Εχει τυχει σε πολλους αυτο. Και σε εμενα.
Υπηρχαν παλιοτερα περιοδοι που το θεωρουσα δεδομενο.
Δηλαδη πηγαινα, κοιτουσα ποια μου εκανε κλικ να περασω και μολις εμπαινα
ξεκινουσα την διαδικασια και εφτανα στο θεμα ακαποτος.
Εκει...πρεπει η αλλη να σε σταματησει. Αν η αλλη το δεχεται (δεν ειμαι μιστερ περφεκτ)
τοτε κατι δεν παει καλα.
Μπορω να πω οτι καποιες το δεχονταν.
Εκει καταλαβα οτι καποιες πουτανες δεν πολυνοιαζονται. Πιο πολυ τις νοιαζει να τελειωσεις
να φυγουν για να βγαλουν λεφτα και καπου βαθια στον οριζοντα
βρισκονται ελαχιστες για πραγματικο γλεντι.
Μετα γλυκαθηκα και σκεφτομουν αλλιως. Ελεγα, ωραια αλλα εγω θελω και χρονο!
Και ηθελα να τριβομαι μεσα τους πολλη ωρα.
Ελαχιστες το εκαναν αυτο κι αφου βεβαια γνωριστηκαμε.
Επρεπε ομως κι εγω να ακουω τον καημο τους, να φερομαι ωραια κτλ.
Αλλα τι να κανεις; πρεπει κατι να δωσεις για να νιωσουν κι αυτες
οτι εχουν την παρεα τους. Κοροιδευομασταν και πηδιομασταν, αυτο εχω καταλαβει.
Θεατρο θεατρων. Οτι να ναι αρκει να τον παρκαρα.