Ένα από τα πιο ανερχόμενα - ακόμα και με ψυχολογικές προεκτάσεις - ανθρώπινα προβλήματα που αντιμετωπίζει ο σύγχρονος άνθρωπος είναι και το συνεχώς αυξανόμενο βάρος του. Ειδικά σε ανεπτυγμένες χώρες το πρόβλημα γίνεται ο κανόνας και η αντιμετώπισή του εξαίρεση σε μια ρυθμικά ξέφρενη μοντέρνα κοινωνία που άγεται και φέρεται από την γρήγορη τροφή, τον καθιστικό τρόπο ζωής και την σεξουαλικότητα. Σύμφωνα με τον Γιόζεφ Σμιτχούμπερ, κορυφαίο οικονομολόγο του Οργανισμού Τροφίμων και Γεωργίας των Ηνωμένων Εθνών (FAO), το 2008 τα τρία τέταρτα των Ελλήνων (αφορά και τα δύο φύλα) είναι υπέρβαροι (ποσοστό που σε απόλυτους αριθμούς αντιστοιχεί σε 8,2 εκατομμύρια άτομα, όταν ο μ.ό. στην Ε.Ε. είναι 56%). Και κάπου εδώ τίθεται το κρίσιμο ερώτημα: ένας αρρωστημένος τρόπος ζωής συνεπάγεται και μια λαθεμένη στάση ζωής ή μπορεί να αντανακλά μια εσωτερική παθογένεια;
Από τις αρχαιότατες εποχές, όταν ακόμα η επιβίωση δεν εκλαμβάνετο ως δεδομένη, οι πρώτες κοινωνίες δομήθηκαν και οργανώθηκαν γύρω από τους λεγόμενους αγώνες επιβίωσης που ήταν το κυνήγι, η μετοίκιση, η προστασία, η αναπαραγωγή κ.ο.κ. Η σεξουαλική ιδιοσυγκρασία της γυναίκας - η οποία και σύμφωνα με όλες τις ψυχολογικές έρευνες διαφέρει αρκετά από αυτή του άντρα - αποτέλεσε μοχλό ώθησης και συνδιαμόρφωσης των κοινωνικών δεδομένων και συνηθειών. Η γυναίκα λόγω της μυϊκής της αδυναμίας ανέλαβε τον ρόλο του λειτουργικού ελέγχου της κοινωνίας καθώς ήταν παντελώς ακατάλληλη για δράση. Έτσι ο ζωτικός της χώρος περιορίστηκε άμεσα ως συνέπεια της κοινωνικοποίησής της και συγκεκριμένες νέες ψυχοπνευματικές ιδιότητες άρχισαν να καλλιεργούνται και να αναβλύζουν από τις ρωγμές του εγκεφάλου της.
Η εξερεθισμένη μα συνάμα και σχετικά (με τον άντρα) μικρότερη σεξουαλικότητα, η νέα νωθρή αντίληψη, η νωχελικότητα της ήπιας εργασίας σε συνδυασμό με την γενετήσια παθητικότητα δημιούργησε ένα νέο μοντέλο γυναίκας. Όπως η ίδια η πράξη του έρωτα άλλαξε στάσεις και μορφές ανάλογα με την εξέλιξη του ανθρώπου έτσι και ο νέος τύπος γυναίκας ήταν προσαρμοσμένος στον νέο του ανιαρό τρόπο και ρόλο ζωής. Η ανία την πάχυνε μα το μυαλό της την λύτρωσε. Ο νέος τύπος παθητικής κοινωνικοποιημένης γυναίκας βρήκε πρόσφορο έδαφος στα οστά της λεκάνης και ως μια θανατηφόρα λαγνεία γέμισε την ψυχή της με λίπος.
Όμως οι σκληρές και απάνθρωπες συνθήκες που ο άνθρωπος κλήθηκε επιτυχώς να υπερβεί άφησαν το στίγμα τους ανεξίτηλο πάνω στην ιδιοσυγκρασία των πιο αδύναμων κρίκων της ανθρώπινης φυλής. Η πρωτόγονη στάση ζωής συνέβαλε στην ανάπτυξη του πρωκτικού έρωτα ως άμεση επήρεια της σταδιακής μετατροπής της γυναίκας σε κοπροποιητική μηχανή. Και αυτό συναποτέλεσε και ένα από τα πολλά δόγματα που ήρθε να υποστηρίξει μια επίκτητη ιδεολογία, ο πρωτόγονος φεμινισμός που αποδεικνύει την εμφάνιση του ως μια τρύπα μέσα στο νερό που συμβολίζει (και πηγάζει από) την απουσία και την υπαναχώρηση και όχι την διεκδίκηση ή τον πνευματικό αναβρασμό.
Από τότε ως και σήμερα η βιολογία και η ψυχολογία χτίζονται στις ίδιες στέρεες και κοινωνικά αυτόκλητα θεσμοθετημένες βάσεις. Η νωχελικότητα μετουσίωσε έναν αρκετά πιο χαμηλό μεταβολισμό και μια σκουριασμένη μακροζωία. Η έμφυτή αυτή τους τάση εκδηλώνει και το ενδιαφέρον τους να την κρατήσουν κρυμμένη μέχρις ότου σιγουρέψουν την λεία τους και αρχίσουν να παχαίνουν χωρίς όρια και χωρίς ενδοιασμούς. Σήμερα το αδυνάτισμα έχει αναγορευτεί σε βιομηχανία με μοναδικό αποδέκτη την γυναίκα και οι ανασφάλειές της περί αυτού , ακολουθώντας την αντιστοίχως ανάλογη πορεία είναι περισσότερες από ποτέ άλλοτε.
Αναλύοντας πάνω στον περίφημο freeze - fly- fight – fuck συνδυασμό στάσεων απέναντι στην επιβίωση (4F), το πάχος είναι κάτι για το οποίο θα άξιζε να σκοτώσει κανείς, αν φυσικά είχε την απαραίτητη ψυχοσωματική δυνατότητα επιβίωσης του τρίτου επιπέδου και αυτό γιατί πλέον και αφαιρούμενων των δύο ενδιάμεσων καταστάσεων [οι οποίες αντιστοιχούν προφανώς σε άτομα του κάθε "μεσαίου χώρου" που μπορεί να επινοηθεί και προφανώς βρίσκονται σε εντεταλμένη πορεία προς ένα από τα 2 άκρα (ή την αντίθετη από αυτή που θα επιθυμούσαν)], αφαιρουμένων των ενδιάμεσων συντηρητικών fight & fly τότε το πάχος και ο έρωτας θα συνιστούσαν τον άξονα μεταξύ παθητικότητας και ενεργητικότητας. Ο ερωτικός κανιβαλισμός ο οποίος συναντάται μέχρι και σήμερα σε ελάχιστα είδη στην φύση είναι αδιαμφισβήτητο δείγμα προγονικής ιεράρχησης μεταξύ ενεργητικότητας και παθητικότητας που η ίδια η φύση έχει ζυγίσει και μετρήσει ούτως ώστε οι αναλογίες και τα όρια να είναι κάθε άλλο παρά δυσδιάκριτα.
Κάθε προσπάθεια ηθικής αποποινικοποίησης το λιγότερο που θα μπορούσε να επιβεβαιώνει είναι οι νόμοι εναντία στους οποίους και κάποιος βατραχοειδής, συνειδητά ή μη, θα βρισκόταν υπόλογος. Κι όμως όταν η συζήτηση έρχεται σε πράγματα που δεν γίνεται να κρυφτούν τότε ακόμα και η σιωπή λέει πολλά. Το γεγονός ότι κάθε αγχογόνος πηγή η οποία λόγω της οικουμενικότητας των παραγόντων του stress δεν μπορεί να εκλείψει (Cartwright & Cooper 1997) μπορεί να μεταχειρισθεί πολύ καλύτερα από μια γυναίκα φανερώνει τις πρόδηλες προτεραιότητές της. Η γυναίκα προσπαθεί εκ φύσεως να διώξει από πάνω της το άγχος που κόβει την όρεξη για να παραδοθεί στην ηδονιστική λαγνεία των απολαύσεων κατά το ουτοπικό πρότυπο του αρχαίου Έλληνα "φιλοσόφου" Αρίστιππου* (435-355 π.Χ.), χωρίς όμως να το έχει επιλέξει η ίδια. Η ασυνείδητη και συνάμα συνειδητή της τάση αυτή έρχεται πλήρως αντιμέτωπη με τις επιταγές του αστικού κοσμοπολιτισμού όσο και με κάθε αμοραλιστική ή ομοιογενή κοινωνία, τόσο για την σταθερότητα όσο και για την ένταση που σαν ένα πάθος πλημμυρίζει τις σκέψεις, τα συναισθήματα και την ψυχή της γυναίκας.
Η ωραιοποίηση της παθητικότητας δεν απορρίπτεται από την φύση αντιθέτως όταν εκλείψει ο συγκεκριμένος πόλος-άκρο στήριξης τότε θα οδηγηθούμε σε ένα τρίπτυχο επιβίωσης που μόνο επιβίωση δεν θα δύναται να προσφέρει. Διόλου τυχαίο πως κάθε έλλειψη γυναικών οδηγεί στην βία, την "κόρη" της αντρικής "μητέρας λύτρωσης" και ως εκ τούτου της αδερφής του (πολλά τα παραδείγματα). Η ωραιοποίηση του πάχους που τείνει να ξεχειλίσει (και στην συντριπτικότατη πλειοψηφία ξεχειλίζει) από τα στενά τζιν της σύγχρονης γυναίκας αντίκειται στους νόμους περί επιβίωσης και λύτρωσης χωρίς αυτό να σημαίνει πως δεν χρειάζεται. Τίποτα δεν θα μπορούσε να θεωρηθεί ηθικό όταν η έλλειψη του ήθους δεν οδηγούσε σε ειδεχθείς καταστάσεις οι οποίες επιδρούν πάνω στο άτομο όπως και η πρώτη του αναπνοή. Κρύα και επίπονη μα ζωογόνος και γλυκιά. Έτσι κατ'αυτόν τον τρόπο θα μπορούσαμε σχετικά εύκολα να ανασύρουμε από το βαθύ υποσυνείδητο τα καθημερινά μας βήματα μπροστά στις ζάρες των αστικών ελαιογραφιών και απλά να αντιληφθούμε την μέθεξη μιας μποέμ νοοτροπίας πάνω σε πίνακες αισθησιακού πλουραλισμού όπου και το μόνο που καλούμαστε να κάνουμε είναι να πιάσουμε το κάδρο και σκίσουμε το κουρελόπανο.
Τέλος δεδομένης της οργανικής και όχι λειτουργικής φύσης και προέλευσης της παχυσαρκίας θα έπρεπε έτσι και μόνο έτσι να διαχωρίσουμε την ανδρική με την γυναικεία παχυσαρκία η οποία πρώτη, ναι μεν αποτελεί και αυτή πρόβλημα αλλά επίκτητο και θεραπεύσιμο.
____
*ο Αρίστιππος ίδρυτής της λεγόμενης ηδονιστικής σχολής ήταν ιός πλουσίων γονέων με άσωτη ζωή και έτυχε εις την Ολυμπία να γνωρίσει τον Σωκράτη και να γίνει μετά από αυτό μαθητής του, όμως καθ'όσων έχουν διασωθεί ουδόλως συνεμορφούτο προς τα ηθικά διδάγματα του μεγάλου Έλληνα φιλοσόφου, καθότι προετίμα να απολαμβάνει τας "ευχαριστήσεις και τας απολαύσεις μιας ηδονικής ζωής", όταν δε ο ηρωικός δάσκαλός του διέβαινε τας τελευταίας του στιγμάς ηρνήθη να μετέβη εκ της Αίγινας δια να παραστεί ως και ήτο ηθικόν δια να μην διακόψει την τρυφηλήν ζωήν. Ήτο και ολίγον ατομιστής..
Από τις αρχαιότατες εποχές, όταν ακόμα η επιβίωση δεν εκλαμβάνετο ως δεδομένη, οι πρώτες κοινωνίες δομήθηκαν και οργανώθηκαν γύρω από τους λεγόμενους αγώνες επιβίωσης που ήταν το κυνήγι, η μετοίκιση, η προστασία, η αναπαραγωγή κ.ο.κ. Η σεξουαλική ιδιοσυγκρασία της γυναίκας - η οποία και σύμφωνα με όλες τις ψυχολογικές έρευνες διαφέρει αρκετά από αυτή του άντρα - αποτέλεσε μοχλό ώθησης και συνδιαμόρφωσης των κοινωνικών δεδομένων και συνηθειών. Η γυναίκα λόγω της μυϊκής της αδυναμίας ανέλαβε τον ρόλο του λειτουργικού ελέγχου της κοινωνίας καθώς ήταν παντελώς ακατάλληλη για δράση. Έτσι ο ζωτικός της χώρος περιορίστηκε άμεσα ως συνέπεια της κοινωνικοποίησής της και συγκεκριμένες νέες ψυχοπνευματικές ιδιότητες άρχισαν να καλλιεργούνται και να αναβλύζουν από τις ρωγμές του εγκεφάλου της.
Η εξερεθισμένη μα συνάμα και σχετικά (με τον άντρα) μικρότερη σεξουαλικότητα, η νέα νωθρή αντίληψη, η νωχελικότητα της ήπιας εργασίας σε συνδυασμό με την γενετήσια παθητικότητα δημιούργησε ένα νέο μοντέλο γυναίκας. Όπως η ίδια η πράξη του έρωτα άλλαξε στάσεις και μορφές ανάλογα με την εξέλιξη του ανθρώπου έτσι και ο νέος τύπος γυναίκας ήταν προσαρμοσμένος στον νέο του ανιαρό τρόπο και ρόλο ζωής. Η ανία την πάχυνε μα το μυαλό της την λύτρωσε. Ο νέος τύπος παθητικής κοινωνικοποιημένης γυναίκας βρήκε πρόσφορο έδαφος στα οστά της λεκάνης και ως μια θανατηφόρα λαγνεία γέμισε την ψυχή της με λίπος.
Όμως οι σκληρές και απάνθρωπες συνθήκες που ο άνθρωπος κλήθηκε επιτυχώς να υπερβεί άφησαν το στίγμα τους ανεξίτηλο πάνω στην ιδιοσυγκρασία των πιο αδύναμων κρίκων της ανθρώπινης φυλής. Η πρωτόγονη στάση ζωής συνέβαλε στην ανάπτυξη του πρωκτικού έρωτα ως άμεση επήρεια της σταδιακής μετατροπής της γυναίκας σε κοπροποιητική μηχανή. Και αυτό συναποτέλεσε και ένα από τα πολλά δόγματα που ήρθε να υποστηρίξει μια επίκτητη ιδεολογία, ο πρωτόγονος φεμινισμός που αποδεικνύει την εμφάνιση του ως μια τρύπα μέσα στο νερό που συμβολίζει (και πηγάζει από) την απουσία και την υπαναχώρηση και όχι την διεκδίκηση ή τον πνευματικό αναβρασμό.
Από τότε ως και σήμερα η βιολογία και η ψυχολογία χτίζονται στις ίδιες στέρεες και κοινωνικά αυτόκλητα θεσμοθετημένες βάσεις. Η νωχελικότητα μετουσίωσε έναν αρκετά πιο χαμηλό μεταβολισμό και μια σκουριασμένη μακροζωία. Η έμφυτή αυτή τους τάση εκδηλώνει και το ενδιαφέρον τους να την κρατήσουν κρυμμένη μέχρις ότου σιγουρέψουν την λεία τους και αρχίσουν να παχαίνουν χωρίς όρια και χωρίς ενδοιασμούς. Σήμερα το αδυνάτισμα έχει αναγορευτεί σε βιομηχανία με μοναδικό αποδέκτη την γυναίκα και οι ανασφάλειές της περί αυτού , ακολουθώντας την αντιστοίχως ανάλογη πορεία είναι περισσότερες από ποτέ άλλοτε.
Αναλύοντας πάνω στον περίφημο freeze - fly- fight – fuck συνδυασμό στάσεων απέναντι στην επιβίωση (4F), το πάχος είναι κάτι για το οποίο θα άξιζε να σκοτώσει κανείς, αν φυσικά είχε την απαραίτητη ψυχοσωματική δυνατότητα επιβίωσης του τρίτου επιπέδου και αυτό γιατί πλέον και αφαιρούμενων των δύο ενδιάμεσων καταστάσεων [οι οποίες αντιστοιχούν προφανώς σε άτομα του κάθε "μεσαίου χώρου" που μπορεί να επινοηθεί και προφανώς βρίσκονται σε εντεταλμένη πορεία προς ένα από τα 2 άκρα (ή την αντίθετη από αυτή που θα επιθυμούσαν)], αφαιρουμένων των ενδιάμεσων συντηρητικών fight & fly τότε το πάχος και ο έρωτας θα συνιστούσαν τον άξονα μεταξύ παθητικότητας και ενεργητικότητας. Ο ερωτικός κανιβαλισμός ο οποίος συναντάται μέχρι και σήμερα σε ελάχιστα είδη στην φύση είναι αδιαμφισβήτητο δείγμα προγονικής ιεράρχησης μεταξύ ενεργητικότητας και παθητικότητας που η ίδια η φύση έχει ζυγίσει και μετρήσει ούτως ώστε οι αναλογίες και τα όρια να είναι κάθε άλλο παρά δυσδιάκριτα.
Κάθε προσπάθεια ηθικής αποποινικοποίησης το λιγότερο που θα μπορούσε να επιβεβαιώνει είναι οι νόμοι εναντία στους οποίους και κάποιος βατραχοειδής, συνειδητά ή μη, θα βρισκόταν υπόλογος. Κι όμως όταν η συζήτηση έρχεται σε πράγματα που δεν γίνεται να κρυφτούν τότε ακόμα και η σιωπή λέει πολλά. Το γεγονός ότι κάθε αγχογόνος πηγή η οποία λόγω της οικουμενικότητας των παραγόντων του stress δεν μπορεί να εκλείψει (Cartwright & Cooper 1997) μπορεί να μεταχειρισθεί πολύ καλύτερα από μια γυναίκα φανερώνει τις πρόδηλες προτεραιότητές της. Η γυναίκα προσπαθεί εκ φύσεως να διώξει από πάνω της το άγχος που κόβει την όρεξη για να παραδοθεί στην ηδονιστική λαγνεία των απολαύσεων κατά το ουτοπικό πρότυπο του αρχαίου Έλληνα "φιλοσόφου" Αρίστιππου* (435-355 π.Χ.), χωρίς όμως να το έχει επιλέξει η ίδια. Η ασυνείδητη και συνάμα συνειδητή της τάση αυτή έρχεται πλήρως αντιμέτωπη με τις επιταγές του αστικού κοσμοπολιτισμού όσο και με κάθε αμοραλιστική ή ομοιογενή κοινωνία, τόσο για την σταθερότητα όσο και για την ένταση που σαν ένα πάθος πλημμυρίζει τις σκέψεις, τα συναισθήματα και την ψυχή της γυναίκας.
Η ωραιοποίηση της παθητικότητας δεν απορρίπτεται από την φύση αντιθέτως όταν εκλείψει ο συγκεκριμένος πόλος-άκρο στήριξης τότε θα οδηγηθούμε σε ένα τρίπτυχο επιβίωσης που μόνο επιβίωση δεν θα δύναται να προσφέρει. Διόλου τυχαίο πως κάθε έλλειψη γυναικών οδηγεί στην βία, την "κόρη" της αντρικής "μητέρας λύτρωσης" και ως εκ τούτου της αδερφής του (πολλά τα παραδείγματα). Η ωραιοποίηση του πάχους που τείνει να ξεχειλίσει (και στην συντριπτικότατη πλειοψηφία ξεχειλίζει) από τα στενά τζιν της σύγχρονης γυναίκας αντίκειται στους νόμους περί επιβίωσης και λύτρωσης χωρίς αυτό να σημαίνει πως δεν χρειάζεται. Τίποτα δεν θα μπορούσε να θεωρηθεί ηθικό όταν η έλλειψη του ήθους δεν οδηγούσε σε ειδεχθείς καταστάσεις οι οποίες επιδρούν πάνω στο άτομο όπως και η πρώτη του αναπνοή. Κρύα και επίπονη μα ζωογόνος και γλυκιά. Έτσι κατ'αυτόν τον τρόπο θα μπορούσαμε σχετικά εύκολα να ανασύρουμε από το βαθύ υποσυνείδητο τα καθημερινά μας βήματα μπροστά στις ζάρες των αστικών ελαιογραφιών και απλά να αντιληφθούμε την μέθεξη μιας μποέμ νοοτροπίας πάνω σε πίνακες αισθησιακού πλουραλισμού όπου και το μόνο που καλούμαστε να κάνουμε είναι να πιάσουμε το κάδρο και σκίσουμε το κουρελόπανο.
Τέλος δεδομένης της οργανικής και όχι λειτουργικής φύσης και προέλευσης της παχυσαρκίας θα έπρεπε έτσι και μόνο έτσι να διαχωρίσουμε την ανδρική με την γυναικεία παχυσαρκία η οποία πρώτη, ναι μεν αποτελεί και αυτή πρόβλημα αλλά επίκτητο και θεραπεύσιμο.
____
*ο Αρίστιππος ίδρυτής της λεγόμενης ηδονιστικής σχολής ήταν ιός πλουσίων γονέων με άσωτη ζωή και έτυχε εις την Ολυμπία να γνωρίσει τον Σωκράτη και να γίνει μετά από αυτό μαθητής του, όμως καθ'όσων έχουν διασωθεί ουδόλως συνεμορφούτο προς τα ηθικά διδάγματα του μεγάλου Έλληνα φιλοσόφου, καθότι προετίμα να απολαμβάνει τας "ευχαριστήσεις και τας απολαύσεις μιας ηδονικής ζωής", όταν δε ο ηρωικός δάσκαλός του διέβαινε τας τελευταίας του στιγμάς ηρνήθη να μετέβη εκ της Αίγινας δια να παραστεί ως και ήτο ηθικόν δια να μην διακόψει την τρυφηλήν ζωήν. Ήτο και ολίγον ατομιστής..
φαλακρα ????? :o
