Την πατήσαμε στη Λάρισα, αλλά αυτό δε σημαίνει και το τέλος του πρωταθλήματος. Πολλές από τις έδρες των ομάδων της Σούπερ Λήγκ έχουν γίνει σκληρές και είναι βέβαιο ότι και οι τρείς του πάλαι ποτέ ΠΟΚ θα αφήνουν βαθμούς πότε εδώ και πότε εκεί. Θέλω να πώ δηλαδή, πώς σε έδρες όπως εκείνες του Άρη, του ΠΑΟΚ, του Αστέρα Τρίπολης, της Scoda Ξάνθη, του Ατρομήτου, του Πανιωνίου κ.α. και οι τρείς βασικοί ανταγωνιστές για το πρωτάθλημα έχουν αφήσει, ή, πρόκειται να αφήσουν βαθμούς. Επομένως, όλα είναι ανοιχτά έως το τέλος. Όποιος πανηγυρίζει, ή προκαλεί, όπως κάποιοι οπαδοί της ΑΕΚ εδώ μέσα, είναι παραπάνω από πιθανό πώς στο τέλος θα βγεί εκτεθειμένος.
Σε σχέση με το χθεσινό παιχνίδι, έχω να πώ κατ' αρχήν πώς η Λάρισα δεν είναι παίξε - γέλασε. Είναι ομάδα που διαθέτει ποιότητα, προσωπικότητα και προοπτική. Έχει γήπεδο, οπαδούς, διοίκηση, προπονητή, παίκτες. Φέτος, η προκλητική σε βάρος της διαιτησία, τα νευράκια Δώνη και Πηλαδάκη, καθώς και κάποιες αγωνιστικές γκέλες, την έχουν ρίξει κάπως χαμηλά, αλλά αυτό δεν αντικατοπτρίζει το πραγματικό συνολικό πρόσωπο και την αξία της ομάδας.
Εμείς, σίγουρα, είχαμε απώλειες. Τις μόνιμες -πλέον- του Ντομί και του Ραούλ Μπράβο, τις εξαιρετικά σημαντικές των Στολτίδη και Λεντέσμα, την όχι ιδιαίτερης σημασίας του Πατσατζόγλου. Αλλά, η ενδεκάδα που κατεβάσαμε δεν ήταν ευκαταφρόνητη. Ο Νικοπολίδης, τερματοφύλακας της Εθνικής. Ο Ζεβλάκοφ, διεθνής με την Εθνική Πολωνίας. Οι Σέζαρ και Άντζας, το καλό δίδυμο των κεντρικών αμυντικών μας. Για τον Πάντο, δε σχολιάζω, γιατί είναι γνωστή η άποψή μου. Τον λογαριάζω ως παίκτη επιπέδου Προοδευτικής (για εκεί που βρίσκεται η Προό αυτή τη σαιζόν). Ο Τοροσίδης, διεθνής επίσης. Ο Τζώρτζεβιτς, αρχηγός του Ολυμπιακού και ο πλέον έμπειρος παίκτης της ομάδας. Ο Μενδρινός, ένας καλός, κοντρολαρισμένος παίκτης (στο στυλ του Καφέ, αλλά χωρίς τις απότομες μεταπτώσεις του). Οι Γκαλέτι, Λούα Λούα και Κοβάσεβιτς, η καλή τριάδα των επιθετικών και οι τρείς καλές φετινές μεταγραφές μας. Θέλω να πώ, δηλαδή, ότι ακόμη κι αν έλειπαν οι Λεντέσμα και Στολτίδης, είναι αδικαιολόγητο οι παίκτες της ενδεκάδας που προανέφερα να κατεβούν και να παίξουν τόσο νωχελικά. Την Κυριακή, δεν παίξαμε με τη στόφα και τον τσαμπουκά του πρωταθλητή και αυτό είναι κάτι που πρέπει να προβληματίσει την τεχνική ηγεσία. Δεν αναφέρομαι στον Κόουτς Yes-Sir Τάκης, αλλά στον Ίβιτς. Ο Γκαλέτι για παράδειγμα, οφείλει να καταλάβει πώς είτε παίζει με τη Βέρντερ και τη Ρεάλ, είτε με τον Εργοτέλη πρέπει να αποδίδει όσο καλύτερα μπορεί και αυτό ισχύει και για όλους τους υπολοίπους.
Επειδή Ελλάδα και Ευρώπη μαζί σημαίνουν πολλά παιγνίδια για φέτος, είναι αναγκαίο να ενισχυθεί το ρόστερ της ομάδας, ούτως ώστε να υπάρχουν λύσεις άμεσες και αξιοποιήσιμες. Λέγεται πώς ο Μπελουτσι είναι πολύ καλός παίκτης. Μακάρι να έρθει. Ο Σλοβένος που μας ήρθε από το Λεβαδειακό, προεξοφλώ πώς θα βγεί Τίποτας, ενώ φύρα πρόκειται να αποτελέσει και ο Λάτσκο, εάν δεν τον ξαποστείλουμε κάπου ως δανεικό και πάλι. Απορώ γιατί γίνονται τέτοιου είδους μεταγραφές. Όπως επίσης απορώ, πώς και δεν έχουμε αναζητήσει τον τρόπο να σπάσει άμεσα ο δανεισμός του Λεοζίνιο στον ΟΦΗ και να ανεβεί Πειραιά να παίξει μαζί μας. Ο μικρούλης, τον οποίο ο Μέγας Κόουτς Λεμονής είχε δεί ως άμπαλο, με λιγοστές -μονάχα- εμφανίσεις με την ομάδα της Κρήτης, έδειξε πώς είναι Άνεμος. Επιπλέον, είναι αξιοπερίεργο το εάν και πότε θα γίνει μία πραγματική αγωνιστική επένδυση πάνω στο Νούνιες. Είναι πασιφανές πώς ο άνθρωπος ξέρει πολλή μπάλα. Ακούγεται πώς στις προπονήσεις δίνει τον καλύτερο εαυτό του. Στο τελευταίο φιλικό παιχνίδι σημείωσε τρία γκόλ. Όλα αυτά είναι τυχαία; Είναι δυνατόν ο Μέγας Κόουτς να πουλάει καλαμπαλίκι στον Ίβιτς "σκοτώνοντας" μία μεταγραφή που κόστισε τόσα χρήματα; Ή, μήπως ο Αρτσούμπι είναι υποδεέστερος ως παίκτης σε σύγκριση με το Σλοβένο που μας κουβαλιέται από τον Λεβαδειακό; Του 'χουν δοθεί άραγε αρκετές και επαρκείς ευκαιρίες να δώσει δείγματα αγωνιστικής αξίας στη θέση του αριστερού χάφ, όπου και κανονικά αγωνίζεται; Επίσης, γιατί δε δίνεται παραπάνω χρόνος συμμετοχής στο Μήτρογλου. Θα αφήσουμε να πάει και αυτός στα είκοσι-τρία του για να τον θεωρήσουμε έτοιμο, αξιόμαχο παίκτη;
Θα επιμείνω για μία ακόμη φορά στην υπόθεση μεταγραφής του Κυριάκου. Είναι ο κορυφαίος Έλληνας σέντερ μπάκ, με ευρωπαϊκή εμπειρία, τραχύς και δυναμικός αμυντικός που θα κάνει πλήρες και αλληλοσυμπληρούμενο δίδυμο με έναν τεχνικό και "πλαστικό" στην κίνηση αμυντικό σαν τον Άντζα, οι δυό τους έχουν μάθει ήδη να παίζουν μαζί ως δίδυμο από τις προπονήσεις και τα παιγνίδια της Εθνικής, θα συμφωνήσει για μία λογική τιμή που θα 'ναι κοντά στο ένα εκταομμύριο το χρόνο (ίσως και παρακάτω απ' αυτό, παρά τα όσα λέγονται και γράφονται), παθιάζεται για την ομάδα που παίζει και θα γίνει σύντομα ο αγαπημένος της εξέδρας μας και επίσης έχει πολλά να αποδείξει στον Τζιγγεράκο.
Βάζω στο σημείο αυτό μία άνω τελεία στα μεταγραφικά και θα επανέλθω σε εύθετο χρόνο.
Πάντως, υπολογίζω σοβαρά πώς αν φανούμε ελάχιστα σοβαροί, το πρωτάθλημα θα το πάρουμε ξανά εμείς. Ο Παναθηναϊκός πάει και φέτος σα ζαλισμένο κοτόπουλο. Χωρίς κατεύθυνση, χωρίς σταθερότητα, χωρίς ρυθμό, χωρίς ισορροπία. Η ΑΕΚ είναι σε όλα της, κατά πολύ χαμηλότερη απ' ότι θέλει να δείχνει. Διοικητικά, χωλαίνει. Ο Κοντίνιο προσπαθεί να παραστήσει τον πρόεδρο με αλλονών χρήματα. Θέλει να ξυστεί με ξένα νύχια. Ακόμη, ως παίκτης, ήταν χειμμαρώδης και ταλαντούχος αλλά αλλοπρόσαλλος έως και αυτοκαταστροφικός και το ίδιο ακριβώς θα αποδειχτεί και ως διοικητικός παράγοντας. Ο θείος Φερέρ, έχει προπονητική σοφία, αλλά το σύγχρονο ποδόσφαιρο απαιτεί γρήγορα αντανακλαστικά από τον πάγκο και δυστυχώς για κείνον και για την ΑΕΚ, έχει δείξει πώς δεν τα διαθέτει. Το ρόστερ της ΑΕΚ είναι πολυπληθές, αλλά τελικά, όχι τόσο ποιοτικό, όσο αρχικά έδειχνε. Ο Ριβάλντο, ήταν και είναι, κορυφαίος παίκτης. Ο Λυμπερόπουλος πάντα εξαιρετικός. Από 'κεί και κάτω όμως το χάος, τουλάχιστον για φέτος. Ο Ράμος, χάφ, που παίζει μπάκ. Ο Αρουαμπαρένα, τίποτα από αυτό που φαντάζονταν οι Ενωσσίτες. Ο Δέλλας σταθερός, αλλά μόνος. Ο Παπασταθόπουλος, αποκάλυψη, αλλά όχι βασικός στην ενδεκάδα. Ο Ζεράλντο, κάτι σαν Λατίνος Ανατολάκης. Ο Ζήκος ντεφορμέ. Ο Καφές, πικρός και άγευστος. Ο Ενσαλιούα, πότε απλά καλός, πότε μέτριος. Ο Τόζερ, καθιερώνεται στο ρόλο του Μπέκαμ της Ουγγαρίας, αλλά μόνο στο στύλ και στην εμφάνιση. Ο Παππάς, α-πα-πα-πα. Ο Μαντούκα, υπνοβατεί. Ο Σέζαρ, τρώει κράξιμο από τους ίδιους τους οπαδούς της ομάδας του, τι να πεί κανείς από 'μας; Ο Μπένυ Μπλάνκο φρομ δε Μπρόνξ, μπορεί κάλλιστα να ετοιμάζεται για Ζορρό τις Απόκριες, γιατί έχει δείξει πώς δεν είναι γκολτζής διαρκείας, ούτε αξίας.
Επιστρέφω στο Θρύλο, για να κάνω μία μικρή αναφορά στην ευρωπαϊκή του συνέχεια και θα κλείσω σήμερα με αυτό.
Κάποιες σελίδες πίσω και πρίν την κλήρωση, είχα πεί πώς μετά την Πόρτο, θα επέλεγα την Τσέλσι. Αφενός γιατί έχω ένα θετικό προαίσθημα. Αφετέρου γιατί την προτιμώ και για λόγους καθαρά πρακτικούς. Μάντσεστερ Γιουνάϊτεντ και Μπαρτσελόνα δεν τις ήθελα με τίποτα. Γιατί είναι ομάδες που έχουν κορυφαία ποδοσφαιρική παράδοση, σταθερή διάρκεια στην απόδοσή τους και δεν παίζουν για να σε νικήσουν, αλλά για να σε πατήσουν. Όταν πάς να παίξεις με την αγαπημένη μου (σε ευρωπαϊκό επίπεδο) Μάντσεστερ μές στο "Θέατρο των Ονείρων", το ζήτημα δεν είναι να μη χάσεις, αλλά να μη συντριβείς, γιατί είναι βέβαιο πώς οι "μπέμπηδες" ξεκινούν με την επιδίωξη να σου ρίξουν τρία με πέντε γκολάκια για πλάκα. Τη Σεβίλλη, επίσης δεν την ήθελα, γιατί ανεβάζει ξανά στροφές, γίνεται πάλι ομάδα - φόβητρο και γενικά, θέλω οι ελληνικές ομάδες να αποφεύγουν τα συναπαντήματα με Ισπανούς. Τη Μίλαν, δεν την ήθελα και πάλι γιατί πρώτον, είναι πρωταθλήτρια Ευρώπης, δεύτερον την σπρώχνει με τα χίλια το σύστημα και τρίτον, όταν δεί τα δύσκολα σε πάει σε παιγνίδι τακτικής και σκοπιμοτήτων, που σε αυτό οι Ιταλοί είναι ακατανίκητοι. Για τους ίδιους πάνω-κάτω λόγους δεν θα προτιμούσα και την Ίντερ.
Η Τσέλσι είναι μία ομάδα που διαθέτει χρήμα, ισχύ και ονόματα στην ενδεκάδα, αλλά παίζει ένα ποδόσφαιρο που δεν είναι ούτε συναρπαστικό για τους φιλάθλους, ούτε ισοπεδωτικό για τον αντίπαλο. Όπως είπε ένας φίλος πρίν, σέντρες, σέντρες και πάλι σέντρες. Ο Θρύλος μπορεί να σταθεί επάξια -πιστεύω. Το επιθυμητό θα ήταν νίκη, ή ισοπαλία μές στο "Καραϊσκάκης", απαραιτήτως με μηδέν παθητικό στην άμυνα. Θα προτιμούσα δηλαδή, μία νίκη με 1-0 και μετά από αυτό, πιο πολύ μία ισοπαλία 0-0, παρά μία νίκη με 2-1. Και το λέω αυτό, γιατί μετά, πηγαίνοντας στο Λονδίνο, με 0-1 περνάς, με 0-0 πηγαίνεις παράταση και ότι γίνει, ενώ, αν χάνεις με 1-0, μπορείς να το παλέψεις έως και το 90'+ για να βάλεις το φονικό γκόλ που θα αφήσει ολόκληρη την Ευρώπη άναυδη.
Αυτά για σήμερα. Καλά Χριστούγεννα και Χρόνια Πολλά σε όλους τους αγαπητούς φίλους, συμπεριλαμβανομένων και των "Τσουκαλάδων" του thread.
....Κρίμα ρε φίλε χολή και όξος.... Μεγάλος παίχτης μικρός άνθρωπος... Μόνο και μόνο γι'αυτό πρέπει να το πάρουμε και φέτος.
