Παρτε και ενα βιβλιο απο ενα συντροφο σας ΔΩΡΑΚΙ ΑΠΟ ΤΟ ΜΑΓΑΖΑΚΙ..
ΣΑΣ ΤΟ ΔΙΝΩ ΟΛΟΚΛΗΡΟ
[size=15pt]
“ΕΥΤΥΧΩΣ, ΗΤΤΗΘΗΚΑΜΕ ΣΥΝΤΡΟΦΟΙ…”[/size]
[size=15pt]
Αφιερωμένο εξαιρετικά στο ΚΚΕ, όψιμο υποστηρικτή των δουλέμπορων και του διεθνούς οργανωμένου ΛΟΥΜΠΕΝ προλεταριάτου *[/size]
* Σε απλά Ελληνικά, λούμπεν προλεταριάτο σημαίνει
ΥΠΟΚΟΣΜΟΣ!
«Η ηγεσία όχι μόνο του δικού μας αλλά και του παγκόσμιου κομμουνιστικού κινήματος, δεν έπαψε ποτέ να τονίζει ότι «ο μαρξισμός δεν είναι δόγμα, αλλά καθοδήγηση για δράση». Κι ότι «μαρξισμός είναι η συγκεκριμένη ανάλυση της συγκεκριμένης κατάστασης». Ωστόσο, ποτέ δεν μπόρεσε ή δεν θέλησε να προχωρήσει σε μια «συγκεκριμένη ανάλυση της συγκεκριμένης κατάστασης». Αρκέστηκε στις προ εκατονταετίας αναλύσεις, θεωρώντας αυτονόητο ότι εδώ και εκατό χρόνια η ζωή δεν κάνει τίποτα άλλο παρά να επιβεβαιώνει την ορθότητα της μαρξιστικής-λενινιστικής θεωρίας. Κι αν κάπου η πραγματικότητα, η ζωή, συγκρούεται με τη θεωρία, τόσο το χειρότερο για τη ζωή…»
Από το βιβλίο του Τάκη Λαζαρίδη,
“ΕΥΤΥΧΩΣ, ΗΤΤΗΘΗΚΑΜΕ ΣΥΝΤΡΟΦΟΙ…”
*
Ο Τάκης Λαζαρίδης γεννήθηκε το 1928.
Ο πατέρας του, Κώστας Λαζαρίδης, αρτεργάτης, άφησε τη δουλειά του κι έγινε «επαγγελματικό στέλεχος» του ΚΚΕ κι έκτοτε μπαινόβγαινε στις φυλακές και τις εξορίες. Ο Τάκης, πήγαινε στο σχολείο με ψευδώνυμο και συχνά κουβαλούσε παράνομες προκηρύξεις.
Τον συνέλαβαν πρώτη φορά το 1939, σε ηλικία 11 ετών, μαζί με την μάνα του Σουλτάνα Λαζαρίδου που δούλευε στον παράνομο μηχανισμό του ΚΚΕ, ενώ ο πατέρας του ήταν φυλακισμένος στην Ακροναυπλία. Αργότερα, ο πατέρας του έγινε γραμματέας του Εργατικού ΕΑΜ (ΕΕΑΜ) κι εκτελέστηκε τον Μάιο του 1943 από τους Γερμανούς.
Το καλοκαίρι του 1946, η μάνα του στάλθηκε στην εξορία κι ο Τάκης, με την αδερφή του Σταυρούλα, εντάχθηκαν στον απόρρητο μηχανισμό των ασυρμάτων του ΚΚΕ. Το 1952, σε ηλικία 24 ετών, ο Τάκης καταδικάστηκε σε θάνατο, με την κατηγορία της κατασκοπείας, μαζί με τους Νίκο Μπελογιάννη, Δημήτρη Μπάτση, Ηλία Αργυριάδη, Νικόλαο Καλούμενο, Έλλη Ιωαννίδου, Χαράλαμπο Τουλιάτο και Μιλτιάδη Μπισμπιάνο. Στη δίκη «υπερασπίστηκε με επαναστατική συνέπεια και αδιαλλαξία την τιμή και την υπόληψη του κόμματος», όπως έγραψαν τα κομματικά έντυπα. Κρατήθηκε στο ίδιο κελί με τον Μπελογιάννη και τον Μπάτση. Επέζησε χάρις στο νεαρό της ηλικίας του, αλλά και χάρις στο γεγονός ότι ο πατέρας του είχε εκτελεστεί από τους Γερμανούς.
(Η αδερφή του καταδικάσθηκε ερήμην σε θάνατο σε επόμενη δίκη, αλλά είχε φυγαδευτεί στις ανατολικές χώρες, όπου έζησε τριάντα χρόνια.)
Αποφυλακίστηκε δεκαπέντε χρόνια αργότερα, το 1966 και τοποθετήθηκε αμέσως, απ’ το κόμμα, στον συνδικαλιστικό τομέα της ΕΔΑ σαν επαγγελματικό στέλεχος.
Την αυγή της 21ης Απριλίου 1967, ο Τάκης πρόλαβε να ξεφύγει, αλλά η μάνα του ξαναπήρε το δρόμο της εξορίας. Στη διάρκεια της δικτατορίας, απέφυγε να ενταχθεί στις παράνομες κομματικές οργανώσεις κι έζησε καταζητούμενος, κάνοντας δουλειές του ποδαριού.
*
«Διαμόρφωσα βαθμιαία την πεποίθηση ότι μόνο με μία βαθιά κριτική εξέταση της όλης πορείας του κινήματος μπορούσαμε να ελπίζουμε σε μία πραγματική αναγέννηση. Με την ελπίδα αυτή προσχώρησα στη μεταδικτατορική ΕΔΑ. Αλλά με βαθύτατη έκπληξη και λύπη διαπίστωσα ότι κανείς από τους φίλους της ΕΔΑ δεν υποστήριζε την επίμονη πρότασή μου για «κριτική εξέταση». Γι’ αυτό και αποχώρησα. Αποφάσισα να προχωρήσω μόνος μου σ’ αυτήν την «κριτική εξέταση». Αποτέλεσμα, το «ανά χείρας πόνημα». Δεν φταίω αν τα τελικά συμπεράσματα είναι διαφορετικά από ό,τι περίμενα…»
Ολόκληρο το βιβλίο του Τάκη Λαζαρίδη, σε pdf για κατέβασμα, εδώ:
ηρθες να δειξεις παλι την εξυπναδα σου με μια
