Βιογραφίες
- Μέλος που άνοιξε το νήμα AssFiller
- Ημερομηνία ανοίγματος
- Απαντήσεις 185
- Εμφανίσεις 21K
- Tagged users Καμία
- Βλέπουν το thread αυτή τη στιγμή 3 άτομα (0 μέλη και 3 επισκέπτες)
και επειδη εισαι και διεθνης
Μαξιμιλιανός Ροβεσπιέρος
Ο Μαξιμιλιανός είχε ιρλανδική καταγωγή (κάποιον μακρινό πρόγονο) και γεννήθηκε στο Αράς του Αρτουά της Γαλλίας, στις 6 Μαΐου του 1758. Είχε έναν μικρότερο αδερφό τον Αυγουστίνο, και δύο αδερφές. Σε ηλικία 6 ετών έχασε τη μητέρα του και έτσι, στάλθηκε στο σπίτι του παππού του, του ζυθοποιού Καρό, στο Αράς. Ο παππούς του ήθελε να του μάθει την τέχνη του, όμως ο νεαρός Ροβεσπιέρος προτιμούσε να αφιερώνει ώρες ολόκληρες στην ανάγνωση των έργων αρχαίων Ελλήνων και Λατίνων συγγραφέων, αλλά και του Ζαν Ζακ Ρουσσώ. Είχε μάλιστα την ευκαιρία αργότερα να γνωρίσει το μεγάλο φιλόσοφο και παιδαγωγό, λίγο πριν από το θάνατο του τελευταίου.
Βλέποντας ότι ο Μαξιμιλιανός δεν ήθελε να φτιάχνει μπίρες, ο παππούς του τον βοήθησε να σπουδάσει στο Κολέγιο "Λουί Λε Γκραν", στο Παρίσι. Αυτό έγινε με υποτροφία και αναφέρεται ότι ακόμα και τα υποδήματα που φορούσε ο φτωχός φοιτητής ήταν τρύπια. Στο Ροβεσπιέρο έτυχε να καλωσορίσει το Βασιλιά Λουδοβίκο ΙΣΤ΄, όταν είχε επισκεφθεί το κολέγιο. Έτσι, και μάλιστα υπό δυνατή βροχή, ο νεαρός φοιτητής του έλεγε επαίνους, ενώ αργότερα θα συναντιόντουσαν ξανά υπό άλλες συνθήκες. Ο Μαξιμιλιανός σπούδασε Νομικά και κατάφερε να γίνει δικηγόρος. Στο Παρίσι, μια από τις πρώτες του δικαστικές επιτυχίες ήταν η υπεράσπιση ενός πολίτη, στον οποίο είχε κάνει μήνυση ο γείτονάς του καθώς θεωρούσε το αλεξικέραυνο που είχε στη στέγη του σπιτιού του ως διαβολικό κατασκεύασμα. Η εφεύρεση ήταν νέα για την εποχή και ήταν φυσικό να τρόμαζε τους δεισιδαίμονες στη Γαλλία. Ο Ροβεσπιέρος κέρδισε τη δίκη και έγινε πια διάσημος.
Το 1789, όταν ακόμα ήταν εναντίον της θανατικής ποινής, ο Ροβεσπιέρος εξελέγη αντιπρόσωπος στη Συνέλευση των Τάξεων. Λίγο μετά, ξεσπάει η Γαλλική Επανάσταση. Ο φίλος του Ντεμουλέν θα ηγηθεί αυτών που θα φωνάξουν πρώτοι "Στη Βαστίλη" και ο λαός θα καταλάβει το σύμβολο της απολυταρχίας, τις φυλακές της Βαστίλης, στις 14 Ιουλίου 1789. Τον επόμενο χρόνο (1790), ο Ροβεσπιέρος εξελέγη Πρόεδρος της αριστερής πτέρυγας των Ιακωβίνων. Μετά το 1791, ο "Αδιάφθορος", όπως συνήθιζαν να τον αποκαλούν, δεν έχει πλέον καμία αμφιβολία για την ενοχή του Βασιλιά. Ο Λουδοβίκος ΙΣΤ΄ δικάζεται και ο Ροβεσπιέρος έμελλε να πει για την καταδίκη του: "Ο μεγαλύτερος εγκληματίας του κόσμου δεν πρέπει να δικαστεί, είναι ήδη καταδικασμένος!". Η θανατική καταδίκη του Βασιλιά είναι γεγονός και ο Λουδοβίκος εκτελέστηκε στην γκιλοτίνα στις 21 Ιανουαρίου του 1793. Στις 2 Ιουνίου, με το Ροβεσπιέρο να ελέγχει και τη Συμβατική Συνέλευση, οι Ιακωβίνοι θέτουν εκτός νόμου τους αντιπάλους τους Γιρονδίνους και αναλαμβάνουν πλήρως την εξουσία.
Ο Ροβεσπιέρος κυβέρνησε για τους επόμενους μήνες σχεδόν δικτατορικά, στηριζόμενος σε νέα όργανα, όπως τα Επαναστατικά Δικαστήρια, τα οποία δίκαζαν και έστελναν στην γκιλοτίνα με συνοπτικές διαδικασίες τους αποκαλούμενους και "εχθρούς του λαού" και την πανίσχυρη Επιτροπή Κοινής Σωτηρίας. Αποτελούσε την "Τριανδρία" μαζί με τους στενούς συνεργάτες του Σαιν Ζιστ και Κουτόν. Ήδη από το 1791 ήταν πολύ λαοφιλής. Ταυτόχρονα, προέβη σε σειρά μέτρων για την αναμόρφωση της κοινωνικής και θρησκευτικής πραγματικότητας. Από τα σημαντικότερα μέτρα που έλαβε ήταν:
Τα νέα μέτρα προκάλεσαν ακόμα μεγαλύτερες αντιδράσεις. Στις 9 Θερμιδόρ του έτους 2 της Επανάστασης, δηλαδή στις 27 Ιουλίου 1794, ο Ροβεσπιέρος εμφανίστηκε στη Συμβατική Συνέλευση και ανέφερε μόνο ότι είχε στην κατοχή του κατάλογο με εχθρούς του λαού, τον οποίο όμως δεν ανέφερε αναλυτικά με τα ονόματα των εχθρών. Αυτό σήμαινε σύλληψη και εκτέλεσή τους με συνοπτικές διαδικασίες. Έτσι, φοβούμενοι ότι οι περισσότεροι είναι στη λίστα, τα μέλη της Συμβατικής προκάλεσαν πανδαιμόνιο και δεν άφησαν το δικηγόρο από το Αράς να μιλήσει. Ούτε ο φίλος του Σαιν Ζιστ μπόρεσε να πει κάτι. Θα συλληφθούν όλοι και θα οδηγηθούν στο δημαρχείο. Εκεί, σύμφωνα με μία εκδοχή, ένας νεαρός χωροφύλακας, ο Μερντά, θα τσακίσει με μια πιστολιά το σαγόνι του Ροβεσπιέρου. Επικρατέστερη είναι η εκδοχή ότι ο Ροβεσπιέρος αυτοτραυματίστηκε. Όπως και να έχει, μόλις τσακίστηκε με μια πιστολιά το πηγούνι του "Αδιάφθορου", ο Σαιν Ζιστ κάθισε να τον πιάσουν, ο Κουτόν κύλησε με το αναπηρικό του καροτσάκι και κόντεψε να σκοτωθεί, ο Λε Μπα αυτοκτόνησε, ο αδερφός του, Αυγουστίνος Ροβεσπιέρος τραυματίστηκε πέφτοντας από το μπαλκόνι (δε σκοτώθηκε, γιατί έπεσε επάνω σε δύο ανθρώπους) και ο λαός παρακολουθούσε παγωμένος. Πολλοί άνθρωποι ξεσηκώθηκαν και ζήτησαν την αποφυλάκιση του Ροβεσπιέρου, ο οποίος έμοιαζε πλέον με λαβωμένο αγρίμι. Τελικά, φυλακίστηκε στην Κονσιερζερί, δίπλα από το κελί της Μαρίας Αντουανέτας. Από εκεί έβγαινε κανείς μόνο για καρατόμηση.
Στις 28 Ιουλίου 1794, ημέρα Δευτέρα, ο Ροβεσπιέρος, με τραυματισμένο πηγούνι οδηγήθηκε στο ικρίωμα, μαζί με 21 ακόμα συνεργάτες του. Η διαδρομή με το κάρο, στο οποίο ήταν δεμένος ήταν εξουθενωτική. Παιδιά έριχναν αίμα βοδιού στο σπίτι που έμενε, ένα φτωχικό σπίτι ενός ξυλουργού. Τελικά, πρώτος εκτελέστηκε ο Σαιν Ζιστ. Μόλις ήρθε η σειρά του Μαξιμιλιανού, ο δήμιος θέλησε να κολακεύσει το μαινόμενο πλήθος και έτσι αποφάσισε να αφαιρέσει τον επίδεσμο που συγκρατούσε την κάτω σιαγόνα του Ροβεσπιέρου. Τότε ο Μαξιμιλιανός έβγαλε μια κραυγή . Έπειτα, έλαβε χώρα η εκτέλεση . Το κεφάλι του Ροβεσπιέρου είχε πέσει.
Πηγή: [URL unfurl="true"]http://el.wikipedia.org[/url]
Ο Μαξιμιλιανός είχε ιρλανδική καταγωγή (κάποιον μακρινό πρόγονο) και γεννήθηκε στο Αράς του Αρτουά της Γαλλίας, στις 6 Μαΐου του 1758. Είχε έναν μικρότερο αδερφό τον Αυγουστίνο, και δύο αδερφές. Σε ηλικία 6 ετών έχασε τη μητέρα του και έτσι, στάλθηκε στο σπίτι του παππού του, του ζυθοποιού Καρό, στο Αράς. Ο παππούς του ήθελε να του μάθει την τέχνη του, όμως ο νεαρός Ροβεσπιέρος προτιμούσε να αφιερώνει ώρες ολόκληρες στην ανάγνωση των έργων αρχαίων Ελλήνων και Λατίνων συγγραφέων, αλλά και του Ζαν Ζακ Ρουσσώ. Είχε μάλιστα την ευκαιρία αργότερα να γνωρίσει το μεγάλο φιλόσοφο και παιδαγωγό, λίγο πριν από το θάνατο του τελευταίου.
Βλέποντας ότι ο Μαξιμιλιανός δεν ήθελε να φτιάχνει μπίρες, ο παππούς του τον βοήθησε να σπουδάσει στο Κολέγιο "Λουί Λε Γκραν", στο Παρίσι. Αυτό έγινε με υποτροφία και αναφέρεται ότι ακόμα και τα υποδήματα που φορούσε ο φτωχός φοιτητής ήταν τρύπια. Στο Ροβεσπιέρο έτυχε να καλωσορίσει το Βασιλιά Λουδοβίκο ΙΣΤ΄, όταν είχε επισκεφθεί το κολέγιο. Έτσι, και μάλιστα υπό δυνατή βροχή, ο νεαρός φοιτητής του έλεγε επαίνους, ενώ αργότερα θα συναντιόντουσαν ξανά υπό άλλες συνθήκες. Ο Μαξιμιλιανός σπούδασε Νομικά και κατάφερε να γίνει δικηγόρος. Στο Παρίσι, μια από τις πρώτες του δικαστικές επιτυχίες ήταν η υπεράσπιση ενός πολίτη, στον οποίο είχε κάνει μήνυση ο γείτονάς του καθώς θεωρούσε το αλεξικέραυνο που είχε στη στέγη του σπιτιού του ως διαβολικό κατασκεύασμα. Η εφεύρεση ήταν νέα για την εποχή και ήταν φυσικό να τρόμαζε τους δεισιδαίμονες στη Γαλλία. Ο Ροβεσπιέρος κέρδισε τη δίκη και έγινε πια διάσημος.
Το 1789, όταν ακόμα ήταν εναντίον της θανατικής ποινής, ο Ροβεσπιέρος εξελέγη αντιπρόσωπος στη Συνέλευση των Τάξεων. Λίγο μετά, ξεσπάει η Γαλλική Επανάσταση. Ο φίλος του Ντεμουλέν θα ηγηθεί αυτών που θα φωνάξουν πρώτοι "Στη Βαστίλη" και ο λαός θα καταλάβει το σύμβολο της απολυταρχίας, τις φυλακές της Βαστίλης, στις 14 Ιουλίου 1789. Τον επόμενο χρόνο (1790), ο Ροβεσπιέρος εξελέγη Πρόεδρος της αριστερής πτέρυγας των Ιακωβίνων. Μετά το 1791, ο "Αδιάφθορος", όπως συνήθιζαν να τον αποκαλούν, δεν έχει πλέον καμία αμφιβολία για την ενοχή του Βασιλιά. Ο Λουδοβίκος ΙΣΤ΄ δικάζεται και ο Ροβεσπιέρος έμελλε να πει για την καταδίκη του: "Ο μεγαλύτερος εγκληματίας του κόσμου δεν πρέπει να δικαστεί, είναι ήδη καταδικασμένος!". Η θανατική καταδίκη του Βασιλιά είναι γεγονός και ο Λουδοβίκος εκτελέστηκε στην γκιλοτίνα στις 21 Ιανουαρίου του 1793. Στις 2 Ιουνίου, με το Ροβεσπιέρο να ελέγχει και τη Συμβατική Συνέλευση, οι Ιακωβίνοι θέτουν εκτός νόμου τους αντιπάλους τους Γιρονδίνους και αναλαμβάνουν πλήρως την εξουσία.
Ο Ροβεσπιέρος κυβέρνησε για τους επόμενους μήνες σχεδόν δικτατορικά, στηριζόμενος σε νέα όργανα, όπως τα Επαναστατικά Δικαστήρια, τα οποία δίκαζαν και έστελναν στην γκιλοτίνα με συνοπτικές διαδικασίες τους αποκαλούμενους και "εχθρούς του λαού" και την πανίσχυρη Επιτροπή Κοινής Σωτηρίας. Αποτελούσε την "Τριανδρία" μαζί με τους στενούς συνεργάτες του Σαιν Ζιστ και Κουτόν. Ήδη από το 1791 ήταν πολύ λαοφιλής. Ταυτόχρονα, προέβη σε σειρά μέτρων για την αναμόρφωση της κοινωνικής και θρησκευτικής πραγματικότητας. Από τα σημαντικότερα μέτρα που έλαβε ήταν:
[li]Εκκαθάριση του στρατού από τους παλιούς στρατηγούς. Υπήρχαν πλέον στρατηγοί ηλικίας 25 ετών.
Αναμόρφωση του ημερολογίου. Διαγράφηκε η Κυριακή και ορίστηκαν νέα ονόματα για τους μήνες. Το έτος 1 της επανάστασης (1793) ορίστηκε ως αρχή του ημερολογίου. Επίσης, κρατικοποιήθηκε η περιουσία των μοναστηριών και μειώθηκαν τα προνόμια του Κλήρου.
[/li]
[li]Κατασκευάστηκαν όπλα από τις καμπάνες των εκκλησιών και καθιερώθηκε η λατρεία του Υπέρτατου Όντος. Έτσι, έτεινε ολοκληρωθεί η αποχριστιανοποίηση του Κράτους. Η λατρεία του Υπέρτατου Όντος εγκαθιδρυόταν από τον Ροβεσπιέρο σε αντιπαράθεση από τη μια προς τον Καθολικό Χριστιανισμό και από την άλλη στον αθεϊσμό του Ζακ Χεμπέρ (Jacques René Hébert).
[/li]
[li]Εφαρμόστηκε η Τρομοκρατία, με βάση την ιδέα του συνεργάτη του, Ζορζ Κουτόν. Πρώτα εκτελέστηκαν οι Γιρονδίνοι (Οκτώβριος 1793) και στη συνέχεια άλλοι ακραίοι πολιτικοί, στρατιωτικοί και ευγενείς. Δεν ξέφυγαν από την εκτέλεση ούτε οι πρώην στενοί του συνεργάτες Νταντόν και Ντεμουλέν, επειδή διαφωνούσαν με τα τρομοκρατικά μέτρα.
[/li]
[li]Με το νόμο της 10ης Ιουνίου του 1794 (22 Πραιριάλ) αφαιρέθηκε από τους κατηγορουμένους το δικαίωμα της υπεράσπισης. Έτσι, μέσα σε 6 εβδομάδες, πάνω από 1.400 άτομα οδηγήθηκαν στη λαιμητόμο, μόνο στο Παρίσι. Η περίοδος αυτή ονομάστηκε Μεγάλη Τρομοκρατία.
[/li]
Τα νέα μέτρα προκάλεσαν ακόμα μεγαλύτερες αντιδράσεις. Στις 9 Θερμιδόρ του έτους 2 της Επανάστασης, δηλαδή στις 27 Ιουλίου 1794, ο Ροβεσπιέρος εμφανίστηκε στη Συμβατική Συνέλευση και ανέφερε μόνο ότι είχε στην κατοχή του κατάλογο με εχθρούς του λαού, τον οποίο όμως δεν ανέφερε αναλυτικά με τα ονόματα των εχθρών. Αυτό σήμαινε σύλληψη και εκτέλεσή τους με συνοπτικές διαδικασίες. Έτσι, φοβούμενοι ότι οι περισσότεροι είναι στη λίστα, τα μέλη της Συμβατικής προκάλεσαν πανδαιμόνιο και δεν άφησαν το δικηγόρο από το Αράς να μιλήσει. Ούτε ο φίλος του Σαιν Ζιστ μπόρεσε να πει κάτι. Θα συλληφθούν όλοι και θα οδηγηθούν στο δημαρχείο. Εκεί, σύμφωνα με μία εκδοχή, ένας νεαρός χωροφύλακας, ο Μερντά, θα τσακίσει με μια πιστολιά το σαγόνι του Ροβεσπιέρου. Επικρατέστερη είναι η εκδοχή ότι ο Ροβεσπιέρος αυτοτραυματίστηκε. Όπως και να έχει, μόλις τσακίστηκε με μια πιστολιά το πηγούνι του "Αδιάφθορου", ο Σαιν Ζιστ κάθισε να τον πιάσουν, ο Κουτόν κύλησε με το αναπηρικό του καροτσάκι και κόντεψε να σκοτωθεί, ο Λε Μπα αυτοκτόνησε, ο αδερφός του, Αυγουστίνος Ροβεσπιέρος τραυματίστηκε πέφτοντας από το μπαλκόνι (δε σκοτώθηκε, γιατί έπεσε επάνω σε δύο ανθρώπους) και ο λαός παρακολουθούσε παγωμένος. Πολλοί άνθρωποι ξεσηκώθηκαν και ζήτησαν την αποφυλάκιση του Ροβεσπιέρου, ο οποίος έμοιαζε πλέον με λαβωμένο αγρίμι. Τελικά, φυλακίστηκε στην Κονσιερζερί, δίπλα από το κελί της Μαρίας Αντουανέτας. Από εκεί έβγαινε κανείς μόνο για καρατόμηση.
Στις 28 Ιουλίου 1794, ημέρα Δευτέρα, ο Ροβεσπιέρος, με τραυματισμένο πηγούνι οδηγήθηκε στο ικρίωμα, μαζί με 21 ακόμα συνεργάτες του. Η διαδρομή με το κάρο, στο οποίο ήταν δεμένος ήταν εξουθενωτική. Παιδιά έριχναν αίμα βοδιού στο σπίτι που έμενε, ένα φτωχικό σπίτι ενός ξυλουργού. Τελικά, πρώτος εκτελέστηκε ο Σαιν Ζιστ. Μόλις ήρθε η σειρά του Μαξιμιλιανού, ο δήμιος θέλησε να κολακεύσει το μαινόμενο πλήθος και έτσι αποφάσισε να αφαιρέσει τον επίδεσμο που συγκρατούσε την κάτω σιαγόνα του Ροβεσπιέρου. Τότε ο Μαξιμιλιανός έβγαλε μια κραυγή . Έπειτα, έλαβε χώρα η εκτέλεση . Το κεφάλι του Ροβεσπιέρου είχε πέσει.
Πηγή: [URL unfurl="true"]http://el.wikipedia.org[/url]
Γεώργιος Παπανδρέου (πρεσβύτερος)
Ο Γεώργιος Παπανδρέου (18 Φεβρουαρίου 1888 - 1 Νοεμβρίου 1968) υπήρξε μία από τις πιο επιφανείς προσωπικότητες της νεότερης πολιτικής ιστορίας της Ελλάδας. Πατέρας του Ανδρέα Παπανδρέου και παππούς του Γεωργίου Α. Παπανδρέου. Διετέλεσε αρκετές φορές πρωθυπουργός της Ελλάδας, αν και για μικρό χρονικό διάστημα κάθε φορά, και απέκτησε το προσωνύμιο «Γέρος της Δημοκρατίας».
Ο Γεώργιος Παπανδρέου γεννήθηκε στο Καλέντζι της Αχαΐας και ήταν το τρίτο παιδί του ιερέα Ανδρέα Σταυρόπουλου και της συζύγου του Παγώνας. Δεν ευτύχισε να γνωρίσει τη μητέρα του η οποία απεβίωσε λίγους μήνες μετά τη γέννησή του. Ξεκίνησε τις σπουδές του στο τετρατάξιο σχολείο του χωριού του και στη συνέχεια στο Σχολαρχείο της γειτονικής Χαλανδρίτσας. Δύο χρόνια αργότερα και αφού ο πατέρας του μετατέθηκε στην Πάτρα γράφτηκε στο Γυμνάσιο της αχαϊκής πρωτεύουσας όπου ήδη φοιτούσε ο μεγαλύτερος αδερφός του, Νίκος. Το 1901 έχασε την αδερφή του, Μαγδαληνή, απο φυματίωση σε ηλικία μόλις 19 ετών. Την ίδια χρονιά αποφάσισε μαζί με τον αδερφό του να επισημοποιήσουν το επίθετο με το οποίο ήταν άλλωστε γνωστοί: Από Γεώργιος Σταυρόπουλος έγινε Γεώργιος Παπανδρέου.
Σπούδασε νομικά στην Αθήνα και πολιτικές επιστήμες στο Βερολίνο. Από νεαρός αναμίχθηκε στην πολιτική υποστηρίζοντας τον φιλελεύθερο Ελευθέριο Βενιζέλο, ο οποίος το 1916 τον διόρισε νομάρχη στην Λέσβο. Την περίοδο 1917-1920 διατέλεσε γενικός διευθυντής Χίου. Παντρεύτηκε την Πολωνίδα Σοφία Μινέικο με την οποία απέκτησε τον Ανδρέα Παπανδρέου που γεννήθηκε στην Χίο το 1919.
Κατά την πολιτική κρίση που δημιουργήθηκε με θέμα την είσοδο της Ελλάδας στον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο, ο Παπανδρέου ήταν από τους σφοδρότερους υποστηρικτές του Βενιζέλου εναντίον του φιλογερμανού Βασιλιά Κωνσταντίνου Α΄. Όταν ο Βενιζέλος αναγκάστηκε να εγκαταλείψει την Αθήνα, ο Παπανδρέου τον συνόδεψε στην Κρήτη κι έπειτα πήγε στην Λέσβο, όπου κινητοποίησε τους αντιμοναρχικούς υποστηρικτές του στα νησιά και υποστήριξε την επαναστατική κυβέρνηση Εθνικής Άμυνας του Βενιζέλου στην Θεσσαλονίκη. Το 1921 επέζησε από μια απόπειρα δολοφονίας, ενώ το 1922 υποστήριξε την επανάσταση. Ο Παπανδρέου εκλέχτηκε βουλευτής με το κόμμα Φιλελευθέρων του Βενιζέλου και το 1923 ο Στυλιανός Γονατάς τον διόρισε Υπουργό Εσωτερικών. Αργότερα υπηρέτησε ως Υπουργός Εθνικής Οικονομίας με την κυβέρνηση Μιχαλακοπούλου. Η δικτατορία του Πάγκαλου τον εξόρισε. Κατά την Α' Δημοκρατία της περιόδου 1924-1935 υπηρέτησε ως Υπουργός Παιδείας επί Βενιζέλου (1930-1932) και Υπουργός Συγκοινωνιών το 1933 πάλι με την κυβέρνηση Βενιζέλου. Το 1935 ίδρυσε το "Δημοκρατικό κόμμα" το οποίο μετονομάστηκε αργότερα σε "Δημοκρατικό Σοσιαλιστικό".
Ως σταθερός πολέμιος της μοναρχίας εξορίστηκε το 1936 στην Άνδρο και στα Κύθηρα από τον δικτάτορα Ιωάννη Μεταξά. Κατά την κατοχή της Ελλάδας από τους Γερμανούς στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο συνελήφθη στις αρχές του 1942 από τους Ιταλούς και φυλακίστηκε για ένα τρίμηνο στις φυλακές Αβέρωφ. Το 1944 αποφάσισε να συνταχθεί με τη βασιλική εξόριστη κυβέρνηση στην Αίγυπτο και οργάνωσε το συνέδριο του Λιβάνου (Μάιος 1944), όπου αποφασίστηκε ο σχηματισμός κυβερνήσεως Εθνικής Ενότητας (Μάιος 1944) με συμμετοχή όλων των πολιτικών παρατάξεων υπό την πρωθυπουργία του. Τον Οκτώβριο του 1944, αμέσως μετά την απελευθέρωση και την συμφωνία της Καζέρτας, επέστρεψε στην Ελλάδα, αλλά μετά τα Δεκεμβριανά παραιτήθηκε από πρωθυπουργός.
Συνέχεια...
Ο Γεώργιος Παπανδρέου (18 Φεβρουαρίου 1888 - 1 Νοεμβρίου 1968) υπήρξε μία από τις πιο επιφανείς προσωπικότητες της νεότερης πολιτικής ιστορίας της Ελλάδας. Πατέρας του Ανδρέα Παπανδρέου και παππούς του Γεωργίου Α. Παπανδρέου. Διετέλεσε αρκετές φορές πρωθυπουργός της Ελλάδας, αν και για μικρό χρονικό διάστημα κάθε φορά, και απέκτησε το προσωνύμιο «Γέρος της Δημοκρατίας».
Ο Γεώργιος Παπανδρέου γεννήθηκε στο Καλέντζι της Αχαΐας και ήταν το τρίτο παιδί του ιερέα Ανδρέα Σταυρόπουλου και της συζύγου του Παγώνας. Δεν ευτύχισε να γνωρίσει τη μητέρα του η οποία απεβίωσε λίγους μήνες μετά τη γέννησή του. Ξεκίνησε τις σπουδές του στο τετρατάξιο σχολείο του χωριού του και στη συνέχεια στο Σχολαρχείο της γειτονικής Χαλανδρίτσας. Δύο χρόνια αργότερα και αφού ο πατέρας του μετατέθηκε στην Πάτρα γράφτηκε στο Γυμνάσιο της αχαϊκής πρωτεύουσας όπου ήδη φοιτούσε ο μεγαλύτερος αδερφός του, Νίκος. Το 1901 έχασε την αδερφή του, Μαγδαληνή, απο φυματίωση σε ηλικία μόλις 19 ετών. Την ίδια χρονιά αποφάσισε μαζί με τον αδερφό του να επισημοποιήσουν το επίθετο με το οποίο ήταν άλλωστε γνωστοί: Από Γεώργιος Σταυρόπουλος έγινε Γεώργιος Παπανδρέου.
Σπούδασε νομικά στην Αθήνα και πολιτικές επιστήμες στο Βερολίνο. Από νεαρός αναμίχθηκε στην πολιτική υποστηρίζοντας τον φιλελεύθερο Ελευθέριο Βενιζέλο, ο οποίος το 1916 τον διόρισε νομάρχη στην Λέσβο. Την περίοδο 1917-1920 διατέλεσε γενικός διευθυντής Χίου. Παντρεύτηκε την Πολωνίδα Σοφία Μινέικο με την οποία απέκτησε τον Ανδρέα Παπανδρέου που γεννήθηκε στην Χίο το 1919.
Κατά την πολιτική κρίση που δημιουργήθηκε με θέμα την είσοδο της Ελλάδας στον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο, ο Παπανδρέου ήταν από τους σφοδρότερους υποστηρικτές του Βενιζέλου εναντίον του φιλογερμανού Βασιλιά Κωνσταντίνου Α΄. Όταν ο Βενιζέλος αναγκάστηκε να εγκαταλείψει την Αθήνα, ο Παπανδρέου τον συνόδεψε στην Κρήτη κι έπειτα πήγε στην Λέσβο, όπου κινητοποίησε τους αντιμοναρχικούς υποστηρικτές του στα νησιά και υποστήριξε την επαναστατική κυβέρνηση Εθνικής Άμυνας του Βενιζέλου στην Θεσσαλονίκη. Το 1921 επέζησε από μια απόπειρα δολοφονίας, ενώ το 1922 υποστήριξε την επανάσταση. Ο Παπανδρέου εκλέχτηκε βουλευτής με το κόμμα Φιλελευθέρων του Βενιζέλου και το 1923 ο Στυλιανός Γονατάς τον διόρισε Υπουργό Εσωτερικών. Αργότερα υπηρέτησε ως Υπουργός Εθνικής Οικονομίας με την κυβέρνηση Μιχαλακοπούλου. Η δικτατορία του Πάγκαλου τον εξόρισε. Κατά την Α' Δημοκρατία της περιόδου 1924-1935 υπηρέτησε ως Υπουργός Παιδείας επί Βενιζέλου (1930-1932) και Υπουργός Συγκοινωνιών το 1933 πάλι με την κυβέρνηση Βενιζέλου. Το 1935 ίδρυσε το "Δημοκρατικό κόμμα" το οποίο μετονομάστηκε αργότερα σε "Δημοκρατικό Σοσιαλιστικό".
Ως σταθερός πολέμιος της μοναρχίας εξορίστηκε το 1936 στην Άνδρο και στα Κύθηρα από τον δικτάτορα Ιωάννη Μεταξά. Κατά την κατοχή της Ελλάδας από τους Γερμανούς στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο συνελήφθη στις αρχές του 1942 από τους Ιταλούς και φυλακίστηκε για ένα τρίμηνο στις φυλακές Αβέρωφ. Το 1944 αποφάσισε να συνταχθεί με τη βασιλική εξόριστη κυβέρνηση στην Αίγυπτο και οργάνωσε το συνέδριο του Λιβάνου (Μάιος 1944), όπου αποφασίστηκε ο σχηματισμός κυβερνήσεως Εθνικής Ενότητας (Μάιος 1944) με συμμετοχή όλων των πολιτικών παρατάξεων υπό την πρωθυπουργία του. Τον Οκτώβριο του 1944, αμέσως μετά την απελευθέρωση και την συμφωνία της Καζέρτας, επέστρεψε στην Ελλάδα, αλλά μετά τα Δεκεμβριανά παραιτήθηκε από πρωθυπουργός.
Συνέχεια...
Στήβεν Ράνσιμαν
Ο σερ Τζέημς Κόχραν Στήβενσον Ράνσιμαν (αγγλικά: Sir James Cochran Stevenson Runciman), γνωστότερος ως σερ Στήβεν Ράνσιμαν, είναι ένας από τους γνωστότερους Άγγλους ιστορικούς. Πρόκειται πιθανότατα για τον γνωστότερο βυζαντινολόγο του 20ού αιώνα.
Γεννήθηκε στο Νορθούμπερλαντ στις 7 Ιουλίου 1903. Ο παππούς του ήταν Λόρδος Ράνσιμαν και ο πατέρας του ο υποκόμης Ράνσιμαν του Ντόξφορντ, ο ίδιος όμως ως δευτερότοκος γιος δεν κληρονόμησε κανέναν από τους οικογενειακούς τίτλους. Λέγεται ότι σε ηλικία 5 ετών μιλούσε και διάβαζε ελληνικά και λατινικά. Κατά τη διάρκεια των σπουδών και των μελετών του έμαθε αρκετές από τις δυτικές γλώσσες, καθώς και Αραβικά, Περσικά, Τουρκικά, εβραϊκά, συριακά, αρμενικά και γεωργιανά για τη μελέτη των πηγών της Μεσαιωνικής ιστορίας. Το 1921 εισήλθε στο Trinity College του Καίμπριτζ, για σπουδές στην Ιστορία. Μετά την ολοκλήρωση των σπουδών του άρχισε να ταξιδεύει, εκμεταλλευόμενος την περιουσία που κληρονόμησε από τον παππού του. Το διάστημα 1942-1945 υπήρξε καθηγητής Βυζαντινής Ιστορίας και Τέχνης στο Πανεπιστήμιο της Κωνσταντινούπολης. Χάρη στην έρευνα που έκανε την περίοδο αυτή στην Τουρκία δημοσίευσε το διάστημα 1951-1954 σε 3 τόμους το μνημειώδες έργο του για την Ιστορία των Σταυροφοριών. Στα χρόνια που ακολούθησαν δημοσίευσε πληθώρα έργων για την ιστορία του Βυζαντίου και των γειτόνων του, σε όλο το εύρος από τη Συρία μέχρι τη Σικελία. Στην προσωπική του ζωή ο Ράνσιμαν παρέμενε ένας παλιομοδίτης εκκεντρικός Άγγλος αριστοκράτης, που ασχολούνταν με ιδιαίτερο ενθουσιασμό με τον αποκρυφισμό. Μνημειώδης είναι ο θαυμασμός που εξέφραζε για την Ορθοδοξία. Διατηρούσε επίσης στενές σχέσεις με τις κυριότερες αριστοκρατικές οικογένειες της Ευρώπης. Λίγο καιρό πριν πεθάνει ασπάστηκε την Ορθοδοξία, βαπτιζόμενος στο Άγιο Όρος. Πέθανε στο Ράντγουέη του Γουώργουικσάιρ την 1η Νοεμβρίου 2000.
Πηγή: wikipedia
Ο σερ Τζέημς Κόχραν Στήβενσον Ράνσιμαν (αγγλικά: Sir James Cochran Stevenson Runciman), γνωστότερος ως σερ Στήβεν Ράνσιμαν, είναι ένας από τους γνωστότερους Άγγλους ιστορικούς. Πρόκειται πιθανότατα για τον γνωστότερο βυζαντινολόγο του 20ού αιώνα.
Γεννήθηκε στο Νορθούμπερλαντ στις 7 Ιουλίου 1903. Ο παππούς του ήταν Λόρδος Ράνσιμαν και ο πατέρας του ο υποκόμης Ράνσιμαν του Ντόξφορντ, ο ίδιος όμως ως δευτερότοκος γιος δεν κληρονόμησε κανέναν από τους οικογενειακούς τίτλους. Λέγεται ότι σε ηλικία 5 ετών μιλούσε και διάβαζε ελληνικά και λατινικά. Κατά τη διάρκεια των σπουδών και των μελετών του έμαθε αρκετές από τις δυτικές γλώσσες, καθώς και Αραβικά, Περσικά, Τουρκικά, εβραϊκά, συριακά, αρμενικά και γεωργιανά για τη μελέτη των πηγών της Μεσαιωνικής ιστορίας. Το 1921 εισήλθε στο Trinity College του Καίμπριτζ, για σπουδές στην Ιστορία. Μετά την ολοκλήρωση των σπουδών του άρχισε να ταξιδεύει, εκμεταλλευόμενος την περιουσία που κληρονόμησε από τον παππού του. Το διάστημα 1942-1945 υπήρξε καθηγητής Βυζαντινής Ιστορίας και Τέχνης στο Πανεπιστήμιο της Κωνσταντινούπολης. Χάρη στην έρευνα που έκανε την περίοδο αυτή στην Τουρκία δημοσίευσε το διάστημα 1951-1954 σε 3 τόμους το μνημειώδες έργο του για την Ιστορία των Σταυροφοριών. Στα χρόνια που ακολούθησαν δημοσίευσε πληθώρα έργων για την ιστορία του Βυζαντίου και των γειτόνων του, σε όλο το εύρος από τη Συρία μέχρι τη Σικελία. Στην προσωπική του ζωή ο Ράνσιμαν παρέμενε ένας παλιομοδίτης εκκεντρικός Άγγλος αριστοκράτης, που ασχολούνταν με ιδιαίτερο ενθουσιασμό με τον αποκρυφισμό. Μνημειώδης είναι ο θαυμασμός που εξέφραζε για την Ορθοδοξία. Διατηρούσε επίσης στενές σχέσεις με τις κυριότερες αριστοκρατικές οικογένειες της Ευρώπης. Λίγο καιρό πριν πεθάνει ασπάστηκε την Ορθοδοξία, βαπτιζόμενος στο Άγιο Όρος. Πέθανε στο Ράντγουέη του Γουώργουικσάιρ την 1η Νοεμβρίου 2000.
Πηγή: wikipedia
Στηβ Τζομπς
Ο Στήβεν Πωλ Τζομπς (Steven Paul Jobs, γενν. 24 Φεβρουαρίου 1955) είναι ένας από τους συνιδρυτές της Apple και ιδρυτής της Pixar. Έχει χαρακτηριστεί ως οραματιστής στον χώρο των υπολογιστών και πολλές ιδέες του άλλαξαν των τρόπο που οι καταναλωτές χρησιμοποιούν την ψηφιακή τεχνολογία. Ήταν από τους πρώτους που συνέλαβαν την ιδέα του οικιακού προσωπικού υπολογιστή.
Η πρώτη του επιτυχία ήταν ο Macintosh το 1984 ο οποίος ήταν ένας επιτυχημένος εμπορικά υπολογιστής, λόγω της ευχρηστίας του. Η επιτυχία του οφείλεται στο ότι είχε έγχρωμα γραφικά, γραφικό περιβάλλον και ποντίκι, όταν οι χρήστες του DOS μπορούσαν να δώσουν οδηγίες μόνο μέσω της γραμμής εντολών. Για την κατασκευή του λειτουργικού (MAC OS) και των προγραμμάτων που το συνόδευαν ζήτησε τη βοήθεια της Microsoft.
Μετά από 30 χρόνια στην Apple, ο Στηβ Τζομπς παρέδωσε τη διοίκηση της εταιρείας στον μάνατζερ της Pepsi, John Sculley. Αυτή του η κίνηση ήταν αιτία να διωχθεί από τους μετόχους της εταιρείας του. Το 1986 ίδρυσε την εταιρεία NeXT. Η εταιρεία δημιουργούσε υπολογιστές με το λειτουργικό σύστημα NEXTSTEP, το οποίο ήταν βασισμένο στο Unix. Αν και το εγχείρημα του δεν είχε επιτυχία, αποτέλεσε τη βάση για το λειτουργικό σύστημα MAC OS X.
Κατόπιν αγόρασε την εταιρεία Pixar που ανήκε στον Τζορτζ Λούκας, τον δημιουργό του Πολέμου των άστρων. Σε συνεργασία με την Walt Disney δημιούργησε την ταινία κινουμένων σχεδίων Toy Story. Η επιτυχία της έφερε τον Τζομπς στο προσκήνιο και το 1988 η Apple ύστερα από μακροχρόνια πτώση αποφάσισε να τον προσλάβει με τον ετήσιο μισθό του ενός δολαρίου. Αν και ο μισθός ήταν εξωφρενικός και ισχύει μέχρι σήμερα, του δόθηκαν μετοχές τις εταιρείας που σήμερα τον έχουν κάνει τον πιο ακριβοπληρωμένο υπάλληλο της Αμερικής.
Το λανσάρισμα των πολύχρωμων και αξιόπιστων iMac άλλαξε την αισθητική των υπολογιστών σαν αντικείμενα.[εκκρεμεί παραπομπή] Στον χώρο των πολυμέσων ο iMac ήταν ανώτερος από το IBM PC και εταιρείες όπως η Adobe και Macromedia συνείσφεραν στην επιτυχία του παρέχοντας προγράμματα πολυμέσων για αυτόν. Αν και οι χρήστες των Mac θέλουν παραδοσιακά να παραμένουν αποστασιοποιημένοι από τα ΙΒΜ PC και τα Microsoft Windows, o Στηβ δεν ακολούθησε αυτή την γραμμή. Όπως με τον Macintosh το 1984 έτσι και με τον iMac ζήτησε ξανά την συνδρομή της Microsoft η οποία κατασκεύασε το Microsoft Office 98 για Mac. Αυτή η σουίτα εφαρμογών γραφείου έκανε αρκετούς να περάσουν στον χώρο των Mac.
Επόμενη κίνηση του Στηβ Τζομπς ήταν η δημιουργία του λειτουργικού συστήματος Mac OS X το 1999. Το Mac OS X στηρίζεται πάνω στο λειτουργικό UNIX και αυτό εγγυάται ταχύτητα και ασφάλεια.
Ο Τζομπς αντιλαμβανόμενος την επανάσταση του Ίντερνετ και της ψηφιακής μουσικής δημιούργησε το 2001 το iPod. Αν και σχετικά ακριβό, η τιμή του ελάχιστα ξεπερνούσε το κόστος παραγωγής. Κύρια πηγή εσόδων ήταν η εφαρμογή iTunes που συνεργάζεται με το iPod και επιτρέπει την νόμιμη αναπαραγωγή μουσικών κομματιών που κοστίζουν ένα δολάριο έκαστο. Το iTunes και το iPod είναι μακράν τα πιο επιτυχημένα προϊόντα στην κατηγορία τους, κατέχοντας ποσοστά αγοράς 88% και 75% αντίστοιχα τον Ιανουάριο του 2007[εκκρεμεί παραπομπή] και είναι συμβατά με εκδόσεις των Windows.
Πηγή: wikipedia
Ο Στήβεν Πωλ Τζομπς (Steven Paul Jobs, γενν. 24 Φεβρουαρίου 1955) είναι ένας από τους συνιδρυτές της Apple και ιδρυτής της Pixar. Έχει χαρακτηριστεί ως οραματιστής στον χώρο των υπολογιστών και πολλές ιδέες του άλλαξαν των τρόπο που οι καταναλωτές χρησιμοποιούν την ψηφιακή τεχνολογία. Ήταν από τους πρώτους που συνέλαβαν την ιδέα του οικιακού προσωπικού υπολογιστή.
Η πρώτη του επιτυχία ήταν ο Macintosh το 1984 ο οποίος ήταν ένας επιτυχημένος εμπορικά υπολογιστής, λόγω της ευχρηστίας του. Η επιτυχία του οφείλεται στο ότι είχε έγχρωμα γραφικά, γραφικό περιβάλλον και ποντίκι, όταν οι χρήστες του DOS μπορούσαν να δώσουν οδηγίες μόνο μέσω της γραμμής εντολών. Για την κατασκευή του λειτουργικού (MAC OS) και των προγραμμάτων που το συνόδευαν ζήτησε τη βοήθεια της Microsoft.
Μετά από 30 χρόνια στην Apple, ο Στηβ Τζομπς παρέδωσε τη διοίκηση της εταιρείας στον μάνατζερ της Pepsi, John Sculley. Αυτή του η κίνηση ήταν αιτία να διωχθεί από τους μετόχους της εταιρείας του. Το 1986 ίδρυσε την εταιρεία NeXT. Η εταιρεία δημιουργούσε υπολογιστές με το λειτουργικό σύστημα NEXTSTEP, το οποίο ήταν βασισμένο στο Unix. Αν και το εγχείρημα του δεν είχε επιτυχία, αποτέλεσε τη βάση για το λειτουργικό σύστημα MAC OS X.
Κατόπιν αγόρασε την εταιρεία Pixar που ανήκε στον Τζορτζ Λούκας, τον δημιουργό του Πολέμου των άστρων. Σε συνεργασία με την Walt Disney δημιούργησε την ταινία κινουμένων σχεδίων Toy Story. Η επιτυχία της έφερε τον Τζομπς στο προσκήνιο και το 1988 η Apple ύστερα από μακροχρόνια πτώση αποφάσισε να τον προσλάβει με τον ετήσιο μισθό του ενός δολαρίου. Αν και ο μισθός ήταν εξωφρενικός και ισχύει μέχρι σήμερα, του δόθηκαν μετοχές τις εταιρείας που σήμερα τον έχουν κάνει τον πιο ακριβοπληρωμένο υπάλληλο της Αμερικής.
Το λανσάρισμα των πολύχρωμων και αξιόπιστων iMac άλλαξε την αισθητική των υπολογιστών σαν αντικείμενα.[εκκρεμεί παραπομπή] Στον χώρο των πολυμέσων ο iMac ήταν ανώτερος από το IBM PC και εταιρείες όπως η Adobe και Macromedia συνείσφεραν στην επιτυχία του παρέχοντας προγράμματα πολυμέσων για αυτόν. Αν και οι χρήστες των Mac θέλουν παραδοσιακά να παραμένουν αποστασιοποιημένοι από τα ΙΒΜ PC και τα Microsoft Windows, o Στηβ δεν ακολούθησε αυτή την γραμμή. Όπως με τον Macintosh το 1984 έτσι και με τον iMac ζήτησε ξανά την συνδρομή της Microsoft η οποία κατασκεύασε το Microsoft Office 98 για Mac. Αυτή η σουίτα εφαρμογών γραφείου έκανε αρκετούς να περάσουν στον χώρο των Mac.
Επόμενη κίνηση του Στηβ Τζομπς ήταν η δημιουργία του λειτουργικού συστήματος Mac OS X το 1999. Το Mac OS X στηρίζεται πάνω στο λειτουργικό UNIX και αυτό εγγυάται ταχύτητα και ασφάλεια.
Ο Τζομπς αντιλαμβανόμενος την επανάσταση του Ίντερνετ και της ψηφιακής μουσικής δημιούργησε το 2001 το iPod. Αν και σχετικά ακριβό, η τιμή του ελάχιστα ξεπερνούσε το κόστος παραγωγής. Κύρια πηγή εσόδων ήταν η εφαρμογή iTunes που συνεργάζεται με το iPod και επιτρέπει την νόμιμη αναπαραγωγή μουσικών κομματιών που κοστίζουν ένα δολάριο έκαστο. Το iTunes και το iPod είναι μακράν τα πιο επιτυχημένα προϊόντα στην κατηγορία τους, κατέχοντας ποσοστά αγοράς 88% και 75% αντίστοιχα τον Ιανουάριο του 2007[εκκρεμεί παραπομπή] και είναι συμβατά με εκδόσεις των Windows.
Πηγή: wikipedia
Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι
Ο Φιοντόρ Μιχαήλοβιτς Ντοστογιέφσκι (Fyodor Mikhailovich Dostoevsky, ρωσ. Фёдор Михайлович Достоевский) υπήρξε κορυφαία μορφή της παγκόσμιας λογοτεχνίας, ρωσικής καταγωγής. Γεννήθηκε το 1821 στη Μόσχα. Σπούδασε στη Στρατιωτική Σχολή Μηχανικών της Αγίας Πετρούπολης. Υπηρέτησε στο στρατό για ένα μικρό χρονικό διάστημα αλλά τον εγκατέλειψε γρήγορα γιά να αφοσιωθεί στη λογοτεχνία. Μελέτησε την κοινωνία και τον κόσμο όχι θεωρητικά αλλά στην πράξη. Θέμα των έργων του, η ίδια η ζωή. Είδε από κοντά τις υποβαθμισμένες συνοικίες, γνώρισε τη φτώχεια, τον πόνο, την εξαθλίωση των ταπεινών ανθρώπων και στη συνέχεια μετέφερε τις εικόνες αυτές στα μυθιστορήματα του. Ασχολήθηκε με τον άνθρωπο και την κοινωνία και υπήρξε αγωνιστής και επαναστάτης.
Εναντιώθηκε στην πολιτική του Τσάρου Νικολάου του Α'. Αυτή του η στάση είχε αποτέλεσμα να κατηγορηθεί για συνωμοσία και να καταδικαστεί σε τετραετή φυλάκιση. Τα χρόνια του εγκλεισμού του στις φυλακές του Όμσκ υπέφερε τρομερά βασανιστήρια και εξευτελισμούς. Στα χρόνια της φυλάκισης και εξορίας του αντλούσε δύναμη από μια Καινή Διαθήκη που είχε μαζί του. Το 1859 επέστρεψε στην Πετρούπολη και εξέδωσε μαζί με τον αδελφό του δύο περιοδικά τα οποία, όμως, δεν σημείωσαν επιτυχία με αποτέλεσμα ο Ντοστογιέφσκι να βρεθεί καταχρεωμένος. Ο μόνος τρόπος γιά να συγκεντρώσει χρήματα και να ξεπληρώσει τα χρέη του ήταν η συγγραφή. Άρχισε λοιπόν να γράφει συνέχεια και ακούραστα με αποτέλεσμα να καταφέρει να ζήσει τα τελευταία χρόνια της ζωής του σχετικά άνετα. Σε αυτό το διάστημα έγραψε τα καλύτερα του έργα: Ο παίκτης, Οι αδερφοί Καραμαζώφ, Έγκλημα και Τιμωρία, Ο Ηλίθιος, Οι δαιμονισμένοι. Όταν κατάφερε πλέον να ανασάνει από το βάρος των χρεών ανέλαβε τη διεύθυνση του περιοδικού Πολίτης και λίγα χρόνια αργότερα εξέδωσε το δικό του περιοδικό, Το Ημερολόγιο Ενός Συγγραφέα, που σε αντίθεση με τις προηγούμενες εκδοτικές εμπειρίες σημείωσε τεράστια επιτυχία. Πέθανε το 1881 στην Πετρούπολη σε ηλικία 60 ετών.
Ο θάνατος του Ντοστογιέφσκι
Στις αρχές Οκτώβρη του 1878, ο Ντοστογιέφσκι με την οικογένειά του μετακόμισε σ' ένα διαμέρισμα στην Οδό Κουζνέτσνυ αριθ. 5. Η απόφαση να πάει σ' ένα νέο σπίτι συνδέεται με τον τραγικό θάνατο του μικρότερου γιού του στις 16 Μαίου 1878 από επιληψία, αρρώστια που είχε κληρονομήσει από τον ίδιο τον πατέρα του.
Το διαμέρισμα αυτό της Κουζνέτσνυ αριθ. 5, όπου ο Ντοστογιέφσκι έζησε για 2 1/2 χρόνια μέχρι το θάνατό του, ήταν στο δεύτερο όροφο με έξι δωμάτια και παράθυρα με θέα στην Εκκλησία του Αγίου Βλαντίμιρ, όπου ο Ντοστογιέφσκι εκκλησιαζόταν στα τελευταία χρόνια της ζωής του. Σ' αυτό το σπίτι με την ταπεινή επίπλωση, ο Ντοστογιέφσκι έγραψε το τελευταίο μυθιστόρημά του "Οι Αδελφοί Καραμάζωβ". Το Νοέμβριο του 1991, με τη συμπλήρωση 150 χρόνων από τη γέννηση του συγγραφέα, το Μουσείο Ντοστογιέφσκι της Αγίας Πετρούπολης άνοιξε στο κοινό τις πύλες του στο σπίτι αυτό.
Ο Ντοστογιέφσκι, πέρα από επιληπτικός, υπέφερε σ' όλη του τη ζωή και από ασθένεια των πνευμόνων. Στις 26 Γενάρη του 1881, είχε μια σοβαρή πνευμονική αιμορραγία. Το βράδυ της ίδιας ημέρας κάλεσαν τον ιερέα της γειτονικής Εκκλησίας του Αγίου Βλαντίμιρ κι ο Ντοστογιέφσκι εξομολογήθηκε και δέχτηκε τη Θεία Κοινωνία.
Στις 28 Γενάρη του 1881, ώρα 8.36 το βράδυ, ο Φιοντόρ Μιχαήλοβιτς Ντοστογιέφσκι πέθανε. Τα νέα για το θάνατο του Ντοστογιέφσκι τάραξαν αφάνταστα τους Ρώσους της Αγίας Πετρούπολης. Για δυο συνεχείς ημέρες, 29-30 του Γενάρη, το διαμέρισμα της Οδού Κουζνέτσνυ αριθ. 5 κατακλυζόταν από κόσμο, που ποταμηδόν συνέρρεε για το τελευταίο αντίο - μπροστά στο ξεσκέπαστο φέρετρο στη μέση του γραφείου του - στον πολυαγαπημένο του συγγραφέα.
Το Σάββατο στις 31 Γενάρη, η σωρός του Ντοστογιέφσκι μεταφέρθηκε από το σπίτι της Οδού Κουζνέτσνυ αριθ. 5. Όλη η Αγία Πετρούπολη, δίχως άλλο προηγούμενο, ακολούθησε τη νεκρική πομπή προς το Μοναστήρι του Αλέξανδρου Νέφσκι, όπου θα γινόταν η ταφή.
Πρωτομηνιά, Φλεβάρης του 1881, μετά την εξόδιο λειτουργία στην Εκκλησία του Αγίου Πνεύματος της Μονής και με την παρουσία τεράστιου πλήθους ανθρώπων, ο Ντοστογιέφσκι τάφηκε στο Κοιμητήριο Τίχβιν του Μοναστηριού Αλέξανδρου Νέφσκι, δίπλα στον τάφο του Ρώσου ποιητή Βασίλι Ζουκόφσκι. Στα 1883, σε επιτάφια τελετή, έγιναν τα αποκαλυπτήρια του μνημείου και της προτομής του Ντοστογιέφσκι, έργο του γλύπτη Ν. Λαβρέτσκυ.
Όχι μακρυά από τον τάφο του Ντοστογιέφσκι, βρίσκονται και οι τάφοι διάσημων συνθετών της Ρωσίας - Τσα'ικόφσκι, Ρίμσκι-Κόρσακωφ, Μουσόργκσκι, Μποροντίν, Γκλίνκα.
Πηγή: wikipedia
Ο Φιοντόρ Μιχαήλοβιτς Ντοστογιέφσκι (Fyodor Mikhailovich Dostoevsky, ρωσ. Фёдор Михайлович Достоевский) υπήρξε κορυφαία μορφή της παγκόσμιας λογοτεχνίας, ρωσικής καταγωγής. Γεννήθηκε το 1821 στη Μόσχα. Σπούδασε στη Στρατιωτική Σχολή Μηχανικών της Αγίας Πετρούπολης. Υπηρέτησε στο στρατό για ένα μικρό χρονικό διάστημα αλλά τον εγκατέλειψε γρήγορα γιά να αφοσιωθεί στη λογοτεχνία. Μελέτησε την κοινωνία και τον κόσμο όχι θεωρητικά αλλά στην πράξη. Θέμα των έργων του, η ίδια η ζωή. Είδε από κοντά τις υποβαθμισμένες συνοικίες, γνώρισε τη φτώχεια, τον πόνο, την εξαθλίωση των ταπεινών ανθρώπων και στη συνέχεια μετέφερε τις εικόνες αυτές στα μυθιστορήματα του. Ασχολήθηκε με τον άνθρωπο και την κοινωνία και υπήρξε αγωνιστής και επαναστάτης.
Εναντιώθηκε στην πολιτική του Τσάρου Νικολάου του Α'. Αυτή του η στάση είχε αποτέλεσμα να κατηγορηθεί για συνωμοσία και να καταδικαστεί σε τετραετή φυλάκιση. Τα χρόνια του εγκλεισμού του στις φυλακές του Όμσκ υπέφερε τρομερά βασανιστήρια και εξευτελισμούς. Στα χρόνια της φυλάκισης και εξορίας του αντλούσε δύναμη από μια Καινή Διαθήκη που είχε μαζί του. Το 1859 επέστρεψε στην Πετρούπολη και εξέδωσε μαζί με τον αδελφό του δύο περιοδικά τα οποία, όμως, δεν σημείωσαν επιτυχία με αποτέλεσμα ο Ντοστογιέφσκι να βρεθεί καταχρεωμένος. Ο μόνος τρόπος γιά να συγκεντρώσει χρήματα και να ξεπληρώσει τα χρέη του ήταν η συγγραφή. Άρχισε λοιπόν να γράφει συνέχεια και ακούραστα με αποτέλεσμα να καταφέρει να ζήσει τα τελευταία χρόνια της ζωής του σχετικά άνετα. Σε αυτό το διάστημα έγραψε τα καλύτερα του έργα: Ο παίκτης, Οι αδερφοί Καραμαζώφ, Έγκλημα και Τιμωρία, Ο Ηλίθιος, Οι δαιμονισμένοι. Όταν κατάφερε πλέον να ανασάνει από το βάρος των χρεών ανέλαβε τη διεύθυνση του περιοδικού Πολίτης και λίγα χρόνια αργότερα εξέδωσε το δικό του περιοδικό, Το Ημερολόγιο Ενός Συγγραφέα, που σε αντίθεση με τις προηγούμενες εκδοτικές εμπειρίες σημείωσε τεράστια επιτυχία. Πέθανε το 1881 στην Πετρούπολη σε ηλικία 60 ετών.
Ο θάνατος του Ντοστογιέφσκι
Στις αρχές Οκτώβρη του 1878, ο Ντοστογιέφσκι με την οικογένειά του μετακόμισε σ' ένα διαμέρισμα στην Οδό Κουζνέτσνυ αριθ. 5. Η απόφαση να πάει σ' ένα νέο σπίτι συνδέεται με τον τραγικό θάνατο του μικρότερου γιού του στις 16 Μαίου 1878 από επιληψία, αρρώστια που είχε κληρονομήσει από τον ίδιο τον πατέρα του.
Το διαμέρισμα αυτό της Κουζνέτσνυ αριθ. 5, όπου ο Ντοστογιέφσκι έζησε για 2 1/2 χρόνια μέχρι το θάνατό του, ήταν στο δεύτερο όροφο με έξι δωμάτια και παράθυρα με θέα στην Εκκλησία του Αγίου Βλαντίμιρ, όπου ο Ντοστογιέφσκι εκκλησιαζόταν στα τελευταία χρόνια της ζωής του. Σ' αυτό το σπίτι με την ταπεινή επίπλωση, ο Ντοστογιέφσκι έγραψε το τελευταίο μυθιστόρημά του "Οι Αδελφοί Καραμάζωβ". Το Νοέμβριο του 1991, με τη συμπλήρωση 150 χρόνων από τη γέννηση του συγγραφέα, το Μουσείο Ντοστογιέφσκι της Αγίας Πετρούπολης άνοιξε στο κοινό τις πύλες του στο σπίτι αυτό.
Ο Ντοστογιέφσκι, πέρα από επιληπτικός, υπέφερε σ' όλη του τη ζωή και από ασθένεια των πνευμόνων. Στις 26 Γενάρη του 1881, είχε μια σοβαρή πνευμονική αιμορραγία. Το βράδυ της ίδιας ημέρας κάλεσαν τον ιερέα της γειτονικής Εκκλησίας του Αγίου Βλαντίμιρ κι ο Ντοστογιέφσκι εξομολογήθηκε και δέχτηκε τη Θεία Κοινωνία.
Στις 28 Γενάρη του 1881, ώρα 8.36 το βράδυ, ο Φιοντόρ Μιχαήλοβιτς Ντοστογιέφσκι πέθανε. Τα νέα για το θάνατο του Ντοστογιέφσκι τάραξαν αφάνταστα τους Ρώσους της Αγίας Πετρούπολης. Για δυο συνεχείς ημέρες, 29-30 του Γενάρη, το διαμέρισμα της Οδού Κουζνέτσνυ αριθ. 5 κατακλυζόταν από κόσμο, που ποταμηδόν συνέρρεε για το τελευταίο αντίο - μπροστά στο ξεσκέπαστο φέρετρο στη μέση του γραφείου του - στον πολυαγαπημένο του συγγραφέα.
Το Σάββατο στις 31 Γενάρη, η σωρός του Ντοστογιέφσκι μεταφέρθηκε από το σπίτι της Οδού Κουζνέτσνυ αριθ. 5. Όλη η Αγία Πετρούπολη, δίχως άλλο προηγούμενο, ακολούθησε τη νεκρική πομπή προς το Μοναστήρι του Αλέξανδρου Νέφσκι, όπου θα γινόταν η ταφή.
Πρωτομηνιά, Φλεβάρης του 1881, μετά την εξόδιο λειτουργία στην Εκκλησία του Αγίου Πνεύματος της Μονής και με την παρουσία τεράστιου πλήθους ανθρώπων, ο Ντοστογιέφσκι τάφηκε στο Κοιμητήριο Τίχβιν του Μοναστηριού Αλέξανδρου Νέφσκι, δίπλα στον τάφο του Ρώσου ποιητή Βασίλι Ζουκόφσκι. Στα 1883, σε επιτάφια τελετή, έγιναν τα αποκαλυπτήρια του μνημείου και της προτομής του Ντοστογιέφσκι, έργο του γλύπτη Ν. Λαβρέτσκυ.
Όχι μακρυά από τον τάφο του Ντοστογιέφσκι, βρίσκονται και οι τάφοι διάσημων συνθετών της Ρωσίας - Τσα'ικόφσκι, Ρίμσκι-Κόρσακωφ, Μουσόργκσκι, Μποροντίν, Γκλίνκα.
Πηγή: wikipedia
Επισκέπτης
EDGAR ALLAN POE
Ο Πόε γεννήθηκε το 1809[2] στη Βοστώνη και οι γονείς του ήταν ηθοποιοί. Ο πατέρας του, Ντέηβιντ Πόε, εγκατέλειψε την οικογένεια του τον Ιούλιο του 1811 ενώ πέθανε πέντε μήνες αργότερα, στις 11 Δεκεμβρίου. Η μητέρα του, Ελίζαμπεθ Άρνολντ Χόπκινς, υπέφερε από φυματίωση και πέθανε στις 8 Δεκεμβρίου του 1811, ενώ ο Πόε ήταν μόλις δύο ετών. Μετά το θάνατο της μητέρας του, έζησε στο σπίτι του επιτυχημένου εμπόρου καπνού Τζον Άλλαν και μεγάλωσε στην πόλη Ρίτσμοντ της Βιρτζίνια.
Το 1815, η οικογένεια Άλλαν μετακόμισε στη Σκωτία και την Αγγλία, όπου έζησαν συνολικά για πέντε χρόνια. Στο διάστημα αυτό, ο Πόε φοίτησε σε δύο αγγλικά σχολεία κοντά στην πόλη του Λονδίνου. Μετά την επιστροφή του στο Ρίτσμοντ, εγγράφτηκε στο Πανεπιστήμιο της Βιρτζίνια, το 1826, όπου παρέμεινε μόνο για ένα χρόνο. Ήρθε σε σύγκρουση με τον πατριό του, εξαιτίας οικονομικών χρεών που ανέπτυξε μέσω της χαρτοπαιξίας, κατά την περίοδο φοίτησης του. Τελικά ο Πόε εγκατέλειψε το σπίτι των Άλλαν και κατατάχθηκε το 1827 στον αμερικανικό στρατό, πιθανότατα για λόγους οικονομικής επιβίωσης. Στην αίτηση κατάταξής του δήλωσε το όνομα Έντγκαρ Α. Πέρι, αναφέροντας επίσης ως ηλικία τα 22 χρόνια ενώ ήταν δεκαοχτώ ετών. Τον ίδιο χρόνο δημοσίευσε το πρώτο του βιβλίο, μία ποιητική συλλογή με τίτλο Ταμερλάνος και άλλα Ποιήματα.
Το 1829, εκδόθηκε το δεύτερο ποιητικό βιβλίο του Al Aaraaf, ενώ παράλληλα έκανε αίτηση εγγραφής στην στρατιωτική ακαδημία του Ουέστ Πόιντ (West Point), με την υποστήριξη του πατριού του. Εκεί θεωρείται πως ήρθε για πρώτη φορά σε επαφή με το έργο άλλων ρομαντικών ποιητών, ενώ σύντομα ανέπτυξε εκ νέου οικονομικά χρέη. Υπήρξε σκόπιμα αμελής ως προς τα καθήκοντά του[3] γεγονός που οδήγησε τελικά στην απόλυσή του. Αμέσως μετά, ο Πόε μετακόμισε στη Βαλτιμόρη όπου έζησε με την θεία του Μαρία Κλεμ και την πρώτη του ξαδέλφη Βιρτζίνια Ελίζα Κλεμ. Προκειμένου να συντηρείται οικονομικά, ξεκίνησε να γράφει πεζά κείμενα υποβάλλοντας συμμετοχή σε λογοτεχνικούς διαγωνισμούς. Το 1833, βραβεύτηκε για το διήγημά του Μήνυμα στο μπουκάλι, γεγονός που του εξασφάλισε μία πρώτη αναγνώριση σε ένα περιορισμένο τοπικό λογοτεχνικό κύκλο.
Το Δεκέμβριο του 1835, άρχισε να εργάζεται ως συντάκτης στην εφημερίδα Southern Literary Messenger (Λογοτεχνικός Αγγελιοφόρος του Νότου), στο Ρίτσμοντ. Την ίδια περίοδο παντρεύτηκε τη δεκατριάχρονη ξαδέρφη του, η οποία στο πιστοποιητικό του γάμου τους, αναφερόταν ψευδώς πως ήταν είκοσι ενός ετών.
Το 1838 εκδόθηκε η Αφήγηση του Άρθουρ Γκόρντον Πυμ (The Narrative of Arthur Gordon Pym) ενώ το καλοκαίρι του επόμενου χρόνου, ο Πόε μετακόμισε στη Φιλαδέλφεια, όπου ξεκίνησε να εργάζεται ως βοηθός συντάκτη στο περιοδικό Burton's Gentleman's Magazine. Δημοσίευσε αρκετά άρθρα, διηγήματα και κριτικές απολαμβάνοντας ολοένα και μεγαλύτερη φήμη. Το ίδιο διάστημα, εκδόθηκε η δίτομη συλλογή έργων του Tales of the Grotesque and Arabesque (Ιστορίες του Γκροτέσκου και του Αραβουργήματος), η οποία αν και δεν αποτέλεσε σημαντική εμπορική επιτυχία, επαινέθηκε από την κριτική και θεωρείται σήμερα ορόσημο στην ιστορία της αμερικανικής λογοτεχνίας. Ο Πόε εγκατέλειψε τη θέση του μετά από περίπου ένα χρόνο και ανέλαβε χρέη βοηθού συντάκτη στο περιοδικό Graham's Magazine.
Στις 20 Ιανουαρίου του 1842, η σύζυγός του έδειξε για πρώτη φορά δείγματα πως έπασχε από φυματίωση και υπό το βάρος της ασθένειάς της, ο Πόε κατέφυγε στο ποτό. Εγκατέλειψε εκ νέου την θέση του στο Graham's Magazine και επέστρεψε στη Νέα Υόρκη όπου εργάστηκε για ένα σύντομο χρονικό διάστημα στην εφημερίδα Evening Mirror και ως συντάκτης στην έκδοση του Broadway Journal. Στις 29 Ιανουαρίου του 1845 εκδόθηκε το ποίημα του Το Κοράκι, ένα από τα πιο γνωστά έργα του και το οποίο του πρόσφερε μεγάλη αναγνώριση, γεγονός που τον βοήθησε επίσης να αυξήσει το ισχνό του εισόδημα δίνοντας διαλέξεις. Ανατυπώθηκε σε αρκετές εφημερίδες και περιοδικά, ωστόσο ο ίδιος ο Πόε δεν αποκόμισε οικονομικά οφέλη από το ίδιο το έργο εξαιτίας της έλλειψης νόμων περί πνευματικών δικαιωμάτων.
Τον Ιανουάριο του 1847, η σύζυγός του Βιρτζίνια πέθανε και τον επόμενο χρόνο, ο Πόε αρραβωνιάστηκε την ποιήτρια Σάρα Έλεν Ουίτμαν. Ο προγραμματισμένος τους γάμος τελικά δεν πραγματοποιήθηκε, πιθανότατα εξαιτίας των προβλημάτων του Πόε με το ποτό. Σύμφωνα με μία άλλη εκδοχή, η μητέρα της Ουίτμαν είχε σημαντική συμβολή στη διάλυση της σχέσης τους. Με βάση την αλληλογραφία του Πόε, εκείνης της περιόδου, γνωρίζουμε ότι επιχείρησε να αυτοκτονήσει, από υπερβολική δόση λάβδανου. Αργότερα, ο Πόε επέστρεψε στο Ρίτσμοντ όπου αραβωνιάστηκε την Σάρα Ελμίρα Ρόυστερ και μαζί όρισαν ως ημερομηνία του γάμου τους την 17η Οκτωβρίου του 1849.
[Επεξεργασία] Ο θάνατός του
Ο τάφος του Πόε στη Βαλτιμόρη
Ο τάφος του Πόε στη Βαλτιμόρη
Σύμφωνα με επιστολή του προς την Μαρία Κλεμ στις 18 Σεπτεμβρίου του 1849, ο Πόε θα πραγματοποιούσε ένα ταξίδι στη Φιλαδέλφεια, προκειμένου να συναντήσει την ποιήτρια Λέον Λάουντ, με αφορμή την επιμέλεια της έκδοσης ενός τόμου με έργα της. Ανακαλύφθηκε σε παραληρηματική κατάσταση στους δρόμους της Βαλτιμόρης από έναν περαστικό, ο οποίος μετά από σχετική υπόδειξη του Πόε, έστειλε επιστολή στον Δρ. J. E. Snodgrass, ενημερώνοντας τον σχετικά. Ο Snodgrass έλαβε την επιστολή στις 3 Οκτωβρίου και την ίδια ημέρα φρόντισε, μαζί με τον θείο του Πόε, Χένρυ Χέρινγκ, για την μεταφορά του Πόε στο νοσοκομείο, όπου τελικά πέθανε στις 7 Οκτωβρίου. Καθώς δεν κατάφερε κατά τη διάρκεια της νοσηλείας του να συνέλθει επαρκώς, ο ίδιος δεν ήταν σε θέση να εξηγήσει πώς είχε οδηγηθεί στην κατάσταση του. Όταν βρέθηκε, φορούσε ρούχα που πιστεύεται ότι δεν του ανήκαν ενώ επανειλημμένα πρόφερε το όνομα Ρέυνολντς κατά την διάρκεια της τέταρτης νύχτας που έμεινε στο νοσοκομείο. Σύμφωνα με επιστολή του ιατρού Δρ. John J. Moran που εξέτασε τον Πόε στο νοσοκομείο, προς την θεία του, οι τελευταίες του λέξεις ήταν "Lord help my poor soul" ("Κύριε βοήθησε την φτωχή ψυχή μου").
Η πραγματική αιτία θανάτου του Πόε παραμένει ένα αμφιλεγόμενο ζήτημα και δεν υπάρχει μία οριστική θέση, καθώς ουδέποτε υπήρξε ή βρέθηκε ένα επίσημο πιστοποιητικό θανάτου. Ο Δρ. J. E. Snodgrass, ο οποίος γνώριζε προσωπικά τον Πόε και βρέθηκε μαζί του στις τελευταίες του ημέρες, βεβαίωνε πως ο θάνατός του ήταν απόρροια αλκοολισμού [4]. Αντίθετα, ο Δρ. John Moran, θεωρούσε πως ο θάνατός του δεν σχετιζόταν με χρήση κάποιου είδους τοξικής ουσίας [5]. Τόσο τα γραπτά του Snodgrass όσο και του Moran, με θέμα τις τελευταίες ημέρες ζωής του Πόε, περιέχουν σημαντικές αντιφάσεις με αποτέλεσμα να αντιμετωπίζονται εν γένει με δυσπιστία από τους μελετητές και βιογράφους του συγγραφέα. Πληθώρα άλλων θεωριών έχουν προταθεί επίσης, μεταξύ αυτών πιθανή σύφιλη, επιληψία, δηλητηρίαση, δολοφονία ή λύσσα [6], θεωρίες όμως που δεν επιβεβαιώνονται μέχρι σήμερα από επίσημα ιατρικά έγγραφα ή αναφορές.
Η ταφή του έγινε στις 8 ή 9 Οκτωβρίου και ο τάφος του βρίσκεται στη Βαλτιμόρη, όπου αποτελεί ένα ιδιαίτερο αξιοθέατο της περιοχής. Από το 1949, κάποιος ανώνυμος επισκέπτης επισκέπτεται τον τάφο του στις 19 Ιανουαρίου, αφήνοντας τρία κόκκινα τριαντάφυλλα και ένα μπουκάλι κονιάκ στη μνήμη του.
Την ημέρα της ταφής του Πόε, μία νεκρολογία δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα New York Tribune, υπογεγραμμένη με το ψευδώνυμο Ludwig, το οποίο όπως αποκαλύφθηκε αργότερα ανήκε στον εκδότη και επιμελητή ανθολογιών, Ρούφους Ουίλμοτ Γκρίζγουολντ. Η νεκρολογία ανέφερε στην εισαγωγή της: "O Έντγκαρ Άλλαν Πόε είναι νεκρός. Πέθανε στη Βαλτιμόρη προχθές. Η ανακοίνωση αυτή θα τρομάξει αρκετούς, αλλά λίγοι θα νιώσουν θλίψη για το γεγονός." [7] και θεωρείται απόρροια της εχθρότητας που είχε καλλιεργηθεί μεταξύ του Πόε και του Γκρίσγουολντ.
[Επεξεργασία] Το πρόβλημα της βιογραφίας του
Για τη ζωή και την προσωπικότητα του Πόε υπάρχουν αρκετές πληροφορίες, συχνά αντιφατικές, ωστόσο ελάχιστα γεγονότα μπορούν να επιβεβαιωθούν ή να επαληθευτούν μέσα από επίσημες πρωτογενείς πηγές ή έγγραφα. Πολλά βιογραφικά στοιχεία για τον Πόε βρίσκονταν ή και παραμένουν υπό καθεστώς αμφισβήτησης, όπως η ημερομηνία γέννησής του, τα αίτια του θανάτου του, η ημέρα ταφής του, οι θρησκευτικές του πεποιθήσεις καθώς και άλλες σκοτεινές πλευρές της ζωής του, όπως η σχέση του με το ποτό ή άλλες ναρκωτικές ουσίες.
Μέχρι το 1875, η κύρια βιογραφία του Πόε ήταν έργο του εκδότη Ρούφους Ουίλμοτ Γκρίζγουολντ. Επίκεντρο της γνωριμίας τους υπήρξε αρχικά η έκδοση μίας ανθολογίας του Γκρίσγολντ, The Poets and Poetry of America (1842) για την οποία ο Πόε έγραψε μία – μάλλον αρνητική – κριτική κατά παραγγελία του ίδιου του Γκρίζγουολντ, την οποία ο Πόε εξέλαβε ως μορφή δωροδοκίας. Η σχέση τους ψυχράνθηκε ακόμα περισσότερο λίγους μήνες αργότερα, όταν δημοσιεύτηκε μία νέα αρνητική κριτική, στις 28 Ιανουαρίου του 1843, σε τεύχος της Saturday Museum. Η κριτική αυτή περιείχε προσωπικές επιθέσεις κατά του Γκρίζγουολντ, ο οποίος θεώρησε πως αποτελούν έργο του Πόε, αν και στην πραγματικότητα είχαν γραφτεί από τον φίλο του Πόε, Χένρυ Χίρστ. Το 1845, ο Γκρίζγουολντ ξεκίνησε μία νέα ανθολογία πεζών κειμένων (The Poets and Poetry of America), στην οποία θα χρησιμοποιούσε και έργα του Πόε, γεγονός που συνδυάστηκε με μία προσωρινή βελτίωση στις σχέσεις τους. Ωστόσο, η αρνητική κριτική του Γκρίζγουολντ στην παρουσίαση του έργου του Πόε μέσα στην ανθολογία, προκάλεσε την αντίδραση του τελευταίου, ο οποίος δημοσίευσε μία ανάλογη αρνητική κριτική για το σύνολο της ανθολογίας.
Εικονογράφηση του Γκουστάβ Ντορέ για το Κοράκι
Εικονογράφηση του Γκουστάβ Ντορέ για το Κοράκι
Μετά το θάνατό του Πόε, η εχθρική σχέση τους έγινε εμφανής μέσα από τη νεκρολογία που έγραψε ο Γκρίζγουολντ την ημέρα της ταφής του. Επιπλέον, ο Γκρίζγουολντ ανέλαβε το ρόλο του εκτελεστή της λογοτεχνικής κληρονομιάς του, αν και δεν υπάρχει απόδειξη πως κάτι τέτοιο ήταν επιθυμία του ίδιου του συγγραφέα. Ο Γκρίζγουολντ έπεισε την Μαρία Κλεμ να του παραδώσει τις επιστολές και τα χειρόγραφα του Πόε, προκειμένου να επιμεληθεί την έκδοση μίας συλλογής έργων του. Παράλληλα, έγραψε μία σύντομη βιογραφία του Πόε, την οποία περιέλαβε σε μεταγενέστερο τόμο της συλλογής αυτής, και μέσα από την οποία περιέγραφε τον Πόε ως αλκοολικό, διεφθαρμένο και συστηματικό χρήστη ναρκωτικών ουσιών. Η πρώτη αυτή βιογραφία περιείχε μία αισθητά διαφορετική εικόνα για τον Πόε, σε σύγκριση με ανάλογα βιογραφικά κείμενα της ίδιας περιόδου, καθώς και στοιχεία που σήμερα θεωρούνται ανακριβή. Ένας κύκλος φίλων του Πόε αντέδρασε στην δημοσίευση της βιογραφίας του Γκρίζγουολντ, ωστόσο αυτή διαδόθηκε και αναδημοσιεύτηκε ευρέως, αποτελώντας την βάση για μεταγένεστερες βιογραφίες. Θεωρείται πως μέχρι σήμερα, ορισμένες ανακριβείς ή υπερβολικές αναφορές του Γκρίσγουολντ γύρω από την προσωπικότητα του Πόε, έχουν επικρατήσει. Η βιογραφία του Τζον Χένρυ Ίνγκραμ το 1875, υπήρξε πιο ισορροπημένη και με μεγαλύτερη συμπάθεια απέναντι στον Πόε, επισημαίνοντας παράλληλα τις ανακρίβειες του Γκρίζγουολντ. Αργότερα, με τη βοήθεια της Σάρα Έλεν Ουίτμαν και άλλων φίλων του Πόε, ο Ίνγκραμ επέκτεινε τη βιογραφία του εκδίδοντας ένα δίτομο έργο.
[Επεξεργασία] Έργο και αποδοχή
Το έργο του Έντγκαρ Άλλαν Πόε είχε σημαντική επιρροή τόσο στην αμερικανική όσο και στην παγκόσμια λογοτεχνία, αποτελώντας το θεμέλιο λίθο για σύγχρονα είδη όπως η αστυνομική λογοτεχνία και οι ιστορίες τρόμου ή φαντασίας. Θεωρείται πρωτοπόρος στο είδος του αστυνομικού μυθιστορήματος, το οποίο ανέπτυξε μέσα από τις τρεις ιστορίες του με ήρωα τον Ογκύστ Ντυπέν (Auguste Dupin), μεταξύ αυτών Οι Δολοφονίες της Οδού Μοργκ. Τα έργα αυτά αποτέλεσαν πηγή έμπνευσης για τις μεταγενέστερες ιστορίες του Άρθουρ Κόναν Ντόυλ, με κεντρικό ήρωα τον Σέρλοκ Χολμς.
Η φήμη του Πόε υπήρξε αρκετά μεγάλη τόσο στην Αμερική όσο και στην Ευρώπη. Αμερικανοί λογοτέχνες που εκτιμούσαν το έργο του και επηρεάστηκαν από αυτό, ήταν ο Ουώλτ Ουίτμαν, ο Χ. Φ. Λάβκραφτ, ο Ουίλλιαμ Φώκνερ, καθώς και ο Χέρμαν Μέλβιλ. Αντιθέτως, ο Μαρκ Τουαίην υπήρξε αυστηρός κριτής του, όπως και ο ποιητής Τ. Σ. Έλιοτ, ο οποίος ωστόσο εκτιμούσε το κριτικό του έργο.
Ιδιαίτερα σημαντική επίδραση είχε το έργο του Πόε στη γαλλική λογοτεχνία και ειδικότερα στον γαλλικό συμβολισμό. Ο Κάρολος Μπωντλαίρ μετέφρασε σχεδόν το σύνολο των πεζών του κειμένων, καθώς και αρκετά ποιήματα του. Σε επαφή με το έργο του ήρθε και ο ποιητής Στεφάν Μαλλαρμέ, ο οποίος επίσης μετέφρασε έργα του, ενώ αφιέρωσε δικά του ποιήματα στον Πόε. Επηρέασε σημαντικά και τον Ιούλιο Βερν, ο οποίος έγραψε ένα δοκίμιο για το έργο του, Poe et ses oeuvres (Ο Πόε και τα έργα του), ενώ το μυθιστόρημα του Η Σφίγγα των Πάγων (Le Sphinx des glaces), αποτελούσε συνέχεια της Αφήγησης του Άρθρουρ Γκόρντον Πυμ του Πόε. Ενδεικτικό της επίδρασης του Πόε στη Γαλλία, είναι επιπλέον το γεγονός πως οι ζωγράφοι Εντουάρ Μανέ και Γκουστάβ Ντορέ φιλοτέχνησαν αναπαραστάσεις έργων του. Σε μετεγενέστερη περίοδο, ο Πωλ Βαλερί και ο Μαρσέλ Προυστ υπήρξαν επίσης θαυμαστές του. Με αφετηρία τη Γαλλία, έργα του μεταφέρθηκαν στην υπόλοιπη Ευρώπη. Στην Αγγλία, μεταξύ των λογοτεχνών που τα εκτίμησαν, υπήρξαν ο Άλγκερνον Σουίνμπουρν και ο Όσκαρ Ουάιλντ.
[Επεξεργασία]
Ο Πόε γεννήθηκε το 1809[2] στη Βοστώνη και οι γονείς του ήταν ηθοποιοί. Ο πατέρας του, Ντέηβιντ Πόε, εγκατέλειψε την οικογένεια του τον Ιούλιο του 1811 ενώ πέθανε πέντε μήνες αργότερα, στις 11 Δεκεμβρίου. Η μητέρα του, Ελίζαμπεθ Άρνολντ Χόπκινς, υπέφερε από φυματίωση και πέθανε στις 8 Δεκεμβρίου του 1811, ενώ ο Πόε ήταν μόλις δύο ετών. Μετά το θάνατο της μητέρας του, έζησε στο σπίτι του επιτυχημένου εμπόρου καπνού Τζον Άλλαν και μεγάλωσε στην πόλη Ρίτσμοντ της Βιρτζίνια.
Το 1815, η οικογένεια Άλλαν μετακόμισε στη Σκωτία και την Αγγλία, όπου έζησαν συνολικά για πέντε χρόνια. Στο διάστημα αυτό, ο Πόε φοίτησε σε δύο αγγλικά σχολεία κοντά στην πόλη του Λονδίνου. Μετά την επιστροφή του στο Ρίτσμοντ, εγγράφτηκε στο Πανεπιστήμιο της Βιρτζίνια, το 1826, όπου παρέμεινε μόνο για ένα χρόνο. Ήρθε σε σύγκρουση με τον πατριό του, εξαιτίας οικονομικών χρεών που ανέπτυξε μέσω της χαρτοπαιξίας, κατά την περίοδο φοίτησης του. Τελικά ο Πόε εγκατέλειψε το σπίτι των Άλλαν και κατατάχθηκε το 1827 στον αμερικανικό στρατό, πιθανότατα για λόγους οικονομικής επιβίωσης. Στην αίτηση κατάταξής του δήλωσε το όνομα Έντγκαρ Α. Πέρι, αναφέροντας επίσης ως ηλικία τα 22 χρόνια ενώ ήταν δεκαοχτώ ετών. Τον ίδιο χρόνο δημοσίευσε το πρώτο του βιβλίο, μία ποιητική συλλογή με τίτλο Ταμερλάνος και άλλα Ποιήματα.
Το 1829, εκδόθηκε το δεύτερο ποιητικό βιβλίο του Al Aaraaf, ενώ παράλληλα έκανε αίτηση εγγραφής στην στρατιωτική ακαδημία του Ουέστ Πόιντ (West Point), με την υποστήριξη του πατριού του. Εκεί θεωρείται πως ήρθε για πρώτη φορά σε επαφή με το έργο άλλων ρομαντικών ποιητών, ενώ σύντομα ανέπτυξε εκ νέου οικονομικά χρέη. Υπήρξε σκόπιμα αμελής ως προς τα καθήκοντά του[3] γεγονός που οδήγησε τελικά στην απόλυσή του. Αμέσως μετά, ο Πόε μετακόμισε στη Βαλτιμόρη όπου έζησε με την θεία του Μαρία Κλεμ και την πρώτη του ξαδέλφη Βιρτζίνια Ελίζα Κλεμ. Προκειμένου να συντηρείται οικονομικά, ξεκίνησε να γράφει πεζά κείμενα υποβάλλοντας συμμετοχή σε λογοτεχνικούς διαγωνισμούς. Το 1833, βραβεύτηκε για το διήγημά του Μήνυμα στο μπουκάλι, γεγονός που του εξασφάλισε μία πρώτη αναγνώριση σε ένα περιορισμένο τοπικό λογοτεχνικό κύκλο.
Το Δεκέμβριο του 1835, άρχισε να εργάζεται ως συντάκτης στην εφημερίδα Southern Literary Messenger (Λογοτεχνικός Αγγελιοφόρος του Νότου), στο Ρίτσμοντ. Την ίδια περίοδο παντρεύτηκε τη δεκατριάχρονη ξαδέρφη του, η οποία στο πιστοποιητικό του γάμου τους, αναφερόταν ψευδώς πως ήταν είκοσι ενός ετών.
Το 1838 εκδόθηκε η Αφήγηση του Άρθουρ Γκόρντον Πυμ (The Narrative of Arthur Gordon Pym) ενώ το καλοκαίρι του επόμενου χρόνου, ο Πόε μετακόμισε στη Φιλαδέλφεια, όπου ξεκίνησε να εργάζεται ως βοηθός συντάκτη στο περιοδικό Burton's Gentleman's Magazine. Δημοσίευσε αρκετά άρθρα, διηγήματα και κριτικές απολαμβάνοντας ολοένα και μεγαλύτερη φήμη. Το ίδιο διάστημα, εκδόθηκε η δίτομη συλλογή έργων του Tales of the Grotesque and Arabesque (Ιστορίες του Γκροτέσκου και του Αραβουργήματος), η οποία αν και δεν αποτέλεσε σημαντική εμπορική επιτυχία, επαινέθηκε από την κριτική και θεωρείται σήμερα ορόσημο στην ιστορία της αμερικανικής λογοτεχνίας. Ο Πόε εγκατέλειψε τη θέση του μετά από περίπου ένα χρόνο και ανέλαβε χρέη βοηθού συντάκτη στο περιοδικό Graham's Magazine.
Στις 20 Ιανουαρίου του 1842, η σύζυγός του έδειξε για πρώτη φορά δείγματα πως έπασχε από φυματίωση και υπό το βάρος της ασθένειάς της, ο Πόε κατέφυγε στο ποτό. Εγκατέλειψε εκ νέου την θέση του στο Graham's Magazine και επέστρεψε στη Νέα Υόρκη όπου εργάστηκε για ένα σύντομο χρονικό διάστημα στην εφημερίδα Evening Mirror και ως συντάκτης στην έκδοση του Broadway Journal. Στις 29 Ιανουαρίου του 1845 εκδόθηκε το ποίημα του Το Κοράκι, ένα από τα πιο γνωστά έργα του και το οποίο του πρόσφερε μεγάλη αναγνώριση, γεγονός που τον βοήθησε επίσης να αυξήσει το ισχνό του εισόδημα δίνοντας διαλέξεις. Ανατυπώθηκε σε αρκετές εφημερίδες και περιοδικά, ωστόσο ο ίδιος ο Πόε δεν αποκόμισε οικονομικά οφέλη από το ίδιο το έργο εξαιτίας της έλλειψης νόμων περί πνευματικών δικαιωμάτων.
Τον Ιανουάριο του 1847, η σύζυγός του Βιρτζίνια πέθανε και τον επόμενο χρόνο, ο Πόε αρραβωνιάστηκε την ποιήτρια Σάρα Έλεν Ουίτμαν. Ο προγραμματισμένος τους γάμος τελικά δεν πραγματοποιήθηκε, πιθανότατα εξαιτίας των προβλημάτων του Πόε με το ποτό. Σύμφωνα με μία άλλη εκδοχή, η μητέρα της Ουίτμαν είχε σημαντική συμβολή στη διάλυση της σχέσης τους. Με βάση την αλληλογραφία του Πόε, εκείνης της περιόδου, γνωρίζουμε ότι επιχείρησε να αυτοκτονήσει, από υπερβολική δόση λάβδανου. Αργότερα, ο Πόε επέστρεψε στο Ρίτσμοντ όπου αραβωνιάστηκε την Σάρα Ελμίρα Ρόυστερ και μαζί όρισαν ως ημερομηνία του γάμου τους την 17η Οκτωβρίου του 1849.
[Επεξεργασία] Ο θάνατός του
Ο τάφος του Πόε στη Βαλτιμόρη
Ο τάφος του Πόε στη Βαλτιμόρη
Σύμφωνα με επιστολή του προς την Μαρία Κλεμ στις 18 Σεπτεμβρίου του 1849, ο Πόε θα πραγματοποιούσε ένα ταξίδι στη Φιλαδέλφεια, προκειμένου να συναντήσει την ποιήτρια Λέον Λάουντ, με αφορμή την επιμέλεια της έκδοσης ενός τόμου με έργα της. Ανακαλύφθηκε σε παραληρηματική κατάσταση στους δρόμους της Βαλτιμόρης από έναν περαστικό, ο οποίος μετά από σχετική υπόδειξη του Πόε, έστειλε επιστολή στον Δρ. J. E. Snodgrass, ενημερώνοντας τον σχετικά. Ο Snodgrass έλαβε την επιστολή στις 3 Οκτωβρίου και την ίδια ημέρα φρόντισε, μαζί με τον θείο του Πόε, Χένρυ Χέρινγκ, για την μεταφορά του Πόε στο νοσοκομείο, όπου τελικά πέθανε στις 7 Οκτωβρίου. Καθώς δεν κατάφερε κατά τη διάρκεια της νοσηλείας του να συνέλθει επαρκώς, ο ίδιος δεν ήταν σε θέση να εξηγήσει πώς είχε οδηγηθεί στην κατάσταση του. Όταν βρέθηκε, φορούσε ρούχα που πιστεύεται ότι δεν του ανήκαν ενώ επανειλημμένα πρόφερε το όνομα Ρέυνολντς κατά την διάρκεια της τέταρτης νύχτας που έμεινε στο νοσοκομείο. Σύμφωνα με επιστολή του ιατρού Δρ. John J. Moran που εξέτασε τον Πόε στο νοσοκομείο, προς την θεία του, οι τελευταίες του λέξεις ήταν "Lord help my poor soul" ("Κύριε βοήθησε την φτωχή ψυχή μου").
Η πραγματική αιτία θανάτου του Πόε παραμένει ένα αμφιλεγόμενο ζήτημα και δεν υπάρχει μία οριστική θέση, καθώς ουδέποτε υπήρξε ή βρέθηκε ένα επίσημο πιστοποιητικό θανάτου. Ο Δρ. J. E. Snodgrass, ο οποίος γνώριζε προσωπικά τον Πόε και βρέθηκε μαζί του στις τελευταίες του ημέρες, βεβαίωνε πως ο θάνατός του ήταν απόρροια αλκοολισμού [4]. Αντίθετα, ο Δρ. John Moran, θεωρούσε πως ο θάνατός του δεν σχετιζόταν με χρήση κάποιου είδους τοξικής ουσίας [5]. Τόσο τα γραπτά του Snodgrass όσο και του Moran, με θέμα τις τελευταίες ημέρες ζωής του Πόε, περιέχουν σημαντικές αντιφάσεις με αποτέλεσμα να αντιμετωπίζονται εν γένει με δυσπιστία από τους μελετητές και βιογράφους του συγγραφέα. Πληθώρα άλλων θεωριών έχουν προταθεί επίσης, μεταξύ αυτών πιθανή σύφιλη, επιληψία, δηλητηρίαση, δολοφονία ή λύσσα [6], θεωρίες όμως που δεν επιβεβαιώνονται μέχρι σήμερα από επίσημα ιατρικά έγγραφα ή αναφορές.
Η ταφή του έγινε στις 8 ή 9 Οκτωβρίου και ο τάφος του βρίσκεται στη Βαλτιμόρη, όπου αποτελεί ένα ιδιαίτερο αξιοθέατο της περιοχής. Από το 1949, κάποιος ανώνυμος επισκέπτης επισκέπτεται τον τάφο του στις 19 Ιανουαρίου, αφήνοντας τρία κόκκινα τριαντάφυλλα και ένα μπουκάλι κονιάκ στη μνήμη του.
Την ημέρα της ταφής του Πόε, μία νεκρολογία δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα New York Tribune, υπογεγραμμένη με το ψευδώνυμο Ludwig, το οποίο όπως αποκαλύφθηκε αργότερα ανήκε στον εκδότη και επιμελητή ανθολογιών, Ρούφους Ουίλμοτ Γκρίζγουολντ. Η νεκρολογία ανέφερε στην εισαγωγή της: "O Έντγκαρ Άλλαν Πόε είναι νεκρός. Πέθανε στη Βαλτιμόρη προχθές. Η ανακοίνωση αυτή θα τρομάξει αρκετούς, αλλά λίγοι θα νιώσουν θλίψη για το γεγονός." [7] και θεωρείται απόρροια της εχθρότητας που είχε καλλιεργηθεί μεταξύ του Πόε και του Γκρίσγουολντ.
[Επεξεργασία] Το πρόβλημα της βιογραφίας του
Για τη ζωή και την προσωπικότητα του Πόε υπάρχουν αρκετές πληροφορίες, συχνά αντιφατικές, ωστόσο ελάχιστα γεγονότα μπορούν να επιβεβαιωθούν ή να επαληθευτούν μέσα από επίσημες πρωτογενείς πηγές ή έγγραφα. Πολλά βιογραφικά στοιχεία για τον Πόε βρίσκονταν ή και παραμένουν υπό καθεστώς αμφισβήτησης, όπως η ημερομηνία γέννησής του, τα αίτια του θανάτου του, η ημέρα ταφής του, οι θρησκευτικές του πεποιθήσεις καθώς και άλλες σκοτεινές πλευρές της ζωής του, όπως η σχέση του με το ποτό ή άλλες ναρκωτικές ουσίες.
Μέχρι το 1875, η κύρια βιογραφία του Πόε ήταν έργο του εκδότη Ρούφους Ουίλμοτ Γκρίζγουολντ. Επίκεντρο της γνωριμίας τους υπήρξε αρχικά η έκδοση μίας ανθολογίας του Γκρίσγολντ, The Poets and Poetry of America (1842) για την οποία ο Πόε έγραψε μία – μάλλον αρνητική – κριτική κατά παραγγελία του ίδιου του Γκρίζγουολντ, την οποία ο Πόε εξέλαβε ως μορφή δωροδοκίας. Η σχέση τους ψυχράνθηκε ακόμα περισσότερο λίγους μήνες αργότερα, όταν δημοσιεύτηκε μία νέα αρνητική κριτική, στις 28 Ιανουαρίου του 1843, σε τεύχος της Saturday Museum. Η κριτική αυτή περιείχε προσωπικές επιθέσεις κατά του Γκρίζγουολντ, ο οποίος θεώρησε πως αποτελούν έργο του Πόε, αν και στην πραγματικότητα είχαν γραφτεί από τον φίλο του Πόε, Χένρυ Χίρστ. Το 1845, ο Γκρίζγουολντ ξεκίνησε μία νέα ανθολογία πεζών κειμένων (The Poets and Poetry of America), στην οποία θα χρησιμοποιούσε και έργα του Πόε, γεγονός που συνδυάστηκε με μία προσωρινή βελτίωση στις σχέσεις τους. Ωστόσο, η αρνητική κριτική του Γκρίζγουολντ στην παρουσίαση του έργου του Πόε μέσα στην ανθολογία, προκάλεσε την αντίδραση του τελευταίου, ο οποίος δημοσίευσε μία ανάλογη αρνητική κριτική για το σύνολο της ανθολογίας.
Εικονογράφηση του Γκουστάβ Ντορέ για το Κοράκι
Εικονογράφηση του Γκουστάβ Ντορέ για το Κοράκι
Μετά το θάνατό του Πόε, η εχθρική σχέση τους έγινε εμφανής μέσα από τη νεκρολογία που έγραψε ο Γκρίζγουολντ την ημέρα της ταφής του. Επιπλέον, ο Γκρίζγουολντ ανέλαβε το ρόλο του εκτελεστή της λογοτεχνικής κληρονομιάς του, αν και δεν υπάρχει απόδειξη πως κάτι τέτοιο ήταν επιθυμία του ίδιου του συγγραφέα. Ο Γκρίζγουολντ έπεισε την Μαρία Κλεμ να του παραδώσει τις επιστολές και τα χειρόγραφα του Πόε, προκειμένου να επιμεληθεί την έκδοση μίας συλλογής έργων του. Παράλληλα, έγραψε μία σύντομη βιογραφία του Πόε, την οποία περιέλαβε σε μεταγενέστερο τόμο της συλλογής αυτής, και μέσα από την οποία περιέγραφε τον Πόε ως αλκοολικό, διεφθαρμένο και συστηματικό χρήστη ναρκωτικών ουσιών. Η πρώτη αυτή βιογραφία περιείχε μία αισθητά διαφορετική εικόνα για τον Πόε, σε σύγκριση με ανάλογα βιογραφικά κείμενα της ίδιας περιόδου, καθώς και στοιχεία που σήμερα θεωρούνται ανακριβή. Ένας κύκλος φίλων του Πόε αντέδρασε στην δημοσίευση της βιογραφίας του Γκρίζγουολντ, ωστόσο αυτή διαδόθηκε και αναδημοσιεύτηκε ευρέως, αποτελώντας την βάση για μεταγένεστερες βιογραφίες. Θεωρείται πως μέχρι σήμερα, ορισμένες ανακριβείς ή υπερβολικές αναφορές του Γκρίσγουολντ γύρω από την προσωπικότητα του Πόε, έχουν επικρατήσει. Η βιογραφία του Τζον Χένρυ Ίνγκραμ το 1875, υπήρξε πιο ισορροπημένη και με μεγαλύτερη συμπάθεια απέναντι στον Πόε, επισημαίνοντας παράλληλα τις ανακρίβειες του Γκρίζγουολντ. Αργότερα, με τη βοήθεια της Σάρα Έλεν Ουίτμαν και άλλων φίλων του Πόε, ο Ίνγκραμ επέκτεινε τη βιογραφία του εκδίδοντας ένα δίτομο έργο.
[Επεξεργασία] Έργο και αποδοχή
Το έργο του Έντγκαρ Άλλαν Πόε είχε σημαντική επιρροή τόσο στην αμερικανική όσο και στην παγκόσμια λογοτεχνία, αποτελώντας το θεμέλιο λίθο για σύγχρονα είδη όπως η αστυνομική λογοτεχνία και οι ιστορίες τρόμου ή φαντασίας. Θεωρείται πρωτοπόρος στο είδος του αστυνομικού μυθιστορήματος, το οποίο ανέπτυξε μέσα από τις τρεις ιστορίες του με ήρωα τον Ογκύστ Ντυπέν (Auguste Dupin), μεταξύ αυτών Οι Δολοφονίες της Οδού Μοργκ. Τα έργα αυτά αποτέλεσαν πηγή έμπνευσης για τις μεταγενέστερες ιστορίες του Άρθουρ Κόναν Ντόυλ, με κεντρικό ήρωα τον Σέρλοκ Χολμς.
Η φήμη του Πόε υπήρξε αρκετά μεγάλη τόσο στην Αμερική όσο και στην Ευρώπη. Αμερικανοί λογοτέχνες που εκτιμούσαν το έργο του και επηρεάστηκαν από αυτό, ήταν ο Ουώλτ Ουίτμαν, ο Χ. Φ. Λάβκραφτ, ο Ουίλλιαμ Φώκνερ, καθώς και ο Χέρμαν Μέλβιλ. Αντιθέτως, ο Μαρκ Τουαίην υπήρξε αυστηρός κριτής του, όπως και ο ποιητής Τ. Σ. Έλιοτ, ο οποίος ωστόσο εκτιμούσε το κριτικό του έργο.
Ιδιαίτερα σημαντική επίδραση είχε το έργο του Πόε στη γαλλική λογοτεχνία και ειδικότερα στον γαλλικό συμβολισμό. Ο Κάρολος Μπωντλαίρ μετέφρασε σχεδόν το σύνολο των πεζών του κειμένων, καθώς και αρκετά ποιήματα του. Σε επαφή με το έργο του ήρθε και ο ποιητής Στεφάν Μαλλαρμέ, ο οποίος επίσης μετέφρασε έργα του, ενώ αφιέρωσε δικά του ποιήματα στον Πόε. Επηρέασε σημαντικά και τον Ιούλιο Βερν, ο οποίος έγραψε ένα δοκίμιο για το έργο του, Poe et ses oeuvres (Ο Πόε και τα έργα του), ενώ το μυθιστόρημα του Η Σφίγγα των Πάγων (Le Sphinx des glaces), αποτελούσε συνέχεια της Αφήγησης του Άρθρουρ Γκόρντον Πυμ του Πόε. Ενδεικτικό της επίδρασης του Πόε στη Γαλλία, είναι επιπλέον το γεγονός πως οι ζωγράφοι Εντουάρ Μανέ και Γκουστάβ Ντορέ φιλοτέχνησαν αναπαραστάσεις έργων του. Σε μετεγενέστερη περίοδο, ο Πωλ Βαλερί και ο Μαρσέλ Προυστ υπήρξαν επίσης θαυμαστές του. Με αφετηρία τη Γαλλία, έργα του μεταφέρθηκαν στην υπόλοιπη Ευρώπη. Στην Αγγλία, μεταξύ των λογοτεχνών που τα εκτίμησαν, υπήρξαν ο Άλγκερνον Σουίνμπουρν και ο Όσκαρ Ουάιλντ.
[Επεξεργασία]
Επισκέπτης
BUKOWSKI
[Επεξεργασία] Τα παιδικά και τα σχολικά του χρόνια
το Λος Άντζελες της Καλιφόρνια
το Λος Άντζελες της Καλιφόρνια
Ο Τσαρλς Μπουκόφσκι γεννήθηκε στις 16 Αυγούστου του 1920, στη γερμανική πόλη Άντερναχ (Andernach). H μητέρα του ήταν Γερμανίδα και ο πατέρας του ένας Πολωνο-Αμερικάνος στρατιώτης, ο οποίος ήταν μέρος της στρατιωτικής δύναμης που είχε μείνει στη Γερμανία μετά τον 1ο Παγκόσμιο Πόλεμο. Η οικογένεια μετανάστευσε στο Λος Άντζελες, όταν ο Τσαρλς ήταν μόλις δύο ετών, ένα μέρος που τον επηρέασε πάρα πολύ στα γραπτά του.
O πατέρας του Τσαρλς αναφέρεται συχνά κι από τον ίδιο ως αρκετά βίαιος και κλειστόμυαλος άνθρωπος. Προσπαθούσε να είναι απόλυτα νομοταγής, και άποπειράθηκε να εμφυτεύσει στον γιο του τα δικά του ιδανικά, ώστε εκείνος να γίνει ένα παραγωγικό και ωφέλιμο μέλος της κοινωνίας. Συχνά ήταν άνεργος και έβγαζε τον πόνο και την αγωνία του πάνω στον Τσαρλς, δέρνοντάς τον επανειλημμένα μέχρι τα δέκα του χρόνια. Το αποτέλεσμα ήταν ο Μπουκόφσκι να αρχίσει να νιώθει την εγκατάλειψη και την απομόνωση, και να μένει συνειδητά άπραγος με την έννοια της εναντίωσης, όχι μόνο απέναντι στον πατέρα του, αλλά και σε ολόκληρη την κοινωνία. Ο πατέρας του Τσαρλς τον επηρέασε πάρα πολύ στη ζωή του αλλά και στα γραπτά του. Είναι βασικός χαρακτήρας στη θεματολογία του, και γράφει γι' αυτόν ακόμα και στα τελευταία του ποιήματα στο κρεβάτι ενός νοσοκομείου, λίγο πριν πεθάνει.
Κατά τα σχολικά του χρόνια, ο Μπουκόφσκι διάβασε πολύ. Όταν αποφοίτησε, γράφτηκε στο κολέγιο του Λος Άντζελες για να σπουδάσει δημοσιογραφία και λογοτεχνία, ώστε να γίνει συγγραφέας. Ένα χρόνο μετά, η μητέρα του έγινε έξαλλη όταν ανακάλυψε κάποια κείμενά του, με τα οποία και τάισε τη μηχανή κουρέματος του γκαζόν. Ο Μπουκόφσκι έφυγε από το σπίτι του και έζησε σαν αλήτης ταξιδεύοντας προς την Ατλάντα. Εκεί έμεινε σε μια παράγκα όπου τρεφόταν καθημερινά με σοκολάτες. Αναγκάστηκε να γυρίσει, όμως, κάποια στιγμή σπίτι του, κάτι που θα έκανε συχνά τα επόμενα χρόνια όταν δε θα είχε πουθενά αλλού να πάει.
[Επεξεργασία] Μια περίοδος ασωτίας
Όταν η Αμερική πήρε μέρος ενεργά στον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο, οι φίλοι του και κυρίως ο πατέρας του, τον πίεσαν να καταταγεί στο στρατό. Ο Μπουκόφσκι δεν ένιωθε πως ήθελε να πάει στον πόλεμο, κι έτσι ξεκίνησε μια ζωή περιφερόμενου άστεγου. Τον Αύγουστο του 1944 κρίθηκε ακατάλληλος για να εκτίσει τη στρατιωτική του θητεία[1] και αργότερα κατέληξε για λίγο καιρό στη Νέα Υόρκη, όπου την περίοδο του πολέμου και σε ηλικία 24 ετών, δημοσίευσε το πρώτο του διήγημα "Aftermath of a Lengthy Rejection Slip" στο περιοδικό Story Magazine. Η Νέα Υόρκη δεν τον κέρδισε, όμως, και σύντομα έφυγε για πιο φιλόξενα μέρη.
Δυο χρόνια αργότερα,άλλο ένα διήγημά του, το "20 Tanks From Kasseldown", θα δημοσιευθεί στο Portfolio IΙΙ. Ο Μπουκόφσκι απογοητεύτηκε από τη αργή διαδικασία εκδόσεων των έργων του, και σταμάτησε το γράψιμο για περίπου μία δεκαετία. Έζησε σε διάφορες πόλεις των Η.Π.Α, αλλά κυρίως στο Λος Άντζελες. Την περίοδο αυτή, έκανε μια σειρά από απίθανες και περίεργες δουλειές, ενώ κοιμόταν σε φτηνά, ενοικιαζόμενα δωμάτια. Στις αρχές της δεκαετίας του '50, έπιασε προσωρινά δουλειά στο ταχυδρομείο ως ταχυδρόμος, αλλά την παράτησε μέσα σε λιγότερο από δύο χρόνια. Το 1955 μπήκε αιμορραγώντας εσπευσμένα στο νοσοκομείο απόρων, έχοντας "κερδίσει" ένα έλκος στομάχου, που παρά λίγο να τον σκοτώσει.
[Επεξεργασία] Ένας μεγάλος συγγραφέας γεννιέται
Ο Μπουκόφσκι στο σπίτι του στο Σαν Πέντρο το 1990, με τους συγγραφείς Mary Ann Swissler και Mat Gleason.
Ο Μπουκόφσκι στο σπίτι του στο Σαν Πέντρο το 1990, με τους συγγραφείς Mary Ann Swissler και Mat Gleason.
Όταν βγήκε από το νοσοκομείο, ο Μπουκόφσκι ξεκίνησε να γράφει ποίηση. Αν και εξελίχθηκε σε έναν από τους πιο αυθεντικούς και με σημαντικότατη επιρροή μεταπολεμικούς ποιητές, ο Μπουκόφσκι δεν έτυχε αναγνώρισης στην Αμερική, ούτε σε μεγάλα περιοδικά, ούτε στην ακαδημία. To 1957 παντρεύτηκε την Μπάρμπαρα Φράι (Barbara Frye), η οποία εξέδιδε το ποιητικό περιοδικό Harlequin και άρχισε να δημοσιεύει δουλειές του Μπουκόφσκι. Ο γάμος τους κράτησε περίπου δύο χρόνια. Μετά το διαζύγιο, ο Μπουκόφσκι ξαναγύρισε στο πιοτό, στην ποίηση, αλλά και στο ταχυδρομείο ως ταμίας, μια θέση την οποία κράτησε για πάνω από δώδεκα χρόνια.
Η πρώτη του ποιητική συλλογή "Flower, Fist and Bestial Wail" εκδόθηκε το 1959 σε ένα φυλλαδιάκι σε 200 αντίτυπα. Λίγο αργότερα, ο Jon Edgar Webb ο οποίος εξέδιδε το περιοδικό "The Outsider", εντυπωσιάστηκε από τα ποιήματα του Μπουκόφσκι και άρχισε να δημοσιεύει δουλειές του. Αφιέρωσε ένα ολόκληρο τεύχος στον Μπουκόφσκι με τίτλο "Outsider of the Year", και τελικά αποφάσισε να εκδόσει μια συλλογή της ποίησης του Μπουκόφσκι. Ο Μπουκόφσκι άρχισε να αποκτά φήμη σε underground περιοδικά και εφημερίδες, ενώ ξεκίνησε και μια στήλη στην εφημερίδα "Open City" του Λος Άντζελες, με το όνομα "Σημειώσεις ενός πορνόγερου" ("Notes of a Dirty Old Man"). Τα κείμενα της στήλης αυτής εκδόθηκαν αργότερα σε ξεχωριστό βιβλίο.
Ο Μπουκόφσκι απέκτησε μεγάλη φήμη στο εξωτερικό, και κυρίως στη Γερμανία, όπου μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του '70, ήταν ο πιο πετυχημένος Αμερικανός συγγραφέας εκεί. Φήμη απέκτησε ακόμη στη Γαλλία, αλλά και σε άλλα μέρη της Ευρώπης, όχι όμως και στις Η.Π.Α., όπου το κοινό δεν τον αποδέχθηκε, εκτός από ένα περιορισμένο αριθμό φανατικών οπαδών του. Ο ίδιος ο Μπουκόφσκι φερόταν προκλητικά, και βοήθησε να γίνει το όνομά του διαβόητο, προκαλώντας συνεχώς αρνητικές κριτικές εναντίον του.
[Επεξεργασία] 100$ Για μια ζωή
Το 1969, ο Τζον Μάρτιν (John Martin), εκδότης των Black Sparrow Press, δίνει 100$ το μήνα στον Μπουκόφσκι για το υπόλοιπο της ζωής του, ώστε να ασχοληθεί μόνο με τη συγγραφή. Ο Τσαρλς παραιτείται σε ηλικία 49 ετών από το ταχυδρομείο για να αφοσιωθεί στο γράψιμο. Όπως εξήγησε κι ο ίδιος αργότερα σε ένα γράμμα: "Έχω μία από τις δύο επιλογές -- να παραμείνω στο ταχυδρομείο και να τρελαθώ... ή να μείνω εκεί έξω, να το παίξω συγγραφέας και να πεθάνω της πείνας. Αποφάσισα να πεθάνω της πείνας.". Σε λιγότερο από ένα μήνα, έγραψε το πρώτο του βιβλίο που ήταν το Ταχυδρομείο (Post Office), το οποίο εκδόθηκε το 1971.
Το 1976 ο Μπουκόφσκι γνώρισε την Λίντα (Linda Lee Beighle), ιδιοκτήτρια ενός εστιατόριου. Δυο χρόνια αργότερα, το ζευγάρι μετακόμισε από την περιοχή του ανατολικού Χόλλυγουντ όπου ο Μπουκόφσκι είχε ζήσει τα περισσότερα χρόνια της ζωής του, στην κοινότητα του San Pedro, τη νοτιότερη περιοχή του Λος Άντζελες. Παντρεύτηκαν το 1985.
Ο Τσαρλς Μπουκόφσκι, πέθανε από λευχαιμία στις 9 Μαρτίου 1994, στο San Pedro της California, στην ηλικία των 73 ετών, λίγο καιρό αφότου είχε τελειώσει το τελευταίο του βιβλίο "Αστυνομικό" (Pulp). Πάνω στον τάφο του είναι γραμμένες οι λέξεις "Μην Δοκιμάσεις" (Don't Try). Σύμφωνα με τη γυναίκα του, το νόημα των παραπάνω λέξεων έχει να κάνει με τις παρακάτω φράσεις: "Εάν σπαταλάς όλη σου την ώρα προσπαθώντας, τότε το μόνο που πράττεις είναι να προσπαθείς. Γι' αυτό μην προσπαθείς. Πράξε" ("If you spend all your time trying, then all you're doing is trying. So don't try. Just do").
[Επεξεργασία] Το Έργο του
O Μπουκόφσκι έκανε τα πρώτα του βήματα μέσα από μικρά περιοδικά στα τέλη του '50, και συνέχισε κατ' αυτόν τον τρόπο μέχρι τις αρχές του '90. Τα ποιήματα και τα διηγήματά του εκδόδηκαν αργότερα από τις Black Sparrow Press, σαν συλλογικοί τόμοι της δουλειάς του. Ήταν πραγματικά ένας πολύ παραγωγικός συγγραφέας. Έγραψε χιλιάδες ποιήματα, εκατοντάδες διηγήματα και έξι μυθιστορήματα, με αποτέλεσμα να εκδοθούν πάνω από 50 βιβλία του. Ακόμα και τώρα, 10 χρόνια μετά το θάνατό του, συνεχίζουν και εκδίδονται βιβλία του με ανέκδοτο υλικό.
[Επεξεργασία] Επιρροές
Σημαντική επιρροή στο έργο του άσκησαν οι Άντον Τσέχοφ (Anton Chekhov), Knut Hamsun, Έρνεστ Χέμινγουεϊ (Ernest Hemingway), Τζον Φέιντ (John Fante), Λουί-Φερντινάντ Σελίν (Louis-Ferdinand Céline), Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι (Fyodor Dostoyevsky), D.H. Lawrence και άλλοι, στους οποίους και αναφερόταν συχνά. Πολύ μεγάλη επιροή είχε επίσης πάνω του και το Λος Άντζελες, και ήταν ένα από τα αγαπημένα του θέματα. Σε μια συνέντευξη που έδωσε το 1974, είχε πει χαρακτηριστικά: "Μένεις σε μια πόλη όλη σου τη ζωή, και καταλήγεις να ξέρεις κάθε δρόμο. Γνωρίζεις ολόκληρο το χωροταξικό σχέδιο της πόλης. Έχεις μια εικόνα του που βρίσκεσαι. ... Από τότε που μεγάλωσα στο Λ.Α., είχα πάντα τη γεωγραφική και πνευματική αίσθηση ότι ήμουν εδώ. Είχα αρκετό χρόνο να μάθω την πόλη. Δεν μπορώ να δω άλλο μέρος εκτός από το Λ.Α."
[Επεξεργασία] Θεματολογία
Τα έργα του Τσαρλς Μπουκόφσκι είναι στην συντριπτική τους πλειοψηφία αυτοβιογραφικά, αν και ακόμη κι αυτά, περιέχουν αρκετά φανταστικά στοιχεία. Έχοντας ζήσει περίπου μια δεκαετία στο περιθώριο, μέσα από απορία, αλκοολισμό και συνεχείς καβγάδες, συνέλεξε ένα τεράστιο ποσό εμπειριών, τις οποίες και άρχισε να αποτυπώνει σιγά σιγά στα γραπτά του. Η φιγούρα του πατέρα του φαίνεται πως τον καταδιώκει συνεχώς, αποτυπώνοντας άλλοτε μίσος και αηδία προς το πρόσωπό του, κι άλλοτε μια ανθρώπινη κατανόηση, αναγνωρίζοντας τις συνθήκες που δημιούργησαν την προσωπικότητα του πατέρα του.
Η εγκατάλειψη, ο πόνος, η φτώχεια, η απελπισία, εκφράζονται όλα μέσω των πρώιμων έργων του Μπουκόφσκι. Οι άνθρωποι που καταστράφηκαν επειδή δεν τους δόθηκε μια ευκαιρία, ή επειδή απλά δεν μπορούσαν να κάνουν κάτι καλύτερο στις ζωές τους. Αλκοολικοί, άστεγοι, πόρνες, άνθρωποι που ζουν την κάθε στιγμή, χωρίς να περιμένουν τίποτα από το αύριο. Ο Μπουκόφσκι κατάφερε να διεισδύσει στις ψυχές αυτών των ανθρώπων, και να παρουσιάσει τα ταλέντα τους, τις προσωπικότητές τους, την ανθρωπιά τους. Με τρόπο λυρικό και όχι επιθετικό, κατακρίνει τους πολιτικούς, τους στρατιωτικούς και τον πόλεμο, το αμερικάνικο όνειρο και ολόκληρη την κοινωνία. Μετά τη σχετική αναγνώρισή του και την εξέλιξη της κοινωνικής του κατάστασης, ο Μπουκόφσκι αλλάζει λίγο και τη θεματολογία του. Παύει να μιλά μόνο για ιστορίες χαμένων ανθρώπων. Συναναστρεφόμενος με διαφορετικούς ανθρώπους, διανθίζει τα έργα του με σαρκαστικά σχόλια για την καινούρια του ζωή, ωριμάζοντας και μαλακώνοντας λίγο το ύφος του.
[Επεξεργασία] Κριτική
Από τη στιγμή του θανάτου του, ο Μπουκόφσκι έχει γίνει θέμα πάμπολλων άρθρων κριτικής απέναντι στη ζωή και το έργο του. Αν και αγαπήθηκε από πολλούς απλούς ανθρώπους και έγινε σύμβολο για ανθρώπους με ανικανότητες ή προβλήματα αλκοολισμού, οι ακαδημαϊκοί κριτικοί έχουν δώσει ελάχιστη σημασία στα γραπτά του. Θεωρείται όμως από πολλούς ως ένας πολύ σπουδαίος ποιητής, με μεγάλη επιρορή. Οι Ζαν Ζενέ (Jean Genet) και Ζαν-Πολ Σαρτρ (Jean-Paul Sartre) τον είχαν χαρακτηρίσει ως τoν "μεγαλύτερο ποιητή" της Άμερικής.
[Επεξεργασία]
[Επεξεργασία] Τα παιδικά και τα σχολικά του χρόνια
το Λος Άντζελες της Καλιφόρνια
το Λος Άντζελες της Καλιφόρνια
Ο Τσαρλς Μπουκόφσκι γεννήθηκε στις 16 Αυγούστου του 1920, στη γερμανική πόλη Άντερναχ (Andernach). H μητέρα του ήταν Γερμανίδα και ο πατέρας του ένας Πολωνο-Αμερικάνος στρατιώτης, ο οποίος ήταν μέρος της στρατιωτικής δύναμης που είχε μείνει στη Γερμανία μετά τον 1ο Παγκόσμιο Πόλεμο. Η οικογένεια μετανάστευσε στο Λος Άντζελες, όταν ο Τσαρλς ήταν μόλις δύο ετών, ένα μέρος που τον επηρέασε πάρα πολύ στα γραπτά του.
O πατέρας του Τσαρλς αναφέρεται συχνά κι από τον ίδιο ως αρκετά βίαιος και κλειστόμυαλος άνθρωπος. Προσπαθούσε να είναι απόλυτα νομοταγής, και άποπειράθηκε να εμφυτεύσει στον γιο του τα δικά του ιδανικά, ώστε εκείνος να γίνει ένα παραγωγικό και ωφέλιμο μέλος της κοινωνίας. Συχνά ήταν άνεργος και έβγαζε τον πόνο και την αγωνία του πάνω στον Τσαρλς, δέρνοντάς τον επανειλημμένα μέχρι τα δέκα του χρόνια. Το αποτέλεσμα ήταν ο Μπουκόφσκι να αρχίσει να νιώθει την εγκατάλειψη και την απομόνωση, και να μένει συνειδητά άπραγος με την έννοια της εναντίωσης, όχι μόνο απέναντι στον πατέρα του, αλλά και σε ολόκληρη την κοινωνία. Ο πατέρας του Τσαρλς τον επηρέασε πάρα πολύ στη ζωή του αλλά και στα γραπτά του. Είναι βασικός χαρακτήρας στη θεματολογία του, και γράφει γι' αυτόν ακόμα και στα τελευταία του ποιήματα στο κρεβάτι ενός νοσοκομείου, λίγο πριν πεθάνει.
Κατά τα σχολικά του χρόνια, ο Μπουκόφσκι διάβασε πολύ. Όταν αποφοίτησε, γράφτηκε στο κολέγιο του Λος Άντζελες για να σπουδάσει δημοσιογραφία και λογοτεχνία, ώστε να γίνει συγγραφέας. Ένα χρόνο μετά, η μητέρα του έγινε έξαλλη όταν ανακάλυψε κάποια κείμενά του, με τα οποία και τάισε τη μηχανή κουρέματος του γκαζόν. Ο Μπουκόφσκι έφυγε από το σπίτι του και έζησε σαν αλήτης ταξιδεύοντας προς την Ατλάντα. Εκεί έμεινε σε μια παράγκα όπου τρεφόταν καθημερινά με σοκολάτες. Αναγκάστηκε να γυρίσει, όμως, κάποια στιγμή σπίτι του, κάτι που θα έκανε συχνά τα επόμενα χρόνια όταν δε θα είχε πουθενά αλλού να πάει.
[Επεξεργασία] Μια περίοδος ασωτίας
Όταν η Αμερική πήρε μέρος ενεργά στον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο, οι φίλοι του και κυρίως ο πατέρας του, τον πίεσαν να καταταγεί στο στρατό. Ο Μπουκόφσκι δεν ένιωθε πως ήθελε να πάει στον πόλεμο, κι έτσι ξεκίνησε μια ζωή περιφερόμενου άστεγου. Τον Αύγουστο του 1944 κρίθηκε ακατάλληλος για να εκτίσει τη στρατιωτική του θητεία[1] και αργότερα κατέληξε για λίγο καιρό στη Νέα Υόρκη, όπου την περίοδο του πολέμου και σε ηλικία 24 ετών, δημοσίευσε το πρώτο του διήγημα "Aftermath of a Lengthy Rejection Slip" στο περιοδικό Story Magazine. Η Νέα Υόρκη δεν τον κέρδισε, όμως, και σύντομα έφυγε για πιο φιλόξενα μέρη.
Δυο χρόνια αργότερα,άλλο ένα διήγημά του, το "20 Tanks From Kasseldown", θα δημοσιευθεί στο Portfolio IΙΙ. Ο Μπουκόφσκι απογοητεύτηκε από τη αργή διαδικασία εκδόσεων των έργων του, και σταμάτησε το γράψιμο για περίπου μία δεκαετία. Έζησε σε διάφορες πόλεις των Η.Π.Α, αλλά κυρίως στο Λος Άντζελες. Την περίοδο αυτή, έκανε μια σειρά από απίθανες και περίεργες δουλειές, ενώ κοιμόταν σε φτηνά, ενοικιαζόμενα δωμάτια. Στις αρχές της δεκαετίας του '50, έπιασε προσωρινά δουλειά στο ταχυδρομείο ως ταχυδρόμος, αλλά την παράτησε μέσα σε λιγότερο από δύο χρόνια. Το 1955 μπήκε αιμορραγώντας εσπευσμένα στο νοσοκομείο απόρων, έχοντας "κερδίσει" ένα έλκος στομάχου, που παρά λίγο να τον σκοτώσει.
[Επεξεργασία] Ένας μεγάλος συγγραφέας γεννιέται
Ο Μπουκόφσκι στο σπίτι του στο Σαν Πέντρο το 1990, με τους συγγραφείς Mary Ann Swissler και Mat Gleason.
Ο Μπουκόφσκι στο σπίτι του στο Σαν Πέντρο το 1990, με τους συγγραφείς Mary Ann Swissler και Mat Gleason.
Όταν βγήκε από το νοσοκομείο, ο Μπουκόφσκι ξεκίνησε να γράφει ποίηση. Αν και εξελίχθηκε σε έναν από τους πιο αυθεντικούς και με σημαντικότατη επιρροή μεταπολεμικούς ποιητές, ο Μπουκόφσκι δεν έτυχε αναγνώρισης στην Αμερική, ούτε σε μεγάλα περιοδικά, ούτε στην ακαδημία. To 1957 παντρεύτηκε την Μπάρμπαρα Φράι (Barbara Frye), η οποία εξέδιδε το ποιητικό περιοδικό Harlequin και άρχισε να δημοσιεύει δουλειές του Μπουκόφσκι. Ο γάμος τους κράτησε περίπου δύο χρόνια. Μετά το διαζύγιο, ο Μπουκόφσκι ξαναγύρισε στο πιοτό, στην ποίηση, αλλά και στο ταχυδρομείο ως ταμίας, μια θέση την οποία κράτησε για πάνω από δώδεκα χρόνια.
Η πρώτη του ποιητική συλλογή "Flower, Fist and Bestial Wail" εκδόθηκε το 1959 σε ένα φυλλαδιάκι σε 200 αντίτυπα. Λίγο αργότερα, ο Jon Edgar Webb ο οποίος εξέδιδε το περιοδικό "The Outsider", εντυπωσιάστηκε από τα ποιήματα του Μπουκόφσκι και άρχισε να δημοσιεύει δουλειές του. Αφιέρωσε ένα ολόκληρο τεύχος στον Μπουκόφσκι με τίτλο "Outsider of the Year", και τελικά αποφάσισε να εκδόσει μια συλλογή της ποίησης του Μπουκόφσκι. Ο Μπουκόφσκι άρχισε να αποκτά φήμη σε underground περιοδικά και εφημερίδες, ενώ ξεκίνησε και μια στήλη στην εφημερίδα "Open City" του Λος Άντζελες, με το όνομα "Σημειώσεις ενός πορνόγερου" ("Notes of a Dirty Old Man"). Τα κείμενα της στήλης αυτής εκδόθηκαν αργότερα σε ξεχωριστό βιβλίο.
Ο Μπουκόφσκι απέκτησε μεγάλη φήμη στο εξωτερικό, και κυρίως στη Γερμανία, όπου μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του '70, ήταν ο πιο πετυχημένος Αμερικανός συγγραφέας εκεί. Φήμη απέκτησε ακόμη στη Γαλλία, αλλά και σε άλλα μέρη της Ευρώπης, όχι όμως και στις Η.Π.Α., όπου το κοινό δεν τον αποδέχθηκε, εκτός από ένα περιορισμένο αριθμό φανατικών οπαδών του. Ο ίδιος ο Μπουκόφσκι φερόταν προκλητικά, και βοήθησε να γίνει το όνομά του διαβόητο, προκαλώντας συνεχώς αρνητικές κριτικές εναντίον του.
[Επεξεργασία] 100$ Για μια ζωή
Το 1969, ο Τζον Μάρτιν (John Martin), εκδότης των Black Sparrow Press, δίνει 100$ το μήνα στον Μπουκόφσκι για το υπόλοιπο της ζωής του, ώστε να ασχοληθεί μόνο με τη συγγραφή. Ο Τσαρλς παραιτείται σε ηλικία 49 ετών από το ταχυδρομείο για να αφοσιωθεί στο γράψιμο. Όπως εξήγησε κι ο ίδιος αργότερα σε ένα γράμμα: "Έχω μία από τις δύο επιλογές -- να παραμείνω στο ταχυδρομείο και να τρελαθώ... ή να μείνω εκεί έξω, να το παίξω συγγραφέας και να πεθάνω της πείνας. Αποφάσισα να πεθάνω της πείνας.". Σε λιγότερο από ένα μήνα, έγραψε το πρώτο του βιβλίο που ήταν το Ταχυδρομείο (Post Office), το οποίο εκδόθηκε το 1971.
Το 1976 ο Μπουκόφσκι γνώρισε την Λίντα (Linda Lee Beighle), ιδιοκτήτρια ενός εστιατόριου. Δυο χρόνια αργότερα, το ζευγάρι μετακόμισε από την περιοχή του ανατολικού Χόλλυγουντ όπου ο Μπουκόφσκι είχε ζήσει τα περισσότερα χρόνια της ζωής του, στην κοινότητα του San Pedro, τη νοτιότερη περιοχή του Λος Άντζελες. Παντρεύτηκαν το 1985.
Ο Τσαρλς Μπουκόφσκι, πέθανε από λευχαιμία στις 9 Μαρτίου 1994, στο San Pedro της California, στην ηλικία των 73 ετών, λίγο καιρό αφότου είχε τελειώσει το τελευταίο του βιβλίο "Αστυνομικό" (Pulp). Πάνω στον τάφο του είναι γραμμένες οι λέξεις "Μην Δοκιμάσεις" (Don't Try). Σύμφωνα με τη γυναίκα του, το νόημα των παραπάνω λέξεων έχει να κάνει με τις παρακάτω φράσεις: "Εάν σπαταλάς όλη σου την ώρα προσπαθώντας, τότε το μόνο που πράττεις είναι να προσπαθείς. Γι' αυτό μην προσπαθείς. Πράξε" ("If you spend all your time trying, then all you're doing is trying. So don't try. Just do").
[Επεξεργασία] Το Έργο του
O Μπουκόφσκι έκανε τα πρώτα του βήματα μέσα από μικρά περιοδικά στα τέλη του '50, και συνέχισε κατ' αυτόν τον τρόπο μέχρι τις αρχές του '90. Τα ποιήματα και τα διηγήματά του εκδόδηκαν αργότερα από τις Black Sparrow Press, σαν συλλογικοί τόμοι της δουλειάς του. Ήταν πραγματικά ένας πολύ παραγωγικός συγγραφέας. Έγραψε χιλιάδες ποιήματα, εκατοντάδες διηγήματα και έξι μυθιστορήματα, με αποτέλεσμα να εκδοθούν πάνω από 50 βιβλία του. Ακόμα και τώρα, 10 χρόνια μετά το θάνατό του, συνεχίζουν και εκδίδονται βιβλία του με ανέκδοτο υλικό.
[Επεξεργασία] Επιρροές
Σημαντική επιρροή στο έργο του άσκησαν οι Άντον Τσέχοφ (Anton Chekhov), Knut Hamsun, Έρνεστ Χέμινγουεϊ (Ernest Hemingway), Τζον Φέιντ (John Fante), Λουί-Φερντινάντ Σελίν (Louis-Ferdinand Céline), Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι (Fyodor Dostoyevsky), D.H. Lawrence και άλλοι, στους οποίους και αναφερόταν συχνά. Πολύ μεγάλη επιροή είχε επίσης πάνω του και το Λος Άντζελες, και ήταν ένα από τα αγαπημένα του θέματα. Σε μια συνέντευξη που έδωσε το 1974, είχε πει χαρακτηριστικά: "Μένεις σε μια πόλη όλη σου τη ζωή, και καταλήγεις να ξέρεις κάθε δρόμο. Γνωρίζεις ολόκληρο το χωροταξικό σχέδιο της πόλης. Έχεις μια εικόνα του που βρίσκεσαι. ... Από τότε που μεγάλωσα στο Λ.Α., είχα πάντα τη γεωγραφική και πνευματική αίσθηση ότι ήμουν εδώ. Είχα αρκετό χρόνο να μάθω την πόλη. Δεν μπορώ να δω άλλο μέρος εκτός από το Λ.Α."
[Επεξεργασία] Θεματολογία
Τα έργα του Τσαρλς Μπουκόφσκι είναι στην συντριπτική τους πλειοψηφία αυτοβιογραφικά, αν και ακόμη κι αυτά, περιέχουν αρκετά φανταστικά στοιχεία. Έχοντας ζήσει περίπου μια δεκαετία στο περιθώριο, μέσα από απορία, αλκοολισμό και συνεχείς καβγάδες, συνέλεξε ένα τεράστιο ποσό εμπειριών, τις οποίες και άρχισε να αποτυπώνει σιγά σιγά στα γραπτά του. Η φιγούρα του πατέρα του φαίνεται πως τον καταδιώκει συνεχώς, αποτυπώνοντας άλλοτε μίσος και αηδία προς το πρόσωπό του, κι άλλοτε μια ανθρώπινη κατανόηση, αναγνωρίζοντας τις συνθήκες που δημιούργησαν την προσωπικότητα του πατέρα του.
Η εγκατάλειψη, ο πόνος, η φτώχεια, η απελπισία, εκφράζονται όλα μέσω των πρώιμων έργων του Μπουκόφσκι. Οι άνθρωποι που καταστράφηκαν επειδή δεν τους δόθηκε μια ευκαιρία, ή επειδή απλά δεν μπορούσαν να κάνουν κάτι καλύτερο στις ζωές τους. Αλκοολικοί, άστεγοι, πόρνες, άνθρωποι που ζουν την κάθε στιγμή, χωρίς να περιμένουν τίποτα από το αύριο. Ο Μπουκόφσκι κατάφερε να διεισδύσει στις ψυχές αυτών των ανθρώπων, και να παρουσιάσει τα ταλέντα τους, τις προσωπικότητές τους, την ανθρωπιά τους. Με τρόπο λυρικό και όχι επιθετικό, κατακρίνει τους πολιτικούς, τους στρατιωτικούς και τον πόλεμο, το αμερικάνικο όνειρο και ολόκληρη την κοινωνία. Μετά τη σχετική αναγνώρισή του και την εξέλιξη της κοινωνικής του κατάστασης, ο Μπουκόφσκι αλλάζει λίγο και τη θεματολογία του. Παύει να μιλά μόνο για ιστορίες χαμένων ανθρώπων. Συναναστρεφόμενος με διαφορετικούς ανθρώπους, διανθίζει τα έργα του με σαρκαστικά σχόλια για την καινούρια του ζωή, ωριμάζοντας και μαλακώνοντας λίγο το ύφος του.
[Επεξεργασία] Κριτική
Από τη στιγμή του θανάτου του, ο Μπουκόφσκι έχει γίνει θέμα πάμπολλων άρθρων κριτικής απέναντι στη ζωή και το έργο του. Αν και αγαπήθηκε από πολλούς απλούς ανθρώπους και έγινε σύμβολο για ανθρώπους με ανικανότητες ή προβλήματα αλκοολισμού, οι ακαδημαϊκοί κριτικοί έχουν δώσει ελάχιστη σημασία στα γραπτά του. Θεωρείται όμως από πολλούς ως ένας πολύ σπουδαίος ποιητής, με μεγάλη επιρορή. Οι Ζαν Ζενέ (Jean Genet) και Ζαν-Πολ Σαρτρ (Jean-Paul Sartre) τον είχαν χαρακτηρίσει ως τoν "μεγαλύτερο ποιητή" της Άμερικής.
[Επεξεργασία]
- Εγγρ.
- 7 Σεπ 2005
- Μηνύματα
- 21.274
- Κριτικές
- 492
- Like
- 38.531
- Πόντοι
- 42.697
Σεργκέι Αϊζενστάιν
Πρωτοποριακός σκηνοθέτης που εισήγαγε νέες για την εποχή του τεχνικές εικονοληψίας και μοντάζ. Ο πατέρας του ήταν αρχιτέκτονας και η μητέρα του καταγόταν από τη Λετονία. Το 1905 έζησε ο μικρός 'Αιζενστάιν τη δραστική επέμβαση της τσαρικής αστυνομίας κατά την πρώτη ρώσικη επανάσταση του 1905. Από το 1908 μέχρι το 1915 παρακολούθησε στο Γυμνάσιο της Ρίγας. Εκεί έγινε φίλος με τον Μαξίμ Στράουχ, με τον οποίο συνεργάστηκε αργότερα σε πολλά θεατρικά και κινηματογραφικά ανεβάσματα. Το 1915 άρχισε να σπουδάζει μηχανικός στο Πέτρογκραντ (Πετρούπολη), αλλά περισσότερο έβρισκε απασχόληση στη ζωγραφική και στα σχέδια κοστουμιών.
Το 1918 εισέρχεται ως τεχνικός για στρατιωτικά κτίρια στον «Κόκκινο Στρατό» του κομμουνιστικού καθεστώτος που είχε ήδη καταλάβει την εξουσία, αλλά το 1919 ασχολείται και πάλι με τα κοστούμια και τη σκηνογραφία για θεατρικά έργα. Το 1920 εξοπλίζει καλλιτεχνικά προπαγανδιστικές ομάδες του καθεστώτος. Το ίδιο έτος αρχίζει να μαθαίνει ιαπωνικά για να μελετήσει το θέατρο Καμπούκι. Παράλληλα συνεχίζει τη σκηνογραφική δουλειά του και σχεδιάζει κοστούμια για θεατρικές παραστάσεις.
Το 1923 γυρίζει ο 'Αιζενστάιν την πρώτη του ταινία, μικρού μήκους και το 1925 αρχίζει τα γυρίσματα για το «Θωρηκτό Ποτέμκιν». Στην Οδησσό προέκυψε η ιδέα να αναπτυχθεί η ιδέα με το κίνημα του ναυτικού σε μια περιπέτεια μεγάλης διάρκειας για τον κινηματογράφο. Η πρεμιέρα του φιλμ έγινε το 1925 στο Θέατρο Μπολσόι, για τα 20 χρόνια της επανάστασης του 1905. Μέχρι το 1928, οπότε αρχίζει να διδάσκει σκηνοθεσία, γύρισε αρκετά γνωστά φιλμ με προπαγανδιστικό περιεχόμενο, τα οποία είχαν μεγάλη επιτυχία, αν και συχνά δημιούργησαν αντιδικίες για κομματικούς λόγους. Σε μερικές ταινίες έπρεπε ο 'Αιζενστάιν να αλλάξει σκηνές, μερικές φορές με παρέμβαση ακόμα και του Στάλιν.
Τα έτη 1929 και 1930 βρέθηκε ο 'Αιζενστάιν στη Γερμανία και στην Αμερική, όπου γνωρίστηκε με τις τότε σύγχρονες κινηματογραφικές τεχνολογίες και με σημαντικούς συναδέλφους του. Μέχρι το 1932 γυρίζει ένα φιλμ στο Μεξικό, το οποίο όμως δεν ολοκληρώθηκε λόγω οικονομικών προβλημάτων. Η ταινία αυτή παρουσιάστηκε αργότερα χωρίς την έγκριση του σκηνοθέτη της στις ΗΠΑ. Μέσα από ιδεολογικές και προσωπικές αντιδικίες, άλλοτε επειδή είναι πολύ θεωρητικός, άλλοτε επειδή διαφεύγει από την κομματική γραμμή, γυρίζει ο 'Αιζενστάιν διάφορες ταινίες και διδάσκει σκηνοθεσία σε διάφορα Ιδρύματα. Το 1937 του απονέμεται για την ταινία του «Aleksandr Newskij» το βραβείο Λένιν. Το 1940 σκηνοθετεί στο Θέατρο Μπολσόι το μουσικό δράμα του Βάγκνερ, Βαλκυρίες. Το 1944 γυρίζει το πρώτο μέρος της ταινίας «Ιβάν ο Τρομερός» και το 1946 το δεύτερο μέρος της. Η πρεμιέρα της στη Σοβιετική Ένωση έγινε όμως το 1958, δέκα χρόνια μετά το θάνατό του.
Μέχρι το 1946 γύρισε πολλές ταινίες και έγραψε ο 'Αιζενστάιν πολλά άρθρα θεωρητικού περιεχομένου. Το έτος αυτό υπέστη ο σκηνοθέτης σοβαρό καρδιακό έμφραγμα που τον οδήγησε σε αδράνεια. Παρ' όλα αυτά ασχολείται και πάλι με σκηνοθετικά σχέδια και με τη συγγραφή θεωρητικών άρθρων, παράλληλα δε επισκέπτεται το εξωτερικό. Το 1948 υπέστη νεώτερο και τελικό έμφραγμα.
Σημαντικότερες Ταινίες
• Stachka - Η απεργία 1925
• Bronenosets Potyomkin - Θωρηκτό Ποτέμκιν 1925
• Oktyabr - Οκτώβρης ή Οι δέκα μέρες που συγκλώνισαν τον κόσμο 1929
• Aleksandr Nevskiy - Αλέξανδρος Νέφσκι 1939
• Ivan Groznyy I - Ιβάν ο Τρομερός 1ο μέρος 1944
• Ivan Groznyy IΙ - Ιβάν ο Τρομερός 2ο μέρος 1958
Πρωτοποριακός σκηνοθέτης που εισήγαγε νέες για την εποχή του τεχνικές εικονοληψίας και μοντάζ. Ο πατέρας του ήταν αρχιτέκτονας και η μητέρα του καταγόταν από τη Λετονία. Το 1905 έζησε ο μικρός 'Αιζενστάιν τη δραστική επέμβαση της τσαρικής αστυνομίας κατά την πρώτη ρώσικη επανάσταση του 1905. Από το 1908 μέχρι το 1915 παρακολούθησε στο Γυμνάσιο της Ρίγας. Εκεί έγινε φίλος με τον Μαξίμ Στράουχ, με τον οποίο συνεργάστηκε αργότερα σε πολλά θεατρικά και κινηματογραφικά ανεβάσματα. Το 1915 άρχισε να σπουδάζει μηχανικός στο Πέτρογκραντ (Πετρούπολη), αλλά περισσότερο έβρισκε απασχόληση στη ζωγραφική και στα σχέδια κοστουμιών.
Το 1918 εισέρχεται ως τεχνικός για στρατιωτικά κτίρια στον «Κόκκινο Στρατό» του κομμουνιστικού καθεστώτος που είχε ήδη καταλάβει την εξουσία, αλλά το 1919 ασχολείται και πάλι με τα κοστούμια και τη σκηνογραφία για θεατρικά έργα. Το 1920 εξοπλίζει καλλιτεχνικά προπαγανδιστικές ομάδες του καθεστώτος. Το ίδιο έτος αρχίζει να μαθαίνει ιαπωνικά για να μελετήσει το θέατρο Καμπούκι. Παράλληλα συνεχίζει τη σκηνογραφική δουλειά του και σχεδιάζει κοστούμια για θεατρικές παραστάσεις.
Το 1923 γυρίζει ο 'Αιζενστάιν την πρώτη του ταινία, μικρού μήκους και το 1925 αρχίζει τα γυρίσματα για το «Θωρηκτό Ποτέμκιν». Στην Οδησσό προέκυψε η ιδέα να αναπτυχθεί η ιδέα με το κίνημα του ναυτικού σε μια περιπέτεια μεγάλης διάρκειας για τον κινηματογράφο. Η πρεμιέρα του φιλμ έγινε το 1925 στο Θέατρο Μπολσόι, για τα 20 χρόνια της επανάστασης του 1905. Μέχρι το 1928, οπότε αρχίζει να διδάσκει σκηνοθεσία, γύρισε αρκετά γνωστά φιλμ με προπαγανδιστικό περιεχόμενο, τα οποία είχαν μεγάλη επιτυχία, αν και συχνά δημιούργησαν αντιδικίες για κομματικούς λόγους. Σε μερικές ταινίες έπρεπε ο 'Αιζενστάιν να αλλάξει σκηνές, μερικές φορές με παρέμβαση ακόμα και του Στάλιν.
Τα έτη 1929 και 1930 βρέθηκε ο 'Αιζενστάιν στη Γερμανία και στην Αμερική, όπου γνωρίστηκε με τις τότε σύγχρονες κινηματογραφικές τεχνολογίες και με σημαντικούς συναδέλφους του. Μέχρι το 1932 γυρίζει ένα φιλμ στο Μεξικό, το οποίο όμως δεν ολοκληρώθηκε λόγω οικονομικών προβλημάτων. Η ταινία αυτή παρουσιάστηκε αργότερα χωρίς την έγκριση του σκηνοθέτη της στις ΗΠΑ. Μέσα από ιδεολογικές και προσωπικές αντιδικίες, άλλοτε επειδή είναι πολύ θεωρητικός, άλλοτε επειδή διαφεύγει από την κομματική γραμμή, γυρίζει ο 'Αιζενστάιν διάφορες ταινίες και διδάσκει σκηνοθεσία σε διάφορα Ιδρύματα. Το 1937 του απονέμεται για την ταινία του «Aleksandr Newskij» το βραβείο Λένιν. Το 1940 σκηνοθετεί στο Θέατρο Μπολσόι το μουσικό δράμα του Βάγκνερ, Βαλκυρίες. Το 1944 γυρίζει το πρώτο μέρος της ταινίας «Ιβάν ο Τρομερός» και το 1946 το δεύτερο μέρος της. Η πρεμιέρα της στη Σοβιετική Ένωση έγινε όμως το 1958, δέκα χρόνια μετά το θάνατό του.
Μέχρι το 1946 γύρισε πολλές ταινίες και έγραψε ο 'Αιζενστάιν πολλά άρθρα θεωρητικού περιεχομένου. Το έτος αυτό υπέστη ο σκηνοθέτης σοβαρό καρδιακό έμφραγμα που τον οδήγησε σε αδράνεια. Παρ' όλα αυτά ασχολείται και πάλι με σκηνοθετικά σχέδια και με τη συγγραφή θεωρητικών άρθρων, παράλληλα δε επισκέπτεται το εξωτερικό. Το 1948 υπέστη νεώτερο και τελικό έμφραγμα.
Σημαντικότερες Ταινίες
• Stachka - Η απεργία 1925
• Bronenosets Potyomkin - Θωρηκτό Ποτέμκιν 1925
• Oktyabr - Οκτώβρης ή Οι δέκα μέρες που συγκλώνισαν τον κόσμο 1929
• Aleksandr Nevskiy - Αλέξανδρος Νέφσκι 1939
• Ivan Groznyy I - Ιβάν ο Τρομερός 1ο μέρος 1944
• Ivan Groznyy IΙ - Ιβάν ο Τρομερός 2ο μέρος 1958
Επισκέπτης
ΜΠΩΝΤΛΑΙΡ
Η ζωή του
Ο πατέρας του Μπωντλαίρ ήταν άνθρωπος μορφωμένος, αφοσιωμένος στα ιδανικά του Διαφωτισμού και ερασιτέχνης ζωγράφος. Με τον θάνατό του το 1827 άφησε στον Κάρολο πλούσια πνευματική κληρονομιά. Έναν χρόνο αργότερα, η μητέρα του παντρεύτηκε τον Συνταγματάρχη Ωπίκ, πράξη που ο Μπωντλαίρ ποτέ δεν της συγχώρεσε. Ο Ωπίκ ενσάρκωνε για τον Μπωντλαίρ όλα όσα στέκονταν ανάμεσά σε αυτόν και σε ό,τι αγαπούσε: την μητέρα του, την ποίηση, το όνειρο, μία ζωή χωρίς δυστυχή περιστατικά. Επιστρέφοντας από το Λύκειο το 1839, ο Μπωντλαίρ αποφασίζει να ζήσει την ζωή του ενάντια στις παραδοσιακές αστικές αξίες που ενσαρκώνει η μητέρα του και ο πατριός του. Αποπειράται να ταξιδέψει ως τις Ινδίες, αλλά τελικά αποτυχαίνει. Το ταξίδι αυτό, ωστόσο, πρόκειται να ερεθίσει την φαντασία και την έμπνευσή του (αγάπη για την θάλασσα, οράματα τόπων εξωτικών).
Μετά την επιστροφή του στο Παρίσι συνδέεται με την Jeanne Duval, μια νεαρή μιγάδα, η οποία θα τον μυήσει στις ηδονές αλλά και στις πληγές του πάθους. Δανδής και χρεωμένος, τίθεται υπό δικαστική επιτήρηση το 1842 και διάγει άθλιο βίο. Αρχίζει να συνθέτει πληθώρα ποιημάτων για την συλλογή «Τα Άνθη του Κακού». Ως κριτικός τέχνης και δημοσιογράφος μάχεται τις μεγαλόστομες μορφές του Ρομαντισμού. Το 1848 συμμετέχει στην επανάσταση των οδοφραγμάτων και λέγεται ότι παροτρύνει τους επαναστάτες να πυροβολήσουν τον πατριό του, Ωπίκ. Αργότερα, συνάδει με την απέχθεια των Γουστάβου Φλομπέρ και Βίκτορος Ουγκώ για την κυβέρνηση του Ναπολέοντος Γ'. Τα Άνθη του Κακού εκδίδονται το 1857 και στην συνέχεια καταδικάζονται μερικώς «για προσβολή των δημοσίων και των καλών ηθών». Η επόμενη έκδοση του 1861 είναι εμπλουτισμένη, αναδομημένη αλλά και ακρωτηριασμένη κατά έξι ποιήματα (Les bijoux, Le Léthé, À celle qui est trop gaie, Lesbos, Femmes damnées (το πρώτο ποίημα της συλλογής) , Les métamorphoses du vampire), την δημοσίευση των οποίων απαγόρευσε ο δικαστής Πινάρ. Κατόπιν, ο ποιητής φεύγει για το Βέλγιο και εγκαθίσταται στις Βρυξέλλες, όπου συγγράφει ένα φυλλάδιο για το Βέλγιο, το οποίο και θεωρεί καρικατούρα της γαλλικής αστικής τάξης. Επίσης, συναντά εκεί τον Φελισιέν Ροπ, ο οποίος θα εικονογραφήσει τα Άνθη.
Πεθαίνει στο Παρίσι από πάρεση και αφασία το 1867. Ενταφιάζεται στο Κοιμητήριο του Μονπαρνάς (6ο τμήμα), στον ίδιο τάφο με τον πατριό και την μητέρα του. Η τρίτη έκδοση των «Ανθών» (1868) δεν θα βρει τον Μπωντλαίρ εν ζωή. Μετά τον θάνατό του, η λογοτεχνική του κληρονομιά δημοπρατήθηκε και τελικά αγοράστηκε από τον εκδότη Μισέλ Λεβί για 750 φράγκα. Η δικαστική απόφαση του 1857 δεν ανακλήθηκε πριν από το 1949, οπότε και έγινε αποκατάσταση του πλήρους έργου του Μπωντλαίρ.
[Επεξεργασία] Τρόμος και Έκσταση
«Από παιδί δύο συναισθήματα αντιμάχονταν στην καρδιά μου: η φρίκη της ζωής και η έκσταση της ζωής.» (Η καρδιά μου ξεγυμνωμένη)
Κάθε μεγάλο έργο του Ρομαντισμού μαρτυρεί αυτό το πέρασμα από την φρίκη στην έκσταση και από την έκσταση στην φρίκη. Από εκεί εντυπώθηκε βαθιά στον Μπωντλαίρ η αίσθηση της κατάρας που βαραίνει κάθε ανθρώπινο πλάσμα μετά το προπατορικό αμάρτημα. Κατ' αυτήν την έννοια, τα Άνθη του Κακού ανήκουν στο χριστιανικό λογοτεχνικό είδος.
Αναλύοντας την έκφρασή του «το κύμα του πάθους», ο Σατωβριάνδος έγραψε στον πρόλογο του ομώνυμου έργου του: «Ο Χριστιανός πάντοτε βλέπει τον εαυτό του σαν έναν ταξιδιώτη που απλώς διασχίζει εδώ κάτω την κοιλάδα των δακρύων και που δεν θα ξεκουραστεί παρά μόνον στον τάφο». Για τον Μπωντλαίρ, δεν πρόκειται απλώς για λογοτεχνία ή για έννοιες λίγο ή πολύ αφηρημένες αλλά για το «ζωντανό θέαμα της θλιβερής δυστυχίας [του]». Ακριβώς όπως η φύση, έτσι και ο άνθρωπος έχει σπιλωθεί από το προπατορικό αμάρτημα και, όπως στην περίπτωση του René ή του Werther (Γκαίτε), ο Μπωντλαίρ νιώθει διαρκώς απέχθεια για το «άθλιο πλήθος» (Recueillement). Αυτό που τον ταλανίζει πάνω από όλα είναι ο εγωισμός και η μοχθηρία των ανθρώπων, η πνευματική τους παραλυσία και η απουσία συναίσθησης του τι είναι Ωραίο και τι είναι Καλό. Το ποίημα σε πεζό La Corde, που εμπνεύστηκε από πραγματικά γεγονότα, αφηγείται την ιστορία μιας μητέρας που, αδιαφορώντας για την τύχη του παιδιού της που θανατώθηκε στην αγχόνη, καταφέρνει να πάρει στην κατοχή της το σχοινί της εκτέλεσης, ώστε να το χρησιμοποιήσει για εμπορικό κέρδος.
Ο Μπωντλαίρ υπέφερε περισσότερο από οποιονδήποτε άλλο: το Albatros επιτιμά την ηδονή που ο «χύδην όχλος» βρίσκει στο Κακό, ειδικότερα με το να βασανίζει τον ποιητή. Στο Art Romantique (Ρομαντική Τέχνη) ο Μπωντλαίρ παρατηρεί: «Αποτελεί θαυμαστό προνόμιο της Τέχνης, το να μπορεί να μετατρέπει την φρίκη σε ομορφιά εκφράζοντάς την καλλιτεχνικά. Ο πόνος, όταν του δίνεται ρυθμός και μέτρο, γεμίζει το πνεύμα με μια γαλήνια χαρά». Ποιήματα, όπως τα Le Mauvais Moine, L'Ennemi, Le Guignon, καταδεικνύουν την φιλοδοξία του να μεταμορφώσει τον πόνο σε ομορφιά.
Ήταν αδύνατον για τον Μπωντλαίρ να πιστέψει ότι οποιοσδήποτε πολιτισμός θα μπορούσε να προσεγγίσει την τελειότητα. Περιφρονούσε τόσο τον σοσιαλισμό, όσο τον ρεαλισμό και τον νατουραλισμό. Όπως και ο Πόε, θεωρούσε την "πρόοδο και την σύγχρονη μεγάλη ιδέα, την έκσταση μιας μυγοσκοτώστρας". Συγκεφαλαιώνοντας αυτό που ονόμαζε «σύγχρονες αιρέσεις», ο Μπωντλαίρ απέρριψε επίσης την «αίρεση της παιδείας»: «Η Ποίηση, για το ελάχιστο που μπορούμε να κοιτάξουμε βαθιά μέσα μας, να ανακρίνουμε την ψυχή μας, να θυμηθούμε τις πιο υπέροχες αναμνήσεις μας, δεν έχει άλλο σκοπό πέρα από την ίδια. (…) Εάν η υποκινούσα δύναμη του ποιητή είναι η ηθική, τότε χάνει από την ποιητική του δύναμη και το ξέρει καλά ότι το έργο του θα είναι κακό» (από άρθρο για τον Θεόφιλο Γκωτιέ).
Αυτό δεν σημαίνει ότι ο ποιητής δεν εξεγείρεται ενάντια στην κατάσταση της ανθρωπότητας. Εκφράζει θαυμασμό για τα μεγάλα μεφιστοφελικά έργα του ρομαντισμού, όπως ο Melmoth («μαύρο» γοτθικό μυθιστόρημα του Charles Robert Maturin). Εφόσον η ποίηση αποτελεί ουσιαστικά το αντίθετο της ανθρώπινης δυστυχίας, θεωρεί ότι δεν μπορεί παρά να είναι επανάσταση. Έτσι, η ποίηση του Μπωντλαίρ αποκτά σύγχρονη μορφή στα Μικρά Ποιήματα σε Πεζό, όπου γίνεται μαύρο χιούμορ.
[Επεξεργασία] Η ποιητική τέχνη του
Γουστάβος Κουρμπέ: Πορτρέτο του Μπωντλαίρ
Γουστάβος Κουρμπέ: Πορτρέτο του Μπωντλαίρ
Απορρίπτωντας τις πλάνες του ρεαλισμού και της «τέχνης για την τέχνη», ο Μπωντλαίρ στοχεύει να κατακτήσει την θεμελιώδη αλήθεια, την κοσμική ανθρώπινη πραγματικότητα στις συμπαντικές διαστάσεις της. Γράφει στο Καλλιτεχνικό Σαλόνι του 1846: «Η πρωταρχική απασχόληση του καλλιτέχνη είναι να αποκαταστήσει τον άνθρωπο στην φύση, ώστε να επαναστατήσει εναντίον της. Αυτή η επανάσταση δεν λαμβάνει χώρα ψυχρά, ως κάτι το δεδομένο, σαν να ήταν κάποιος κώδικας ή ρητορική. Λαμβάνει χώρα παρορμητικά και αφελώς, ακριβώς όπως η αμαρτία, όπως το πάθος, όπως η επιθυμία». Στο δε Καλλιτεχνικό Σαλόνι του 1859 προσθέτει: «Ο καλλιτέχνης—ο αληθινός καλλιτέχνης, ο αληθινός ποιητής—δεν πρέπει να ποιεί παρά μόνον όταν βλέπει και όταν ακούει. Πρέπει να είναι αληθινά πιστός στην φύση του». Με αυτόν τον τρόπο ο Μπωντλαίρ αρθρώνει την θεμελιώδη ανακάλυψη της σύγχρονης αισθητικής: «Το Ωραίο πάντα θα είναι παράξενο. Δεν λέω ότι θα είναι παράξενο εκούσια και ψυχρά, διότι τότε δεν θα ήταν παρά ένα τέρας που ξεπήδησε μέσα από τις ατραπούς της ζωής. Λέω απλώς ότι πάντα θα ενέχει ένα στοιχείο παραδοξότητας, όχι ηθελημένης αλλά υποσυνείδητης. Και σε αυτήν την παραδοξότητα θα έγκειται και το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό που θα το καθιστά ωραίο».
Γι' αυτό και θεωρεί την φαντασία «βασίλισσα όλων των προικισμάτων». Στην πραγματικότητα, η φαντασία υποκαθιστά «την παραδοσιακή μετάφραση της υλικής ζωής», υποκαθιστά την πράξη με το όνειρο. Η ποίηση έτσι ορισμένη εκφράζει σχεδόν κάθε μεταγενέστερο ποιητή. Ωστόσο, ο Μπωντλαίρ δεν βίωσε το έργο του, διότι για αυτόν η ζωή και η ποίηση ήταν πάντα μέχρι ενός σημείου ξεχωρισμένες. Αυτό που τόσο ο Μπωντλαίρ όσο και ο Στεφάν Μαλλαρμέ όριζαν ως έργο τέχνης, οι Σουρρεαλιστές μετά τον Αρθούρο Ρεμπώ ονόμαζαν έργο ζωής, θέλοντας να αλλάξουν την ζωή. Έτσι μπορούμε να καταλάβουμε και τον φόρο τιμής που απέτισε στον Μπωντλαίρ ο νεαρός Ρεμπώ: «Ο Μπωντλαίρ είναι ο πρώτος οραματιστής, ο βασιλεύς όλων των ποιητών, ένας θεός». Αρκεί να συγκρίνουμε αυτό το απόσπασμα του Μπωντλαίρ:
[…] ποιος δεν έχει βιώσει τούτες τις θαυμάσιες στιγμές, που είναι πραγματικές γιορτές του νου, κατά τις οποίες οι πιο άγρυπνες αισθήσεις συλλαμβάνουν τις πιο εκτυφλωτικές εντυπώσεις, όταν το γαλάζιο του ουρανού γίνεται πιο διάφανο και σε βυθίζει σε μια άβυσσο πιο απέρατη, όταν οι ήχοι αναβλύζουν μουσική, όταν τα χρώματα μιλούν και όταν τα αρώματα περιγράφουν ολόκληρους κόσμους ιδεών; Η ζωγραφική, λοιπόν, του Ντελακρουά για εμένα είναι η αποτύπωση αυτών των υπέροχων στιγμών του πνεύματος. Είναι επενδυμένη με τέτοια ένταση που το μεγαλείο της καθίσταται ασύγκριτο. Αποκαλύπτει τον υπερρεαλισμό, σαν να αντιλαμβάνεται την φύση μέσα από υπερευαίσθητες νευρικές απολήξεις.
με το παρακάτω απόσπασμα από το Πρώτο Μανιφέστο του Σουρρεαλισμού:
Το να υποβιβάσεις την φαντασία σε δουλεία, από την στιγμή που είναι η αιτία αυτού που πρόχειρα αποκαλούμε ευτυχία, ουσιαστικά σημαίνει το να απογυμνώνεσαι από όλα όσα έχεις στο βάθος του εαυτού σου—από την υπέρτατη δικαιοσύνη. Μόνον η φαντασία μπορεί να αποκαλύψει όσα δεν υπάρχουν κι όμως μπορούν να γίνουν και αυτό είναι αρκετό προκειμένου να φύγει λίγο πιο μακριά η φοβερή απαγόρευση για όσα δεν μπορούμε να έχουμε. Είναι αρκετά για να αφεθούμε σε αυτήν χωρίς να φοβόμαστε ότι θα μας προδώσει.
Έτσι, ο Υπερρεαλισμός φέρει μέσα του λίγη μαγιά από το έργο του Λωτρεαμόν, του Ρεμπώ και του ίδιου του Σουρρεαλισμού.
Ο Μπωντλαίρ επιστράτευσε την περίφημη αυτή φόρμουλα που τόσο ταιριαστά περιγράφει την τέχνη του για να σχολιάσει την ζωγραφική του Ευγένιου Ντελακρουά και το έργο του Θεοφίλου Γκωτιέ: «Ο έντεχνος χειρισμός της γλώσσας έγκειται στο να κατορθώνεις ένα είδος παρεμφατικής μαγείας. Μόνον έτσι μπορεί να μιλήσει το χρώμα σαν φωνή βαθιά και ζωηρή, μόνον έτσι μπορούν τα μνημεία να ξεχωρίσουν και να αναδυθούν από τα βάθη του χώρου, μόνον έτσι τα ζώα και τα φυτά, που αντιπροσωπεύουν την ασχήμια και την κακία, μπορούν να κάνουν σαφείς τους μορφασμούς τους, μόνον έτσι τα αρώματα προσκαλούν τις αντίστοιχές τους σκέψεις και αναμνήσεις, μόνον έτσι το πάθος ψιθυρίζει ή κραυγάζει στην γλώσσα που θα μας είναι αιώνια γνώριμη».
Μόνον ο Ζεράρ ντε Νερβάλ, πριν από τον Μπωντλαίρ, είχε κατορθώσει να καταγράψει ποίηση που δεν αποτελούσε λογοτεχνία. Απαλλαγμένη από το βάρος της λογικής, η ποίηση μπορεί ωστόσο να εντυπώσει το συναίσθημα μέσα από την βαναυσότητά της. Όντως, στα καλύτερα ποιήματά του ο Μπωντλαίρ διατηρεί από τον κλασικό στίχο μόνον την μουσικότητά του, προβαίνει σε τομές των στίχων και απορρίπτει τον υπερβολικά μηχανιστικό αλεξανδρινό στίχο. Το παράδειγμά του θα ακολουθήσουν αργότερα οι Πωλ Βερλαίν, Μαλλαρμέ, Μωρίς Μαίτερλινκ. Εμπνευσμένος από την ανάγνωση του Gaspard de la Nuit του Aloysius Bertrand, ο οποίος πρώτος συνέθεσε ποιήματα σε πεζό, ο Μπωντλαίρ συγγράφει τα Μικρά Ποιήματα σε Πεζό και στον πρόλογο εξηγεί: «Και ποιος δεν έχει ονειρευτεί κατά τις φιλόδοξες μέρες του, το θαύμα μιάς ποιητικής πρόζας, που να έχει μουσική χωρίς να έχει ρυθμό και ρίμα, που να είναι τόσο ευέλικτη και τόσο χτυπητή, ώστε να προσαρμόζεται στους λυρικούς λικνισμούς της ψυχής, στους κυματισμούς της ονειροπόλησης και στα τραντάγματα της συνείδησης;».
[Επεξεργασία] Κυριότερα έργα
* Salons (1845-1859)
* Journaux intimes (1851-1862)
* Τεχνητοί παράδεισοι (1860)
* Curiosités esthétiques (1868)
* Réflexions sur quelques-uns de mes contemporains (1862)
* Richard Wagner et Tannhaüser à Paris (1862)
* Le Peintre de la vie moderne (1863)
* L'œuvre et la vie d'Eugène Delacroix (1863)
* Η καρδιά μου ξεγυμνωμένη (1864)
* L'art romantique (1869)
* Η Φανφαρλό (1847)
* Du vin et du haschisch (1851)
* Άνθη του κακού (1857)
* Fusées (1867)
* Μικρά Ποιήματα σε Πεζό ή Le Spleen de Paris (1862)
Ο Μπωντλαίρ αποτέλεσε επίσης τον πρώτο μεταφραστή, στα γαλλικά, του Πόε (κυρίως μετέφρασε τις "Αλλόκοτες Ιστορίες") συμβάλλοντας με αυτό τον τρόπο στην διάδοση του έργου του στην Ευρώπη. Αρκετοί θεωρούν πως κάποιες μεταφράσεις του Μπωντλαίρ είναι ανώτερες ακόμα και των πρωτότυπων κειμένων.
Η ζωή του
Ο πατέρας του Μπωντλαίρ ήταν άνθρωπος μορφωμένος, αφοσιωμένος στα ιδανικά του Διαφωτισμού και ερασιτέχνης ζωγράφος. Με τον θάνατό του το 1827 άφησε στον Κάρολο πλούσια πνευματική κληρονομιά. Έναν χρόνο αργότερα, η μητέρα του παντρεύτηκε τον Συνταγματάρχη Ωπίκ, πράξη που ο Μπωντλαίρ ποτέ δεν της συγχώρεσε. Ο Ωπίκ ενσάρκωνε για τον Μπωντλαίρ όλα όσα στέκονταν ανάμεσά σε αυτόν και σε ό,τι αγαπούσε: την μητέρα του, την ποίηση, το όνειρο, μία ζωή χωρίς δυστυχή περιστατικά. Επιστρέφοντας από το Λύκειο το 1839, ο Μπωντλαίρ αποφασίζει να ζήσει την ζωή του ενάντια στις παραδοσιακές αστικές αξίες που ενσαρκώνει η μητέρα του και ο πατριός του. Αποπειράται να ταξιδέψει ως τις Ινδίες, αλλά τελικά αποτυχαίνει. Το ταξίδι αυτό, ωστόσο, πρόκειται να ερεθίσει την φαντασία και την έμπνευσή του (αγάπη για την θάλασσα, οράματα τόπων εξωτικών).
Μετά την επιστροφή του στο Παρίσι συνδέεται με την Jeanne Duval, μια νεαρή μιγάδα, η οποία θα τον μυήσει στις ηδονές αλλά και στις πληγές του πάθους. Δανδής και χρεωμένος, τίθεται υπό δικαστική επιτήρηση το 1842 και διάγει άθλιο βίο. Αρχίζει να συνθέτει πληθώρα ποιημάτων για την συλλογή «Τα Άνθη του Κακού». Ως κριτικός τέχνης και δημοσιογράφος μάχεται τις μεγαλόστομες μορφές του Ρομαντισμού. Το 1848 συμμετέχει στην επανάσταση των οδοφραγμάτων και λέγεται ότι παροτρύνει τους επαναστάτες να πυροβολήσουν τον πατριό του, Ωπίκ. Αργότερα, συνάδει με την απέχθεια των Γουστάβου Φλομπέρ και Βίκτορος Ουγκώ για την κυβέρνηση του Ναπολέοντος Γ'. Τα Άνθη του Κακού εκδίδονται το 1857 και στην συνέχεια καταδικάζονται μερικώς «για προσβολή των δημοσίων και των καλών ηθών». Η επόμενη έκδοση του 1861 είναι εμπλουτισμένη, αναδομημένη αλλά και ακρωτηριασμένη κατά έξι ποιήματα (Les bijoux, Le Léthé, À celle qui est trop gaie, Lesbos, Femmes damnées (το πρώτο ποίημα της συλλογής) , Les métamorphoses du vampire), την δημοσίευση των οποίων απαγόρευσε ο δικαστής Πινάρ. Κατόπιν, ο ποιητής φεύγει για το Βέλγιο και εγκαθίσταται στις Βρυξέλλες, όπου συγγράφει ένα φυλλάδιο για το Βέλγιο, το οποίο και θεωρεί καρικατούρα της γαλλικής αστικής τάξης. Επίσης, συναντά εκεί τον Φελισιέν Ροπ, ο οποίος θα εικονογραφήσει τα Άνθη.
Πεθαίνει στο Παρίσι από πάρεση και αφασία το 1867. Ενταφιάζεται στο Κοιμητήριο του Μονπαρνάς (6ο τμήμα), στον ίδιο τάφο με τον πατριό και την μητέρα του. Η τρίτη έκδοση των «Ανθών» (1868) δεν θα βρει τον Μπωντλαίρ εν ζωή. Μετά τον θάνατό του, η λογοτεχνική του κληρονομιά δημοπρατήθηκε και τελικά αγοράστηκε από τον εκδότη Μισέλ Λεβί για 750 φράγκα. Η δικαστική απόφαση του 1857 δεν ανακλήθηκε πριν από το 1949, οπότε και έγινε αποκατάσταση του πλήρους έργου του Μπωντλαίρ.
[Επεξεργασία] Τρόμος και Έκσταση
«Από παιδί δύο συναισθήματα αντιμάχονταν στην καρδιά μου: η φρίκη της ζωής και η έκσταση της ζωής.» (Η καρδιά μου ξεγυμνωμένη)
Κάθε μεγάλο έργο του Ρομαντισμού μαρτυρεί αυτό το πέρασμα από την φρίκη στην έκσταση και από την έκσταση στην φρίκη. Από εκεί εντυπώθηκε βαθιά στον Μπωντλαίρ η αίσθηση της κατάρας που βαραίνει κάθε ανθρώπινο πλάσμα μετά το προπατορικό αμάρτημα. Κατ' αυτήν την έννοια, τα Άνθη του Κακού ανήκουν στο χριστιανικό λογοτεχνικό είδος.
Αναλύοντας την έκφρασή του «το κύμα του πάθους», ο Σατωβριάνδος έγραψε στον πρόλογο του ομώνυμου έργου του: «Ο Χριστιανός πάντοτε βλέπει τον εαυτό του σαν έναν ταξιδιώτη που απλώς διασχίζει εδώ κάτω την κοιλάδα των δακρύων και που δεν θα ξεκουραστεί παρά μόνον στον τάφο». Για τον Μπωντλαίρ, δεν πρόκειται απλώς για λογοτεχνία ή για έννοιες λίγο ή πολύ αφηρημένες αλλά για το «ζωντανό θέαμα της θλιβερής δυστυχίας [του]». Ακριβώς όπως η φύση, έτσι και ο άνθρωπος έχει σπιλωθεί από το προπατορικό αμάρτημα και, όπως στην περίπτωση του René ή του Werther (Γκαίτε), ο Μπωντλαίρ νιώθει διαρκώς απέχθεια για το «άθλιο πλήθος» (Recueillement). Αυτό που τον ταλανίζει πάνω από όλα είναι ο εγωισμός και η μοχθηρία των ανθρώπων, η πνευματική τους παραλυσία και η απουσία συναίσθησης του τι είναι Ωραίο και τι είναι Καλό. Το ποίημα σε πεζό La Corde, που εμπνεύστηκε από πραγματικά γεγονότα, αφηγείται την ιστορία μιας μητέρας που, αδιαφορώντας για την τύχη του παιδιού της που θανατώθηκε στην αγχόνη, καταφέρνει να πάρει στην κατοχή της το σχοινί της εκτέλεσης, ώστε να το χρησιμοποιήσει για εμπορικό κέρδος.
Ο Μπωντλαίρ υπέφερε περισσότερο από οποιονδήποτε άλλο: το Albatros επιτιμά την ηδονή που ο «χύδην όχλος» βρίσκει στο Κακό, ειδικότερα με το να βασανίζει τον ποιητή. Στο Art Romantique (Ρομαντική Τέχνη) ο Μπωντλαίρ παρατηρεί: «Αποτελεί θαυμαστό προνόμιο της Τέχνης, το να μπορεί να μετατρέπει την φρίκη σε ομορφιά εκφράζοντάς την καλλιτεχνικά. Ο πόνος, όταν του δίνεται ρυθμός και μέτρο, γεμίζει το πνεύμα με μια γαλήνια χαρά». Ποιήματα, όπως τα Le Mauvais Moine, L'Ennemi, Le Guignon, καταδεικνύουν την φιλοδοξία του να μεταμορφώσει τον πόνο σε ομορφιά.
Ήταν αδύνατον για τον Μπωντλαίρ να πιστέψει ότι οποιοσδήποτε πολιτισμός θα μπορούσε να προσεγγίσει την τελειότητα. Περιφρονούσε τόσο τον σοσιαλισμό, όσο τον ρεαλισμό και τον νατουραλισμό. Όπως και ο Πόε, θεωρούσε την "πρόοδο και την σύγχρονη μεγάλη ιδέα, την έκσταση μιας μυγοσκοτώστρας". Συγκεφαλαιώνοντας αυτό που ονόμαζε «σύγχρονες αιρέσεις», ο Μπωντλαίρ απέρριψε επίσης την «αίρεση της παιδείας»: «Η Ποίηση, για το ελάχιστο που μπορούμε να κοιτάξουμε βαθιά μέσα μας, να ανακρίνουμε την ψυχή μας, να θυμηθούμε τις πιο υπέροχες αναμνήσεις μας, δεν έχει άλλο σκοπό πέρα από την ίδια. (…) Εάν η υποκινούσα δύναμη του ποιητή είναι η ηθική, τότε χάνει από την ποιητική του δύναμη και το ξέρει καλά ότι το έργο του θα είναι κακό» (από άρθρο για τον Θεόφιλο Γκωτιέ).
Αυτό δεν σημαίνει ότι ο ποιητής δεν εξεγείρεται ενάντια στην κατάσταση της ανθρωπότητας. Εκφράζει θαυμασμό για τα μεγάλα μεφιστοφελικά έργα του ρομαντισμού, όπως ο Melmoth («μαύρο» γοτθικό μυθιστόρημα του Charles Robert Maturin). Εφόσον η ποίηση αποτελεί ουσιαστικά το αντίθετο της ανθρώπινης δυστυχίας, θεωρεί ότι δεν μπορεί παρά να είναι επανάσταση. Έτσι, η ποίηση του Μπωντλαίρ αποκτά σύγχρονη μορφή στα Μικρά Ποιήματα σε Πεζό, όπου γίνεται μαύρο χιούμορ.
[Επεξεργασία] Η ποιητική τέχνη του
Γουστάβος Κουρμπέ: Πορτρέτο του Μπωντλαίρ
Γουστάβος Κουρμπέ: Πορτρέτο του Μπωντλαίρ
Απορρίπτωντας τις πλάνες του ρεαλισμού και της «τέχνης για την τέχνη», ο Μπωντλαίρ στοχεύει να κατακτήσει την θεμελιώδη αλήθεια, την κοσμική ανθρώπινη πραγματικότητα στις συμπαντικές διαστάσεις της. Γράφει στο Καλλιτεχνικό Σαλόνι του 1846: «Η πρωταρχική απασχόληση του καλλιτέχνη είναι να αποκαταστήσει τον άνθρωπο στην φύση, ώστε να επαναστατήσει εναντίον της. Αυτή η επανάσταση δεν λαμβάνει χώρα ψυχρά, ως κάτι το δεδομένο, σαν να ήταν κάποιος κώδικας ή ρητορική. Λαμβάνει χώρα παρορμητικά και αφελώς, ακριβώς όπως η αμαρτία, όπως το πάθος, όπως η επιθυμία». Στο δε Καλλιτεχνικό Σαλόνι του 1859 προσθέτει: «Ο καλλιτέχνης—ο αληθινός καλλιτέχνης, ο αληθινός ποιητής—δεν πρέπει να ποιεί παρά μόνον όταν βλέπει και όταν ακούει. Πρέπει να είναι αληθινά πιστός στην φύση του». Με αυτόν τον τρόπο ο Μπωντλαίρ αρθρώνει την θεμελιώδη ανακάλυψη της σύγχρονης αισθητικής: «Το Ωραίο πάντα θα είναι παράξενο. Δεν λέω ότι θα είναι παράξενο εκούσια και ψυχρά, διότι τότε δεν θα ήταν παρά ένα τέρας που ξεπήδησε μέσα από τις ατραπούς της ζωής. Λέω απλώς ότι πάντα θα ενέχει ένα στοιχείο παραδοξότητας, όχι ηθελημένης αλλά υποσυνείδητης. Και σε αυτήν την παραδοξότητα θα έγκειται και το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό που θα το καθιστά ωραίο».
Γι' αυτό και θεωρεί την φαντασία «βασίλισσα όλων των προικισμάτων». Στην πραγματικότητα, η φαντασία υποκαθιστά «την παραδοσιακή μετάφραση της υλικής ζωής», υποκαθιστά την πράξη με το όνειρο. Η ποίηση έτσι ορισμένη εκφράζει σχεδόν κάθε μεταγενέστερο ποιητή. Ωστόσο, ο Μπωντλαίρ δεν βίωσε το έργο του, διότι για αυτόν η ζωή και η ποίηση ήταν πάντα μέχρι ενός σημείου ξεχωρισμένες. Αυτό που τόσο ο Μπωντλαίρ όσο και ο Στεφάν Μαλλαρμέ όριζαν ως έργο τέχνης, οι Σουρρεαλιστές μετά τον Αρθούρο Ρεμπώ ονόμαζαν έργο ζωής, θέλοντας να αλλάξουν την ζωή. Έτσι μπορούμε να καταλάβουμε και τον φόρο τιμής που απέτισε στον Μπωντλαίρ ο νεαρός Ρεμπώ: «Ο Μπωντλαίρ είναι ο πρώτος οραματιστής, ο βασιλεύς όλων των ποιητών, ένας θεός». Αρκεί να συγκρίνουμε αυτό το απόσπασμα του Μπωντλαίρ:
[…] ποιος δεν έχει βιώσει τούτες τις θαυμάσιες στιγμές, που είναι πραγματικές γιορτές του νου, κατά τις οποίες οι πιο άγρυπνες αισθήσεις συλλαμβάνουν τις πιο εκτυφλωτικές εντυπώσεις, όταν το γαλάζιο του ουρανού γίνεται πιο διάφανο και σε βυθίζει σε μια άβυσσο πιο απέρατη, όταν οι ήχοι αναβλύζουν μουσική, όταν τα χρώματα μιλούν και όταν τα αρώματα περιγράφουν ολόκληρους κόσμους ιδεών; Η ζωγραφική, λοιπόν, του Ντελακρουά για εμένα είναι η αποτύπωση αυτών των υπέροχων στιγμών του πνεύματος. Είναι επενδυμένη με τέτοια ένταση που το μεγαλείο της καθίσταται ασύγκριτο. Αποκαλύπτει τον υπερρεαλισμό, σαν να αντιλαμβάνεται την φύση μέσα από υπερευαίσθητες νευρικές απολήξεις.
με το παρακάτω απόσπασμα από το Πρώτο Μανιφέστο του Σουρρεαλισμού:
Το να υποβιβάσεις την φαντασία σε δουλεία, από την στιγμή που είναι η αιτία αυτού που πρόχειρα αποκαλούμε ευτυχία, ουσιαστικά σημαίνει το να απογυμνώνεσαι από όλα όσα έχεις στο βάθος του εαυτού σου—από την υπέρτατη δικαιοσύνη. Μόνον η φαντασία μπορεί να αποκαλύψει όσα δεν υπάρχουν κι όμως μπορούν να γίνουν και αυτό είναι αρκετό προκειμένου να φύγει λίγο πιο μακριά η φοβερή απαγόρευση για όσα δεν μπορούμε να έχουμε. Είναι αρκετά για να αφεθούμε σε αυτήν χωρίς να φοβόμαστε ότι θα μας προδώσει.
Έτσι, ο Υπερρεαλισμός φέρει μέσα του λίγη μαγιά από το έργο του Λωτρεαμόν, του Ρεμπώ και του ίδιου του Σουρρεαλισμού.
Ο Μπωντλαίρ επιστράτευσε την περίφημη αυτή φόρμουλα που τόσο ταιριαστά περιγράφει την τέχνη του για να σχολιάσει την ζωγραφική του Ευγένιου Ντελακρουά και το έργο του Θεοφίλου Γκωτιέ: «Ο έντεχνος χειρισμός της γλώσσας έγκειται στο να κατορθώνεις ένα είδος παρεμφατικής μαγείας. Μόνον έτσι μπορεί να μιλήσει το χρώμα σαν φωνή βαθιά και ζωηρή, μόνον έτσι μπορούν τα μνημεία να ξεχωρίσουν και να αναδυθούν από τα βάθη του χώρου, μόνον έτσι τα ζώα και τα φυτά, που αντιπροσωπεύουν την ασχήμια και την κακία, μπορούν να κάνουν σαφείς τους μορφασμούς τους, μόνον έτσι τα αρώματα προσκαλούν τις αντίστοιχές τους σκέψεις και αναμνήσεις, μόνον έτσι το πάθος ψιθυρίζει ή κραυγάζει στην γλώσσα που θα μας είναι αιώνια γνώριμη».
Μόνον ο Ζεράρ ντε Νερβάλ, πριν από τον Μπωντλαίρ, είχε κατορθώσει να καταγράψει ποίηση που δεν αποτελούσε λογοτεχνία. Απαλλαγμένη από το βάρος της λογικής, η ποίηση μπορεί ωστόσο να εντυπώσει το συναίσθημα μέσα από την βαναυσότητά της. Όντως, στα καλύτερα ποιήματά του ο Μπωντλαίρ διατηρεί από τον κλασικό στίχο μόνον την μουσικότητά του, προβαίνει σε τομές των στίχων και απορρίπτει τον υπερβολικά μηχανιστικό αλεξανδρινό στίχο. Το παράδειγμά του θα ακολουθήσουν αργότερα οι Πωλ Βερλαίν, Μαλλαρμέ, Μωρίς Μαίτερλινκ. Εμπνευσμένος από την ανάγνωση του Gaspard de la Nuit του Aloysius Bertrand, ο οποίος πρώτος συνέθεσε ποιήματα σε πεζό, ο Μπωντλαίρ συγγράφει τα Μικρά Ποιήματα σε Πεζό και στον πρόλογο εξηγεί: «Και ποιος δεν έχει ονειρευτεί κατά τις φιλόδοξες μέρες του, το θαύμα μιάς ποιητικής πρόζας, που να έχει μουσική χωρίς να έχει ρυθμό και ρίμα, που να είναι τόσο ευέλικτη και τόσο χτυπητή, ώστε να προσαρμόζεται στους λυρικούς λικνισμούς της ψυχής, στους κυματισμούς της ονειροπόλησης και στα τραντάγματα της συνείδησης;».
[Επεξεργασία] Κυριότερα έργα
* Salons (1845-1859)
* Journaux intimes (1851-1862)
* Τεχνητοί παράδεισοι (1860)
* Curiosités esthétiques (1868)
* Réflexions sur quelques-uns de mes contemporains (1862)
* Richard Wagner et Tannhaüser à Paris (1862)
* Le Peintre de la vie moderne (1863)
* L'œuvre et la vie d'Eugène Delacroix (1863)
* Η καρδιά μου ξεγυμνωμένη (1864)
* L'art romantique (1869)
* Η Φανφαρλό (1847)
* Du vin et du haschisch (1851)
* Άνθη του κακού (1857)
* Fusées (1867)
* Μικρά Ποιήματα σε Πεζό ή Le Spleen de Paris (1862)
Ο Μπωντλαίρ αποτέλεσε επίσης τον πρώτο μεταφραστή, στα γαλλικά, του Πόε (κυρίως μετέφρασε τις "Αλλόκοτες Ιστορίες") συμβάλλοντας με αυτό τον τρόπο στην διάδοση του έργου του στην Ευρώπη. Αρκετοί θεωρούν πως κάποιες μεταφράσεις του Μπωντλαίρ είναι ανώτερες ακόμα και των πρωτότυπων κειμένων.
Επισκέπτης
Warhol στα κείμενα που γράφεις απο την wiklipedia προσπάθηεσε να βγάζεις την [Επεξεργασία]
Επισκέπτης
ναι εχεις δικιο!
Επισκέπτης
Ιωάννης Γουτεμβέργιος
Η τεχνολογία της τυπογραφίας που εφηύρε ο Γερμανός χρυσοχόος Ιωάννης Γουτεμβέργιος, έδωσε σημαντική ώθηση στην εξάπλωση της ευρωπαϊκής Αναγέννησης. Παρ’ όλα αυτά πολύ λίγα είναι γνωστά για τη ζωή του διάσημου τυπογράφου.
Ο Γουτεμβέργιος γεννήθηκε στη γερμανική πόλη Mainz, νεότερος γιος του πλούσιου εμπόρου Friele Gensfleisch zur Laden και της δεύτερης γυναίκας του, Else Wyrich. Δεν είναι γνωστή η χρονολογία γέννησής του, πάντως σίγουρα μεταξύ 1894 και 1400.
Το 1411, εξαιτίας μιας εξέγερσης εναντίον των αριστοκρατών, περισσότερες από εκατό οικογένειες αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν το Mainz. H οικογένειά του πρέπει να μετακόμισε στο Eltville am Rhein (Alta Villa), όπου η μητέρα του είχε κληρονομήσει ένα κτήμα. Ενδεχομένως σπούδασε στο Πανεπιστήμιο του Erfurt, όπου στα αρχεία του 1419 υπάρχει καταγεγραμμένος κάποιος μαθητής με το όνομα Johannes de Alta Villa.
Δεν γνωρίζουμε τίποτα για τη ζωή του Γουτεμβέργιου τα επόμενα 15 χρόνια. Τον Μάρτιο του 1434, ένα γράμμα του υποδεικνύει ότι εκείνη την εποχή διέμενε στο Στρασβούργο, όπου είχε κάποιους συγγενείς από την πλευρά της μητέρας του. Επίσης εμφανίζεται ως χρυσοχόος, μέλος στην εθνοφρουρά του Στρασβούργου. Το 1436/37 το όνομά του εμφανίζεται σε μια δίκη που σχετιζόταν με την αθέτηση της υπόσχεσης για γάμο με μία γυναίκα από το Στρασβούργο. Δεν αναφέρεται αν αυτός ο γάμος πραγματοποιήθηκε ή όχι.
Γύρω στα 1439, ξεκίνησε μία επιχείρηση κατασκευής καθρεφτών για προσκυνητές στο Aachen, χωρίς, όμως, επιτυχία. Λέγεται ότι όταν τέθηκε το ζήτημα για την εξόφληση των χρημάτων, ο Γουτεμβέργιος υποσχέθηκε να μοιραστεί ένα «μυστικό». Εικάζεται ευρέως ότι αυτό το μυστικό ίσως είναι η ιδέα της τυπογραφίας με κινητά τυπογραφικά στοιχεία.
Τουλάχιστον μέχρι το 1444 ζούσε στο Στρασβούργο, κατά πάσα πιθανότητα στο προάστιο St. Arbogust. Δεν είναι σαφές τι δουλειά έκανε ή αν είχε ήδη διεξάγει κάποιες πρώτες δοκιμές με την τυπογραφία. Στα αρχεία υπάρχει ένα κενό τεσσάρων χρόνων. Το 1448, επέστρεψε στο Mainz, όπου πήρε δάνειο από τον άντρα της αδερφής του, Arnold Gelthus, προφανώς για να χρηματοδοτήσει ένα τυπογραφείο. Μέχρι το 1450, το τυπογραφείο πρέπει να ήταν σε λειτουργία και πιθανόν το πρώτο έργο που τυπώθηκε εκεί, ήταν ένα γερμανικό ποίημα. Ο Γουτεμβέργιος έπεισε τον πλούσιο δανειστή, Johann Fust, να του παραχωρήσει δάνειο ύψους 800 γκίλντεν. Ο Peter Schoeffer, μετέπειτα γαμπρός του Fust, έγινε συνέταιρος στην επιχείρηση. Ο Shoeffer είχε εργαστεί ως αντιγραφέας χειρογράφων στο Παρίσι και σχεδίασε μερικές από τις πρώτες γραμματοσειρές.
Το εργαστήριο του Γουτεμβέργιου στήθηκε στο Hof Humbrecht, ιδιοκτησία ενός μακρινού συγγενή. Δεν είναι σαφές πότε ο Γουτεμβέργιος συνέλαβε την ιδέα για το τύπωμα της Βίβλου, αλλά γι’ αυτό τον λόγο, δανείστηκε από τον Fust άλλα 800 γκίλντεν και ξεκίνησε τις εργασίες για την έκδοση της το 1452. Ταυτόχρονα, το τυπογραφείο τύπωνε και άλλα, πιο επικερδή κείμενα (πιθανόν βιβλία λατινικής γραμματικής). Μία από τις πιο κερδοφόρες δραστηριότητες της νέας επιχείρησης υπήρξε το τύπωμα χιλιάδων συγχωροχαρτιών για την εκκλησία, μεταξύ 1454 και 1455.
Το 1455, ο Γουτεμβέργιος παρέδωσε τη Βίβλο των 42 γραμμών, ευρέως γνωστή ως η Βίβλος του Γουτεμβέργιου, σε 180 αντίτυπα, τα περισσότερα σε κοινό χαρτί και μερικά σε χαρτί εξαιρετικής ποιότητας.
Κάποια στιγμή το 1455, υπήρξε προστριβή μεταξύ Γουτεμβέργιου και Fust, και ο τελευταίος απαίτησε τα χρήματα που του είχε δανείσει, κατηγορώντας τον Γουτεμβέργιο για υπεξαίρεση κεφαλαίου. Εντωμεταξύ τα έξοδα του τυπώματος της Βίβλου είχαν πολλαπλασιαστεί και το χρέος του Γουτεμβέργιου ξεπερνούσε πια τα 2.000 γκίλντεν. Ο Fust κατέθεσε μήνυση και το δικαστήριο απεφάνθη υπέρ του. Ο Fust απέκτησε τον έλεγχο του εργαστηρίου για το τύπωμα της Βίβλου και τα μισά τυπωμένα αντίτυπα.
Ο Γουτεμβέριος χρεοκόπησε, αλλά απ’ ό,τι φαίνεται διατήρησε (ή ξεκίνησε) ένα μικρό τυπογραφείο, και συμμετείχε στο τύπωμα της Βίβλου στο Bamberg, γύρω στα 1459, για το οποίο τουλάχιστον παρείχε τα τυπογραφικά στοιχεία. Αλλά καθώς κανένα από τα τυπωμένα βιβλία δεν φέρει το όνομά του ή χρονολογία, είναι πολύ δύσκολο να επιβεβαιωθεί. Είναι πιθανόν ακόμη, το μεγάλο λεξικό Catholicon -300 αντίτυπα των 744 σελίδων-, τυπωμένο στο Mainz το 1460, να εκδόθηκε από το εργαστήριό του.
Εντωμεταξύ, το εργαστήριο Fust–Schoeffer ήταν το πρώτο που εξέδωσε βιβλίο με το όνομα του τυπογράφου και χρονολογία. Πρόκειται για το Ψαλτήρι του Mainz, που εκδόθηκε τον Αύγουστο του 1457. Παρόλο που διακήρυσσε την εξελιγμένη μηχανική διαδικασία με την οποία τυπώθηκε, δεν έκανε καμία αναφορά στον Γουτεμβέργιο.
Το 1462, κατά τη διάρκεια μιας διένεξης μεταξύ δύο αρχιεπισκόπων, το Mainz λεηλατήθηκε από τον αρχιεπίσκοπο Adolf von Nassau, και ο Γουτεμβέργιος εξορίστηκε. Μεγάλος σε ηλικία πια, μετακόμισε στο Eltville, όπου ανέλαβε την επίβλεψη ενός νέου τυπογραφείου που ανήκε στους αδερφούς Bechtermünze.
Τον Ιανουάριο του 1465, τα επιτεύγματα του Γουτεμβέργιου αναγνωρίστηκαν και του δόθηκε ο τίτλος Hofmann (κύριος της Αυλής) από τον Adolf von Nassau. Πιστεύεται ότι επέστρεψε στο Mainz, αλλά δεν είναι βέβαιο.
Ο Γουτεμβέργιος πέθανε το 1468 και θάφτηκε στο Franziskanerkirche του Mainz. Αργότερα το νεκροταφείο καταστράφηκε και ο τάφος του Γουτεμβέργιου χάθηκε.
Το 1504, αναφέρθηκε ως ο εφευρέτης της τυπογραφίας σε ένα βιβλίο του καθηγητή Ivo Wittig. Δεν ήταν παρά το 1567 που το πρώτο πορτρέτο του Γουτεμβέργιου –είναι σχεδόν βέβαιο ότι πρόκειται για φανταστική απεικόνιση- εμφανίστηκε στις βιογραφίες διάσημων Γερμανών του Heinrich Pantaleons.
Η τεχνολογία της τυπογραφίας που εφηύρε ο Γερμανός χρυσοχόος Ιωάννης Γουτεμβέργιος, έδωσε σημαντική ώθηση στην εξάπλωση της ευρωπαϊκής Αναγέννησης. Παρ’ όλα αυτά πολύ λίγα είναι γνωστά για τη ζωή του διάσημου τυπογράφου.
Ο Γουτεμβέργιος γεννήθηκε στη γερμανική πόλη Mainz, νεότερος γιος του πλούσιου εμπόρου Friele Gensfleisch zur Laden και της δεύτερης γυναίκας του, Else Wyrich. Δεν είναι γνωστή η χρονολογία γέννησής του, πάντως σίγουρα μεταξύ 1894 και 1400.
Το 1411, εξαιτίας μιας εξέγερσης εναντίον των αριστοκρατών, περισσότερες από εκατό οικογένειες αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν το Mainz. H οικογένειά του πρέπει να μετακόμισε στο Eltville am Rhein (Alta Villa), όπου η μητέρα του είχε κληρονομήσει ένα κτήμα. Ενδεχομένως σπούδασε στο Πανεπιστήμιο του Erfurt, όπου στα αρχεία του 1419 υπάρχει καταγεγραμμένος κάποιος μαθητής με το όνομα Johannes de Alta Villa.
Δεν γνωρίζουμε τίποτα για τη ζωή του Γουτεμβέργιου τα επόμενα 15 χρόνια. Τον Μάρτιο του 1434, ένα γράμμα του υποδεικνύει ότι εκείνη την εποχή διέμενε στο Στρασβούργο, όπου είχε κάποιους συγγενείς από την πλευρά της μητέρας του. Επίσης εμφανίζεται ως χρυσοχόος, μέλος στην εθνοφρουρά του Στρασβούργου. Το 1436/37 το όνομά του εμφανίζεται σε μια δίκη που σχετιζόταν με την αθέτηση της υπόσχεσης για γάμο με μία γυναίκα από το Στρασβούργο. Δεν αναφέρεται αν αυτός ο γάμος πραγματοποιήθηκε ή όχι.
Γύρω στα 1439, ξεκίνησε μία επιχείρηση κατασκευής καθρεφτών για προσκυνητές στο Aachen, χωρίς, όμως, επιτυχία. Λέγεται ότι όταν τέθηκε το ζήτημα για την εξόφληση των χρημάτων, ο Γουτεμβέργιος υποσχέθηκε να μοιραστεί ένα «μυστικό». Εικάζεται ευρέως ότι αυτό το μυστικό ίσως είναι η ιδέα της τυπογραφίας με κινητά τυπογραφικά στοιχεία.
Τουλάχιστον μέχρι το 1444 ζούσε στο Στρασβούργο, κατά πάσα πιθανότητα στο προάστιο St. Arbogust. Δεν είναι σαφές τι δουλειά έκανε ή αν είχε ήδη διεξάγει κάποιες πρώτες δοκιμές με την τυπογραφία. Στα αρχεία υπάρχει ένα κενό τεσσάρων χρόνων. Το 1448, επέστρεψε στο Mainz, όπου πήρε δάνειο από τον άντρα της αδερφής του, Arnold Gelthus, προφανώς για να χρηματοδοτήσει ένα τυπογραφείο. Μέχρι το 1450, το τυπογραφείο πρέπει να ήταν σε λειτουργία και πιθανόν το πρώτο έργο που τυπώθηκε εκεί, ήταν ένα γερμανικό ποίημα. Ο Γουτεμβέργιος έπεισε τον πλούσιο δανειστή, Johann Fust, να του παραχωρήσει δάνειο ύψους 800 γκίλντεν. Ο Peter Schoeffer, μετέπειτα γαμπρός του Fust, έγινε συνέταιρος στην επιχείρηση. Ο Shoeffer είχε εργαστεί ως αντιγραφέας χειρογράφων στο Παρίσι και σχεδίασε μερικές από τις πρώτες γραμματοσειρές.
Το εργαστήριο του Γουτεμβέργιου στήθηκε στο Hof Humbrecht, ιδιοκτησία ενός μακρινού συγγενή. Δεν είναι σαφές πότε ο Γουτεμβέργιος συνέλαβε την ιδέα για το τύπωμα της Βίβλου, αλλά γι’ αυτό τον λόγο, δανείστηκε από τον Fust άλλα 800 γκίλντεν και ξεκίνησε τις εργασίες για την έκδοση της το 1452. Ταυτόχρονα, το τυπογραφείο τύπωνε και άλλα, πιο επικερδή κείμενα (πιθανόν βιβλία λατινικής γραμματικής). Μία από τις πιο κερδοφόρες δραστηριότητες της νέας επιχείρησης υπήρξε το τύπωμα χιλιάδων συγχωροχαρτιών για την εκκλησία, μεταξύ 1454 και 1455.
Το 1455, ο Γουτεμβέργιος παρέδωσε τη Βίβλο των 42 γραμμών, ευρέως γνωστή ως η Βίβλος του Γουτεμβέργιου, σε 180 αντίτυπα, τα περισσότερα σε κοινό χαρτί και μερικά σε χαρτί εξαιρετικής ποιότητας.
Κάποια στιγμή το 1455, υπήρξε προστριβή μεταξύ Γουτεμβέργιου και Fust, και ο τελευταίος απαίτησε τα χρήματα που του είχε δανείσει, κατηγορώντας τον Γουτεμβέργιο για υπεξαίρεση κεφαλαίου. Εντωμεταξύ τα έξοδα του τυπώματος της Βίβλου είχαν πολλαπλασιαστεί και το χρέος του Γουτεμβέργιου ξεπερνούσε πια τα 2.000 γκίλντεν. Ο Fust κατέθεσε μήνυση και το δικαστήριο απεφάνθη υπέρ του. Ο Fust απέκτησε τον έλεγχο του εργαστηρίου για το τύπωμα της Βίβλου και τα μισά τυπωμένα αντίτυπα.
Ο Γουτεμβέριος χρεοκόπησε, αλλά απ’ ό,τι φαίνεται διατήρησε (ή ξεκίνησε) ένα μικρό τυπογραφείο, και συμμετείχε στο τύπωμα της Βίβλου στο Bamberg, γύρω στα 1459, για το οποίο τουλάχιστον παρείχε τα τυπογραφικά στοιχεία. Αλλά καθώς κανένα από τα τυπωμένα βιβλία δεν φέρει το όνομά του ή χρονολογία, είναι πολύ δύσκολο να επιβεβαιωθεί. Είναι πιθανόν ακόμη, το μεγάλο λεξικό Catholicon -300 αντίτυπα των 744 σελίδων-, τυπωμένο στο Mainz το 1460, να εκδόθηκε από το εργαστήριό του.
Εντωμεταξύ, το εργαστήριο Fust–Schoeffer ήταν το πρώτο που εξέδωσε βιβλίο με το όνομα του τυπογράφου και χρονολογία. Πρόκειται για το Ψαλτήρι του Mainz, που εκδόθηκε τον Αύγουστο του 1457. Παρόλο που διακήρυσσε την εξελιγμένη μηχανική διαδικασία με την οποία τυπώθηκε, δεν έκανε καμία αναφορά στον Γουτεμβέργιο.
Το 1462, κατά τη διάρκεια μιας διένεξης μεταξύ δύο αρχιεπισκόπων, το Mainz λεηλατήθηκε από τον αρχιεπίσκοπο Adolf von Nassau, και ο Γουτεμβέργιος εξορίστηκε. Μεγάλος σε ηλικία πια, μετακόμισε στο Eltville, όπου ανέλαβε την επίβλεψη ενός νέου τυπογραφείου που ανήκε στους αδερφούς Bechtermünze.
Τον Ιανουάριο του 1465, τα επιτεύγματα του Γουτεμβέργιου αναγνωρίστηκαν και του δόθηκε ο τίτλος Hofmann (κύριος της Αυλής) από τον Adolf von Nassau. Πιστεύεται ότι επέστρεψε στο Mainz, αλλά δεν είναι βέβαιο.
Ο Γουτεμβέργιος πέθανε το 1468 και θάφτηκε στο Franziskanerkirche του Mainz. Αργότερα το νεκροταφείο καταστράφηκε και ο τάφος του Γουτεμβέργιου χάθηκε.
Το 1504, αναφέρθηκε ως ο εφευρέτης της τυπογραφίας σε ένα βιβλίο του καθηγητή Ivo Wittig. Δεν ήταν παρά το 1567 που το πρώτο πορτρέτο του Γουτεμβέργιου –είναι σχεδόν βέβαιο ότι πρόκειται για φανταστική απεικόνιση- εμφανίστηκε στις βιογραφίες διάσημων Γερμανών του Heinrich Pantaleons.
Επισκέπτης
Αριστοτέλης
Ο μεγάλος φιλόσοφος
Ο φιλόσοφος Αριστοτέλης, γεννήθηκε το 384 π.Χ. στην πόλη Στάγειρα της Χαλκιδικής. Μαζί με το δάσκαλό του Πλάτωνα αποτελεί τη φωτεινή δυάδα της φιλοσοφικής σκέψης του αρχαίου κόσμου. Υπήρξε σοφός μεγαλοφυής, εγκυκλοπαιδικός, φυσιοδίφης, δημιουργός της λογικής και ο σημαντικότερος από τους διαλεκτικούς της αρχαιότητας.
Ο πατέρας του Νικόμαχος ήταν γιατρός του βασιλιά της Μακεδονίας Αμύντα Β΄, τον οποίο είχε πατέρα ο Φίλιππος. Ο Νικόμαχος, που κατά το Σουίδα είχε γράψει έξι βιβλία φυσικής και ένα ιατρικής, θεωρούσε πρόγονό του τον ομηρικό ήρωα και γιατρό Μαχάονα, το γιο του Ασκληπιού. Πίστευαν ότι και της μητέρας του η καταγωγή ήταν θεϊκή. Ονομαζόταν Φαιστίς, είχε έρθει με Χαλκιδείς αποίκους στα Στάγειρα και ανήκε στο γένος των Ασκληπιαδών.
Ο Αριστοτέλης πρόωρα ορφάνεψε από πατέρα και μητέρα και την κηδεμονία του ανέλαβε ο φίλος του πατέρα του Πρόξενος, που ήταν εγκαταστημένος στον Αταρνέα της μικρασιατικής Αιολίδας, απέναντι από τη Λέσβο. Ο Πρόξενος, που φρόντισε τον Αριστοτέλη σαν δικό του παιδί, τον έστειλε στην Αθήνα σε ηλικία 17 ετών (367 π.Χ.), για να γίνει μαθητής του Πλάτωνα. Πράγματι ο Αριστοτέλης σπούδασε στην Ακαδημία του Πλάτωνα επί 20 χρόνια (367 - 347), μέχρι τη χρονιά δηλαδή που πέθανε ο δάσκαλός του. Στο περιβάλλον της Ακαδημίας άφηνε κατάπληκτους όλους και τον ίδιο το δάσκαλό του, με την ευφυΐα και τη φιλοπονία του. Ο Πλάτωνας τον ονόμαζε "νουν της διατριβής" και το σπίτι του "οίκον αναγνώστου".
Όταν το 347 π.Χ. πέθανε ο Πλάτωνας, προέκυψε θέμα διαδόχου στη διεύθυνση της σχολής. Επικρατέστεροι για το αξίωμα ήταν οι τρεις καλύτεροι μαθητές του Πλάτωνα, ο Αριστοτέλης, ο Ξενοκράτης και ο Σπεύσιππος. Ο Αριστοτέλης τότε μαζί με τον Ξενοκράτη εγκατέλειψε την Αθήνα και εγκαταστάθηκαν στην Άσσο, πόλη της μικρασιατικής παραλίας, απέναντι από τη Λέσβο. Την Άσσο κυβερνούσαν τότε δύο πλατωνικοί φιλόσοφοι, ο Έραστος και ο Κορίσκος, στους οποίους είχε χαρίσει την πόλη ο ηγεμόνας του Αταρνέα και παλιός μαθητής του Πλάτωνα και του Αριστοτέλη, Ερμίας. Οι δύο φίλοι, κυβερνήτες της Άσσο, είχαν ιδρύσει εκεί μια φιλοσοφική σχολή, ως παράρτημα της Ακαδημίας.
Στην Άσσο ο Αριστοτέλης δίδαξε τρία χρόνια και μαζί με τους φίλους του κατόρθωσε ό,τι δεν μπόρεσε ο Πλάτωνας. Συνδέθηκαν στενά με τον Ερμία και τον επηρέασαν τόσο, ώστε η τυραννία του να καταστεί πραότερη και δικαιότερη. Το τέλος του τυράννου όμως ήταν τραγικό. Επειδή προέβλεπε την εκστρατεία των Μακεδόνων στην Ασία, συμμάχησε με το Φίλιππο. Γι' αυτό τον συνέλαβαν οι Πέρσες και τον θανάτωσαν με μαρτυρικό σταυρικό θάνατο.
Το 345 π.Χ. ο Αριστοτέλης, ακολουθώντας τη συμβουλή του μαθητή του Θεόφραστου, πέρασε απέναντι στη Λέσβο και εγκαταστάθηκε στη Μυτιλήνη, όπου έμεινε και δίδαξε μέχρι το 342 π.Χ. Στο μεταξύ είχε παντρευτεί την ανιψιά και θετή κόρη του Ερμία, την Πυθιάδα, από την οποία απέκτησε κόρη, που πήρε το όνομα της μητέρας της. Μετά το θάνατο της πρώτης του συζύγου ο Αριστοτέλης συνδέθηκε αργότερα στην Αθήνα με τη Σταγειρίτισσα Ερπυλλίδα, από την οποία απέκτησε ένα γιο, το Νικόμαχο.
Το 342 π.Χ. τον προσκάλεσε ο Φίλιππος στη Μακεδονία, για να αναλάβει τη διαπαιδαγώγηση του γιου του Αλέξανδρου, που ήταν τότε μόλις 13 χρονών. Ο Αριστοτέλης άρχισε με προθυμία το έργο της αγωγής του νεαρού διαδόχου. Φρόντισε να του μεταδώσει το πανελλήνιο πνεύμα και χρησιμοποίησε ως παιδευτικό όργανο τα ομηρικά έπη. Η εκπαίδευση του Αλέξανδρου γινόταν άλλοτε στην Πέλλα και άλλοτε στη Μίεζα, μια κωμόπολη της οποίας τα ερείπια έφερε στο φως η αρχαιολογική σκαπάνη· βρισκόταν στους πρόποδες του βουνού πάνω στο οποίο είναι χτισμένη η σημερινή Νάουσα της Μακεδονίας. Εκεί το 341 π.Χ. πληροφορήθηκε το θάνατο του Ερμία.
Ο Αριστοτέλης έμεινε στη μακεδονική αυλή έξι χρόνια. Όταν ο Αλέξανδρος συνέτριψε την αντίσταση των Θηβαίων και αποκατέστησε την ησυχία στη νότια Ελλάδα, ο Αριστοτέλης πήγε στην Αθήνα (335) και ίδρυσε δική του φιλοσοφική σχολή. Για να εγκαταστήσει τη σχολή του διάλεξε το Γυμνάσιο, που λεγόταν και Λύκειο, ανάμεσα στο Λυκαβηττό και τον Ιλισό, κοντά στην πύλη του Διοχάρη, στο σημείο δηλαδή που σήμερα βρίσκεται ο Εθνικός Κήπος. Εκεί υπήρχε άλσος αφιερωμένο στον Απόλλωνα και τις Μούσες. Με χρήματα που του έδωσε άφθονα ο Αλέξανδρος, ο Αριστοτέλης έχτισε μεγαλόπρεπα οικήματα και στοές, που ονομάζονταν "περίπατοι". Ίσως γι' αυτό η σχολή του ονομάστηκε Περιπατητική και οι μαθητές του περιπατητικοί φιλόσοφοι.
Η οργάνωση της σχολής είχε γίνει κατά τα πρότυπα της Πλατωνικής Ακαδημίας. Τα μαθήματα για τους προχωρημένους μαθητές γίνονταν το πρωί ("εωθινός περίπατος") και για τους αρχάριους το απόγευμα ("περί το δειλινόν", "δειλινός περίπατος"). Η πρωινή διδασκαλία ήταν καθαρά φιλοσοφική ("ακροαματική"). Η απογευματινή "ρητορική" και "εξωτερική".
Η σχολή είχε μεγάλη βιβλιοθήκη και τόσο καλά οργανωμένη, ώστε αργότερα χρησίμευσε ως πρότυπο για την ίδρυση των βιβλιοθηκών της Αλεξάνδρειας και της Περγάμου. Ο Αριστοτέλης μάζεψε χάρτες και όργανα χρήσιμα για τη διδασκαλία των φυσικών μαθημάτων. Έτσι σύντομα η σχολή έγινε περίφημο κέντρο επιστημονικής έρευνας. Στα δεκατρία χρόνια που έμεινε ο Αριστοτέλης στην Αθήνα δημιούργησε το μεγαλύτερο μέρος του έργου του, που προκαλεί το θαυμασμό μας με τον όγκο και την ποιοτική του αξία. Γιατί είναι άξιο απορίας, πώς ένας άνθρωπος σε τόσο λίγο χρονικό διάστημα συγκέντρωσε και κατέγραψε τόσες πολλές πληροφορίες.
Το 323 π.Χ. με την είδηση του θανάτου του Μ. Αλεξάνδρου οι οπαδοί του αντιμακεδονικού κόμματος νόμισαν ότι βρήκαν την ευκαιρία να εκδικηθούν τους Μακεδόνες στο πρόσωπο του Αριστοτέλη. Το ιερατείο, με εκπρόσωπό του τον ιεροφάντη της Ελευσίνιας Δήμητρας Ευρυμέδοντα, και η σχολή του Ισοκράτη, με το Δημόφιλο, κατηγόρησαν τον Αριστοτέλη για ασέβεια ("γραφή ασεβείας"), επειδή είχε ιδρύσει βωμό στον Ερμία, είχε γράψει τον ύμνο στην Αρετή και το επίγραμμα στον ανδριάντα του Ερμία, στους Δελφούς. Ο Αριστοτέλης όμως, επειδή κατάλαβε τα πραγματικά κίνητρα και τις αληθινές προθέσεις των μηνυτών του, έφυγε για τη Χαλκίδα, προτού γίνει η δίκη του (323 π.Χ.). Εκεί έμεινε, στο σπίτι που είχε από τη μητέρα του, μαζί με τη δεύτερη σύζυγό του την Ερπυλλίδα και με τα δύο του παιδιά, το Νικόμαχο και την Πυθιάδα.
Το 322 π.Χ. πέθανε στη Χαλκίδα από στομαχικό νόσημα, μέσα σε θλίψη και μελαγχολία. Το σώμα του μεταφέρθηκε στα Στάγειρα, όπου θάφτηκε με εξαιρετικές τιμές. Οι συμπολίτες του τον ανακήρυξαν "οικιστή" της πόλης και έχτισαν βωμό πάνω στον τάφο του. Στη μνήμη του καθιέρωσαν γιορτή, τα "Αριστοτέλεια", και ονόμασαν έναν από τους μήνες "Αριστοτέλειο". Η πλατεία όπου θάφτηκε ορίστηκε ως τόπος των συνεδρίων της βουλής.
Φεύγοντας από την Αθήνα, διευθυντή της σχολής άφησε το μαθητή του Θεόφραστο, που τον έκρινε ως τον πιο κατάλληλο. Έτσι το πνευματικό ίδρυμα του Αριστοτέλη εξακολούθησε να ακτινοβολεί και μετά το θάνατο του μεγάλου δασκάλου.
Η προσωπικότητά του
Ο Αριστοτέλης ως άνθρωπος είχε πιστούς φίλους, αλλά και φοβερούς αντίπαλους (Επίκουρος, Τίμαιος, Ευβουλίδης κ.ά.), γιατί έβλεπαν με φθόνο την ανωτερότητά του και αισθάνονταν ότι η παρουσία του τους μηδενίζει. Γι' αυτό τον διέβαλλαν με κάθε είδους συκοφαντίες. Τον παρουσίαζαν ως φιλάργυρο, φιλήδονο, ραδιούργο, μηχανορράφο, ακόμα ως οργανωτή δολοφονίας του Αλέξανδρου κλπ.
Αντίθετα, από αξιόπιστες πηγές μαθαίνουμε ότι ο Αριστοτέλης υπήρξε η ενσάρκωση του ορθού μέτρου σ' όλες τις εκδηλώσεις της ζωής του. Την έμφυτη ευγένεια και τρυφερότητα της ψυχής του τη βρίσκουμε διάχυτη μέσα στη διαθήκη του. Μέσα σ' αυτή φροντίζει για τη μνήμη των γονέων και του αδερφού του και δε λησμονεί ούτε την οικογένεια του πατρικού φίλου Πρόξενου, που τον ανέθρεψε. Φροντίζει για τη δεύτερη γυναίκα του την Ερπυλλίδα και το γιο που απέκτησε μαζί της, το Νικόμαχο. Ακόμα για την κόρη του Πυθιάδα, καρπό του πρώτου του γάμου. Η μεγάλη του όμως φιλανθρωπία φαίνεται στο σημείο εκείνο της διαθήκης, όπου ορίζει να μην πουληθεί κανείς από τους δούλους που τον υπηρέτησαν, αλλά να ελευθερώνονται μόλις ενηλικιώνονται.
Το έργο του
Οι Αλεξανδρινοί υπολόγιζαν ότι ο Αριστοτέλης έγραψε 400 περίπου συνολικά βιβλία. Ο Διογένης ο Λαέρτιος υπολόγισε το έργο του σε στίχους και βρήκε ότι έφταναν τις 44 μυριάδες, δηλ. 440.000. Μεγάλο μέρος από το έργο του αυτό χάθηκε. Ανήκε στην κατηγορία των δημόσιων ή "εξωτερικών" μαθημάτων και ήταν γραμμένα σε μορφή διαλογική. Από αυτά σώθηκε μόνο η "Αθηναίων Πολιτεία", σ' έναν πάπυρο που βρέθηκε στην Αίγυπτο. Τα σωζόμενα σήμερα έργα του αντιστοιχούν στη διδασκαλία που ο Αριστοτέλης έκανε στους προχωρημένους μαθητές του και που λέγονται "ακροαματικές ή εσωτερικές". Γι' αυτό και είναι γραμμένα σε συνεχή λόγο και όχι σε διάλογο.
Από τα συγγράμματά του κανένα δε δημοσίευσε ο Αριστοτέλης. Τα χειρόγραφα των παραδόσεων έμειναν στα χέρια του Θεόφραστου και από τότε μέχρι την εποχή του Σύλλα περνούσαν από χέρι σε χέρι. Ο Σύλλας μετά την κατάληψη των Αθηνών (86 π.Χ.) τα μετέφερε στη Ρώμη. Εκεί πρωτοδημοσιεύτηκαν (60 π.Χ.) από τον περιπατητικό φιλόσοφο Ανδρόνικο το Ρόδιο και τον Ίωνα φιλόλογο Τυραννίωνα. Από τότε μέχρι σήμερα αρκετά από τα βιβλία του έχουν υποστεί επεμβάσεις και επεξεργασίες και γενικά η κατάστασή τους δεν είναι καλή. Από το τεράστιο έργο του τελικά σώθηκαν 47 βιβλία και μερικά αποσπάσματα από τα άλλα. Δε θεωρούνται όμως όλα γνήσια. Η συνηθέστερη κατάταξή τους είναι η ακόλουθη:
α) Λογικά ή Όργανον, δηλαδή πραγματείες χρήσιμες για τη γνώση. Είναι οι εξής έξι: "Περί ερμηνείας", "Κατηγορίαι", "Αναλυτικά πρότερα", "Αναλυτικά ύστερα", "Τοπικοί και Σοφιστικοί έλεγχοι". Οι πραγματείες αυτές αποτελούν την αιώνια δόξα του φιλοσόφου, γιατί πρώτος αυτός διατύπωσε τους νόμους της ανθρώπινης νόησης και τους τρόπους του συλλογισμού.
β) Φυσικά. Περιλαμβάνουν τις εξής πραγματείες: "Φυσική ακρόαση" (βιβλία 8), "Περί ουρανού" (βιβλία 4), "Περί γενέσεως και φθοράς" (βιβλία 3), "Μετεωρολογικά" (βιβλία 4), "Περί κόσμου" (ψευδεπίγραφο).
γ) Βιολογικά. "Περί ζώων ιστορίας" (βιβλία 10), "Περί ζώων μορίων" (βιβλία 4), "Περί ζώων πορείας" (1 βιβλίο), "Περί ζώων κινήσεως", "Περί ζώων γενέσεως" (βιβλία 5), "Περί φυτών" (ψευδεπίγραφο). Με τα έργα του αυτά έγινε ο δημιουργός της φυσικής επιστήμης, της ζωολογίας και της συγκριτικής ανατομίας. Με τις πραγματείες αυτές έστρεψε ο Αριστοτέλης τη φιλοσοφική συζήτηση στο γόνιμο έδαφος του αισθητού κόσμου.
δ) Ψυχολογικά: "Περί ψυχής" (βιβλία 3), "Περί αισθήσεως και αισθητών", "Περί μνήμης και αναμνήσεως", "Περί ύπνου και εγρηγορήσεως", "Περί ενυπνίων", "Περί μαντικής της εν τοις ύπνοις", "Περί μακροβιότητος και βραχυβιότητος", "Περί ζωής και θανάτου", "Περί αναπνοής", "Περί πνεύματος" (ψευδεπίγραφο). Εκτός από το πρώτο, τα υπόλοιπα της ομάδας αυτής είναι γνωστά με το κοινό όνομα "Μικρά φυσικά".
ε) Μεταφυσικά ή πρώτη φιλοσοφία, όπως τα αποκαλούσε ο Αριστοτέλης. Απ' αυτά προήλθε ο όρος "μεταφυσική" των νεότερων χρόνων. Στα 12 βιβλία των Μεταφυσικών προσθέτουν συνήθως και τη διατριβή "Περί Μελίσσου, Ξενοφάνους και Γοργίου" (πιθανώς ψευδεπίγραφο). Στην ομάδα αυτή των έργων του ο Αριστοτέλης εξετάζει τις πρώτες αρχές όλων των όντων και των "κινουμένων" και των "ακινήτων".
στ) Ηθικά: "Ηθικά Ευδήμεια" (βιβλία 7), "Ηθικά μεγάλα" (βιβλία 2), "Ηθικά Νικομάχεια" (βιβλία 10). Αυτά ιδιαίτερα τα τίμησαν οι θεολόγοι.
ζ) Πολιτικά: "Πολιτικά" (βιβλία 8), "Αθηναίων Πολιτεία", "Οικονομικά" (βιβλία 2). Αποτελούν, και σήμερα ακόμα, τη βάση των ερευνών για όσους ασχολούνται με τις πολιτικές επιστήμες.
η) Τεχνικά: "ρητορική" (βιβλία 3), "Ποιητική" (δε σώθηκε ολόκληρη).
θ) Προβλήματα: Περιέχουν προβλήματα από διάφορες περιοχές της γνώσης.
Στο σώμα των αριστοτελικών έργων έχουν συμπεριληφθεί και τα ακόλουθα ακόμα έργα, που δε θεωρούνται γνήσια: Φυσιογνωμικά, Περί θαυμασίων ακουσμάτων, Περί χρωμάτων, Περί ατόμων γραμμών, Μηχανικά, ρητορική εις Αλέξανδρον και Περί ακουστών.
Η φιλοσοφία του
Εκτός από τη γνώμη του τη σχετική με τις "ιδέες" του Πλάτωνα ο Αριστοτέλης υποστηρίζει και άλλες αρχές. Δεν αποκρούει την ηδονή, αλλά προτιμά την πιο τέλεια, αυτή δηλαδή που πηγάζει από τη διάνοια. Ο σκοπός των ανθρώπινων ενεργειών, κατά τον Αριστοτέλη, είναι η ευδαιμονία, την οποία ορίζει ως ενέργεια σύμφωνη με την αρετή. Η αρετή, όταν κυριαρχεί στα πάθη και στις ορμές, τα ρυθμίζει, παίζοντας το ρόλο του μέτρου ανάμεσα στις δύο ακρότητες, δηλαδή στην υπερβολή και την έλλειψη. Έτσι π.χ. η "πραότης" είναι αρετή ως μεσότητα της οργής και της αναισθησίας, η "ανδρεία", επειδή βρίσκεται ανάμεσα στη θρασύτητα και στη δειλία, και η "αιδώς", επειδή κατέχει το μέσο της αδιαντροπιάς και της κατάπληξης, που είναι ακρότητες. Συμπλήρωμα της αρετής είναι και τα αγαθά του σώματος (δύναμη, υγεία, ομορφιά) και τα αγαθά της τύχης (πλούτος, ευγενική καταγωγή κλπ.). Σύμφωνα μ' αυτά, ευτυχισμένος είναι εκείνος που ενεργεί κατά τις επιταγές της αρετής και συγχρόνως έχει μερίδιο και στα άλλα αγαθά, τα "εκτός αγαθά", όπως τα ονομάζει.
Ο Αριστοτέλης ταλαντεύεται ανάμεσα στον ιδεαλισμό και τον υλισμό. Κάθε πράγμα, κατ' αυτόν, αποτελείται από ύλη και πνεύμα, που είναι μεταξύ τους αδιάσπαστα ενωμένα. Η ύλη είναι παθητική, είναι η δυνατότητα του πράγματος, ενώ το πνεύμα ενεργητικό, δηλ. η δύναμη που μεταβάλλει τη δυνατότητα σε πραγματικότητα.
Ο κόσμος, κατά τον Αριστοτέλη, είναι ενιαίος και αιώνιος, ενώ η οικουμένη έχει σχήμα σφαίρας με κέντρο τη γη. Με το να δέχεται την καταγωγή των γνώσεων από τις αισθήσεις, πλησιάζει πολύ τον υλισμό. Τέλος με την τυπική λογική βλέπει την αντικειμενική πραγματικότητα "στατικά" και όχι μέσα στην αέναη μεταβολή και κίνησή της.
Ο μεγάλος φιλόσοφος
Ο φιλόσοφος Αριστοτέλης, γεννήθηκε το 384 π.Χ. στην πόλη Στάγειρα της Χαλκιδικής. Μαζί με το δάσκαλό του Πλάτωνα αποτελεί τη φωτεινή δυάδα της φιλοσοφικής σκέψης του αρχαίου κόσμου. Υπήρξε σοφός μεγαλοφυής, εγκυκλοπαιδικός, φυσιοδίφης, δημιουργός της λογικής και ο σημαντικότερος από τους διαλεκτικούς της αρχαιότητας.
Ο πατέρας του Νικόμαχος ήταν γιατρός του βασιλιά της Μακεδονίας Αμύντα Β΄, τον οποίο είχε πατέρα ο Φίλιππος. Ο Νικόμαχος, που κατά το Σουίδα είχε γράψει έξι βιβλία φυσικής και ένα ιατρικής, θεωρούσε πρόγονό του τον ομηρικό ήρωα και γιατρό Μαχάονα, το γιο του Ασκληπιού. Πίστευαν ότι και της μητέρας του η καταγωγή ήταν θεϊκή. Ονομαζόταν Φαιστίς, είχε έρθει με Χαλκιδείς αποίκους στα Στάγειρα και ανήκε στο γένος των Ασκληπιαδών.
Ο Αριστοτέλης πρόωρα ορφάνεψε από πατέρα και μητέρα και την κηδεμονία του ανέλαβε ο φίλος του πατέρα του Πρόξενος, που ήταν εγκαταστημένος στον Αταρνέα της μικρασιατικής Αιολίδας, απέναντι από τη Λέσβο. Ο Πρόξενος, που φρόντισε τον Αριστοτέλη σαν δικό του παιδί, τον έστειλε στην Αθήνα σε ηλικία 17 ετών (367 π.Χ.), για να γίνει μαθητής του Πλάτωνα. Πράγματι ο Αριστοτέλης σπούδασε στην Ακαδημία του Πλάτωνα επί 20 χρόνια (367 - 347), μέχρι τη χρονιά δηλαδή που πέθανε ο δάσκαλός του. Στο περιβάλλον της Ακαδημίας άφηνε κατάπληκτους όλους και τον ίδιο το δάσκαλό του, με την ευφυΐα και τη φιλοπονία του. Ο Πλάτωνας τον ονόμαζε "νουν της διατριβής" και το σπίτι του "οίκον αναγνώστου".
Όταν το 347 π.Χ. πέθανε ο Πλάτωνας, προέκυψε θέμα διαδόχου στη διεύθυνση της σχολής. Επικρατέστεροι για το αξίωμα ήταν οι τρεις καλύτεροι μαθητές του Πλάτωνα, ο Αριστοτέλης, ο Ξενοκράτης και ο Σπεύσιππος. Ο Αριστοτέλης τότε μαζί με τον Ξενοκράτη εγκατέλειψε την Αθήνα και εγκαταστάθηκαν στην Άσσο, πόλη της μικρασιατικής παραλίας, απέναντι από τη Λέσβο. Την Άσσο κυβερνούσαν τότε δύο πλατωνικοί φιλόσοφοι, ο Έραστος και ο Κορίσκος, στους οποίους είχε χαρίσει την πόλη ο ηγεμόνας του Αταρνέα και παλιός μαθητής του Πλάτωνα και του Αριστοτέλη, Ερμίας. Οι δύο φίλοι, κυβερνήτες της Άσσο, είχαν ιδρύσει εκεί μια φιλοσοφική σχολή, ως παράρτημα της Ακαδημίας.
Στην Άσσο ο Αριστοτέλης δίδαξε τρία χρόνια και μαζί με τους φίλους του κατόρθωσε ό,τι δεν μπόρεσε ο Πλάτωνας. Συνδέθηκαν στενά με τον Ερμία και τον επηρέασαν τόσο, ώστε η τυραννία του να καταστεί πραότερη και δικαιότερη. Το τέλος του τυράννου όμως ήταν τραγικό. Επειδή προέβλεπε την εκστρατεία των Μακεδόνων στην Ασία, συμμάχησε με το Φίλιππο. Γι' αυτό τον συνέλαβαν οι Πέρσες και τον θανάτωσαν με μαρτυρικό σταυρικό θάνατο.
Το 345 π.Χ. ο Αριστοτέλης, ακολουθώντας τη συμβουλή του μαθητή του Θεόφραστου, πέρασε απέναντι στη Λέσβο και εγκαταστάθηκε στη Μυτιλήνη, όπου έμεινε και δίδαξε μέχρι το 342 π.Χ. Στο μεταξύ είχε παντρευτεί την ανιψιά και θετή κόρη του Ερμία, την Πυθιάδα, από την οποία απέκτησε κόρη, που πήρε το όνομα της μητέρας της. Μετά το θάνατο της πρώτης του συζύγου ο Αριστοτέλης συνδέθηκε αργότερα στην Αθήνα με τη Σταγειρίτισσα Ερπυλλίδα, από την οποία απέκτησε ένα γιο, το Νικόμαχο.
Το 342 π.Χ. τον προσκάλεσε ο Φίλιππος στη Μακεδονία, για να αναλάβει τη διαπαιδαγώγηση του γιου του Αλέξανδρου, που ήταν τότε μόλις 13 χρονών. Ο Αριστοτέλης άρχισε με προθυμία το έργο της αγωγής του νεαρού διαδόχου. Φρόντισε να του μεταδώσει το πανελλήνιο πνεύμα και χρησιμοποίησε ως παιδευτικό όργανο τα ομηρικά έπη. Η εκπαίδευση του Αλέξανδρου γινόταν άλλοτε στην Πέλλα και άλλοτε στη Μίεζα, μια κωμόπολη της οποίας τα ερείπια έφερε στο φως η αρχαιολογική σκαπάνη· βρισκόταν στους πρόποδες του βουνού πάνω στο οποίο είναι χτισμένη η σημερινή Νάουσα της Μακεδονίας. Εκεί το 341 π.Χ. πληροφορήθηκε το θάνατο του Ερμία.
Ο Αριστοτέλης έμεινε στη μακεδονική αυλή έξι χρόνια. Όταν ο Αλέξανδρος συνέτριψε την αντίσταση των Θηβαίων και αποκατέστησε την ησυχία στη νότια Ελλάδα, ο Αριστοτέλης πήγε στην Αθήνα (335) και ίδρυσε δική του φιλοσοφική σχολή. Για να εγκαταστήσει τη σχολή του διάλεξε το Γυμνάσιο, που λεγόταν και Λύκειο, ανάμεσα στο Λυκαβηττό και τον Ιλισό, κοντά στην πύλη του Διοχάρη, στο σημείο δηλαδή που σήμερα βρίσκεται ο Εθνικός Κήπος. Εκεί υπήρχε άλσος αφιερωμένο στον Απόλλωνα και τις Μούσες. Με χρήματα που του έδωσε άφθονα ο Αλέξανδρος, ο Αριστοτέλης έχτισε μεγαλόπρεπα οικήματα και στοές, που ονομάζονταν "περίπατοι". Ίσως γι' αυτό η σχολή του ονομάστηκε Περιπατητική και οι μαθητές του περιπατητικοί φιλόσοφοι.
Η οργάνωση της σχολής είχε γίνει κατά τα πρότυπα της Πλατωνικής Ακαδημίας. Τα μαθήματα για τους προχωρημένους μαθητές γίνονταν το πρωί ("εωθινός περίπατος") και για τους αρχάριους το απόγευμα ("περί το δειλινόν", "δειλινός περίπατος"). Η πρωινή διδασκαλία ήταν καθαρά φιλοσοφική ("ακροαματική"). Η απογευματινή "ρητορική" και "εξωτερική".
Η σχολή είχε μεγάλη βιβλιοθήκη και τόσο καλά οργανωμένη, ώστε αργότερα χρησίμευσε ως πρότυπο για την ίδρυση των βιβλιοθηκών της Αλεξάνδρειας και της Περγάμου. Ο Αριστοτέλης μάζεψε χάρτες και όργανα χρήσιμα για τη διδασκαλία των φυσικών μαθημάτων. Έτσι σύντομα η σχολή έγινε περίφημο κέντρο επιστημονικής έρευνας. Στα δεκατρία χρόνια που έμεινε ο Αριστοτέλης στην Αθήνα δημιούργησε το μεγαλύτερο μέρος του έργου του, που προκαλεί το θαυμασμό μας με τον όγκο και την ποιοτική του αξία. Γιατί είναι άξιο απορίας, πώς ένας άνθρωπος σε τόσο λίγο χρονικό διάστημα συγκέντρωσε και κατέγραψε τόσες πολλές πληροφορίες.
Το 323 π.Χ. με την είδηση του θανάτου του Μ. Αλεξάνδρου οι οπαδοί του αντιμακεδονικού κόμματος νόμισαν ότι βρήκαν την ευκαιρία να εκδικηθούν τους Μακεδόνες στο πρόσωπο του Αριστοτέλη. Το ιερατείο, με εκπρόσωπό του τον ιεροφάντη της Ελευσίνιας Δήμητρας Ευρυμέδοντα, και η σχολή του Ισοκράτη, με το Δημόφιλο, κατηγόρησαν τον Αριστοτέλη για ασέβεια ("γραφή ασεβείας"), επειδή είχε ιδρύσει βωμό στον Ερμία, είχε γράψει τον ύμνο στην Αρετή και το επίγραμμα στον ανδριάντα του Ερμία, στους Δελφούς. Ο Αριστοτέλης όμως, επειδή κατάλαβε τα πραγματικά κίνητρα και τις αληθινές προθέσεις των μηνυτών του, έφυγε για τη Χαλκίδα, προτού γίνει η δίκη του (323 π.Χ.). Εκεί έμεινε, στο σπίτι που είχε από τη μητέρα του, μαζί με τη δεύτερη σύζυγό του την Ερπυλλίδα και με τα δύο του παιδιά, το Νικόμαχο και την Πυθιάδα.
Το 322 π.Χ. πέθανε στη Χαλκίδα από στομαχικό νόσημα, μέσα σε θλίψη και μελαγχολία. Το σώμα του μεταφέρθηκε στα Στάγειρα, όπου θάφτηκε με εξαιρετικές τιμές. Οι συμπολίτες του τον ανακήρυξαν "οικιστή" της πόλης και έχτισαν βωμό πάνω στον τάφο του. Στη μνήμη του καθιέρωσαν γιορτή, τα "Αριστοτέλεια", και ονόμασαν έναν από τους μήνες "Αριστοτέλειο". Η πλατεία όπου θάφτηκε ορίστηκε ως τόπος των συνεδρίων της βουλής.
Φεύγοντας από την Αθήνα, διευθυντή της σχολής άφησε το μαθητή του Θεόφραστο, που τον έκρινε ως τον πιο κατάλληλο. Έτσι το πνευματικό ίδρυμα του Αριστοτέλη εξακολούθησε να ακτινοβολεί και μετά το θάνατο του μεγάλου δασκάλου.
Η προσωπικότητά του
Ο Αριστοτέλης ως άνθρωπος είχε πιστούς φίλους, αλλά και φοβερούς αντίπαλους (Επίκουρος, Τίμαιος, Ευβουλίδης κ.ά.), γιατί έβλεπαν με φθόνο την ανωτερότητά του και αισθάνονταν ότι η παρουσία του τους μηδενίζει. Γι' αυτό τον διέβαλλαν με κάθε είδους συκοφαντίες. Τον παρουσίαζαν ως φιλάργυρο, φιλήδονο, ραδιούργο, μηχανορράφο, ακόμα ως οργανωτή δολοφονίας του Αλέξανδρου κλπ.
Αντίθετα, από αξιόπιστες πηγές μαθαίνουμε ότι ο Αριστοτέλης υπήρξε η ενσάρκωση του ορθού μέτρου σ' όλες τις εκδηλώσεις της ζωής του. Την έμφυτη ευγένεια και τρυφερότητα της ψυχής του τη βρίσκουμε διάχυτη μέσα στη διαθήκη του. Μέσα σ' αυτή φροντίζει για τη μνήμη των γονέων και του αδερφού του και δε λησμονεί ούτε την οικογένεια του πατρικού φίλου Πρόξενου, που τον ανέθρεψε. Φροντίζει για τη δεύτερη γυναίκα του την Ερπυλλίδα και το γιο που απέκτησε μαζί της, το Νικόμαχο. Ακόμα για την κόρη του Πυθιάδα, καρπό του πρώτου του γάμου. Η μεγάλη του όμως φιλανθρωπία φαίνεται στο σημείο εκείνο της διαθήκης, όπου ορίζει να μην πουληθεί κανείς από τους δούλους που τον υπηρέτησαν, αλλά να ελευθερώνονται μόλις ενηλικιώνονται.
Το έργο του
Οι Αλεξανδρινοί υπολόγιζαν ότι ο Αριστοτέλης έγραψε 400 περίπου συνολικά βιβλία. Ο Διογένης ο Λαέρτιος υπολόγισε το έργο του σε στίχους και βρήκε ότι έφταναν τις 44 μυριάδες, δηλ. 440.000. Μεγάλο μέρος από το έργο του αυτό χάθηκε. Ανήκε στην κατηγορία των δημόσιων ή "εξωτερικών" μαθημάτων και ήταν γραμμένα σε μορφή διαλογική. Από αυτά σώθηκε μόνο η "Αθηναίων Πολιτεία", σ' έναν πάπυρο που βρέθηκε στην Αίγυπτο. Τα σωζόμενα σήμερα έργα του αντιστοιχούν στη διδασκαλία που ο Αριστοτέλης έκανε στους προχωρημένους μαθητές του και που λέγονται "ακροαματικές ή εσωτερικές". Γι' αυτό και είναι γραμμένα σε συνεχή λόγο και όχι σε διάλογο.
Από τα συγγράμματά του κανένα δε δημοσίευσε ο Αριστοτέλης. Τα χειρόγραφα των παραδόσεων έμειναν στα χέρια του Θεόφραστου και από τότε μέχρι την εποχή του Σύλλα περνούσαν από χέρι σε χέρι. Ο Σύλλας μετά την κατάληψη των Αθηνών (86 π.Χ.) τα μετέφερε στη Ρώμη. Εκεί πρωτοδημοσιεύτηκαν (60 π.Χ.) από τον περιπατητικό φιλόσοφο Ανδρόνικο το Ρόδιο και τον Ίωνα φιλόλογο Τυραννίωνα. Από τότε μέχρι σήμερα αρκετά από τα βιβλία του έχουν υποστεί επεμβάσεις και επεξεργασίες και γενικά η κατάστασή τους δεν είναι καλή. Από το τεράστιο έργο του τελικά σώθηκαν 47 βιβλία και μερικά αποσπάσματα από τα άλλα. Δε θεωρούνται όμως όλα γνήσια. Η συνηθέστερη κατάταξή τους είναι η ακόλουθη:
α) Λογικά ή Όργανον, δηλαδή πραγματείες χρήσιμες για τη γνώση. Είναι οι εξής έξι: "Περί ερμηνείας", "Κατηγορίαι", "Αναλυτικά πρότερα", "Αναλυτικά ύστερα", "Τοπικοί και Σοφιστικοί έλεγχοι". Οι πραγματείες αυτές αποτελούν την αιώνια δόξα του φιλοσόφου, γιατί πρώτος αυτός διατύπωσε τους νόμους της ανθρώπινης νόησης και τους τρόπους του συλλογισμού.
β) Φυσικά. Περιλαμβάνουν τις εξής πραγματείες: "Φυσική ακρόαση" (βιβλία 8), "Περί ουρανού" (βιβλία 4), "Περί γενέσεως και φθοράς" (βιβλία 3), "Μετεωρολογικά" (βιβλία 4), "Περί κόσμου" (ψευδεπίγραφο).
γ) Βιολογικά. "Περί ζώων ιστορίας" (βιβλία 10), "Περί ζώων μορίων" (βιβλία 4), "Περί ζώων πορείας" (1 βιβλίο), "Περί ζώων κινήσεως", "Περί ζώων γενέσεως" (βιβλία 5), "Περί φυτών" (ψευδεπίγραφο). Με τα έργα του αυτά έγινε ο δημιουργός της φυσικής επιστήμης, της ζωολογίας και της συγκριτικής ανατομίας. Με τις πραγματείες αυτές έστρεψε ο Αριστοτέλης τη φιλοσοφική συζήτηση στο γόνιμο έδαφος του αισθητού κόσμου.
δ) Ψυχολογικά: "Περί ψυχής" (βιβλία 3), "Περί αισθήσεως και αισθητών", "Περί μνήμης και αναμνήσεως", "Περί ύπνου και εγρηγορήσεως", "Περί ενυπνίων", "Περί μαντικής της εν τοις ύπνοις", "Περί μακροβιότητος και βραχυβιότητος", "Περί ζωής και θανάτου", "Περί αναπνοής", "Περί πνεύματος" (ψευδεπίγραφο). Εκτός από το πρώτο, τα υπόλοιπα της ομάδας αυτής είναι γνωστά με το κοινό όνομα "Μικρά φυσικά".
ε) Μεταφυσικά ή πρώτη φιλοσοφία, όπως τα αποκαλούσε ο Αριστοτέλης. Απ' αυτά προήλθε ο όρος "μεταφυσική" των νεότερων χρόνων. Στα 12 βιβλία των Μεταφυσικών προσθέτουν συνήθως και τη διατριβή "Περί Μελίσσου, Ξενοφάνους και Γοργίου" (πιθανώς ψευδεπίγραφο). Στην ομάδα αυτή των έργων του ο Αριστοτέλης εξετάζει τις πρώτες αρχές όλων των όντων και των "κινουμένων" και των "ακινήτων".
στ) Ηθικά: "Ηθικά Ευδήμεια" (βιβλία 7), "Ηθικά μεγάλα" (βιβλία 2), "Ηθικά Νικομάχεια" (βιβλία 10). Αυτά ιδιαίτερα τα τίμησαν οι θεολόγοι.
ζ) Πολιτικά: "Πολιτικά" (βιβλία 8), "Αθηναίων Πολιτεία", "Οικονομικά" (βιβλία 2). Αποτελούν, και σήμερα ακόμα, τη βάση των ερευνών για όσους ασχολούνται με τις πολιτικές επιστήμες.
η) Τεχνικά: "ρητορική" (βιβλία 3), "Ποιητική" (δε σώθηκε ολόκληρη).
θ) Προβλήματα: Περιέχουν προβλήματα από διάφορες περιοχές της γνώσης.
Στο σώμα των αριστοτελικών έργων έχουν συμπεριληφθεί και τα ακόλουθα ακόμα έργα, που δε θεωρούνται γνήσια: Φυσιογνωμικά, Περί θαυμασίων ακουσμάτων, Περί χρωμάτων, Περί ατόμων γραμμών, Μηχανικά, ρητορική εις Αλέξανδρον και Περί ακουστών.
Η φιλοσοφία του
Εκτός από τη γνώμη του τη σχετική με τις "ιδέες" του Πλάτωνα ο Αριστοτέλης υποστηρίζει και άλλες αρχές. Δεν αποκρούει την ηδονή, αλλά προτιμά την πιο τέλεια, αυτή δηλαδή που πηγάζει από τη διάνοια. Ο σκοπός των ανθρώπινων ενεργειών, κατά τον Αριστοτέλη, είναι η ευδαιμονία, την οποία ορίζει ως ενέργεια σύμφωνη με την αρετή. Η αρετή, όταν κυριαρχεί στα πάθη και στις ορμές, τα ρυθμίζει, παίζοντας το ρόλο του μέτρου ανάμεσα στις δύο ακρότητες, δηλαδή στην υπερβολή και την έλλειψη. Έτσι π.χ. η "πραότης" είναι αρετή ως μεσότητα της οργής και της αναισθησίας, η "ανδρεία", επειδή βρίσκεται ανάμεσα στη θρασύτητα και στη δειλία, και η "αιδώς", επειδή κατέχει το μέσο της αδιαντροπιάς και της κατάπληξης, που είναι ακρότητες. Συμπλήρωμα της αρετής είναι και τα αγαθά του σώματος (δύναμη, υγεία, ομορφιά) και τα αγαθά της τύχης (πλούτος, ευγενική καταγωγή κλπ.). Σύμφωνα μ' αυτά, ευτυχισμένος είναι εκείνος που ενεργεί κατά τις επιταγές της αρετής και συγχρόνως έχει μερίδιο και στα άλλα αγαθά, τα "εκτός αγαθά", όπως τα ονομάζει.
Ο Αριστοτέλης ταλαντεύεται ανάμεσα στον ιδεαλισμό και τον υλισμό. Κάθε πράγμα, κατ' αυτόν, αποτελείται από ύλη και πνεύμα, που είναι μεταξύ τους αδιάσπαστα ενωμένα. Η ύλη είναι παθητική, είναι η δυνατότητα του πράγματος, ενώ το πνεύμα ενεργητικό, δηλ. η δύναμη που μεταβάλλει τη δυνατότητα σε πραγματικότητα.
Ο κόσμος, κατά τον Αριστοτέλη, είναι ενιαίος και αιώνιος, ενώ η οικουμένη έχει σχήμα σφαίρας με κέντρο τη γη. Με το να δέχεται την καταγωγή των γνώσεων από τις αισθήσεις, πλησιάζει πολύ τον υλισμό. Τέλος με την τυπική λογική βλέπει την αντικειμενική πραγματικότητα "στατικά" και όχι μέσα στην αέναη μεταβολή και κίνησή της.
giorgospapa
Τιμημένος
- Εγγρ.
- 6 Ιουλ 2006
- Μηνύματα
- 15.922
- Κριτικές
- 10
- Like
- 39
- Πόντοι
- 2.157
[size=14pt]Μητροπολίτης Γεώργιος[/size] 
Ο Μητροπολίτης Γεώργιος γεννήθηκε στη Βέροια στις 24 Ιουνίου του 1916, από μικρασιάτες γονείς. Η μητέρα του ονομαζόταν Χάιδω και καταγόταν από το Πολυδένδρι Ημαθίας. Τα παιδικά του χρόνια τα πέρασε μέσα στη φτώχεια και τις στερήσεις.
Φοίτησε στο Δημοτικό και στο Γυμνάσιο της Βέροιας. Το 1935 εγκατέλειψε τη γενέτειρα του για να σπουδάσει στη Θεολογική Σχολή Αθηνών.Στην Αθήνα έγινε μέλος της Αδελφότητας Θεολόγων η Ζωή. Μόλις ολοκλήρωσε τις σπουδές του το 1939 κατατάχτηκε στο στρατό, όπου υπηρέτησε ως έφεδρος αξιωματικός του πυροβολικού. Έλαβε μέρος στον πόλεμο του 1940.
Το 1946 χειροτονήθηκε διάκονος από το Μητροπολίτη Πατάρων Μελέτιο και δύο χρόνια αργότερα πρεσβύτερος από το Μητροπολίτη Φθιώτιδος Αμβρόσιο. Στη Λαμία υπηρέτησε καταρχήν ως στρατιωτικός ιερέας (1948-1950) και στη συνέχεια ως ιεροκήρυκας έως το 1954, οπότε μετατέθηκε στη Δράμα όπου ανάλαβε και πάλι κηρυκτικό έργο, ενώ παράλληλα ασχολήθηκε και με τον τομέα της Νεότητας.
Το 1958 επέστρεψε στην Αθήνα, όπου παράλληλα με την ενεργή δράση του ως ιεροκήρυκας, τοποθετήθηκε στη θέση του διευθυντή Κηρύγματος της Αποστολικής Διακονίας. Στα πλαίσια της δράσης του αυτής ανέλαβε και τη σύνταξη του εβδομαδιαίου φυλλαδίου της Αποστολικής Διακονίας, της Φωνής Κυρίου.
Μόλις ένα έτος μετά ο αρχιεπίσκοπος Κύπρου Μακάριος τον προσκάλεσε στην Κύπρο. Ο Μακάριος επιθυμούσε να ασχοληθεί περισσότερο με τα εθνικά θέματα και έτσι παραχώρησε στο Γεώργιο τα εκκλησιαστικά. Το ίδιο έτος ορίστηκε διευθυντής του Γραφείου Θρησκευτικής Διαφώτισης της Αρχιεπισκοπής Κύπρου. Στις 3 Μαΐου η Ιερά Σύνοδος της Εκκλησιάς της Κύπρου τον εξέλεξε βοηθό επίσκοπο και στις 21 του ίδιου μήνα χειροτονήθηκε Χωροεπίσκοπος Τριμυθούντος από τον Αρχιεπίσκοπο Μακάριο. Ανάμεσα στη δραστηριότητά του την περίοδο αυτή συγκαταλέγεται και η ίδρυση του Εθνικού Συμβουλίου Νεολαίας Κύπρου.
Δεν παρέμεινε όμως για πολύ, ούτε στην Κύπρο. Στις 9 Ιουλίου του 1967 ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών Ιερώνυμος τον ενθρονίσε μητροπολίτη της νεοσυσταθείσας Μητροπόλεως Νικαίας. Εκεί ανέπτυξε πλούσιο ποιμαντορικό έργο, δίνοντας ιδιαίτερη έμφαση στη νεολαία. Ενδεικτική του ενδιαφέροντος του αυτού είναι η κατασκευή παιδικών κατασκηνώσεων στα Πίσια Κορινθίας και στη συνέχεια στη Στεφάνη Βοιωτίας.
Οι κατασκηνώσεις της Στεφάνης ήταν και ο τόπος όπου άφησε την τελευταία του πνοή το πρωί της ενάτης Αύγούστου 1990. Κηδεύτηκε στις 11 Αυγούστου στο μητροπολιτικό Ναό Αγίου Νικολάου Νικαίας, όπου μέχρι και σήμερα βρίσκεται ο τάφος του. Τα άμφια του εκτίθενται στον Ιερό Ναό Εσταυρωμένου Αιγάλεω.
Ο Μητροπολίτης Γεώργιος γεννήθηκε στη Βέροια στις 24 Ιουνίου του 1916, από μικρασιάτες γονείς. Η μητέρα του ονομαζόταν Χάιδω και καταγόταν από το Πολυδένδρι Ημαθίας. Τα παιδικά του χρόνια τα πέρασε μέσα στη φτώχεια και τις στερήσεις.
Φοίτησε στο Δημοτικό και στο Γυμνάσιο της Βέροιας. Το 1935 εγκατέλειψε τη γενέτειρα του για να σπουδάσει στη Θεολογική Σχολή Αθηνών.Στην Αθήνα έγινε μέλος της Αδελφότητας Θεολόγων η Ζωή. Μόλις ολοκλήρωσε τις σπουδές του το 1939 κατατάχτηκε στο στρατό, όπου υπηρέτησε ως έφεδρος αξιωματικός του πυροβολικού. Έλαβε μέρος στον πόλεμο του 1940.
Το 1946 χειροτονήθηκε διάκονος από το Μητροπολίτη Πατάρων Μελέτιο και δύο χρόνια αργότερα πρεσβύτερος από το Μητροπολίτη Φθιώτιδος Αμβρόσιο. Στη Λαμία υπηρέτησε καταρχήν ως στρατιωτικός ιερέας (1948-1950) και στη συνέχεια ως ιεροκήρυκας έως το 1954, οπότε μετατέθηκε στη Δράμα όπου ανάλαβε και πάλι κηρυκτικό έργο, ενώ παράλληλα ασχολήθηκε και με τον τομέα της Νεότητας.
Το 1958 επέστρεψε στην Αθήνα, όπου παράλληλα με την ενεργή δράση του ως ιεροκήρυκας, τοποθετήθηκε στη θέση του διευθυντή Κηρύγματος της Αποστολικής Διακονίας. Στα πλαίσια της δράσης του αυτής ανέλαβε και τη σύνταξη του εβδομαδιαίου φυλλαδίου της Αποστολικής Διακονίας, της Φωνής Κυρίου.
Μόλις ένα έτος μετά ο αρχιεπίσκοπος Κύπρου Μακάριος τον προσκάλεσε στην Κύπρο. Ο Μακάριος επιθυμούσε να ασχοληθεί περισσότερο με τα εθνικά θέματα και έτσι παραχώρησε στο Γεώργιο τα εκκλησιαστικά. Το ίδιο έτος ορίστηκε διευθυντής του Γραφείου Θρησκευτικής Διαφώτισης της Αρχιεπισκοπής Κύπρου. Στις 3 Μαΐου η Ιερά Σύνοδος της Εκκλησιάς της Κύπρου τον εξέλεξε βοηθό επίσκοπο και στις 21 του ίδιου μήνα χειροτονήθηκε Χωροεπίσκοπος Τριμυθούντος από τον Αρχιεπίσκοπο Μακάριο. Ανάμεσα στη δραστηριότητά του την περίοδο αυτή συγκαταλέγεται και η ίδρυση του Εθνικού Συμβουλίου Νεολαίας Κύπρου.
Δεν παρέμεινε όμως για πολύ, ούτε στην Κύπρο. Στις 9 Ιουλίου του 1967 ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών Ιερώνυμος τον ενθρονίσε μητροπολίτη της νεοσυσταθείσας Μητροπόλεως Νικαίας. Εκεί ανέπτυξε πλούσιο ποιμαντορικό έργο, δίνοντας ιδιαίτερη έμφαση στη νεολαία. Ενδεικτική του ενδιαφέροντος του αυτού είναι η κατασκευή παιδικών κατασκηνώσεων στα Πίσια Κορινθίας και στη συνέχεια στη Στεφάνη Βοιωτίας.
Οι κατασκηνώσεις της Στεφάνης ήταν και ο τόπος όπου άφησε την τελευταία του πνοή το πρωί της ενάτης Αύγούστου 1990. Κηδεύτηκε στις 11 Αυγούστου στο μητροπολιτικό Ναό Αγίου Νικολάου Νικαίας, όπου μέχρι και σήμερα βρίσκεται ο τάφος του. Τα άμφια του εκτίθενται στον Ιερό Ναό Εσταυρωμένου Αιγάλεω.
Επισκέπτης
[size=14pt]Μητροπολίτης Γεώργιος[/size]
Ο Μητροπολίτης Γεώργιος γεννήθηκε στη Βέροια στις 24 Ιουνίου του 1916, από μικρασιάτες γονείς. Η μητέρα του ονομαζόταν Χάιδω και καταγόταν από το Πολυδένδρι Ημαθίας. Τα παιδικά του χρόνια τα πέρασε μέσα στη φτώχεια και τις στερήσεις.
Φοίτησε στο Δημοτικό και στο Γυμνάσιο της Βέροιας. Το 1935 εγκατέλειψε τη γενέτειρα του για να σπουδάσει στη Θεολογική Σχολή Αθηνών.Στην Αθήνα έγινε μέλος της Αδελφότητας Θεολόγων η Ζωή. Μόλις ολοκλήρωσε τις σπουδές του το 1939 κατατάχτηκε στο στρατό, όπου υπηρέτησε ως έφεδρος αξιωματικός του πυροβολικού. Έλαβε μέρος στον πόλεμο του 1940.
Το 1946 χειροτονήθηκε διάκονος από το Μητροπολίτη Πατάρων Μελέτιο και δύο χρόνια αργότερα πρεσβύτερος από το Μητροπολίτη Φθιώτιδος Αμβρόσιο. Στη Λαμία υπηρέτησε καταρχήν ως στρατιωτικός ιερέας (1948-1950) και στη συνέχεια ως ιεροκήρυκας έως το 1954, οπότε μετατέθηκε στη Δράμα όπου ανάλαβε και πάλι κηρυκτικό έργο, ενώ παράλληλα ασχολήθηκε και με τον τομέα της Νεότητας.
Το 1958 επέστρεψε στην Αθήνα, όπου παράλληλα με την ενεργή δράση του ως ιεροκήρυκας, τοποθετήθηκε στη θέση του διευθυντή Κηρύγματος της Αποστολικής Διακονίας. Στα πλαίσια της δράσης του αυτής ανέλαβε και τη σύνταξη του εβδομαδιαίου φυλλαδίου της Αποστολικής Διακονίας, της Φωνής Κυρίου.
Μόλις ένα έτος μετά ο αρχιεπίσκοπος Κύπρου Μακάριος τον προσκάλεσε στην Κύπρο. Ο Μακάριος επιθυμούσε να ασχοληθεί περισσότερο με τα εθνικά θέματα και έτσι παραχώρησε στο Γεώργιο τα εκκλησιαστικά. Το ίδιο έτος ορίστηκε διευθυντής του Γραφείου Θρησκευτικής Διαφώτισης της Αρχιεπισκοπής Κύπρου. Στις 3 Μαΐου η Ιερά Σύνοδος της Εκκλησιάς της Κύπρου τον εξέλεξε βοηθό επίσκοπο και στις 21 του ίδιου μήνα χειροτονήθηκε Χωροεπίσκοπος Τριμυθούντος από τον Αρχιεπίσκοπο Μακάριο. Ανάμεσα στη δραστηριότητά του την περίοδο αυτή συγκαταλέγεται και η ίδρυση του Εθνικού Συμβουλίου Νεολαίας Κύπρου.
Δεν παρέμεινε όμως για πολύ, ούτε στην Κύπρο. Στις 9 Ιουλίου του 1967 ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών Ιερώνυμος τον ενθρονίσε μητροπολίτη της νεοσυσταθείσας Μητροπόλεως Νικαίας. Εκεί ανέπτυξε πλούσιο ποιμαντορικό έργο, δίνοντας ιδιαίτερη έμφαση στη νεολαία. Ενδεικτική του ενδιαφέροντος του αυτού είναι η κατασκευή παιδικών κατασκηνώσεων στα Πίσια Κορινθίας και στη συνέχεια στη Στεφάνη Βοιωτίας.
Οι κατασκηνώσεις της Στεφάνης ήταν και ο τόπος όπου άφησε την τελευταία του πνοή το πρωί της ενάτης Αύγούστου 1990. Κηδεύτηκε στις 11 Αυγούστου στο μητροπολιτικό Ναό Αγίου Νικολάου Νικαίας, όπου μέχρι και σήμερα βρίσκεται ο τάφος του. Τα άμφια του εκτίθενται στον Ιερό Ναό Εσταυρωμένου Αιγάλεω.
Έκαστος στο είδος του και ο moderator στους Παπάδες!
vasos
Σεβαστός
- Εγγρ.
- 28 Ιουν 2006
- Μηνύματα
- 7.928
- Κριτικές
- 33
- Like
- 32
- Πόντοι
- 2.057
παμε τωρα και σε ενα ιστορικο και συγχρονο για την εποχη μας προσωπο που εζησε μεσα στην πατερικη αρμονια,την αγκαλια της εκκλησιας.. 
τον πατερα μασαζιο λαδόπληκτο ή αλλιως πατερα γεωργιο λαδοπλήκτωρ!
έζησε τον προηγουμενο αιωνα και περασε το μεγαλυτερο μερος της ζωης του εις τα κεντρας των αθηνων.Γεννηθηκε το 1904 στην λαδομανα μεσσηνιας και απο μικρο παιδι του αρεσε υπερβολικα ενα και μοναδικο πραγμα:το ελαιολαδο(μετεπειτα βεβαια και οι υπολοιπες εκδοχες του λαδιου..).Σε ηλικια 2 ετων οι γονεις του τον μετεφεραν εσπευσμενα στο γενικο νοσοκομειο καλαματας....σε ενα κωλοχανιο της εποχης δηλ....καμμια σχεση με το υπερσυγχρονο τωρινο νοσοκομειο)διότι κατέποσε μεγαλη ποσοτητα ελαιολαδου με συνεπεια να τρεχει το λαδι απο ολες τις τρυπες απο το μικροσκοπικο κορμακι του και να κινδυνευει να παθει ασφυξια.Τελικα του εγινε πλυση λαδιου(συγγνωμη στομαχου)και το 2χρονο αγορακι εσωθη την τελευταια στιγμη.Απο τοτενες
ομως αρχισε να διαγραφεται μια πορεια γεματη δοξα και πολυ λαδι για τον πατερα γεωργιο τον λαδοπληκτο που εμελλε να αλλαξει τον ρου της μεσσηνιακης ελαιοπαραγωγης.Στα 7 του χρονια οι γονεις του μετακομιζουν στην αθηνα και εγκαθιστουνται σε ενα χαμοσπιτο της οδου καποδιστριου 33(σημερινο κτιριο ΦΕΚ της κυβερνησεως) :o οπου και παραμενουν μεχρι την ενηλικιωση του το 1922.Οι γονεις του φτωχοι βιοπαλαιστες θυσιαζουν τα παντα για να αποκτησει πανεπιστημιακη μορφωση και τελικα οι κοποι τους ευοδωθηκαν αρχικα με την εισοδο του γιωργου(μετεπειτα πατερα γεωργιου) στην θεολογικη σχολη του πανεπιστημιου αθηνων.Εκεί σπουδασε,διαμορφωσε ισχυρη προσωπικοτητα μεσα απο την αναγνωση των λογων του Θεου και μετα απο 5 χρονια στα 27 του ετη το 1931 αποφοιτα ως αριστουχος και κανει μεταπτυχιακα στη θεολογικη σχολη του βραδεμβουργου με υποτροφια του πανεπιστημιου.Σε ολο αυτο το διαστημα απο τα 2 του ετη μεχρι τα 27 του δεν ηθελε να φαει λαδι,ουτε οπτικα να δει και πολυ περισσοτερο ουτε να οσφρυσει το αρωμα του ελαιολαδου.Ειχε μια τρομερη απεχθεια και ως αποτελεσμα αυτου ήταν το γεγονος της πωλησης ολων των ελαιοδεντρων που ειχε στην μεσσηνια μετα τον θανατο των γονεων του.Ο γεωργιος στο διαστημα παραμονης του στο βραδεμβουργο έκανε πραγματικα πολυ μεγαλες πραξεις ανθρωπιας και ανδρειας.Χειροτονηθηκε διακονος το 1936 απο την εκειθε ελληνοορθοδοξη χριστιανικη κοινοτητα της γερμανιας.Εναντιωθηκε στην ανοδο του χιτλερ με πολυ θαρρος εβγαινε μπροσταρης στις διαδηλωσεις εναντιον του και χτυπηθηκε(ευτυχως ελαφρα) τις περισσοτερες φορες.Ένα τρομερο χτυπημα στο κεφαλι που ειχε το 1937 σε μια αντιχιτλερικη διαδηλωση του αλλαξε αρδην τη ζωη...Το χτυπημα αυτο του δημιουργησε εγκεφαλικη διασειση με αιματωμα ταυτοχρονα και προκληση αμνησιας.Αυτο ειχε ως συνεπεια να διαγραφει απο τον "σκληρο"του εγκεφαλου του η μεχρι τοτε απεχθεια του προς το ελαιολαδο και ολα τα συναφη που ακολουθησαν...μεχρι και την πωληση των ελαιοδεντρων....τα παραταει λοιπον ολα και επιστρεφει στην πατριδα λιγο πριν την εναρξη του πολεμου.Πηγαινει στην καλαματα(ειχε ξεχασει τα παντα)και με το φτανει στα ελαιοδεντρα του(που νομιζε οτι ακομη ηταν δικα του) αρχιζει με μια μανια να ξεριζωνει τις ελιες και να προσπαθει να βγαλει λαδι για να πιει.....ωσπου τον αντιληφθηκαν οι ιδιοκτητες των....και τον κυνηγησαν....ολα ομως ειχαν παρει μια συγκεκριμενη πορεια.....κατα την διαρκεια του β'παγκοσμιου πολεμου φυσικα και ταχθηκε στας δυναμεις του ελληνικου στρατου οπου και εμαχεψε με ανδρεια και ηρωισμο στα ελληνοαλαβανικα συνορα,αλλα και μετεπειτα σε ολη την αντιστασιακη προσπαθεια των συμπατριωτων του.Μετα το περας του πολεμου και σε ηλικια 46 ετων(1950) επιστρεφει στην αθηνα οπου και ευρισκει τον πατερα μεθοδιο τον αλλαξομπουρδελο( ή αλλιως ο πνευματικος του).Σε συζητηση των 2 ανδρων αποφασισε ο πατηρ μεθοδιος να τον χειροτονησει αρχιδιακονο της μονης πετρακη και του ειπε οτι αυτα του τα καθηκοντα θα τα αναλαβει εφοσον παει στην μοναστικη κοινοτητα του αγιου ορους και ασκητεψει περι τα 5 χρονια.Οντως λοιπον συγκινημενος απο τα λόγια του πνευματικου του πατερα ο πατηγ γεωργιος ο λαδοπληκτος φθανει στο αγιον ορος στις 13 μαρτιου του 1951 σε ηλικια 45 ετων οπου και καθεται επι 5 συναπτα ετη στην μονη εσφιγμενου.Στην παραμονη του εκει ολο τον ελευθερο χρονο του(δηλ γυρω στις 2 ωρες ημερησιως..συμφωνα με την αυτοβιογραφια του) τις καταναλισκε στην πολτοποιηση ελιων και δημιουργιας αιθεριων ελαιων και αρωματων.Μία μερα ο ηγουμενος της μονης τον επεπληξε γιατι οπως χαρακτηριστικα αναφερει και ο πατηρ γεωργιος"εις πειρασμον φερνεις καθημερινως το ποιμνιον της παναγιας" και απο τοτε καταλαβε οτι δεν τον σηκωνε αλλο το κλιμα εκει.Στις 4 απριλιου του 1956 λοιπον επιστρεφει εις τας αθηνας,αναλαμβανει την αρχιδιακονεψη της μονης πετρακη και νοικιαζει ενα μικρο διαμερισμα στην οδο καλλιροης 46 στον νεο κοσμο.Εκει ηταν το ησυχαστηριο του...και φυσικα το εργαστηριο παραγωγης αιθεριων ελαιων και αρωματων...αυτο αλλωστε ηταν το χουι απο μικρο παιδι(ασχετα αν ενα ατυχες περιστατικο τον αναγκασε να το αποστραφει για 25 ολοκληρα χρονια περιπου).Την μοιρα ομως δεν μπορει κανεις τελικα να την αποφυγει οσο και να το προσπαθησει ο καθεις μας ξεχωριστα.Το ερωτημα που τον ταλανιζε ομως μετα τα πρωτα χρονια της μετεγκαταστασής του στην οδο καλλιροης ήταν το εξης"τί πρακτικη εφαρμογη θα μπορουσαν να εχουν ολα αυτα τα αιθερια ελαια και αρωματα" και τοτε του ηρθε η φαεινη ιδεα"θα ανοιξω οικο μασαζερι στην αθηνα οπου ολοι οι κουρασμενοι γεροντες,μητροπολιτες,επισκοποι,διακονοι,αρχιμαντριτες θα ανανεωνονται και θα ηρεμευουν με την σωστη επαλειψη και οσμηση των συγκεκριμενων ελαιων"Ετσι και εγινε....Ενοικιασε ενα διπλανο διαμερισμα της οδου φραντζη 4 του 4ου οροφου και ιδρυσε το πρωτο ελαιολαδικο θεραπευτηριον στην αθηνα οπου αρχικα πηγαιναν γεροντες της εκκλησιας και διαφοροι ηγουμενοι....εν συνεχεια ομως εδωσε και στον λαο τη δυνατοτητα της χειρομαλακτικης θεραπειας.Αρχισαν να ερχονται πολλοι ανθρωποι της βιοπαλιστικης κυριως κοινοτητας η οποια και ειχε ταλαιπωρημενο νου,σωμα και πνευμα.Στις 10 ιουλιου του 1965 ο πατερας γεωργιος ανοιγει και 2ο θεραπευτηριο ακριβως απο κατω στον 3ο οροφο,αλλα με μια μικρη αλλαγη....το μασαζ και την χειρομαλαξη(που μεχρι τοτε το εκαναν διακονοι αποκλειστικα αναλαμβαναν καποιες καλογριες,αλλα και λαικες κυριες που επαγγελοντο μετα σπουδων το συγκεκριμενο ειδος).Οι εργασιες του θεραπευτηριου αρχισαν να αυξανονται και να αυξανονται ωσπου στις 12/12/1968 δεχεται μια επιστολη απο την αρχιεπισκοπη η οποια του αναφερει οτι "οφειλεις στην αστικη και μοναστικη κοινοτητα να παραδοσεις τα 2 ιδρυματα χειρομαλακτικης θεραπειας στην περιουσιακη κατασταση της εκκλησιας της ελλαδος και θα λαβεις αντ'αυτου το ποσον των 80000 δραχμων".Ο πατηρ γεωργιος εξω φρενων αναγιγνωσκει το περιεχομενον της επιστολης και αποφασιζει να κλεισει τα ιδρυματα εν μια νυκτι και να αφοριστει δια παντος απο την εκκλησιαστικη κοινοτητα.Οπερ και εγενετο.Στις 8/1/69 με επισημο πρωτοκολλο της ιερας συνοδου διαγραφεται απο τα μητρωα των πατερων της εκκλησιας και ολων των βαθμιδων της και ξεκιναει μια νεα ζωη σε ηλικια 65 ετων πλεον.Η καταληξη του ηταν να γινει ο ιδρυτης των 3 πιο παλαιων μασατζιδικων που γαμας στην αθηνα και να αποδημησει εις κυριον στις 24/8/81 σε ηλικια 77 ετων απο υπερβολικη καταπιολα ελαιολαδου(75 χρονια μετα την πρωτη καταπιολα).Παντα θα σε ενθυμουνται ολοι οι μασαζοπληκτοι για τις υπηρεσιες που προσεφερες και διατελεσες ιδρυτικο μελος(χωρις να το ξερεις) του θρεντ"μασατζιδικα που γαμας".....
υ.γ. ο πατερ γεωργιος λαδοπληκτος ειναι ο θειος του giorgospapa!τεραστιο respect λεμε.
τον πατερα μασαζιο λαδόπληκτο ή αλλιως πατερα γεωργιο λαδοπλήκτωρ!
έζησε τον προηγουμενο αιωνα και περασε το μεγαλυτερο μερος της ζωης του εις τα κεντρας των αθηνων.Γεννηθηκε το 1904 στην λαδομανα μεσσηνιας και απο μικρο παιδι του αρεσε υπερβολικα ενα και μοναδικο πραγμα:το ελαιολαδο(μετεπειτα βεβαια και οι υπολοιπες εκδοχες του λαδιου..).Σε ηλικια 2 ετων οι γονεις του τον μετεφεραν εσπευσμενα στο γενικο νοσοκομειο καλαματας....σε ενα κωλοχανιο της εποχης δηλ....καμμια σχεση με το υπερσυγχρονο τωρινο νοσοκομειο)διότι κατέποσε μεγαλη ποσοτητα ελαιολαδου με συνεπεια να τρεχει το λαδι απο ολες τις τρυπες απο το μικροσκοπικο κορμακι του και να κινδυνευει να παθει ασφυξια.Τελικα του εγινε πλυση λαδιου(συγγνωμη στομαχου)και το 2χρονο αγορακι εσωθη την τελευταια στιγμη.Απο τοτενες
ομως αρχισε να διαγραφεται μια πορεια γεματη δοξα και πολυ λαδι για τον πατερα γεωργιο τον λαδοπληκτο που εμελλε να αλλαξει τον ρου της μεσσηνιακης ελαιοπαραγωγης.Στα 7 του χρονια οι γονεις του μετακομιζουν στην αθηνα και εγκαθιστουνται σε ενα χαμοσπιτο της οδου καποδιστριου 33(σημερινο κτιριο ΦΕΚ της κυβερνησεως) :o οπου και παραμενουν μεχρι την ενηλικιωση του το 1922.Οι γονεις του φτωχοι βιοπαλαιστες θυσιαζουν τα παντα για να αποκτησει πανεπιστημιακη μορφωση και τελικα οι κοποι τους ευοδωθηκαν αρχικα με την εισοδο του γιωργου(μετεπειτα πατερα γεωργιου) στην θεολογικη σχολη του πανεπιστημιου αθηνων.Εκεί σπουδασε,διαμορφωσε ισχυρη προσωπικοτητα μεσα απο την αναγνωση των λογων του Θεου και μετα απο 5 χρονια στα 27 του ετη το 1931 αποφοιτα ως αριστουχος και κανει μεταπτυχιακα στη θεολογικη σχολη του βραδεμβουργου με υποτροφια του πανεπιστημιου.Σε ολο αυτο το διαστημα απο τα 2 του ετη μεχρι τα 27 του δεν ηθελε να φαει λαδι,ουτε οπτικα να δει και πολυ περισσοτερο ουτε να οσφρυσει το αρωμα του ελαιολαδου.Ειχε μια τρομερη απεχθεια και ως αποτελεσμα αυτου ήταν το γεγονος της πωλησης ολων των ελαιοδεντρων που ειχε στην μεσσηνια μετα τον θανατο των γονεων του.Ο γεωργιος στο διαστημα παραμονης του στο βραδεμβουργο έκανε πραγματικα πολυ μεγαλες πραξεις ανθρωπιας και ανδρειας.Χειροτονηθηκε διακονος το 1936 απο την εκειθε ελληνοορθοδοξη χριστιανικη κοινοτητα της γερμανιας.Εναντιωθηκε στην ανοδο του χιτλερ με πολυ θαρρος εβγαινε μπροσταρης στις διαδηλωσεις εναντιον του και χτυπηθηκε(ευτυχως ελαφρα) τις περισσοτερες φορες.Ένα τρομερο χτυπημα στο κεφαλι που ειχε το 1937 σε μια αντιχιτλερικη διαδηλωση του αλλαξε αρδην τη ζωη...Το χτυπημα αυτο του δημιουργησε εγκεφαλικη διασειση με αιματωμα ταυτοχρονα και προκληση αμνησιας.Αυτο ειχε ως συνεπεια να διαγραφει απο τον "σκληρο"του εγκεφαλου του η μεχρι τοτε απεχθεια του προς το ελαιολαδο και ολα τα συναφη που ακολουθησαν...μεχρι και την πωληση των ελαιοδεντρων....τα παραταει λοιπον ολα και επιστρεφει στην πατριδα λιγο πριν την εναρξη του πολεμου.Πηγαινει στην καλαματα(ειχε ξεχασει τα παντα)και με το φτανει στα ελαιοδεντρα του(που νομιζε οτι ακομη ηταν δικα του) αρχιζει με μια μανια να ξεριζωνει τις ελιες και να προσπαθει να βγαλει λαδι για να πιει.....ωσπου τον αντιληφθηκαν οι ιδιοκτητες των....και τον κυνηγησαν....ολα ομως ειχαν παρει μια συγκεκριμενη πορεια.....κατα την διαρκεια του β'παγκοσμιου πολεμου φυσικα και ταχθηκε στας δυναμεις του ελληνικου στρατου οπου και εμαχεψε με ανδρεια και ηρωισμο στα ελληνοαλαβανικα συνορα,αλλα και μετεπειτα σε ολη την αντιστασιακη προσπαθεια των συμπατριωτων του.Μετα το περας του πολεμου και σε ηλικια 46 ετων(1950) επιστρεφει στην αθηνα οπου και ευρισκει τον πατερα μεθοδιο τον αλλαξομπουρδελο( ή αλλιως ο πνευματικος του).Σε συζητηση των 2 ανδρων αποφασισε ο πατηρ μεθοδιος να τον χειροτονησει αρχιδιακονο της μονης πετρακη και του ειπε οτι αυτα του τα καθηκοντα θα τα αναλαβει εφοσον παει στην μοναστικη κοινοτητα του αγιου ορους και ασκητεψει περι τα 5 χρονια.Οντως λοιπον συγκινημενος απο τα λόγια του πνευματικου του πατερα ο πατηγ γεωργιος ο λαδοπληκτος φθανει στο αγιον ορος στις 13 μαρτιου του 1951 σε ηλικια 45 ετων οπου και καθεται επι 5 συναπτα ετη στην μονη εσφιγμενου.Στην παραμονη του εκει ολο τον ελευθερο χρονο του(δηλ γυρω στις 2 ωρες ημερησιως..συμφωνα με την αυτοβιογραφια του) τις καταναλισκε στην πολτοποιηση ελιων και δημιουργιας αιθεριων ελαιων και αρωματων.Μία μερα ο ηγουμενος της μονης τον επεπληξε γιατι οπως χαρακτηριστικα αναφερει και ο πατηρ γεωργιος"εις πειρασμον φερνεις καθημερινως το ποιμνιον της παναγιας" και απο τοτε καταλαβε οτι δεν τον σηκωνε αλλο το κλιμα εκει.Στις 4 απριλιου του 1956 λοιπον επιστρεφει εις τας αθηνας,αναλαμβανει την αρχιδιακονεψη της μονης πετρακη και νοικιαζει ενα μικρο διαμερισμα στην οδο καλλιροης 46 στον νεο κοσμο.Εκει ηταν το ησυχαστηριο του...και φυσικα το εργαστηριο παραγωγης αιθεριων ελαιων και αρωματων...αυτο αλλωστε ηταν το χουι απο μικρο παιδι(ασχετα αν ενα ατυχες περιστατικο τον αναγκασε να το αποστραφει για 25 ολοκληρα χρονια περιπου).Την μοιρα ομως δεν μπορει κανεις τελικα να την αποφυγει οσο και να το προσπαθησει ο καθεις μας ξεχωριστα.Το ερωτημα που τον ταλανιζε ομως μετα τα πρωτα χρονια της μετεγκαταστασής του στην οδο καλλιροης ήταν το εξης"τί πρακτικη εφαρμογη θα μπορουσαν να εχουν ολα αυτα τα αιθερια ελαια και αρωματα" και τοτε του ηρθε η φαεινη ιδεα"θα ανοιξω οικο μασαζερι στην αθηνα οπου ολοι οι κουρασμενοι γεροντες,μητροπολιτες,επισκοποι,διακονοι,αρχιμαντριτες θα ανανεωνονται και θα ηρεμευουν με την σωστη επαλειψη και οσμηση των συγκεκριμενων ελαιων"Ετσι και εγινε....Ενοικιασε ενα διπλανο διαμερισμα της οδου φραντζη 4 του 4ου οροφου και ιδρυσε το πρωτο ελαιολαδικο θεραπευτηριον στην αθηνα οπου αρχικα πηγαιναν γεροντες της εκκλησιας και διαφοροι ηγουμενοι....εν συνεχεια ομως εδωσε και στον λαο τη δυνατοτητα της χειρομαλακτικης θεραπειας.Αρχισαν να ερχονται πολλοι ανθρωποι της βιοπαλιστικης κυριως κοινοτητας η οποια και ειχε ταλαιπωρημενο νου,σωμα και πνευμα.Στις 10 ιουλιου του 1965 ο πατερας γεωργιος ανοιγει και 2ο θεραπευτηριο ακριβως απο κατω στον 3ο οροφο,αλλα με μια μικρη αλλαγη....το μασαζ και την χειρομαλαξη(που μεχρι τοτε το εκαναν διακονοι αποκλειστικα αναλαμβαναν καποιες καλογριες,αλλα και λαικες κυριες που επαγγελοντο μετα σπουδων το συγκεκριμενο ειδος).Οι εργασιες του θεραπευτηριου αρχισαν να αυξανονται και να αυξανονται ωσπου στις 12/12/1968 δεχεται μια επιστολη απο την αρχιεπισκοπη η οποια του αναφερει οτι "οφειλεις στην αστικη και μοναστικη κοινοτητα να παραδοσεις τα 2 ιδρυματα χειρομαλακτικης θεραπειας στην περιουσιακη κατασταση της εκκλησιας της ελλαδος και θα λαβεις αντ'αυτου το ποσον των 80000 δραχμων".Ο πατηρ γεωργιος εξω φρενων αναγιγνωσκει το περιεχομενον της επιστολης και αποφασιζει να κλεισει τα ιδρυματα εν μια νυκτι και να αφοριστει δια παντος απο την εκκλησιαστικη κοινοτητα.Οπερ και εγενετο.Στις 8/1/69 με επισημο πρωτοκολλο της ιερας συνοδου διαγραφεται απο τα μητρωα των πατερων της εκκλησιας και ολων των βαθμιδων της και ξεκιναει μια νεα ζωη σε ηλικια 65 ετων πλεον.Η καταληξη του ηταν να γινει ο ιδρυτης των 3 πιο παλαιων μασατζιδικων που γαμας στην αθηνα και να αποδημησει εις κυριον στις 24/8/81 σε ηλικια 77 ετων απο υπερβολικη καταπιολα ελαιολαδου(75 χρονια μετα την πρωτη καταπιολα).Παντα θα σε ενθυμουνται ολοι οι μασαζοπληκτοι για τις υπηρεσιες που προσεφερες και διατελεσες ιδρυτικο μελος(χωρις να το ξερεις) του θρεντ"μασατζιδικα που γαμας".....υ.γ. ο πατερ γεωργιος λαδοπληκτος ειναι ο θειος του giorgospapa!τεραστιο respect λεμε.
giorgospapa
Τιμημένος
- Εγγρ.
- 6 Ιουλ 2006
- Μηνύματα
- 15.922
- Κριτικές
- 10
- Like
- 39
- Πόντοι
- 2.157
κοιταξτε.. υπαρχουν και βιογραφοι με τα μισα λεφτα, αλλα τα άξιζε ο πουστης..παμε τωρα και σε ενα ιστορικο και συγχρονο για την εποχη μας προσωπο που εζησε μεσα στην πατερικη αρμονια,την αγκαλια της εκκλησιας..
τον πατερα μασαζιο λαδόπληκτο ή αλλιως πατερα γεωργιο λαδοπλήκτωρ!
έζησε τον προηγουμενο αιωνα και περασε το μεγαλυτερο μερος της ζωης του εις τα κεντρας των αθηνων.Γεννηθηκε το 1904 στην λαδομανα μεσσηνιας και απο μικρο παιδι του αρεσε υπερβολικα ενα και μοναδικο πραγμα:το ελαιολαδο(μετεπειτα βεβαια και οι υπολοιπες εκδοχες του λαδιου..).Σε ηλικια 2 ετων οι γονεις του τον μετεφεραν εσπευσμενα στο γενικο νοσοκομειο καλαματας....σε ενα κωλοχανιο της εποχης δηλ....καμμια σχεση με το υπερσυγχρονο τωρινο νοσοκομειο)διότι κατέποσε μεγαλη ποσοτητα ελαιολαδου με συνεπεια να τρεχει το λαδι απο ολες τις τρυπες απο το μικροσκοπικο κορμακι του και να κινδυνευει να παθει ασφυξια.Τελικα του εγινε πλυση λαδιου(συγγνωμη στομαχου)και το 2χρονο αγορακι εσωθη την τελευταια στιγμη.Απο τοτενες
υ.γ. ο πατερ γεωργιος λαδοπληκτος ειναι ο θειος του giorgospapa!τεραστιο respect λεμε.
Επισκέπτης
από πληροφορίες για την εκλογή αρχιεπισκόπου ότι κρυφό φαβορί είναι ένας αρχιμανδρίτης που το κατά κόσμον όνομα του κρατείτε μυστικό και το ιερατικό του είναι γαμίσιος ο 1ος των στούντιο.κοιταξτε.. υπαρχουν και βιογραφοι με τα μισα λεφτα, αλλα τα άξιζε ο πουστης..
