφος μου από το χωριό μαζί με ένα ζευγάρι από κοντινή πόλη. Απίστευτο. Ο ξάδερφος και τα φιλαράκια μου ήσαν έξω από το σπίτι φορτωμένοι βαλίτσες και σακ βουαγιαζ. Την έκπληξη και τη χαρά διαdέχτηκε η ανησυχία, τι θέλουν αυτοί εδώ, απρόσκλητοι, δεν πιστευω να θέλουν να τους φιλοξενήσω σε ξένο σπίτι, γιατί δεν με ειδοποίησαν ότι θα έρθουν ? Ο ξάδερφος μου είναι καλό άτομο, αλλά απρόβλεπτος χαρακτήρας που μπορεί να σε βάλει σε μπελάδες ανά πάσα στιγμή........

 

Ο Οκτώβρης πέρασε δύσκολα λόγω αφραγκιας και χωρίς εντάσεις η κάτι το ιδιαίτερο. Έκανα μερικά μεροκάματα με τον Πολωνό στις οικοδόμος και είχα λίγα χρήματα για να την περνάω. Σπάνια έβγαινα κι αν το έκανα ήταν για να πάω για δουλειά η στο super market, άντε και για καμία μπύρα σε κανα τουρκικό ντόνεράδικο.
Η μέρα ήταν Πέμπτη 30 Οκτώβρη και ήμουν μόνος σπίτι. Το ζευγάρι που με φιλοξενούσε είχαν φύγει πάλι για μερικές μέρες να επισκεφτούν κάποιους φίλους τους στο Ρoστοκ.
Έπινα τη φραπεδιά μου όταν κατά τις 6.30 το απόγευμα χτύπησε το κουδούνι. Σκέφτηκα ότι μπορεί να είναι ο ταχυδρόμος, αλλά ήταν αργά. Συνήθως έρχονται ως τις 3, άντε 4 το μεσημέρι. Ίσως κάνας γείτονας και πήγα να ανοίξω.
Στην εξώπορτα της πολυκατοικίας ήταν 2 μπάτσοι. Άντρας γυναικα. Φορούσαν αλεξίσφαιρα και μου έκαναν νόημα να τους ανοίξω.
Ρε πούστη μου, είπα μέσα μου, τι πeσιμο είναι αυτό τώρα ? Τι να θέλουν αυτοί από μένα ? Άνοιξα την πόρτα και με ρώτησαν αν στο διαμέρισμα κατοικεί το ζευγάρι που με φιλοξενούσε και αν είναι εδώ ? Τους απάντησα ότι όντως μένουν εδώ τα παιδιά, ότι λείπουν σε διακοπές και δεν ξέρω ποτέ θα επιστρέψουν και ότι εγώ είμαι φιλοξενούμενος.
Με ρώτησαν πόσο καιρό μένω εδώ και ζήτησαν να δουν το διαβατήριο μου. Τους το έδειξα με χαιρέτησαν κι έφυγαν.
Περίεργα πράγματα σκέφτηκα, τι να θέλουν από τα παιδιά.
Τηγανισα 2 αυγά με λουκάνικα έφαγα, χάζεψα λίγο στο internet, άνοιξα μια μπύρα και εκεί που εστρίβα ένα μπάφο να πιω με την μπύρα χτύπησε πάλι το κουδούνι.
Ξανά ήρθαν σκέφτηκα, άσχημα τα πράγματα. Έχωσα το stuff κάτω από στο στρώμα και πήγα να ανοίξω την πόρτα.
Ανοίγοντας την πόρτα με περίμενε η μεγαλύτερη έκπληξη ως τώρα στο Βερολίνο. Στην εξώπορτα στέκονταν ο ξάδερφος μου από το χωριό μαζί με ένα ζευγάρι από κοντινή πόλη. Απίστευτο. Ο ξάδερφος και τα φιλαράκια μου ήσαν έξω από το σπίτι φορτωμένοι βαλίτσες και σακ βουαγιαζ. Την έκπληξη και τη χαρά διαdέχτηκε η ανησυχία, τι θέλουν αυτοί εδώ, απρόσκλητοι, δεν πιστευω να θέλουν να τους φιλοξενήσω σε ξένο σπίτι, γιατί δεν με ειδοποίησαν ότι θα έρθουν ? Ο ξάδερφος μου είναι καλό άτομο, αλλά απρόβλεπτος χαρακτήρας που μπορεί να σε βάλει σε μπελάδες ανά πάσα στιγμή........

Επιτέλους!!!

Αρχίσαμε όλοι να παρακαλάμε να περνάνε γρήγορα οι μέρες (σαν τον στρατό) να σε γεμίζει η ζωή ιστορίες να χεις να μας λες!!! 

 

[pezoporos]

μέχρι και τον παραλίμνιο έστρωσε η Γερμανία,
ήδη αρραβωνιάστηκε και μαζεύει χρήματα για να ανοίξει δικό του μαγαζί.

 

[Snoopy@]

ωραίο θρεντάκι!να πω κι εγώ τις παπαριές μου μαι και είμαι κάτοικος εξωτερικού και έχω περάσει ότι κι ο φίλος πολύ νωρίτερα...

κταρχήν όταν πας σε μια ξένη χώρα και χωρίς λεφτά δεν αρχίζεις τις μαγκιές.
Ο τύπος, λες και έφυγε πρώτη φορά απ το χωριό του, πήγε και πλακώθηκε στο ξύλο με τους πορτιέρηδες στο κλαμπ  
με τον υπεύθυνο (αλβανός, τουρκος δε θυμάμαι) του εστιατορίου-άκου τον έπιασε απ το λαιμό και τον πήγαινε στο γκριλ να τον κάψει!
και λίγο έλειψε και με την μπαργούμαν του ιταλικού!
έλεος ρε φίλε!
όταν πας σ ένα μέρος ακολουθείς τους κανόνες, όχι για τους άλλους, αλλά για να περνάς εσύ καλά!

επιπλέον δεν μπορείς να επαναλαμβάνεις την παπαριά "οι έλληνες δεν βοηθιούνται έξω"  την στιγμή που επί τόσους μήνες σε φιλοξενούν!!!
δηλ τι άλλη βοήθεια θες?  να σου στήνουν και κ@λο να τους τον καρφώνεις εναλλάξ?  
κι έχει και το θράσος αντί να σκύβει το κεφάλι, να βγάλει κάνα φράγκο να βρει δικό του σπίτι, ξοδεύει ότι έχει και δεν εχει σε μπάφους   μπύρες   πουτάνες   και δε συμμαζεύεται!

είσαι και συριζαίος τρομάρα σου, αλλά οι κωλότουρκοι, κωλότουρκοι (σαν κι αυτούς που θέλει να μας μαζέψει το κόμμα σου) και οι κωλοαλβανοί, κ@λοαλβανοί!

μεγάλε συμμορφώσου, βρες σπίτι δικό σου να φύγεις απ τα παιδιά που τους κατσικκώθηκες και μαστούρωνε μετά όλη μέρα!


Για κάποιους που αναρωτιούνται αν είναι αληθινή η ιστορία, σας λέω ότι ξέρω πολύ καλά τέτοια μπουμπούκια, και αν όντως δεν τα ζούσε θα έγραφε ανακρίβειες!
αυτά και χωρίς παρεξήγηση! ;)

 

Αφού αγκαλιαστήκαμε, χαιρετηθήκαμε, τους έβαλα στο δωμάτιο μου. Έφερα κρασί που είχε ο Κλάους, δε γαμιέται θα του αγόραζα άλλο όταν θα έπιανα δουλειά, άναψα το μπάφο που είχα ετοιμάσει για μένα και τους έδωσα το stuff να στρίψουν κανα δύο γάρα ακόμα.
Είπαμε μερικές μαλακίες και τους ρώτησα που είχαν κλείσει ξενοδοχείο. Μου είπαν ότι δεν είχαν.
Ρε πάτε καλά τους είπα, ήρθατε στο Βερολίνο χωρίς να έχετε κλείσει ξενοδοχείο ?
Του το έλεγα του ξαδέρφου σου, αλλά έλεγε ότι σιγά μη δε βρούμε, απάντησε  η κοπέλα για να συμπληρώσει ο ξάδερφος.
- Ε, κάτι θα βρούμε μωρέ, σιγά τόσο συσκολο είναι ?
Ακριβώς, τόσο δύσκολο ήταν.
Άρχισα να ψάχνω στο internet ξενοδοχεία και να παίρνω τηλέφωνα. Πήρα κανα 5ρι και δεν είχαν δωμάτια ελεύθερα. Είχα αρχίσει να απογοητευόμε, αλλά ευτυχώς βρήκα και σχετικά κεντρικά. Αφού ήπιαμε το κρaσι και τους μπάφους και αφού μου έδωσαν τα πράγματα που μου έφεραν από το χωριό, κρασί, λάδι, ένα φυλακτό που μου έστελνε η μάνα μου μερικά πακέτα Camel και ένα τάπερ με χορτόπιτα, φύγαμε για το ξενοδοχείο. Είχα άγχος να τους βολέψω πρώτα και μετά θα βλέπαμε τι θα κάναμε. Αυτοί το μόνο που έλεγαν ήταν : Είδες μωρέ που αγχωνεσε τζάμπα. Βρήκαμε.
Μετά από 40 περίπου λεπτά φτάσαμε στο ξενοδοχείο. Δυστυχως στη βιασύνη μου δεν είχα ρωτήσει τιμές για τα δωμάτια, αλλά και τι δωμάτια είχαν ελεύθερα. Οι τιμές ήταν εξωφρενικές, αλλά η ευγενική υπάλληλος στη ρεσεψιόν έπειτα από παράκληση μου έκανε ένα τηλεφώνημα και μας είπε ότι είχε δωμάτια ένα άλλο ξενοδοχείο πιο φτηνό. Μας κάλεσε και taxi κι έτσι μετά από αλλά 20 λεπτά είχαν βολευτεί.
Αφού βολευτήκαν κι έφυγε κι από μένα το άγχος, ήπιαμε μια μπύρα στην περιοχή που βρισκόταν το ξενοδοχείο και αφού βεβαιώθηκα ότι θυμόντουσαν πως να γυρίσουν στο ξενοδοχείο, τους άφησα να πίνουν μπύρες και γύρισα σπίτι.
Την επόμενη μέρα είχαμε κανονίσει να συναντηθούμε κατά τις 11 για καφέ και να βγάλουμε το πρόγραμμα.........

 

Την επόμενή ήπιαμε καφέ στην Alexanderplatz, κάναμε μερικές βόλτες με λεωφορεία και ποδαράτα για να πάρουν μια γεύση από το Βερολίνο και το βραδάκι καταλήξαμε σε μια ελληνική ταβέρνα που άραζα όταν είχα λεφτά με τα παιδιά που με φιλοξενούσαν, αλλά και μόνος όταν δεν είχα λεφτά γιατί είχα γίνει κολλητός με το αφεντικό και τους σερβιτόρους και έπινα τζάμπα.
Αφού φάγαμε και ήπιαμε και καθώς είχα ακούσει τα νέα από το χώριο, είχε έρθει η ώρα για τα δικά μου νέα. Ο ξάδεφος ανυπομονούσε να μάθει πως τα περνάω, τι κάνω, αν βγάζω λεφτά στα ξένα.
Όταν τους είπα ότι δεν δούλευα και ότι στην τσέπη μου είχα μόνο μερικά κέρματα που δεν ήσαν πάνω από 5 ευρώ είδα στα πρόσωπα τους την απογοήτευση. Ακολούθησαν ερωτήσεις και νουθεσίες που με έφερναν σε δύσκολη θέση.
-Τι κανείς ρε μαλάκα τότε εδώ, γιατί δεν γυρνάς πίσω ? Τι σου είπε το μυαλό σου 47 χρόνων άνθρωπος να σηκωθείς να να πας στη Γερμανία ? κτλ...κτλ....
Αυτή τη στιγμή συνειδητοποιούσα ότι είχα έρθει στη Γερμανία χωρίς στόχους, χωρίς ένα συγκεκριμένο πλάνο. Απλά βρισκόμουν και ζούσα στο Βερολίνο χωρίς να ξέρω γιατί.
Από την άλλη όμως και στο χωριό τι έκανα ? Μήπως εκεί είχα λεφτά ? Κι εκεί δύσκολα ήταν κι εδώ δύσκολα είναι. Εκεί όμως είχα αλλά που εδώ μου λείπουν. Είχα και δύο γκόμενες, είχα το φαϊ μου που ήξερα τι έτρωγα. Τους φίλους μου, το XT, τα βουνά, τα σκυλιά μου κι ένα σωρό αλλά που εδώ δεν τα έχω. Αλλά και αυτοί τι περίμεναν δλδ, ότι σε 4 μήνες που βρισκόμουν εδώ θα είχα γίνει λεφτάς ? Και στην τελική, έτσι μου την έδωσε και ήρθα στο Βερολίνο γιατί να τους δώσω λογαριασμό ?
Ο ξάδερφος, όσο εγώ έπινα το κρασί μου αμίλητος και σκεφτόμουν, μου έδινε συμβουλές και μου πρότεινε μπίζνες. Να πουλήσω εκείνο το χωράφι, να βάλουμε εκείνο εκεί, το άλλο εδώ, να ανοίξουμε ένα φούρνο εκεί η ένα καφέ-ψησταριά αλλού...κτλ.....κτλ....
Τον διαβεβαίωσα ότι ήμουν καλά εδώ και πως περίμενα μια καλή δουλειά. Τους ζήτησα να μην πουν τίποτα στην μάνα μου και ανησυχεί και πως σύντομα τα πράγματα εδώ θα γινόντουσαν καλύτερα για μένα.
Μετά από αυτό μια ηρεμία επικράτησε. Πίναμε το κρασί και συνεχίσαμε να λέμε για το χωριό και να κανονίζουμε το πλάνο των επόμενων ημερών τους εδώ. Σε κάποια φάση μου είπαν για έναν φίλο μου που πέθανε από εγκεφαλικό πριν μερικές μέρες. Παραξενευτικά γιατί  είχα μιλήσει με την μάνα μου στο τηλέφωνο και δεν μου είχε πει κάτι για αυτό.
Ήταν έναs φίλος στην ηλικία μου, ο Θέμης που είχαμε μεγαλώσει μαζί και είχαμε κάνει πολύ παρέα.
Τον έφαγε κι αυτόν το άγχος είπαν οι φίλοι. Auto θα μας φάει όλους.....

Η συνέχεια της βραδιάς είχε ποτό στο Kreuzberg. O ξάδερφος με τα χάλια αγγλικά του έπιασε κουβέντα σε 2 μουνάρες Γερμανιδες, τις κέρασε ποτά και αν ήξερε την πόλη και δεν ήταν λιώμα πιστευω θα τις φόρτωνε.
Κάτι που δεν είχα κάνει εγώ, εδώ και 4 μήνες που βρισκόμου εδώ.
Όταν γύρισα σπίτι κατά τις 5 το πρωί έστριψα ένα μπάφο και άραξα στο μπαλκόνι. Προσπάθησα να θυμηθώ το Θέμη, τον φίλο μου που είχε πεθάνει πριν λίγες μέρες. Ήταν σα να τον έβλεπα μπροστά μου να γελάει και να κουνάει τα χέρια του με αυτές τις χειρονομίες που πάντα έκανε για να τονίσει αυτά που έλεγε.
Κανονικά θα έπρεπε να ήμουν στεναχωρημενος ίσως και να έκλαιγα, αλλά δεν ήμουν ούτε στεναχωρημένος ούτε έκλαιγα. Μόνο μέτρησα τα κέρματα που είχα στην τσέπη μου να δω αν φτάνουν να πάρω τσιγάρα και μπύρες όταν θα ξυπνούσα. Έκλεισα το κινητό για να μην με ενοχλήσει ο ξάδερφος και οι φίλοι αν ξυπνούσαν νωρίς κι έπεσα για ύπνο.

 

Πριν 21 χρόνια, σαν αύριο 16/12, έμπαινα σε ένα καράβι κι έφευγα από τη Λιβύη όπου εργαζόμουν σαν οδηγός, με προορισμό τη Σομαλία. Εκεί έκατσα σχεδόν 8 μήνες μεταφέροντας αμερικανούς φαντάρους στην Κένυα. Που να το φανταζόμουν ότι μετά από 21 χρόνια θα ζούσα στη Γερμανία. Και ποιος ξέρει που θα είμαι μετά από 2, 5, 10 χρόνια. Απρόβλεπτη η ζωή.

Αφιερωμένο στους φίλους και τις πριγκιπέσσες, που ήρθαν, έφυγαν και σε αυτούς κι αυτές που θα έρθουν.

 

Έχω βάλει στο μάτι μια κοπελίτσα που δουλευει στο super market της γειτονιάς. Σκέφτηκα πολλούς τρόπους να την πλησιάσω, αλλά όλους τους απέριπτα στο τέλος. Σήμερα αποφάσισα να της στείλω ένα γράμμα. Ξέρω το όνομα της, το γράφει η καρτέλα που έχει καρφιτσωμενη στο πουκάμισο της. Θα στείλω ένα γράμμα στη διεύθυνση του super market, για αυτήν. Θα της περιγράφω ποιος είμαι, έχουμε μιλήσει μερικές φορές sτο ταμείο και θα της ζητάω να βγούμε για φαγητό. Στο τέλος θα γράφω το κινητό μου και ότι μπορεί να με καλέσει οπότε θέλει μιλώντας αγγλικά. Ξέρω ότι μιλάει αγγλικά. Αν δεν με πaρει τηλέφωνο ως το Σαββατοκύριακο μαλον δε με γουστάρει η βρήκα λάθος τρόπο να την προσεγγίσω.

 

[erinal]

Έχω βάλει στο μάτι μια κοπελίτσα που δουλευει στο super market της γειτονιάς. Σκέφτηκα πολλούς τρόπους να την πλησιάσω, αλλά όλους τους απέριπτα στο τέλος. Σήμερα αποφάσισα να της στείλω ένα γράμμα. Ξέρω το όνομα της, το γράφει η καρτέλα που έχει καρφιτσωμενη στο πουκάμισο της. Θα στείλω ένα γράμμα στη διεύθυνση του super market, για αυτήν. Θα της περιγράφω ποιος είμαι, έχουμε μιλήσει μερικές φορές sτο ταμείο και θα της ζητάω να βγούμε για φαγητό. Στο τέλος θα γράφω το κινητό μου και ότι μπορεί να με καλέσει οπότε θέλει μιλώντας αγγλικά. Ξέρω ότι μιλάει αγγλικά. Αν δεν με πaρει τηλέφωνο ως το Σαββατοκύριακο μαλον δε με γουστάρει η βρήκα λάθος τρόπο να την προσεγγίσω.

ωραία