Εγώ πάντα ήθελα να ζήσω μόνος μου. Το ονειρευόμουν. Αλλά κάπου στράβωσε το πράγμα. Μάλλον με τα φροντιστήρια για τις πανελλήνιες. Είναι τέτοιες οι κοινωνικές πιέσεις εκείνη την περίοδο της ζωής ενός ανθρώπου που παραδίδει εν μέρει τη ζωή του στους γονείς. Στην περίπτωση μου αυτό ήταν καταστροφικό. Έπρεπε πάση θυσία να είχα φύγει απ' το σπίτι στο 18. Νωρίτερα αν γινόταν. Δυστυχώς βούλιαξα σε ένα βάλτο με σκατά.
Νομίζω ότι όλοι συμφωνήσατε ότι η εργένικη ζωή είναι πιο ολοκληρωμένη από τη ζωή με την οικογένεια, αρκεί να τα βγάζεις πέρα οικονομικά. Όσο για το αν γίνεσαι άντρας όταν ζήσεις μόνος η απάντηση εξαρτάται απ' το αν κατάφερες να γίνεις άντρας όταν ζούσες με τους γονείς σου.
Καμιά φορά ανταλλάσσω κουβέντες νέους που ζουν μόνοι τους και έχουν ένα ύφος, έναν αέρα να το πω, ενήλικα, που εγώ δεν το έχω. Αν και πολύ μεγαλύτερος τους, τους βλέπω σαν "μεγάλους". Όπως βλέπαμε δηλαδή τους φοιτητές όταν εμείς ήμασταν μαθητές. Μου φαίνεται αστείο, αλλά κατά κάποιον ορισμό του τι σημαίνει άντρας, εγώ μάλλον δεν είμαι.
Είδα ένα τρέηλερ πρόσφατα στο οποίο μία κοπέλα που έπασχε από θανατηφόρα ασθένεια έλεγε την εξής φράση: "Αν δε μπορείς να δώσεις χρόνια στη ζωή σου, δώσε ζωή στα χρόνια σου". Το άκουσα και αναλογίστηκα τι πράγματα θα μπορούσα να κάνω εγώ για να δώσω ζωή στα χρόνια μου. Για όλα προϋπόθεση ήταν να φύγω απ' το σπίτι.
Αν δεν είχα αποκτήσει κάποιες υποχρεώσεις στο μεταξύ, θα το αποτολμούσα, κι ας μην ήταν καλές οι προοπτικές. Εκτός από τη λογική στη ζωή, χρειάζεται και η πίστη. Να κάνεις ένα άλμα στο κενό με τη βεβαιότητα ότι δεν υπάρχει τίποτα από κάτω να σε συγκρατήσει.
