Είμαι 35άρης κι παρακολουθώ (καλύτερα να πω ΠΙΣΤΕΥΩ) την ΑΕΚ από το νηπιαγωγείο (1976-77), με τα 2 συνεχόμενα πρωταθλήματα και την ιστορική πορεία στους 4 του ΟΥΕΦΑ ( με ΚΠΡ, Ερυθρό Αστέρα κλπ). Από τις πληροφορίες που είχαμε τότε, από τις λιγοστές πηγές που υπήρχαν, δέος αισθανόμασταν για τα κατορθώματα της ομάδας του Τάσου, του Βάγκνερ (όχι του συνθέτη) και του ΜΠΑΓΕΒΙΤΣ. Οι περισσότεροι συμμαθητές τότε γίναμε ΑΕΚτζήδες . Τώρα θα μου πείτε τί κρίση να έχουν οι 5χρονοι. Ο Μπάγεβιτς έμεινε μερικά χρόνια ακόμα στην ΑΕΚ και μπορέσαμε να τον δούμε, και παρά το παιδικό της ηλικίας μας καταλαβαίναμε πως όσο έπαιζε, ήταν η σημαία της ΑΕΚ (όπως έγιναν αργόρερα ο Θωμάς ο Μαύρος και ο Στέλιος ο Μανωλάς).Επίσης ο Μπαγεβιτς ήταν μεγάλος σέντερ φορ ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΑ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΔΕΔΟΜΕΝΑ (μουντιάλ με την Εθνική Γιουγκοσλαβίας, με μπόλικα γκολ και συμπαίκτες ιερά τέρατα), πολύ δυνατός και παιχταράς.
Όλοι οι υποψήφιοι της ψηφοφορίας ήταν σημαντικοί παίχτες για την αγαπημένη μας, ο καθένας με το δικό του στυλ και τη δική του προσφορά (και ο κόμης και ο Χόκαν, και ο τεχνιταράς Οκόνσκι) αλλά κανένας, πλην ίσως του Τόνι, δεν μπορεί να θεωρηθεί σημαία της ομάδας.
Ανεξάρτητα από την ανθρώπινη υπόσταση του πρίγκηπα (ή βάτραχου αν προτιμάτε, δεν είμαι Μπαγεβιτσικός) πιστεύω πως ήταν ο καλύτερος ξένος που είχε ποτέ η Ένωση.
