Αυτή η νίκη ήταν επική, ανείπωτη. Αυτή η νίκη ήταν μοναδική. Αυτή η νίκη ήταν απερίγραπτη. Αυτή η νίκη ήταν του κόσμου. Αυτή η νίκη ήταν των παικτών. Αυτή η νίκη ήταν (ναι ήταν) του Κόκκαλη που είχε το σθένος να παραδεχτεί το λάθος του και να τονώσει την ψυχολογία της ομάδας πριν διαλύσει τα πάντα ο Κετσπάγια κι όταν ουδείς πίστευε πως θα άλλαζε έναν προπονητή πριν αρχίσει καλά καλά η χρονιά και με την πρόκριση στους ομίλους του τσάμπιονς λιγκ νωπή ακόμη. Αυτή η νίκη είναι πιο σπουδαία, πιο σημαντική, πιο τρανή, από κάθε άλλη σε πρεμιέρα τσάμπιονς λιγκ. Γιατί; Απλά γιατί η αλήθεια είναι πως αυτός ο "πληγωμένος" και καθ' όλα προβληματικός Ολυμπιακός, ό,τι κι αν έπαιρνε από την αναμέτρηση με την Άλκμααρ στο Καραϊσκάκη, καλό θα ήταν... Κι ενδεχομένως πολύ σε σχέση με την κατάσταση στην οποία πασιφανώς βρίσκονται όσοι παίκτες δεν έχουν τεθεί -ακόμα- εκτός μάχης με μυϊκούς τραυματισμούς...
Η ομάδα σε απλή γλώσσα «σέρνεται». Όχι φυσικά γιατί οι παίκτες δε θέλουν αλλά γιατί δεν μπορούν, δεν αντέχουν, έχουν βαριά πόδια και δεν έχουν καθόλου ανάσες. Ως εκ τούτου, οι παίκτες του Ολυμπιακού δεν μπορούν να έχουν «καθαρό» μυαλό για να δημιουργήσουν στο παιχνίδι.
Είναι σαφές ότι ο Κετσπάγια είχε σ' αυτούς τους λίγους μήνες καταστροφικό έργο. Η ομάδα είναι εντελώς αδούλευτη σε τεχνικό επίπεδο (δεν παρουσιάζει κανενός είδους αυτοματισμούς) και από πλευράς φυσικής κατάστασης φαίνεται καταθλιπτική.
Ωστόσο, η ψυχή, το πάθος και η θέληση δεν αφαιρούνται ούτε αναιρούνται από εργομετρικούς ελέγχους και αποτελέσματα. Κι οι παίκτες του Ολυμπιακού απέναντι στην Άλκμααρ, έδειξαν τέτοιο πάθος που κατέθεσαν στον αγωνιστικό χώρο και την τελευταία ικμάδα των δυνάμεών τους. Εντάξει, αυτές οι λίγες δυνάμεις που είχαν δεν φαίνονταν να επαρκούν για πολλά. Ε, οι παίκτες του Θρύλου έκαναν πολλά περισσότερα από αυτά που μπορούσαν. Είμαστε περήφανοι γι' αυτούς.
Άλλωστε, όσο κι αν θες, δεν μπορείς να τους κάνεις σοβαρή κριτική γιατί ενώ ήσαν όλοι σκιές του εαυτού τους, προσπάθησαν να μην εκτεθούν και να μην εκθέσουν την ομάδα. Κι όχι μόνο τα κατάφεραν αλλά μας έκαναν περήφανους με μια μεγαλειώδη νίκη από το πουθενά. Μια νίκη βγαλμένη από τα όσια και τα ιερά της «ερυθρόλευκης» ψυχής των παικτών και του κόσμου. Διότι δεν μένει η εικόνα αλλά το αποτέλεσμα. Ο κόσμος «έσπρωξε» τους παίκτες κι αυτοί ανταποκρίθηκαν έστω κι αν δεν μπορούσαν. Με κορυφαίο τον Βασίλη Τοροσίδη που σαν Άγιος Βασίλης έκανε δώρο το γκολ και τη νίκη σε μία βραδιά που θα μπορούσε να μοιάζει μ' εκείνη του. Αγίου Βαρθολομαίου.
Ναι, ο Ολυμπιακός είχε παίκτες με ανυπέρβλητη ψυχή. Είχε τον Αντώνη να είναι ο γνωστός φύλακας άγγελος της εστίας και όλους τους άλλους να παλεύουν για να δείξουν ότι έχουν φιλότιμο κι ας μην είχαν δυνάμεις. Ναι το φιλότιμο του Θρύλου είναι κάποιες φορές πιο σημαντικό από τις δυνάμεις και την ουσία. Γιατί μπορεί να γίνει πιο ουσιαστικό από οτιδήποτε άλλο.
