Δεν μπορώ να γράψω κάτι επιπλέον για τον Ολυμπιακό που φέρνει ισοπαλίες στην έδρα του με Καβάλα, Ηρακλή, Γιάννινα, όταν το κάνει και με την Ξάνθη.
Πολύ περισσότερο για αυτόν που χάνει από ΑΕΚ και ΠΑΟΚ.
Τα συμπεράσματα, τα αγωνιστικά, τα έχουμε πει τόσες φορές που καταντάει βαρετό. Προφανώς, αυτή η ομάδα ΔΕΝ μπορεί να επιτεθεί και να παίξει τον ρόλο του «ισχυρού», παρά μόνο να «κλέψει» αποτελέσματα.
Αν θέλετε, δεν την αφήνουν κιόλας να κερδίσει οι όποιοι «άρχοντες» φοράνε τη λαχανί φανέλα και θέλουν να λογίζονται και διαιτητές… Όλα αυτά γνωστά εδώ και καιρό.
Ετσι, θα σταθώ σε ένα και μοναδικό γεγονός που, στα μάτια τα δικά μου, ήταν συγκινητικό, ήταν μεγαλειώδες.
Στα συνθήματα του κόσμου που σήκωσαν το γήπεδο από το 85’ και μετά, όχι για να «ανεβάσουν» την ομάδα αλλά μάλλον για ένα τελευταίο «ευχαριστώ». Επαναλαμβάνω, στα δικά μου μάτια…
«Θυμάμαι ακόμα, ήμουν παιδάκι…..» τραγουδούσαν οι περισσότεροι από τους φίλους του Ολυμπιακού στο τελευταίο 5λεπτο κι ας βολόδερνε η ομάδα μέσα στις τέσσερις γραμμές. Κι αυτό το σύνθημα, έχει τη δική του λογική κι έφερε τη δική του συναισθηματική φόρτιση.
Για κάποιους από εμάς, το σύνθημα μας πάει στη δεκαετία του ’70 αλλά για τους περισσότερους από τους πιτσιρικάδες της Θ7, τα μέσα του ’90.
Τότε, που ο Θρύλος είχε πατήσει στις ράγες της αυτοκρατορίας και είχε αρχίσει να σαρώνει τους τίτλους. Τότε που δημιουργήθηκε η ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ομάδα όλων των εποχών στο ελληνικό ποδόσφαιρο.
Για τα παιδιά αυτά – αλλά και συνάμα για εμάς τους μεγαλύτερους – η αυτοκρατορία αφήνει την πίκρα για την κατάρρευσή της αλλά αυτό δεν μας εμποδίζει να σηκωνόμαστε όρθιοι και να χειροκροτάμε όσους πρόσφεραν στις αμέτρητες αυτές επιτυχίες.
Ετσι ΠΡΕΠΕΙ.
Κι αν κάποιοι σταθούν στις ελάχιστες αποδοκιμασίες του σφυρίγματος της λήξης ή στο «Ερνέστο Βαλβέρδε» που ακούστηκε και πάλι, ΑΠΛΑ δεν ξέρουν από την ψυχολογία του κόσμου. Απλά βγάζουν λάθος συμπεράσματα, όπως συνήθως.
Ο Θρύλος που κτίστηκε το 1996 και μεγαλούργησε μέχρι πέρυσι, μένει πίσω μας και το μόνο που είμαστε υποχρεωμένοι πλέον να κάνουμε είναι να κοιτάξουμε ΜΠΡΟΣΤΑ.
•Να «σπρώξουμε» τη διοίκηση αυτό το καλοκαίρι να βάλει σωστά θεμέλια και να ΜΗΝ κάνει μπαλώματα. Να εμπιστευτεί τον Ερνέστο (ή όποιον άλλον καλύτερο) και να επενδύσει σε νέους Ελληνες και καλούς ξένους.
•Να αφήσουμε την κλασσική εσωστρέφεια που διχάζει τον κόσμο και να δούμε ΠΩΣ η ομάδα θα κτιστεί από την αρχή και σε υγιείς βάσεις.
•ΝΑ φωνάξουμε για τα όσα λάθη γίνουν (ξαναγίνουν)
•Να χειροκροτήσουμε ΑΦΟΥ δούμε τα έργα….
Ο Ολυμπιακός ΔΕΝ τελειώνει σε ένα χαμένο πρωτάθλημα. Δεν μπορεί να στέκεται ούτε στο παρελθόν, ούτε στο παρόν. Πρέπει να κοιτάζει μπροστά για να συνεχίσει να είναι περήφανος ο κόσμος του και να συνεχίσει να τραγουδάει.
Ετσι, να καταφέρουμε να δούμε τις επόμενες γενιές να λένε «όταν ήμουν παιδάκι» και να σκέφτονται τη σεζόν 2010-11.
Γιατί υποχρέωσή μας είναι να φτιάξουμε κι άλλους πιτσιρικάδες «γαύρους». Ακόμα πιο πολλούς, ακόμα πιο τρελαμένους με τον Θρύλο. Και πάντα περήφανους !
Ψηλά το κεφάλι αδέλφια ! Θα ζήσουμε και την επόμενη αυτοκρατορία του Θρύλου μας και ίσως ακόμα πιο μεγάλη !
Ζήτω η μεγάλη μας αγάπη. Ζήτω ο Θρύλος !
