in_between
Μέλος
- Εγγρ.
- 31 Δεκ 2005
- Μηνύματα
- 244
- Like
- 0
- Πόντοι
- 1
Σε επόμενα posts θα εξηγήσω την (τωρινή) άποψή μου για το νόημα της "κοινής περί δικαίου αντίληψης" και αυτά που την ΣΥΝΔΕΟΥΝ -ή την ΧΩΡΙΖΟΥΝ- από την Δικαιοσύνη, τόσο την ανθρώπινη (την μη - τέλεια) όσο και την τέλεια, την ιδανική και εξωπραγματική.
Το θέμα είναι φανερά ανεξάντλητο... Εξίσου φανερό ότι τα forum των ... κάθε λογής Δικτυακών Τόπων πρόκειται να παίζουν σημαντικότατο ρόλο τόσο στην παρουσίαση αυτής της -υπαρκτής ή φανταστικής- κοινής περί δικαίου αντίληψης όσο και στη διαμόρφωσή της ... με όλα τα καλά και τα στραβά (και τη μαγκιά και την πλάνη και την μαλακία) που κάτι τέτοιο συνεπάγεται.
Το thread μπορεί να προκόψει (για το καλό ή το κακό...) ή να μην φτουρίσει και να σβήσει. Αλλά θα διασωθεί σε αυτό ένα σημαντικότατο κείμενο του Νεοελληνικού Λόγου που ευθύς σας παρουσιάζω χωρίς ενδιάμεσα σχόλια:
ΑΠΟ ΤΟ ΔΑΣΚΑΛΟ ΜΑΣ ΜΕ ΠΟΝΟ ΨΥΧΗΣ
"Νιώθω λεηλατημένος ψυχικά και ιδεολογικά.
Δεν θέλω να πιστεύω ότι τέσσερα αγόρια ηλικίας 16 και 17 ετών βίασαν μια συμμαθήτριά τους, αλλά ούτε και ότι ένα κοριτσάκι 16 ετών προσκάλεσε σε ομαδική ερωτική συνεύρεση τέσσερις συμμαθητές της.
Πού τελειώνει το ψέμμα; Από που συνεχίζει ο μύθος και πού αρχίζει η αλήθεια;
Ένα είναι σίγουρο. Έγινε κάτι οδυνηρό, ένας βιασμός της παιδικής αγνότητας, της πνευματικής και ψυχικής επικοινωνίας, της αρμονικής συνύπαρξης, της ανθρώπινης αξιοπρέπειας και της παιδείας στον κατ' εξοχήν ναό του πολιτισμού, το σχολείο.
Δεν είμαι ανακριτής, ούτε ιατροδικαστής και ούτε αστυνιμικός της Ασφάλειας. Από προχθές είμαι άδειος.
Μέχρι την Πέμπτη που πληροφορήθηκα την ασελγή πράξη, ένιωθα δάσκαλος και παιδαγωγός. Και μ' αυτήν την ιδιότητα θα εκφράσω την σκέψη μου, χωρίς να εκπροσωπώ κανέναν από τα υπόλοιπα μέλη του συλλόγου.
Αν δεν τιμωρούσα το κορίτσι, θα ήταν σαν να αποδεχόμουν ότι τα αγόρια είναι βιαστές. Την τιμωρία του κοριτσιού δεν την πρότεινα επειδή έκανε την καταγγελία, το αντίθετο μάλιστα. Την πρότεινα γιατί, ενώ είχε τη δυνατότητα και τον χρόνο να αποφευχθεί αυτή η ασελγής πράξη, δεν το έκανε. Θα μπορούσε να βγει από τον χώρο της κατάληψης και να απευθυνθεί στον διευθυντή του Λυκείου ή στη μητέρα της ή σε κάποιον καθηγητή ή στην ίδια τη διευθύντρια του Γυμνασίου, αφού ήταν ημέρα και το Γυμνάσιο (δεν τελούσε υπό κατάληψη) λειτουργούσε.
Την πράξη έπρεπε να τιμωρήσω και όχι να βγάλω δικαστική απόφαση. Η πράξη τους είναι ανείπωτη. Έπρεπε να τιμωρηθούν. Όμως η αλλαγή σχολικού περιβάλλοντος δεν θα ήταν η πλέον ενδεδειγμένη. Θα τα σκότωνε. Σίγουρα στο νέο σχολικό περιβάλλον θα αντιμετώπιζαν τα τέσσερα αγόρια ως βιαστές ενώ το κορίτσι ως κορίτσι ελευθερίων ηθών και η επούλωση των πληγών τους θα ήταν αδύνατη.
Αναλογισθήκατε ποτέ πόσο βεβαρημένη ψυχολογία μπορεί να έχει και ένας έφηβος όταν αντιμετωπίζεται από τα ΜΜΕ ως βιαστής και σε τι απονενοημένη πράξη μπορεί να οδηγηθεί , αν οι ίδιοι οι δάσκαλοί του, με τη διαφοροποίηση ως προς την τιμωρία τους, αφήσουν να εννοηθεί ότι τον αποδέχονται ως βιαστή;
Τις κατηγορίες σας αγαπητοί μου, ίσως μπορώ να τις ανεχθώ. Αδυνατώ όμως να σκοτώσω έναν έφηβο είτε είναι κορίτσι είτε αγόρι. Είτε είναι Έλληνας είτε είναι Βούλγαρος.
Πρότεινα λοιπόν την αμέσως προηγούμενη από την αλλαγή του σχολικού περιβάλλοντος ποινή, που είναι η πενθήμερη αποβολή με σκοπό να μείνουν στο σχολείο μας και οι πέντε μαθητές και να προσπαθήσουμε να επουλώσουμε τις πληγές τους και τις πληγές μας.
Συναισθάνομαι το βάρος της ευθύνης μου, σκύβω το κεφάλι και χαμηλώνω το βλέμμα. Δεν ανέχομαι, όμως, να σηκώσω στους ώμους μου το βάρος της ηθικής αναλγησίας, της ανθρώπινης πώρωσης, της κοινωνικής σήψης, τον κομπασμό των ΜΜΕ για τον θρίαμβο της επικοινωνίας, με ευτελή μέσα και άναρθρους γόους!
Ίδε ο δάσκαλος. Πυροβολήστε τον!
Όταν χαμηλώσουν τα φώτα
και θα πέσει η αυλαία
κάποιες πληγές θα κλείσουν στη στιγμή.
Κάποων όμως οι πληγές θα μείνουν ανοιχτές
και οι ψυχές τους θα συνεχίσουν να αιμορραγούν.
Νίψτε στο αίμα τους τα χέρια σας.
Ίσως είναι και τούτο γι' αυτούς μια δικαίωση.
Κακόγιαννης Γιώργος
(ΠΕ04 - Φυσικός στο Γενικό Λύκειο του Δήμου Αμαρυνθίων)
Ένας ασήμαντος δάσκαλος , ενός σχολείου που προσπαθεί να συμμάζέψει τα κομμάτια του διαμελισμένου του σώματος και να επουλώσει τις πληγές του.]
Δημοσιεύθηκε στην Εφημερίδα "ΤΑ ΝΕΑ" την Παρασκευή, 3 Νοεμβρίου 2006.
Το θέμα είναι φανερά ανεξάντλητο... Εξίσου φανερό ότι τα forum των ... κάθε λογής Δικτυακών Τόπων πρόκειται να παίζουν σημαντικότατο ρόλο τόσο στην παρουσίαση αυτής της -υπαρκτής ή φανταστικής- κοινής περί δικαίου αντίληψης όσο και στη διαμόρφωσή της ... με όλα τα καλά και τα στραβά (και τη μαγκιά και την πλάνη και την μαλακία) που κάτι τέτοιο συνεπάγεται.
Το thread μπορεί να προκόψει (για το καλό ή το κακό...) ή να μην φτουρίσει και να σβήσει. Αλλά θα διασωθεί σε αυτό ένα σημαντικότατο κείμενο του Νεοελληνικού Λόγου που ευθύς σας παρουσιάζω χωρίς ενδιάμεσα σχόλια:
ΑΠΟ ΤΟ ΔΑΣΚΑΛΟ ΜΑΣ ΜΕ ΠΟΝΟ ΨΥΧΗΣ
"Νιώθω λεηλατημένος ψυχικά και ιδεολογικά.
Δεν θέλω να πιστεύω ότι τέσσερα αγόρια ηλικίας 16 και 17 ετών βίασαν μια συμμαθήτριά τους, αλλά ούτε και ότι ένα κοριτσάκι 16 ετών προσκάλεσε σε ομαδική ερωτική συνεύρεση τέσσερις συμμαθητές της.
Πού τελειώνει το ψέμμα; Από που συνεχίζει ο μύθος και πού αρχίζει η αλήθεια;
Ένα είναι σίγουρο. Έγινε κάτι οδυνηρό, ένας βιασμός της παιδικής αγνότητας, της πνευματικής και ψυχικής επικοινωνίας, της αρμονικής συνύπαρξης, της ανθρώπινης αξιοπρέπειας και της παιδείας στον κατ' εξοχήν ναό του πολιτισμού, το σχολείο.
Δεν είμαι ανακριτής, ούτε ιατροδικαστής και ούτε αστυνιμικός της Ασφάλειας. Από προχθές είμαι άδειος.
Μέχρι την Πέμπτη που πληροφορήθηκα την ασελγή πράξη, ένιωθα δάσκαλος και παιδαγωγός. Και μ' αυτήν την ιδιότητα θα εκφράσω την σκέψη μου, χωρίς να εκπροσωπώ κανέναν από τα υπόλοιπα μέλη του συλλόγου.
Αν δεν τιμωρούσα το κορίτσι, θα ήταν σαν να αποδεχόμουν ότι τα αγόρια είναι βιαστές. Την τιμωρία του κοριτσιού δεν την πρότεινα επειδή έκανε την καταγγελία, το αντίθετο μάλιστα. Την πρότεινα γιατί, ενώ είχε τη δυνατότητα και τον χρόνο να αποφευχθεί αυτή η ασελγής πράξη, δεν το έκανε. Θα μπορούσε να βγει από τον χώρο της κατάληψης και να απευθυνθεί στον διευθυντή του Λυκείου ή στη μητέρα της ή σε κάποιον καθηγητή ή στην ίδια τη διευθύντρια του Γυμνασίου, αφού ήταν ημέρα και το Γυμνάσιο (δεν τελούσε υπό κατάληψη) λειτουργούσε.
Την πράξη έπρεπε να τιμωρήσω και όχι να βγάλω δικαστική απόφαση. Η πράξη τους είναι ανείπωτη. Έπρεπε να τιμωρηθούν. Όμως η αλλαγή σχολικού περιβάλλοντος δεν θα ήταν η πλέον ενδεδειγμένη. Θα τα σκότωνε. Σίγουρα στο νέο σχολικό περιβάλλον θα αντιμετώπιζαν τα τέσσερα αγόρια ως βιαστές ενώ το κορίτσι ως κορίτσι ελευθερίων ηθών και η επούλωση των πληγών τους θα ήταν αδύνατη.
Αναλογισθήκατε ποτέ πόσο βεβαρημένη ψυχολογία μπορεί να έχει και ένας έφηβος όταν αντιμετωπίζεται από τα ΜΜΕ ως βιαστής και σε τι απονενοημένη πράξη μπορεί να οδηγηθεί , αν οι ίδιοι οι δάσκαλοί του, με τη διαφοροποίηση ως προς την τιμωρία τους, αφήσουν να εννοηθεί ότι τον αποδέχονται ως βιαστή;
Τις κατηγορίες σας αγαπητοί μου, ίσως μπορώ να τις ανεχθώ. Αδυνατώ όμως να σκοτώσω έναν έφηβο είτε είναι κορίτσι είτε αγόρι. Είτε είναι Έλληνας είτε είναι Βούλγαρος.
Πρότεινα λοιπόν την αμέσως προηγούμενη από την αλλαγή του σχολικού περιβάλλοντος ποινή, που είναι η πενθήμερη αποβολή με σκοπό να μείνουν στο σχολείο μας και οι πέντε μαθητές και να προσπαθήσουμε να επουλώσουμε τις πληγές τους και τις πληγές μας.
Συναισθάνομαι το βάρος της ευθύνης μου, σκύβω το κεφάλι και χαμηλώνω το βλέμμα. Δεν ανέχομαι, όμως, να σηκώσω στους ώμους μου το βάρος της ηθικής αναλγησίας, της ανθρώπινης πώρωσης, της κοινωνικής σήψης, τον κομπασμό των ΜΜΕ για τον θρίαμβο της επικοινωνίας, με ευτελή μέσα και άναρθρους γόους!
Ίδε ο δάσκαλος. Πυροβολήστε τον!
Όταν χαμηλώσουν τα φώτα
και θα πέσει η αυλαία
κάποιες πληγές θα κλείσουν στη στιγμή.
Κάποων όμως οι πληγές θα μείνουν ανοιχτές
και οι ψυχές τους θα συνεχίσουν να αιμορραγούν.
Νίψτε στο αίμα τους τα χέρια σας.
Ίσως είναι και τούτο γι' αυτούς μια δικαίωση.
Κακόγιαννης Γιώργος
(ΠΕ04 - Φυσικός στο Γενικό Λύκειο του Δήμου Αμαρυνθίων)
Ένας ασήμαντος δάσκαλος , ενός σχολείου που προσπαθεί να συμμάζέψει τα κομμάτια του διαμελισμένου του σώματος και να επουλώσει τις πληγές του.]
Δημοσιεύθηκε στην Εφημερίδα "ΤΑ ΝΕΑ" την Παρασκευή, 3 Νοεμβρίου 2006.