Andras37Athina
Μέλος
- Εγγρ.
- 29 Σεπ 2006
- Μηνύματα
- 1.348
- Like
- 19
- Πόντοι
- 16
Το πρώτο ζήτημα που θέλω να θέσω σε σχολιασμό είναι η δολοφονία του παιδιού. Αξίζει να δίνεις πολλά στην ομάδα σου, αλλά όχι την ίδια τη ζωή σου. Αξίζει να παίρνεις πολλά από την ομάδα σου ή το κόλλημά σου με την ομάδα σου, αλλά όχι τη ζωή ενός αντιπάλου, τη ζωή ενός συνανθρώπου. Είναι προφανές, πώς ο άνθρωπος που αποφάσισε να μακελέψει στις ζωές συνανθρώπων του χθές βράδυ, ήταν είτε εντελώς μαστουρωμένος, είτε εντελώς παράφρων, είτε εγκληματίας εκ προμελέτης και εκ πεποιθήσεως. Αποκλείοντας το ενδεχόμενο της (ομαδικής) παραφροσύνης, διότι ο δολοφόνος είχε τη βοήθεια δύο ακόμη ατόμων, καταλήγουμε στην επήρεια της μαστούρας, ή στο μελετημένο έγκλημα. Επί τούτου, να έχω παρατηρήσω ότι οι οργανωμένοι σύνδεσμοι οπαδών, από τη μία πλευρά φιλοξενούν στις τάξεις τους συνειδητά κάποια εγκληματικά στοιχεία, ενώ από την άλλη, οι ίδιοι οι σύνδεσμοι είναι εκείνοι που διακινούν τη μαστούρα, υπό την επήρεια της οποίας, ακόμη και οπαδοί που δε θα γίνονταν ποτέ συνειδητοί εγκληματίες, χάνουν τα λογικά τους. Μη μου ζητήσει κανείς να προσκομίσω οτιδήποτε αποδεικτικό για τα προηγούμενα, καθώς, το μόνο που μπορώ να επικαλεστώ είναι η δική μου μαρτυρία. Μία φορά εντελώς κατά τύχη (σε εκτός έδρας αγώνα του Ολυμπιακού) και δύο φορές προκειμένου να κάνω το χατήρι φίλου σε εντός έδρας αγώνα στο "Γ. Καραϊσκάκης", έχω βρεθεί στην εξέδρα των οργανωμένων και διαπίστωσα με τα μάτια μου πώς η μαστούρα μοιραζόταν στα πιτσιρίκια αφειδώς από τους "ηγήτορες" και η προτροπή επίσης σε ακρότητες προερχόταν και πάλι από έμπειρους, εκπαιδευμένους υποκινητές. Γι' αυτό, πιστεύω πώς είναι αναγκαίο να μπεί λουκέτο στους συνδέσμους εδώ και τώρα. Η κερκίδα πρέπει να αποτελεί απόλαυση και δικαίωμα για τον κάθε φίλαθλο ή τον κάθε οπαδό που δεν έχει σχέση με μαστούρες, ρόπαλα, μαχαίρια, έκτροπα, δολοφονίες, καθώς και για τους φίλους και τις οικογένειές τους.
Είμαι επίσης πολύ περίεργος ποια αρχή, ποιος θεσμός του δημοκρατικού συστήματος ενός ευνομούμενου (άραγε;;;) κράτους θα καλέσει, ποιος γραφιάς ή ποιος διαμορφωτής κοινής γνώμης θα καλέσει, ή θα εγκαλέσει τον βλάκα, τεμπέλη, ανίκανο, ανεγκέφαλο Βαρδινογιάννη προκειμένου να του ξεκαθαρίσει πώς όλα αυτά τα χαρακτηριστικά του δεν αποτελούν σε καμία περίπτωση άλλοθι για να του δικαιολογούνται δηλώσεις και συμπεριφορές που ωθούν οπαδούς σε ακραίες καταστάσεις, ή σε καταστάσεις βίας. Πηγαίνοντας την κουβέντα λίγο παραπέρα, θα έλεγα πώς η σημασία του να είναι ο εν λόγω ιδιοκτήτης της ΠΑΕ Παναθηναϊκός και πρόεδρος της Σούπερ Λήγκ επιβάλλει να αντιμετωπίζεται ως ηθικός αυτουργός για τη νέα απώλεια σε ζωές ανθρώπων.
Αναφορικά με το παιχνίδι, θα παρατηρήσω σε γενικές γραμμές τα ακόλουθα:
1. Παρ' όλο που όλοι μας στενοχωρηθήκαμε με την ισοπαλία της περασμένης Κυριακής, την απώλεια των βύο βαθμών και κυρίως με την εμφάνιση της ομάδας μας, ήρθε η χθεσινοβραδινή αναμέτρηση για να μας ενθουσιάσει. Ήταν καλή η εμφάνιση της ομάδας, ήταν καλά το στήσιμο, το σύστημα και οι επιλογές του Λεμονή, ήταν βαρύ και ταπεινωτικό το σκόρ σε βάρος ενός αντιπάλου που πάντοτε τρελαινόμαστε να νικάμε και το κυριότερο, η βλάβη που προκαλέσαμε στους Βαζέλες είναι ανεπίστρεπτη και ανεπανόρθωτη γι' αυτούς. Με άλλα λόγια, τους δύο βαθμούς της Κυριακής, εμείς θα τους τσιμπήσουμε από κάποια άλλα μάτς εάν φανούμε σοβαροί, αλλά οι Βαζέλες και έξω από το κύπελλο έμειναν και θα σέρνουν για μία ζωή από τα πόδια τους, όπως οι βαρυποινίτες τα δεσμά τους, αυτή την απίστευτη τεσσάρα, που με βάση τις χαμμένες ευκαιρίες, θα μπορούσε να είναι και πεντάρα, ή εξάρα.
2. Είναι αλήθεια ότι εάν είχε μπεί γκόλ η ευκαιρία του Σαλπιγγίδη, το παιχνίδι ενδεχομένως θα πήγαινε σε διαφορετικούς ρυθμούς. Ίσως και σε άλλο σκορ. Ο Θρύλος όμως, ούτως ή άλλως, θα προκρινόταν. Απλά, διότι συνέβη χθές, ότι δε συνέβη την Κυριακή. Οι χθεσινοί παίκτες μας (ανεξαρτήτως εάν κάποιοι από αυτούς ήταν ελαφρώς, ως βαρέως άμπαλοι όπως ο Πάντος, επαρμένοι και καβαλημένοι όπως ο Τοροσίδης, μισοτελειωμένοι όπως ο Πατσατζόγλου, μέτριοι ποιοτικά όπως ο Σίσιτς) μπήκαν στο γήπεδο με τη λάμψη της πείνας του νικητή στα μάτια. Εισήλθαν στον αγωνιστικό χώρο του "Γ. Καραϊσκάκης" αποφασισμένοι να σβήσουν τη ντροπή της Κυριακής, να νικήσουν τον αντίπαλο έστω δαγκώνοντάς τον από το σβέρκο σα σκυλί, να βάλουν πιπέρι στις γλώσσες του βλάκα, τεμπέλη, ανίκανου, ανεγκέφαλου Τζίγγερ και του απίστευτου Γ. Γκούμα (που είναι ο μόνος που επιβίωσε των αποκεφαλισμών της χρυσής ομάδας του Παναθηναϊκού διότι ήταν καλός στο να γλύφει τη διοίκηση και να ρουφιανεύει τους συμπαίκτες του), να τιμήσουν την ερυθρόλευκη φανέλα που φορούν, τη διοίκηση που τους εμπιστεύεται και το λαό που τους στηρίζει και τους δοξάζει. Από την άλλη πλευρά, οι Βαζέλες ήταν νωθροί, απρόσωποι και λίγοι. Είναι ομάδα χωρίς ψυχή, χωρίς αποστολή, χωρίς προοπτική. Η τραγωδία τους συνοψίζεται πώς ψάχνουν να βρούν ηγέτη στο πρόσωπο ενός "σκουπιδιού" αναφορικά με το αγωνιστικό του ύφος και το αθλητικό του ήθος όπως είναι ο Γκούμας, ή στο πρόσωπο ενός μουρλοτρελοπαλαβιάρη που νομίζει πώς ποδόσφαιρο είναι να κυνηγάς τη μπάλα όπου πάει, ακόμη και στην εξέδρα, όπως είναι ο Καραγκούνης.
3. Ο Νικοπολίδης ήταν πάλι εγγύηση. Οι Άντζας και Σέζαρ με λίγα και όχι ολέθρια λάθη, με εξαίρεση την αφηρημάδα και την προχειρότητα στη φάση με το Σαλπιγγίδη, ο Ζεβλάκοφ θετικός, ο Πάντος όπως πάντα υπερέβαλε εαυτόν και έπαιξε πολύ περισσότερη μπάλα απ' όση γνωρίζει. Ο Τοροσίδης έκανε λάθη, αλλά έδωσε δύναμη, ο Πατσατζόγλου έπαιξε με προσήλωση στο ρόλο και στα καθήκοντά του, Ο Σίσιτς πρόσφερε ηρεμία και έλεγχο στη μεσαία γραμμή, ο Τζώρτζεβιτς ήταν εξαιρετικός, ο Λούα Λούα έκανε το καλύτερο παιχνίδι του, ενώ ο Ντάρκο ήταν, είναι και θα είναι, παντού και πάντα ο αγαπημένος στυγνός εκτελεστής που όλοι γουστάρουμε. Βρέθηκε λίγο έξω από τα νέρα του όταν ο Λεμονής του άλλαξε θέση, τοποθέτηση, ρόλο και αποστολή, αλλά δεν παρασύρθηκε από κάποιον εκνευρισμό και όταν του δόθηκε η ευκαιρία, δε χαρίστηκε. Οφείλω να αποδώσω τα εύσημα στο Λεμονή για το γεγονός πώς κατάλαβε την κούραση και τον κορεσμό του Γκαλλέττι και τον εξαίρεσε από την αρχική σύνθεση, καταλαβαίνοντας πώς χρειαζόταν η ομάδα τρέξιμο και πίεση στην άμυνα, έλεγχο με δύναμη στο κέντρο και ταχύτητα στην επίθεση για το πρώτο ημίχρονο και ενδεχομένως, είχε την ανάγκη της συμμετοχής του Αργεντίνιου άσσου μας ακριβώς στο σημείο που ήταν έτοιμος να καταρρεύσει ο Παναθηναϊκός και να παραδοθεί -όπως και τελικά έγινε. Τα εύσημα θα αποδώσω και στην πάρτη μου όμως μάγκες, διότι επιβεβαιώνομαι πανηγυρικά στο να επιμένω εδώ και καιρό, δεκάδες σελίδες πίσω σε αυτό το thread για το πόσο τεχνικός, ποιοτικός, εξαιρετικός ποδοσφαιριστής είναι ο Νούνιες. Μην το ψάχνετε παρακάτω, το παιδί ξέρει πολλή μπάλα, τόση, όση και ο Γκαλλέττι. Απλά χρειάζεται να α.- του δοθούν χρόνος συμμετοχής, η ευκαιρία να ξεκινά σε πολλά παιχνίδια και η απαραίτητη ώθηση στην αγωνιστική του ψυχολογία β.- τον ξεχωρίσει μια και καλή ο Λεμονής από την υποβόσκουσα διάσταση στις σχέσεις του με τον Ίλια Ίβιτς και γ.- να τοποθετείται στη σωστή του θέση που είναι είτε δεύτερος, περιφερειακός επιθετικός δίπλα σε ένα βαρύ σέντερ σαν το Ντράκο σε σύστημα 4-4-2, δεξιός μεσοεπιθετικός σε σύστημα 4-3-3, 4-2-3-1, ή 4-5-1 εφόσον απουσιάζει ο Γκαλλέττι, ή κρυφός επιθετικός σε ταυτόχρονο ρόλο μπαλαντέρ, πίσω από τους δύο βασικούς επιθετικούς σε σύστημα 4-3-1-2. Εναλλακτικά συστήματα που μπορούν να ενσωμάτωσουν αποτελεσματικά το Νούνιες υπάρχουν πολλά, αρκεί να ξεπεραστούν μικροπροβλήματα και μικροπροκαταλήψεις.
Για τους Βαζέλες δε θα πώ τίποτα. Τι να πώ; Ότι και να πώ χαμμένο θα πάει. Ας μιλήσουν γι' αυτούς καλύτερα οι οπαδοί τους. Εξάλλου, παρέθεσα κάποιες γενικές διαπιστώσεις στην αρχή του post μου.
Ο Κάκος, δεν ανταπεξήρθε ούτε στο ρόλο του ξυρισμένου γλόμπου natural born killer για να μας εκτελέσει μές στην έδρα μας και μάλιστα σε παιχνίδι νοκ-άουτ, ούτε στο ρόλο του επτανήσιου σιορ-Διονύσιου με το περίεργο μουσάκι για να πουλήσει τρέλα. Δεν τον έπαιρνε πάντως, γιατί θα προκαλούσε χάος. Φυσικά, αντεπεξήρθε στο ρόλο του ο βοηθός που 'παιζε στην πλευρά μας στο α' ημίχρονο, όταν, πολύ σωστά έδωσε δύο φορές τη μπάλα έξω από τη γραμμή του άουτ, στην πρώτη περίπτωση σε φάση με το Σαλπιγγίδη και στη δεύτερη περίπτωση σε φάση με τον Παπαδόπουλο. Μία που αναφέρθηκα σε αυτές τις δύο συγκεκριμένες φάσεις, θέλω να ρωτήσω για πόσα πουτσοσκάμπιλα είναι αυτός ο νεαρός μεταδότης του Alpha με το σέξυ μαλλάκι (Κωλομπαρίνι, ή όπως διάολο λέγεται) που είδε και στις δύο περιπτώσεις τη μπάλα να μην έχει περάσει έξω από την τελική γραμμή; Αντιθέτως με το βοηθό που ανέφερα, ο δεύτερος βοηθός προκάλεσε φιλύποπτες σκέψεις με τις αρχικές του επιλογές και κυρίως, να βγάλει στην αρχή, μετά το γκόλ του Λούα Λούα τον Κοβάσεβιτς οφσάιντ, ενώ δέχτηκε την πάσα, ενώ καλυπτόταν ξακάθαρα από αντίπαλο στην απέναντι πλευρά, εκεί που έστεκε δίπλα ο βοηθός.
Αυτά για σήμερα αδέρφια. Μας εύχομαι εις ανώτερα (να πετάξουμε στο Βαζέλα, ή στα θρασοαεκάκια καμιά πεντάρα φεριπείν)
Είμαι επίσης πολύ περίεργος ποια αρχή, ποιος θεσμός του δημοκρατικού συστήματος ενός ευνομούμενου (άραγε;;;) κράτους θα καλέσει, ποιος γραφιάς ή ποιος διαμορφωτής κοινής γνώμης θα καλέσει, ή θα εγκαλέσει τον βλάκα, τεμπέλη, ανίκανο, ανεγκέφαλο Βαρδινογιάννη προκειμένου να του ξεκαθαρίσει πώς όλα αυτά τα χαρακτηριστικά του δεν αποτελούν σε καμία περίπτωση άλλοθι για να του δικαιολογούνται δηλώσεις και συμπεριφορές που ωθούν οπαδούς σε ακραίες καταστάσεις, ή σε καταστάσεις βίας. Πηγαίνοντας την κουβέντα λίγο παραπέρα, θα έλεγα πώς η σημασία του να είναι ο εν λόγω ιδιοκτήτης της ΠΑΕ Παναθηναϊκός και πρόεδρος της Σούπερ Λήγκ επιβάλλει να αντιμετωπίζεται ως ηθικός αυτουργός για τη νέα απώλεια σε ζωές ανθρώπων.
Αναφορικά με το παιχνίδι, θα παρατηρήσω σε γενικές γραμμές τα ακόλουθα:
1. Παρ' όλο που όλοι μας στενοχωρηθήκαμε με την ισοπαλία της περασμένης Κυριακής, την απώλεια των βύο βαθμών και κυρίως με την εμφάνιση της ομάδας μας, ήρθε η χθεσινοβραδινή αναμέτρηση για να μας ενθουσιάσει. Ήταν καλή η εμφάνιση της ομάδας, ήταν καλά το στήσιμο, το σύστημα και οι επιλογές του Λεμονή, ήταν βαρύ και ταπεινωτικό το σκόρ σε βάρος ενός αντιπάλου που πάντοτε τρελαινόμαστε να νικάμε και το κυριότερο, η βλάβη που προκαλέσαμε στους Βαζέλες είναι ανεπίστρεπτη και ανεπανόρθωτη γι' αυτούς. Με άλλα λόγια, τους δύο βαθμούς της Κυριακής, εμείς θα τους τσιμπήσουμε από κάποια άλλα μάτς εάν φανούμε σοβαροί, αλλά οι Βαζέλες και έξω από το κύπελλο έμειναν και θα σέρνουν για μία ζωή από τα πόδια τους, όπως οι βαρυποινίτες τα δεσμά τους, αυτή την απίστευτη τεσσάρα, που με βάση τις χαμμένες ευκαιρίες, θα μπορούσε να είναι και πεντάρα, ή εξάρα.
2. Είναι αλήθεια ότι εάν είχε μπεί γκόλ η ευκαιρία του Σαλπιγγίδη, το παιχνίδι ενδεχομένως θα πήγαινε σε διαφορετικούς ρυθμούς. Ίσως και σε άλλο σκορ. Ο Θρύλος όμως, ούτως ή άλλως, θα προκρινόταν. Απλά, διότι συνέβη χθές, ότι δε συνέβη την Κυριακή. Οι χθεσινοί παίκτες μας (ανεξαρτήτως εάν κάποιοι από αυτούς ήταν ελαφρώς, ως βαρέως άμπαλοι όπως ο Πάντος, επαρμένοι και καβαλημένοι όπως ο Τοροσίδης, μισοτελειωμένοι όπως ο Πατσατζόγλου, μέτριοι ποιοτικά όπως ο Σίσιτς) μπήκαν στο γήπεδο με τη λάμψη της πείνας του νικητή στα μάτια. Εισήλθαν στον αγωνιστικό χώρο του "Γ. Καραϊσκάκης" αποφασισμένοι να σβήσουν τη ντροπή της Κυριακής, να νικήσουν τον αντίπαλο έστω δαγκώνοντάς τον από το σβέρκο σα σκυλί, να βάλουν πιπέρι στις γλώσσες του βλάκα, τεμπέλη, ανίκανου, ανεγκέφαλου Τζίγγερ και του απίστευτου Γ. Γκούμα (που είναι ο μόνος που επιβίωσε των αποκεφαλισμών της χρυσής ομάδας του Παναθηναϊκού διότι ήταν καλός στο να γλύφει τη διοίκηση και να ρουφιανεύει τους συμπαίκτες του), να τιμήσουν την ερυθρόλευκη φανέλα που φορούν, τη διοίκηση που τους εμπιστεύεται και το λαό που τους στηρίζει και τους δοξάζει. Από την άλλη πλευρά, οι Βαζέλες ήταν νωθροί, απρόσωποι και λίγοι. Είναι ομάδα χωρίς ψυχή, χωρίς αποστολή, χωρίς προοπτική. Η τραγωδία τους συνοψίζεται πώς ψάχνουν να βρούν ηγέτη στο πρόσωπο ενός "σκουπιδιού" αναφορικά με το αγωνιστικό του ύφος και το αθλητικό του ήθος όπως είναι ο Γκούμας, ή στο πρόσωπο ενός μουρλοτρελοπαλαβιάρη που νομίζει πώς ποδόσφαιρο είναι να κυνηγάς τη μπάλα όπου πάει, ακόμη και στην εξέδρα, όπως είναι ο Καραγκούνης.
3. Ο Νικοπολίδης ήταν πάλι εγγύηση. Οι Άντζας και Σέζαρ με λίγα και όχι ολέθρια λάθη, με εξαίρεση την αφηρημάδα και την προχειρότητα στη φάση με το Σαλπιγγίδη, ο Ζεβλάκοφ θετικός, ο Πάντος όπως πάντα υπερέβαλε εαυτόν και έπαιξε πολύ περισσότερη μπάλα απ' όση γνωρίζει. Ο Τοροσίδης έκανε λάθη, αλλά έδωσε δύναμη, ο Πατσατζόγλου έπαιξε με προσήλωση στο ρόλο και στα καθήκοντά του, Ο Σίσιτς πρόσφερε ηρεμία και έλεγχο στη μεσαία γραμμή, ο Τζώρτζεβιτς ήταν εξαιρετικός, ο Λούα Λούα έκανε το καλύτερο παιχνίδι του, ενώ ο Ντάρκο ήταν, είναι και θα είναι, παντού και πάντα ο αγαπημένος στυγνός εκτελεστής που όλοι γουστάρουμε. Βρέθηκε λίγο έξω από τα νέρα του όταν ο Λεμονής του άλλαξε θέση, τοποθέτηση, ρόλο και αποστολή, αλλά δεν παρασύρθηκε από κάποιον εκνευρισμό και όταν του δόθηκε η ευκαιρία, δε χαρίστηκε. Οφείλω να αποδώσω τα εύσημα στο Λεμονή για το γεγονός πώς κατάλαβε την κούραση και τον κορεσμό του Γκαλλέττι και τον εξαίρεσε από την αρχική σύνθεση, καταλαβαίνοντας πώς χρειαζόταν η ομάδα τρέξιμο και πίεση στην άμυνα, έλεγχο με δύναμη στο κέντρο και ταχύτητα στην επίθεση για το πρώτο ημίχρονο και ενδεχομένως, είχε την ανάγκη της συμμετοχής του Αργεντίνιου άσσου μας ακριβώς στο σημείο που ήταν έτοιμος να καταρρεύσει ο Παναθηναϊκός και να παραδοθεί -όπως και τελικά έγινε. Τα εύσημα θα αποδώσω και στην πάρτη μου όμως μάγκες, διότι επιβεβαιώνομαι πανηγυρικά στο να επιμένω εδώ και καιρό, δεκάδες σελίδες πίσω σε αυτό το thread για το πόσο τεχνικός, ποιοτικός, εξαιρετικός ποδοσφαιριστής είναι ο Νούνιες. Μην το ψάχνετε παρακάτω, το παιδί ξέρει πολλή μπάλα, τόση, όση και ο Γκαλλέττι. Απλά χρειάζεται να α.- του δοθούν χρόνος συμμετοχής, η ευκαιρία να ξεκινά σε πολλά παιχνίδια και η απαραίτητη ώθηση στην αγωνιστική του ψυχολογία β.- τον ξεχωρίσει μια και καλή ο Λεμονής από την υποβόσκουσα διάσταση στις σχέσεις του με τον Ίλια Ίβιτς και γ.- να τοποθετείται στη σωστή του θέση που είναι είτε δεύτερος, περιφερειακός επιθετικός δίπλα σε ένα βαρύ σέντερ σαν το Ντράκο σε σύστημα 4-4-2, δεξιός μεσοεπιθετικός σε σύστημα 4-3-3, 4-2-3-1, ή 4-5-1 εφόσον απουσιάζει ο Γκαλλέττι, ή κρυφός επιθετικός σε ταυτόχρονο ρόλο μπαλαντέρ, πίσω από τους δύο βασικούς επιθετικούς σε σύστημα 4-3-1-2. Εναλλακτικά συστήματα που μπορούν να ενσωμάτωσουν αποτελεσματικά το Νούνιες υπάρχουν πολλά, αρκεί να ξεπεραστούν μικροπροβλήματα και μικροπροκαταλήψεις.
Για τους Βαζέλες δε θα πώ τίποτα. Τι να πώ; Ότι και να πώ χαμμένο θα πάει. Ας μιλήσουν γι' αυτούς καλύτερα οι οπαδοί τους. Εξάλλου, παρέθεσα κάποιες γενικές διαπιστώσεις στην αρχή του post μου.
Ο Κάκος, δεν ανταπεξήρθε ούτε στο ρόλο του ξυρισμένου γλόμπου natural born killer για να μας εκτελέσει μές στην έδρα μας και μάλιστα σε παιχνίδι νοκ-άουτ, ούτε στο ρόλο του επτανήσιου σιορ-Διονύσιου με το περίεργο μουσάκι για να πουλήσει τρέλα. Δεν τον έπαιρνε πάντως, γιατί θα προκαλούσε χάος. Φυσικά, αντεπεξήρθε στο ρόλο του ο βοηθός που 'παιζε στην πλευρά μας στο α' ημίχρονο, όταν, πολύ σωστά έδωσε δύο φορές τη μπάλα έξω από τη γραμμή του άουτ, στην πρώτη περίπτωση σε φάση με το Σαλπιγγίδη και στη δεύτερη περίπτωση σε φάση με τον Παπαδόπουλο. Μία που αναφέρθηκα σε αυτές τις δύο συγκεκριμένες φάσεις, θέλω να ρωτήσω για πόσα πουτσοσκάμπιλα είναι αυτός ο νεαρός μεταδότης του Alpha με το σέξυ μαλλάκι (Κωλομπαρίνι, ή όπως διάολο λέγεται) που είδε και στις δύο περιπτώσεις τη μπάλα να μην έχει περάσει έξω από την τελική γραμμή; Αντιθέτως με το βοηθό που ανέφερα, ο δεύτερος βοηθός προκάλεσε φιλύποπτες σκέψεις με τις αρχικές του επιλογές και κυρίως, να βγάλει στην αρχή, μετά το γκόλ του Λούα Λούα τον Κοβάσεβιτς οφσάιντ, ενώ δέχτηκε την πάσα, ενώ καλυπτόταν ξακάθαρα από αντίπαλο στην απέναντι πλευρά, εκεί που έστεκε δίπλα ο βοηθός.
Αυτά για σήμερα αδέρφια. Μας εύχομαι εις ανώτερα (να πετάξουμε στο Βαζέλα, ή στα θρασοαεκάκια καμιά πεντάρα φεριπείν)
