Συζητάνε 2 ηλίθιοι για την κατάσταση στην Ελλάδα. Ένας λαϊκός γύρω στα 50 κι ένα επαναστατημένο νειάτο, Κνίτης.
Λέει ο λαϊκός : Η μόνη λύση φιλαράκι είναι να μπει κάποιος στη βουλή (όχι αυτός όμως, αλλά κάποιος άλλος) με καλάσνικοφ και να καθαρίσει και τα 300 καθάρματα.
Και του απαντά ο άλλος : The only solution is the revolution.
Ο πρώτος είναι από τα ζώα που ψήφιζαν μια ζωή ΠΑΣΟΚ η ΝΔ και τώρα που τον ανάγκασαν να γίνει μετανάστης, δεν παραδέχεται ότι πιάστηκε μαλάκας και για τα χάλια του, φταίνε οι επιλογές του, αλλά του φταίνε όλοι εκτός του εαυτού του. Ακόμα και αυτοί που δεν κυβέρνησαν.
Ο άλλος είναι ηλίθιος γιατί υποστηρίζει ένα κόμμα που δεν θέλει να κυβερνήσει και που στην ουσία δεν κάνει αντιπολίτευση στους Σαμαροβενιζέλους, που έφεραν τη χώρα στα χάλια που βρίσκεται, αλλά στον ΣΥΡΙΖΑ, κι αν του το πεις αρχίζει τις μαλακίες-τσιτάτα που έχει μάθει παπαγαλία σε κάποια ΚΌΒΑ.
Καθώς τους άκουγα ερχόταν στο μυαλό μου οι στοίχοι ενός τραγουδιού που λέει : Είμαι σε ελευθερη πτώση.....ΚΑΝΕΊΣ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΊ ΝΑ ΜΑΣ ΣΏΣΕΙ........
Ο κοντός, το αφεντικό, έφτασε φουριόζος στο μαγαζί αργά το βράδυ. Πήρε τη Δανάη από το μπράτσο κι έκατσαν σε ένα τραπέζι. Τα έλεγαν για κανα 10 λεπτό.
Τi να του λέει η ρουφιάνα σκεφτόμουν...
Πριν κάτσουν με χαιρετησε.
-Γεια σου φίλε.
-Γεια σας.
Μετά πήγε στην κουζίνα. Άκουγα φωνές και χριστοπαναγίες.
Οπα λέω, εδώ είμαστε. Ο τύπος είναι τρελός, ίσως επικίνδυνος. Η Δανάη μου έκανε νόημα ότι δεν τρέχει τίποτα.
Όταν βγήκε από την κουζίνα ήρθε στο bar. .
-Καλά είσαι φίλε ?
-Καλά αφεντικό.
-Γιατί να μην είσαι καλά ? Εμένα με ρωτάει κανείς αν είμαι καλά ? Πως είπες ότι σε λένε φίλε ?
-.........αφεντικό.
- Μάλιστα. Πως τα είδες τα πράγματα ...... ?
-Καλά αφεντικό.
-Σταματά ρε το αφεντικό κι αφεντικό. Έχω όνομα.
-Μα δεν ξέρω το όνομα σας.
-Άσε ρε τους πληθυντικούς και τις ευγένειες. Ευγένεια στους πελάτες, εδώ θέλω δουλειά και να είστε ντόμπροι. Γιάννη με λένε, δε στο είπε η Δανάη ?
Δεν πρόλαβα Γιάννη μου, πετάχτηκε η Δανάη
Γιάννη μου ? ρε λες ο κοντός να το γαμάει το μουνί ? σκέφτηκα. Μα τόσο τελειωμενενη να είναι ? Γαμιέται με Aραβες, γαμιέται kai με τον ζούμπα τον ταβερνιάρη ?
Ο κοντός αρχίζει την κλάψα, η δουλειά δεν πάει καλά, οι πελάτες έχουν παράπονα, πληρώνει πολλά έχουμε πολλά έξοδα....μπλα..μπλα..μπλα....
Σε κάθε πρόταση ρίχνει και καμία χριστοπανάγια. Στο τέλος μου βάζει και ένα ψηλό χέρι να μην πίνω στη δουλειά.
Που το κατάλαβε, σκέφτηκα.
Δεν έβλεπα την ώρα να τελειώνει το κήρυγμα. Κι επιτέλους κάποια στιγμή πήγε στην κουζίνα και τον άκουσα να ρωτάει τi έχουν για να φάει.
Έκανα νόημα στη Δανάη αν μπορωνα σχολάσω.
Περίμενε μου είπε. Πήγε στην κουζίνα γύρισε και μου έδωσε το ΟΚ να πηγαίνω.
Όχι πριν πέσουν τα φράγκα κούκλα της είπα.
Ο κοντός βγήκε από την κουζίνα μ ένα πιάτο μακαρόνια με κρέας, μου ζήτησε να του βάλω ένα ποτήρι λευκό κρασί και την έπεσε στη μάσα. Η Δανάη τον πλησίασε και του είπε ότι πρέπει να σχολάσω.
-Ε, και δε φευγει, τη θέλει να τον πάω ως την πόρτα ?
-Να τον πληρώσεις θέλει.
-E βέβαια, όλοι λεφτά θέλουν. Μόνο αυτό τους νοιάζει. Ρωτάει κανείς τους πως τα βγάζω, με τι κόπο τι θυσίες και τι αγωνία έχει αυτό μαγαζί. Να βγάλουν τiς ώρες να πληρωθούν και να φύγουν. Αρε Δανάη μόνο εσύ με καταλαβενεις...είπε και τη χάιδεψε στη μέση.
Ήμουν πλέον σίγουρος ότι αυτός ο νευρικός κουραμπιές γάμαγε αυτό το λουκουμάκι. Το θέμα ήταν τι θα έκανα εγώ όμως.
Έβαλα στην τσέπη τα ευρά που μου έδωσε, τους καληνυχτησα και πήρα το λεωφορείο που θα με πηγενε προς Bullowstraße.
Σκεφτόμουν να δώσω καμία πίπα σε καμία από τις ελευθέρας βοσκής κορασίδες η να πιω καμία μπύρα ? Προτειμησα να pio 2 μπύρες και να πάω για ύπνο.