streetwalker
Μέλος
- Εγγρ.
- 16 Μαρ 2007
- Μηνύματα
- 8.757
- Κριτικές
- 3
- Like
- 201
- Πόντοι
- 66
Η καταστολή των αριστερών εξτρεμιστών στην Ευρώπη
Σκληρά αστυνομικά και νομοθετικά μέτρα τις δεκαετίες ’70 και ’80
Φιλιππος Χατζοπουλος
Η αριστερή τρομοκρατία έχει μακρά παράδοση στην ευρωπαϊκή ήπειρο, καθώς έλκει την ιδεολογική καταγωγή αλλά και τις επιχειρησιακές μεθόδους της από τους αντιτσαρικούς Ναρόντνικους στη Ρωσία του 19ου αιώνα, από τους Ιταλούς Καρμπονάρους, αλλά και από τις αναρχοσυνδικαλιστικές οργανώσεις των αγροτών της Ανδαλουσίας.
Τα δυτικά κράτη, στην προσπάθειά τους να αντιμετωπίσουν το φαινόμενο της αριστερής τρομοκρατίας, διαπίστωσαν ότι η εφαρμογή συνηθισμένων κατασταλτικών μέτρων αστυνομικού χαρακτήρα, δεν επαρκούσε για την πάταξη των οργανώσεων αυτών, όπως φάνηκε και κατά τα «Μολυβένια Χρόνια» της δεκαετίας του 1970 στη Δυτική Ευρώπη. Η γερμανική εμπειρία, αλλά και η αποτελεσματική αντιμετώπιση των ενόπλων οργανώσεων στην Ιταλία, απέδειξε ότι ο εντοπισμός και η διάλυση της αριστερής τρομοκρατίας απαιτεί προσεκτικό συνδυασμό μεθόδων αντικατασκοπείας μαζί με παραδοσιακά αστυνομικά μέτρα. Με άλλα λόγια, μόνο με τη διείσδυση των αρχών ασφαλείας στο εσωτερικό τέτοιων οργανώσεων κατέστη δυνατή η διάλυσή τους με κοινές αστυνομικές μεθόδους.
Γερμανία. Τον χειμώνα του 1968, ομάδα τεσσάρων ακτιβιστών, μεταξύ τους ο Αντρέας Μπάαντερ και η Γκούντρουν Ενσλιν, πυροδοτούν εμπρηστικούς μηχανισμούς στο εσωτερικό εμπορικού κέντρου της Φρανκφούρτης. Συλλαμβάνονται λίγο αργότερα και οδηγούνται στη φυλακή, όπου γνωρίζονται με τη δημοσιογράφο Ούλρικε Μάινχοφ. Η πρώτη ενέργεια της «Φράξιας Κόκκινος Στρατός» (RAF) είναι η απόδραση του Μπάαντερ τον Μάιο του 1970 και η εκπαίδευση της ομάδας σε παλαιστινιακό στρατόπεδο στην Ιορδανία. Η οργάνωση «αναλαμβάνει δράση» το 1972, με αλλεπάλληλα πλήγματα εναντίον αμερικανικών στρατιωτικών στόχων, αλλά και του εκδοτικού κατεστημένου της Γερμανίας.
Η φυλάκιση πολλών ηγετικών μελών της RAF οδηγεί τους συντρόφους τους στην τολμηρή επιχείρηση ομηρίας στη γερμανική πρεσβεία στη Στοκχόλμη και την «εκτέλεση» του αμυντικού ακολούθου από τους καταληψίες. Η αυτοκτονία της Ούλρικε Μάινχοφ στο κελί της τον Μάιο του ’76, πυροδοτεί νέο γύρο επιθέσεων, που κορυφώνονται με την απαγωγή του Χανς-Μάρτιν Σλάγερ, προέδρου του γερμανικού ΣΕΒ. Την ίδια στιγμή, ομάδα Παλαιστινίων καταλαμβάνει αεροσκάφος της Lufthansa, γεμάτο Γερμανούς τουρίστες στο αεροδρόμιο της Μαγιόρκα, σε μια προσπάθεια να επιτευχθεί η απελευθέρωση των εγκλείστων μελών της RAF. Η επέμβαση των κομάντος της γερμανικής αντιτρομοκρατικής GSG-9 στο αεροδρόμιο του Μογκαντίσου οδηγεί στην απελευθέρωση των ομήρων. Ακολουθεί –με διαφορά λίγων ωρών– η περίεργη αυτοκτονία των υπόλοιπων έγκλειστων ηγετικών μελών της RAF στα κελιά της απομόνωσης των φυλακών Σταμχάιμ.
Η αντίδραση του γερμανικού κράτους στο κύμα τρομοκρατικών επιθέσεων δεν περιορίσθηκε, όμως, σε μέτρα αστυνομικής και νομοθετικής καταστολής. Το γερμανικό κράτος πρωτοτύπησε εξασφαλίζοντας την αγαστή συνεργασία των ΜΜΕ της χώρας στον αντιτρομοκρατικό αγώνα. Η περίοδος του «Γερμανικού Φθινοπώρου», όπως ονομάζεται η κρατική αντίδραση στο κύμα επιθέσεων που ακολούθησε τις αυτοκτονίες των μελών της RAF, διακρίνεται από πρωτόγνωρη εκστρατεία σπίλωσης κάθε ύποπτου υποστηρικτή των αριστερών τρομοκρατών μέσω των ΜΜΕ κάθε πολιτικής απόχρωσης.
Ιταλία. Λίκνο της αριστερής τρομοκρατίας των δεκαετιών του ’70 και ’80 μπορεί να χαρακτηρισθεί η Ιταλία, χώρα ίδρυσης των οργανώσεων Ερυθρές Ταξιαρχίες, Lotta Continua (Ο Αγώνας Συνεχίζεται) και Potere Operaio (Εργατική Δύναμη). Οι μαρξιστικές-λενινιστικές Ερυθρές Ταξιαρχίες, που ιδρύονται το 1969 με κύριο ιδεολογικό άξονα τη στήριξη στον αγώνα του βιετναμέζικου αντάρτικου κατά του στρατού των ΗΠΑ, φθάνουν στο απόγειό τους στα τέλη της δεκαετίας του ’70, εποχή κατά την οποία διαθέτουν 500 μέλη «πλήρους απασχόλησης» και τουλάχιστον 1.000 «εφέδρους».
Η ίδρυση των Ταξιαρχιών γίνεται ως απάντηση στην πρώτη μεγάλη βομβιστική επίθεση της ιταλικής ακροδεξιάς, στις 12 Δεκεμβρίου 1969 στην Πιάτσα Φοντάνα της Ρώμης, με 16 νεκρούς. Στόχος των νεοφασιστών ήταν η κήρυξη κατάστασης έκτακτης ανάγκης από το ιταλικό κράτος. Το 1974, η οργάνωση πραγματοποιεί την πρώτη της δολοφονική επίθεση, «εκτελώντας» δύο μέλη του νεοφασιστικού κόμματος MSI στο Μιλάνο. Η απαγωγή και δολοφονία του Χριστιανοδημοκράτη πρώην πρωθυπουργού Αλντο Μόρο το 1978 σηματοδοτεί τη δεύτερη και πιο βίαιη περίοδο των Ερυθρών Ταξιαρχιών, με την οργάνωση να στρέφεται εναντίον «καταδοτών» και «συνεργατών» της αστυνομίας.
Για να αντιμετωπίσει το κύμα τρομοκρατικών ενεργειών και από τα δύο άκρα του πολιτικού φάσματος, η χριστιανοδημοκρατική κυβέρνηση ψηφίζει ειδική αντιτρομοκρατική νομοθεσία. Ο νόμος «Ρεάλε» του 1975 επιτρέπει στην αστυνομία να πραγματοποιεί κατ’ οίκον έρευνες και να κρατά προσωρινά υπόπτους, χωρίς εισαγγελικό ένταλμα. Το 1979, ο νόμος Κοσίγκα παρατείνει τον χρόνο προσωρινής κράτησης υπόπτων για τρομοκρατικές ενέργειες και επιτρέπει τις τηλεφωνικές υποκλοπές σε υποθέσεις τρομοκρατίας. Η ισχύς των «ειδικών νομοθετημάτων» λήγει το 1990.
Γαλλία. Η γαλλική Action Directe –που οφείλει το όνομά της στην αναρχοσυνδικαλιστική θεωρία της Αμεσης Δράσης, κάνει την εμφάνισή της την Πρωτομαγιά του 1979, όταν ομάδα μαχητών της ανοίγει πυρ με αυτόματο όπλο εναντίον της πρόσοψης του μεγάρου του γαλλικού συνδέσμου βιομηχάνων στο Παρίσι.
Η αυστηρή τήρηση των συνωμοτικών κανόνων από τα μέλη της οργάνωσης καθιστούν τον εντοπισμό τους ιδιαίτερα δύσκολο. Ο νεαρός, τότε, επιθεωρητής Ποσόν, της νεοσυσταθείσας διεύθυνσης Αντιτρομοκρατίας και οι άνδρες του εμφανίζονται ως εκπρόσωποι του διαβόητου τρομοκράτη Κάρλος και ζητούν τη βοήθεια της A.D. για επίθεση εναντίον του φράγματος του Ασουάν στην Αίγυπτο. Στις 13 Σεπτεμβρίου 1980, ο Ζαν-Μαρκ Ρουγιάν και η Ναταλί Μενιγκόν, που πιστεύουν ότι θα συναντήσουν τον Κάρλος, συλλαμβάνονται στο Παρίσι, ύστερα από ανταλλαγή πυροβολισμών.
Η νεοεκλεγείσα κυβέρνηση Μιτεράν επιλέγει την οδό του κατευνασμού, ψηφίζοντας το 1981 νόμο αμνηστίας, που οδηγεί στην απελευθέρωση των εγκλείστων ιδρυτικών μελών.
Η διάσπαση της οργάνωσης, που ακολουθεί τις πρώτες συλλήψεις, οδηγεί τη «φράξια της Λυών» σε πράξεις βίας, όπως την απόπειρα δολοφονίας του δεξιού πρώην υπουργού Δικαιοσύνης Αλέν Πεϊρεφίτ και τη δολοφονία του προέδρου της Renault, Ζορζ Μπες το 1984.
(σημερινή Καθημερινή)
Σχόλιο: κάνουν τέτοια πράγματα στην Ευρώπη; Βρε τους φασίστες...
Σκληρά αστυνομικά και νομοθετικά μέτρα τις δεκαετίες ’70 και ’80
Φιλιππος Χατζοπουλος
Η αριστερή τρομοκρατία έχει μακρά παράδοση στην ευρωπαϊκή ήπειρο, καθώς έλκει την ιδεολογική καταγωγή αλλά και τις επιχειρησιακές μεθόδους της από τους αντιτσαρικούς Ναρόντνικους στη Ρωσία του 19ου αιώνα, από τους Ιταλούς Καρμπονάρους, αλλά και από τις αναρχοσυνδικαλιστικές οργανώσεις των αγροτών της Ανδαλουσίας.
Τα δυτικά κράτη, στην προσπάθειά τους να αντιμετωπίσουν το φαινόμενο της αριστερής τρομοκρατίας, διαπίστωσαν ότι η εφαρμογή συνηθισμένων κατασταλτικών μέτρων αστυνομικού χαρακτήρα, δεν επαρκούσε για την πάταξη των οργανώσεων αυτών, όπως φάνηκε και κατά τα «Μολυβένια Χρόνια» της δεκαετίας του 1970 στη Δυτική Ευρώπη. Η γερμανική εμπειρία, αλλά και η αποτελεσματική αντιμετώπιση των ενόπλων οργανώσεων στην Ιταλία, απέδειξε ότι ο εντοπισμός και η διάλυση της αριστερής τρομοκρατίας απαιτεί προσεκτικό συνδυασμό μεθόδων αντικατασκοπείας μαζί με παραδοσιακά αστυνομικά μέτρα. Με άλλα λόγια, μόνο με τη διείσδυση των αρχών ασφαλείας στο εσωτερικό τέτοιων οργανώσεων κατέστη δυνατή η διάλυσή τους με κοινές αστυνομικές μεθόδους.
Γερμανία. Τον χειμώνα του 1968, ομάδα τεσσάρων ακτιβιστών, μεταξύ τους ο Αντρέας Μπάαντερ και η Γκούντρουν Ενσλιν, πυροδοτούν εμπρηστικούς μηχανισμούς στο εσωτερικό εμπορικού κέντρου της Φρανκφούρτης. Συλλαμβάνονται λίγο αργότερα και οδηγούνται στη φυλακή, όπου γνωρίζονται με τη δημοσιογράφο Ούλρικε Μάινχοφ. Η πρώτη ενέργεια της «Φράξιας Κόκκινος Στρατός» (RAF) είναι η απόδραση του Μπάαντερ τον Μάιο του 1970 και η εκπαίδευση της ομάδας σε παλαιστινιακό στρατόπεδο στην Ιορδανία. Η οργάνωση «αναλαμβάνει δράση» το 1972, με αλλεπάλληλα πλήγματα εναντίον αμερικανικών στρατιωτικών στόχων, αλλά και του εκδοτικού κατεστημένου της Γερμανίας.
Η φυλάκιση πολλών ηγετικών μελών της RAF οδηγεί τους συντρόφους τους στην τολμηρή επιχείρηση ομηρίας στη γερμανική πρεσβεία στη Στοκχόλμη και την «εκτέλεση» του αμυντικού ακολούθου από τους καταληψίες. Η αυτοκτονία της Ούλρικε Μάινχοφ στο κελί της τον Μάιο του ’76, πυροδοτεί νέο γύρο επιθέσεων, που κορυφώνονται με την απαγωγή του Χανς-Μάρτιν Σλάγερ, προέδρου του γερμανικού ΣΕΒ. Την ίδια στιγμή, ομάδα Παλαιστινίων καταλαμβάνει αεροσκάφος της Lufthansa, γεμάτο Γερμανούς τουρίστες στο αεροδρόμιο της Μαγιόρκα, σε μια προσπάθεια να επιτευχθεί η απελευθέρωση των εγκλείστων μελών της RAF. Η επέμβαση των κομάντος της γερμανικής αντιτρομοκρατικής GSG-9 στο αεροδρόμιο του Μογκαντίσου οδηγεί στην απελευθέρωση των ομήρων. Ακολουθεί –με διαφορά λίγων ωρών– η περίεργη αυτοκτονία των υπόλοιπων έγκλειστων ηγετικών μελών της RAF στα κελιά της απομόνωσης των φυλακών Σταμχάιμ.
Η αντίδραση του γερμανικού κράτους στο κύμα τρομοκρατικών επιθέσεων δεν περιορίσθηκε, όμως, σε μέτρα αστυνομικής και νομοθετικής καταστολής. Το γερμανικό κράτος πρωτοτύπησε εξασφαλίζοντας την αγαστή συνεργασία των ΜΜΕ της χώρας στον αντιτρομοκρατικό αγώνα. Η περίοδος του «Γερμανικού Φθινοπώρου», όπως ονομάζεται η κρατική αντίδραση στο κύμα επιθέσεων που ακολούθησε τις αυτοκτονίες των μελών της RAF, διακρίνεται από πρωτόγνωρη εκστρατεία σπίλωσης κάθε ύποπτου υποστηρικτή των αριστερών τρομοκρατών μέσω των ΜΜΕ κάθε πολιτικής απόχρωσης.
Ιταλία. Λίκνο της αριστερής τρομοκρατίας των δεκαετιών του ’70 και ’80 μπορεί να χαρακτηρισθεί η Ιταλία, χώρα ίδρυσης των οργανώσεων Ερυθρές Ταξιαρχίες, Lotta Continua (Ο Αγώνας Συνεχίζεται) και Potere Operaio (Εργατική Δύναμη). Οι μαρξιστικές-λενινιστικές Ερυθρές Ταξιαρχίες, που ιδρύονται το 1969 με κύριο ιδεολογικό άξονα τη στήριξη στον αγώνα του βιετναμέζικου αντάρτικου κατά του στρατού των ΗΠΑ, φθάνουν στο απόγειό τους στα τέλη της δεκαετίας του ’70, εποχή κατά την οποία διαθέτουν 500 μέλη «πλήρους απασχόλησης» και τουλάχιστον 1.000 «εφέδρους».
Η ίδρυση των Ταξιαρχιών γίνεται ως απάντηση στην πρώτη μεγάλη βομβιστική επίθεση της ιταλικής ακροδεξιάς, στις 12 Δεκεμβρίου 1969 στην Πιάτσα Φοντάνα της Ρώμης, με 16 νεκρούς. Στόχος των νεοφασιστών ήταν η κήρυξη κατάστασης έκτακτης ανάγκης από το ιταλικό κράτος. Το 1974, η οργάνωση πραγματοποιεί την πρώτη της δολοφονική επίθεση, «εκτελώντας» δύο μέλη του νεοφασιστικού κόμματος MSI στο Μιλάνο. Η απαγωγή και δολοφονία του Χριστιανοδημοκράτη πρώην πρωθυπουργού Αλντο Μόρο το 1978 σηματοδοτεί τη δεύτερη και πιο βίαιη περίοδο των Ερυθρών Ταξιαρχιών, με την οργάνωση να στρέφεται εναντίον «καταδοτών» και «συνεργατών» της αστυνομίας.
Για να αντιμετωπίσει το κύμα τρομοκρατικών ενεργειών και από τα δύο άκρα του πολιτικού φάσματος, η χριστιανοδημοκρατική κυβέρνηση ψηφίζει ειδική αντιτρομοκρατική νομοθεσία. Ο νόμος «Ρεάλε» του 1975 επιτρέπει στην αστυνομία να πραγματοποιεί κατ’ οίκον έρευνες και να κρατά προσωρινά υπόπτους, χωρίς εισαγγελικό ένταλμα. Το 1979, ο νόμος Κοσίγκα παρατείνει τον χρόνο προσωρινής κράτησης υπόπτων για τρομοκρατικές ενέργειες και επιτρέπει τις τηλεφωνικές υποκλοπές σε υποθέσεις τρομοκρατίας. Η ισχύς των «ειδικών νομοθετημάτων» λήγει το 1990.
Γαλλία. Η γαλλική Action Directe –που οφείλει το όνομά της στην αναρχοσυνδικαλιστική θεωρία της Αμεσης Δράσης, κάνει την εμφάνισή της την Πρωτομαγιά του 1979, όταν ομάδα μαχητών της ανοίγει πυρ με αυτόματο όπλο εναντίον της πρόσοψης του μεγάρου του γαλλικού συνδέσμου βιομηχάνων στο Παρίσι.
Η αυστηρή τήρηση των συνωμοτικών κανόνων από τα μέλη της οργάνωσης καθιστούν τον εντοπισμό τους ιδιαίτερα δύσκολο. Ο νεαρός, τότε, επιθεωρητής Ποσόν, της νεοσυσταθείσας διεύθυνσης Αντιτρομοκρατίας και οι άνδρες του εμφανίζονται ως εκπρόσωποι του διαβόητου τρομοκράτη Κάρλος και ζητούν τη βοήθεια της A.D. για επίθεση εναντίον του φράγματος του Ασουάν στην Αίγυπτο. Στις 13 Σεπτεμβρίου 1980, ο Ζαν-Μαρκ Ρουγιάν και η Ναταλί Μενιγκόν, που πιστεύουν ότι θα συναντήσουν τον Κάρλος, συλλαμβάνονται στο Παρίσι, ύστερα από ανταλλαγή πυροβολισμών.
Η νεοεκλεγείσα κυβέρνηση Μιτεράν επιλέγει την οδό του κατευνασμού, ψηφίζοντας το 1981 νόμο αμνηστίας, που οδηγεί στην απελευθέρωση των εγκλείστων ιδρυτικών μελών.
Η διάσπαση της οργάνωσης, που ακολουθεί τις πρώτες συλλήψεις, οδηγεί τη «φράξια της Λυών» σε πράξεις βίας, όπως την απόπειρα δολοφονίας του δεξιού πρώην υπουργού Δικαιοσύνης Αλέν Πεϊρεφίτ και τη δολοφονία του προέδρου της Renault, Ζορζ Μπες το 1984.
(σημερινή Καθημερινή)
Σχόλιο: κάνουν τέτοια πράγματα στην Ευρώπη; Βρε τους φασίστες...
)
