Μια και δεν ανέβηκε βάζω εδώ την κριτική για Βαλερια που την Κυριακή δούλευε στην Αριστοτέλους 6
Βραδάκι Κυριακής και κατευθύνομαι προς Συγγρού έχοντας στο μυαλό να δω δύο κοπέλες.
Στην Τριγγέτα,η πρώτη με απογοήτευσε.
Στην Αριστοτέλους,η Βαλερια γενικά,με μια πρώτη ματιά,δεν με ενθουσίασε.
Όμως κάτι το αμήχανο σαλοναρισμα κάτι το γλυκά ντροπαλό στυλ της,"έδειξε"αλλιώς μέσα μου οπότε το αποφάσισα.
Από χαρακτηριστικά,η Βαλερια είναι ξανθό Ρωσιδακι.
Με πρόσωπο και χρώματα που δηλώνουν την καταγωγή της.
(Στα μείον τα πειραγμένα χείλη της,δεν μπορώ να φανταστώ πως μπορεί να ήταν το "πριν" που την έκανε να τα φουσκώσει έτσι παραταιρα)
Αναλογίες με ωραίους χυμούς (για τα γούστα μου) ιδίως ο κώλος της δείχνει αρκετά δίχως να είναι άσχημος.
Στα του δωματίου:
-Αμήχανο,άβγαλτο,ντροπαλό...
Ελάχιστα προκαταρκτικά από μέρους της σαν να ήταν μια γλυκιά πρωτάρα!
-Λύθηκε κάπως όταν εγώ άρχισα την επίθεση (γιατί αν περίμενα απ'αυτήν μάλλον έτσι θα μέναμε...)
Έδειχνε δηλαδή να το νιώθει και να της αρέσουν χάδια,φιλιά και τριψιματα μου αλλά και πάλι...πρωτοβουλία μηδέν!
-Το στοματικό της ήταν της πλάκας:
Ούτε βάθος,ούτε μήκος,ούτε χέρι (ευτυχώς αυτό...) έδειχνε πως δεν το κάνει επίτηδες απλά ότι δεν το κατέχει.
-Είχε ωραίο καβαλημα από πάνω μου,συντονιστηκε καλά και δεν έκλεψε.
Ήταν στενή,φιλιά στο στήθος και στο λαιμό της έδειχνε να τα απολαμβάνει.
Δεν δυσανασχετησε όταν πάτησα γκάζι-ίσα ίσα ακολούθησε τον ρυθμό και κάπως έτσι ήρθε το τέλος.
Ιδιάζουσα περίπτωση,κατάλληλη μόνο για όσους τους αρέσουν αυτού του είδους οι προκλήσεις:
Στην αρχή ένα συγκρατημένο κορίτσι- στα όρια του άβγαλτου,και προς στο τέλος μια αναψοκοκινισμενη Ρωσίδα που όταν αφέθηκε έδειχνε ότι μπορεί να κάνει αυτό που της αρέσει.
Τι να πω, δεν ταιριάζουμε όλοι με όλες!
