Σφίξανε τα γάλατα, αρχίζει να ζώνει η πείνα και γκρινιάζουμε;;;
Αλλά βέβαια η όποια γκρίνια είναι και συγκυριακή και δε συγκλίνει πουθενά καθώς πηγή της είναι το ατομικό συμφέρον του καθενός και τα ατομικά συμφέροντα των κοινωνικών ομάδων είναι αντικρουόμενα.
Η κρίση στην Ελλάδα δεν είναι βέβαια οικονομική. Οικονομική είναι η πλέον εμφανής εκφρασή της. Η κρίση είναι καθαρά κοινωνική που τη γέννησε κατά βάση (και με όλα τα δημογραφικής και πολιτιστικής φύσης μειονεκτήματα ενός σημαντικού μέρους του λαού) η πολιτική κρίση.
Όπου πολιτική κρίση συναντάται το ιδιότυπο μπουρδελοπολίτευμα που βίωσε η Ελλάδα από το 1974 και μετά. Ένα μπουρδελοπολίτευμα που φρόντισε να συντρίψει το όποιο αξιακό σύστημα υπήρχε και στη θέση του να αναπτύξει τη συνείδηση της κονόμας και του βολέματος.
Σε όποιο πιθανό κίνδυνο, το μπουρδελοπολίτευμα αντιπιτέθεται με το όπλα του συντάγματος και της κατά το δοκούν οριζόμενης ελευθερίας. Η βουλευτική ασυλία, η προστασία των προσωπικών δεδομένων των φοροφυγάδων, το τεκμήριο της αθωότητας των κατηγορουμένων και το δικαίωμα συνεχών εφέσεων των καταδικασμένων οικονομικών εγκληματιών είναι μερικά απλά παραδείγματα.
Το πρόβλημα λοιπόν της κοινωνικής κρίσης είναι αδύνατο να επιλυθεί κατώ από τις παρούσες πολιτικές συνθήκες καθώς ούτε οι προυποθέσεις ατομικά υπάρχουν (παιδεία, αξίες) αλλά ούτε και τα μέσα (προπαγάνδα). Οπότε μη περιμένετε τπτ από συγκεντρώσεις 500 χιλ. ή ακόμα και 5 εκατ. πολιτών. Η μοναδική αξία που μπορεί να έχουν αυτές οι συγκεντρώσεις είναι να πετύχουν την προσωπική κάθαρση όλων αυτών που συνειδητά ή ασυνείδητα συνέβαλλαν στο σημερινό κατάντημα.