Ένα ακόμα χαρακτηριστικό είναι ότι όλοι αδικούνται από την κοινωνία. Δουλεύει πωλητής ο άλλος και φωνάζει γιατί ξέρει βαθιά μέσα του ότι ήταν γεννημένος για διευθυντής ή για οτιδήποτε άλλο σπουδαίο. Και αν τον ρωτήσεις τι έκανε για να γίνει διευθυντής άξιος, σου λέει ότι δουλεύει 10 χρόνια εδώ και όταν ήταν μικρός δεν τα έπαιρνε τα γράμματα και εντάξει δεν είχε πολύ μυαλό μικρός, αλλά τώρα είναι ο ικανότερος εδώ μέσα! Ή σου λέει ότι έχει πτυχίο και master και αδικείται. Και όταν ρωτάς τι πτυχίο, σου λεει Διοίκησης Επιχειρήσεων ή Μεσογειακών Σπουδών κλπ. Και όταν τον ρωτάς γιατί το διάλεξε ενώ ήταν σχεδόν σίγουρο ότι μάλλον άνεργος θα κατέληγε, δε σου λέει ότι πήγα για χαβαλέ στη σχολή και για να μην θεωρούμαι αποτυχημένος. Και μετά έκανε ένα άσχετο μάστερ, αλλά αυτή τη φορά πίστευε ότι θα διόρθωνε την κατάσταση λόγω περισσότερων προσόντων ή λόγω κάποιου πολιτικού βύσματος (αυτούς που βρίζει) που θα τον χώσει σε καμιά θεσούλα. Αυτέ είναι οι διορθωτικές κινήσεις του, εκτός από τη γκρίνια. Και ποια είναι η επόμενη διορθωτική κίνηση; Να ψηφίζει αυτούς που βρίζει, για να τον χώσουν στη θεσούλα και αντί να αναλάβει να δουλέψει, να τα ξύνει όπως αυτοί που έβριζε και να συνεχίσει να βρίζει τους μαστόρους, τους ταρίφες, τις ελεινίδες, το σύστημα κλπ. Τελευταία δε ανακαλύπτει και το εξωτερικό, ονειρεύεται να την κάνει για έξω που είναι όλα ωραία και συνεχίζει τις έξυπνες και εποικοδομητικές για το μέλλον του κινήσεις : Χαζεύει στο ίντερνετ στη δουλειά του αντί να συνεισφέρει στην κοινωνία του προσφέροντας καλύτερες υπηρεσίες ή χαζεύει στο σπίτι του ονειρευόμενος Πόρσε αντί να διαβάζει και να κάνει έξυπνες σπουδές σχεδιάζοντας το μέλλον του.
Ωραίο μυθιστόρημα έγραψα και σήμερα για να περνάει η ώρα. Τι να κάνουμε; Σε άδεια είμαι και βρίσκομαι στην πατρίδα
