Γενικά σε όλη την Ευρώπη οι δάσκαλοι και καθηγητές είναι οι χαμηλότερα αμοιβόμενοι υπάλληλοι.Απλά ο κόσμος δεν αναγνωρίζει οτι κάνουν κάτι σημαντικό.Μην ξεχνάμε οτι ζούμε σε κουλτούρα αντιδιαννοητισμού.Για τον πολύ κόσμο ο δάσκαλος είναι ο αποτυχημένος που δεν μπορεί να κάνει τη δουλειά για αυτό και τη διδάσκει.Για αυτό και ανέχεται χαμηλές αποδοχές ενώ οι μαθητές του γίνονται δικηγόροι,γιατροί,μάνατζερ με πολλαπλάσιο εισόδημα από τον ίδιο.
Στις ΗΠΑ όπου η εκπαίδευση είναι ιδιωτική και πάλι οι αποδοχές των καθηγητών κολλεγίων είναι σχετικά χαμηλότερες από το μέσο όρο των άλλων επαγγελμάτων,σαφώς υψηλότερες όμως από ό,τι στην Ευρώπη.
Γενικά το επάγγελμα του καθηγητή έχει χάσει την αίγλη του καθώς πολλοί μέτριοι γόνοι της μέσης τάξης πιέζουν για εισαγωγή σε ανώτατα ιδρύματα παρά της σαφή έλλειψη ακαδημαικών και νοητικών προσόντων.Επειδή η πίεση που ασκούν είναι τεράστια(γιατί θέλουν να μπουν είναι τεράστιο ζήτημα) καταφέρνουν τελικά να εισάγονται σε αυξημένους αριθμου΄ς υποβαθμίζοντας τα πανεπιστήμια.
Αυτό είναι παγκόσμιο φαινόμενο,όχι μόνο ελληνικό.Το θέμα είναι αν πρέπει άτομα στερούμενα ικανοτήτων να παίρνουν πτυχίο,αν δηλαδή η εισαγωγή στο πανεπιστήμιο πρέπει να γίνεται βάσει ακαδημαικών κριτηρίων ή πρέπει να είναι απότοκος κοινωνικής πίεσης(ασκούμενης βασικά από τη μέση τάξη).Το ζήτημα έχει προκαλέσει μεγάλες τριβές και αρκετοί καθηγητές διαμαρτύρονται για το χαμηλό επίπεδο των φοιτητών που τους αναγκάζουν(οι ''αρμόδιοι'') να διδάξουν,οι οποίοι φοιτητές είναι ανίκανοι να μάθουν,από τη στιγμή όμως που οι γονείς τους πληρώνουν(αλά ΗΠΑ) έχουν απαίτηση να πάρουν πτυχίο και με βαθμό.Αλλοι πάλι καθηγητές κάνουν τις πάπιες γιατί αναγνωρίζουν οτι εάν δεν υπήρχε όλη αυτή η σαβούρα να πληρώνει,οι θέσεις εργασίας τους ως καθηγητών πιθανόν να απουσίαζαν.
Είναι μεγάλο ζήτημα και υπάρχουν αρκετοί που υποστηρίζουν οτι ένας σαβούρης με πτυχίο είναι χρησιμότερος από έναν σαβούρη χωρίς πτυχίο,δηλαδή οτι καλά κάνει το πανεπιστήμιο και εκπαιδεύει τενεκέδες γιατί τους δίνει κάποια χρησιμότητα στη σύγχρονη ανταγωνιστική οικονομία.
Είναι όμως έτσι?
Στις ΗΠΑ όπου η εκπαίδευση είναι ιδιωτική και πάλι οι αποδοχές των καθηγητών κολλεγίων είναι σχετικά χαμηλότερες από το μέσο όρο των άλλων επαγγελμάτων,σαφώς υψηλότερες όμως από ό,τι στην Ευρώπη.
Γενικά το επάγγελμα του καθηγητή έχει χάσει την αίγλη του καθώς πολλοί μέτριοι γόνοι της μέσης τάξης πιέζουν για εισαγωγή σε ανώτατα ιδρύματα παρά της σαφή έλλειψη ακαδημαικών και νοητικών προσόντων.Επειδή η πίεση που ασκούν είναι τεράστια(γιατί θέλουν να μπουν είναι τεράστιο ζήτημα) καταφέρνουν τελικά να εισάγονται σε αυξημένους αριθμου΄ς υποβαθμίζοντας τα πανεπιστήμια.
Αυτό είναι παγκόσμιο φαινόμενο,όχι μόνο ελληνικό.Το θέμα είναι αν πρέπει άτομα στερούμενα ικανοτήτων να παίρνουν πτυχίο,αν δηλαδή η εισαγωγή στο πανεπιστήμιο πρέπει να γίνεται βάσει ακαδημαικών κριτηρίων ή πρέπει να είναι απότοκος κοινωνικής πίεσης(ασκούμενης βασικά από τη μέση τάξη).Το ζήτημα έχει προκαλέσει μεγάλες τριβές και αρκετοί καθηγητές διαμαρτύρονται για το χαμηλό επίπεδο των φοιτητών που τους αναγκάζουν(οι ''αρμόδιοι'') να διδάξουν,οι οποίοι φοιτητές είναι ανίκανοι να μάθουν,από τη στιγμή όμως που οι γονείς τους πληρώνουν(αλά ΗΠΑ) έχουν απαίτηση να πάρουν πτυχίο και με βαθμό.Αλλοι πάλι καθηγητές κάνουν τις πάπιες γιατί αναγνωρίζουν οτι εάν δεν υπήρχε όλη αυτή η σαβούρα να πληρώνει,οι θέσεις εργασίας τους ως καθηγητών πιθανόν να απουσίαζαν.
Είναι μεγάλο ζήτημα και υπάρχουν αρκετοί που υποστηρίζουν οτι ένας σαβούρης με πτυχίο είναι χρησιμότερος από έναν σαβούρη χωρίς πτυχίο,δηλαδή οτι καλά κάνει το πανεπιστήμιο και εκπαιδεύει τενεκέδες γιατί τους δίνει κάποια χρησιμότητα στη σύγχρονη ανταγωνιστική οικονομία.
Είναι όμως έτσι?