Βιογραφίες

Καρλ Μαρξ
Ο άνθρωπος που χώρισε τον κόσμο στα δύο

Ο Καρλ Μαρξ γεννήθηκε το Μάιο του 1818 στη Γερμανία σε μια γερμανοεβραϊκή οικογένεια που προσχώρησε το 1824 στον Προτεσταντισμό και πέθανε -ήρεμα καθισμένος στην πολυθρόνα του- το Μάρτιο του 1883.

Μετά από σπουδές και διδακτορική διατριβή στη Φιλοσοφία και αφού απέτυχε να καταλάβει μια πανεπιστημιακή έδρα, πήγε ο Μαρξ το 1843 στο Παρίσι. Εκεί γνωρίστηκε με τις βρετανικές οικονομικές θεωρίες και τις θεωρίες των πρώιμων Γάλλων σοσιαλιστών.

Το 1845 απελάθηκε από τη Γαλλία και το 1848 από το Βέλγιο, όπου μαζί με τον Engels συνέγραψε το 1848 το «κομμουνιστικό μανιφέστο». Οι δυο τους συνδέθηκαν με ένα δεσμό φιλίας και ενεργοποιήθηκαν στην ανάπτυξη της θεωρίας του «επαναστατικού προλεταριακού σοσιαλισμού» ή αλλιώς «κομμουνισμού».

Μετά από μια σύντομη παραμονή στην Κολωνία, απελάθηκε από την πρωσική κυβέρνηση και από τη Γερμανία και αναγκάστηκε να μεταβεί το 1849 στο Λονδίνο. Εδώ έζησε ο Μαρξ τα υπόλοιπα 34 χρόνια του, συχνά σε άσχημη οικονομική κατάσταση με την οικονομική στήριξη του φίλου του Engels, συγγράφοντας τα κυριότερα έργα του «Κριτική της πολιτικής οικονομίας» (1859) και «Το κεφάλαιο» (1867).

Σ' αυτά τα βιβλία του αναλύσει ο Μαρξ κριτικά τον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής και θεμελιώνει το λεγόμενο επιστημονικό σοσιαλισμό που ονομάστηκε αργότερα Μαρξισμός. Από αυτή την ιδεολογία προέκυψαν τα σοσιαλδημοκρατικά και τα κομμουνιστικά κινήματα.

Ο Μαρξ ήταν ο πρώτος φιλόσοφος που άσκησε έντονη κριτική στο καπιταλιστικό σύστημα, όχι με βάση ηθικά επιχειρήματα, όπως είχαν κάνει ήδη αρκετοί διανοούμενοι πριν από αυτόν, αλλά στηριζόμενος σε πολιτικό και κοινωνικό προβληματισμό.

Ήταν μάλιστα ο πρώτος που είδε την τεράστια υλική δύναμη της βιομηχανικής επανάστασης, η οποία ενεργοποιούσε τον καπιταλισμό ως δύναμη που ήταν σε θέση να εξαλείψει αρχικά τις στερήσεις και τη φτώχια από την ανθρωπότητα, στη συνέχεια όμως θα οδηγούσε στην αυτοκαταστροφή του, αναγκάζοντας τους ανθρώπους να περάσουν σε ένα νέο σύστημα διαφορετικής κοινωνικής οργάνωσης, το σοσιαλισμό. Αυτό το σύστημα θα ήταν ανώτερο του καπιταλισμού, όπως ο καπιταλισμός ήταν ανώτερος της φεουδαρχίας

Από πολλούς θεωρείται ως ο κορυφαίος διανοητής του 19ου αιώνα. Φιλόσοφος που έστρεψε το ενδιαφέρον του έντονα προς τα πολιτικά και οικονομικά θέματα και διατύπωσε ανατρεπτικές θεωρίες. Έρεισμα του ιδεολογικού του προσανατολισμού αποτέλεσε η αυστηρή και αμείλικτη κριτική για καθετί υπαρκτό.

Το δυσκολότερο πρόβλημα στη μαρξική θεωρία είναι το ζήτημα των σχέσεων οικονομίας και ιδεολογικών μορφών. Κάθε προσπάθεια να κατανοηθούν οι αντιλήψεις του Μαρξ οδηγεί σε ερμηνείες και διαφωνίες μεταξύ των μαρξιστών, καθώς από το μαρξικό έργο απουσιάζει η συστηματική ανάπτυξη του ζητήματος, ενώ οι επιμέρους παρατηρήσεις με την ασάφεια ή την πολυπλοκότητά τους, ευνοούν αντιφατικές αναγνώσεις. Σε πολύ αδρές γραμμές η ένταση των σχετικών συζητήσεων επικεντρώθηκε σε ζητήματα ορισμού, γένεσης και λειτουργίας των ιδεολογικών μορφών.

Ο Μαρξ πίστευε ότι η πιο ολοκληρωμένη μορφή, η πιο απόλυτη μορφή δημοκρατίας είναι η διάλυση του κράτους μέσα στην κοινωνία. Αυτό θα μπορούσε να επιτευχθεί μόνο με την κατάργηση της ατομικής ιδιοκτησίας. Πίστευε ότι το κράτος είναι «ο επίσημος εκφραστής των παραγωγικών σχέσεων», αλλά αυτό επιτελείται σε κάθε κοινωνικό σχηματισμό με ιδιαίτερο τρόπο. Η ιδιοτυπία που χαρακτηρίζει τις καπιταλιστικές κοινωνίες  είναι ο χωρισμός του κράτους από την κοινωνία των ιδιωτών.

Ο Μαρξ δεν ασχολήθηκε με την εκπαίδευση παρά μόνο περιστασιακά και υπαινικτικά, η θεωρία του όμως προσέφερε ένα πλήθος μεθοδολογικών εργαλείων, που συνέβαλαν στην ανάλυση της δομής και των λειτουργιών της κοινωνίας και του εκπαιδευτικού θεσμού.

Αναμφίβολα όμως, η συμβολή του Καρλ Μαρξ στο φιλοσοφικό, επιστημονικό στοχασμό είναι ιδιαίτερα σημαντική και δεν πρέπει να κρίνεται  κοντόφθαλμα κάτω από το πρίσμα πολιτικού φανατισμού  και πολυποίκιλης μισαλλοδοξίας.

 

Φρήντριχ Νίτσε

Ο Γερμανός φιλόσοφος του 19ου αιώνα, ένας από τους σύγχρονους στοχαστές με τη μεγαλύτερη ακτινοβολία, γεννήθηκε το 1844 στο Ρένκεν της Πρωσικής Σαξονίας και πέθανε το 1900 στη Βαϊμάρη.
Οι προσπάθειές του να ανακαλύψει τα ελατήρια που βρίσκονται κάτω από την παραδοσιακή θρησκεία, την ηθική και τη φιλοσοφία της Δύσης άκσησαν βαθιά επίδραση σε γενεές θεολόγων, φιλοσόφων, ψυχολόγων, ποιητών, μυθηστοριογράφων και δραματουργών.

Αναλογίστηκε τις συνέπειες του θριάμβου της εκκοσμίκευσης του Διαφωτισμού, εκπεφρασμένες με την παρατήρησή του ότι «ο Θεός πέθανε», κατά έναν τρόπο που προσδιόρισε τα θέματα καθημερινής συζήτησης των πιο διάσημων διανοουμένων της Ευρώπης, μετά το θάνατό του το 1900.

Αν και ήταν σφοδρός πολέμιος του εθνικισμού, του αντισημιτισμού και της πολιτικής ισχύος, εν τούτοις οι φασίστες επικαλέστηκαν αργότερα το όνομά του για να προωθήσουν εκείνα ακριβώς τα πράγματα που απεχθανόταν.

Το 1850 η οικογένεια του μετακόμισε στο Νάουμπουργκ, στις όχθες του ποταμού Ζάαλε, όπου ο Νίτσε πήγε σε ιδιωτικό προπαρασκευαστικό σχολείο, το Ντομγκυμνάζιουμ. Το 1858 κέρδισε μια υποτροφία για την Σούλπφορτα, ένα από τα σπουδαιότερα προτεσταντικά οικοτροφεία της Γερμανίας. Εκεί διέπρεψε, έλαβε πρώτης τάξεως κλασική μόρφωση και, όταν το 1864 αποφοίτησε, πήγε στο Πανεπιστήμιο της Βόνης για να σπουδάσει Θεολογία και Κλασική Φιλολογία.

Παρά τις προσπάθειές του να λάβει μέρος στην πανεπιστημιακή ζωή, τα δύο εξάμηνά του στην Βόνη υπήρξαν αποτυχία, που οφειλόταν κυρίως στους καβγάδες μεταξύ των δύο σπουδαιότερων καθηγητών της Κλασικής Φιλολογίας, του Ότο Γιαν και του Φρήντριχ Βίλχελμ Ριτσλ.

Ο Νίτσε αναζήτησε καταφύγιο στη μουσική συνθέτοντας μερικά κομμάτια, επηρεασμένος πολύ από τον Ρόμπερτ Σούμαν, τον Γερμανό Ρομαντικό συνθέτη. Το 1865 συνέχισε τις σπουδές του στο Πανεπιστήμιο της Λειψίας μαζί με τον Ριτσλ, που είχε δεχθεί θέση εκεί.

Ο Νίτσε σημείωσε μεγάλες προόδους υπό την εποπτεία του Ριτσλ. Υπήρξε ο μόνος φοιτητής που δημοσίευσε ποτέ άρθρο στο περιοδικό του Ριτσλ Ράινισες Μουζέουμ.

Στα χρόνια των σπουδών του στη Λειψία, ο Νίτσε ανακάλυψε τη φιλοσοφία του Σόπενχαουερ, γνώρισε το μεγάλο μουσικό δραματουργό Ρίχαρντ Βάγκνερ και άρχισε τη φιλία του, μια φιλία που κράτησε ως το τέλος της ζωής του, με τον κλασικιστή Έρβιν Ρόντε, συγγραφέα της Ψυχής.

Όταν το 1869 έμεινε κενή μία έδρα Κλασικής Φιλολογίας στη Βασιλεία της Ελβετίας, ο Ριτσλ πρότεινε τον Νίτσε, εκθειάζοντάς τον με τα πιο ενθουσιώδη λόγια. Δεν είχε ολοκληρώσει ούτε τη διδακτωρική ούτε τη συμπληρωματική διατριβή που ήταν απαραίτητες για την απόκτηση πανεπιστημιακού τίτλου στη Γερμανία.
Εν τούτοις, ο Ριτσλ διαβεβαίωσε το Πανεπιστήμιο της Βασιλείας ότι στα 40 χρόνια που δίδασκε δεν είχε συναντήσει ποτέ κάποιον σαν τον Νίτσε, με τόσο απεριόριστα χαρίσματα.

Το 1869 το Πανεπιστήμιο της Λειψίας του απένειμε τον τίτλο του διδάκτορα χωρίς εξετάσεις ή διατριβή, με βάση τα δημοσιεύματά του, και το Πανεπιστήμιο της Βασιλείας τον εξέλεξε έκτακτο καθηγητή της Κλασικής Φιλολογίας. Τον επόμενο χρόνο ο Νίτσε έγινε Ελβετός υπήκοος και προήχθη σε τακτικό καθηγητή.

Κατά τα πρώτα χρόνια της παραμονής του στη Βασιλεία ωρίμασε η αμφίθυμη φιλία του με τον Βάγκνερ και συνήθιζε να επισκέπτεται με κάθε ευκαιρία τον Ρίχαρντ και τη σύζυγό του. Ο Βάγκνερ εκτιμούσε τον Νίτσε ως λαμπρό ακαδημαϊκό κήρυκα νέων ιδεών, εκείνος όμως δεν μπόρεσε τελικά να ανεχθεί τα χριστιανικά θέματα –όπως στον Παρσιφάλ- που χρησιμοποιούσε όλο και πιο συχνά ο Βάγκνερ, σε συνδυασμό με τον σωβινισμό και τον αντισημιτισμό του. Το 1878 η ρήξη ανάμεσα στους δύο άνδρες ήταν πλέον οριστική.

Πέρα από τα βιβλία που ο Νίτσε έγραψε ανάμεσα στο 1879 και το 1889, η ζωή του στην περίοδο αυτή δεν παρουσιάζει κάποιο ουσιαστικό ενδιαφέρον. Βαριά άρρωστος, σχεδόν τυφλός, υποφέροντας από ασταμάτητους πόνους, ζούσε σε οικοτροφεία της Ελβετίας, της Γαλλικής Ριβιέρας και της Ιταλίας, έχοντας πολύ αραιή επικοινωνία με ανθρώπους.

Ο τελευταίος χρόνος της διανοητικής διάυγειας του Νίτσε, το 1888, υπήρξε περίοδος σε υπέρτατο βαθμό παραγωγική. Έγραψε και εξέδωσε το Η περίπτωση Βάγκνερ. Επίσης, έγραψε μία σύνοψη του φιλοσοφικού του συστήματος και τα έργα Το λυκόφως των ειδώλων, Ο Αντίχριστος, Νίτσε εναντίον Βάγκνερ και Ίδε ο Άνθρωπος, ένα διαλογισμό γύρω από τα έργα του και την προσωπική του αξία. Το Λυκόφως των ειδώλων κυκλοφόρησε το 1889, Ο Αντίχριστος και το Νίτσε εναντίον Βάγκνερ είδαν το φως μόλις το 1895.

Τα έργα του Νίτσε διακρίνονται σε τρεις με ακρίβεια προσδιορισμένες περιόδους. Στα έργα της πρώτης περιόδου κυριαρχεί η ρομαντική αντίληψη με επιδράσεις του Σοπενχάουερ και του Βάγκνερ.

Τα έργα της δεύτερης περιόδου ανακλούν την παράδοση των Γάλλων αφοριστών. Τα έργα αυτά, στα οποία ο Νίτσε πλέκει το εγκώμιο της λογικής και της επιστήμης και πειραματίζεται με τα φιλολογικά είδη, εκφράζουν την χειραφέτησή του από τον νεανικό του ρομαντισμό και της επιδράσεις του Σόπενχαουερ και του Βάγκνερ.

Στα έργα της ωριμότητάς του ο Νίτσε ασχολήθηκε με το πρόβλημα της καταγωγής και της λειτουργίας των αξιών στην ανθρώπινη ζωή. Εφόσον, κατά τον Νίτσε, η ζωή παρά το γεγονός ότι ούτε διαθέτει ούτε στερείται αξίας εγγενών, αποτελεί πάντοτε αντικείμενο κριτικών εκτιμήσεων, τότε οι εκτιμήσεις αυτές δεν μπορούν να αναγνωστούν παρά ως σύμπτωματα της κατάστασης εκείνου ο οποίος διατυπώνει τις εκτιμήσεις.

Κατά συνέπεια, ο Νίτσε προχώρησε σε μία κατά βάθος ανάλυση και εκτίμηση των θεμελιωδών πολιτιστικών αξιών της φιλοσοφίας, της θρησκείας και της ηθικής της Δύσης και κατέληξε να τις χαρακτηρίσει ως εκφράσεις του ασκητικού ιδεώδους.

Με τον όρο «μηδενισμό» ο Νίτσε περιέγραφε τον υποβιβασμό των υψηλών αξιών, τις οποίες είχε θέσει με αξιωματικό τρόπο το ασκητικό ιδεώδες. Πίστευε ότι η εποχή που ζούσε ήταν μία εποχή παθητικού μηδενισμού, δηλαδή μία εποχή η οποία δεν είχε αντιληφθεί ότι τα θεωρούμενα από τη θρησκεία και τη φιλοσοφία ως απόλυτα είχαν αποσυντεθεί με την εμφάνιση του θετικισμού του 19ου αιώνα.

Με την κατάρρευση των μεταφυσικών και θεολογικών βάσεων και θέσφατων της παραδοσιακής ηθικής, εκείνο που θα απέμενε ήταν μία διάχυτη αίσθηση έλλειψης σκοπού και νοήματος. Και η επικράτηση της επίγνωσης έλλειψης νοήματος σήμαινε τον θρίαμβο του μηδενισμού: «Ο Θεός είναι νεκρός».

Ο Νίτσε κάποτε έγραψε ότι μερικοί άνθρωποι γεννιούνται μετά το θάνατό τους και αυτό ασφαλώς ισχύει στην περίπτωσή του. Η ιστορία της φιλοσοφίας, της θεολογίας και της ψυχολογίας του 20ου αιώνα δεν νοείται χωρίς αυτόν.

http://plato.stanford.edu/entries/nietzsche/

 

[AssFiller]

Μελίνα Μερκούρη

Η Μελίνα Μερκούρη (Μαρία Αμαλία Μερκούρη) (Αθήνα, 18 Οκτωβρίου 1920 – Νέα Υόρκη, 6 Μαρτίου 1994) ήταν ελληνίδα ηθοποιός και πολιτικός. Χαρακτηρίστηκε, εύστοχα, η Τελευταία Ελληνίδα Θεά. Καταγόταν από σπουδαία οικογένεια πολιτικών. Μεγάλη ηθοποιός βραβευμένη με διεθνή βραβεία και παγκόσμιας ακτινοβολίας προσωπικότητα διετέλεσε υπουργός Πολιτισμού όλων των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ (όπως τόνισε και ο Ανδρέας Παπανδρέου "άντεξε" και στους 16 ανασχηματισμούς κυβέρνησης που έκανε), από το 1981-1989 και 1993-1994. Ο παππούς της, Σπυρίδων Μερκούρης, είχε διατελέσει για πολλά χρόνια δήμαρχος Αθηναίων και ο πατέρας της, Σταμάτης Μερκούρης χρημάτισε βουλευτής.

Το Σεπτέμβρη του 1938 γίνεται δεκτή στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου με συμμαθητές μεταξύ άλλων, τη Δέσπω Διαμαντίδου, την Αλέκα Παΐζη, τον Ανδρέα Φιλλιπίδη, τον Αλέξη Δαμιανό κλπ. Το χειμώνα του 1939 παντρεύεται το Παναγή Χαροκόπο. Πρωτοεμφανίζεται στη θεατρική σκηνή το 1944 στο Θέατρο Βρετάνια με το θίασο του Γιώργου Παππά και Αντώνη Γιαννίδη, με το έργο του Αλέξη Σολομού "Το μονοπάτι της Λευτεριάς" και ακολουθεί το έργο του Laszlo Bus-Fekete "H κόμισσα και ο καμαριέρης". Ακολουθούν: 1945-1946 "Μις Μπα", "Θα σε παντρευτώ Τέρας", "Το Πένθος ταιριάζει στην Ηλέκτρα", "Πωλείται Κέφι", "Η Μπόρα Πέρασε", "Επικίνδυνη Στροφή", "Ο Άνθρωπος και τα Όπλα", "Φαύλος Κύκλος", "Της Νύχτας τα Καμώματα", "Ένας Φίλος θα ‘ρθει απόψε" 1946 "Τρισεύγενη", "Ανατολικά του Σουέζ", "Το πορτραίτο του Ντόριαν Γκρέυ", "Δεν θα τα πάρεις μαζί σου", 1947 "Άνθρωπος και Υπεράνθρωπος", "Γαμήλιο Εμβατήριο", "Ο Βασιλικός", "Το τραγούδι της Κούνιας", 1949 "Λεωφορείον ο Πόθος" που αποτέλεσε μια από τις παραστάσεις σταθμούς στην καριέρα της ( παράσταση για την οποία γράφτηκε το τραγούδι του Μάνου Χατζιδάκι "Χάρτινο το Φεγγαράκι") καθώς το Θέατρο Τέχνης του Καρόλου Κουν για τους ηθοποιούς του Εθνικού ήταν "απαγορευμένο", "Το μικρό Καλύβι","Το χαμόγελο της Τζοκόντας","Ο Θάνατος του Εμποράκου", "Bolero", 1950 "Άννα Δουκάτσα", "Η Άννα των Χιλίων Ημερών" ( Ιστορική παράσταση που σκηνοθέτησε ο Δημήτρης Μυράτ και έπαιζαν μεταξύ άλλων η Μελίνα Μερκούρη, η Ειρήνη Παππά, η Άννα Συνοδινού, η Νίτσα Τσαγανέα, ο Χρήστος Τσαγανέας, ο Δημήτρης Μυράτ, ο Τίτος Βανδής, ο Ντίνος Ηλιόπουλος, ο Μίμης Φωτόπουλος, η Βούλα Ζουμουλάκη κλπ), 1951 "Το Επάγγελμα της Κυρίας Ουόρεν", "Η Μεγάλη Παρένθεση".

Από το 1951 αρχίζει να πρωταγωνιστεί παράλληλα και στην Γαλλική θεατρική σκηνή, όπου έγινε μούσα ενός από τους μεγαλύτερους θεατρικούς συγγραφείς, του Μαρσέλ Ασάρ. Συνεχίζει την παράλληλη πορεία της και στις δύο σκηνές. Την αθηναϊκή και την παριζιάνικη σκηνή. Το 1960 παίζει με το θέατρο Τέχνης το "Γλυκό Πουλί της Νιότης" με τον πρωτοεμφανιζόμενο τότε Γιάννη Φέρτη. Επόμενος σημαντικός σταθμός στην θεατρική της καριέρα είναι το "Illya Darling" που ανεβάζει, με προπωλημένα όλα τα εισιτήρια των παραστάσεων και με συμπρωταγωνιστή τον Νίκο Κούρκουλο, στο Broadway στην Αμερική, ενώ είχε ήδη κάνει περιοδεία σε ολόκληρες της Ηνωμένες Πολιτείες. Το έργο είναι η θεατρική διασκευή του κινηματογραφικού έργου "Never on Sunday" που της είχε χαρίσει παγκόσμια αναγνώριση. Κατά τα έτη 1967-1974, τα χρόνια της δικτατορίας, από τη στιγμή που τελείωσε τις παραστάσεις του "Illya Darling" έπαιξε μόνο την Λυσιστράτη το 1972.

Το 1975 και ενώ έχει επιστρέψει στην Ελλάδα, ανεβάζει στο θέατρο Κάππα με τον Νίκο Κούρκουλο την "Όπερα της πεντάρας", το 1976 την "Μήδεια" με το Κ.Θ.Β.Ε., ενώ το 1978 το "Συντροφιά με το Μπρεχτ" από το Ελληνικό θέατρο του Μάνου Κατράκη, παράσταση για την οποία γράφτηκε από το Θάνο Μικρούτσικο το "Άννα μην κλαις" για να τραγουδηθεί από τη Μελίνα Μερκούρη και τον Γιάννη Κούτρα. Τέλος το 1980 ξανανέβασε το "Γλυκό πουλί της Νιότης" με τον Γιάννη Φέρτη και έκλεισε ουσιαστικά την θεατρική της καριέρα με το "Ορέστεια" στο Αρχαίο Θέατρο της Επιδαύρου από το Θέατρο Τέχνης. Το 1992 κάνει μια τελευταία, έκτακτη, εμφάνιση στην όπερα Πυλάδης, σε βιντεοσκοπημένη σκηνή, στο ρόλο της Κλυταιμνήστρας, που παρουσιάστηκε στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών.

Αρκετά σημαντική ήταν και η πορεία της στον διεθνή και ελληνικό κινηματογράφο. Της χάρισε αρκετά βραβεία με κορυφαίο το βραβείο πρώτης γυναικείας ερμηνείας του Φεστιβάλ των Καννών και επίσης μία υποψηφιότητα για Όσκαρ γιά το Ποτέ την Κυριακή (Never on Sunday) το οποίο έχασε απ'την Ελίζαμπεθ Τέιλορ το 1960.

Το κινηματογραφικό της ντεμπούτο έγινε με ένα θεατρικό έργο που είχε γραφτεί από τον Ιάκωβο Καμπανέλλη ειδικά για τη Μελίνα Μερκούρη, το "Στέλλα με τα κόκκινα γάντια", που στην ταινία είχε τον τίτλο "Στέλλα" (1955). Η ταινία αυτή ήταν η μόνη που έκανε η Μελίνα Μερκούρη με ελληνική παραγωγή(Καραγιάννης Καρατζόπουλος).

Πηγή : wikipedia

 

[AssFiller]

Μπιλ Γκέιτς

O Ουίλιαμ Χένρυ Γκέιτς Γ' (Wiliam Henry Gates III, γεννημένος 28 Οκτωβρίου 1955) είναι αμερικανός επιχειρηματίας, φιλάνθρωπος και πρόεδρος της Microsoft, της επιχείρησης λογισμικού που ίδρυσε με τον Πωλ Άλλεν. Κατά τη διάρκεια της σταδιοδρομίας του στη Microsoft έχει υπηρετήσει στις θέσεις του CEO και του προϊστάμενου αρχιτεκτονικής λογισμικού, και παραμένει ο μεγαλύτερος μεμονωμένος μέτοχος με περισσότερο από 8% του κοινού μετοχικού κεφαλαίου. Ήταν ο πλουσιότερος άνθρωπος στον κόσμο από το 1995 ως το 2006, σύμφωνα με τον κατάλογο δισεκατομμυριούχων του περιοδικού Forbes, με πρόσφατες εκτιμήσεις να βάζουν την καθαρή αξία της περιουσίας του κοντά σε $56 δισεκατομμύρια δολλάρια. Τον Ιούλιο του 2007, το περιοδικό Forbes ανέφερε ότι η αύξηση στην αξία των μετοχών του Μεξικανού δισεκατομμυριούχου Carlos Slim έκανε τον Γκέιτς δεύτερο πιο πλούσιο άνθρωπο του πλανήτη.

Ο Γκέητς είναι ένας από τους πιό γνωστούς επιχειρηματίες της επανάστασης προσωπικών υπολογιστών. Αν και θαυμάζεται ευρέως, η επιχειρησιακή τακτική του έχει κατακριθεί ως αντιανταγωνιστική και μονοπωλιακή, και η εταιρία του έχει οδηγηθεί αρκετές φορές στα δικαστήρια και καταδικαστεί για παράβαση των νόμων κατά των μονοπωλίων και των τραστ. Ο Γκέιτς έχει κάνει διάφορες φιλανθρωπικές ενέργειες, δίνοντας μεγάλα χρηματικά ποσά σε διάφορες φιλανθρωπικές οργανώσεις και επιστημονικά ερευνητικά προγράμματα μέσω του ιδρύματος "Bill & της Melinda Gates Foundation", που ιδρύθηκε το 2000. Ένα μεγάλο τμήμα αυτών των δωρεών αφορά την καταπολέμηση της ελονοσίας στην Αφρική.
http://[URL unfurl="true"]www.news.wisc.edu/news/images/Gates_Bill_talking05_14338.jpg[/img[/URL]]



[url=http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CF%80%CE%B9%CE%BB_%CE%93%CE%BA%CE%AD%CE%B9%CF%84%CF%82]Συνέχεια...[/url]

 

Αρχιμήδης
Ο μεγάλος μαθηματικός της αρχαιότητας

Ο Αρχιμήδης γεννήθηκε στις Συρακούσες το 287π.Χ και πέθανε το 212 π.Χ. κατά τη ρωμαϊκή κατοχή. Πιθανότατα ήταν γιος του αστρονόμου Φειδία. Στην ευγένειά του όφειλε το σύνδεσμό του με την αυλή του τυράννου των Συρακουσών Ιέρωνα, με τον οποίο είχε και προσωπική φιλία, και στον πλούτο του το ότι κατόρθωσε να ταξιδέψει στην Αλεξάνδρεια…

Στην Αλεξάνδρεια έκανε γνωριμίες με τον κύκλο των επιστημόνων που είχε δημιουργήσει ο Ευκλείδης. Συνδέθηκε με το Σάμιο μαθηματικό Κόνωνα, του οποίου την κρίση εκτιμούσε πολύ, το μαθητή αυτού Δοσίθεο και το βιβλιοθηκάριο της Αλεξάνδρειας Ερατοσθένη, ο οποίος καταγινόταν όχι μόνον με τη Γεωγραφία, αλλά και με την Αστρονομία, τα Μαθηματικά, καθώς και με τις χρονολογικές και φιλολογικές μελέτες. Κατά το διάστημα της παραμονής του στην Αλεξάνδρεια λέγεται ότι ο Αρχιμήδης επινόησε μηχάνημα κατάλληλο για την άντληση νερού, το οποίο ονομάστηκε "αιγυπτιακός κοχλίας" και χρησιμοποιήθηκε ευρύτατα.

Επιστρέφοντας στις Συρακούσες αφοσιώθηκε στις θεωρητικές επιστημονικές μελέτες, ώστε, σύμφωνα με όσα γράφει ο Πλούταρχος, είχε λησμονήσει και την τροφή και παρέλειπε την περιποίηση του σώματος. Ο ίδιος υποστηρίζει ότι κάποτε μέσα στο λουτρό, από την υπερχείλιση του νερού που εκτόπιζε το σώμα του, συνέλαβε τη λύση του προβλήματος του σχετικού με τη γνησιότητα του χρυσού στεφάνου του Ιέρωνα πήδησε από το λουτρό, σαν άνθρωπος που κυριεύεται από θεϊκή μανία, και βάδιζε στους δρόμους φωνάζοντας "εύρηκα".

Λέγεται επίσης ότι κατά την πολιορκία των Συρακουσών από τους Ρωμαίους προστάτευσε… σχεδόν μόνος με τα μηχανήματά του επί τρία χρόνια την πόλη του. Με μεγάλους γάντζους, που έβγαιναν από τα τείχη, άρπαζε και σήκωνε ψηλά τα πλοία του πλησίαζαν στην πόλη και ύστερα τα άφηνε να πέσουν και να τσακιστούν στους βράχους ή να βουλιάξουν στη θάλασσα. Αυτό το κατόρθωνε με συνδυασμό μοχλών. Είχε επινοήσει ένα είδος καταπέλτη με τον οποίο οι Συρακούσιοι βομβάρδιζαν με βροχή από πέτρες τους Ρωμαίους. Ακόμα ότι είχε κατασκευάσει σφαιρικά ή παραβολικά κάτοπτρα, που συγκέντρωναν τις ακτίνες του ηλίου, τις έριχναν πάνω στα εχθρικά πλοία και τα έκαιγαν μπροστά στα έκπληκτα μάτια των Ρωμαίων. Δηλαδή το κόλπο που έκανε ήταν να χρησιμοποιήσει μικρούς καθρέφτες που στόχευαν σε ένα μεγαλύτερο (ανακατευθύνοντας την αντανάκλαση του ήλιου) και με αυτόν τον μεγάλο καθρέφτη να στοχεύει τα πλοία έχοντας πια συγκεντρώσει τις αντανακλάσεις των μικρότερων καθρεπτών. Εντυπωσιακό είναι ότι έφτιαξε και μηχανισμό για να διορθώνει τη στόχευση των μικρών καθρεπτών στον μεγάλο, προφανώς όχι τόσο για διαφορές χειμώνα καλοκαιριού αλλά για τις διάφορες ώρες της ημέρας που ο ήλιος βρισκόταν σε άλλη θέση.

Όταν τελικά μπήκαν οι Ρωμαίοι στην πόλη, ο στρατηγός Μάρκελλος έδωσε εντολή στους στρατιώτες του να μην πειράξουν τον Αρχιμήδη και το σπίτι του. Ένας όμως Ρωμαίος οπλίτης βρήκε τον Αρχιμήδη στον κήπο του σπιτιού του να χαράζει γεωμετρικά σχήματα πάνω στην άμμο. "Μη μου τους κύκλους τάραττε" πρόλαβε να φωνάξει ο μεγάλος μαθηματικός. Ο στρατιώτης όμως, αγνοώντας ποιον έχει μπροστά του, τον σκότωσε με το ξίφος του.

ΤΑ ΕΡΓΑ
Τα συγγράμματα του Αρχιμήδη που σώθηκαν μέχρι σήμερα είναι τα ακόλουθα: Περί σφαίρας και κυλίνδρου, Κύκλου μέτρησις, Περί σφαιροειδέων και κωνοειδέων, Περί ελίκων, Επιπέδων ισορροπιών ή κέντρα βαρών επιπέδων, Ψαμμίτης, Τετραγωνισμός παραβολής, Οχουμένων, Στομάχιον, Προς Ερατοσθένην Έφοδος, Βιβλίον περί λημμάτων, Πρόβλημα βοεικόν, Αποσπάσματα. Μερικά από αυτά διασώθηκαν ατελώς. Πολλά επίσης είναι τα συγγράμματά του που χάθηκαν.

Έκανε τα πρώτα βήματα για το μαθηματικό υπολογισμό επιφανειών με ακανόνιστο περίγραμμα και συμμετρικών εκ περιστροφής σωμάτων, -μέθοδος που εξελίχθηκε, τεκμηριώθηκε και ονομάστηκε στη σύγχρονη εποχή «Ολοκληρωτικός Λογισμός»-, υπολόγισε μία προσεγγιστική τιμή για τον άρρητο αριθμό π, διατύπωσε το νόμο της Μηχανικής για τους μοχλούς και αντιλαμβανόμενος τις απεριόριστες προεκτάσεις του, γενίκευσε την εφαρμογή λέγοντας «Δώσε μου σημείο να στηριχθώ και θα κινήσω τη γη», διατύπωσε την ομώνυμη αρχή για την άνωση του νερού, κατασκεύασε διάφορες μηχανές, ένα τύπο πολύσπαστου, τον κοχλία, μία αντλητική μηχανή με την «αρχιμήδειον έλικα» κ.ά.

Στον χώρο της εφαρμοσμένης μηχανικής ο Αρχιμήδης επινόησε ιδιοφυείς μηχανές κάθε είδους. Εφηύρε τον Ρωμαϊκό ζυγό (καντάρι), το τρίσπαστο (ανυψωτική τριπλή τροχαλία) και τον ατέρμονα κοχλία "έλιξ του Αρχιμήδους", μηχανή άντλησης νερού από ποταμούς και φρέατα (η οποία χρησιμοποιείται ακόμα και στις μέρες μας σε περιοχές της Β. Αφρικής). Για την μέτρηση του χρόνου κατασκεύασε ένα υδραυλικό ρολόι το οποίο υπολόγιζε με μεγάλη ακρίβεια τις ώρες (και ειδοποιούσε για την αλλαγή της ώρας). Μεγάλη φήμη απέκτησαν και οι πολεμικές μηχανές του Αρχιμήδη: "αρχιτρόνιτο" (πυροβόλο ατμού - το οποίο πολλούς αιώνες αργότερα «επανα- ανακάλυψε» και ο Λεονάρντο Ντα Βίντσι), "καταπέλτες", "αρπάγες" (ένας μηχανισμός ο οποίος ανύψωνε και αναποδογύριζε τα εχθρικά πλοία) και "κάτοπτρα" για την καύση των Ρωμαϊκών εχθρικών πλοίων (με παραβολικά κάτοπτρα όπως αποδείχτηκε από τα πειράματα του μηχανικού Ι. Σακκά ο οποίος το 1973 απόδειξε τον τρόπο με τον οποίο ο Αρχιμήδης έκαψε τον Ρωμαϊκό στόλο).

Εξαιρετικές του μελέτες, και για τη μέθοδο και για το αποτέλεσμα, είναι εκείνες που έδωσαν τα εμβαδά Κύκλου, Έλλειψης, Παραβολής και Έλικας καθώς και τα εμβαδά και τους όγκους των Κυλίνδρων, των Κώνων και κυρίως των Σφαιρών.

Σημαντικότατη θεωρείται και η ανακάλυψη, από τον ίδιο, τύπου που δίνει το εμβαδόν τριγώνου από τις πλευρές του, και ακόμα η επέκτασή του στα εγγεγραμμένα τετράπλευρα.

Ο Αρχιμήδης επίσης γνώριζε να κατασκευάζει τη λύση ειδικών τριτοβάθμιων προβλημάτων, και μεταξύ αυτών και του Δηλίου Προβλήματος. Τις λύσεις αυτές τις έδινε με την τομή δύο κωνικών (Ευτόκιος).

Μοναδική είναι η προσφορά του στην ανώτερη μετρική Γεωμετρία. Συγκεκριμένα έκφρασε τους όγκους στερεών εκ περιστροφής κωνικών εφαρμόζοντας "απειροστικές" μεθόδους ανάλυσης των στερεών αυτών.

Στη σύγχρονη κλασική γεωμετρία όλο σχεδόν το μετρικό της μέρος οφείλεται στον Αρχιμήδη, με αποτέλεσμα αυτή ουσιαστικά να είναι ισορροπημένη μείξη της Ευκλείδειας και της Αρχιμήδειας αρχαίας γεωμετρίας.

Έτσι ο σοφός μας αποτελεί ουσιαστικά τον πατέρα της ανώτερης μετρικής γεωμετρίας της αρχαιότητας και ταυτόχρονα την πηγή έμπνευσης των νεώτερων μελετών του διαφορικού και απειροστικού λογισμού.
Η πρωτοτυπία και η αποτελεσματικότητα των μελετών του έγιναν αιτία να χαρακτηριστεί από τους ιστορικούς των μαθηματικών, ως ο μεγαλύτερος μαθηματικός όλων των εποχών και όλων των εθνών.

Τα χαμένα βιβλία του Αρχιμήδη
Τον Οκτώβριο του 1998 ένα βιβλίο του Αρχιμήδη προσφέρθηκε σε πλειστηριασμό στο Παρίσι. Εκεί υπέβαλε και μια αγωγή η ελληνική κυβέρνηση, που είχε εγείρει για την αξίωση του παλαιότερου κειμένου του Αρχιμήδη, που ήτανε καλυμμένο με ελληνικούς ψαλμούς και προσευχές και τώρα ερευνάται από τον 35χρονο Ισραηλινό ερευνητή αρχαίων κειμένων REVIEL NETZ. Tην υψηλότερη προσφορά έκανε στο Παρίσι ένας Αμερικανός εκατομμυριούχος, που ήθελε να παραμείνει ανώνυμος. Σήμερα γνωρίζουμε μόνο, ότι από το 1923 βρισκότανε το παλαιότερο κείμενο του Αρχιμήδη καλυμμένο με νεότερο κείμενο στην κατοχή ενός Γάλλου συλλέκτη έργων τέχνης στο Παρίσι. Oι κληρονόμοι του ισχυρίζονται, ότι το αγόρασε νόμιμα στην Κωνσταντινούπολη από έναν μοναχό. Αργότερα προσφέρθηκε το βιβλίο για πώληση στο Standford University. Επίσης στις περίφημες βιβλιοθήκες των ΗΠΑ και της Ευρώπης, εκτός των άλλων και στην κρατική βιβλιοθήκη του Βερολίνου. Με υγρό λιμέττας και με ένα σφουγγάρι προσπαθούσε ένας βυζαντινός μοναχός πριν από 800 χρόνια να καταστρέψει ένα σημαντικό έργο και κλειδί των φυσικών επιστημών. Τη μοναδική γνωστή κόπια της «Μεθοδολογίας» του Έλληνα μαθηματικού Αρχιμήδη. Το 1998 επίσης ενεφανίσθησαν φύλλα των περγαμηνών ξανά - οι ξεθωριασμένες φόρμουλες, τύποι και σχεδιαγράμματα, που επάνω έχουν γραφεί ψαλμοί και σφιχτοδεμένα σε ένα προσευχητήριο, στο οποίο όμως υπάρχουν βαθιά ευρισκόμενα μυστικά αριστουργήματα σκέψεων, που θέλουν ερευνητές να διασώσουν με την πιο μοντέρνα τεχνική.

http://www.math.nyu.edu/~crorres/Archimedes/contents.html

 

[AssFiller]

Άλφρεντ Χίτσκοκ

Ο Άλφρεντ Χίτσκοκ (Alfred Hitchcock) ήταν Άγγλος σκηνοθέτης. Γεννήθηκε στις 13 Αυγούστου 1899 στο Ιστ Εντ του Λονδίνου και πέθανε στις 29 Απριλίου 1980 στο Λος Άντζελες.
http://[URL unfurl="true"]www.facade.com/celebrity/photo/Alfred_Hitchcock.jpg[/img[/URL]]

Ο Χίτσκοκ έπιασε σε δουλειά σε κινηματογραφικό στούντιο του Λονδίνου το 1920. Η δουλειά του ήταν να σχεδιάζει τους τίτλους αρχής για όλες τις ταινίες του στούντιο. Μετά από δύο χρόνια του δόθηκε η ευκαιρία να κάτσει στην καρέκλα του σκηνοθέτη. Ο σκηνοθέτης της ταινίας Always Tell Your Wife αρρώστησε και ζητήθηκε από τον Χίτσκοκ να τον αντικαταστήσει για να ολοκληρωθεί η ταινία. Οι παραγωγοί εντυπωσιάστηκαν από το αποτέλεσμα και του αναθέσαν να γυρίσει την πρώτη του, ουσιαστικά, ταινία, που ήταν ο Αριθμός 13. Μετά από λίγο καιρό όμως το στούντιο έκλεισε. Ο Χίτσκοκ σττη συνέχεια προσλήφθηκε στην Gainsborough Pictures ως σεναριογράφος και σχεδιαστής τίτλων. Το 1925 κατάφερε να σκηνοθετήσει το Pleasure Garden και αυτό σηματοδοτεί ουσιαστικά την αρχή της καριέρας του ως σκηνοθέτης.

Μετά από μια επιτυχημένη δεκαετία του '30, με ταινίες όπως τα 39 σκαλοπάτια, Ο άνθρωπος που ήξερε πολλά, Σαμποτάζ, με το ξεκίνημα του Β' Παγκοσμίου πολέμου αποφάσισε να μετακομίσει μόνιμα στις ΗΠΑ. Όταν επισκέφθηκε το Χόλυγουντ το 1940, όλοι οι παραγωγοί των μεγάλων στούντιο του έκλεισαν την πόρτα γιατί πίστευαν ότι δε θα μπορούσε να κάνει καριέρα στο χώρο. Τελικά, ο μεγαλο-παραγωγός Ντέιβιντ Ο. Σέλζνικ του πρόσφερε ένα επταετές συμβόλαιο. Του ανέθεσε αρχικά μια ταινία για τον Τιτανικό, αλλά το σχέδιο τελικά απορρίφθηκε και του ανέθεσε τη Ρεβέκκα. Η ταινία κέρδισε το Όσκαρ καλύτερης ταινίας του 1940, αλλά φυσικά το Όσκαρ πήγε στον παραγωγό και όχι στον Χίτσκοκ. Για τα επόμενα 20 χρόνια, μέχρι το Ψυχώ, γύριζε τη μια ταινία πίσω από την άλλη. Το 1955 συμφώνησε να προλογίζει μια τηλεοπτική σειρά με τίτλο Ο Άλφρεντ Χίτσκοκ παρουσιάζει, που, σημειωτέον, διήρκησε δέκα χρόνια.

Μετά την καλλιτεχνική και εμπορική επιτυχία του Ψυχώ άρχισε να σκηνοθετεί ταινίες όλο και πιο αραιά. Από το 1977 μέχρι και το θάνατό του, δούλευε πάνω στη δημιουργία ενός φιλμ με τίτλο The Short Night. Μετά το θάνατό του, ο σεναριογράφος Ντέιβιντ Φρίμαν εξέδωσε την τελική εκδοχή του σεναρίου.

Προτάθηκε έξι φορές για Όσκαρ σκηνοθεσίας, το 1941 (Ρεβέκκα), το 1942 (Υποψίες), το 1945 (Ναυάγιο) το 1946 (Νύχτα αγωνίας), το 1955 (Σιωπηλώς μάρτυς) και το 1961 (Ψυχώ), αλλά δε το κέρδισε ποτέ.

Πηγή :wikipedia

[youtube=425,350]EzAnE4zuYuA[/video]

 

Κάρολος Δαρβίνος
http://[URL unfurl="true"]www.focusmag.gr/articles/pictures/79871649/m_darwin.jpg[/img[/URL]]
Ο Κάρολος Ροβέρτος Δαρβίνος γεννήθηκε στο Σρούσμπερυ του Σρόπσερ το 1809 και πέθανε στο Ντόουν το 1882.
Η διανοητική του ανάπτυξη υπήρξε αργή. Στο σχολείο του Σρούσμπερυ, όπου άρχισε να φοιτά το 1818, υπήρξε μέτριος μαθητής. Στο Πανεπιστήμιο του Εδιμβούργου, όπου τον έστειλαν το 1825 για ιατρικές σπουδές απέτυχε, επειδή αποστρεφόταν τις παραδόσεις και η παρακολούθηση χειρουργικών επεμβάσεων του προξενούσε αήδια.

Άφησε το Εδιμβούργο το 1827 για να ακολουθήσει θεολογικές σπουδές στο Πανεπιστήμιο του Κέμπριτζ. Παραμελούσε τις σπουδές του, αλλά γνωρίστηκε με μερικούς επιφανείς επιστήμονες, και συγκεκριμένα με τον Τζον Χένσλοου, καθηγητή της Βοτανικής, που παρακίνησε το ενδιαφέρον του για τη Φυσική Ιστορία.

Το 1831, με σύσταση του Χένσλοου, ο Δαρβίνος επιβιβάστηκε στο πολεμικό πλοίο «Μπιγκλ» ως φυσιοδίφης για ένα επιστημονικό υδρογραφικό ταξίδι στη Νότιο Αμερική και στον Ειρηνικό Ωκεανό. Το ταξίδι αυτό διήρκεσε πέντε χρόνια σχεδόν. Στα ηφαιστειογενή νησιά του Πράσινου Ακρωτηρίου ελέγχει προσωπικά την εγκυρότητα του συγγράματος του Τσαρλς Λάιελ Αρχές της Γεωλογίας, αποδεχόμενος το δόγμα του ομοιομορφισμού, ότι δηλαδή η εφαρμογή των φυσικών νόμων διά μέσου των γεωλογικών αιώνων είναι ομοιόμορφη.

Στη Βραζιλία έρχεται σε επαφή για πρώτη φορά με το τροπικό δάσος και στην Αργεντινή ανακαλύπτει τα πρώτα απολιθώματα. Στη Γη του Πυρός συναντά μια φυλή τόσο πρωτόγονη, που δύσκολα θα χαρακτηριζόταν ανθρώπινη. Στη Χιλή υπήρξε μάρτυρας σεισμού και παρατήρησε τις επιδράσεις του στην ανύψωση του εδάφους και τη σχέση του με ηφαιστειακή έκρηξη. Στα υψίπεδα των Άνδεων τον δάγκωσαν νοσογόνα έντομα. Μετά τα νησιά Γκαλαπάγκος επισκέφθηκε την Ταϊτή, τη Νέα Ζηλανδία, την Αυστραλία, τη Νήσο Μαυρίκιο, τη Νότιο Αφρική, τα νησιά της Αγίας Ελένης και της Αναλήψεως και επέστρεψε στην Αγγλία τον Οκτώβριο του 1836.

Όλο το έργο του στηρίζεται στις παρατηρήσεις και στη συλλογή υλικού κατά τη διάρκεια του επιστημονικού αυτού ταξιδιού. Τα ενδιαφέροντα του Δαρβίνου ήταν, αρχικά, γεωλογικά και οι παρατηρήσεις του οδήγησαν στη συγγραφή τεσσάρων βιβλίων: Ημερολόγιο Ερευνών για τη Γεωλογία και τη Φυσική Ιστορία των Τόπων Επίσκεψης του Μπιγκλ,  Δομή και Κατανομή των Κοραλλιογενών Υφάλων, Γεωλογικές Παρατηρήσεις σε Ηφαιστειογενή Νησιά και Γεωλογικές Παρατηρήσεις στη Νότιο Αμερική. Τα έργα αυτά επισκιάστηκαν από την εξελικτική θεωρία, με αποτέλεσμα να παραμεληθούν από τους μεταγενέστερους, παρ’ όλο που υπήρξαν θεμελιακά για το μετέπειτα έργο του.

Η κυρία συνεισφορά του όμως, στην επιστήμη ήταν διαφορετική. Όταν ξεκίνησε το ταξίδι του Μπιγκλ δεν αμφέβαλλε για το αμετάβλητο των ειδών. Μερικά όμως ερωτήματα βασάνιζαν τη σκέψη του: γιατί τόσα πόλλα παρόμοια ζώα ζουν σε περιοχές τόσο απομακρυσμένες μεταξύ τους γεωγραφικές; Γιατί η νοτιοαμερικανική Ρέα (στρουθοκάμηλος) μοιάζει τόσο πολύ με την αφρικανική στρουθοκάμηλο; Και γιατί οι ζωικοί πληθυσμοί γειτονικών περιοχών μοιάζουν αλλά δεν είναι ταυτόσημοι; Γιατί τα πουλιά και οι χελώνες των νησιών Γκαλαπάγκος ήταν διαφορετικά, αν και οι φυσικές συνθήκες των νησιών φαίνονταν ταυτόσημες;

Μετά την επιστροφή του, ο Δαρβίνος κατάλαβε ότι τα ερωτήματα αυτά και πολλά ακόμη από τη Συγκριτική Ανατομία, την Εμβρυολογία, την Ταξινομική, τη Βιογεωγραφία και την Παλαιοντολογία θα μπορούσαν ικανοποιητικά να εξηγηθούν, αν το είδος δεν παρέμενε αμετάβλητο αλλά εξελίσσονταν σε άλλα είδη με κοινό πρόγονο.

Η έννοια της εξέλιξης είχε προταθεί και παλαιότερα από Γάλλους φιλόσοφους (τους Μοντεσκέ, Μοπερτουί, Ντιντερό) και από τον ίδιο τον παππού του Δαρβίνου, Ιράζμους Ντάργουιν, που πρώτος σχεδίασε ένα γενεαλογικό δέντρο, από τους μονοκύτταρους οργανισμούς ως τον άνθρωπο.

Ο Δαρβίνος ήταν ο πρώτος που στήριξε τη θεωρία της οργανικής εξέλιξης με επαρκή αποδεικτικά στοιχεία και καθόρισε με ποιον τρόπο η διεργασία της φυσικής επιλογής επιφέρει την προσαρμογή, αλλά απέφυγε για χρόνια να δημοσιεύσει τις ανακαλύψεις του.

Από το 1846 ως το 1854 αφοσιώθηκε στη συστηματική μελέτη των ζωντανών και απολιθωμένων Θυσανόποδων Καρκινοειδών. Η επίπονη αυτή εργασία ήταν μια προσωπική εμπειρία του εύρους της ποικιλότητας των ειδών και των προβλημάτων της Ταξινομικής, τόσο ουσιώδη για την έρευνα της καταγωγής των ειδών.

Ο Δαρβίνος ήταν ήδη ένας διάσημος φυσιοδίφης και το συνθετικό του έργο για την εξέλιξη βρισκόταν προς το τέλος του. Τότε, στις 18 Ιουνίου 1858, έλαβε ξαφνικά από έναν άγνωστό του φυσιοδίφη, τον Άλφρεντ Ρ. Γουάλας,  που βρισκόταν τότε στο Μαλαϊκό Αρχιπέλογος, μια σύντομη αλλά πλήρη έκθεση συμπερασμάτων, ταυτόσημων με τα δικά του, για την εξέλιξη και τη φυσική επιλογή.

Ο φόβος του Δαρβίνου μπροστά στον κίνδυνο, ότι κάποιος άλλος θα τον προλάβαινε σε ένα έργο για το οποίο είχε αφιερώσει είκοσι χρόνια της ζωής του, ήταν μεγάλος την κατάσταση έσωσαν οι Λάιελ και Χούκερ, που επέμειναν ώστε να ανακοινώσουν από κοινού ο Δαρβίνος και ο Γουάλας τα αποτελέσματά τους στη Λιγναία Εταιρεία του Λονδίνου. Δημοσίευσε μια «περίληψη» του έργου του, την περίφημη Προέλευση των Ειδών, που εξαντλήθηκε αμέσως.

Το σύγγραμα αυτό στάθηκε η αιτία να αποκτήσει εχθρούς, που ανήκαν σε δύο κατηγορίες: στην πρώτη κατηγορία συγκαταλέγονταν επιστήμονες της παλαιάς σχολής (Άνταμ Σέντζγουικ, Ρίτσαρντ Όουεν). Στη δεύτερη κατηγορία ανήκαν οι υποστηρικτές της κατά γράμμα θρησκευτικής πίστης, διότι αν η εξελικτική θεωρία ήταν σωστή, τότε η περιγράφη της Δημιουργίας στο βιβλίο της Γενέσεως της Π. Διαθηκής ήταν λανθασμένη και, ακόμη, αν η εξέλιξη ενεργούσε αυτόματα μέσω της φυσικής επιλογής, τότε δεν υπήρχε χώρος για θεϊκή επέμβαση στη δημιουργία των φυτών, των ζώων και του ανθρώπου. Ως προέκταση και διεύρυνση των απόψεων που εξέθετε στην Προέλευση των Ειδών, ο Δαρβίνος δημοσίευσε μεταξύ 1868-1872, τρία ακόμη βιβλία.

Ο Δαρβίνος ανακάλυψε τα πλεονεκτήματα της ύπαρξης δύο φύλων στα φυτά και τα ζώα, αφού διασφάλιζαν τη διασταυρωτική γονιμοποίηση˙ αργότερα έγινε γνωστό ό,τι επιτυγχάνεται έτσι η ανταλλαγή γονιδίων.

Ο νεαρός φυσιοδίφης που επέπλευσε με το Μπιγκλ δεν ήταν ένας πεπειραμένος επιστήμονας αλλά ένας άσημος θεολόγος, εφοδιασμένος με θάρρος και απλή, καθαρή λογική. Ο άνθρωπος που επέστρεψε από την πεντάχρονη αποστολή αναδείχθηκε ως ο κορυφαίος βιολόγος του 19ου αιώνα..

Από όσα παρατηρούσε του είχε δημιουργηθεί η πεποίθηση ότι η αφήγηση της Δημιουργίας στη Βίβλο ήταν έκδηλα σφαλερή. Είχε υιοθετήσει τον κριτικό τρόπο σκέψης.

Όσο συνειδητοποιούσε τη μεγάλη σημασία της θεωρίας του της εξέλιξης μέσω της φυσικής επιλογής, τόσο περισσότερο αφοσιωνόταν στη μελέτη της.

Λίγους μήνες μετά την επιστροφή του από το πεντάχρονο ταξίδι του με το Μπιγκλ, άρχισε να εκδηλώνει, με αυξανώμενη συχνότητα, τα συμπτώματα κάποιας ασθένειας, που τον καθήλωσαν σε μια κατάσταση ημι-αναπηρίας.

Παρά την αρρώστια του ο Δαρβίνος κατόρθωσε να επιτελέσει κολοσσιαίο επιστημονικό έργο.

 

[stavros51]

O σεβασμός και η εκτίμησή μου προς το Δαρβίνο είναι πολύ μεγάλα. Τον θεωρώ κορυφή στην επιστημονική έρευνα και διανόηση.
Δεν κάνω πλάκα.

Εδώ όμως είναι ένα thread για βιογραφίες.

Επομένως:
Παίρνω αφορμή από το thread Forum>Sex>Συλλογές>Τεράστια Βυζιά
και συγκεκριμένα την Απάντηση #123 στις: 01/02/08, 21:09

Lulu Devine

Ρε παιδιά, αυτή είναι δικιά μας! Σταθοπούλου!
(και είναι και 53 χρονών σήμερα!!!)
Στα αγγλικά η βιογραφία της:

Lulu Devine, real name Cynthia Stathopoulos, was born in Boston, Massachussets in 1955. Lulu was a feature dancer since the late 1980's and began doing porn in 1990. She became almost equally famous for her Kissing Bandit routine. She would run out on the fields during baseball games and kiss the players. Her sister, dancer Toppsy Curvy, goes out with Lulu on her bandito runs.
In 1993 Lulu stopped making porn movies and she retired from dancing in 1995. Almost 10 yεars later in 2005, she was arrested in her home in florida for having a BDSM dungeon and charging men to be her 'slaves'.
Πηγή:

http://www.lanasbigboobs.com/models/l/lulu_devine/

Ερώτήμα (να προβληματιζόμαστε και λίγο μ' αυτά που διαβάζουμε):
she was arrested in her home in florida for having a BDSM dungeon and charging men to be her 'slaves'
Γιατί τη συλλάβανε τη γυναίκα? Χρέωνε άντρες για να γίνοται "σκλάβοι" της. Ε και λοιπόν? Κακό είναι αυτό?
Μήπως κρύβεται κανένας ρατσισμός κατά των συμπατριωτών μας που διαπρέπουν στις ΗΠΑ?

 

[stavros51]

Και άμα πάμε τώρα εδώ (για την αδερφή της)

http://www.lanasbigboobs.com/models/t/toppsy_curvy/

διαβάζουμε:

Toppsy Curvy was born in Boston, Massachusetts. Her real last name is Stathopoulos and her sister is Lulu Devine. She worked as a stripper in the 80's and 90's and then did some softcore porn to become a feature dancer in the early 90's.
One of her claims to fame is running onto baseball fields and kissing the pitcher. Her sister Lulu, who was copying the original Kissing Bandit Morganna who rushed the field in the 70's and 80's, kissed a pitcher first but it is Toppsy who has a real passion for it and anything baseball related.
Toppsy has retired from porn in 1994 and was still dancing at Mac's Two strip club in Billerica, Massachusetts last I heard.

Παρατήρηση:
Πρέπει να είναι πολύ περήφανοι οι Έλληνες γονείς, που έβγαλαν τέτοιες κόρες...

 

[giorgospapa]

Πρέπει να είναι πολύ περήφανοι οι Έλληνες γονείς, που έβγαλαν τέτοιες κόρες...

2 κορες, 40 κιλα βυζια. καλο deal..

 

Τζένα Τζέιμσον

Χίλια άρθρα περιοδικών, τετρακόσια εξώφυλλα, μερικές ντουζίνες θρυλικές ταινίες και δεκάδες βραβεία. Όταν η Τζένα Τζέιμσον, η κορυφαία γυναίκα ηθοποιός ταινιών πορνό στον πλανήτη, αποφασίζει να μιλήσει, εμείς ταπεινά διαβάζουμε. Η εθιστική αυτοβιογραφία της.
Οι περισσότεροι από εμάς μεγαλώσαμε κοιτάζοντας τα βυζιά της Τζένα, και γι’ αυτό και μόνο της χρωστάμε πολλά.
Όμως ποια είναι πραγματικά η γυναίκα για την οποία η μάνα μας φώναζε ότι θα τυφλωθούμε; Τι περνούσε από το μυαλό της όταν ξεκινούσε να δουλεύει ως στρίπερ στο Λας Βέγκας στα δεκαέξι της; «Να τους φτιάξω τόσο, ώστε να τρέξουν σε ένα ΑΤΜ, να σηκώσουν κι άλλα λεφτά για να μου τα ακουμπήσουν. Να τους αναγκάσω να γυρίσουν στο σπίτι για να πηδήξουν σαν τρελοί τις γυναίκες τους ή για να τον παίξουν μέχρι εξαντλήσεως». Ε λοιπόν, μια χαρά τα κατάφερε! Ας είναι καλά ο τραγουδιστής της κάντρι Ράντι Γουέστ, που, αν και με look άστεγου, την έπεισε για 5.000 δολάρια να παίξει στο πρώτο της πορνό. «Γύριζα μια σκηνή με αυτόν και με την Κάιλι Άιρλαντ, όπου εγώ απλώς ήμουν στο πλάνο. Έπρεπε να κάνω κάτι για να μη στέκομαι σαν ηλίθια μπροστά στην κάμερα, κι έτσι τον πήρα για λίγο στο στόμα μου. Ο Ράντι πρέπει να αναγνώρισε τις δυνατότητες που είχα ή να ήθελε πάρα πολύ να με πηδήξει. Με πήρε στην άκρη και μου είπε: “Tι θα έλεγες να γυρίσουμε μαζί μια σκηνή αύριο;”. Έτσι γεννήθηκε το Up and Cummers 11. Μετά από αυτό η ζωή μου άλλαξε». Τι έγινε στη συνέχεια; Τα κλασικά: πολλά βραβεία, πολλή μοναξιά και πολλά χάπια (μεθαμφεταμίνη, Vicodin). Τώρα πλέον είναι σύζυγος, business woman και μέντορας της νέας γενιάς. Α, και προσοχή! Αν ποτέ τη συναντήσεις, υπάρχει μια ερώτηση που δεν πρέπει να της κάνεις. «Μέχρι τη μέρα που θα με θάψουν, που θα είμαι μια άψυχη μάζα από σάρκες, κόκαλα και σιλικόνη, θα είμαι αναγκασμένη να απαντώ πάντα στην ίδια ερώτηση: “Πώς άρχισες να παίζεις σε τσόντες;”», εξηγεί η ίδια.

ΤΟΝ ΠΡΩΤΟ ΤΗΣ ΟΡΓΑΣΜΟ:
«Σε ηλικία έξι χρονών, χάρη στο jacuzzi κάποιου γείτονα».

ΤΗΝ ΠΡΩΤΗ ΤΗΣ ΠΙΠΑ:
«Στα δεκαοχτώ μου, με το γείτονά μου τον Βίκτορ. Βήμα βήμα, με παρακάλια και γλυκόλογα, με έπεισε να το γλείψω για δέκα δευτερόλεπτα. Το καημένο το παιδί, θα πρέπει να είχε μελανιασμένα αρχίδια κάθε βράδυ».

ΤΗΝ ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ ΠΟΥ ΕΚΑΝΕ ΣΕΞ:
«Στα δεκαπεντέμισι, με τον Κλιφ, γιο πλούσιου γείτονα που μόλις είχε στουκάρει την Porsche του μπαμπά. Ήμουν τύφλα στο μεθύσι. […] Χωρίς μια μητρική φιγούρα στη ζωή μου, η σκέψη ότι αυτή ήταν μια κλασική περίπτωση βιασμού σε ραντεβού δεν πέρασε ποτέ από το μυαλό μου. Έτσι,τα φτιάξαμε. Τον έπαιρνα τηλέφωνο κάθε βράδυ και τον ικέτευα να έρθει για να με πηδήξει στους θάμνους δίπλα από το σπίτι μου. Εφτά φορές τη μέρα δεν μου ήταν αρκετές».
http://[URL unfurl="true"]www.wallpaperbase.com/wallpapers/celebs/jennajameson/jenna_jameson_7.jpg[/img[/URL]]
[URL unfurl="true"]http://www.clubjenna.com/[/URL]

 

[stavros51]

Τζένα Τζέιμσον
ΤΟΝ ΠΡΩΤΟ ΤΗΣ ΟΡΓΑΣΜΟ:
«Σε ηλικία έξι χρονών, χάρη στο jacuzzi κάποιου γείτονα».
ΤΗΝ ΠΡΩΤΗ ΤΗΣ ΠΙΠΑ:
«Στα δεκαοχτώ μου, με το γείτονά μου τον Βίκτορ. Βήμα βήμα, με παρακάλια και γλυκόλογα, με έπεισε να το γλείψω για δέκα δευτερόλεπτα. Το καημένο το παιδί, θα πρέπει να είχε μελανιασμένα αρχίδια κάθε βράδυ».
ΤΗΝ ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ ΠΟΥ ΕΚΑΝΕ ΣΕΞ:
«Στα δεκαπεντέμισι, με τον Κλιφ, γιο πλούσιου γείτονα που μόλις είχε στουκάρει την Porsche του μπαμπά. Ήμουν τύφλα στο μεθύσι. […] Χωρίς μια μητρική φιγούρα στη ζωή μου, η σκέψη ότι αυτή ήταν μια κλασική περίπτωση βιασμού σε ραντεβού δεν πέρασε ποτέ από το μυαλό μου. Έτσι,τα φτιάξαμε. Τον έπαιρνα τηλέφωνο κάθε βράδυ και τον ικέτευα να έρθει για να με πηδήξει στους θάμνους δίπλα από το σπίτι μου. Εφτά φορές τη μέρα δεν μου ήταν αρκετές».
http://[URL unfurl="true"]www.wallpaperbase.com/wallpapers/celebs/jennajameson/jenna_jameson_7.jpg[/img[/URL]]
[/quote]

Εδώ βάζουμε βιογραφίες, όχι συνενετεύξεις.

Για συμμαζευτείτε!

 

[Galb]

Φρειδερίκος Νίτσε


Ο Φρειδερίκος Βίλχελμ Νίτσε (γερμ. Friedrich Wilhelm Nietzsche) (15 Οκτωβρίου 1844 - 25 Αυγούστου 1900) ήταν σημαντικός Γερμανός φιλόσοφος και φιλόλογος. Αναφέρεται συχνά ως ένας από τους πρώτους «υπαρξιστές» φιλοσόφους. Σπούδασε κλασική φιλολογία στη Βόννη και τη Λειψία. Καταγόταν από βαθιά θρησκευόμενη οικογένεια και προοριζόταν για την επιστήμη της Θεολογίας, ωστόσο η πορεία του άλλαξε κατά τα μετεφηβικά του χρόνια με αποτέλεσμα να στραφεί στο χώρο της φιλοσοφίας. Μόλις στα 25 του χρόνια διορίστηκε καθηγητής στο πανεπιστήμιο της Βασιλείας, στην Ελβετία και από τότε ξεκίνησε το πολύμορφο συγγραφικό του έργο. Ο Νίτσε υπήρξε δριμύτατος επικριτής των κατεστημένων σκέψεων και τάξεων, ιδιαίτερα του Χριστιανισμού. Πληθώρα συγγραμμάτων του γράφτηκαν με οξύ και επιθετικό ύφος, χρησιμοποιώντας ευρέως αφορισμούς. Το φιλοσοφικό του έργο εκτιμήθηκε ιδιαίτερα κατά το πρώτο μισό του 20ου αιώνα, περίοδο κατά την οποία εδραιώθηκε η θέση του και αναγνωρίστηκε ως ένας από τους μείζονες φιλοσόφους.

Νεανικά χρόνια (1844-1864)

Ο Νίτσε γεννήθηκε στις 15 Οκτωβρίου 1844 και μεγάλωσε στην πόλη Ραίκεν (Röcken), κοντά στη Λειψία και στην ευρύτερη πρωσική επαρχία της Σαξονίας. Η ημερομηνία γέννησής του συνέπεσε χρονικά με τα 49α γενέθλια του βασιλιά της Πρωσίας, Φρειδερίκου Βίλχελμ Δ', προς τιμή του οποίου έλαβε και το όνομά του (αργότερα ο ίδιος έπαψε να χρησιμοποιεί το όνομα Βίλχελμ[1]). Ο πατέρας του, Καρλ Λούντβιχ Νίτσε (1813-1849), ήταν λουθηρανός πάστορας ενώ η μητέρα του, Φραντσίσκα Αίλερ (1826-1897) ήταν κόρη του πάστορα Ντάβιντ Φρήντριχ Αίλερ. Ο Νίτσε ήταν το νεότερο από τα παιδιά της οικογένειας. Η αδελφή του Ελίζαμπεθ Τερέζα Αλεξάνδρα Νίτσε γεννήθηκε το 1846 παίρνοντας τα ονόματα τριών πριγκιπισσών και μαθητριών του πατέρα της, ενώ ακολούθησε η γέννηση του αδελφού του Λούντβιχ Ιωσήφ το 1848. Μετά τον πρόωρο θάνατο του πατέρα του από εγκεφαλική ασθένεια το 1849 αλλά και τον χαμό του αδελφού του τον επόμενο χρόνο, η οικογένεια μετακόμισε στο Νάουμπουργκ, διαμένοντας μαζί με την γιαγιά του, καθώς η μητέρα του δεν είχε τη δυνατότητα να συντηρήσει ένα δικό της σπίτι.

Ο Νίτσε φοίτησε σε ένα δημοτικό σχολείο της πόλης μέχρι το 1854. Το σχολικό του πρόγραμμα περιλάμβανε κυρίως θρησκευτική αγωγή, ενώ παράλληλα ξεκίνησε μαθήματα λατινικών και αρχαίων ελληνικών, γλώσσες στις οποίες δεν εμφάνισε ιδιαίτερη κλίση. Το 1854, ξεκίνησε να φοιτά στο Dom Gymnasium, όπου αφού εξετάστηκε από το διευθυντή του γυμνασίου, μεταπήδησε αμέσως στη δεύτερη τάξη. Ήδη από τα παιδικά του χρόνια, έγραφε ποιήματα και μικρά θεατρικά έργα, μέρος των οποίων φρόντιζε να φυλάσσει η αδελφή του. Αφιέρωνε μεγάλο μέρος του χρόνου του στο γράψιμο, επιδεικνύοντας μία πλούσια λογοτεχνική παραγωγή, ενώ ήδη σε ηλικία δεκατεσσάρων ετών ταξινόμησε τα ποιήματα του σε περιόδους. Στις 5 Οκτωβρίου του 1858 εισήχθη στο Πφόρτα (Pforta ή Schulpforta), ένα από τα πιο φημισμένα σχολεία κλασικών σπουδών της Γερμανίας, θέση που του προσφέρθηκε έπειτα από εξέταση σχολικού επιθεωρητή στο Dom Gymnasium, ο οποίος επέλεξε τον νεαρό Νίτσε ανάμεσα σε άλλους μαθητές της σχολής. Το εκπαιδευτικό πρόγραμμα του Πφόρτα παρουσίαζε ομοιότητες με εκείνο των Ιησουιτών, αν και αποτελούσε λουθηρανικό ίδρυμα, δίνοντας έμφαση στην πειθαρχία των μαθητών. Κατά τη διάρκεια της φοίτησής του στο Πφόρτα, είχε πολύ καλές επιδόσεις στα μαθήματα ενώ συνέχισε να γράφει ποιήματα στον προσωπικό του χρόνο, ασχολούμενος παράλληλα με τη μουσική, συμμετέχοντας στην σχολική χορωδία και γράφοντας δικές του μουσικές συνθέσεις. Μαζί με τον φίλο του Γκούσταφ Κρουγκ, ίδρυσε το σύλλογο «Germania», ένα είδος λογοτεχνικής, μουσικής και επιστημονικής λέσχης, όπου το κάθε μέλος υπέβαλε απαραιτήτως ένα έργο τον μήνα, ποίημα, δοκίμιο, σχέδιο ή ακόμα και μία μουσική σύνθεση. Την ίδια περίοδο, ο Νίτσε ήρθε σε στενή επαφή με τη λογοτεχνία, εκτιμώντας ιδιαίτερα το έργο του Χαίλντερλιν, του Ανακρέοντα και του Σαίξπηρ. Αν και από νωρίς υπήρχε η γενικευμένη πεποίθηση πως επρόκειτο να γίνει κληρικός, ο Νίτσε σταδιακά άρχισε να αμφισβητεί το χριστιανισμό και περίπου το φθινόπωρο του 1862 είχε απορρίψει οριστικά ένα τέτοιο ενδεχόμενο, σκεπτόμενος να ασχοληθεί επαγγελματικά με τη μουσική.

Πανεπιστημιακές σπουδές (1864-1869)


Στις 7 Σεπτεμβρίου του 1864 αποφοίτησε από το Πφόρτα και ξεκίνησε σπουδές κλασικής φιλολογίας στο πανεπιστήμιο της Βόννης. Παράλληλα, γράφτηκε στο θεολογικό τμήμα του πανεπιστημίου με διάθεση να ασχοληθεί περισσότερο με την φιλολογική κριτική του Ευαγγελίου και τις πηγές της Καινής Διαθήκης, γεγονός που είναι μάλλον ενδεικτικό των θρησκευτικών αμφιβολιών του αλλά και της αδυναμίας του να ομολογήσει στην οικογένειά του πως δεν επιθυμούσε να γίνει ιερέας. Στη Βόννη, ο Νίτσε προσχώρησε στη φοιτητική αδελφότητα «Franconia» που αποτελούσε ένα είδος συνάθροισης φιλολόγων. Συνέχισε τις θεολογικές του σπουδές μέχρι το Πάσχα του 1865, περίοδο κατά την οποία απέρριψε οριστικά τη θρησκευτική πίστη, με επιχειρήματα που αποτυπώνονται και σε επιστολή του προς την αδελφή του, στην οποία ανέφερε χαρακτηριστικά:

«Κάθε αληθινή πίστη είναι αδιάψευστη, εκπληρώνει αυτό που ο πιστός ελπίζει να βρει σ' αυτήν, δεν προσφέρει όμως ούτε το ελάχιστο έρεισμα για τη θεμελίωση μιας αντικειμενικής αλήθειας [...] Θέλεις να επιδιώξεις ψυχική ηρεμία και ευτυχία, τότε πίστευε, θέλεις να είσαι ένας απόστολος της αλήθειας, τότε αναζήτησέ την.»[2]

Σημαντική επιρροή στο Νίτσε, πάνω στα ζητήματα της πίστης, φαίνεται πως άσκησε επίσης το έργο του Ντάβιντ Στράους, Η ζωή του Χριστού κριτικά επεξεργασμένη και η μεταγενέστερη έκδοση του έργου που εκδόθηκε το 1864 υπό τον τίτλο Η ζωή του Χριστού διασκευασμένη για το γερμανικό λαό[3].

Το επόμενο διάστημα αφοσιώθηκε στις φιλολογικές του σπουδές υπό την καθοδήγηση του καθηγητή Φρήντριχ Βίλχελμ Ριτσλ, τον οποίο ακολούθησε το φθινόπωρο του 1865 στο πανεπιστήμιο της Λειψίας. Στα τέλη Οκτωβρίου του 1865, ήρθε σε επαφή με το έργο του Σοπενχάουερ το οποίο τον επηρέασε καθοριστικά. Εξίσου μεγάλη επίδραση στη φιλοσοφική του σκέψη είχε το έργο του Φρήντριχ Άλμπερτ Λάνγκε, Ιστορία του υλισμού (Geschichte des Materialismus), το οποίο ο Νίτσε θεωρούσε ως το σημαντικότερο φιλοσοφικό έργο των τελευταίων ετών. Τους επόμενους μήνες αφοσιώθηκε στις πανεπιστημιακές του μελέτες, αναλαμβάνοντας να ολοκληρώσει μία φιλολογική κριτική έκδοση πάνω στο έργο του Θέογνη. Παράλληλα ήταν μέλος του φιλολογικού συλλόγου του Ριτσλ και παρέδιδε διαλέξεις στη φοιτητική λέσχη. Το 1867 κατατάχθηκε στο πυροβολικό σώμα του Νάουμπουργκ όπου διακρίθηκε και πιθανόν να αποκτούσε το βαθμό του λοχαγού αν δεν είχε υποστεί ένα σοβαρό τραυματισμό που τον κατέστησε «προσωρινά ανίκανο υπηρεσίας», θέτοντας ένα τέλος στην στρατιωτική του σταδιοδρομία. Επέστρεψε στο πανεπιστήμιο της Λειψίας, όπου παρέμεινε ως επί πληρωμή φιλοξενούμενος του καθηγητή Μπήντερμαν και εκδότη της εφημερίδας Deutsche Allgemeine όπου εργάστηκε και ο Νίτσε ως κριτικός όπερας. Παράλληλα προσελήφθη ως βιβλιοκριτικός του περιοδικού Literarisches Zentralblatt. Κατά τη δεύτερη παραμονή του στη Λειψία, συναντήθηκε επίσης για πρώτη φορά με το Ρίχαρντ Βάγκνερ, γνωριμία που διατηρήθηκε τα επόμενα χρόνια και τον επηρέασε σημαντικά, καθώς ο Βάγκνερ, του οποίου το έργο εκτιμούσε ιδιαίτερα ο Νίτσε, αποτέλεσε ένα είδος πατρικής φιγούρας για εκείνον.


Καθηγητής στη Βασιλεία (1869-1879)


Πριν ακόμα αποκτήσει τον διδακτορικό του τίτλο, ο Νίτσε επιλέχθηκε για να καταλάβει την έδρα της κλασικής φιλολογίας στο πανεπιστήμιο της Βασιλείας, έχοντας την υποστήριξη του Ριτσλ. Ως καθηγητής παρέδιδε αρχικά διαλέξεις για την ιστορία της αρχαίας ελληνικής ποίησης και για τις Χοηφόρες του Αισχύλου, ωστόσο αργότερα καταπιάστηκε και με θέματα που άπτονταν των προσωπικών του ενδιαφερόντων. Κατά τη διάρκεια του Γαλλοπρωσικού πολέμου (1870-71) υπηρέτησε εθελοντικά στο πλευρό της Πρωσίας, ως βοηθός νοσοκόμος, καθώς η διοίκηση του πανεπιστημίου δεν του επέτρεπε να γίνει στρατιώτης, όπως ο ίδιος επιθυμούσε. Κατά τη διάρκεια της σύντομης θητείας του, ήρθε σε επαφή με την σκληρότητα του πολέμου, ενώ προσβλήθηκε και από αρκετές ασθένειες επιβαρύνοντας ακόμα περισσότερο την ανέκαθεν ασθενική του υγεία.

Μετά την επιστροφή του στη Βασιλεία, ο αμείωτος ενθουσιασμός του για τον Σοπενχάουερ, ο θαυμασμός του στο έργο του Βάγκνερ και οι φιλολογικές σπουδές και μελέτες του συνδυάστηκαν για την έκδοση του πρώτου βιβλίου του, με τίτλο Η Γέννηση της Τραγωδίας (1872). Ο Βάγκνερ εκθείασε το έργο του Νίτσε, όπως και ο φίλος του (λίγο αργότερα καθηγητής φιλολογίας στο Κίελο) Έρβιν Ρόντε. Ωστόσο, η εχθρική κριτική του φιλόλογου Ούλριχ φον Βιλαμόβιτς-Μέλεντορφ που επεσήμανε ανακρίβειες και παραλείψεις, καθώς και του καθηγητή φιλολογίας του πανεπιστημίου της Βόννης Ούζενερ, που αποκάλεσε το βιβλίο «απόλυτη ανοησία», μετρίασαν το βαθμό αποδοχής του στον ακαδημαϊκό κόσμο.

Κατά την παραμονή του στην Ελβετία μέχρι το 1879, ο Νίτσε επισκεπτόταν συχνά τον Βάγκνερ στο Μπαϊρόιτ όπου διέμενε. Την περίοδο 1873-1876, ολοκλήρωσε μία σειρά τεσσάρων δοκιμίων που εκδόθηκαν αργότερα σε μία συλλογή με το γενικό τίτλο Ανεπίκαιροι Στοχασμοί. Τα δοκίμια αυτά πραγματεύονταν γενικότερα τον σύγχρονο γερμανικό πολιτισμό, εστιάζοντας στο έργο του Νταβίντ Στράους (Νταβίντ Στράους:Ο ομολογητής και ο συγγραφέας), στην κοινωνική αξία της ιστοριογραφίας (Για τα οφέλη και τα μειονεκτήματα της ιστορίας για τη ζωή), στον Σοπενχάουερ (Ο Σοπενχάουερ ως παιδαγωγός) και τέλος στον Βάγκνερ (Ο Ρίχαρντ Βάγκνερ στο Μπαϊρόιτ). Για τον Νίτσε, ο Σοπενχάουερ και ο Βάγκνερ αποτελούσαν φωτεινά παραδείγματα προς την ανάπτυξη ενός νέου πολιτισμικού κινήματος που συνέδεε τη μουσική, τη φιλοσοφία και την κλασική φιλολογία. Αργότερα, μετά την απογοητευτική παραγωγή του φεστιβάλ του Μπαϊρόιτ το 1876, όπου παρουσιάστηκε το Δαχτυλίδι, άρχισε να επέρχεται ρήξη στη σχέση του με τον Βάγκνερ. Το 1878, κατά την τελευταία περίοδο της πανεπιστημιακής του σταδιοδρομίας, ο Νίτσε ολοκλήρωσε το βιβλίο με τίτλο Ανθρώπινο, υπερβολικά ανθρώπινο (Menschliches, Allzumenschliches), έργο που επισημοποιούσε τη ρήξη αυτή[4], σηματοδοτώντας συγχρόνως μία μεταστροφή και διαφοροποίηση των φιλοσοφικών του ιδεών. Το επόμενο διάστημα, η υγεία του κλονίστηκε σοβαρά, υποφέροντας από ημικρανίες που οφείλονταν σε βλάβη του αμφιβληστροειδούς και στα δύο μάτια του, γεγονός που τον ανάγκασε τελικά να υποβάλλει την παραίτηση από το πανεπιστήμιο, στις 2 Μαΐου του 1879, αδυνατώντας να αντεπεξέλθει στις υποχρεώσεις του.


Τελευταία χρόνια (1879-1900)

Απελευθερωμένος από τις ακαδημαϊκές υποχρεώσεις, ο Νίτσε πέρασε τα επόμενα χρόνια ταξιδεύοντας συχνά σε πόλεις της Ελβετίας, της Γερμανίας ή της Ιταλίας και αναζητώντας κάθε φορά ένα αναζωογονητικό κλίμα που θα βοηθούσε να βελτιωθεί η κατάσταση της υγείας του. Σημαντική βοήθεια του προσέφερε ο πρώην μαθητής του, Πέτερ Γκαστ, ο οποίος είχε εξελιχθεί σε ένα είδος προσωπικού γραμματέα του Νίτσε, καθώς και ο καθηγητής θεολογίας Φραντς Όβερμπεκ μαζί με την Μαλβίντα φον Μέυζενμπουργκ, γνώριμη του από την περίοδο φιλίας του με τον Βάγκνερ. Τις καλοκαιρινές περιόδους θα επισκεπτόταν συχνά τα ορεινά θέρετρα του Sils-Maria ή του Σαίν Μόριτς, ενώ τους χειμώνες κύριοι σταθμοί στις μετακινήσεις του υπήρξαν οι ιταλικές πόλεις της Γένοβας, του Τορίνο, του Ράπαλο, καθώς και η γαλλική Νις. Κατά διαστήματα επέστρεφε στο Νάουμπουργκ όπου επισκεπτόταν την οικογένειά του. Η περίοδος αυτή υπήρξε ιδιαίτερη παραγωγική για τον Νίτσε, παρά τις κρίσεις της ασθένειάς του και τα διαστήματα βαριάς κατάθλιψης στα οποία υπέκυπτε. Από το 1881, δημοσίευε ένα ολοκληρωμένο βιβλίο ή σημαντικό μέρος του, ανά έτος, μέχρι το 1888. Στο διάστημα αυτό ολοκλήρωσε μερικά από τα σημαντικότερα έργα του, όπως η Αυγή (1881), η Χαρούμενη επιστήμη (1882), Τάδε έφη Ζαρατούστρα (1883-85), Πέρα από το καλό και το κακό (1886) και Η Γενεαλογία της Ηθικής (1887). Τα τελευταία δημιουργικά του χρόνια συνέπεσαν με την ολοκλήρωση και έκδοση των έργων Το Λυκόφως των Ειδώλων (Αύγουστος-Σεπτέμβριος 1888), Αντίχριστος (Σεπτέμβριος 1888), Ίδε ο άνθρωπος (Οκτώβριος-Νοέμβριος 1888) και Νίτσε εναντίον Βάγκνερ (Δεκέμβριος 1888).

Στις 3 Ιανουαρίου του 1889 υπέστη νευρική κατάρρευση ενώ βρισκόταν στην πλατεία Κάρλο Αλμπέρτο του Τορίνο. Αν και τα γεγονότα εκείνης της ημέρας δεν είναι απόλυτα εξακριβωμένα, σύμφωνα με μία διαδεδομένη εκδοχή, ο Νίτσε είδε έναν αμαξά να μαστιγώνει το άλογό του και τότε με δάκρυα στα μάτια τύλιξε τα χέρια του γύρω από το λαιμό του αλόγου για να καταρρεύσει αμέσως μετά[5][6]. Τις επόμενες ημέρες, απέστειλε πολυάριθμες επιστολές σε οικεία πρόσωπα, που φανέρωναν επίσης την ψυχική διαταραχή του, υπογράφοντας άλλοτε ως «ο Εσταυρωμένος» και άλλοτε ως «Διόνυσος». Στις 10 Ιανουαρίου μεταφέρθηκε σε ψυχιατρική κλινική της Βασιλείας και λίγες ημέρες αργότερα σε κλινική της Ιένας, κατόπιν επιθυμίας της μητέρας του, όπου οι γιατροί διέγνωσαν «παραλυτική ψυχική διαταραχή». Ο λόγος του ήταν παραληρηματικός και τον διακατείχαν παραισθήσεις μεγαλείου κατά τις οποίες αυτοαποκαλούνταν δούκας του Κάμπερλαντ, Κάιζερ ή Φρειδερίκος Γουλιέλμος Δ', συνοδευόμενες συχνά από βίαιες συμπεριφορές. Στις 24 Μαρτίου του 1890 πήρε εξιτήριο από την κλινική και λίγο αργότερα αναχώρησε μαζί με τη μητέρα του για το Νάουμπουργκ.

Την ίδια περίοδο η ζήτηση για τα βιβλία του αυξήθηκε σημαντικά. Η αδελφή του Ελίζαμπετ, ματαίωσε τα σχέδια για μία έκδοση με τα άπαντα του Νίτσε σε επιμέλεια του Πέτερ Γκαστ, επιθυμώντας να είναι εκείνη η βιογράφος του αδελφού της. Οργάνωσε παράλληλα ένα αρχείο με όλα τα χειρόγραφά και το μεγαλύτερο μέρος της αλληλογραφίας του, ενώ όρισε ως επιμελητή τον Φριτς Καίγκελ αντί του Γκαστ. Το Δεκέμβριο του 1895 εξασφάλισε επίσης όλα τα δικαιώματα των έργων του Νίτσε, που μέχρι πρότινος κατείχε η μητέρα του.

Μετά το θάνατό της μητέρας του το 1897, ο Νίτσε έζησε στη Βαϊμάρη μαζί με την αδελφή του. Το καλοκαίρι του 1898 υπέστη ελαφρύ εγκεφαλικό που οδήγησε στην επιδείνωση της κατάστασής του. Τον επόμενο χρόνο ακολούθησε ένα ακόμα σοβαρότερο εγκεφαλικό επεισόδιο και στις 25 Αυγούστου 1900 πέθανε έχοντας προσβληθεί από πνευμονία. Τα συμπτώματα του οδήγησαν στο συμπέρασμα πως η ασθένειά του ήταν συφιλιδική (αυτή ήταν η αρχική διάγνωση στις κλινικές της Βασιλείας και της Ιένας), ωστόσο παραμένουν αδιευκρίνιστα τα ακριβή αίτια της διαταραχής του. Η ταφή του έγινε στο κοιμητήριο του Ραίκεν, ακολουθώντας την παραδοσιακή λουθηρανική τελετουργία, σύμφωνα με επιθυμία της αδελφής του.

Έργο

Ο Αδόλφος Χίτλερ πάτησε πάνω στα νιτσεϊκά έργα για να οικοδομήσει την θεωρία του εθνικοσοσιαλισμού ή ναζισμού. Το πρότυπο της Αρείας φυλής βασίστηκε πάνω στον Υπεράνθρωπο (Ζαρατούστρα), το σημαντικότερο ίσως έργο του Νίτσε. Ο Νίτσε όμως, καθώς φαίνεται και μέσα από τα έργα του, υπήρξε δριμύτατος επικριτής τόσο των εθνικιστικών, όσο και κάθε αντισημιτικών τάσεων. Ο Ζαρατούστρας είναι η υπέρβαση του ανθρώπου προς το ανθρωπινότερο και όχι προς το απανθρωπότερο. Εξάλλου και ο ίδιος ο Nietzsche προέβλεψε ότι τα έργα του θα παρερμηνευτούν και ότι δύσκολα θα υπάρξει κάποιος που θα τα κατανοήσει σε βάθος. Ο ίδιος θα πει: «Αυτό που κάνουμε δεν το καταλαβαίνουν ποτέ, μα μονάχα το επαινούν ή το κατηγορούν».

Το νιτσεϊκό έργο ήταν μια κραυγή μέσα στη βαθιά νύχτα των ανθρώπων. Ο ίδιος παρατηρούσε πως για να σε ακούσει κάποιος πρέπει να του σπάσεις τα αυτιά. Γι αυτό άλλωστε και πολλές φορές βρίσκουμε στα έργα του έκδηλη την περιφρόνηση για πρόσωπα και πράγματα. Δεν ήταν κακία ή μικρότητα, αλλά μια φωνή που ήθελε σφοδρά να ακουστεί στα αυτιά και τις συνειδήσεις όλων.

Όταν πέθανε στα 1900 όμως, μόνος και τρελός, είχε την πεποίθηση ότι δεν πρόφτασε να ολοκληρώσει το φιλοσοφικό του έργο. Αυτά που είπε στους ανθρώπους, τα παρομοίαζε με πρωτόγνωρα λόγια του ανέμου, με πρωτόγνωρα και γνήσια τραγούδια κάποιου βραχνού χωριάτη. Ήταν ριζωμένη βαθιά στη συνείδηση του η αδυναμία κατανόησης των «ασμάτων» του από τους άλλους: "Αυτά που θα ακούσετε, θα είναι τουλάχιστον καινούρια. Κι αν δεν το καταλαβαίνετε, αν δεν καταλαβαίνετε τον τραγουδιστή, τόσο το χειρότερο! Μη δεν είναι αυτός ο κλήρος του; Μη δεν είναι αυτό που ονομάσανε 'Κατάρα του Τροβαδούρου';"

Δεν πρόφτασε να χτίσει εκείνη τη γέφυρα που πάντα επιθυμούσε, από τον άνθρωπο στον Υπεράνθρωπο. Οι προσδοκίες του όμως από το ανθρώπινο είδος δε σταμάτησαν ποτέ να είναι μεγάλες. Όταν ρωτήθηκε για το τι είναι αυτό που αγαπάει στους άλλους, απάντησε: «Τις ελπίδες μου».



Πηγή: wikipedia

 

[AssFiller]

Μάνος Κατράκης

Ο Μάνος Κατράκης γεννήθηκε στις 14 Αυγούστου του 1908 στο Καστέλι Κισσάμου, στην Κρήτη. Ήταν το μικρότερο από τα πέντε παιδιά του έμπορου Χαράλαμπου Κατράκη και της Ειρήνης. Πριν συμπληρώσει τα 10 του χρόνια η οικογένεια του μετακόμισε στην Αθήνα καθώς οι δουλειές του πατέρα δεν πήγαιναν και τόσο καλά και θεώρησαν πως η πρωτεύουσα θα προσέφερε περισσότερες επαγγελματικές ευκαιρίες από τη Μεγαλόνησο.

Τον μικρό Μάνο "γοήτευε" το ποδόσφαιρο. Έπαιζε αρχικά στην ομάδα του "Κεραυνού" και μετά στον "Αθηναϊκό". Κάποια στιγμή σε νεαρή ηλικία αναγκάζεται να γίνει ο "προστάτης" της οικογένειας καθώς ο πατέρας του λείπει πια συνεχώς και ο μεγαλύτερος αδερφός του Γιάννης είναι ήδη ξενιτεμένος στην Αμερική.

Γρήγορα πάντως το ταλέντο του θα ανακαλυφθεί. Εμφανίζεται για πρώτη φορά σε θεατρική σκηνή στην Αθήνα το 1927. Ο σκηνοθέτης Κώστας Λελούδας θα ενθουσιαστεί από το μπρίο και τη δυναμικότητα του νεαρού και έτσι ένα χρόνο αμέσως μετά θα παίξει στην πρώτη βουβή ταινία "Το λάβαρο του '21" (1928). Ταυτόχρονα σχεδόν συμμετέχει σε θεατρικές παραστάσεις τοπικών θιάσων, όπως του «Θιάσου Νέων» του Ανδρέα Παντόπουλου και του θιάσου της Μαρίκας Κοτοπούλη, μέχρις ότου καταφέρνει να μπει στο Εθνικό Θέατρο (1931).

http://[URL unfurl="true"]www.mlahanas.de/Greeks/NewArts/ManosKatrakis.jpg[/img[/URL]]

Από κει και πέρα όλα άλλαξαν ραγδαία για τον Κατράκη. Η δεκαετία του '30 έφερε την καταξίωσή του στο θεατρικό σανίδι, τη γνωριμία του με εξέχουσες προσωπικότητες του καιρού (όπως ήταν η φιλία του με τον μαέστρο Δημήτρη Μητρόπουλο) αλλά και τον πρώτο του γάμο, σε ηλικία 25 ετών, με την επίσης ηθοποιό, Άννα Λώρη. Από το 1933 έπαιξε κατά σειρά με τους θιάσους Λουδοβίκου Λούη, Μήτσου Μυράτ, Βασίλη Αργυρόπουλου και Μαρίκας Κοτοπούλη μέχρι το 1935 όταν επαναπροσλήφθηκε από το Εθνικό θέατρο.

Ο γάμος του τέλειωσε σύντομα και γρήγορα ήρθε ο πόλεμος κι η κατοχή. Συμμετείχε στο μέτωπο και πολέμησε γενναία αλλά δραματικά γεγονότα στιγμάτισαν την τότε ζωή του: ένας δεύτερος γάμος που κι αυτός δεν ορθοπόδησε, ο χαμός κατά τη γέννα των μοναδικών δίδυμων παιδιών του, η ένταξή του στο ΕΑΜ και στην αριστερά, που τον έβαλαν αργότερα στο στόχαστρο των συντηρητικών παρατάξεων. Το 1943, όταν ανέλαβε Πρόεδρος του Σωματείου Ελλήνων Ηθοποιών συνέβαλε τα μέγιστα στην ίδρυση του Κρατικού θεάτρου Θεσσαλονίκης όπου και έπαιξε μέχρι το 1946 όταν επαναπροσλήφθηκε στο Εθνικό Θέατρο για ένα έτος. Τότε, αρνούμενος να υπογράψει «δήλωση μετανοίας», εξορίστηκε στην Ικαρία, στη Μακρόνησο και τον Αη Στράτη, μέχρι το 1952. Η φιλία του και η κοινή πορεία με συναγωνιστές του, όπως ο Γιάννης Ρίτσος και ο Γιάννης Χοντζέας, τον βοήθησαν να αντιμετωπίσει τις δραματικές αυτές στιγμές. Ταυτόχρονα είχε τη δύναμη να εμψυχώνει όποιον συναντούσε στη Μακρόνησο και στον Άη Στράτη.

[img]http://[URL unfurl="true"]www.n-t.gr/img/product/66834/donkixotis.jpg[/img[/URL]]

Όταν πια στις αρχές της δεκαετίας του '50 επιστρέφει στην Αθήνα οριστικά, το μετεμφυλιακό κλίμα είναι βαρύ. Λίγες πόρτες ανοιχτές, λίγες δουλειές. Αναγκάζεται να εργαστεί ευκαιριακά (στο ραδιόφωνο στην αρχή) αλλά σιγά-σιγά κατορθώνει να πάρει μικρούς ή μεγαλύτερους ρόλους στο θέατρο και στον κινηματογράφο.

Επίσης το 1951 - 1952 διοργανώνει «ποιητικές απογευματινές» στο θέατρο Μουσούρη. Το 1952 πρωταγωνίστησε στον «Προμηθέα» του Αισχύλου με τον Θυμελικό θίασο του Καρζή σε Δελφούς και Αθήνα όπου μετά την παράσταση δέχεται την έκφραση συγχαρητηρίων από τους Βασιλείς. Ακολούθως πρωταγωνίστησε στο θίασο της Κοτοπούλη και το 1953 οργάνωσε δικό του θίασο. Από του 1954 είναι πρωταγωνιστής του «Θεάτρου Αθηνών» και από το επόμενο έτος του «Εθνικού Λαϊκού Θεάτρου» στο οποίο ανέβαιναν συνεχώς παραστάσεις και με μεγάλη επιτυχία.

Στα 1954 θα γνωρίσει την πιο σημαντική σύντροφο της ζωής του και μετέπειτα σύζυγό του (τρίτη και τελευταία), τη Λίντα Άλμα μετά από μία θεατρική πρεμιέρα. Από κείνη τη μέρα και μετά δε θα τους ξαναχωρίσει τίποτα, μονάχα ο θάνατος του μεγάλου ηθοποιού, τριάντα χρόνια αργότερα.

Η επόμενη περίοδος ήταν η πιο λαμπρή για τον Κατράκη, τον καθιέρωσε και τον καταξίωσε ως μεγάλο άνθρωπο της τέχνης στη συνείδηση όλων.

Οι μεγάλες αγάπες του Μάνου Κατράκη ήταν εκτός από το θέατρο και την τέχνη γενικότερα (σκιτσάριζε και έγραφε ποίηση), οι γυναίκες και ο ιππόδρομος. Πολλά έχουν ειπωθεί για αυτά του τα πάθη, ωστόσο το μόνο αναμφισβήτητο είναι το αστείρευτο και φυσικό του ταλέντο, η υπέροχη φωνή του (π.χ. όταν απαγγέλλει το "Άξιον Εστί" του Ελύτη ή το "Πέντε η ώρα που βραδιάζει" από το θρήνο για τον Ιγνάθιο Σάντσεθ Μεχίας του Λόρκα), τα αδιαπραγμάτευτα ιδανικά του.

Η συνεχής καταπόνηση του οργανισμού του δημιούργησε με τον καιρό προβλήματα και η υγεία του εξασθένησε. Μανιώδης καπνιστής σχεδόν μέχρι το τέλος της ζωής του, αρνήθηκε να ακολουθήσει αυστηρό πρόγραμμα θεραπείας. Έτσι, λίγο μετά την ολοκλήρωση των γυρισμάτων της τελευταίας ταινίας στην οποία πρωταγωνίστησε -το Ταξίδι στα Κύθηρα με σκηνοθέτη το Θόδωρο Αγγελόπουλο- άφησε την τελευταία του πνοή στις 2 Σεπτεμβρίου του 1984, σε ηλικία 76 ετών.

Πηγή :wikipedia

 

[OXIA]

Μπράβο assfiller πολύ καλή επιλογή ο Κατράκης για να εμπλουτίσει το thread....

Μεγάλη μορφή......

 

[AssFiller]

Αριστοτέλης Ωνάσης

Ο Αριστοτέλης Ωνάσης ήταν έλληνας εφοπλιστής και επιχειρηματίας και ένας από τους διασημότερους "κροίσους" του 20ου αιώνα.

Γεννήθηκε στην Σμύρνη στις 15 Ιανουαρίου του 1906 και με την καταστροφή της Σμύρνης έφυγε στο εξωτερικό. Το 1946 παντρεύτηκε την Τίνα Λιβανού, απόγονο της γνωστής εφοπλιστικής οικογένειας, και απέκτησε 2 παιδιά, τον Αλέξανδρο και την Χριστίνα. Ανέπτυξε πλούσια επιχειρηματική ναυτιλιακή δραστηριότητα και το 1956 ίδρυσε την Ολυμπιακή αεροπορία, την οποία μεταβίβασε αργότερα στο κράτος. Διατηρούσε σχέση με τη Μαρία Κάλλας, παρ' όλα αυτά το 1968 παντρεύτηκε την χήρα του Τζον Κένεντι, Ζακλίν.

Το 1973 ο γιος του Αλέξανδρος τραυματίστηκε θανάσιμα σε αεροπορικό δυστύχημα. Τα τελευταία χρόνια της ζωής του τα έζησε απομονωμένος στο ιδιωτικό του νησί, Σκορπιό, κοντά στη Λευκάδα. Πέθανε στις 15 Μαρτίου του 1975 στο Αμερικανικό νοσοκομείο του Παρισιού. Στη διαθήκη του άφησε μεγάλο μέρος της περιουσίας του στο ομώνυμο ίδρυμα.

Πηγη :wikipedia

www.sansimera.gr/archive/biographies/show.php?id=157&sid=1&name=Aristotelis_Onassis]Αναλυτική Βιογραφία [/url]

 

[AssFiller]

Σίγκμουντ Φρόυντ

Ο Σίγκμουντ Φρόυντ (Sigmund Freud, [ˈziːkmʊnt ˈfrɔʏt], 6 Μαΐου 1856 – 23 Σεπτεμβρίου 1939) ήταν Αυστριακός ιατρός, φυσιολόγος, ψυχίατρος και θεμελιωτής της ψυχαναλυτικής σχολής στον τομέα της ψυχολογίας. Αναγνωρίζεται ως ένας από τους πλέον βαθυστόχαστους αναλυτές του 20ου αιώνα που μελέτησε και προσδιόρισε έννοιες όπως το ασυνείδητο, η απώθηση και η παιδική σεξουαλικότητα.

http://[URL unfurl="true"]www.pep-web.org/document.php?id=se.022.r0002.jpg[/img[/URL]]

Οι επιστημονικές θεωρίες του Φρόυντ και οι τεχνικές θεραπείας που ανέπτυξε θεωρήθηκαν ιδαίτερα καινοτόμες και αποτέλεσαν αντικείμενα έντονης αμφισβήτησης όταν παρουσιάστηκαν στη Βιέννη του 19ου αιώνα. Ωστόσο και σήμερα συνεχίζουν να εγείρουν έντονο προβληματισμό και αντιπαραθέσεις. Η επίδραση του Φρόυντ δεν περιορίστηκε μόνο στην ψυχολογία και την ψυχιατρική, αλλά ταυτόχρονα απλώθηκε σε πολλούς τομείς της επιστήμης (ανθρωπολογία, κοινωνιολογία, φιλοσοφία) και της τέχνης.

Πηγη :wikipedia

 

[hotyan]

[size=16pt]Ο Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος[/size]


Ο Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος εκοιμήθη το πρωί της Δευτέρας 28 Ιανουαρίου, στις 05:15, στην κατοικία του στο Παλαιό Ψυχικό, μετά από ραγδαία επιδείνωση της υγείας του. Τη νύχτα έπεσε σε κώμα κι οι γιατροί δεν κατάφεραν να τον επαναφέρουν.
Ο Μακαριστός Χριστόδουλος έδωσε επί επτά μήνες μάχη με τον καρκίνο, έφθασε μέχρι την Αμερική για να τον νικήσει και αφού επέστρεψε, επέλεξε να μη νοσηλευτεί.
Ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος Χριστόδουλος Παρασκευαΐδης γεννήθηκε στην Ξάνθη το 1939. Το 1962 έλαβε το πτυχίο της Νομικής και το 1967 το πτυχίο της Θεολογικής. Ήταν διδάκτωρ της Θεολογίας, πτυχιούχος της γαλλικής και αγγλικής γλώσσας, γνώστης δε της ιταλικής και γερμανικής. Διάκονος χειροτονήθηκε το 1961 και πρεσβύτερος το 1965.
Διετέλεσε επί εννέα χρόνια ιεροκήρυκας και πνευματικός προϊστάμενος του Ι.Ν. Κοιμήσεως της Θεοτόκου (Παναγίτσας) στο Παλαιό Φάληρο και επί 7 χρόνια Γραμματέας της Ιεράς Συνόδου. Εξελέγη Μητροπολίτης Δημητριάδος το 1974. Έλαβε μέρος σε πολλές εκκλησιαστικές αποστολές στο εξωτερικό. Συνέγραψε πλήθος επιστημονικών και εποικοδομητικών κειμένων. Αρθρογράφησε στον εκκλησιαστικό τύπο και σε εφημερίδες. Το 1998 εξελέγη Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και Πάσης Ελλάδος. Ανάμεσα στις πρόσφατες δημοσιεύσεις του ξεχωρίζουν τα βιβλία «Ελληνισμός προσήλυτος. Η μετάβαση από την αρχαιότητα στον χριστιανισμό», όπου ερμηνεύει πώς πέτυχε ο χριστιανισμός να επικρατήσει και να προσηλυτίσει Έλληνες και Ρωμαίους, και «Η ψυχή της Ευρώπης» (αγγλική έκδοση: The European Psyche), όπου αναφέρεται στο ρόλο του χριστιανισμού κατά τη δημιουργία του ευρωπαϊκού κόσμου και τις προοπτικές του Ευρωπαίου ανθρώπου εάν ξεριζώσει την ταυτότητά του.
Η άνοδός του στο θρόνο του Προκαθημένου της Εκκλησίας της Ελλάδος στάθηκε αφετηρία αναβάθμισης της παρουσίας της Εκκλησίας στη σύγχρονη πραγματικότητα. Επί των ημερών του αναδιοργανώθηκαν οι Συνοδικές Επιτροπές και ιδρύθηκαν νέες, ώστε η Εκκλησία να παρακολουθεί και να παρεμβαίνει όπου και όποτε τούτο είναι αναγκαίο. Υπό την ηγεσία του προήχθη το έργο της Εκκλησίας στον κοινωνικό τομέα. Η ενίσχυση των υπαρχόντων και η ίδρυση νέων οργανισμών καλύπτουν τομείς όπως η βιοηθική, η μέριμνα για τους τοξικομανείς, η συμπαράσταση προς τους οικονομικούς πρόσφυγες, την κακοποιημένη γυναίκα, την άγαμη μητέρα, τα θύματα του trafficking κλπ, συνοδεύθηκε από παρεμβάσεις που οδήγησαν στη δημιουργία δικτύου δεκάδων βρεφονηπιακών σταθμών για τη στήριξη της εργαζόμενης γυναίκας, τη μεθοδική στήριξη των φτωχών και πολύτεκνων οικογενειών κλπ. Η ίδρυση της Αλληλεγγύης ΜΚΟ της Εκκλησίας της Ελλάδος επέτρεψε τη σε μεγάλη κλίμακα παρέμβαση με ανθρωπιστική βοήθεια στην Ελλάδα και το διεθνή χώρο – τη Μέση Ανατολή, την Αφρική, την Ασία και την ανατολική Ευρώπη.
Σημαντικές προόδους σημείωσε και το έργο της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Αθηνών με τα οργανωμένα συσσίτια για περίπου 3.000 άτομα την ημέρα, τη δωρεάν παροχή καινούριου ρουχισμού, την ίδρυση της «Στέγης Μητέρας», των βρεφονηπιακών σταθμών, των στεγών γερόντων, κατακοίτων, απροσαρμόστων παιδιών, τις δωρεάν ιατρικές και νομικές υπηρεσίες μέσω του «Κέντρου Στήριξης Οικογένειας» και της Διακονίας, του Ιδρύματος Ψυχοκοινωνικής Αγωγής και Στήριξης. Επί Χριστόδουλου άλλαξαν τα πράγματα και στην επικοινωνία της Εκκλησίας. Όπως ελέχθη, «οδήγησε την Εκκλησία στον κόσμο της ψηφιακής εποχής», ιδρύοντας την υπηρεσία διαδικτύου, στο οποίο, εκτός από τους αμιγώς εκκλησιαστικής ύλης ιστοχώρους, δημιούργησε το πρώτο διαδικτυακό πολιτιστικό κέντρο με ψηφιακή βιβλιοθήκη σε 9 γλώσσες, πινακοθήκη, μουσικοθήκη και πύλη πολιτιστικών ειδήσεων στην ελληνική και αγγλική γλώσσα. Ιδρύθηκε ακόμη ιστοσελίδα πολυμέσων για οπτικοακουστικές μεταδόσεις.
Σημαντική ήταν η φροντίδα του Αρχιεπισκόπου Χριστόδουλου για τα ευρωπαϊκά θέματα. Επί των ημερών του ιδρύθηκαν η ad hoc Συνοδική Επιτροπή, η Αντιπροσωπεία της Εκκλησίας της Ελλάδος στην Ευρωπαϊκή Ένωση με έδρα τις Βρυξέλλες και ιστότοπος αφιερωμένος στην προβολή και στήριξη των ταυτοτικών στοιχείων του ευρωπαϊκού πνεύματος

 

[vasos]

  ZERO TOLERANCE

ο zero tolerance ο γνωστος μοδερειτορ τουτουνου του ιστοσελιδιου γεννηθηκε σε ενα παλιο χαμοσπιτο της οδου δροσοπουλου 97 και θασου γωνια στις 9/5/1970.Γονος μιας εκ των γνωστότερων και πλουσιοτερων οικογενειων της φωκιωνος νεγρη και της ευρυτερης περιοχης του κεντρου των αθηνων περασε πολυ ομορφα παιδικα χρονια(με λιγα λογια δεν του ελειωε τιποτα...οι γονεις του επαιρναν ολα τα παιχνιδια...bibi bo,jhon jhon κλπ..) .Φοιτησε στο δημοτικο σχολειο γκραβας οπου και αριστευσε στο μαθημα της ανατομιας των μασαζοκρέβατων .Σε ολα τα αλλα μαθηματα ειχε δηλωσει κολλημα και οι δικοι του πληρωσαν αδρα το σχολειο για να περναει τις ταξεις...Στο γυμνασιο πάλι αριστευσε στο μαθημα της ανατομιας,της ανθρωπολογιας και φυσικα της οικιακης οικονομιας.. .Τα υπολοιπα μαθηματα εννοειται πως τα περασε παλι εναντι πληρωμης...Σε ηλικια 15 ετων και στην Α'Λυκειου ενα φθινοπωρινο απογευμα που ειχε τελειωσει το σχολειο και καθως περναγε εξω απο την λελας καραγιαννη 35 ειδε φως και η περιεργεια που τον διεκρινε τον εκανε να μπει μεσα για να δει τί παιζεται...α!μπαινει μεσα που λετε,ανεβαινει τα σκαλια και χτυπαει την πορτα....του ανοιγει μια κυρια με ενα ντοπερμαν και απο τον τρομο του οπου φυγει φυγει.......απο τοτε δεν ξαναπατησε σε στουντιο μεχρι τα 35 του δηλ.μεχρι πριν 3 χρονια...ηταν τοσο εφιαλτικο αυτο που εζησε που του εμεινε ανεξιτηλα χαραγμενο στην μνημη του...τελειωνοντας το λυκειο και περνωντας στην σχολη ανθρωπολογιας του πανεπιστημιου αθηνων αρχισε να ερχεται σε επαφη με τα μασατζιδικα που γαμας ή δεν γαμας(αρχικα ομως..μετα εβρισκε και τιμουσε μονο την πρωτη κατηγορια... ).Η πρωτη του επιλογη ηταν ενα μασατζιδικο της κακιας ωρας στην οδου περσεφονης στα κατω πατησια οπου και εφοιτευσε στον ημιθανη φραπε για 6 μηνες περιπου...του ειχε γινει εμμονη ιδεα να κανει κατι παραπανω απο μασαζ γιατι του αρεσε η διαφορετικοτητα και η κυρια εκει δεν του προσεφερε τιποτα παραπανω απο ενα απλο μασαζ...ετσι μετα απο 6μηνες συνεχεις καταθεσεις κατεφυγε στην οδο λεκκα οπου και γνωριστηκε με μια μεγαλη σε ηλικια ελληνιδα(σαντρα νομιζω γεννηθεισα του 1912...απο εκει προκυπτει και η αγαπη του για τα γκρανυμιλφ )η οποια τον μυησε στα εγκατα του αισθησιακου μασαζ....απο εκει και μετα ειναι αυτος που ξερετε και ολοι κρινετε συμφωνα με τα λεγομενα του στα ποστς....α!και στα στουντιο(ξεχασα να σας πω) επανηλθε μετα το εφηβικο σοκ που επαθε στην λελας καραγιαννη οταν τον δαγκωσε ενα αλλο ντοπερμαν σε μασαζοσκαουτ στα βορεια προαστεια...οποτε ειπε μεσα του(αφου με δαγκωσε και δεν επαθα τιποτα δεν φοβαμαι κανενα τετραποδο πλεον) και ετσι αρχισε τις εξορμησεις του που ολοι εχουμε θαυμασει στα στουντιο...Σημερα ειναι 38 ετων και μας ενημερωνει παντα για τις καλυτερες των καταθεσεων μας...ενα ζητω!δυο ζητω!τρια ζητω!


υ.γ.

 

[Galb]

Κώστας Καρυωτάκης


Ο Κώστας Καρυωτάκης (30 Οκτωβρίου 1896 – 21 Ιουλίου 1928) ήταν Έλληνας ποιητής και πεζογράφος.

Γεννήθηκε στην Τρίπολη και ήταν γιός του νομομηχανικού Γεωργίου Καρυωτάκη, από τη Συκιά Κορινθίας και της Αικατερίνης Σκάγιαννη, από την Τρίπολη. Ήταν ο δευτερότοκος της οικογένειας. Είχε μια αδελφή ένα χρόνο μεγαλύτερή του, τη Νίτσα, που παντρεύτηκε τον δικηγόρο Παναγιώτη Νικολετόπουλο και έναν αδελφό μικρότερο, το Θάνο που γεννήθηκε το 1899 και σταδιοδρόμησε ως τραπεζικός υπάλληλος. Λόγω της εργασίας του πατέρα του, η οικογένεια του αναγκαζόταν να αλλάζει συχνά τόπο διαμονής. Έζησαν στη Λευκάδα, την Πάτρα, τη Λάρισα, την Καλαμάτα και το Αργοστόλι, την Αθήνα (1909-1911) και στα Χανιά όπου έμειναν ως το 1913. Από νεαρή ηλικία, περίπου δεκαέξι ετών, δημοσίευε ποιήματά του σε παιδικά περιοδικά ενώ το όνομά του αναφέρεται και σε διαγωνισμό διηγήματος της Διαπλάσεως των παίδων.

Το 1913, γράφτηκε στη Νομική Σχολή της Αθήνας και στα τέλη του 1917 απέκτησε το πτυχίο του. Για ένα διάστημα επιχείρησε να ασκήσει το επαγγέλμα του δικηγόρου, ωστόσο η έλλειψη πελατείας τον ώθησε στην αναζήτηση θέσης δημοσίου υπαλλήλου. Διορίστηκε υπουργικός γραμματέας Α' στην Νομαρχία Θεσσαλονίκης ενώ μετά την οριστική απαλλαγή του από τον ελληνικό στρατό, τοποθετήθηκε σε διάφορες δημόσιες υπηρεσίες, μεταξύ των οποίων οι νομαρχίες Σύρου, Άρτας και Αθήνας.

Η πρώτη του ποιητική συλλογή, Ο Πόνος των Ανθρώπων και των Πραγμάτων, δημοσιεύετηκε το 1919 και δεν έλαβε ιδιαίτερα θετικές κριτικές. Τον ίδιο χρόνο, εξέδωσε το σατιρικού περιεχομένου περιοδικό Η Γάμπα, του οποίου η δημοσίευση όμως απαγορεύτηκε μετά από έξι τεύχη κυκλοφορίας. Η δεύτερη συλλογή του, υπό τον τίτλο Νηπενθή, εκδόθηκε το 1921. Την ίδια περίοδο συνδέθηκε με την ποιήτρια Μαρία Πολυδούρη, η οποία εργαζόταν μαζί με τον Καρυωτάκη στη Νομαρχία Αττικής. Τον Δεκέμβριο του 1927, εκδόθηκε η τελευταία του ποιητική συλλογή, με τίτλο Ελεγεία και Σάτιρες.

Τον Φεβρουαρίου του 1928 αποσπάστηκε στην πόλη της Πάτρας και λίγο αργότερα στην Πρέβεζα. Η αλληλογραφία του με συγγενείς του την περίοδο αυτή, αναδεικνύει την απόγνωση του Καρυωτάκη για την επαρχιακή ζωή και την μικρότητα της τοπικής κοινωνίας. Στις 20 Ιουλίου αποπειράθηκε να αυτοκτονήσει προσπαθώντας μάταια να πνιγεί. Την επόμενη μέρα, αφού επισκέφτηκε ένα καφενείο της Πρέβεζας, λίγες ώρες αργότερα αυτοκτόνησε με περίστροφο κάτω από έναν ευκάλυπτο, έχοντας πάνω του ένα σημείωμα, το οποίο έγραφε:



Είναι καιρός να φανερώσω την τραγωδία μου. Το μεγαλύτερό μου ελάττωμα στάθηκε η αχαλίνωτη περιέργειά μου, η νοσηρή φαντασία και η προσπάθειά μου να πληροφορηθώ για όλες τις συγκινήσεις, χωρίς, τις περσότερες, να μπορώ να τις αισθανθώ. Τη χυδαία όμως πράξη που μου αποδίδεται τη μισώ. Εζήτησα μόνο την ιδεατή ατμόσφαιρά της, την έσχατη πικρία. Ούτε είμαι ο κατάλληλος άνθρωπος για το επάγγελμα εκείνο. Ολόκληρο το παρελθόν μου πείθει γι' αυτό. Κάθε πραγματικότης μου ήταν αποκρουστική.
Είχα τον ίλιγγο του κινδύνου. Και τον κίνδυνο που ήρθε τον δέχομαι με πρόθυμη καρδιά. Πληρώνω για όσους, καθώς εγώ, δεν έβλεπαν κανένα ιδανικό στη ζωή τους, έμειναν πάντα έρμαια των δισταγμών τους, ή εθεώρησαν την ύπαρξη τους παιχνίδι χωρίς ουσία. Τους βλέπω να έρχονται ολοένα περσότεροι, μαζύ με τους αιώνες. Σ' αυτούς απευθύνομαι. Αφού εδοκίμασα όλες τις χαρές!! είμαι έτοιμος για έναν ατιμωτικό θάνατο. Λυπούμαι τους δυστυχισμένους γονείς μου, λυπούμαι τ' αδέλφια μου. Αλλά φεύγω με το μέτωπο ψηλά. Ημουν άρρωστος.
Σας παρακαλώ να τηλεγραφήσετε, για να προδιαθέση την οικογένειά μου, στο θείο μου Δημοσθένη Καρυωτάκη, οδός Μονής Προδρόμου, πάροδος Αριστοτέλους, Αθήνας.
Κ.Γ.Κ.

Και για ν' αλλάξουμε τόνο. Συμβουλεύω όσους ξέρουν κολύμπι να μην επιχειρήσουνε ποτέ να αυτοκτονήσουν δια θαλάσσης. Ολη νύχτα απόψε, επί 10 ώρες, εδερνόμουν με τα κύματα. Ηπια άφθονο νερό, αλλά κάθε τόσο, χωρίς να καταλάβω πώς, το στόμα μου ανέβαινε στην επιφάνεια. Ωρισμένως, κάποτε, όταν μου δοθή ευκαιρία, θα γράψω τις εντυπώσεις ενός πνιγμένου.
Κ.Γ.Κ.