Γιατί;;;;
Γιατί άλλα έλεγε ο Σαμαράς στις 15/5/1997 στα ΝΕΑ:
«Είναι εξωφρενικό, ο κ. Καραμανλής να εμφανίζεται σήμερα, από τη μια μεριά, άκαμπτος υπερασπιστής του ονόματος και, από την άλλη, τιμητής του τότε υπουργού των Εξωτερικών, που με συνέπεια ακολουθούσε τη γραμμή αυτή. Και είναι εξίσου εξωφρενικό, ο κ. Καραμανλής να ευλογεί την πολιτική της ανυποχώρητης στάσης που αποφάσισε το Συμβούλιο Αρχηγών, απαιτώντας ταυτόχρονα [ο Κωνσνταντίνος Καραμανλής] την απομάκρυνση Σαμαρά, που ήταν ο αρχιτέκτων της πολιτικής αυτής»
«Είναι, επομένως, φανερό, ότι ο τότε πρόεδρος της Δημοκρατίας δεν ξέφυγε από τη συμπεριφορά των υπολοίπων ηγετών. Δηλαδή να εμφανίζεται στο λαό –για τον φόβο της Ιστορίας– ανυποχώρητος στο όνομα, αλλά στην ουσία να μην πιστεύει εξίσου ανυποχώρητα όσα τάχα υπερασπιζόταν. Χρωστάει, λοιπόν, έναντι της ιστορικής αλήθειας μιαν απάντηση ο κ. Καραμανλής: Αν δεν πίστεψε ποτέ την απόφαση του Συμβουλίου Αρχηγών, τότε γιατί την υιοθέτησε προς τα έξω και μάλιστα μέχρι δακρύων; Αν, όμως, την πίστεψε πραγματικά, τότε γιατί συνέβαλε αποφασιστικά στην αποπομπή Σαμαρά;».
Και με προσωπική επίθεση στον Μολυβιάτη:
«Θέλω, όμως, να σταθώ στον άνθρωπο του έντονου παρασκηνίου, τον κ. Μολυβιάτη. Ούτε δευτερόλεπτο δεν τον εμπιστεύτηκα. Και ιδού γιατί: Στη σύσκεψη της 6ης Μαρτίου, όταν εντελώς ξαφνικά οι κ.κ. Μητσοτάκης και Μολυβιάτης αποφασίζουν την αλλαγή πορείας, υπονομεύοντας τη χαραχθείσα αδιαπραγμάτευτη εθνική θέση και τους “τρεις όρους” της Ευρώπης, ο κ. Μολυβιάτης, συνεπικουρούμενος από τον κ. Τζούνη, πλειοδοτεί υπέρ του συμβιβασμού με τη θεωρία του για την ανάγκη “δεύτερης γραμμής άμυνας”. Έμεινα κατάπληκτος γιατί δεν μπορούσα να πιστέψω ότι ενεργούσε έτσι χωρίς την έγκριση του κ. Κ. Καραμανλή. Επεδίωξα συνάντηση με τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, όπου αποφάσισα να του παραδώσω και την πρώτη μου επιστολή. Αυτή πραγματοποιήθηκε στις 13 Μαρτίου. Συνάντησα τότε έναν Κ. Καραμανλή ευδιάθετο. Εγώ, αντίθετα, ανέμενα να μου πει κάτι για τα περί “δεύτερης γραμμής άμυνας”, που είχε αναφέρει ο κ. Μολυβιάτης στη μοιραία εκείνη συνάντηση της 6ης Μαρτίου. Ούτε λέξη από τον Κ. Καραμανλή. Προβληματίστηκα έντονα. Δύο τα ενδεχόμενα: Ή ο Καραμανλής δεν γνώριζε τίποτα ή γνώριζε και το απέκρυπτε από εμένα, παίζοντας το γνωστό διπρόσωπο παιχνίδι της πολιτικής. Παρουσία του κ. Μολυβιάτη, φεύγοντας, παρέδωσα στον τότε Πρόεδρο την πρώτη μου επιστολή. Το μεσημέρι χτύπησε το τηλέφωνό μου στο υπουργείο Εξωτερικών. Ήταν ο κ. Μολυβιάτης. Νευρικός και αναστατωμένος. Με παρακάλεσε να απαλείψω την παράγραφο, στην οποία ανέφερα τον ίδιο και τις θέσεις που εκείνος ανέπτυξε. Του το απέκλεισα κατηγορηματικά...».
Εξαιρετικά διπρόσωπος ο Κος Σαμαράς.