Δεν υπάρχει άνθρωπος που να έχει ασχοληθεί με το χώρο του ποδοσφαίρου και να μην γνώριζε την παρουσία του. Αν και συνδύασε το όνομά του με μία από τις μεγαλύτερες ομάδες της Ελλάδας, ήταν αγαπητός από όλους. Δεν ήταν λίγοι αυτοί που του έδιναν το χέρι και μάλιστα αρκετοί έβγαζαν μέχρι και φωτογραφίες μαζί του. Κι αυτός δεν είχε καμία σχέση με τους αρχηγούς της εξέδρας στη σημερινή τους μορφή. Ο λόγος; Για τον Βασίλη Δουρίδα, γνωστότερο ως «Ατίλιο»… Πριν δέκατεσσερα χρόνια (το 1994) έφυγε από τη ζωή, από οξύ πνευμονικό οίδημα.
Ο «Ατίλιο» ήταν ο άνθρωπος που με την τρομπέτα του έδινε ρυθμό σε όλη την κερκίδα του Ολυμπιακού. Ποιος θα ξεχάσει αυτό τον ήχο στο γήπεδο Καραϊσκάκη, αλλά και σε όλα τα μέρη της Ελλάδας που έπαιζαν οι «ερυθρόλευκοι»; Σήμερα, ο ήχος αυτός υπάρχει και κυκλοφορεί στο ίντερνετ αλλά και σαν ring tone στα τηλέφωνα των οπαδών. Τόσο πολύ συγκλόνιζε η τρομπέτα που έδινε τον ρυθμό, για να ακουστεί το «Ολυμπιακός, Ολυμπιακός, Ολυμπιακός…».
Ακόμα και σήμερα η μορφή του Βασίλη Δουρίδα θα μείνει αξέχαστη στους Έλληνες φιλάθλους. Συνήθως φορούσε ένα κόκκινο μπλουζάκι, αρκετές φορές ανέβαινε –παρά τα κιλά του- στα κάγκελα για να ξεχωρίζει. Για όσους των γνωρίζουν, ήταν πάντα σεμνός, δεν ήθελε να το… παίζει αρχηγός, να κάνει τον ηγέτη. Κι ας ήξερε ότι πίσω του, από τα… πνευμόνια του περίμενε ο «ερυθρόλευκος» λαός για να σηκώσει τα χέρια και φωνάξει το όνομα της αγαπημένης του ομάδας.
Ο «Ατίλιο» έφυγε από τη ζωή στις 11 Νοεμβρίου 1994 και όλοι έμειναν με το παράπονο. Τον περίμεναν, τον ήθελαν μαζί τους στο σημερινό Καραϊσκάκη, σε αυτό το γήπεδο με αυτή τη μορφή. Γιατί όσο και να προσπάθησαν ορισμένοι να δώσουν το ρυθμό με την τρομπέτα, κανείς δεν θα το κάνει με την ίδια επιτυχία όπως ο «Ατίλιο».
Ο Βασίλης Δουρίδας έδινε το παρών και σε αγώνες του εξωτερικού, σε μία προσπάθεια να ενισχύσει την αγαπημένη του ομάδα. Όπως, δεν έλεγε όχι και όταν κλήθηκε από τους φίλους της Εθνικής, μόνο που το «Ολυμπιακός, Ολυμπιακός» έδινε τη θέση του στο «Ελλάς, Ελλάς». Μέχρι και στα αεροδρόμια πήγαινε για να περιμένει… Και δεν ήταν φίλος μόνο του ποδοσφαίρου. Πρόλαβε και τις μεγάλες επιτυχίες του μπάσκετ…
Μπορεί ο «Ατίλιο» να είχε πολλούς φίλους, ωστόσο δεν έλειψαν κι αυτοί που τον χτύπησαν, σε συμπλοκές που γίνονταν κυρίως έξω από τα γήπεδα. Ήταν τότε που ορισμένοι στο πρόσωπό του, έβλεπαν τη μισητή τους ομάδα, τον αντίπαλο Ολυμπιακό. Σίγουρα, σήμερα, δέκατεσσερα χρόνια από την ημέρα που έχει φύγει ο ένας από τους πιο γνωστούς «ερυθρόλευκους» αυτοί θα έχουν μετανιώσει για τις πράξεις τους…
ΑΤΙΛΙΟ ΖΕΙΣ ΕΣΥ ΜΑΣ ΟΔΗΓΕΙΣ!!!!!!!