Βιογραφίες
- Μέλος που άνοιξε το νήμα AssFiller
- Ημερομηνία ανοίγματος
- Απαντήσεις 185
- Εμφανίσεις 21K
- Tagged users Καμία
- Βλέπουν το thread αυτή τη στιγμή 1 άτομα (0 μέλη και 1 επισκέπτες)
easyrider77
Μέλος
- Εγγρ.
- 6 Ιαν 2007
- Μηνύματα
- 5.860
- Κριτικές
- 6
- Like
- 242
- Πόντοι
- 86
Να ενα εξίσου "χρήσιμο" wiki. 
[URL unfurl="true"]http://frikipaideia.wikia.com/wiki/Αρχική_σελίδα[/url]
[URL unfurl="true"]http://frikipaideia.wikia.com/wiki/Αρχική_σελίδα[/url]
doritis spermatos
Μέλος
- Εγγρ.
- 26 Δεκ 2007
- Μηνύματα
- 9.863
- Κριτικές
- 2
- Like
- 4
- Πόντοι
- 66
[size=20pt]γαμω την περειεργεια του[/size]Χριστόφορος Κολόμβος
Μετά από πέντε αιώνες, ο Χριστόφορος Κολόμβος παραμένει μία μυστηριώδης και αντιφατική προσωπικότητα. Ένας από τους μεγαλύτερους θαλασσοπόρους, οραματιστής και ιδιοφυία, μυστικιστής, εθνικός ήρωας, αποτυχημένος διοικητής, αφελής επιχειρηματίας, αδίστακτος και άπληστος ιμπεριαλιστής, είναι μερικοί μόνο από τους χαρακτηρισμούς που του έχουν αποδοθεί.
Ο Χριστόφορος Κολόμβος γεννήθηκε στη Γένοβα το 1451, μεγαλύτερος γιος του Δομίνικου Κολόμβου και της Σουζάνα Φονταναρόσα. Ως νεαρός, ο Κολόμβος εργαζόταν στην οικογενειακή επιχείρηση του πατέρα του, στην επεξεργασία και πώληση μαλλιού. Όμως, τελικά, στράφηκε στη θάλασσα και αφιερώθηκε στη θαλασσινή ζωή ήδη από τα εφηβικά του χρόνια.
Το 1474 ο Κολόμβος επιβιβάστηκε ως ναύτης σε ένα πλοίο με προορισμό τη Χίο. Αυτό ήταν το πρώτο του μεγάλο ταξίδι και αποδείχθηκε επικερδές, καθώς απέκτησε οικονομική ανεξαρτησία από την οικογένειά του. Ο Κολόμβος παρέμεινε στη Χίο ένα χρόνο και σίγουρα δεν έμεινε ανεπηρέαστος από τον πολιτικό, εμπορικό και θρησκευτικό αναβρασμό που επικρατούσε στην περιοχή.
www.focusmag.gr/articles/view-article.rx?oid=357140]Συνέχεια... [/url]
OXIA
Μέλος
- Εγγρ.
- 9 Ιαν 2008
- Μηνύματα
- 3.289
- Like
- 8
- Πόντοι
- 16
[URL unfurl="true"]http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CF%89%CE%BD%CF%83%CF%84%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%AF%CE%BD%CE%BF%CF%82_%CE%9A%CE%B1%CE%B2%CE%AC%CF%86%CE%B7%CF%82[/url]
Κωνσταντίνος Καβάφης
Ο Κωνσταντίνος Καβάφης το γένος Πέτρου, ή Κ. Π. Καβάφης, γεννήθηκε στις 29 Απριλίου 1863 στην Αλεξάνδρεια, όπου οι γονείς του εγκαταστάθηκαν εγκαταλείποντας την Κωνσταντινούπολη το 1840. O Kαβάφης διδάχτηκε αγγλικά, γαλλικά και ελληνικά με οικοδιδάσκαλο και συμπλήρωσε τη μόρφωσή του για ένα-δύο χρόνια στο Ελληνικό Εκπαιδευτήριο της Αλεξάνδρειας. Έζησε επίσης για τρία χρόνια, που ήταν τα κρισιμότερα στην ψυχοδιανοητική του διαμορφώση, στην Πόλη (1882-84).
Το 1897 ταξίδεψε στο Παρίσι και το 1903 στην Αθήνα, χωρίς από τότε να μετακινηθεί από την Αλεξάνδρεια για τριάντα ολόκληρα χρόνια. Επαγγελματικά, ο Καβάφης δυσκολεύτηκε να προσαρμοστεί. Ύστερα από περιστασιακές απασχολήσεις σε χρηματιστηριακές επιχειρήσεις, αποφάσισε να γίνει δημόσιος υπάλληλος και διορίστηκε σε ηλικία 26 χρονών στο Υπουργείο Δημοσίων Έργων στην Υπηρεσία του Τρίτου Κύκλου Αρδεύσεων, όπου παρέμεινε έως τον Μάρτιο του 1932.
Από το 1886 άρχισε να δημοσιεύει ποιήματα επηρεασμένα από τους αθηναίους ρομαντικούς ποιητές, χωρίς να τον έχει επηρεάσει καθόλου η στροφή της γενιάς του 80. Από το 1891, όταν εκδίδει σε αυτοτελές φυλλάδιο το ποίημα Κτίσται, και ιδίως το 1896, όταν γράφει τα Τείχη,το πρώτο αναγνωρισμένο, εμφανίζονται τα χαρακτηριστικά των ώριμων ποιημάτων του.
Ο Καβάφης είναι γνωστός για την ειρωνεία του, ένα μοναδικό συνδυασμό λεκτικής και δραματικής ειρωνείας Οι Έλληνες ποιητές γενικά τον σνόμπαραν λόγω του ότι ήταν ομοφυλόφιλος. Πολλοί όμως από τους αλλόγλωσσους ομοτέχνους και αναγνώστες του (π.χ. Όντεν, Φόρστερ) αρχικά γνώρισαν και αγάπησαν τον ερωτικό Καβάφη.
Το 1932, ο Καβάφης, άρρωστος από καρκίνο του λάρυγγα, πήγε για θεραπεία στην Αθήνα, όπου παρέμεινε αρκετό διάστημα, εισπράττοντας μια θερμότατη συμπάθεια από το πλήθος των θαυμαστών του. Επιστρέφοντας όμως στην Αλεξάνδρεια, η κατάστασή του χειροτέρεψε. Μπήκε στο Νοσοκομείο της Ελληνικής Κοινότητας, όπου και πέθανε στις 29 Απριλίου τού 1933.
Ενα σύντομο αυτοβιογραφικο σημείωμα του ποιητή: "Είμαι Κωνσταντινουπολίτης την καταγωγήν, αλλά εγεννήθηκα στην Αλεξάνδρεια - σ' ένα σπίτι της οδού Σερίφ· μικρός πολύ έφυγα, και αρκετό μέρος της παιδικής μου ηλικίας το πέρασα στην Αγγλία. Κατόπιν επισκέφθην την χώραν αυτήν μεγάλος, αλλά για μικρόν χρονικόν διάστημα. Διέμεινα και στη Γαλλία. Στην εφηβικήν μου ηλικίαν κατοίκησα υπέρ τα δύο έτη στην Κωνσταντινούπολη. Στην Ελλάδα είναι πολλά χρόνια που δεν επήγα. Η τελευταία μου εργασία ήταν υπαλλήλου εις ένα κυβερνητικόν γραφείον εξαρτώμενον από το υπουργείον των Δημοσίων Έργων της Αιγύπτου. Ξέρω Αγγλικά, Γαλλικά και ολίγα Ιταλικά"
Το έργο του
Η προτομή του Καβάφη στην πλατεία Αιγύπτου στην ΑΘήνα.Σήμερα η ποίησή του όχι μόνο έχει επιβληθεί στην Ελλάδα, αλλά και κατέλαβε μία εξέχουσα θέση στην όλη ευρωπαϊκή ποίηση, ύστερα από τις μεταφράσεις των ποιημάτων του στα γαλλικά, αγγλικά και γερμανικά. Από καιρό έχει φιλοτεχνηθεί προτομή του Καβάφη, με την προοπτική να στηθεί στην Αλεξάνδρεια, χωρίς ακόμα η ιδέα να πραγματοποιηθεί.
Ο Καβάφης έγραψε 154 ποιήματα, καθώς και γύρω στα είκοσι νεανικά, σε ρομαντική καθαρεύουσα, τα οποία αργότερα αποκήρυξε. Τύπωσε ο ίδιος το 1904 μια μικρή συλλογή με τον τίτλο Ποιήματα, στην οποία περιέλαβε τα ποιήματα: Φωνές, Επιθυμίες, Κεριά, Ενας γέρος, Δέησις, Οι ψυχές των γερόντων, Το πρώτο σκαλί, Διακοπή, Θερμοπύλες, Τα παράθυρα, Περιμένοντας τους βαρβάρους, Απιστία και Τα άλογα του Αχιλλέως. Η συλλογή, σε 100-200 αντίτυπα, κυκλοφόρησε ιδιωτικά.
Το 1910 τύπωσε πάλι τη συλλογή του, προσθέτοντας αλλά επτά ποιήματα: Τρώες, Μονοτονία, Η κηδεία του Σαρπηδόνος, Η συνοδεία του Διονύσου, Ο Βασιλεύς Δημήτριος, Τα βήματα και Ούτος εκείνος. Και αυτή η συλλογή διακινήθηκε από τον ίδιο σε άτομα που εκτιμούσε.
Το 1935 κυκλοφόρησε στην Αθήνα, με επιμέλεια της Ρίκας Σεγκοπούλου, η πρώτη πλήρης έκδοση των Ποιημάτων του, που εξαντλήθηκε αμέσως. Δύο ακόμη ανατυπώσεις έγιναν μετά το 1948.
Ο ποιητής επεξεργάζονταν επίμονα κάθε στίχο, κάποτε για χρόνια ολόκληρα, προτού τον δώσει στην δημοσιότητα. Σε αρκετές από τις εκδόσεις του υπάρχουν διορθώσεις από το χέρι του και συχνά όταν επεξεργαζόταν ξανά τα ποιήματά του τα τύπωνε διορθωμένα.
Κωνσταντίνος Καβάφης
Ο Κωνσταντίνος Καβάφης το γένος Πέτρου, ή Κ. Π. Καβάφης, γεννήθηκε στις 29 Απριλίου 1863 στην Αλεξάνδρεια, όπου οι γονείς του εγκαταστάθηκαν εγκαταλείποντας την Κωνσταντινούπολη το 1840. O Kαβάφης διδάχτηκε αγγλικά, γαλλικά και ελληνικά με οικοδιδάσκαλο και συμπλήρωσε τη μόρφωσή του για ένα-δύο χρόνια στο Ελληνικό Εκπαιδευτήριο της Αλεξάνδρειας. Έζησε επίσης για τρία χρόνια, που ήταν τα κρισιμότερα στην ψυχοδιανοητική του διαμορφώση, στην Πόλη (1882-84).
Το 1897 ταξίδεψε στο Παρίσι και το 1903 στην Αθήνα, χωρίς από τότε να μετακινηθεί από την Αλεξάνδρεια για τριάντα ολόκληρα χρόνια. Επαγγελματικά, ο Καβάφης δυσκολεύτηκε να προσαρμοστεί. Ύστερα από περιστασιακές απασχολήσεις σε χρηματιστηριακές επιχειρήσεις, αποφάσισε να γίνει δημόσιος υπάλληλος και διορίστηκε σε ηλικία 26 χρονών στο Υπουργείο Δημοσίων Έργων στην Υπηρεσία του Τρίτου Κύκλου Αρδεύσεων, όπου παρέμεινε έως τον Μάρτιο του 1932.
Από το 1886 άρχισε να δημοσιεύει ποιήματα επηρεασμένα από τους αθηναίους ρομαντικούς ποιητές, χωρίς να τον έχει επηρεάσει καθόλου η στροφή της γενιάς του 80. Από το 1891, όταν εκδίδει σε αυτοτελές φυλλάδιο το ποίημα Κτίσται, και ιδίως το 1896, όταν γράφει τα Τείχη,το πρώτο αναγνωρισμένο, εμφανίζονται τα χαρακτηριστικά των ώριμων ποιημάτων του.
Ο Καβάφης είναι γνωστός για την ειρωνεία του, ένα μοναδικό συνδυασμό λεκτικής και δραματικής ειρωνείας Οι Έλληνες ποιητές γενικά τον σνόμπαραν λόγω του ότι ήταν ομοφυλόφιλος. Πολλοί όμως από τους αλλόγλωσσους ομοτέχνους και αναγνώστες του (π.χ. Όντεν, Φόρστερ) αρχικά γνώρισαν και αγάπησαν τον ερωτικό Καβάφη.
Το 1932, ο Καβάφης, άρρωστος από καρκίνο του λάρυγγα, πήγε για θεραπεία στην Αθήνα, όπου παρέμεινε αρκετό διάστημα, εισπράττοντας μια θερμότατη συμπάθεια από το πλήθος των θαυμαστών του. Επιστρέφοντας όμως στην Αλεξάνδρεια, η κατάστασή του χειροτέρεψε. Μπήκε στο Νοσοκομείο της Ελληνικής Κοινότητας, όπου και πέθανε στις 29 Απριλίου τού 1933.
Ενα σύντομο αυτοβιογραφικο σημείωμα του ποιητή: "Είμαι Κωνσταντινουπολίτης την καταγωγήν, αλλά εγεννήθηκα στην Αλεξάνδρεια - σ' ένα σπίτι της οδού Σερίφ· μικρός πολύ έφυγα, και αρκετό μέρος της παιδικής μου ηλικίας το πέρασα στην Αγγλία. Κατόπιν επισκέφθην την χώραν αυτήν μεγάλος, αλλά για μικρόν χρονικόν διάστημα. Διέμεινα και στη Γαλλία. Στην εφηβικήν μου ηλικίαν κατοίκησα υπέρ τα δύο έτη στην Κωνσταντινούπολη. Στην Ελλάδα είναι πολλά χρόνια που δεν επήγα. Η τελευταία μου εργασία ήταν υπαλλήλου εις ένα κυβερνητικόν γραφείον εξαρτώμενον από το υπουργείον των Δημοσίων Έργων της Αιγύπτου. Ξέρω Αγγλικά, Γαλλικά και ολίγα Ιταλικά"
Το έργο του
Η προτομή του Καβάφη στην πλατεία Αιγύπτου στην ΑΘήνα.Σήμερα η ποίησή του όχι μόνο έχει επιβληθεί στην Ελλάδα, αλλά και κατέλαβε μία εξέχουσα θέση στην όλη ευρωπαϊκή ποίηση, ύστερα από τις μεταφράσεις των ποιημάτων του στα γαλλικά, αγγλικά και γερμανικά. Από καιρό έχει φιλοτεχνηθεί προτομή του Καβάφη, με την προοπτική να στηθεί στην Αλεξάνδρεια, χωρίς ακόμα η ιδέα να πραγματοποιηθεί.
Ο Καβάφης έγραψε 154 ποιήματα, καθώς και γύρω στα είκοσι νεανικά, σε ρομαντική καθαρεύουσα, τα οποία αργότερα αποκήρυξε. Τύπωσε ο ίδιος το 1904 μια μικρή συλλογή με τον τίτλο Ποιήματα, στην οποία περιέλαβε τα ποιήματα: Φωνές, Επιθυμίες, Κεριά, Ενας γέρος, Δέησις, Οι ψυχές των γερόντων, Το πρώτο σκαλί, Διακοπή, Θερμοπύλες, Τα παράθυρα, Περιμένοντας τους βαρβάρους, Απιστία και Τα άλογα του Αχιλλέως. Η συλλογή, σε 100-200 αντίτυπα, κυκλοφόρησε ιδιωτικά.
Το 1910 τύπωσε πάλι τη συλλογή του, προσθέτοντας αλλά επτά ποιήματα: Τρώες, Μονοτονία, Η κηδεία του Σαρπηδόνος, Η συνοδεία του Διονύσου, Ο Βασιλεύς Δημήτριος, Τα βήματα και Ούτος εκείνος. Και αυτή η συλλογή διακινήθηκε από τον ίδιο σε άτομα που εκτιμούσε.
Το 1935 κυκλοφόρησε στην Αθήνα, με επιμέλεια της Ρίκας Σεγκοπούλου, η πρώτη πλήρης έκδοση των Ποιημάτων του, που εξαντλήθηκε αμέσως. Δύο ακόμη ανατυπώσεις έγιναν μετά το 1948.
Ο ποιητής επεξεργάζονταν επίμονα κάθε στίχο, κάποτε για χρόνια ολόκληρα, προτού τον δώσει στην δημοσιότητα. Σε αρκετές από τις εκδόσεις του υπάρχουν διορθώσεις από το χέρι του και συχνά όταν επεξεργαζόταν ξανά τα ποιήματά του τα τύπωνε διορθωμένα.
barba-skoyfakias
Μέλος
- Εγγρ.
- 18 Δεκ 2007
- Μηνύματα
- 315
- Κριτικές
- 1
- Like
- 1
- Πόντοι
- 1
Τα εκανε "edit" 8α προσε8ετα...
doritis spermatos
Μέλος
- Εγγρ.
- 26 Δεκ 2007
- Μηνύματα
- 9.863
- Κριτικές
- 2
- Like
- 4
- Πόντοι
- 66
[size=20pt] ΦΕΘΡΥ ΝΤΑΚ[/size]
Ο Φέθρυ είναι ένας ήρωας κόμικς με μόνο σκοπό ύπαρξης να αποτελεί σημείο διαφωνίας σε παρέες ηλικίας 20-30 για το αν λεγόταν Φέθρυ ή Φέρθυ.
Ο Φέθρυ Ντακ γεννήθηκε σε ηλικία μόλις 1,6 ετών. Πρώτη του εμφάνιση στο κόμικ "Κάποιος ονόματι Φέθρυ", όπου έπαιζε τον ασήμαντο ρόλο ενος καθαριστή σε κτίριο. Το όνομα του ήταν στον τίτλο για μόστρα.
Μεγαλύτερη του επιτυχία το κόμικ "Ο Φέθρυ στην Συγγρού", που αποτελείται απο 9215136 σελίδες. Ως τώρα κανένας δεν το έχει διαβάσει ολόκληρο. Το κόμικ αυτό κυκλοφόρησε πριν 99 χρόνια, και του χρόνου θα βγεί η συνέχεια της εκατο-ετήσιας σειράς "Ο Φέθρυ στην Ελλάδα".
υγ.τα ξερω απ'εξω
Ο Φέθρυ είναι ένας ήρωας κόμικς με μόνο σκοπό ύπαρξης να αποτελεί σημείο διαφωνίας σε παρέες ηλικίας 20-30 για το αν λεγόταν Φέθρυ ή Φέρθυ.
Ο Φέθρυ Ντακ γεννήθηκε σε ηλικία μόλις 1,6 ετών. Πρώτη του εμφάνιση στο κόμικ "Κάποιος ονόματι Φέθρυ", όπου έπαιζε τον ασήμαντο ρόλο ενος καθαριστή σε κτίριο. Το όνομα του ήταν στον τίτλο για μόστρα.
Μεγαλύτερη του επιτυχία το κόμικ "Ο Φέθρυ στην Συγγρού", που αποτελείται απο 9215136 σελίδες. Ως τώρα κανένας δεν το έχει διαβάσει ολόκληρο. Το κόμικ αυτό κυκλοφόρησε πριν 99 χρόνια, και του χρόνου θα βγεί η συνέχεια της εκατο-ετήσιας σειράς "Ο Φέθρυ στην Ελλάδα".
υγ.τα ξερω απ'εξω
OXIA
Μέλος
- Εγγρ.
- 9 Ιαν 2008
- Μηνύματα
- 3.289
- Like
- 8
- Πόντοι
- 16
Zinedine Zidane
Ο Ζινεντίν Ζιντάν (πλήρες όνομα στα γαλλικά: Zinedine Yazid Zidane), συχνά αποκαλούμενος και με το παρατσούκλι Ζιζού, είναι παλαίμαχος γάλλος ποδοσφαιριστής με καταγωγή από την Αλγερία. Αγωνιζόταν ως μέσος και οι διακρίσεις του τον κατατάσσουν ανάμεσα στους κορυφαίους ποδοσφαιριστές όλων των εποχών. Έχει κατακτήσει εθνικά πρωταθλήματα με τη Γιουβέντους και τη Ρεάλ Μαδρίτης, διεθνείς τίτλους με την Εθνική Γαλλίας και πολλά ατομικά βραβεία.
Είναι παντρεμένος με την ισπανίδα χορεύτρια Βερονίκ, με την οποία έχει αποκτήσει τέσσερις γιους.
Επαγγελματική καριέρα
Ο Ζιντάν έπαιξε για πρώτη φορά σε αγώνα της πρώτης κατηγορίας του γαλλικού πρωταθλήματος σε ηλικία 16 έτων με την ομάδα των Καννών. Έμεινε στις Κάννες για τέσσερα χρόνια και το 1992 πήρε μεταγραφή για τη Ζιροντέν Μπορντό. Με τη Ζιροντέν Μπορντό κατέκτησε το Κύπελλο Ιντερτότο και έφτασε στον τελικό του Κυπέλλου ΟΥΕΦΑ. Το 1996 πήρε μεταγραφή για τη Γιουβέντους, όπου και καθιερώθηκε σαν ένας από τους κορυφαίους ευρωπαίους ποδοσφαιριστές. Με προπονητή το Μαρτσέλο Λίπι και το Ζιντάν στις τάξεις της η Γιουβέντους κατέκτησε δύο πρωταθλήματα Ιταλίας και έφτασε δύο συνεχόμενες φορές στον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ, χωρίς όμως να καταφέρει να κερδίσει. Το 2001 πήρε μεταγραφή στη Ρεάλ Μαδρίτης για το ποσό ρεκόρ των 74,5 εκατομμυρίων ευρώ. Στη Ρεάλ είχε συμπαίκτες τους Ραούλ, Λουίς Φίγκο, Ρομπέρτο Κάρλος και αργότερα Ρονάλντο και Ντέιβιντ Μπέκαμ. Με το Ζιντάν η Ρεάλ κέρδισε δύο πρωταθλήματα Ισπανίας και το 2002 κατέκτησε και το Τσάμπιονς Λιγκ, κερδίζοντας στον τελικό 2 - 1 τη Μπάγερ Λεβερκούζεν. Το γκολ που σημείωσε ο Ζιντάν σ' αυτόν τον τελικό θεωρείται ένα από τα καλύτερα στην ιστορία του θεσμού[2]. Τερμάτισε την επαγγελματική του καριέρα με τη Ρεάλ, το τελευταίο του παιχνίδι ήταν στις 7 Μαΐου 2006, ένα μήνα πριν το Παγκόσμιο Κύπελλο του 2006.
Εθνική Γαλλίας
Ο Ζιντάν ήταν βασικός παίχτης της Εθνικής Γαλλίας κατά τη διάρκεια της χρυσής περιόδου της 1998-2000, όταν και κέρδισε διαδοχικά το Παγκόσμιο Κύπελλο και το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα. Έπαιξε το πρώτο διεθνές παιχνίδι του το 1994 και μετείχε στην αποστολή για το Euro 1996 που η Γαλλία έφτασε στα ημιτελικά. Στο Μουντιάλ του 1998 αποβλήθηκε στο δεύτερο παιχνίδι της φάσης των ομίλων και τιμωρήθηκε με αποκλεισμό για δύο αγώνες. Πέτυχε δύο γκολ στον τελικό, που η Γαλλία κέρδισε τη Βραζιλία με 3 - 0, και τα δύο με κεφαλίες. Σημαντική ήταν και η συνεισφορά του στην κατάκτηση του Euro 2000, για την οποία ψηφίστηκε πολυτιμότερος παίχτης της διοργάνωσης.
Στο Μουντιάλ του 2002 η Γαλλία αποκλείστηκε στη φάση των ομίλων. Ο Ζιντάν έχασε τα πρώτα δύο παιχνίδια λόγω τραυματισμού και δεν κατάφερε να προσφέρει κάτι σημαντικό στα επόμενα. Στο Euro 2004 ο Ζιντάν ήταν ο αρχηγός της εθνικής. Η Γαλλία αποκλείστηκε στα προημιτελικά από την Ελλάδα. Τότε δήλωσε ότι αποχωρεί από την εθνική και αρχικά δεν μετείχε στους αγώνες για τα προκριματικά του Μουντιάλ 2006. Στη συνέχεια όμως επανήλθε, πάλι ως αρχηγός, και βοήθησε τη Γαλλία να προκριθεί.
Η φανέλα του Ζιντάν με την εθνική Γαλλίας
Η τελική φάση του Μουντιάλ 2006 διεξήχθη τον Ιούνιο-Ιούλιο του 2006 στη Γερμανία. Ο Ζιντάν, σε ηλικία 34 χρονών, είχε μόλις τελειώσει την επαγγελματική του καριέρα. Είχε παίξει το τελευταίο του παιχνίδι με τη Ρεάλ ένα μήνα πριν και είχε δηλώσει ότι μετά το τέλος του Μουντιάλ θα αποχωρήσει οριστικά από τα γήπεδα. Παρόλ' αυτά συνέβαλε σημαντικά στην επιτυχημένη πορεία της Γαλλίας μέχρι τον τελικό με την Ιταλία. Στην κανονική διάρκεια του τελικού πέτυχε το μοναδικό γκολ της Γαλλίας με πέναλτι. Με σκορ 1 - 1 το παιχνίδι οδηγήθηκε στην παράταση και στο 110ο λεπτό ο Ζιντάν έγινε ο πρωταγωνιστής ενός πολυσυζητημένου επεισοδίου, μαζί με τον αμυντικό της Ιταλίας Μάρκο Ματεράτσι. Ο Ζιντάν, αντιδρώντας σε ένα προκλητικό σχόλιο του Ματεράτσι, κουτούλησε τον Ιταλό και τον έριξε στο έδαφος. Ο διαιτητής δεν αντιλήφθηκε το επεισόδιο, καθώς ήταν εκτός φάσης, μετά όμως από συνεννόηση με το βοηθό διαιτητή απέβαλε το Ζιντάν. Η ΦΙΦΑ διερεύνησε το περιστατικό, και το ακριβές περιεχόμενο των λόγων του Ματεράτσι που προκάλεσε την οργή του Ζιντάν, και τελικά τιμώρησε και τους δύο παίχτες. Η Γαλλία έχασε τον τίτλο, καθώς οι Ιταλοί επικράτησαν στα πέναλτι.
Η αποβολή ήταν άδοξο τέλος για τη διεθνή καριέρα του Ζιντάν, αλλά δεν κατάφερε να επισκιάσει τη μεγάλη προσφορά του στην ομάδα και δεν τον εμπόδισε να ψηφιστεί ως ο καλύτερος παίχτης της διοργάνωσης. Επίσης πρόλαβε να γίνει ένας από τους λίγους παίχτες που έχουν σκοράρει σε δύο διαφορετικούς τελικούς Μουντιάλ (οι άλλοι είναι οι Πελέ, Βαβά, και Πολ Μπράιτνερ). Συνολικά έχει πετύχει τρία γκολ σε τελικούς, όσα και οι Πελέ, Βαβά και Τζεφ Χέρστ.
Δημοτικότητα και φιλανθρωπική δράση
Η ποδοσφαιρική αξία του Ζινεντίν Ζιντάν αναγνωρίστηκε από το φίλαθλο κοινό σε όλο τον κόσμο. Ειδικά στη Γαλλία η δημοτικότητα του είναι πολύ μεγάλη και ξεπερνά τα ποδοσφαιρικά όρια. Σε πολλές δημοσκοπήσεις έχει ανακηρυχθεί ως ένα από τα δημοφιλέστερα πρόσωπα, ανεξαρτήτως επαγγέλματος. Η καταγωγή του από την Αλγερία έχει ιδιαίτερη σημασία για τη δημόσια ζωή της Γαλλίας, καθώς αποτελεί παράδειγμα ενός εξαιρετικά επιτυχημένου Γάλλου με καταγωγή από τη Βόρεια Αφρική. Είναι επίσης ιδιαίτερα δημοφιλής και στην Αλγερία. Ο Ζιντάν έχει αναπτύξει αξιόλογη φιλανθρωπική δράση. Έχει πάρει πολλές φορές μέρος σε ποδοσφαιρικούς αγώνες για φιλανθρωπικούς σκοπούς. Είναι επίσης πρεσβευτής καλής θέλησης για το Πρόγραμμα Ανάπτυξης των Ηνωμένων Εθνών. Το Νοέμβριο του 2006 επισκέφτηκε το Μπαγκλαντές, καλεσμένος του βραβευμένου με Νομπέλ Ειρήνης Μοχάμεντ Γιουνούς.
Τίτλοι
Σύλλογοι
Ζιροντέν Μπορντό
Φιναλίστ Κυπέλλου ΟΥΕΦΑ: 1995-1996
Κύπελλο Ιντερτότο: 1996
Γιουβέντους
2 Πρωταθλήματα Ιταλίας: 1996-1997, 1997-1998
Σούπερ Κύπελλο Ευρώπης: 1996
Διηπειρωτικό Κύπελλο: 1996
Σούπερ Κύπελλο Ιταλίας: 1997
2 φορές φιναλίστ στο Τσάμπιονς Λιγκ: 1996-1997, 1997-1998
Ρεάλ Μαδρίτης
Πρωτάθλημα Ισπανίας: 2002-2003
Τσάμπιονς Λιγκ: 2001-2002
Διηπειρωτικό Κύπελλο: 2002
Σούπερ Κύπελλο Ευρώπης: 2002
Εθνική Γαλλίας
Παγκόσμιο Κύπελλο: 1998, φιναλίστ το 2006
Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα: 2000
Ατομικές διακρίσεις
Βραβεία Συλλόγων ΟΥΕΦΑ, καλύτερος μέσος: 1997-1998
Παίχτης της χρονιάς (περιοδικό WorldSoccer): 1998
Παίχτης της χρονιάς ΦΙΦΑ:
3 φορές πρώτος: 1998, 2000, 2003
1 φορά δεύτερος: 2006
2 φορές τρίτος: 1997, 2002
Ευρωπαίος παίχτης της χρονιάς («Χρυσή Μπάλα» του περιοδικού France Football): 1998
Πολυτιμότερος παίχτης Τσάμπιονς Λιγκ: 2001-2002
Χρυσό Ιωβηλαίο ΟΥΕΦΑ (Καλύτερος ευρωπαίος παίχτης των τελευταίων 50 ετών): 2004[6]
Χρυσή Μπάλα Παγκόσμιου Κυπέλλου ΦΙΦΑ: 2006
Καλύτερος παίχτης Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος: 2000
More
[URL unfurl="true"]http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%96%CE%B9%CE%BD%CE%B5%CE%BD%CF%84%CE%AF%CE%BD_%CE%96%CE%B9%CE%BD%CF%84%CE%AC%CE%BD[/url]
(αν δεν το βγάζει ολόκληρο, δεν ξέρω τι φταίει! Ακολουθείστε το link)
Ο Ζινεντίν Ζιντάν (πλήρες όνομα στα γαλλικά: Zinedine Yazid Zidane), συχνά αποκαλούμενος και με το παρατσούκλι Ζιζού, είναι παλαίμαχος γάλλος ποδοσφαιριστής με καταγωγή από την Αλγερία. Αγωνιζόταν ως μέσος και οι διακρίσεις του τον κατατάσσουν ανάμεσα στους κορυφαίους ποδοσφαιριστές όλων των εποχών. Έχει κατακτήσει εθνικά πρωταθλήματα με τη Γιουβέντους και τη Ρεάλ Μαδρίτης, διεθνείς τίτλους με την Εθνική Γαλλίας και πολλά ατομικά βραβεία.
Είναι παντρεμένος με την ισπανίδα χορεύτρια Βερονίκ, με την οποία έχει αποκτήσει τέσσερις γιους.
Επαγγελματική καριέρα
Ο Ζιντάν έπαιξε για πρώτη φορά σε αγώνα της πρώτης κατηγορίας του γαλλικού πρωταθλήματος σε ηλικία 16 έτων με την ομάδα των Καννών. Έμεινε στις Κάννες για τέσσερα χρόνια και το 1992 πήρε μεταγραφή για τη Ζιροντέν Μπορντό. Με τη Ζιροντέν Μπορντό κατέκτησε το Κύπελλο Ιντερτότο και έφτασε στον τελικό του Κυπέλλου ΟΥΕΦΑ. Το 1996 πήρε μεταγραφή για τη Γιουβέντους, όπου και καθιερώθηκε σαν ένας από τους κορυφαίους ευρωπαίους ποδοσφαιριστές. Με προπονητή το Μαρτσέλο Λίπι και το Ζιντάν στις τάξεις της η Γιουβέντους κατέκτησε δύο πρωταθλήματα Ιταλίας και έφτασε δύο συνεχόμενες φορές στον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ, χωρίς όμως να καταφέρει να κερδίσει. Το 2001 πήρε μεταγραφή στη Ρεάλ Μαδρίτης για το ποσό ρεκόρ των 74,5 εκατομμυρίων ευρώ. Στη Ρεάλ είχε συμπαίκτες τους Ραούλ, Λουίς Φίγκο, Ρομπέρτο Κάρλος και αργότερα Ρονάλντο και Ντέιβιντ Μπέκαμ. Με το Ζιντάν η Ρεάλ κέρδισε δύο πρωταθλήματα Ισπανίας και το 2002 κατέκτησε και το Τσάμπιονς Λιγκ, κερδίζοντας στον τελικό 2 - 1 τη Μπάγερ Λεβερκούζεν. Το γκολ που σημείωσε ο Ζιντάν σ' αυτόν τον τελικό θεωρείται ένα από τα καλύτερα στην ιστορία του θεσμού[2]. Τερμάτισε την επαγγελματική του καριέρα με τη Ρεάλ, το τελευταίο του παιχνίδι ήταν στις 7 Μαΐου 2006, ένα μήνα πριν το Παγκόσμιο Κύπελλο του 2006.
Εθνική Γαλλίας
Ο Ζιντάν ήταν βασικός παίχτης της Εθνικής Γαλλίας κατά τη διάρκεια της χρυσής περιόδου της 1998-2000, όταν και κέρδισε διαδοχικά το Παγκόσμιο Κύπελλο και το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα. Έπαιξε το πρώτο διεθνές παιχνίδι του το 1994 και μετείχε στην αποστολή για το Euro 1996 που η Γαλλία έφτασε στα ημιτελικά. Στο Μουντιάλ του 1998 αποβλήθηκε στο δεύτερο παιχνίδι της φάσης των ομίλων και τιμωρήθηκε με αποκλεισμό για δύο αγώνες. Πέτυχε δύο γκολ στον τελικό, που η Γαλλία κέρδισε τη Βραζιλία με 3 - 0, και τα δύο με κεφαλίες. Σημαντική ήταν και η συνεισφορά του στην κατάκτηση του Euro 2000, για την οποία ψηφίστηκε πολυτιμότερος παίχτης της διοργάνωσης.
Στο Μουντιάλ του 2002 η Γαλλία αποκλείστηκε στη φάση των ομίλων. Ο Ζιντάν έχασε τα πρώτα δύο παιχνίδια λόγω τραυματισμού και δεν κατάφερε να προσφέρει κάτι σημαντικό στα επόμενα. Στο Euro 2004 ο Ζιντάν ήταν ο αρχηγός της εθνικής. Η Γαλλία αποκλείστηκε στα προημιτελικά από την Ελλάδα. Τότε δήλωσε ότι αποχωρεί από την εθνική και αρχικά δεν μετείχε στους αγώνες για τα προκριματικά του Μουντιάλ 2006. Στη συνέχεια όμως επανήλθε, πάλι ως αρχηγός, και βοήθησε τη Γαλλία να προκριθεί.
Η φανέλα του Ζιντάν με την εθνική Γαλλίας
Η τελική φάση του Μουντιάλ 2006 διεξήχθη τον Ιούνιο-Ιούλιο του 2006 στη Γερμανία. Ο Ζιντάν, σε ηλικία 34 χρονών, είχε μόλις τελειώσει την επαγγελματική του καριέρα. Είχε παίξει το τελευταίο του παιχνίδι με τη Ρεάλ ένα μήνα πριν και είχε δηλώσει ότι μετά το τέλος του Μουντιάλ θα αποχωρήσει οριστικά από τα γήπεδα. Παρόλ' αυτά συνέβαλε σημαντικά στην επιτυχημένη πορεία της Γαλλίας μέχρι τον τελικό με την Ιταλία. Στην κανονική διάρκεια του τελικού πέτυχε το μοναδικό γκολ της Γαλλίας με πέναλτι. Με σκορ 1 - 1 το παιχνίδι οδηγήθηκε στην παράταση και στο 110ο λεπτό ο Ζιντάν έγινε ο πρωταγωνιστής ενός πολυσυζητημένου επεισοδίου, μαζί με τον αμυντικό της Ιταλίας Μάρκο Ματεράτσι. Ο Ζιντάν, αντιδρώντας σε ένα προκλητικό σχόλιο του Ματεράτσι, κουτούλησε τον Ιταλό και τον έριξε στο έδαφος. Ο διαιτητής δεν αντιλήφθηκε το επεισόδιο, καθώς ήταν εκτός φάσης, μετά όμως από συνεννόηση με το βοηθό διαιτητή απέβαλε το Ζιντάν. Η ΦΙΦΑ διερεύνησε το περιστατικό, και το ακριβές περιεχόμενο των λόγων του Ματεράτσι που προκάλεσε την οργή του Ζιντάν, και τελικά τιμώρησε και τους δύο παίχτες. Η Γαλλία έχασε τον τίτλο, καθώς οι Ιταλοί επικράτησαν στα πέναλτι.
Η αποβολή ήταν άδοξο τέλος για τη διεθνή καριέρα του Ζιντάν, αλλά δεν κατάφερε να επισκιάσει τη μεγάλη προσφορά του στην ομάδα και δεν τον εμπόδισε να ψηφιστεί ως ο καλύτερος παίχτης της διοργάνωσης. Επίσης πρόλαβε να γίνει ένας από τους λίγους παίχτες που έχουν σκοράρει σε δύο διαφορετικούς τελικούς Μουντιάλ (οι άλλοι είναι οι Πελέ, Βαβά, και Πολ Μπράιτνερ). Συνολικά έχει πετύχει τρία γκολ σε τελικούς, όσα και οι Πελέ, Βαβά και Τζεφ Χέρστ.
Δημοτικότητα και φιλανθρωπική δράση
Η ποδοσφαιρική αξία του Ζινεντίν Ζιντάν αναγνωρίστηκε από το φίλαθλο κοινό σε όλο τον κόσμο. Ειδικά στη Γαλλία η δημοτικότητα του είναι πολύ μεγάλη και ξεπερνά τα ποδοσφαιρικά όρια. Σε πολλές δημοσκοπήσεις έχει ανακηρυχθεί ως ένα από τα δημοφιλέστερα πρόσωπα, ανεξαρτήτως επαγγέλματος. Η καταγωγή του από την Αλγερία έχει ιδιαίτερη σημασία για τη δημόσια ζωή της Γαλλίας, καθώς αποτελεί παράδειγμα ενός εξαιρετικά επιτυχημένου Γάλλου με καταγωγή από τη Βόρεια Αφρική. Είναι επίσης ιδιαίτερα δημοφιλής και στην Αλγερία. Ο Ζιντάν έχει αναπτύξει αξιόλογη φιλανθρωπική δράση. Έχει πάρει πολλές φορές μέρος σε ποδοσφαιρικούς αγώνες για φιλανθρωπικούς σκοπούς. Είναι επίσης πρεσβευτής καλής θέλησης για το Πρόγραμμα Ανάπτυξης των Ηνωμένων Εθνών. Το Νοέμβριο του 2006 επισκέφτηκε το Μπαγκλαντές, καλεσμένος του βραβευμένου με Νομπέλ Ειρήνης Μοχάμεντ Γιουνούς.
Τίτλοι
Σύλλογοι
Ζιροντέν Μπορντό
Φιναλίστ Κυπέλλου ΟΥΕΦΑ: 1995-1996
Κύπελλο Ιντερτότο: 1996
Γιουβέντους
2 Πρωταθλήματα Ιταλίας: 1996-1997, 1997-1998
Σούπερ Κύπελλο Ευρώπης: 1996
Διηπειρωτικό Κύπελλο: 1996
Σούπερ Κύπελλο Ιταλίας: 1997
2 φορές φιναλίστ στο Τσάμπιονς Λιγκ: 1996-1997, 1997-1998
Ρεάλ Μαδρίτης
Πρωτάθλημα Ισπανίας: 2002-2003
Τσάμπιονς Λιγκ: 2001-2002
Διηπειρωτικό Κύπελλο: 2002
Σούπερ Κύπελλο Ευρώπης: 2002
Εθνική Γαλλίας
Παγκόσμιο Κύπελλο: 1998, φιναλίστ το 2006
Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα: 2000
Ατομικές διακρίσεις
Βραβεία Συλλόγων ΟΥΕΦΑ, καλύτερος μέσος: 1997-1998
Παίχτης της χρονιάς (περιοδικό WorldSoccer): 1998
Παίχτης της χρονιάς ΦΙΦΑ:
3 φορές πρώτος: 1998, 2000, 2003
1 φορά δεύτερος: 2006
2 φορές τρίτος: 1997, 2002
Ευρωπαίος παίχτης της χρονιάς («Χρυσή Μπάλα» του περιοδικού France Football): 1998
Πολυτιμότερος παίχτης Τσάμπιονς Λιγκ: 2001-2002
Χρυσό Ιωβηλαίο ΟΥΕΦΑ (Καλύτερος ευρωπαίος παίχτης των τελευταίων 50 ετών): 2004[6]
Χρυσή Μπάλα Παγκόσμιου Κυπέλλου ΦΙΦΑ: 2006
Καλύτερος παίχτης Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος: 2000
More
[URL unfurl="true"]http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%96%CE%B9%CE%BD%CE%B5%CE%BD%CF%84%CE%AF%CE%BD_%CE%96%CE%B9%CE%BD%CF%84%CE%AC%CE%BD[/url]
(αν δεν το βγάζει ολόκληρο, δεν ξέρω τι φταίει! Ακολουθείστε το link)
[size=20pt] ΦΕΘΡΥ ΝΤΑΚ[/size]
Ο Φέθρυ είναι ένας ήρωας κόμικς με μόνο σκοπό ύπαρξης να αποτελεί σημείο διαφωνίας σε παρέες ηλικίας 20-30 για το αν λεγόταν Φέθρυ ή Φέρθυ.
Ο Φέθρυ Ντακ γεννήθηκε σε ηλικία μόλις 1,6 ετών. Πρώτη του εμφάνιση στο κόμικ "Κάποιος ονόματι Φέθρυ", όπου έπαιζε τον ασήμαντο ρόλο ενος καθαριστή σε κτίριο. Το όνομα του ήταν στον τίτλο για μόστρα.
Μεγαλύτερη του επιτυχία το κόμικ "Ο Φέθρυ στην Συγγρού", που αποτελείται απο 9215136 σελίδες. Ως τώρα κανένας δεν το έχει διαβάσει ολόκληρο. Το κόμικ αυτό κυκλοφόρησε πριν 99 χρόνια, και του χρόνου θα βγεί η συνέχεια της εκατο-ετήσιας σειράς "Ο Φέθρυ στην Ελλάδα".
υγ.τα ξερω απ'εξω
προσοχη στο ραμφος!
Ε βάλε και τη φωτογραφία ντε. Μισές δουλειές θα κάνεις;[size=20pt] ΦΕΘΡΥ ΝΤΑΚ[/size]
Ο Φέθρυ είναι ένας ήρωας κόμικς με μόνο σκοπό ύπαρξης να αποτελεί σημείο διαφωνίας σε παρέες ηλικίας 20-30 για το αν λεγόταν Φέθρυ ή Φέρθυ.
Ο Φέθρυ Ντακ γεννήθηκε σε ηλικία μόλις 1,6 ετών. Πρώτη του εμφάνιση στο κόμικ "Κάποιος ονόματι Φέθρυ", όπου έπαιζε τον ασήμαντο ρόλο ενος καθαριστή σε κτίριο. Το όνομα του ήταν στον τίτλο για μόστρα.
Μεγαλύτερη του επιτυχία το κόμικ "Ο Φέθρυ στην Συγγρού", που αποτελείται απο 9215136 σελίδες. Ως τώρα κανένας δεν το έχει διαβάσει ολόκληρο. Το κόμικ αυτό κυκλοφόρησε πριν 99 χρόνια, και του χρόνου θα βγεί η συνέχεια της εκατο-ετήσιας σειράς "Ο Φέθρυ στην Ελλάδα".
υγ.τα ξερω απ'εξω
Συνημμένα
doritis spermatos
Μέλος
- Εγγρ.
- 26 Δεκ 2007
- Μηνύματα
- 9.863
- Κριτικές
- 2
- Like
- 4
- Πόντοι
- 66
παντως παιζει αυτο δεν το εβγαλα απο το μυαλο μου.ειναι στην ελληνικη φρικιπαιδεια,τσεκαρε το εχει και καλυτερη φωτο
Καρλ Μαρξ
Ο Καρλ Μαρξ γεννήθηκε το Μάιο του 1818 στη Γερμανία σε μια γερμανοεβραϊκή οικογένεια που προσχώρησε το 1824 στον Προτεσταντισμό και πέθανε -ήρεμα καθισμένος στην πολυθρόνα του- το Μάρτιο του 1883.
Μετά από σπουδές και διδακτορική διατριβή στη Φιλοσοφία και αφού απέτυχε να καταλάβει μια πανεπιστημιακή έδρα, πήγε ο Μαρξ το 1843 στο Παρίσι. Εκεί γνωρίστηκε με τις βρετανικές οικονομικές θεωρίες και τις θεωρίες των πρώιμων Γάλλων σοσιαλιστών.
Το 1845 απελάθηκε από τη Γαλλία και το 1848 από το Βέλγιο, όπου μαζί με τον Engels συνέγραψε το 1848 το «κομμουνιστικό μανιφέστο». Οι δυο τους συνδέθηκαν με ένα δεσμό φιλίας και ενεργοποιήθηκαν στην ανάπτυξη της θεωρίας του «επαναστατικού προλεταριακού σοσιαλισμού» ή αλλιώς «κομμουνισμού».
Μετά από μια σύντομη παραμονή στην Κολωνία, απελάθηκε από την πρωσική κυβέρνηση και από τη Γερμανία και αναγκάστηκε να μεταβεί το 1849 στο Λονδίνο. Εδώ έζησε ο Μαρξ τα υπόλοιπα 34 χρόνια του, συχνά σε άσχημη οικονομική κατάσταση με την οικονομική στήριξη του φίλου του Engels, συγγράφοντας τα κυριότερα έργα του «Κριτική της πολιτικής οικονομίας» (1859) και «Το κεφάλαιο» (1867).
Σ' αυτά τα βιβλία του αναλύσει ο Μαρξ κριτικά τον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής και θεμελιώνει το λεγόμενο επιστημονικό σοσιαλισμό που ονομάστηκε αργότερα Μαρξισμός. Από αυτή την ιδεολογία προέκυψαν τα σοσιαλδημοκρατικά και τα κομμουνιστικά κινήματα.
Ο Μαρξ ήταν ο πρώτος φιλόσοφος που άσκησε έντονη κριτική στο καπιταλιστικό σύστημα, όχι με βάση ηθικά επιχειρήματα, όπως είχαν κάνει ήδη αρκετοί διανοούμενοι πριν από αυτόν, αλλά στηριζόμενος σε πολιτικό και κοινωνικό προβληματισμό.
Ήταν μάλιστα ο πρώτος που είδε την τεράστια υλική δύναμη της βιομηχανικής επανάστασης, η οποία ενεργοποιούσε τον καπιταλισμό ως δύναμη που ήταν σε θέση να εξαλείψει αρχικά τις στερήσεις και τη φτώχια από την ανθρωπότητα, στη συνέχεια όμως θα οδηγούσε στην αυτοκαταστροφή του, αναγκάζοντας τους ανθρώπους να περάσουν σε ένα νέο σύστημα διαφορετικής κοινωνικής οργάνωσης, το σοσιαλισμό. Αυτό το σύστημα θα ήταν ανώτερο του καπιταλισμού, όπως ο καπιταλισμός ήταν ανώτερος της φεουδαρχίας
Από πολλούς θεωρείται ως ο κορυφαίος διανοητής του 19ου αιώνα. Φιλόσοφος που έστρεψε το ενδιαφέρον του έντονα προς τα πολιτικά και οικονομικά θέματα και διατύπωσε ανατρεπτικές θεωρίες. Έρεισμα του ιδεολογικού του προσανατολισμού αποτέλεσε η αυστηρή και αμείλικτη κριτική για καθετί υπαρκτό.
Το δυσκολότερο πρόβλημα στη μαρξική θεωρία είναι το ζήτημα των σχέσεων οικονομίας και ιδεολογικών μορφών. Κάθε προσπάθεια να κατανοηθούν οι αντιλήψεις του Μαρξ οδηγεί σε ερμηνείες και διαφωνίες μεταξύ των μαρξιστών, καθώς από το μαρξικό έργο απουσιάζει η συστηματική ανάπτυξη του ζητήματος, ενώ οι επιμέρους παρατηρήσεις με την ασάφεια ή την πολυπλοκότητά τους, ευνοούν αντιφατικές αναγνώσεις. Σε πολύ αδρές γραμμές η ένταση των σχετικών συζητήσεων επικεντρώθηκε σε ζητήματα ορισμού, γένεσης και λειτουργίας των ιδεολογικών μορφών.
Ο Μαρξ πίστευε ότι η πιο ολοκληρωμένη μορφή, η πιο απόλυτη μορφή δημοκρατίας είναι η διάλυση του κράτους μέσα στην κοινωνία. Αυτό θα μπορούσε να επιτευχθεί μόνο με την κατάργηση της ατομικής ιδιοκτησίας. Πίστευε ότι το κράτος είναι «ο επίσημος εκφραστής των παραγωγικών σχέσεων», αλλά αυτό επιτελείται σε κάθε κοινωνικό σχηματισμό με ιδιαίτερο τρόπο. Η ιδιοτυπία που χαρακτηρίζει τις καπιταλιστικές κοινωνίες είναι ο χωρισμός του κράτους από την κοινωνία των ιδιωτών.
Ο Μαρξ δεν ασχολήθηκε με την εκπαίδευση παρά μόνο περιστασιακά και υπαινικτικά, η θεωρία του όμως προσέφερε ένα πλήθος μεθοδολογικών εργαλείων, που συνέβαλαν στην ανάλυση της δομής και των λειτουργιών της κοινωνίας και του εκπαιδευτικού θεσμού.
Αναμφίβολα όμως, η συμβολή του Καρλ Μαρξ στο φιλοσοφικό, επιστημονικό στοχασμό είναι ιδιαίτερα σημαντική και δεν πρέπει να κρίνεται κοντόφθαλμα κάτω από το πρίσμα πολιτικού φανατισμού και πολυποίκιλης μισαλλοδοξίας.
Ο Καρλ Μαρξ γεννήθηκε το Μάιο του 1818 στη Γερμανία σε μια γερμανοεβραϊκή οικογένεια που προσχώρησε το 1824 στον Προτεσταντισμό και πέθανε -ήρεμα καθισμένος στην πολυθρόνα του- το Μάρτιο του 1883.
Μετά από σπουδές και διδακτορική διατριβή στη Φιλοσοφία και αφού απέτυχε να καταλάβει μια πανεπιστημιακή έδρα, πήγε ο Μαρξ το 1843 στο Παρίσι. Εκεί γνωρίστηκε με τις βρετανικές οικονομικές θεωρίες και τις θεωρίες των πρώιμων Γάλλων σοσιαλιστών.
Το 1845 απελάθηκε από τη Γαλλία και το 1848 από το Βέλγιο, όπου μαζί με τον Engels συνέγραψε το 1848 το «κομμουνιστικό μανιφέστο». Οι δυο τους συνδέθηκαν με ένα δεσμό φιλίας και ενεργοποιήθηκαν στην ανάπτυξη της θεωρίας του «επαναστατικού προλεταριακού σοσιαλισμού» ή αλλιώς «κομμουνισμού».
Μετά από μια σύντομη παραμονή στην Κολωνία, απελάθηκε από την πρωσική κυβέρνηση και από τη Γερμανία και αναγκάστηκε να μεταβεί το 1849 στο Λονδίνο. Εδώ έζησε ο Μαρξ τα υπόλοιπα 34 χρόνια του, συχνά σε άσχημη οικονομική κατάσταση με την οικονομική στήριξη του φίλου του Engels, συγγράφοντας τα κυριότερα έργα του «Κριτική της πολιτικής οικονομίας» (1859) και «Το κεφάλαιο» (1867).
Σ' αυτά τα βιβλία του αναλύσει ο Μαρξ κριτικά τον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής και θεμελιώνει το λεγόμενο επιστημονικό σοσιαλισμό που ονομάστηκε αργότερα Μαρξισμός. Από αυτή την ιδεολογία προέκυψαν τα σοσιαλδημοκρατικά και τα κομμουνιστικά κινήματα.
Ο Μαρξ ήταν ο πρώτος φιλόσοφος που άσκησε έντονη κριτική στο καπιταλιστικό σύστημα, όχι με βάση ηθικά επιχειρήματα, όπως είχαν κάνει ήδη αρκετοί διανοούμενοι πριν από αυτόν, αλλά στηριζόμενος σε πολιτικό και κοινωνικό προβληματισμό.
Ήταν μάλιστα ο πρώτος που είδε την τεράστια υλική δύναμη της βιομηχανικής επανάστασης, η οποία ενεργοποιούσε τον καπιταλισμό ως δύναμη που ήταν σε θέση να εξαλείψει αρχικά τις στερήσεις και τη φτώχια από την ανθρωπότητα, στη συνέχεια όμως θα οδηγούσε στην αυτοκαταστροφή του, αναγκάζοντας τους ανθρώπους να περάσουν σε ένα νέο σύστημα διαφορετικής κοινωνικής οργάνωσης, το σοσιαλισμό. Αυτό το σύστημα θα ήταν ανώτερο του καπιταλισμού, όπως ο καπιταλισμός ήταν ανώτερος της φεουδαρχίας
Από πολλούς θεωρείται ως ο κορυφαίος διανοητής του 19ου αιώνα. Φιλόσοφος που έστρεψε το ενδιαφέρον του έντονα προς τα πολιτικά και οικονομικά θέματα και διατύπωσε ανατρεπτικές θεωρίες. Έρεισμα του ιδεολογικού του προσανατολισμού αποτέλεσε η αυστηρή και αμείλικτη κριτική για καθετί υπαρκτό.
Το δυσκολότερο πρόβλημα στη μαρξική θεωρία είναι το ζήτημα των σχέσεων οικονομίας και ιδεολογικών μορφών. Κάθε προσπάθεια να κατανοηθούν οι αντιλήψεις του Μαρξ οδηγεί σε ερμηνείες και διαφωνίες μεταξύ των μαρξιστών, καθώς από το μαρξικό έργο απουσιάζει η συστηματική ανάπτυξη του ζητήματος, ενώ οι επιμέρους παρατηρήσεις με την ασάφεια ή την πολυπλοκότητά τους, ευνοούν αντιφατικές αναγνώσεις. Σε πολύ αδρές γραμμές η ένταση των σχετικών συζητήσεων επικεντρώθηκε σε ζητήματα ορισμού, γένεσης και λειτουργίας των ιδεολογικών μορφών.
Ο Μαρξ πίστευε ότι η πιο ολοκληρωμένη μορφή, η πιο απόλυτη μορφή δημοκρατίας είναι η διάλυση του κράτους μέσα στην κοινωνία. Αυτό θα μπορούσε να επιτευχθεί μόνο με την κατάργηση της ατομικής ιδιοκτησίας. Πίστευε ότι το κράτος είναι «ο επίσημος εκφραστής των παραγωγικών σχέσεων», αλλά αυτό επιτελείται σε κάθε κοινωνικό σχηματισμό με ιδιαίτερο τρόπο. Η ιδιοτυπία που χαρακτηρίζει τις καπιταλιστικές κοινωνίες είναι ο χωρισμός του κράτους από την κοινωνία των ιδιωτών.
Ο Μαρξ δεν ασχολήθηκε με την εκπαίδευση παρά μόνο περιστασιακά και υπαινικτικά, η θεωρία του όμως προσέφερε ένα πλήθος μεθοδολογικών εργαλείων, που συνέβαλαν στην ανάλυση της δομής και των λειτουργιών της κοινωνίας και του εκπαιδευτικού θεσμού.
Αναμφίβολα όμως, η συμβολή του Καρλ Μαρξ στο φιλοσοφικό, επιστημονικό στοχασμό είναι ιδιαίτερα σημαντική και δεν πρέπει να κρίνεται κοντόφθαλμα κάτω από το πρίσμα πολιτικού φανατισμού και πολυποίκιλης μισαλλοδοξίας.
Συνημμένα
Στείλε μου το λινκ πληζ
doritis spermatos
Μέλος
- Εγγρ.
- 26 Δεκ 2007
- Μηνύματα
- 9.863
- Κριτικές
- 2
- Like
- 4
- Πόντοι
- 66
ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΩΡΑ
Ο Φέθρυ στη Συγγρου!
Από την Φρικηπαίδεια, την ελεύθερη παρωδία
Μετάβαση σε: πλοήγηση, αναζήτηση
Ο Φέθρυ Ντάκ.Ο Φέθρυ είναι ένας ήρωας κόμικς με μόνο σκοπό ύπαρξης να αποτελεί σημείο διαφωνίας σε παρέες ηλικίας 20-30 για το αν λεγόταν Φέθρυ ή Φέρθυ.
Ο Φέθρυ Ντακ γεννήθηκε σε ηλικία μόλις 1,6 ετών. Πρώτη του εμφάνιση στο κόμικ "Κάποιος ονόματι Φέθρυ", όπου έπαιζε τον ασήμαντο ρόλο ενος καθαριστή σε κτίριο. Το όνομα του ήταν στον τίτλο για μόστρα.
Μεγαλύτερη του επιτυχία το κόμικ "Ο Φέθρυ στην Συγγρού", που αποτελείται απο 9215136 σελίδες. Ως τώρα κανένας δεν το έχει διαβάσει ολόκληρο. Το κόμικ αυτό κυκλοφόρησε πριν 99 χρόνια, και του χρόνου θα βγεί η συνέχεια της εκατο-ετήσιας σειράς "Ο Φέθρυ στην Ελλάδα".
Ο Φέθρυ στη Συγγρου!
Από την Φρικηπαίδεια, την ελεύθερη παρωδία
Μετάβαση σε: πλοήγηση, αναζήτηση
Ο Φέθρυ Ντάκ.Ο Φέθρυ είναι ένας ήρωας κόμικς με μόνο σκοπό ύπαρξης να αποτελεί σημείο διαφωνίας σε παρέες ηλικίας 20-30 για το αν λεγόταν Φέθρυ ή Φέρθυ.
Ο Φέθρυ Ντακ γεννήθηκε σε ηλικία μόλις 1,6 ετών. Πρώτη του εμφάνιση στο κόμικ "Κάποιος ονόματι Φέθρυ", όπου έπαιζε τον ασήμαντο ρόλο ενος καθαριστή σε κτίριο. Το όνομα του ήταν στον τίτλο για μόστρα.
Μεγαλύτερη του επιτυχία το κόμικ "Ο Φέθρυ στην Συγγρού", που αποτελείται απο 9215136 σελίδες. Ως τώρα κανένας δεν το έχει διαβάσει ολόκληρο. Το κόμικ αυτό κυκλοφόρησε πριν 99 χρόνια, και του χρόνου θα βγεί η συνέχεια της εκατο-ετήσιας σειράς "Ο Φέθρυ στην Ελλάδα".
Ρήγας Φεραίος
Ο Ρήγας Φεραίος, ο επονομαζόμενος Βελεστινλής, θεωρείται εθνομάρτυρας και πρόδρομος της Ελληνικής Επανάστασης του 1821. Το πραγματικό του όνομα ήταν Αντώνιος Κυριαζής, ο ίδιος υπέγραφε ως Ρήγας Βελεστινλής ή Ρήγας ο Θεσσαλός και ουδέποτε Φεραίος, που πιθανόν να είναι δημιούργημα μεταγενέστερων λογίων. Γεννήθηκε στο Βελεστίνο, τις αρχαίες Φερές, το 1757, από εύπορη οικογένεια. Από την νεανική του ζωή τα μόνα γνωστά είναι ότι η μητέρα του ονομαζόταν Μαρία και φέρεται πως είχε μία αδελφή την Ασήμω. Ο Pouqeville αναφέρει πως είχε και ένα αδελφό, ο οποίος μάλιστα συμμετείχε στην επανάσταση του 1821, όμως η παράδοση δεν διέσωσε το όνομά του.
Τα νεανικά χρόνια του Ρήγα Φεραίου είναι βυθισμένα στην αχλύ του θρύλου και είναι δύσκολο να ανιχνευθούν τα πραγματικά γεγονότα. Τα πρώτα του γράμματα λέγεται ότι τα διδάχθηκε από ιερέα του Βελεστίνου και κατόπιν στη Ζαγορά. Καθώς διψούσε για μάθηση, ο πατέρας του τον έστειλε στα Αμπελάκια για περαιτέρω μόρφωση. Όταν επέστρεψε, έγινε δάσκαλος στην κοινότητα Κισσού Πηλίου. Στην ηλικία των είκοσι ετών σκότωσε στο Βελεστίνο έναν Τούρκο πρόκριτο, επειδή του είχε συμπεριφερθεί δεσποτικά, και κατέφυγε στο Λιτόχωρο του Ολύμπου, όπου κατατάχθηκε στο σώμα των αρματολού θείου του Σπύρου Ζήρα. Αργότερα βρίσκεται στο Άγιο Όρος, φιλοξενούμενος του ηγουμένου της μονής Βατοπεδίου, Κοσμά με τον οποίο και ανέπτυξε στενή φιλία.
Ο ανδριάντας του Ρήγα Φεραίου, αριστερά της εισόδου του Πανεπιστημίου Αθηνών. Αναγέρθηκε το 1871 με δαπάνη του Γεωργίου Αβέρωφ. Έργο του γλύπτη Ι. ΚόσσουΣτο Άγιο Όρος έμεινε πολύ λίγο. Ταξίδεψε στην Κωνσταντινούπολη, μετά από πρόσκληση του Πρέσβη της Ρωσίας για σπουδές, στην οικία του οποίου γνώρισε τον Πρίγκιπα Αλέξανδρο Υψηλάντη. Στην Πόλη διεύρυνε τις σπουδές του στη Γαλλική και τη Γερμανική γλώσσα. Όταν ο Υψηλάντης έφυγε για το Ιάσιο, προκειμένου να γίνει ηγεμόνας της Μολδαβίας, ο Ρήγας τον ακολούθησε. Διαφωνώντας με τον Υψηλάντη έγινε γραμματέας του ηγεμόνα της Βλαχίας Νικόλαου Μαυρογένη και ταξίδεψε για το Βουκουρέστι, όντας πλέον στην ηλικία των 30 χρόνων. Μετά τον Ρωσοτουρκικό πόλεμο και την ήττα της Τουρκίας ο Μαυρογένης αποκεφαλίστηκε ως υπαίτιος της ήττας και ο Ρήγας κατέφυγε στη Βιέννη, την οποία έκανε έδρα της επαναστατικής δράσης του.
Στη Βιέννη συνεργάτες του ήσαν κυρίως Έλληνες έμποροι ή σπουδαστές, αλλά οι σημαντικότεροι από αυτούς ήταν οι αδελφοί Πούλιου, από τη Σιάτιστα της Μακεδονίας, τυπογράφοι. Στο τυπογραφείο τους τύπωσε τον Θούριο και την Χάρτα, την επαναστατική του προκήρυξη σε χιλιάδες αντίτυπα, προκειμένου να μοιραστούν στους Έλληνες των υπόλοιπων φιλελεύθερων περιοχών των Βαλκανίων. Ο Ρήγας απέβλεπε στην απελευθέρωση και ενοποίηση όλων των Βαλκανικών λαών και φυσικά όλου του ελληνικού στοιχείου που ήταν διασκορπισμένο στην Ανατολή και τα ευρωπαϊκά κέντρα. Επηρεασμένος από τον ευρωπαϊκό Διαφωτισμό, πίστεψε βαθιά στην ανάγκη της επαφής των Ελλήνων με τις νέες ιδέες που σάρωναν την Ευρώπη και αυτό τον ώθησε στη συγγραφή ή μετάφραση βιβλίων σε δημώδη γλώσσα και τη σύνταξη της Χάρτας, ενός μνημειώδους για την εποχή του χάρτη, διαστάσεων 2,07 x 2,07 μ, που αποτελείτο από επί μέρους τμήματα.
Παράλληλα με τις εκδοτικές του δραστηριότητες, ο Ρήγας προετοίμαζε και την αναχώρησή του από την Αυστρία, κυρίως εξαιτίας του επαναστατικού κλίματος που είχε καλλιεργήσει η Γαλλική Επανάσταση και της διάθεσής του να ενισχύσει τις προσπάθειες του Ναπολέοντα. Οι πληροφορίες για τη μυστική επαναστατική δράση του Ρήγα είναι ασαφείς και προέρχονται κυρίως από μαρτυρίες βιογράφων και πληροφορίες τις οποίες απέσπασε η ανάκριση των Αυστριακών αρχών μετά τη σύλληψη του Ρήγα και των συντρόφων του. Το συμπέρασμα ούτως ή άλλως είναι ότι δεν υπήρχε οργανωμένος επαναστατικός συνομωτικός πυρήνας αλλά διάσπαρτες επαφές με ομοεθνείς, τους οποίους διήγειρε ο επαναστατικός ενθουσιασμός του Ρήγα. Η τελευταία φάση προετοιμασίας του συνδέεται με δύο επαναστατικές προκηρύξεις, το Επαναστατικό Μανιφέστο και την Προκήρυξη, που τυπώθηκε σε μεγάλο αριθμό αντιτύπων. Οι δύο προκηρύξεις στάλθηκαν στον Αντώνη Νιώτη στην Τεργέστη, για να τα παραλάβει ο Ρήγας και να τα προωθήσει στην Ελλάδα. Η επιστολή, όμως, με την οποία ενημέρωνε ο Ρήγας για την αποστολή των εντύπων του, έπεσε στα χέρια του Δημητρίου Οικονόμου, εμπορικού συνεργάτη του Αντώνιου Κορωνιού, προς τον οποίο απευθυνόταν η επιστολή. Ο Οικονόμου κατέδωσε και τους δύο στην αυστριακή αστυνομία.
Αναμνηστική πλάκα στον πύργο Nebojša Tower στον οποίο ο Ρήγας Φεραίος βρήκε φρικτό θάνατο.Ο Ρήγας συνελήφθη στην Τεργέστη την 1η Δεκεμβρίου του 1797. Κατόπιν οδηγήθηκε στη Βιέννη, όπου ανακρίθηκε μαζί με τους υπόλοιπους συντρόφους του. Κατάληξη των ανακρίσεων, σε συνδυασμό με τις συνεννοήσεις με τον Σουλτάνο, ήταν να εκτοπισθούν από τους συλληφθέντες οι Αυστριακοί και άλλων εθνοτήτων υπήκοοι, εκτός από τους Οθωμανούς, που απελάθηκαν. Ο Ρήγας και οι επτά σύντροφοί του που ανήκαν στην ίδια κατηγορία, ο Ευστράτιος Αργέντης, ο Δημήτριος Νικολίδης, ο Αντώνιος Κορωνιός, ο Ιωάννης Καρατζάς, ο Θεοχάρης Γεωργίου Τουρούντζιας, ο Ιωάννης Εμμανουήλ και ο Παναγιώτης Εμμανουήλ, με συνοδεία των αυστριακών αρχών παραδόθηκαν στις 10 Μαΐου 1798 στους Τούρκους του Βελιγραδίου και φυλακίστηκαν στον πύργο Neboisa, παραποτάμιο φρούριο του Βελιγραδίου. Εκεί, ύστερα από συνεχή βασανιστήρια, στις 24 Ιουνίου του 1798, στραγγαλίστηκαν και τα σώματά τους ρίχτηκαν στον Δούναβη.
Πηγή: βικιπαιδεία
Ο Ρήγας Φεραίος, ο επονομαζόμενος Βελεστινλής, θεωρείται εθνομάρτυρας και πρόδρομος της Ελληνικής Επανάστασης του 1821. Το πραγματικό του όνομα ήταν Αντώνιος Κυριαζής, ο ίδιος υπέγραφε ως Ρήγας Βελεστινλής ή Ρήγας ο Θεσσαλός και ουδέποτε Φεραίος, που πιθανόν να είναι δημιούργημα μεταγενέστερων λογίων. Γεννήθηκε στο Βελεστίνο, τις αρχαίες Φερές, το 1757, από εύπορη οικογένεια. Από την νεανική του ζωή τα μόνα γνωστά είναι ότι η μητέρα του ονομαζόταν Μαρία και φέρεται πως είχε μία αδελφή την Ασήμω. Ο Pouqeville αναφέρει πως είχε και ένα αδελφό, ο οποίος μάλιστα συμμετείχε στην επανάσταση του 1821, όμως η παράδοση δεν διέσωσε το όνομά του.
Τα νεανικά χρόνια του Ρήγα Φεραίου είναι βυθισμένα στην αχλύ του θρύλου και είναι δύσκολο να ανιχνευθούν τα πραγματικά γεγονότα. Τα πρώτα του γράμματα λέγεται ότι τα διδάχθηκε από ιερέα του Βελεστίνου και κατόπιν στη Ζαγορά. Καθώς διψούσε για μάθηση, ο πατέρας του τον έστειλε στα Αμπελάκια για περαιτέρω μόρφωση. Όταν επέστρεψε, έγινε δάσκαλος στην κοινότητα Κισσού Πηλίου. Στην ηλικία των είκοσι ετών σκότωσε στο Βελεστίνο έναν Τούρκο πρόκριτο, επειδή του είχε συμπεριφερθεί δεσποτικά, και κατέφυγε στο Λιτόχωρο του Ολύμπου, όπου κατατάχθηκε στο σώμα των αρματολού θείου του Σπύρου Ζήρα. Αργότερα βρίσκεται στο Άγιο Όρος, φιλοξενούμενος του ηγουμένου της μονής Βατοπεδίου, Κοσμά με τον οποίο και ανέπτυξε στενή φιλία.
Ο ανδριάντας του Ρήγα Φεραίου, αριστερά της εισόδου του Πανεπιστημίου Αθηνών. Αναγέρθηκε το 1871 με δαπάνη του Γεωργίου Αβέρωφ. Έργο του γλύπτη Ι. ΚόσσουΣτο Άγιο Όρος έμεινε πολύ λίγο. Ταξίδεψε στην Κωνσταντινούπολη, μετά από πρόσκληση του Πρέσβη της Ρωσίας για σπουδές, στην οικία του οποίου γνώρισε τον Πρίγκιπα Αλέξανδρο Υψηλάντη. Στην Πόλη διεύρυνε τις σπουδές του στη Γαλλική και τη Γερμανική γλώσσα. Όταν ο Υψηλάντης έφυγε για το Ιάσιο, προκειμένου να γίνει ηγεμόνας της Μολδαβίας, ο Ρήγας τον ακολούθησε. Διαφωνώντας με τον Υψηλάντη έγινε γραμματέας του ηγεμόνα της Βλαχίας Νικόλαου Μαυρογένη και ταξίδεψε για το Βουκουρέστι, όντας πλέον στην ηλικία των 30 χρόνων. Μετά τον Ρωσοτουρκικό πόλεμο και την ήττα της Τουρκίας ο Μαυρογένης αποκεφαλίστηκε ως υπαίτιος της ήττας και ο Ρήγας κατέφυγε στη Βιέννη, την οποία έκανε έδρα της επαναστατικής δράσης του.
Στη Βιέννη συνεργάτες του ήσαν κυρίως Έλληνες έμποροι ή σπουδαστές, αλλά οι σημαντικότεροι από αυτούς ήταν οι αδελφοί Πούλιου, από τη Σιάτιστα της Μακεδονίας, τυπογράφοι. Στο τυπογραφείο τους τύπωσε τον Θούριο και την Χάρτα, την επαναστατική του προκήρυξη σε χιλιάδες αντίτυπα, προκειμένου να μοιραστούν στους Έλληνες των υπόλοιπων φιλελεύθερων περιοχών των Βαλκανίων. Ο Ρήγας απέβλεπε στην απελευθέρωση και ενοποίηση όλων των Βαλκανικών λαών και φυσικά όλου του ελληνικού στοιχείου που ήταν διασκορπισμένο στην Ανατολή και τα ευρωπαϊκά κέντρα. Επηρεασμένος από τον ευρωπαϊκό Διαφωτισμό, πίστεψε βαθιά στην ανάγκη της επαφής των Ελλήνων με τις νέες ιδέες που σάρωναν την Ευρώπη και αυτό τον ώθησε στη συγγραφή ή μετάφραση βιβλίων σε δημώδη γλώσσα και τη σύνταξη της Χάρτας, ενός μνημειώδους για την εποχή του χάρτη, διαστάσεων 2,07 x 2,07 μ, που αποτελείτο από επί μέρους τμήματα.
Παράλληλα με τις εκδοτικές του δραστηριότητες, ο Ρήγας προετοίμαζε και την αναχώρησή του από την Αυστρία, κυρίως εξαιτίας του επαναστατικού κλίματος που είχε καλλιεργήσει η Γαλλική Επανάσταση και της διάθεσής του να ενισχύσει τις προσπάθειες του Ναπολέοντα. Οι πληροφορίες για τη μυστική επαναστατική δράση του Ρήγα είναι ασαφείς και προέρχονται κυρίως από μαρτυρίες βιογράφων και πληροφορίες τις οποίες απέσπασε η ανάκριση των Αυστριακών αρχών μετά τη σύλληψη του Ρήγα και των συντρόφων του. Το συμπέρασμα ούτως ή άλλως είναι ότι δεν υπήρχε οργανωμένος επαναστατικός συνομωτικός πυρήνας αλλά διάσπαρτες επαφές με ομοεθνείς, τους οποίους διήγειρε ο επαναστατικός ενθουσιασμός του Ρήγα. Η τελευταία φάση προετοιμασίας του συνδέεται με δύο επαναστατικές προκηρύξεις, το Επαναστατικό Μανιφέστο και την Προκήρυξη, που τυπώθηκε σε μεγάλο αριθμό αντιτύπων. Οι δύο προκηρύξεις στάλθηκαν στον Αντώνη Νιώτη στην Τεργέστη, για να τα παραλάβει ο Ρήγας και να τα προωθήσει στην Ελλάδα. Η επιστολή, όμως, με την οποία ενημέρωνε ο Ρήγας για την αποστολή των εντύπων του, έπεσε στα χέρια του Δημητρίου Οικονόμου, εμπορικού συνεργάτη του Αντώνιου Κορωνιού, προς τον οποίο απευθυνόταν η επιστολή. Ο Οικονόμου κατέδωσε και τους δύο στην αυστριακή αστυνομία.
Αναμνηστική πλάκα στον πύργο Nebojša Tower στον οποίο ο Ρήγας Φεραίος βρήκε φρικτό θάνατο.Ο Ρήγας συνελήφθη στην Τεργέστη την 1η Δεκεμβρίου του 1797. Κατόπιν οδηγήθηκε στη Βιέννη, όπου ανακρίθηκε μαζί με τους υπόλοιπους συντρόφους του. Κατάληξη των ανακρίσεων, σε συνδυασμό με τις συνεννοήσεις με τον Σουλτάνο, ήταν να εκτοπισθούν από τους συλληφθέντες οι Αυστριακοί και άλλων εθνοτήτων υπήκοοι, εκτός από τους Οθωμανούς, που απελάθηκαν. Ο Ρήγας και οι επτά σύντροφοί του που ανήκαν στην ίδια κατηγορία, ο Ευστράτιος Αργέντης, ο Δημήτριος Νικολίδης, ο Αντώνιος Κορωνιός, ο Ιωάννης Καρατζάς, ο Θεοχάρης Γεωργίου Τουρούντζιας, ο Ιωάννης Εμμανουήλ και ο Παναγιώτης Εμμανουήλ, με συνοδεία των αυστριακών αρχών παραδόθηκαν στις 10 Μαΐου 1798 στους Τούρκους του Βελιγραδίου και φυλακίστηκαν στον πύργο Neboisa, παραποτάμιο φρούριο του Βελιγραδίου. Εκεί, ύστερα από συνεχή βασανιστήρια, στις 24 Ιουνίου του 1798, στραγγαλίστηκαν και τα σώματά τους ρίχτηκαν στον Δούναβη.
Πηγή: βικιπαιδεία
Ησίοδος
Γεννήθηκε τον 8ο αι. πΧ. στην Άσκρα, κοντά στον Ελικώνα, όπου είχε εγκατασταθεί ο πατέρας του, που προερχόταν από την αιολική Κύμη. Ο ίδιος στο έργο του "Έργα και Ημέραι" λέγει ότι ο πατέρας του ήταν ναυτικός και μετέφερε εμπορεύματα. Επειδή δε μπορούσε να ζήσει με την ασχολία αυτή, αποφάσισε να πάει στην Άσκρα και να γίνει γεωργός. Η καταγωγή όμως του Ησιόδου φαίνεται ότι είναι από ευγενές γένος, γιατί στο παραπάνω έργο του χρησιμοποιεί την προσφώνηση "δίον γένος" και χαρακτηρίζει τον αδερφό του Πέρση απόγονο θεϊκού γένους.
Με τον αδελφό του ο Ησίοδος μάλωσε, γιατί ενώ με δωροδοκία των αρχόντων είχε κατορθώσει να πάρει στην κατοχή του το μεγαλύτερο μέρος της πατρικής τους περιουσίας, αφού σπατάλησε την περιουσία του, ζήτησε ξανά από τον ποιητή μερίδιο.
Ενδιαφέροντα είναι όσα ο Ησίοδος λέγει για τη ζωή του, γιατί σχετίζονται με το ποιητικό του έργο. Στη θεογονία αναφέρει ότι το ποιητικό χάρισμα του το έδωσαν οι Μούσες, όταν έβοσκε πρόβατα στον Ελικώνα. Επίσης κάνει λόγο για το ταξίδι του στην Εύβοια, όπου πήρε μέρος σε επιτάφιο αγώνα προς τιμή του Αμφιδάμαντα. Τον τρίποδα όπως λέγει, που του έδωσαν ως βραβείο, τον αφιέρωσε στις Μούσες, που του δώρισαν την ποιητική έμπνευση. Με το περιστατικό αυτό σχετίζεται ο θρύλος για τον αγώνα Ομήρου και Ησιόδου, που είδαμε παραπάνω.
Γύρω από το θάνατο του Ησιόδου υπήρχαν διάφορες θρυλικές αφηγήσεις. Έλεγαν ότι φονεύτηκε στην Λοκρική Οινόη από τους Αμφιφάνη και Γανύκτορα, αδελφούς της Κρυμένης, την οποία ο Ησίοδος είχε διαφθείρει. Άλλη παράδοση αναφέρει ότι ο ποιητής πέθανε και τάφηκε στην πατρίδα του την Άσκρα από όπου τα οστά του μεταφέρθηκαν στον Ορχομενό, μετά την καταστροφή της γενέτειράς του από τους Θεσπιείς.
Η γέννηση του Ησιόδου τοποθετείται στον 8ο αι. π.Χ. Σιμωνίδης ο Αμοργίνος έχει υπόψη του περί το 640 π.Χ. τους στίχους του Ησιόδου. Άρα δεν είναι δυνατό να κατέβει η εποχή της ζωής του ποιητή κάτω από τον 8ο αιώνα. Άλλωστε ο Ηρόδοτος που τον θεωρεί κατά τετρακόσια παλιότερό του, τον τοποθετεί στο 850 π.Χ.
Τα "Έργα και Ημέραι"
Γνήσιο έργο του Ησιόδου. Έχει γραφεί στην επική διάλεκτο και στο δακτυλικό εξάμετρο. Αποτελείται από 828 στίχους με χαρακτήρα διδακτικό. Ο τόνος του είναι αργός, και απλός, χωρίς έξαρση. Φαίνεται ότι ο ποιητής κουρασμένος από τη σκληρή γεωργική ασχολία του, άφησε τα συναισθήματά του να ξεχειλίσουν και μίλησε για τη ζωή του, που βέβαια αγαπά, αλλά θα την ήθελε λιγότερο κουραστική.
Στο πρώτο μέρος του ποιήματος (στ. 1-382) ο Ησίοδος, με αφορμή τη διαγωγή του αδελφού του Πέρση, για την οποία μιλήσαμε, κατακρίνει την αδικία και πλέκει το εγκώμιο της εργασίας και της δικαιοσύνης. Διηγείται για αυτό το μύθο των πέντε ανθρώπινων γενεών: της χρυσής, της αργυρής, της χάλκινης, της ηρωικής και της σιδηράς, στην οποία ανήκει και ο ίδιος. Στην εποχή του έχει επικρατήσει η αδικία και η ύβρις, γι' αυτό η γενιά του θα παρακμάσει και θα εξαφανιστεί. Συμβουλεύει λοιπόν, τον αδελφό του και τους άρχοντες να αγαπήσουν την δικαιοσύνη και την εργασία και να αποφεύγουν την αδικία. Και λέγει το περίφημο: "έργον δ' ουδέν όνειδος, αεργίη δε τ' όνειδος" (στιχ. 311), δηλαδή η εργασία δε φέρνει ντροπή, αλλά ντροπή φέρνει η αργία.
Στο δεύτερο μέρος του ποιήματος (στ. 383-617) η Ησίοδος δίνει συμβουλές για τις εργασίες των αγρών. Στο τρίτο μέρος (στ. 695-762) δίνει συμβουλές για το γάμο, την κοινωνική συμπεριφορά του καθενός και την τήρηση των εθίμων και των παραγγελμάτων της παράδοσης. Στο τελευταίο μέρος (763-828) κάνει λόγο για τις καλές και αποφράδες μέρες, είναι δηλαδή ένα αγροτικό ημερολόγιο.
Τα "Έργα και Ημέραι" του Ησιόδου χαρακτηρίζονται από τα ηθικά τους διδάγματα και την αισθητική τους αξία. Υπάρχουν σε αυτά λαμπρές ποιητικότατες περιγραφές της φύσης, και το κείμενο διανθίζεται με μύθους που μιλούν στην ψυχή του αναγνώστη και τον συγκινούν.
Έχουν πεσιμιστικό τόνο οι στίχοι αυτοί του Ησιόδου, μετριάζεται όμως από την πίστη του ποιητή στη δικαιοσύνη και την εργασία. Η Δίκη, η Αιδώς και η Νέμεσις αμβλύνουν την αθλιότητα της ζωής.
Το τελευταίο μέρος του ποιήματος δε θεωρείται γνήσιο. Το όλο έργο παρουσιάζει εξαιρετικό ενδιαφέρον για τα οικονομικά της εποχής του Ησιόδου και για τα από θρησκευτική άποψη στοιχεία του αμφισβητούμενου μέρους.
"Θεογονία" Γνήσιο και αυτό έργο του Ησιόδου απαρτίζεται από 1.022 στίχους. Ο ποιητής προσπαθεί να υπαγάγει σε ένα σύστημα τους διάφορους ελληνικούς μύθους για τη γένεση των θεών και τη γένεση του κόσμου.
Στο προοίμιο (στ. 1-115) ο Ησίοδος επικαλείται τις Μούσες και αναφέρεται στον εαυτό του, ο οποίος χρωστούσε το ποιητικό του χάρισμα σε αυτές.
Στους στίχους 116-153 λέγει πώς έγινε το σύμπαν από το αρχικό Χάος και πώς γεννήθηκε ο Ουρανός και η Γη. Στους στίχους 154-452 αφηγείται τη γέννηση των Τιτάνων και του Χρόνου και πώς ο Κρόνος ακρωτηρίασε τον Ουρανό και βασίλευσε στη θέση του. Στους στίχους 453-506 ο Ησίοδος αναφέρει την παράδοση για τους γιους τους οποίους απέκτησε ο Κρόνος από τη Ρέα και την εκθρόνιση του Κρόνου από το Δία. Στους στίχους 507-616 αναφέρει την παράδοση για τον Προμηθέα και την Πανδώρα. Στους στίχους 617-880 κάνει λόγο για το θρίαμβο του Δία κατά των Τιτάνων. Στους στίχους 881 -955 αφηγείται τους διαδοχικούς γάμους του Δία και μιλά για τις θεότητες που γεννήθηκαν από αυτούς.
Τέλος, στους στίχους 955-1022 λέγει για τα παιδιά του θεού Ήλιου και για τους ήρωες, οι οποίοι γεννήθηκαν από θεές. Στους δυο τελευταίους στίχους ο ποιητής της "θεογονίας" υπόσχεται ότι θα συνεχίσει το ποίημα με την εξύμνηση των ηρωίδων γυναικών.
Όπως στα "Έργα και Ημέραι" έτσι και εδώ ο Ησίοδος έχει κεντρική ιδέα την επικράτηση της δικαιοσύνης, που στη "θεογονία" επιβάλλει ο Δίας. Τελειώνει η περίοδος της αστάθειας και ο πατέρας των θεών και των ανθρώπων έρχεται για να επικρατήσει η τάξη και να επιβληθούν οι νόμοι.
Νεότεροι μελετητές, όπως ο Οtten και ο Guterbock υποστήριξαν ότι η αφήγηση του Ησιόδου για την καταγωγή των θεών προέρχεται από χεττιτικούς μύθους, οι οποίοι κατάγονται από θρύλους των Χουρριτών της δεύτερης χιλιετίας πΧ. Σύμφωνα με τους μύθους αυτούς, ο θεός Ανού (Ουρανός) εκθρονίστηκε από το θεό Κουμαρμπή, ο οποίος με τη σειρά του εκθρονίζεται από ένα νέο θεό.
Όμως δεν είναι δυνατό να γίνουν δεκτές οι απόψεις αυτές. Οι θρύλοι του Ησιόδου αποτελούν δημιουργήματα της φαντασίας του ελληνικού λαού. Αν τυχόν παράλληλα και σε άλλους λαούς υπάρχουν παρεμφερείς θρύλοι, αυτό δεν αποδεικνύει ότι οι Έλληνες δανείστηκαν τους γεμάτους πλαστικότητα και ορθολογιστικό πνεύμα θεογονικούς μύθους από αυτούς.
Όπως είδαμε στο τέλος της "θεογονίας" ο Ησίοδος αναφέρει πρόθεσή του να μιλήσει για τις ηρωίδες γυναίκες. Αυτό έγινε αφορμή για να του αποδοθεί η σύνθεση ποιήματος με τον τίτλο "Κατάλογοι Γυναικών" ή "Ηοίαι" (ο δεύτερος τίτλος προήλθε από τη συνεκφορά "η οία", με το οποίο εισαγόταν η εξύμνηση κάθε ηρωίδας) σε πέντε βιβλία.
Διάφοροι συγγραφείς και οι πάπυροι παραδίδουν αποσπάσματα του έργου αυτού, για την γνησιότητα του οποίου γεννιούνται πολλές αμφιβολίες. Το πιο πιθανό φαίνεται να είναι το ότι στη Βοιωτία είχε δημιουργηθεί ποιητική σχολή, η οποία ασχολούνταν με τη σύνθεση ποιημάτων καταλογικής μορφής.
Στον Ησίοδο απέδιδαν το ποίημα "Ασπίς Ηρακλέους" σε 480 στίχους, το οποίο του αμφισβητεί η νεότερη κριτική έρευνα. Η "Ασπίς Ηρακλέους" έχει ως αντικείμενο τη μητέρα του ήρωα Αλκμήνη η οποία άφησε το σπίτι και την πατρίδα της για να πάει στις Θήβες. Μετά εξιστορείται η γέννηση του Ηρακλή και περιγράφεται η ασπίδα του ήρωα και η μάχη του με τον Κύκνο, τον οποίο και έσφαξε.
Ότι έγινε με τον Όμηρο, το ίδιο συνέβη και με τον Ησίοδο. Ένα σωρό έργα κυκλοφορούσαν με το όνομά του, για τα οποία δεν ξέρουμε παρά μόνο τον τίτλο. Του απέδιδαν τις "Χίρωνος υποθήκες", όπου ο παιδαγωγός Κένταυρος έδινε συμβουλές στους ήρωες, γεωγραφικά και αστρονομικά έργα, όπως την "Γης Περίοδο" και την "Αστρονομία", αφηγηματικά ποιήματα, όπως έναν "Αιγίμιο" που πραγματευόταν τους αγώνες του Ηρακλή στο πλευρό του Δωριέα αυτού βασιλιά, μία "Μελαμπόδεια", που περιλάμβανε ένα συναγωνισμό με αινίγματα ανάμεσα στους μάντεις Κάλχαντα και Μόψο τον "Κήυκο Γάμο", που ανήκε μάλλον στους καταλόγους και τους "Ιδαίους Δακτύλους".
Όπως ήδη σημειώθηκε, ο Ησίοδος είναι ο πρώτος Έλληνας ποιητής με προσωπικά αιτήματα. Τον διακρίνει μια ευαισθησία, πρωτόγονη βέβαια, αλλά χαρακτηριστική. θαυμάζει τη φύση και με παραστατικότητα περιγράφει τις ομορφιές της.
Ορισμένοι μελετητές τον θεωρούν σαν κοινωνικό επαναστάτη. Όμως αν ο Ησίοδος ζητεί δικαιοσύνη, δεν το κάνει γιατί, φτωχός γεωργός ο ίδιος, θέλει να δώσει στην κοινωνία της εποχής του μια νέα μορφή, αλλά γιατί θέλει να την εξυγιάνει με την επιβολή της δικαιοσύνης και να της δώσει την ευκαιρία να διορθωθεί. Έτσι αντιτάσσει στην περηφάνια της αριστοκρατικής και πλούσιας τάξης, τις αξίες του δικαίου και της Εργασίας.
Η αξία της ποίησης του Ησιόδου δε φτάνει εκείνη του Ομήρου, όπως δε μπορεί να του αρνηθεί κανείς ούτε την ποιητική πνοή, ούτε τις καινοτομίες, για τις οποίες έγινε ήδη λόγος.
Αισθητή είναι η επίδραση την οποία άσκησε ο ποιητής αργότερα στα "Γεωργικά" του Ρωμαίου ποιητή Βιργιλίου. Η εκτίμηση, άλλωστε, της αρχαιότητας προς την ποίησή του φαίνεται από το ότι οι αρχαίοι συγγραφείς συχνά τον αναφέρουν και τον θεωρούν σαν προάγγελο του νέου θετικού και επιστημονικού πνεύματος.
Πηγή: live-pedia
Γεννήθηκε τον 8ο αι. πΧ. στην Άσκρα, κοντά στον Ελικώνα, όπου είχε εγκατασταθεί ο πατέρας του, που προερχόταν από την αιολική Κύμη. Ο ίδιος στο έργο του "Έργα και Ημέραι" λέγει ότι ο πατέρας του ήταν ναυτικός και μετέφερε εμπορεύματα. Επειδή δε μπορούσε να ζήσει με την ασχολία αυτή, αποφάσισε να πάει στην Άσκρα και να γίνει γεωργός. Η καταγωγή όμως του Ησιόδου φαίνεται ότι είναι από ευγενές γένος, γιατί στο παραπάνω έργο του χρησιμοποιεί την προσφώνηση "δίον γένος" και χαρακτηρίζει τον αδερφό του Πέρση απόγονο θεϊκού γένους.
Με τον αδελφό του ο Ησίοδος μάλωσε, γιατί ενώ με δωροδοκία των αρχόντων είχε κατορθώσει να πάρει στην κατοχή του το μεγαλύτερο μέρος της πατρικής τους περιουσίας, αφού σπατάλησε την περιουσία του, ζήτησε ξανά από τον ποιητή μερίδιο.
Ενδιαφέροντα είναι όσα ο Ησίοδος λέγει για τη ζωή του, γιατί σχετίζονται με το ποιητικό του έργο. Στη θεογονία αναφέρει ότι το ποιητικό χάρισμα του το έδωσαν οι Μούσες, όταν έβοσκε πρόβατα στον Ελικώνα. Επίσης κάνει λόγο για το ταξίδι του στην Εύβοια, όπου πήρε μέρος σε επιτάφιο αγώνα προς τιμή του Αμφιδάμαντα. Τον τρίποδα όπως λέγει, που του έδωσαν ως βραβείο, τον αφιέρωσε στις Μούσες, που του δώρισαν την ποιητική έμπνευση. Με το περιστατικό αυτό σχετίζεται ο θρύλος για τον αγώνα Ομήρου και Ησιόδου, που είδαμε παραπάνω.
Γύρω από το θάνατο του Ησιόδου υπήρχαν διάφορες θρυλικές αφηγήσεις. Έλεγαν ότι φονεύτηκε στην Λοκρική Οινόη από τους Αμφιφάνη και Γανύκτορα, αδελφούς της Κρυμένης, την οποία ο Ησίοδος είχε διαφθείρει. Άλλη παράδοση αναφέρει ότι ο ποιητής πέθανε και τάφηκε στην πατρίδα του την Άσκρα από όπου τα οστά του μεταφέρθηκαν στον Ορχομενό, μετά την καταστροφή της γενέτειράς του από τους Θεσπιείς.
Η γέννηση του Ησιόδου τοποθετείται στον 8ο αι. π.Χ. Σιμωνίδης ο Αμοργίνος έχει υπόψη του περί το 640 π.Χ. τους στίχους του Ησιόδου. Άρα δεν είναι δυνατό να κατέβει η εποχή της ζωής του ποιητή κάτω από τον 8ο αιώνα. Άλλωστε ο Ηρόδοτος που τον θεωρεί κατά τετρακόσια παλιότερό του, τον τοποθετεί στο 850 π.Χ.
Τα "Έργα και Ημέραι"
Γνήσιο έργο του Ησιόδου. Έχει γραφεί στην επική διάλεκτο και στο δακτυλικό εξάμετρο. Αποτελείται από 828 στίχους με χαρακτήρα διδακτικό. Ο τόνος του είναι αργός, και απλός, χωρίς έξαρση. Φαίνεται ότι ο ποιητής κουρασμένος από τη σκληρή γεωργική ασχολία του, άφησε τα συναισθήματά του να ξεχειλίσουν και μίλησε για τη ζωή του, που βέβαια αγαπά, αλλά θα την ήθελε λιγότερο κουραστική.
Στο πρώτο μέρος του ποιήματος (στ. 1-382) ο Ησίοδος, με αφορμή τη διαγωγή του αδελφού του Πέρση, για την οποία μιλήσαμε, κατακρίνει την αδικία και πλέκει το εγκώμιο της εργασίας και της δικαιοσύνης. Διηγείται για αυτό το μύθο των πέντε ανθρώπινων γενεών: της χρυσής, της αργυρής, της χάλκινης, της ηρωικής και της σιδηράς, στην οποία ανήκει και ο ίδιος. Στην εποχή του έχει επικρατήσει η αδικία και η ύβρις, γι' αυτό η γενιά του θα παρακμάσει και θα εξαφανιστεί. Συμβουλεύει λοιπόν, τον αδελφό του και τους άρχοντες να αγαπήσουν την δικαιοσύνη και την εργασία και να αποφεύγουν την αδικία. Και λέγει το περίφημο: "έργον δ' ουδέν όνειδος, αεργίη δε τ' όνειδος" (στιχ. 311), δηλαδή η εργασία δε φέρνει ντροπή, αλλά ντροπή φέρνει η αργία.
Στο δεύτερο μέρος του ποιήματος (στ. 383-617) η Ησίοδος δίνει συμβουλές για τις εργασίες των αγρών. Στο τρίτο μέρος (στ. 695-762) δίνει συμβουλές για το γάμο, την κοινωνική συμπεριφορά του καθενός και την τήρηση των εθίμων και των παραγγελμάτων της παράδοσης. Στο τελευταίο μέρος (763-828) κάνει λόγο για τις καλές και αποφράδες μέρες, είναι δηλαδή ένα αγροτικό ημερολόγιο.
Τα "Έργα και Ημέραι" του Ησιόδου χαρακτηρίζονται από τα ηθικά τους διδάγματα και την αισθητική τους αξία. Υπάρχουν σε αυτά λαμπρές ποιητικότατες περιγραφές της φύσης, και το κείμενο διανθίζεται με μύθους που μιλούν στην ψυχή του αναγνώστη και τον συγκινούν.
Έχουν πεσιμιστικό τόνο οι στίχοι αυτοί του Ησιόδου, μετριάζεται όμως από την πίστη του ποιητή στη δικαιοσύνη και την εργασία. Η Δίκη, η Αιδώς και η Νέμεσις αμβλύνουν την αθλιότητα της ζωής.
Το τελευταίο μέρος του ποιήματος δε θεωρείται γνήσιο. Το όλο έργο παρουσιάζει εξαιρετικό ενδιαφέρον για τα οικονομικά της εποχής του Ησιόδου και για τα από θρησκευτική άποψη στοιχεία του αμφισβητούμενου μέρους.
"Θεογονία" Γνήσιο και αυτό έργο του Ησιόδου απαρτίζεται από 1.022 στίχους. Ο ποιητής προσπαθεί να υπαγάγει σε ένα σύστημα τους διάφορους ελληνικούς μύθους για τη γένεση των θεών και τη γένεση του κόσμου.
Στο προοίμιο (στ. 1-115) ο Ησίοδος επικαλείται τις Μούσες και αναφέρεται στον εαυτό του, ο οποίος χρωστούσε το ποιητικό του χάρισμα σε αυτές.
Στους στίχους 116-153 λέγει πώς έγινε το σύμπαν από το αρχικό Χάος και πώς γεννήθηκε ο Ουρανός και η Γη. Στους στίχους 154-452 αφηγείται τη γέννηση των Τιτάνων και του Χρόνου και πώς ο Κρόνος ακρωτηρίασε τον Ουρανό και βασίλευσε στη θέση του. Στους στίχους 453-506 ο Ησίοδος αναφέρει την παράδοση για τους γιους τους οποίους απέκτησε ο Κρόνος από τη Ρέα και την εκθρόνιση του Κρόνου από το Δία. Στους στίχους 507-616 αναφέρει την παράδοση για τον Προμηθέα και την Πανδώρα. Στους στίχους 617-880 κάνει λόγο για το θρίαμβο του Δία κατά των Τιτάνων. Στους στίχους 881 -955 αφηγείται τους διαδοχικούς γάμους του Δία και μιλά για τις θεότητες που γεννήθηκαν από αυτούς.
Τέλος, στους στίχους 955-1022 λέγει για τα παιδιά του θεού Ήλιου και για τους ήρωες, οι οποίοι γεννήθηκαν από θεές. Στους δυο τελευταίους στίχους ο ποιητής της "θεογονίας" υπόσχεται ότι θα συνεχίσει το ποίημα με την εξύμνηση των ηρωίδων γυναικών.
Όπως στα "Έργα και Ημέραι" έτσι και εδώ ο Ησίοδος έχει κεντρική ιδέα την επικράτηση της δικαιοσύνης, που στη "θεογονία" επιβάλλει ο Δίας. Τελειώνει η περίοδος της αστάθειας και ο πατέρας των θεών και των ανθρώπων έρχεται για να επικρατήσει η τάξη και να επιβληθούν οι νόμοι.
Νεότεροι μελετητές, όπως ο Οtten και ο Guterbock υποστήριξαν ότι η αφήγηση του Ησιόδου για την καταγωγή των θεών προέρχεται από χεττιτικούς μύθους, οι οποίοι κατάγονται από θρύλους των Χουρριτών της δεύτερης χιλιετίας πΧ. Σύμφωνα με τους μύθους αυτούς, ο θεός Ανού (Ουρανός) εκθρονίστηκε από το θεό Κουμαρμπή, ο οποίος με τη σειρά του εκθρονίζεται από ένα νέο θεό.
Όμως δεν είναι δυνατό να γίνουν δεκτές οι απόψεις αυτές. Οι θρύλοι του Ησιόδου αποτελούν δημιουργήματα της φαντασίας του ελληνικού λαού. Αν τυχόν παράλληλα και σε άλλους λαούς υπάρχουν παρεμφερείς θρύλοι, αυτό δεν αποδεικνύει ότι οι Έλληνες δανείστηκαν τους γεμάτους πλαστικότητα και ορθολογιστικό πνεύμα θεογονικούς μύθους από αυτούς.
Όπως είδαμε στο τέλος της "θεογονίας" ο Ησίοδος αναφέρει πρόθεσή του να μιλήσει για τις ηρωίδες γυναίκες. Αυτό έγινε αφορμή για να του αποδοθεί η σύνθεση ποιήματος με τον τίτλο "Κατάλογοι Γυναικών" ή "Ηοίαι" (ο δεύτερος τίτλος προήλθε από τη συνεκφορά "η οία", με το οποίο εισαγόταν η εξύμνηση κάθε ηρωίδας) σε πέντε βιβλία.
Διάφοροι συγγραφείς και οι πάπυροι παραδίδουν αποσπάσματα του έργου αυτού, για την γνησιότητα του οποίου γεννιούνται πολλές αμφιβολίες. Το πιο πιθανό φαίνεται να είναι το ότι στη Βοιωτία είχε δημιουργηθεί ποιητική σχολή, η οποία ασχολούνταν με τη σύνθεση ποιημάτων καταλογικής μορφής.
Στον Ησίοδο απέδιδαν το ποίημα "Ασπίς Ηρακλέους" σε 480 στίχους, το οποίο του αμφισβητεί η νεότερη κριτική έρευνα. Η "Ασπίς Ηρακλέους" έχει ως αντικείμενο τη μητέρα του ήρωα Αλκμήνη η οποία άφησε το σπίτι και την πατρίδα της για να πάει στις Θήβες. Μετά εξιστορείται η γέννηση του Ηρακλή και περιγράφεται η ασπίδα του ήρωα και η μάχη του με τον Κύκνο, τον οποίο και έσφαξε.
Ότι έγινε με τον Όμηρο, το ίδιο συνέβη και με τον Ησίοδο. Ένα σωρό έργα κυκλοφορούσαν με το όνομά του, για τα οποία δεν ξέρουμε παρά μόνο τον τίτλο. Του απέδιδαν τις "Χίρωνος υποθήκες", όπου ο παιδαγωγός Κένταυρος έδινε συμβουλές στους ήρωες, γεωγραφικά και αστρονομικά έργα, όπως την "Γης Περίοδο" και την "Αστρονομία", αφηγηματικά ποιήματα, όπως έναν "Αιγίμιο" που πραγματευόταν τους αγώνες του Ηρακλή στο πλευρό του Δωριέα αυτού βασιλιά, μία "Μελαμπόδεια", που περιλάμβανε ένα συναγωνισμό με αινίγματα ανάμεσα στους μάντεις Κάλχαντα και Μόψο τον "Κήυκο Γάμο", που ανήκε μάλλον στους καταλόγους και τους "Ιδαίους Δακτύλους".
Όπως ήδη σημειώθηκε, ο Ησίοδος είναι ο πρώτος Έλληνας ποιητής με προσωπικά αιτήματα. Τον διακρίνει μια ευαισθησία, πρωτόγονη βέβαια, αλλά χαρακτηριστική. θαυμάζει τη φύση και με παραστατικότητα περιγράφει τις ομορφιές της.
Ορισμένοι μελετητές τον θεωρούν σαν κοινωνικό επαναστάτη. Όμως αν ο Ησίοδος ζητεί δικαιοσύνη, δεν το κάνει γιατί, φτωχός γεωργός ο ίδιος, θέλει να δώσει στην κοινωνία της εποχής του μια νέα μορφή, αλλά γιατί θέλει να την εξυγιάνει με την επιβολή της δικαιοσύνης και να της δώσει την ευκαιρία να διορθωθεί. Έτσι αντιτάσσει στην περηφάνια της αριστοκρατικής και πλούσιας τάξης, τις αξίες του δικαίου και της Εργασίας.
Η αξία της ποίησης του Ησιόδου δε φτάνει εκείνη του Ομήρου, όπως δε μπορεί να του αρνηθεί κανείς ούτε την ποιητική πνοή, ούτε τις καινοτομίες, για τις οποίες έγινε ήδη λόγος.
Αισθητή είναι η επίδραση την οποία άσκησε ο ποιητής αργότερα στα "Γεωργικά" του Ρωμαίου ποιητή Βιργιλίου. Η εκτίμηση, άλλωστε, της αρχαιότητας προς την ποίησή του φαίνεται από το ότι οι αρχαίοι συγγραφείς συχνά τον αναφέρουν και τον θεωρούν σαν προάγγελο του νέου θετικού και επιστημονικού πνεύματος.
Πηγή: live-pedia
Ελευθέριος Βενιζέλος
Ο μεγαλύτερος Έλληνας πολιτικός της σύγχρονης Ελλάδας (1864 - 1936).
Γεννήθηκε στις Μουρνιές Χανίων το 1864 και πέθανε στο Παρίσι το 1936.
Η οικογένεια του είχε το όνομα Κρεββατάς και καταγόταν από τη Σπάρτη. Στην Κρήτη είχαν καταφύγει μετά την επανάσταση του Ορλώφ. Οι Βενιζέλοι αγωνίστηκαν για το Γένος και το 1821, ένας από αυτούς πολέμησε στο Μοριά και μετά τον Αγώνα πολιτογραφήθηκε στο Άργος, υπηρέτησε έπειτα σε διάφορες κυβερνητικές θέσεις και τελικά, ξαναγυρνώντας στην πατρίδα του πήρε μέρος στην επανάσταση του 1866 και αναγκάστηκε να καταφύγει ως το 1874 στη Σύρο. Είναι ο Κυριάκος ο πατέρας του Ελευθέριου.
Ο Ελευθέριος έμαθε τα πρώτα γράμματα εκεί και συνέχισε στην Ελληνική Σχολή Χανίων, στο Λύκειο Αντωνιάδου στην Αθήνα και πάλι στο Γυμνάσιο Χανίων από όπου αποφοίτησε.
Σπούδασε Νομικά στην Αθήνα και παίρνοντας το διδακτορικό του πτυχίο το 1886 ξαναγύρισε στην Κρήτη, όπου και αναδείχτηκε σε σπουδαίο δικηγόρο.
Εκείνη την εποχή το νησί ήταν αναστατωμένο με τα μέτρα της σουλτανικής πολιτικής και ο λαός του είχε ξεσηκωθεί, για να πετύχει την ένωση με την Ελλάδα. Ο Βενιζέλος, θερμός πατριώτης, επαναστάτης και ικανότατος πολιτικός, ανάλαβε να πραγματοποιήσει το μεγάλο όνειρο.
Εκφραστής των λαϊκών ιδεών της εποχής του αναδείχτηκε σε μεγάλο ηγέτη.
Εκδίδει την εφημερίδα "Λευκά Όρη" και το 1887 σε ηλικία 23 ετών εκλέγεται βουλευτής Κυδωνίας με την ομάδα των "Λευκορειτών" του κόμματος των Φιλελεύθερων - Εθνικοφρόνων.
Σύντομα αναδείχτηκε σε σημαντική προσωπικότητα της Βουλής της μεγαλονήσου, αφού συμμετείχε ενεργά στην επανάσταση του 1897.
Μετά την κάθοδο του πρίγκιπα Γεωργίου ως ύπατου αρμοστή ο Βενιζέλος διετέλεσε σύμβουλος επί της Δικαιοσύνης.
Το 1901 παραιτείται από το υπουργείο Δικαιοσύνης λόγω διαφωνίας με τον Γεώργιο και στις 10 Μαρτίου 1905 κηρύσσει την Επανάσταση του Θερίσου
Η επαναστατική συνέλευση κήρυξε στις 23 Μαρτίου την ένωση της Κρήτης με την Ελλάδα. Τότε οι Μεγάλες Δυνάμεις ανέλαβαν να διευθετήσουν το θέμα, πράγμα που έθιξε τον πρίγκιπα Γεώργιο που παραιτήθηκε τον Ιούνιο του 1906.
Η παραίτηση του Γεωργίου, η άφιξη του νέου αρμοστή Αλέξανδρου Ζαΐμη (το 1906), οι ογκώδεις λαϊκές συγκεντρώσεις στο πεδίο του Άρεως στα Χανιά που κηρύσσουν την ανεξαρτησία, κινούνται, κατά κύριο λόγο, από τον Βενιζέλο.
Επί αρμοστίας Ζαΐμη ο Βενιζέλος διετέλεσε πρόεδρος της Κρητικής Βουλής και κατόπιν τον Οκτώβριο του 1908 η Κρητική Συνέλευση διόρισε πενταμελή επιτροπή, με υπουργό Εξωτερικών και Δικαιοσύνης το Βενιζέλο.
Αργότερα ο Βενιζέλος γίνεται και πρωθυπουργός της Κρήτης.
Η προσωπικότητα του μεγάλου πολιτικού ηγέτη έχει τελικά επιβληθεί και η ακτινοβολία της στην Ελλάδα είναι τεράστια.
Στις εκλογές του 1910 και ενώ βρισκόταν στην Ελβετία εκλέγεται βουλευτής. Παρουσιάζεται σε μεγαλειώδη λαϊκή συγκέντρωση στην πλατεία Συντάγματος, αναλαμβάνει αρχηγός του νέου κόμματος των Φιλελεύθερων και παίρνει από το Γεώργιο Α' την εντολή να σχηματίσει Κυβέρνηση (Οκτώβριος 1910).
Η πρώτη κυβέρνηση του Ελ. Βενιζέλου συγκροτήθηκε στις 6 Οκτωβρίου 1910, διέλυσε το κοινοβούλιο και όρισε νέες εκλογές Αναθεωρητικής Βουλής για τις 8 Νοεμβρίου, όπου το κόμμα του κυριάρχησε.
Τα παλιά κόμματα δεν έλαβαν μέρος σ' αυτές. Ανάμεσα στους νέους βουλευτές που αναδείχτηκαν υπήρχαν και μέλη της "Ομάδας Κοινωνιολόγων" του Α. Παπαναστασίου, στην οποία οφείλονται τα πρώτα μέτρα για την προστασία των εργατών και των αγροτών.
Οι στρατιωτικοί, με το αίσθημα ότι παραγκωνίζονται από την πολιτική ζωή της χώρας, επιχείρησαν να ανατρέψουν την Κυβέρνηση, χωρίς επιτυχία όμως.
Γίνεται το νέο σύνταγμα του 1911 και μεγάλη ανακούφιση προξένησε το άρθρο με το οποίο εξασφαλιζόταν η μονιμότητα των δημόσιων υπαλλήλων. Η αναστάτωση του υπαλληλικού κόσμου με την άνοδο στην εξουσία των διάφορων κομμάτων ήταν μια από τις μεγαλύτερες πληγές για το Έθνος.
Το Σύνταγμα του 1911 περιλάμβανε και άλλα άρθρα, όπως την υποχρεωτική φοίτηση στη στοιχειώδη εκπαίδευση, την αποκατάσταση των ακτημόνων γεωργών κλπ.
Ο Βενιζέλος προγραμματίζει το όνειρο της Μεγάλης Ιδέας και αναδιοργανώνει τη χώρα και ενισχύει το στρατό της, προβλέποντας τις επερχόμενες εξελίξεις (Α' Παγκόσμιος Πόλεμος - Βαλκανικοί Πόλεμοι).
Ο Βενιζέλος βλέποντας τη βαθιά κατάσταση παρακμής της Οθωμανικής Τουρκίας ετοιμάζεται για την απελευθέρωση της σκλαβωμένης Ελλάδας. (Σε αυτή του τη διάγνωση τον βοήθησε η εμπειρία που είχε αποκτήσει από την ανεξαρτησία της Κρήτης).
Οι Βαλκανικοί Πόλεμοι με τις συνθήκες του Λονδίνου και του Βουκουρεστίου (1913) διπλασιάζουν την Ελλάδα.
Τελικά με τη συνθήκη του Βουκουρεστίου (28 Ιουλίου / 10 Αυγούστου 1913) παραχωρήθηκε στην Ελλάδα η Ανατολική Μακεδονία με τη Θεσσαλονίκη και την Καβάλα καθώς και η Ν. Ήπειρος. Επίσης τα νησιά του Αιγαίου παραχωρήθηκαν οριστικά στην Ελλάδα με το Πρωτόκολλο της Φλωρεντίας (13 Φεβρουαρίου 1914) εκτός από τα Δωδεκάνησα που εξακολουθούσε να τα κατέχει η Ιταλία.
Όσον αφορά το πρόβλημα της Κρήτης, αμέσως μετά την κήρυξη του Α' Βαλκανικού Πολέμου, η Ελλάδα αποδέχτηκε την ένωση και έστειλε ως πρώτο Έλληνα Γενικό Διοικητή το Στέφανο Δραγούμη. Μετά τη λήξη του Β' Βαλκανικού Πολέμου η Ελλάδα ανακοίνωσε στις Μεγάλες Δυνάμεις ότι θεωρεί την Κρήτη ελληνικό έδαφος και η απόφασή της έγινε δεκτή.
Στις εκλογές του Μαΐου του 1913 το κόμμα του θριαμβεύει, κάτι που αναμενόταν μετά τον θρίαμβο της πολιτικής του και τον διπλασιασμό της Ελλάδας.
Αμέσως μετά την έκρηξη του Α' Παγκοσμίου Πολέμου παρουσιάστηκε διαφορά απόψεων ανάμεσα, στο βασιλιά Κωνσταντίνο και στην Κυβέρνηση του Ελ. Βενιζέλου, σχετικά με τη στάση που έπρεπε να τηρηθεί.
Ο Πρωθυπουργός έκλινε προς την πλευρά των δυτικών συμμάχων και επιθυμούσε την έξοδο της Ελλάδας στον πόλεμο με το μέρος της Αντάντ (Αγγλία - Γαλλία - Ρωσία). Πίστευε ότι η Ελλάδα, χώρα ναυτική, έπρεπε να βασιστεί στις δυτικές δυνάμεις και κυρίως στην Αγγλία, για να προωθήσει τα εθνικά της συμφέροντα. Επίσης θεωρούσε ότι με τον πόλεμο αυτό δινόταν ίσως η τελευταία ευκαιρία στην Ελλάδα για να πραγματοποιήσει την εθνική της ολοκλήρωση. Αντίθετα ο βασιλιάς Κωνσταντίνος έτρεφε έντονα φιλογερμανικά αισθήματα, θαύμαζε το γερμανικό στρατοκρατικό πνεύμα και πίστευε στη νίκη της Γερμανίας.
Τελικά αυτές οι δύο αντίθετες θέσεις συμβιβάστηκαν με την τήρηση αυστηρής ουδετερότητας.
Διαφωνία προέκυψε σχετικά με την τήρηση των όρων της ελληνο-σερβικής συμφωνίας, όμως το ζήτημα αυτό γρήγορα προσπεράστηκε με την παραίτηση του υπουργού Εξωτερικών Στρέιτ και την ανάληψη του υπουργείου από το Βενιζέλο. Η συμμαχική εκστρατεία στο Δαρδανέλια όξυνε τη διαφωνία, ο Βενιζέλος παραιτήθηκε και σχημάτισε κυβέρνηση ο Ζαΐμης και αργότερα ο Γούναρης. Ο τελευταίος ήταν εκπρόσωπος της αντιβενιζελικής παράταξης και ο Βενιζέλος από αντίδραση δημοσίευσε τα μυστικά υπομνήματά του στο βασιλιά και διακήρυξε ότι οποιαδήποτε αθέτηση των συμφωνιών από την πλευρά της Ελλάδας, θα ήταν καταστροφική. Αυτό στάθηκε η αφορμή πόλωσης ανάμεσα στις πλευρές Κωνσταντίνου-Βενιζέλου και παράλληλα ήταν η αρχή του εθνικού διχασμού.
Στις εκλογές ο Βενιζέλος κέρδισε την πλειοψηφία και ορκίστηκε Πρωθυπουργός, όμως διαφώνησε και πάλι με το βασιλιά, πράγμα που τον οδήγησε σε νέα παραίτηση. Στη συνέχεια ανέλαβαν την εξουσία προσωρινές ασταθείς κυβερνήσεις, ώσπου τελικά η Βουλγαρία κατέλαβε το Ρούπελ και ο στρατηγός Σαράιγ ζήτησε ελευθερία κινήσεων στη Μακεδονία με σκοπό την αμυντική ασφάλεια των δυνάμεών του.
Τότε ξέσπασε στη Θεσσαλονίκη με τη βοήθεια της Αντάντ ένα χωριστικό κίνημα, (17 Αυγούστου 1916) με αποτέλεσμα η Ελληνική Κυβέρνηση να χάσει τον έλεγχο της κατάστασης στη Βόρεια Ελλάδα.
Ένα μήνα αργότερα ο Βενιζέλος μεταφέρθηκε στη Θεσσαλονίκη και σχηματίζει προσωρινή κυβέρνηση "Εθνικής Αμύνης" τριανδρίας με το ναύαρχο Κουντουριώτη και το στρατηγό Δαγκλή. Επίσης υιοθέτησε το χωριστικό κίνημα.
Παράλληλα ο Σπυρίδων Λάμπρος σχημάτισε βασιλική κυβέρνηση στην Αθήνα και οι υποστηρικτές του με άκρατο φανατισμό "αναθεμάτισαν" το Βενιζέλο. Δυστυχώς δεν αξιοποιήθηκε η περίπτωση του ακέραιου υπουργού της Δικαιοσύνης στην κυβέρνηση Ελ. Βενιζέλου, Νικολάου Δημητρακοπούλου, που ήταν ο μόνος κατάλληλος να ισορροπήσει την κατάσταση. Το αυλικό περιβάλλον τον πολέμησε, γιατί διέκειτο κι αυτός φιλικά προς την Αντάντ. Τότε η Κυβέρνηση της Θεσσαλονίκης κήρυξε έκπτωτο το βασιλιά Κωνσταντίνο και η Αντάντ απέκλεισε με τον στόλο της τα ελληνικό εδάφη. Με την πτώση του τσαρικού καθεστώτος σημειώνονται αναπροσαρμογές στις γραμμές της Αντάντ και προκειμένου να ενισχυθεί ο συμμαχικός αγώνας κρίνεται αναγκαία η αποχώρηση του βασιλιά Κωνσταντίνου, ο οποίος έφυγε στο εξωτερικό. Διάδοχός του στο θρόνο ήταν ο Αλέξανδρος.
Στο μεταξύ η κυβέρνηση της Θεσσαλονίκης μετασχηματίστηκε και μεταφέρθηκε στην Αθήνα (14 Ιουνίου 1917). Συγκροτήθηκε και πάλι η Βουλή (είχε διαλυθεί στις 31 Μαΐου) και ο ελληνικός στρατός οργάνωσε τις δυνάμεις του, για να αγωνιστεί μαζί με τους συμμάχους. Οι ελληνικές δυνάμεις έλαβαν μέρος στη μάχη του Σκρα (καλοκαίρι του 1918), που είχε ως αποτέλεσμα την κατάρρευση του μακεδονικού μετώπου.
[Επεξεργασία] Συνθήκες
Μετά το τέλος του πολέμου ο Βενιζέλος συνυπογράφει τις συνθήκες του Νεϊγί και των Σεβρών (10 Αυγούστου 1920) και ευτύχησε να νιώσει την πραγματοποίηση των εθνικών ονείρων δηλαδή την Ελλάδα των δύο ηπείρων και των πέντε θαλασσών.
Επιστρέφοντας στην Ελλάδα (μετά την υπογραφή της συνθήκης των Σεβρών) γίνεται απόπειρα δολοφονίας του στο Παρίσι από δύο απότακτους φιλοβασιλικούς αξιωματικούς του Στρατού.
Παρόλα αυτά η υποδοχή ήταν αποθεωτική.
Ήδη από το 1919 υπήρχε στρατός στη Σμύρνη.
Στις 10 Σεπτεμβρίου 1920 διαλύθηκε η Βουλή, κηρύχτηκαν νέες εκλογές για την 1η Νοεμβρίου 1920 και τον ίδιο καιρό πέθανε ο βασιλιάς Αλέξανδρος. Σε αυτές τις εκλογές συγκέντρωσε την πλειοψηφία η αντιπολίτευση και ο Βενιζέλος έφυγε από την Ελλάδα.
Η φιλοβασιλική παράταξη της Δεξιάς δίνουν αγώνα μεγάλο και τότε γράφεται από τον Βλάχο στην Καθημερινή το άρθρο "Οίκαδε" που ζητούσε να επανέλθουν πίσω στην πατρίδα οι στρατιώτες που πολεμούσαν συνεχώς επί 8 χρόνια
Η προπαγάνδα έπιασε και ο Βενιζέλος δεν κατάφερε να βγει ούτε βουλευτής. Φεύγει στο εξωτερικό, ενώ ο βασιλέας ξαναγύριζε στην Ελλάδα.
Το δυστύχημα πάντως ήταν ότι σε μια κρίσιμη ώρα για την Ελλάδα, όταν έπρεπε να υλοποιηθούν οι αποφάσεις της Συνθήκης των Σεβρών, ο Βενιζέλος μπήκε στο περιθώριο και ο μη συμπαθής στην Αντάντ βασιλιάς αποκαταστάθηκε στο θρόνο.
Ο Κωνσταντίνος θέλησε να συνεχίσει τον πόλεμο (παρά το "Οίκαδε"), οι συνθήκες όμως που είχαν διαμορφωθεί δεν ευνοούσαν τα σχέδιά του.
Το 1922 επέρχεται η μικρασιατική καταστροφή.
Οι προσπάθειες του Βενιζέλου για σύναψη ειρήνης με την Τουρκία κατέληξαν στη σύγκληση Συνδιάσκεψης, στη Λωζάνη της Ελβετίας, στην οποία έλαβαν μέρος η Ελλάδα, η Τουρκία, η Αγγλία, η Γαλλία και η Ιταλία. Η Συνδιάσκεψη κατέληξε στην υπογραφή της Συνθήκης της Λωζάνης (24 Ιουλίου 1923), με την οποία ορίστηκε ο Έβρος ως σύνορο μεταξύ Ελλάδος και Τουρκίας, παραχωρήθηκαν τα νησιά Ίμβρος και Τένεδος στην Τουρκία και αποφασίστηκε η ανταλλαγή πληθυσμών.
Με αποχή των φιλοβασιλικών, έγιναν στις 2 Δεκεμβρίου 1923 νέες εκλογές, που κατέληξαν σε νίκη των φιλελευθέρων του Βενιζέλου. Μετά τις εκλογές ο βασιλέας Γεώργιος Β' υποχρεώθηκε να αναχωρήσει στο εξωτερικό. Αντιβασιλιάς ονομάστηκε ο ναύαρχος Παύλος Κουντουριώτης. Η νέα Βουλή συνήλθε πανηγυρικά στις 2 Ιανουαρίου 1924.
Ακολουθεί περίοδος αναστάτωσης και πραξικόπημα του Πάγκαλου.
Το Μάιο του 1928 η Οικουμενική Κυβέρνηση, σπαρασσόμενη από εσωτερικές διαφορές και αντιμετωπίζοντας οικονομικό αδιέξοδο, παραιτήθηκε. Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας ανέθεσε στον Ελευθέριο Βενιζέλο, ο οποίος είχε επιστρέψει στην Ελλάδα, την εντολή σχηματισμού νέας Κυβέρνησης.
Ο Βενιζέλος σχημάτισε Κυβέρνηση και προκήρυξε εκλογές που του έδωσαν και τη συντριπτική πλειοψηφία.
Η νέα Κυβέρνηση Βενιζέλου συγκρότησε Γερουσία και διενέργησε στις 21 Απριλίου 1929 νέες εκλογές, τις οποίες και κέρδισε. Άρχισε τότε μια δημιουργική τετραετία που οδήγησε σε διπλωματικές επιτυχίες, όπως η ομαλή διευθέτηση των διαφορών με την Ιταλία και την πρώην Γιουγκοσλαβία.
Είναι η περίοδος της ελληνοτουρκικής φιλίας.
Στον εσωτερικό τομέα ιδρύθηκε το Συμβούλιο της Επικρατείας, η Αγροτική Τράπεζα, και το Ανώτατο Οικονομικό Συμβούλιο. Όμως ο αντίκτυπος της διεθνούς οικονομικής κρίσης, που έγινε αισθητός στην Ελλάδα κυρίως από το 1932, κλόνισε την Κυβέρνηση, η οποία φαινόταν ως τότε σταθερή.
Ο Βενιζέλος παραιτήθηκε και σχηματίστηκε Κυβέρνηση με Πρωθυπουργό τον Αλ. Παπαναστασίου.
Η νέα κυβέρνηση εξάγγειλε μέτρα, που απέβλεπαν στην ανακούφιση των οικονομικά ασθενέστερων τάξεων, αλλά δεν μπόρεσε να τα εφαρμόσει γιατί ανατράπηκε στη Βουλή και σχηματίστηκε νέα Κυβέρνηση Βενιζέλου, η οποία προκήρυξε εκλογές με το αναλογικό σύστημα για τις 25 Σεπτεμβρίου 1932.
Μετά τις εκλογές σχηματίστηκε Κυβέρνηση Π. Τσαλδάρη - Γ. Κονδύλη - Ιωάν. Μεταξά με την ανοχή των Φιλελευθέρων. Η Κυβέρνηση ανατράπηκε τον Ιανουάριο του 1933.
Είναι η τελευταία κυβέρνηση Βενιζέλου. θα παραιτηθεί μετά την εκλογική του ήττα της 5ης Μαρτίου του 1933.
Ενώ η ανακοίνωση των αποτελεσμάτων δεν είχε ολοκληρωθεί, ο στρατηγός Νικόλαος Πλαστήρας οργάνωσε πραξικόπημα (χωρίς να συναντήσει την αντίδραση του Βενιζέλου), το οποίο όμως απέτυχε.
Το φταίξιμο έπεσε στον Βενιζέλο.
Το Μάρτιο του 1933 σχηματίστηκε Κυβέρνηση από τον Τσαλδάρη και υπουργό στρατιωτικών το Γεώργιο Κονδύλη. Μόλις η νέα Κυβέρνηση ανέλαβε την εξουσία στράφηκε κατά των αξιωματικών που είχαν λάβει μέρος στο κίνημα του Πλαστήρα. Συγχρόνως υποβλήθηκαν μηνύσεις ιδιωτών κατά του Ελ. Βενιζέλου, τον οποίο κατηγόρησαν ως ηθικό αυτουργό του κινήματος.
Η φυγάδευση του Πλαστήρα στο εξωτερικό και η απόπειρα δολοφονίας που εκδηλώθηκε κατά του Ελ. Βενιζέλου δηλητηρίασαν την πολιτική ατμόσφαιρα. Ο Ελ. Βενιζέλος αναχώρησε στην Κρήτη, ενώ η Κυβέρνηση, με νομοσχέδιο, επιχείρησε να εκκαθαρίσει το στράτευμα από όλα τα δημοκρατικά στοιχεία (Ιανουάριος 1934). Το δημοκρατικό πολίτευμα κλυδωνίσθηκε και ταυτόχρονα ενισχύθηκαν οι τάσεις για την επαναφορά της μοναρχίας.
Βασιλόφρονες άρχισαν να προωθούνται σε νευραλγικές θέσεις στις ένοπλες δυνάμεις, στα σώματα ασφαλείας και σε ολόκληρα τον κρατικό μηχανισμό. Οι διεργασίες που ακολούθησαν κατέληξαν στο κίνημα της 1ης Μαρτίου 1935.
Το κίνημα αυτό, τελείως ανοργάνωτο, στράφηκε ανοιχτά εναντίον της Κυβέρνησης του Παναγή Τσαλδάρη και καταπνίγηκε, χωρίς καμιά δυσκολία, από τον τότε υπουργό των Στρατιωτικών Γεώργιο Κονδύλη. Επιπλέον το κίνημα του Μαρτίου επιτάχυνε την πορεία προς την παλινόρθωση και τη δικτατορία.
Ο Βενιζέλος έφυγε με το θωρηκτό Αβέρωφ στα Δωδεκάνησα και από εκεί στην Ιταλία και το Παρίσι. Καταδικάστηκε ερήμην σε θάνατο από το στρατοδικείο (Μάιος 1935).
Οι αντιβενιζελικοί κατάργησαν τη Γερουσία και διενέργησαν εκλογές στις 9 Ιουνίου 1935 με αποχή όλων των βενιζελικών κομμάτων.
Μετά τις εκλογές οι αδιάλλακτοι βασιλόφρονες προσεταιρίστηκαν το Γ. Κονδύλη, ο οποίος με την ενεργό βοήθεια του υποστράτηγου Αλέξανδρου Παπάγου ανέτρεψε την Κυβέρνηση του Παναγή Τσαλδάρη (10 Οκτωβρίου 1935). Ο Παπάγος ανέλαβε ο ίδιος την πρωθυπουργία και με διάταγμα κατάργησε το πολίτευμα της αβασίλευτης Δημοκρατίας και κάλεσε το βασιλιά Γεώργιο Β', επικυρώνοντας την απόφασή του με δημοψήφισμα (που αμφισβητήθηκε η γνησιότητά του) στις 3 Νοεμβρίου 1935.
Πέθανε στο Παρίσι στις 18 Μαΐου του 1936 από εγκεφαλική συμφόρηση. Θάφθηκε στο Ακρωτήρι.
Πηγή: live-pedia
Ο μεγαλύτερος Έλληνας πολιτικός της σύγχρονης Ελλάδας (1864 - 1936).
Γεννήθηκε στις Μουρνιές Χανίων το 1864 και πέθανε στο Παρίσι το 1936.
Η οικογένεια του είχε το όνομα Κρεββατάς και καταγόταν από τη Σπάρτη. Στην Κρήτη είχαν καταφύγει μετά την επανάσταση του Ορλώφ. Οι Βενιζέλοι αγωνίστηκαν για το Γένος και το 1821, ένας από αυτούς πολέμησε στο Μοριά και μετά τον Αγώνα πολιτογραφήθηκε στο Άργος, υπηρέτησε έπειτα σε διάφορες κυβερνητικές θέσεις και τελικά, ξαναγυρνώντας στην πατρίδα του πήρε μέρος στην επανάσταση του 1866 και αναγκάστηκε να καταφύγει ως το 1874 στη Σύρο. Είναι ο Κυριάκος ο πατέρας του Ελευθέριου.
Ο Ελευθέριος έμαθε τα πρώτα γράμματα εκεί και συνέχισε στην Ελληνική Σχολή Χανίων, στο Λύκειο Αντωνιάδου στην Αθήνα και πάλι στο Γυμνάσιο Χανίων από όπου αποφοίτησε.
Σπούδασε Νομικά στην Αθήνα και παίρνοντας το διδακτορικό του πτυχίο το 1886 ξαναγύρισε στην Κρήτη, όπου και αναδείχτηκε σε σπουδαίο δικηγόρο.
Εκείνη την εποχή το νησί ήταν αναστατωμένο με τα μέτρα της σουλτανικής πολιτικής και ο λαός του είχε ξεσηκωθεί, για να πετύχει την ένωση με την Ελλάδα. Ο Βενιζέλος, θερμός πατριώτης, επαναστάτης και ικανότατος πολιτικός, ανάλαβε να πραγματοποιήσει το μεγάλο όνειρο.
Εκφραστής των λαϊκών ιδεών της εποχής του αναδείχτηκε σε μεγάλο ηγέτη.
Εκδίδει την εφημερίδα "Λευκά Όρη" και το 1887 σε ηλικία 23 ετών εκλέγεται βουλευτής Κυδωνίας με την ομάδα των "Λευκορειτών" του κόμματος των Φιλελεύθερων - Εθνικοφρόνων.
Σύντομα αναδείχτηκε σε σημαντική προσωπικότητα της Βουλής της μεγαλονήσου, αφού συμμετείχε ενεργά στην επανάσταση του 1897.
Μετά την κάθοδο του πρίγκιπα Γεωργίου ως ύπατου αρμοστή ο Βενιζέλος διετέλεσε σύμβουλος επί της Δικαιοσύνης.
Το 1901 παραιτείται από το υπουργείο Δικαιοσύνης λόγω διαφωνίας με τον Γεώργιο και στις 10 Μαρτίου 1905 κηρύσσει την Επανάσταση του Θερίσου
Η επαναστατική συνέλευση κήρυξε στις 23 Μαρτίου την ένωση της Κρήτης με την Ελλάδα. Τότε οι Μεγάλες Δυνάμεις ανέλαβαν να διευθετήσουν το θέμα, πράγμα που έθιξε τον πρίγκιπα Γεώργιο που παραιτήθηκε τον Ιούνιο του 1906.
Η παραίτηση του Γεωργίου, η άφιξη του νέου αρμοστή Αλέξανδρου Ζαΐμη (το 1906), οι ογκώδεις λαϊκές συγκεντρώσεις στο πεδίο του Άρεως στα Χανιά που κηρύσσουν την ανεξαρτησία, κινούνται, κατά κύριο λόγο, από τον Βενιζέλο.
Επί αρμοστίας Ζαΐμη ο Βενιζέλος διετέλεσε πρόεδρος της Κρητικής Βουλής και κατόπιν τον Οκτώβριο του 1908 η Κρητική Συνέλευση διόρισε πενταμελή επιτροπή, με υπουργό Εξωτερικών και Δικαιοσύνης το Βενιζέλο.
Αργότερα ο Βενιζέλος γίνεται και πρωθυπουργός της Κρήτης.
Η προσωπικότητα του μεγάλου πολιτικού ηγέτη έχει τελικά επιβληθεί και η ακτινοβολία της στην Ελλάδα είναι τεράστια.
Στις εκλογές του 1910 και ενώ βρισκόταν στην Ελβετία εκλέγεται βουλευτής. Παρουσιάζεται σε μεγαλειώδη λαϊκή συγκέντρωση στην πλατεία Συντάγματος, αναλαμβάνει αρχηγός του νέου κόμματος των Φιλελεύθερων και παίρνει από το Γεώργιο Α' την εντολή να σχηματίσει Κυβέρνηση (Οκτώβριος 1910).
Η πρώτη κυβέρνηση του Ελ. Βενιζέλου συγκροτήθηκε στις 6 Οκτωβρίου 1910, διέλυσε το κοινοβούλιο και όρισε νέες εκλογές Αναθεωρητικής Βουλής για τις 8 Νοεμβρίου, όπου το κόμμα του κυριάρχησε.
Τα παλιά κόμματα δεν έλαβαν μέρος σ' αυτές. Ανάμεσα στους νέους βουλευτές που αναδείχτηκαν υπήρχαν και μέλη της "Ομάδας Κοινωνιολόγων" του Α. Παπαναστασίου, στην οποία οφείλονται τα πρώτα μέτρα για την προστασία των εργατών και των αγροτών.
Οι στρατιωτικοί, με το αίσθημα ότι παραγκωνίζονται από την πολιτική ζωή της χώρας, επιχείρησαν να ανατρέψουν την Κυβέρνηση, χωρίς επιτυχία όμως.
Γίνεται το νέο σύνταγμα του 1911 και μεγάλη ανακούφιση προξένησε το άρθρο με το οποίο εξασφαλιζόταν η μονιμότητα των δημόσιων υπαλλήλων. Η αναστάτωση του υπαλληλικού κόσμου με την άνοδο στην εξουσία των διάφορων κομμάτων ήταν μια από τις μεγαλύτερες πληγές για το Έθνος.
Το Σύνταγμα του 1911 περιλάμβανε και άλλα άρθρα, όπως την υποχρεωτική φοίτηση στη στοιχειώδη εκπαίδευση, την αποκατάσταση των ακτημόνων γεωργών κλπ.
Ο Βενιζέλος προγραμματίζει το όνειρο της Μεγάλης Ιδέας και αναδιοργανώνει τη χώρα και ενισχύει το στρατό της, προβλέποντας τις επερχόμενες εξελίξεις (Α' Παγκόσμιος Πόλεμος - Βαλκανικοί Πόλεμοι).
Ο Βενιζέλος βλέποντας τη βαθιά κατάσταση παρακμής της Οθωμανικής Τουρκίας ετοιμάζεται για την απελευθέρωση της σκλαβωμένης Ελλάδας. (Σε αυτή του τη διάγνωση τον βοήθησε η εμπειρία που είχε αποκτήσει από την ανεξαρτησία της Κρήτης).
Οι Βαλκανικοί Πόλεμοι με τις συνθήκες του Λονδίνου και του Βουκουρεστίου (1913) διπλασιάζουν την Ελλάδα.
Τελικά με τη συνθήκη του Βουκουρεστίου (28 Ιουλίου / 10 Αυγούστου 1913) παραχωρήθηκε στην Ελλάδα η Ανατολική Μακεδονία με τη Θεσσαλονίκη και την Καβάλα καθώς και η Ν. Ήπειρος. Επίσης τα νησιά του Αιγαίου παραχωρήθηκαν οριστικά στην Ελλάδα με το Πρωτόκολλο της Φλωρεντίας (13 Φεβρουαρίου 1914) εκτός από τα Δωδεκάνησα που εξακολουθούσε να τα κατέχει η Ιταλία.
Όσον αφορά το πρόβλημα της Κρήτης, αμέσως μετά την κήρυξη του Α' Βαλκανικού Πολέμου, η Ελλάδα αποδέχτηκε την ένωση και έστειλε ως πρώτο Έλληνα Γενικό Διοικητή το Στέφανο Δραγούμη. Μετά τη λήξη του Β' Βαλκανικού Πολέμου η Ελλάδα ανακοίνωσε στις Μεγάλες Δυνάμεις ότι θεωρεί την Κρήτη ελληνικό έδαφος και η απόφασή της έγινε δεκτή.
Στις εκλογές του Μαΐου του 1913 το κόμμα του θριαμβεύει, κάτι που αναμενόταν μετά τον θρίαμβο της πολιτικής του και τον διπλασιασμό της Ελλάδας.
Αμέσως μετά την έκρηξη του Α' Παγκοσμίου Πολέμου παρουσιάστηκε διαφορά απόψεων ανάμεσα, στο βασιλιά Κωνσταντίνο και στην Κυβέρνηση του Ελ. Βενιζέλου, σχετικά με τη στάση που έπρεπε να τηρηθεί.
Ο Πρωθυπουργός έκλινε προς την πλευρά των δυτικών συμμάχων και επιθυμούσε την έξοδο της Ελλάδας στον πόλεμο με το μέρος της Αντάντ (Αγγλία - Γαλλία - Ρωσία). Πίστευε ότι η Ελλάδα, χώρα ναυτική, έπρεπε να βασιστεί στις δυτικές δυνάμεις και κυρίως στην Αγγλία, για να προωθήσει τα εθνικά της συμφέροντα. Επίσης θεωρούσε ότι με τον πόλεμο αυτό δινόταν ίσως η τελευταία ευκαιρία στην Ελλάδα για να πραγματοποιήσει την εθνική της ολοκλήρωση. Αντίθετα ο βασιλιάς Κωνσταντίνος έτρεφε έντονα φιλογερμανικά αισθήματα, θαύμαζε το γερμανικό στρατοκρατικό πνεύμα και πίστευε στη νίκη της Γερμανίας.
Τελικά αυτές οι δύο αντίθετες θέσεις συμβιβάστηκαν με την τήρηση αυστηρής ουδετερότητας.
Διαφωνία προέκυψε σχετικά με την τήρηση των όρων της ελληνο-σερβικής συμφωνίας, όμως το ζήτημα αυτό γρήγορα προσπεράστηκε με την παραίτηση του υπουργού Εξωτερικών Στρέιτ και την ανάληψη του υπουργείου από το Βενιζέλο. Η συμμαχική εκστρατεία στο Δαρδανέλια όξυνε τη διαφωνία, ο Βενιζέλος παραιτήθηκε και σχημάτισε κυβέρνηση ο Ζαΐμης και αργότερα ο Γούναρης. Ο τελευταίος ήταν εκπρόσωπος της αντιβενιζελικής παράταξης και ο Βενιζέλος από αντίδραση δημοσίευσε τα μυστικά υπομνήματά του στο βασιλιά και διακήρυξε ότι οποιαδήποτε αθέτηση των συμφωνιών από την πλευρά της Ελλάδας, θα ήταν καταστροφική. Αυτό στάθηκε η αφορμή πόλωσης ανάμεσα στις πλευρές Κωνσταντίνου-Βενιζέλου και παράλληλα ήταν η αρχή του εθνικού διχασμού.
Στις εκλογές ο Βενιζέλος κέρδισε την πλειοψηφία και ορκίστηκε Πρωθυπουργός, όμως διαφώνησε και πάλι με το βασιλιά, πράγμα που τον οδήγησε σε νέα παραίτηση. Στη συνέχεια ανέλαβαν την εξουσία προσωρινές ασταθείς κυβερνήσεις, ώσπου τελικά η Βουλγαρία κατέλαβε το Ρούπελ και ο στρατηγός Σαράιγ ζήτησε ελευθερία κινήσεων στη Μακεδονία με σκοπό την αμυντική ασφάλεια των δυνάμεών του.
Τότε ξέσπασε στη Θεσσαλονίκη με τη βοήθεια της Αντάντ ένα χωριστικό κίνημα, (17 Αυγούστου 1916) με αποτέλεσμα η Ελληνική Κυβέρνηση να χάσει τον έλεγχο της κατάστασης στη Βόρεια Ελλάδα.
Ένα μήνα αργότερα ο Βενιζέλος μεταφέρθηκε στη Θεσσαλονίκη και σχηματίζει προσωρινή κυβέρνηση "Εθνικής Αμύνης" τριανδρίας με το ναύαρχο Κουντουριώτη και το στρατηγό Δαγκλή. Επίσης υιοθέτησε το χωριστικό κίνημα.
Παράλληλα ο Σπυρίδων Λάμπρος σχημάτισε βασιλική κυβέρνηση στην Αθήνα και οι υποστηρικτές του με άκρατο φανατισμό "αναθεμάτισαν" το Βενιζέλο. Δυστυχώς δεν αξιοποιήθηκε η περίπτωση του ακέραιου υπουργού της Δικαιοσύνης στην κυβέρνηση Ελ. Βενιζέλου, Νικολάου Δημητρακοπούλου, που ήταν ο μόνος κατάλληλος να ισορροπήσει την κατάσταση. Το αυλικό περιβάλλον τον πολέμησε, γιατί διέκειτο κι αυτός φιλικά προς την Αντάντ. Τότε η Κυβέρνηση της Θεσσαλονίκης κήρυξε έκπτωτο το βασιλιά Κωνσταντίνο και η Αντάντ απέκλεισε με τον στόλο της τα ελληνικό εδάφη. Με την πτώση του τσαρικού καθεστώτος σημειώνονται αναπροσαρμογές στις γραμμές της Αντάντ και προκειμένου να ενισχυθεί ο συμμαχικός αγώνας κρίνεται αναγκαία η αποχώρηση του βασιλιά Κωνσταντίνου, ο οποίος έφυγε στο εξωτερικό. Διάδοχός του στο θρόνο ήταν ο Αλέξανδρος.
Στο μεταξύ η κυβέρνηση της Θεσσαλονίκης μετασχηματίστηκε και μεταφέρθηκε στην Αθήνα (14 Ιουνίου 1917). Συγκροτήθηκε και πάλι η Βουλή (είχε διαλυθεί στις 31 Μαΐου) και ο ελληνικός στρατός οργάνωσε τις δυνάμεις του, για να αγωνιστεί μαζί με τους συμμάχους. Οι ελληνικές δυνάμεις έλαβαν μέρος στη μάχη του Σκρα (καλοκαίρι του 1918), που είχε ως αποτέλεσμα την κατάρρευση του μακεδονικού μετώπου.
[Επεξεργασία] Συνθήκες
Μετά το τέλος του πολέμου ο Βενιζέλος συνυπογράφει τις συνθήκες του Νεϊγί και των Σεβρών (10 Αυγούστου 1920) και ευτύχησε να νιώσει την πραγματοποίηση των εθνικών ονείρων δηλαδή την Ελλάδα των δύο ηπείρων και των πέντε θαλασσών.
Επιστρέφοντας στην Ελλάδα (μετά την υπογραφή της συνθήκης των Σεβρών) γίνεται απόπειρα δολοφονίας του στο Παρίσι από δύο απότακτους φιλοβασιλικούς αξιωματικούς του Στρατού.
Παρόλα αυτά η υποδοχή ήταν αποθεωτική.
Ήδη από το 1919 υπήρχε στρατός στη Σμύρνη.
Στις 10 Σεπτεμβρίου 1920 διαλύθηκε η Βουλή, κηρύχτηκαν νέες εκλογές για την 1η Νοεμβρίου 1920 και τον ίδιο καιρό πέθανε ο βασιλιάς Αλέξανδρος. Σε αυτές τις εκλογές συγκέντρωσε την πλειοψηφία η αντιπολίτευση και ο Βενιζέλος έφυγε από την Ελλάδα.
Η φιλοβασιλική παράταξη της Δεξιάς δίνουν αγώνα μεγάλο και τότε γράφεται από τον Βλάχο στην Καθημερινή το άρθρο "Οίκαδε" που ζητούσε να επανέλθουν πίσω στην πατρίδα οι στρατιώτες που πολεμούσαν συνεχώς επί 8 χρόνια
Η προπαγάνδα έπιασε και ο Βενιζέλος δεν κατάφερε να βγει ούτε βουλευτής. Φεύγει στο εξωτερικό, ενώ ο βασιλέας ξαναγύριζε στην Ελλάδα.
Το δυστύχημα πάντως ήταν ότι σε μια κρίσιμη ώρα για την Ελλάδα, όταν έπρεπε να υλοποιηθούν οι αποφάσεις της Συνθήκης των Σεβρών, ο Βενιζέλος μπήκε στο περιθώριο και ο μη συμπαθής στην Αντάντ βασιλιάς αποκαταστάθηκε στο θρόνο.
Ο Κωνσταντίνος θέλησε να συνεχίσει τον πόλεμο (παρά το "Οίκαδε"), οι συνθήκες όμως που είχαν διαμορφωθεί δεν ευνοούσαν τα σχέδιά του.
Το 1922 επέρχεται η μικρασιατική καταστροφή.
Οι προσπάθειες του Βενιζέλου για σύναψη ειρήνης με την Τουρκία κατέληξαν στη σύγκληση Συνδιάσκεψης, στη Λωζάνη της Ελβετίας, στην οποία έλαβαν μέρος η Ελλάδα, η Τουρκία, η Αγγλία, η Γαλλία και η Ιταλία. Η Συνδιάσκεψη κατέληξε στην υπογραφή της Συνθήκης της Λωζάνης (24 Ιουλίου 1923), με την οποία ορίστηκε ο Έβρος ως σύνορο μεταξύ Ελλάδος και Τουρκίας, παραχωρήθηκαν τα νησιά Ίμβρος και Τένεδος στην Τουρκία και αποφασίστηκε η ανταλλαγή πληθυσμών.
Με αποχή των φιλοβασιλικών, έγιναν στις 2 Δεκεμβρίου 1923 νέες εκλογές, που κατέληξαν σε νίκη των φιλελευθέρων του Βενιζέλου. Μετά τις εκλογές ο βασιλέας Γεώργιος Β' υποχρεώθηκε να αναχωρήσει στο εξωτερικό. Αντιβασιλιάς ονομάστηκε ο ναύαρχος Παύλος Κουντουριώτης. Η νέα Βουλή συνήλθε πανηγυρικά στις 2 Ιανουαρίου 1924.
Ακολουθεί περίοδος αναστάτωσης και πραξικόπημα του Πάγκαλου.
Το Μάιο του 1928 η Οικουμενική Κυβέρνηση, σπαρασσόμενη από εσωτερικές διαφορές και αντιμετωπίζοντας οικονομικό αδιέξοδο, παραιτήθηκε. Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας ανέθεσε στον Ελευθέριο Βενιζέλο, ο οποίος είχε επιστρέψει στην Ελλάδα, την εντολή σχηματισμού νέας Κυβέρνησης.
Ο Βενιζέλος σχημάτισε Κυβέρνηση και προκήρυξε εκλογές που του έδωσαν και τη συντριπτική πλειοψηφία.
Η νέα Κυβέρνηση Βενιζέλου συγκρότησε Γερουσία και διενέργησε στις 21 Απριλίου 1929 νέες εκλογές, τις οποίες και κέρδισε. Άρχισε τότε μια δημιουργική τετραετία που οδήγησε σε διπλωματικές επιτυχίες, όπως η ομαλή διευθέτηση των διαφορών με την Ιταλία και την πρώην Γιουγκοσλαβία.
Είναι η περίοδος της ελληνοτουρκικής φιλίας.
Στον εσωτερικό τομέα ιδρύθηκε το Συμβούλιο της Επικρατείας, η Αγροτική Τράπεζα, και το Ανώτατο Οικονομικό Συμβούλιο. Όμως ο αντίκτυπος της διεθνούς οικονομικής κρίσης, που έγινε αισθητός στην Ελλάδα κυρίως από το 1932, κλόνισε την Κυβέρνηση, η οποία φαινόταν ως τότε σταθερή.
Ο Βενιζέλος παραιτήθηκε και σχηματίστηκε Κυβέρνηση με Πρωθυπουργό τον Αλ. Παπαναστασίου.
Η νέα κυβέρνηση εξάγγειλε μέτρα, που απέβλεπαν στην ανακούφιση των οικονομικά ασθενέστερων τάξεων, αλλά δεν μπόρεσε να τα εφαρμόσει γιατί ανατράπηκε στη Βουλή και σχηματίστηκε νέα Κυβέρνηση Βενιζέλου, η οποία προκήρυξε εκλογές με το αναλογικό σύστημα για τις 25 Σεπτεμβρίου 1932.
Μετά τις εκλογές σχηματίστηκε Κυβέρνηση Π. Τσαλδάρη - Γ. Κονδύλη - Ιωάν. Μεταξά με την ανοχή των Φιλελευθέρων. Η Κυβέρνηση ανατράπηκε τον Ιανουάριο του 1933.
Είναι η τελευταία κυβέρνηση Βενιζέλου. θα παραιτηθεί μετά την εκλογική του ήττα της 5ης Μαρτίου του 1933.
Ενώ η ανακοίνωση των αποτελεσμάτων δεν είχε ολοκληρωθεί, ο στρατηγός Νικόλαος Πλαστήρας οργάνωσε πραξικόπημα (χωρίς να συναντήσει την αντίδραση του Βενιζέλου), το οποίο όμως απέτυχε.
Το φταίξιμο έπεσε στον Βενιζέλο.
Το Μάρτιο του 1933 σχηματίστηκε Κυβέρνηση από τον Τσαλδάρη και υπουργό στρατιωτικών το Γεώργιο Κονδύλη. Μόλις η νέα Κυβέρνηση ανέλαβε την εξουσία στράφηκε κατά των αξιωματικών που είχαν λάβει μέρος στο κίνημα του Πλαστήρα. Συγχρόνως υποβλήθηκαν μηνύσεις ιδιωτών κατά του Ελ. Βενιζέλου, τον οποίο κατηγόρησαν ως ηθικό αυτουργό του κινήματος.
Η φυγάδευση του Πλαστήρα στο εξωτερικό και η απόπειρα δολοφονίας που εκδηλώθηκε κατά του Ελ. Βενιζέλου δηλητηρίασαν την πολιτική ατμόσφαιρα. Ο Ελ. Βενιζέλος αναχώρησε στην Κρήτη, ενώ η Κυβέρνηση, με νομοσχέδιο, επιχείρησε να εκκαθαρίσει το στράτευμα από όλα τα δημοκρατικά στοιχεία (Ιανουάριος 1934). Το δημοκρατικό πολίτευμα κλυδωνίσθηκε και ταυτόχρονα ενισχύθηκαν οι τάσεις για την επαναφορά της μοναρχίας.
Βασιλόφρονες άρχισαν να προωθούνται σε νευραλγικές θέσεις στις ένοπλες δυνάμεις, στα σώματα ασφαλείας και σε ολόκληρα τον κρατικό μηχανισμό. Οι διεργασίες που ακολούθησαν κατέληξαν στο κίνημα της 1ης Μαρτίου 1935.
Το κίνημα αυτό, τελείως ανοργάνωτο, στράφηκε ανοιχτά εναντίον της Κυβέρνησης του Παναγή Τσαλδάρη και καταπνίγηκε, χωρίς καμιά δυσκολία, από τον τότε υπουργό των Στρατιωτικών Γεώργιο Κονδύλη. Επιπλέον το κίνημα του Μαρτίου επιτάχυνε την πορεία προς την παλινόρθωση και τη δικτατορία.
Ο Βενιζέλος έφυγε με το θωρηκτό Αβέρωφ στα Δωδεκάνησα και από εκεί στην Ιταλία και το Παρίσι. Καταδικάστηκε ερήμην σε θάνατο από το στρατοδικείο (Μάιος 1935).
Οι αντιβενιζελικοί κατάργησαν τη Γερουσία και διενέργησαν εκλογές στις 9 Ιουνίου 1935 με αποχή όλων των βενιζελικών κομμάτων.
Μετά τις εκλογές οι αδιάλλακτοι βασιλόφρονες προσεταιρίστηκαν το Γ. Κονδύλη, ο οποίος με την ενεργό βοήθεια του υποστράτηγου Αλέξανδρου Παπάγου ανέτρεψε την Κυβέρνηση του Παναγή Τσαλδάρη (10 Οκτωβρίου 1935). Ο Παπάγος ανέλαβε ο ίδιος την πρωθυπουργία και με διάταγμα κατάργησε το πολίτευμα της αβασίλευτης Δημοκρατίας και κάλεσε το βασιλιά Γεώργιο Β', επικυρώνοντας την απόφασή του με δημοψήφισμα (που αμφισβητήθηκε η γνησιότητά του) στις 3 Νοεμβρίου 1935.
Πέθανε στο Παρίσι στις 18 Μαΐου του 1936 από εγκεφαλική συμφόρηση. Θάφθηκε στο Ακρωτήρι.
Πηγή: live-pedia
BiteMeIaMfresH
Μέλος
- Εγγρ.
- 22 Οκτ 2006
- Μηνύματα
- 8.901
- Like
- 15
- Πόντοι
- 66
