Στους αγανακτισμενους συμμετειχε μαζικα κοσμος εργαζομενος, απο τη δουλεια μου πηγαιναν πολλοι. Και οχι μονο μια ημερα. Πηγαιναν γιατι ηθελαν να πουν Φτανει πια, θελουμε τη παλια ζωη μας πισω. Εγω δε συμφωνουσα σ αυτο γι αυτο και δε πηγα ποτε επειδη πιστευω οτι ολο αυτο που συνεβη στη χωρα ηταν φυσικη εξελιξη προδεδιαγραμμενη λογω λαθων ετων. Σε εθνικα συλλαλητηρια εχω συμμετασχει. Συζηταγα με μια δημοσια υπαλληλο μεσοκοπη και βαλε. Και ελεγε με παθος οτι θα επρεπε να σταματησουν οι παρελασεις, αχρειαστα εξοδα, στρατος, αστυνομια να απασχολειται και να πληρωνεται, δε χρειαζεται ολο αυτο. Να κοπουν αυτα να εξοικονομηθουν ποροι. Τη βρηκε τη λυση. Ηταν η εποχη που ο καθενας ελεγε τι επρεπε να γινει προστατευοντας τη συντεχνια του. Εκεινη λοιπον βρηκε τη λυση, κατι που εξυψωνει το εθνικο αισθημα και δινει χαρα στον κοσμο, για εκεινη δεν ηταν παρα περιττο εξοδο, ας το σταματησουμε να γλιτωσουμε καμια δεκαρα, ο μισθος της ειναι που πρεπει να διατηρηθει στο ακεραιο.