Η ελληνική οικονομία άρχισε να υποτροπιάζει από το 74 και μετά και καταστράφηκε παντελώς από το 81 και μετά. Επικράτησε ένας παράλογος κρατισμός σοβιετικού τύπου όπου το Δημόσιο ήταν παρόν σε οποιαδήποτε οικονομική λειτουργία. Πρώτον ήταν ο μεγαλύτερος εργοδότης αφού απασχολούσε τον υψηλότερο αριθμό δημοσίων υπαλλήλων ανά κάτοικο στην Ευρώπη. Δεύτερον λειτουργούσε ως επιχειρηματίας ασκώντας διοίκηση σε κρατικές εταιρείες κοινής ωφελείας αλλά και κρατικές ΑΕ καθαρά επιχειρηματικού και κερδοσκοπικού χαρακτήρα. Τρίτον αναλάμβανε τα χρέη προβληματικών ιδιωτικών εταιρειών και συνέχιζε τη λειτουργία τους αναλαμβάνοντας και τη μισθοδοσία των υπαλλήλων τους. Τέταρτον δόμησε ακόμα και τον ιδιωτικό τομέα της χώρας γύρω από το Δημόσιο. Όλοι οι μεγάλοι επιχειρηματικοί κολοσσοί της χώρας (Ιντρακομ, Ακτωρ, Διεθνής Τεχνική κλπ.) έγιναν κολοσσοί όχι γιατί δραστηριοποιούνταν στην ελληνική και διεθνή αγορά αλλά γιατί έκαναν δουλειές με το δημόσιο είτε ως προμηθευτές είτε ως εργολάβοι. Πέμπτον η διαφθορά, η διαπλοκή και η γραφειοκρατία στο Δημόσιο ως ελληνικά φαινόμενα δημιούργησαν μια ολόκληρη παραοικονομία που οδήγησε σε στρεβλώσεις. Όλες αυτές οι κρατικές υποχρεώσεις ήταν αδύνατο να καλυφθούν από τον διαρκώς ελλειματικό προυπολογισμό με αποτέλεσμα να υπάρχει διαρκής εξωτερικός δανεισμός για να ισοσκελιστεί. Τα νέα χρέη όμως προστίθεντο στα παλιά χρέη με αποτέλεσμα να φτάσουμε σήμερα στο τέρας του δημοσίου χρέους στο 150% του ΑΕΠ. Και επειδή ήμαστε ο πιο αδύναμος κρίκος του συστήματος με την κρίση του 2008 οι αγορές έκλεισαν πρώτα για εμάς. Τόσο απλά. Οτιδήποτε έχει να κάνει με απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων, μείωση μισθοδοσίας δμοσίων υπαλλήλων, περιορισμό παράλογων επιδομάτων, ιδιωτικοποιήσεις και αποσύνδεση της ελληνικής επιχειρηματικότητας από δουλειές με το δημόσιο είναι στη σωστή κατεύθυνση και θα μας επιτρέψει να δημιουργήσουμε επιτέλους μια κανονική οικονομία.
