Aν αγαπάς τον φίλο σου και δεν ψάχνεις ένα άτομο για να λες στα άλλα φιλαράκια "κοίτα ο φίλος μας λάλησε, εμείς είμαστε καλά....." να τον πάρεις να τον πας σε ένα νέο ψυχίατρο. Όπως έγραψα και πριν έχω και εγώ φιλαράκι με τέτοιο πρόβλημα, συνενοηθήκαμε με τον αδερφό του τον πήγαμε σε ένα γιατρό φίρμα υποτίθεται στην μικρή τοπική κοινωνία εδώ ηλικιωμένος και βαρύς δεν έπαιρνε πολλές κουβέντες πρώτα που το μόνο που ήξερε ήταν να δώσει κάτι βαριά ψυχοφάρμακα, ο γιατρός αυτός ήταν αλήτης απατεώνας και το μόνο που τον ενδιέφερε ήταν να παίρνει τα πενητάρικα κάθε μήνα. Χάσαμε έτσι ένα 6άμηνο. Αλλάξαμε γιατρό πήγαμε σε ένα νέο παιδί, μας άλλαξε την αγωγή του έδωσε αντικαταθλιπτικά 3ης γενιάς, και σε 3 μήνες ο φίλος μας έγινε πραγματικά κανονικός άνθρωπος να μπορείς να μιλήσεις, να μπορεί να αυτοσυντηρηθεί, ξανάαρχισε να δουλεύει.
Η δική μου συμβουλή σε όσους έχουν άτομα με τέτοια προβλήματα είναι μια και μοναδική. Ένας καλός γιατρός, και ένα στήριγμα στο σπίτι και όλα λύνονται. Μην τους αφήνετε αβοήθητους γιατί είναι κάτι που θεραπεύεται. Αντίθετα αν τους αφήσεις επιδεινώνονται πάρα πολύ.
