ΔΙΑΛΥΣΗ ΕΥΡΩΖΩΝΗΣ, Συμφωνείτε ή διαφωνείτε; Συντάξτε την άποψή σας...

[kostas8000]

https://analyst.gr/2017/12/11/i-kolasi-ton-vrixelon/

Η κόλαση των Βρυξελών


Είτε το παραδέχονται τώρα είτε όχι οι πολιτικοί, η πόλη βιώνει αναταραχές και λεηλασίες από ξένους μετανάστες ανά τακτά χρονικά διαστήματα, παρά το ότι υπάρχει έντονη στρατιωτική παρουσία στους δρόμους της.


Άποψη

Ακούμε συνέχεια για την Ελλάδα, για τις ταραχές στα Εξάρχεια και για το ρατσισμό των Ελλήνων επειδή εξανίστανται για την εισβολή μεταναστών στη χρεοκοπημένη χώρα τους που είναι βυθισμένη στην ύφεση και στην ανεργία, ενώ την εγκαταλείπουν μαζικά οι νέοι της λόγω του ότι δεν μπορούν πια να επιβιώσουν. Δεν ακούμε όμως σχεδόν τίποτα για τις Βρυξέλες, η οποία έχει μετατραπεί σε κόλαση από τη μαζική μετανάστευση.
Όταν δε το είπε ο πρόεδρος Trump το 2016, οι Ευρωπαίοι και οι Βέλγοι πολιτικοί διαμαρτυρήθηκαν έντονα, ισχυριζόμενοι πως είχε το θράσος να κατηγορεί άδικα την πρωτεύουσα της ΕΕ, την πεμπτουσία του μεταμοντέρνου κόσμου και την εκκολαπτόμενη ηγέτιδα του νέου πολιτισμού του πλανήτη! Ανέφεραν βέβαια πως η αφομοίωση των μεταναστών δεν είναι εύκολη υπόθεση και πως είναι λογικό να υπάρχουν πιέσεις και «τριβές» κάποιες στιγμές, αλλά δεν πρόκειται να προκληθεί το χάος και η αναρχία που προέβλεπε.
Εν τούτοις, ελάχιστο χρονικό διάστημα μετά τη δήλωση του Αμερικανού, οι Βρυξέλες βίωσαν μία ισλαμική τρομοκρατική επίθεση με 32 νεκρούς και 340 τραυματίες. Η επίθεση αυτή ήταν η κορυφή του τερατώδους παγόβουνου που έχει δημιουργηθεί στην πόλη και στη χώρα, ενώ τον περασμένο μήνα διαπιστώθηκαν τρεις μεγάλες εστίες ταραχών και λεηλασιών, τις οποίες δεν συναντά κανείς πουθενά αλλού (εκτός ίσως από τη Σουηδία).

Η πρώτη ήταν ο «εορτασμός» για την πρόκριση της μαροκινής ομάδας στο Παγκόσμιο Κύπελλο ποδοσφαίρου (εικόνα), όπου σχεδόν 500 «νέοι» ξένης καταγωγής λεηλάτησαν δεκάδες καταστήματα στο ιστορικό κέντρο των Βρυξελών, κατέστρεψαν λεωφόρους και τραυμάτισαν 22 αστυνομικούς (βίντεο).
Τρεις ημέρες αργότερα, όταν ένας αστέρας της ραπ μουσικής οργάνωσε μία γιορτή στο κέντρο της πόλης, καταστράφηκαν ξανά καταστήματα και οι Βέλγοι πολίτες δέχθηκαν ακόμη μία φορά επιθέσεις. Οι ταραχές μεταδόθηκαν κυρίως από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και λιγότερο από τα καθεστωτικά ΜΜΕ που ελέγχονται με επιδοτήσεις από τους πολιτικούς που επιμένουν να κρύβουν τα πραγματικά γεγονότα (πηγή). Τέλος στις 25 Νοεμβρίου, όπου επετράπη από τις σοσιαλιστικές αρχές των Βρυξελών μία διαδήλωση εναντίον της δουλείας στη Λιβύη, καταστράφηκαν ξανά καταστήματα, πυρπολήθηκαν αυτοκίνητα και συνελήφθηκαν πάνω από 70 άτομα (πηγή: D. Godefridi).
Είτε το παραδέχονται τώρα είτε όχι οι πολιτικοί των Βρυξελών, η πόλη βιώνει αναταραχές και λεηλασίες από ξένους μετανάστες ανά τακτά χρονικά διαστήματα, παρά το ότι υπάρχει έντονη στρατιωτική παρουσία στους δρόμους της. Εάν αναρωτηθεί δε κανείς γιατί οι στρατιώτες δεν μπορούν να επιβάλλουν την τάξη, η απάντηση είναι πολύ απλή: επειδή κάτι τέτοιο δεν είναι εντός των αρμοδιοτήτων τους, ενώ κινδυνεύουν να τιμωρηθούν ποινικά εάν βλάψουν κάποιον, καθώς επίσης να αντιμετωπίσουν την οργή των ΜΜΕ.
Συνεχίζοντας, μετά τις δύο πρώτες αναταραχές η βελγική κρατική τηλεόραση διοργάνωσε μία συζήτηση με πολιτικούς και ειδικούς της πόλης για το συγκεκριμένο θέμα. Μεταξύ των συμμετεχόντων ήταν ο κ. A. Destexhe από το κεντροδεξιό κόμμα του πρωθυπουργού του Βελγίου, ο οποίος ανέφερε ότι, τα γεγονότα έχουν σχέση με τη μη «ένταξη» πολλών ξένων στις Βρυξέλες και με τη μαζική μετανάστευση των τελευταίων δεκαετιών.
Αμέσως μετά δέχθηκε την έντονη φραστική επίθεση του συντονιστή της τηλεοπτικής εκπομπής, ο οποίος του φώναξε πως η μετανάστευση δεν είναι το θέμα και το αντικείμενο της συζήτησης, οπότε έπρεπε να σταματήσει (πηγή). Ακολούθησε μία νέα κυρία, η οποία ισχυρίσθηκε πως το πρόβλημα ήταν το ότι οι γυναίκες που φορούν το ισλαμικό πέπλο δεν αισθάνονται ευπρόσδεκτες στις Βρυξέλες! Όταν τελείωσε δε την παρέμβαση της, το κοινό κλήθηκε να χειροκροτήσει για να δηλώσει τη συμφωνία του!
Είναι πάντως σκόπιμο να γνωρίζει κανείς εδώ πως η ανεργία στις Βρυξέλες τοποθετείται στο 16,9% (πηγή), ότι το 90% αυτών που λαμβάνουν κοινωνικά επιδόματα έχουν ξένες καταβολές (πηγή), πως οι φόροι είναι μεταξύ των υψηλοτέρων στον πλανήτη και ότι, παρά τους υψηλούς φόρους, τα δημόσια ταμεία είναι ελλειμματικά.
Επίσης πως δεν υπάρχουν μόνο στο Molenbeek, στο γκέτο των Βρυξελών και στην τζιχάντ πρωτεύουσα της Ευρώπης οι πιο επικίνδυνοι ισλαμιστές τρομοκράτες της Δύσης, αλλά σε πολλές άλλες πόλεις. Τέλος, πως δεν πρόκειται να αλλάξει τίποτα στην πόλη, ούτε στα άλλα κράτη, εάν οι απλοί πολίτες δεν το επιβάλλουν, αφού η παγκόσμια ελίτ σχεδιάζει να μεταβάλλει πάση θυσία την Ευρώπη σε μία πολυπολιτισμική περιοχή. Ο στόχος της είναι  να ελέγχονται καλύτερα οι κοινωνίες και να εργάζονται οι άνθρωποι με μισθούς πείνας, οπότε να απολαμβάνει η ίδια πολύ μεγαλύτερα προνόμια.

 

[geoMan]

Η Αγγλία χωρίς τη βοήθεια ΗΠΑ,Καναδά και γενικά Κοινοπολιτείας δεν την παίζει τη Γερμανία στα ίσα.Και με αυτούς πάλι θα χάσει σε οικονομικό πόλεμο χωρίς τη συμμαχία Ρωσίας,Κίνας.
Δεν παίζει γενικά να κερδίσουν οι Αγγλος άμεσα εκτός αν μιλάμε για πόλεμο φθοράς άνω της εικοσαετίας.

είναι και η ανερχομενη ινδια που λογικα θα στηριξει αγγλια 

 

[kostas8000]

 

[tramountana]

 

[kostas8000]

https://analyst.gr/2017/12/13/i-pempti-elliniki-falagga/

Η πέμπτη ελληνική φάλαγγα


Το θέμα μας δεν είναι ούτε οι ενδεχόμενες παραποιήσεις εκ μέρους της ΕΛΣΤΑΤ, ούτε οι γερμανικές αποζημιώσεις – αλλά ο γενιτσαρισμός και η ανόητη ή «διατεταγμένη» συμπεριφορά ορισμένων Ελλήνων οι οποίοι, ακούσια ή εκούσια, υπονομεύουν την ίδια τους την πατρίδα.
.
Άποψη  
«Υπογράψτε αν θέλετε να σταματήσει η πολιτικά υποκινούμενη δίωξη του πρώην προέδρου της ΕΛΣΤΑΤ Ανδρέα Γεωργίου με ανυπόστατες και εξωφρενικές κατηγορίες«, γράφει η ελληνίδα πρώην στέλεχος του ΔΝΤ (πηγή) – εύλογα φυσικά, αφού υποστηρίζει το Ταμείο, χωρίς φυσικά να σημαίνει πως θα μπορούσε η στάση της να χαρακτηρισθεί ως «γενιτσαρισμός», αφού δεν είναι σαφείς οι αιτίες. Γνωρίζοντας όμως πως η παραποίηση των στατιστικών μίας χώρας είναι η πάγια μέθοδος του ΔΝΤ όταν καλείται να τη «βοηθήσει», από το οποίο έπαιρνε επίσης μισθό ο τότε επικεφαλής της ΕΛΣΤΑΤ εάν δεν κάνουμε λάθος, δεν είναι εύκολο να πεισθούμε από την παραπάνω κυρία – πόσο μάλλον όταν πολλοί άλλα στελέχη της ΕΛΣΤΑΤ έχουν πιστοποιήσει επίσημα το έγκλημα, όπως η κυρία Γεωργαντά.
Εκτός αυτού έχουμε δημοσιεύσει ήδη ένα μέρος της επιστολής ενός στελέχους του ΔΝΤ, του κ. Budhoo (πηγή) – ο οποίος παραιτήθηκε μετά από 12 χρόνια υπηρεσίας, επιθυμώντας όπως ο ίδιος δήλωσε να ξεπλύνει τα χέρια του από τα εγκλήματα, στα οποία τον είχε υποχρεώσει το Ταμείο. Εν προκειμένω έγραψε τα εξής:
«Το ΔΝΤ χρησιμοποιεί τις στατιστικές ως φονικά όπλα. Ως υπάλληλος του είχα αναμιχθεί σε εσκεμμένα «στατιστικά σφάλματα», προκειμένου να διογκωθούν τα αριθμητικά στοιχεία στις εκθέσεις του για το πλούσιο σε πετρέλαιο Τρινιντάντ και Τομπάγκο, έτσι ώστε η χώρα να δείχνει πολύ λιγότερο σταθερή από όσο ήταν στην πραγματικότητα. Το ΔΝΤ διόγκωσε τα στατιστικά στοιχεία για το εργατικό κόστος, με αποτέλεσμα η παραγωγικότητα να φαίνεται χαμηλή. Σε μία άλλη περίπτωση, το ΔΝΤ επινόησε κυριολεκτικά από το πουθενά ένα τεράστιο απλήρωτο κρατικό χρέος.
Οι παρατυπίες αυτές ήταν εσκεμμένες και δεν οφείλονταν σε επιπόλαιους μαθηματικούς υπολογισμούς (όπως θέλει να μας πείσει σήμερα το ΔΝΤ με τους λάθος πολλαπλασιαστές) – ενώ αντιμετωπίσθηκαν ως αδιαμφισβήτητα δεδομένα από τις χρηματοπιστωτικές αγορές, οι οποίες έκριναν την οικονομία της χώρας ως επισφαλή και σταμάτησαν να την χρηματοδοτούν. Έτσι τα οικονομικά της προβλήματα πήραν γρήγορα ολέθριες διαστάσεις, οπότε υποχρεώθηκε να ικετεύσει το ΔΝΤ για να τη διασώσει.
Αμέσως μετά το Ταμείο απαίτησε να γίνει αποδεκτό ως αντάλλαγμα το θανατηφόρο φάρμακο του: απολύσεις, περικοπές μισθών κοκ. Η διαδικασία περιγράφεται ως μία εσκεμμένη διακοπή της οικονομικής ζωής μίας χώρας μέσω τεχνασμάτων – με σκοπό, αφού καταστραφεί πρώτα οικονομικά, να υποστεί στη συνέχεια  τα μέτρα φτωχοποίησης που της επιβάλλονται«.
Υπενθυμίζουμε εδώ πως μετά τη δημοσίευση της επιστολής, η κυβέρνηση του Τρινιντάντ και Τομπάγκο ανέθεσε σε δύο ανεξάρτητες επιτροπές να διερευνήσουν τις κατηγορίες – όπου διαπιστώθηκε πως ήταν απόλυτα σωστές, αφού πράγματι το ΔΝΤ είχε διογκώσει και παραποιήσει τα στοιχεία, με ολέθριες επιπτώσεις για τη χώρα. Γιατί λοιπόν να πιστέψουμε την κυρία Ξαφά και όχι όλους τους άλλους, καθώς επίσης την ιστορική εμπειρία; Απλά και μόνο επειδή υπάρχουν κάποιοι δήθεν φιλελεύθεροι Έλληνες, οι οποίοι νομίζουν πως παίρνοντας ευθύνες, υφιστάμενες και μη, έχοντας ενδεχομένως υποστεί «πλύση εγκεφάλου» ή εκπληρώνοντας μία έμμισθη αποστολή που τους έχει ανατεθεί, θέλουν να μας πείσουν πως προσφέρουν καλές υπηρεσίες στη χώρα τους;
Προφανώς ως ώριμοι Πολίτες πρέπει να παίρνουμε τις ευθύνες που μας αναλογούν – αλλά όχι αυτές που θέλουν να μας επιβάλλουν. Κανένας λογικός Έλληνας δεν αρνείται τις ευθύνες του για τα προβλήματα που είχε η χώρα πριν την κυβέρνηση του 2009 – όχι όμως από εκείνη τη στιγμή και μετά που ανέλαβε απολυταρχικά την εξουσία η Τρόικα, εκβιάζοντας μας με τις δόσεις και με τις αξιολογήσεις, καθώς επίσης δρομολογώντας το εκ προμελέτης έγκλημα των μνημονίων, το οποίο μας έχει οδηγήσει στο σημερινή απίστευτη καταστροφή.

Όσον αφορά γενικότερα τις δημοκρατικές μας ευθύνες ως Έλληνες Πολίτες για τις κυβερνήσεις που εκλέγαμε, ασφαλώς δεν έχουμε πραγματική Δημοκρατία, αφού ποτέ δεν λαμβάνουμε εμείς οι ίδιοι τις αποφάσεις για το μέλλον μας – αντίθετα, καλούμαστε κάθε τέσσερα χρόνια να επιλέξουμε μία κυβέρνηση που δεν τηρεί ποτέ τα υπεσχημένα, διαλέγοντας μεταξύ αυτών που διαφημίζονται από τα διατεταγμένα ΜΜΕ, σαν να πρόκειται για καταναλωτικά προϊόντα.
Οι γερμανικές επανορθώσεις
Περαιτέρω, κάτι ανάλογο ισχύει με το θέμα των γερμανικών επανορθώσεων, με την έννοια πως ξανά ορισμένοι δήθεν φιλελεύθεροι «Έλληνες» τάσσονται με το μέρος των αντιθέτων απόψεων – θέλοντας επίσης να μας πείσουν πως πρόκειται για ανυπόστατες απαιτήσεις ενός λαού που δεν θέλει να παίρνει τις ευθύνες του. Την ίδια στιγμή όμως μία γερμανική εφημερίδα (πηγή) αναφέρεται στο θέμα, ξεκινώντας από την άποψη που επικρατεί στη χώρα της, όσον αφορά την πολιτική συζήτηση σχετικά με την ανάγκη διαγραφής χρέους της Ελλάδας – σύμφωνα με την οποία δήθεν οι έντιμοι Γερμανοί αντιπαραθέτονται με μη σοβαρούς Έλληνες, ή οι υγιείς επιχειρηματίες με απατεώνες εμπόρους!
Η εφημερίδα αναλύει το βιβλίο δύο σοβαρών γερμανών επιστημόνων, των κ. K.H. Roth και H. Ruebner, οι οποίοι στο πρώτο μέρος του αναφέρουν πως όταν ο γερμανικός στρατός έφυγε από την Ελλάδα τον Οκτώβρη του 1944 μετά από κατοχή 3,5 ετών, άφησε κυριολεκτικά πίσω του «καμένη γη» – αφού η οικονομία, το νόμισμα και οι υποδομές είχαν καταστραφεί εντελώς (σήμερα ευτυχώς έχουν καταστρέψει μόνο την Οικονομία). Ακόμη χειρότερα, οι συνθήκες υγείας του εναπομείναντος πληθυσμού ήταν σε άθλια κατάσταση – ενώ έως το τέλος του πολέμου πέθαναν 140.000 Έλληνες από ασιτία (κάτι που ευρίσκεται σε εξέλιξη ξανά σήμερα). Τέλος, οι γερμανικές δυνάμεις κατοχής καλλιέργησαν το έδαφος για τον εμφύλιο πόλεμο που ακολούθησε – ο οποίος ξεκίνησε μετά την απελευθέρωση και ήταν εξαιρετικά αιματηρός.
Πάντοτε κατά τους δύο γερμανούς επιστήμονες, στη σύσκεψη του Παρισιού το 1946 η ελληνική κυβέρνηση παρουσίασε έναν ισολογισμό των ζημιών, ύψους 7,2 δις $ – από τα οποία στο τέλος της υποσχέθηκαν μόλις 25 εκ. $. Η συμμαχία των Η.Π.Α. με τα κέντρα εξουσίας της δυτικής γερμανικής ελίτ, οδήγησε στη για δεκαετίες συστηματική αδιαφορία απέναντι στις ελληνικές απαιτήσεις – οι οποίες τεκμηριώνονται από επίσημα γερμανικά έγγραφα που δεν αμφισβητούνται από κανέναν. Για πολλά χρόνια δε οι ελληνικές κυβερνήσεις είχαν μία ειδική σχέση με τη Γερμανία, η οποία όμως βασιζόταν σε ασύμμετρες σχέσεις ισχύος – με αποτέλεσμα η Ελλάδα να έχει λάβει μόλις 115 εκ. μάρκα το 1960.
Τέλος, οι επιστήμονες αναφέρονται στη «συμφωνία 2+4» του 1990, όπου ο τότε καγκελάριος πέτυχε την ένωση της Γερμανίας, χωρίς η χώρα να πληρώσει τις πολεμικές επανορθώσεις ως όφειλε – με τη βοήθεια φυσικά των Η.Π.Α. και εις βάρος των αδύναμων κρατών. Σύμφωνα δε με τον κ. K.H. Roth, το συνολικό ποσόν των γερμανικών επανορθώσεων είναι 5,9 τρις $, εκ των οποίων έχουν πληρωθεί τα 1,22 τρις $ – ενώ η Γερμανία οφείλει στην Ελλάδα 185 δις €, από τα οποία δεν έχει πληρωθεί ούτε το 1%. Φυσικά η κυβέρνηση της το αρνείται – ενώ διαθέτει στην έμμισθη υπηρεσία της αρκετούς Έλληνες (λόμπι) που τη στηρίζουν, με εμφανίσεις τους στα ελληνικά ΜΜΕ.
Επίλογος  
Το θέμα μας δεν είναι ούτε οι ενδεχόμενες παραποιήσεις εκ μέρους της ΕΛΣΤΑΤ, ούτε οι γερμανικές αποζημιώσεις – αλλά ο γενιτσαρισμός και η ανόητη ή «διατεταγμένη» συμπεριφορά ορισμένων Ελλήνων. Αυτών που, ακούσια ή εκούσια, υπονομεύουν την ίδια τους την πατρίδα, επηρεάζοντας δυστυχώς αρκετούς άλλους δήθεν φιλελεύθερους, έντιμους και υπεύθυνους Πολίτες – καθώς επίσης δημιουργώντας συναισθήματα ενοχής σε ολόκληρο σχεδόν τον πληθυσμό, με αποτέλεσμα να μη διαμαρτύρεται και να μην επαναστατεί.
Οι άνθρωποι αυτοί αποτελούν «όνειδος» για την Ελλάδα, μία πέμπτη φάλαγγα των πάσης φύσεως εχθρών της, προκαλώντας της πολύ μεγαλύτερες ζημίες, από οποιονδήποτε άλλο – οπότε πρέπει να καταλάβουν τι κάνουν και να σταματήσουν αμέσως, εάν δεν ανήκουν βέβαια σε αυτούς που χρηματίζονται εκτελώντας συνειδητά την αποστολή που τους έχουν αναθέσει οι ξένοι.
Ολοκληρώνοντας, πρέπει επιτέλους να καταλάβουμε πως απέναντι σε όλους τους ξένους οφείλουμε να είμαστε όλοι Έλληνες, ειδικά τα ΜΜΕ και οι προβεβλημένοι Πολίτες – υποστηρίζοντας την πατρίδα μας που είναι το σπίτι μας, ακόμη και όταν κάνουμε λάθη εμείς ή οι όποιες κυβερνήσεις μας. Επίσης κατανοώντας πως όλοι οι άλλοι κάνουν το ίδιο – όπως διαπιστώνεται από τη χώρα που δεν έχει ιστορία, αλλά ποινικό μητρώο: από τη Γερμανία. Αυτό δεν σημαίνει πως δεν οφείλουμε να διορθώνουμε τα λάθη μας ή ότι δεν πρέπει να αναλαμβάνουμε τις ευθύνες μας – αλλά πως αφορά εμάς και κανέναν άλλο, ενώ είναι ανόητο να πιστεύουμε πως μόνο εμείς κάνουμε σφάλματα στον πλανήτη.

 

[kostas8000]

http://www.huffingtonpost.gr/entry/...en-archaia-ellada_gr_5a2ea0f0e4b0d7c3f26224d5

Η οικονομική επιστήμη στην αρχαία Ελλάδα


Όπως και κάθε άλλο επίτευγμα της ανθρώπινης διανόησης, έτσι και τα οικονομικά έχουν τις ρίζες τους στην αρχαία Ελλάδα. Οι αρχαίοι Έλληνες ήταν οι πρώτοι που ασχολήθηκαν εκτενώς με την «οἰκονομία» ( = «οἶκος» + «νέμομαι»),  που σημαίνει διαχείριση της οικίας, με την τελευταία, βεβαίως, να αποτελεί μια μικρογραφία της εθνικής και της διεθνούς οικονομίας. Τέσσερις κυρίως αρχαίοι Έλληνες συγγραφείς έστρεψαν τους φιλοσοφικούς στοχασμούς τους στην εξέταση διαφόρων πτυχών της οικονομικής σκέψης: ο Σωκράτης, οι μαθητές του Ξενοφών και Πλάτων, και ο Αριστοτέλης.

Ο Σωκράτης (470/469 – 399 π.Χ.) συζητώντας με τον Αθηναίο Κριτόβουλο, γιο του Κρίτωνος (όπως ο διάλογος διασώθηκε στον «Οἰκονομικό» του Ξενοφώντος), ανέλυσε θέματα οικιακής οικονομίας και διαχείρισης της αγροτικής περιουσίας. Πιο συγκεκριμένα, ο Σωκράτης τονίζει τη σημασία της χρησιμότητάς των αγαθών: για να είναι χρήσιμο ένα αγαθό για τον άνθρωπο, πρέπει αυτός να γνωρίζει πώς να το χρησιμοποιεί. Ακόμα, ένα αγαθό το οποίο δεν είναι χρήσιμο για έναν άνθρωπο, μπορεί να αποκτήσει χρησιμότητα εφ’ όσον μπορεί να πουληθεί και με το προϊόν της πωλήσεως να αγορασθεί κάποιο άλλο χρήσιμο αγαθό. Βλέπουμε, λοιπόν, ότι ο Σωκράτης καταδικάζει την υπερβολική συσσώρευση πλούτου που δεν μπορεί να καταναλωθεί και συνεπώς δεν αποδίδει χρησιμότητα στον κάτοχό του.

Ο Ξενοφών (435-354 π.Χ.) ασχολείται με οικονομικά θέματα σε δύο κυρίως έργα του, στους «Πόρους» (ή «Περί Προσόδων») και ευκαιριακά στην «Κύρου Παιδεία». Οι «Πόροι» αναφέρονται σε δημοσιονομικά θέματα των Αθηναίων και υποδεικνύουν διάφορα μέτρα με τα οποία οι τελευταίοι θα μπορούσαν να αναπληρώσουν την απώλεια δημόσιων εσόδων, από την άρνηση των συμμάχων τους να τους καταβάλλουν φόρους, μέσω της αξιοποίησης ίδιων πόρων. Τέτοια μέτρα είναι η εκμετάλλευση του ορυκτού πλούτου της Αττικής, η ανάπτυξη του λιμανιού του Πειραιά και η ισοτέλεια (δηλαδή η φορολογική ισότητα μεταξύ Αθηναίων και μετοίκων). Ακόμα ο Ξενοφών, στο ίδιο έργο, αναλύει την έννοια του χρήματος βλέποντας ότι η αύξηση της ποσότητας του κυκλοφορούντος αργύρου θα οδηγήσει σε αύξηση της προσφοράς των αγαθών και επομένως σε μείωση της αξίας τους. Δεν πιστεύει όμως ότι θα μειωθεί και η αξία του αργύρου, διότι θεωρεί ότι δεν μπορεί να υπάρξει κορεσμός στη ζήτησή του. Τέλος στην «Κύρου Παιδεία» ο Ξενοφών δίνει περιγραφή του καταμερισμού των έργων, της κατανομής δηλαδή των διαφόρων εργασιών μεταξύ των ανθρώπων, τονίζοντας ότι αναπτύσσεται ανάλογα με το μέγεθος της πόλεως. Δηλαδή, στις μεγάλες πόλεις είναι πλήρως αναπτυγμένος ενώ στις μικρές μόλις που υπάρχει.

Ο Πλάτων (428-347π.Χ.) αναπτύσσει τις ιδέες του περί οικονομίας κυρίως στα έργα του «Πολιτεία» και «Νόμοι». Οι ιδέες αυτές αναφέρονται κυρίως σε δύο θέματα, τον καταμερισμό των έργων και το ρόλο του χρήματος. Σχετικά με τον πρώτο, ο Πλάτων πιστεύει ότι πηγάζει από το γεγονός ότι διάφοροι άνθρωποι έχουν διαφορετικές ικανότητες, τις οποίες μπορούν σημαντικά να βελτιώσουν με την εξειδίκευσή τους. Ο δε καταμερισμός των έργων οδηγεί στην ανάγκη ανταλλαγής αγαθών, τα οποία παράγονται από τους εξειδικευμένους παραγωγούς. Συνεπώς κατά τον Πλάτωνα, η ανταλλαγή των αγαθών είναι απόρροια του καταμερισμού των έργων εν αντιθέσει με την άποψη του πατέρα των σύγχρονων οικονομικών, Adam Smith (1723-1790), που υποστήριζε ότι είναι η ανάγκη της ανταλλαγής αυτή που οδηγεί στον καταμερισμό των έργων. Σχετικά με το ρόλο του χρήματος, ο Πλάτων υποστηρίζει ότι για τη διευκόλυνση των ανταλλαγών πρέπει να κυκλοφορεί στην πόλη χρήμα με τη μορφή νομίσματος, ως συμβόλου της αξίας των ανταλλασσόμενων πραγμάτων, εισάγοντας έτσι στα οικονομικά την έννοια του παραστατικού χρήματος (Money Fiat), που χρησιμοποιούμε σήμερα.
Ο σημαντικότερος, όμως, μεταξύ των αρχαίων Ελλήνων συγγραφέων που ασχολήθηκαν με την ανάπτυξη της οικονομικής σκέψης είναι ο Αριστοτέλης (384-322 π.Χ.). Ήταν ο πρώτος που συστηματικά (επιστημονικά θα λέγαμε σήμερα) προχώρησε στην ανάλυση οικονομικών φαινομένων σε πληθώρα πραγματειών του, όπως τα «Ηθικά Νικομάχεια», «Ηθικά», «Πολιτικά», κ.α.. Ο Αριστοτέλης διακρίνει την οικονομική δραστηριότητα στην «Οἰκονομική» που αφορά τη διαχείριση του οίκου και στη «Χρηματιστική» που καλύπτει όλες τις άλλες οικονομικές ασχολίες που έχουν σκοπό την απόκτηση χρηματικού πλούτου. Θα μπορούσαμε να χωρίσουμε, πρόχειρα, το οικονομικά θέματα με τα οποία ασχολήθηκε ο Αριστοτέλης σε τρεις θεματικές ενότητες: α)αξία και ανταλλαγή των αγαθών,β)απόκτηση αγαθών και ατομική ιδιοκτησία και γ)χρήμα και τόκος.
Σχετικά με την αξία των αγαθών, ο Αριστοτέλης την διακρίνει σε αξία χρήσεως που υποδηλώνει την άμεση χρησιμοποίησή του αγαθού προς ικανοποίηση μιας ανάγκης, και σε ανταλλακτική, όταν το αγαθό ανταλλάσσεται. Ωστόσο, όταν συζητά τις προϋποθέσεις με τις οποίες μία ανταλλαγή αγαθών μπορεί να θεωρηθεί ως «δικαία», υποκαθιστά τη χρησιμότητα με την ποσότητα και ποιότητα της εργασίας που δαπανήθηκε για την παραγωγή καθενός από τα ανταλλασσόμενα αγαθά, ως καθοριστικό παράγοντα της αξίας. Έτσι ο Αριστοτέλης γίνεται πρόδρομος της θεωρίας της αξίας των κλασσικών οικονομολόγων σύμφωνα με την οποία πηγή της αξίας είναι η εργασία. Σχετικά με τον τρόπο απόκτησης των αγαθών, ο Αριστοτέλης τον διακρίνει σε «φυσικό» (και άρα ηθικώς αποδεκτό) δηλαδή διά μέσου της οικονομίας του οίκου προς ικανοποίηση των αναγκών του και μάλιστα δια μέσου της πρωτογενούς παραγωγής ή δια μέσου της ανταλλαγής αγαθών που παράγονται από τον οίκο, και σε «μη φυσικό» (και ηθικώς καταδικαστέο) δια μέσου των λεγομένων «χρηματιστικών» ασχολιών, δηλαδή της κερδοσκοπίας, του εμπορίου, του έντοκου δανείου και του μονοπωλίου που έχουν σκοπό τη συσσώρευση χρήματος και τον πλουτισμό.
Επίσης, ο Αριστοτέλης τάσσεται υπέρ της ατομικής ιδιοκτησίας και εναντίον των ιδεών του Πλάτωνος περί κοινοκτημοσύνης, διότι τα άτομα προσέχουν καλύτερα την ατομική τους περιουσία παρά την κοινοτική και διότι οι διενέξεις των ατόμων σε καθεστώς κοινοκτημοσύνης θα ήταν συχνότερες. Τέλος, ο Αριστοτέλης διακρίνει και πάλι τη χρησιμοποίηση του χρήματος σε «φυσική», δηλαδή ως μέτρου της ανταλλακτικής αξίας και ως γενικού ανταλλακτικού μέσου και σε «μη φυσική», δηλαδή τη χρησιμοποίησή του για συσσώρευση, αποθησαυρισμό ή έντοκο δανεισμό.
Όπως βλέπουμε, η συνεισφορά των αρχαίων Ελλήνων στην ανάπτυξη της οικονομικής σκέψης είναι αδιαμφισβήτητη. Ακόμη και σήμερα μας εκπλήσσει η πρωτοπορία και η διορατικότητα της σκέψης των προγόνων μας. Δεν χωρά αμφιβολία στο γεγονός ότι η ενασχόληση των αρχαίων Ελλήνων με τα οικονομικά θέματα αποτέλεσε πρόδρομο της μικροοικονομικής, της μακροοικονομικής και της νομισματικής πολιτικής, αλλά και της οικονομικής επιστήμης γενικότερα.

 

[kostas8000]

https://analyst.gr/2017/12/16/vretania-i-antistrofi-metrisi/

Βρετανία, η αντίστροφη μέτρηση


Η σημασία του Λονδίνου ως παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό κέντρο στηρίζεται στις συναλλαγές με δολάρια και στο δυτικό σύστημα του χρέους, όπου η βρετανική οικονομία και η στερλίνα είναι άνευ σημασίας – γεγονός που σημαίνει ότι, τυχόν αποδυνάμωση τους λόγω του BREXIT δεν θα το επηρεάσει καθόλου.

Οι διεθνείς εξελίξεις οφείλουν να μας ενδιαφέρουν όλους, όπως επίσης η ιστορική εμπειρία, εάν θέλουμε να κάνουμε σωστές προβλέψεις για το μέλλον – εκμεταλλευόμενοι ορθολογικά τις συνθήκες που θα δημιουργηθούν στον πλανήτη, με τον έγκαιρο μελλοντικό προγραμματισμό. Για την Ελλάδα δε έχει μεγάλο ενδιαφέρον η έξοδος της Μ. Βρετανίας από την ΕΕ, αφού θα αποτελέσει ένα σημαντικό παράδειγμα των συνεπειών της – ενώ η χώρα μας ίσως έχει απόλυτη ανάγκη μίας ανάλογης πορείας, εάν θέλει να εξέλθει ενδυναμωμένη από τη μεγαλύτερη κρίση της πρόσφατης ιστορίας της,
Εν τούτοις, όσο εύκολες και αν είναι οι οικονομικές προβλέψεις για χρεοκοπημένα κράτη που ευρίσκονται υπό την κατοχή των πιστωτών τους, έχοντας χάσει την εθνική τους κυριαρχία, τόσο δύσκολες θεωρούνται για τις ελεύθερες χώρες – ειδικά για πρώην παγκόσμιες αυτοκρατορίες σαν τη Μ. Βρετανία, όπου πρέπει να δίνει κανείς μεγάλη σημασία στις συλλογικές αποφάσεις, όπως η έξοδος από την ΕΕ, αποφεύγοντας να τις κρίνει επιδερμικά.
Στα πλαίσια αυτά, τα ερωτήματα σχετικά με το πώς θα εξελιχθεί η οικονομία της Μ. Βρετανίας μετά το BREXIT, τυχόν επιτυχία της οποίας θα ανοίξει τον ασκό του Αιόλου στην ΕΕ που πιέζεται από τη γερμανική μπότα, δεν είναι καθόλου εύκολο να απαντηθούν – αφού δεν γνωρίζουμε εάν η χώρα ευρίσκεται στο κατώφλι μίας μακροπρόθεσμης καθοδικής πορείας ή εάν θα αναγεννηθεί, ακολουθώντας το παράδειγμα εκείνων των κρατών που για να ανακτήσουν τη βιομηχανική τους ισχύ, απομονώνονται αρχικά από τον υπόλοιπο πλανήτη.
Το πόσο δύσκολες είναι οι προγνώσεις τεκμηριώνεται από αυτές του ΔΝΤ, καθώς επίσης ορισμένων άλλων βρετανικών οργανισμών, όπου προβλεπόταν το βύθισμα της χώρας σε ύφεση μετά τη θετική έκβαση του δημοψηφίσματος για την έξοδο της – κάτι που όχι μόνο δεν επιβεβαιώθηκε, αλλά συνέβη ακριβώς το αντίθετο, αφού η οικονομία αναπτύχθηκε με ισχυρό ρυθμό, ενώ το χρηματιστήριο βίωσε μία μεγάλη άνοδο. Εύλογα λοιπόν αντιλαμβάνεται κανείς πως όταν οι βραχυπρόθεσμες προβλέψεις είναι λανθασμένες, τότε οι μακροπρόθεσμες θεωρούνται αδύνατες.
Σε κάθε περίπτωση, η επιτυχία της βρετανικής οικονομίας εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από τον τρόπο, με τον οποίο η κυβέρνηση της θα εκμεταλλευθεί το ελεύθερο πεδίο που θα της παρέχει η ανεξαρτησία της από την ΕΕ – ακόμη και στο θέμα της μεταναστευτικής πολιτικής, όπου εάν λειτουργήσει σωστά θα μπορέσει να προσελκύσει εξειδικευμένο προσωπικό από τον υπόλοιπο πλανήτη, αντί τους ανειδίκευτους μετανάστες ή πρόσφυγες  οι οποίοι έχουν πλημμυρίσει τις χώρες της ΕΕ.

Σημαντικό θέμα είναι επίσης η φορολογική πολιτική που θα υιοθετηθεί η οποία, εάν είναι επαρκώς ανταγωνιστική, θα έχει ως αποτέλεσμα την εγκατάσταση νέων επιχειρήσεων – όπου υποθέτουμε πως θα δοθεί μεγάλη σημασία στη βιομηχανία, η οποία έχει συρρικνωθεί αρκετά προς όφελος της Γερμανίας. Με δεδομένο δε το ότι, τα χρέη των τραπεζών και των νοικοκυριών είναι ακόμη πολύ υψηλά (γράφημα), η πολιτική που θα ακολουθηθεί από την κεντρική της τράπεζα θα έχει ιδιαίτερη βαρύτητα.

Εκτός αυτού, το ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών της Μ. Βρετανίας είναι ελλειμματικό (γράφημα), γεγονός που σημαίνει πως η χώρα καταναλώνει επί πιστώσει περισσότερα από όσα παράγει – οπότε, εάν δεν επιτευχθεί εδώ πρόοδος, τότε θα αντιμετωπίσει μεγάλα προβλήματα σε συνδυασμό με το ιδιωτικό χρέος της, όσον αφορά το ρυθμό ανάπτυξης της.
Ανεξάρτητα όμως από τα παραπάνω οι περισσότεροι αναλυτές είναι σίγουροι σχετικά με το ότι, ο μεγάλος χαμένος του BREXIT θα είναι το χρηματοοικονομικό κέντρο του Λονδίνου – προβλέποντας πως θα πάρουν τη θέση του στην Ευρώπη άλλες πόλεις, όπως το Παρίσι, η Φρανκφούρτη ή το Λουξεμβούργο. Οι προβλέψεις αυτές στηρίζονται στις δηλώσεις των μεγάλων τραπεζών, σύμφωνα με τις οποίες θα μεταφέρουν πολλές θέσεις εργασίας στην ηπειρωτική Ευρώπη – ενώ η βασική υπόθεση είναι πως η Μ. Βρετανία στον τομέα των υπηρεσιών δεν θα έχει προνομιακή πρόσβαση στην ευρωπαϊκή εσωτερική αγορά, οπότε θα χάσει μεγάλα μερίδια της.
Η ιστορική εμπειρία
Περαιτέρω, η ιστορική εμπειρία (πηγή: F&W) δεν επιβεβαιώνει κάτι τέτοιο, με την έννοια πως μπορεί μεν το Λονδίνο να έχει απώλειες από το BREXIT, αλλά θα παραμείνει το κορυφαίο διεθνές χρηματοπιστωτικό κέντρο της Ευρώπης – αφού τα εδραιωμένα κέντρα αυτού του είδους δεν χάνουν εύκολα την κυρίαρχη θέση τους, διακρινόμενα από μία μεγάλη ανθεκτικότητα.
Ειδικότερα, στο παρελθόν η κατάρρευση ενός χρηματοπιστωτικού κέντρου ήταν το αποτέλεσμα μεγάλων καταστροφών, όπως οι πόλεμοι – λόγω των οποίων ακολουθούσαν δραματικές αλλαγές στις οικονομικές συνθήκες. Ως εκ τούτου, μπορεί μεν η έξοδος από την ΕΕ να αποτελεί ένα σημαντικό πολιτικό και οικονομικό γεγονός, αλλά ασφαλώς δεν συγκρίνεται με έναν παγκόσμιο πόλεμο ή με μία βιομηχανική επανάσταση – οπότε οι προβλέψεις αυτού του είδους είναι υπερβολικές.
Πολύ γνωστό παράδειγμα των καταστροφικών συνεπειών ενός πολέμου αποτελεί η παρακμή της Αμβέρσας, η οποία ήταν το σημαντικότερο χρηματοοικονομικό κέντρο του 16ου αιώνα. Η φλαμανδική αυτή πόλη, υπό την ηγεμονία των Ισπανών-Αψβούργων, ήταν το σπουδαιότερο λιμάνι του ευρωπαϊκού εμπορίου μπαχαρικών με τη Ασία, καθώς επίσης των εισαγωγών ζάχαρης από την Αμερική – ενώ έλεγχε όλους τους εμπορικούς δρόμους, από τη θάλασσα της Βαλτικής έως τη Μεσόγειο, φιλοξενώντας το μεγαλύτερο χρηματιστήριο της εποχής. Με απλά λόγια, η Αμβέρσα ήταν το κέντρο της παγκόσμιας οικονομίας – αφού το 40% του διεθνούς εμπορίου διεκπεραιωνόταν από το λιμάνι της, ενώ χρηματοδοτούταν από την ίδια.
Συνεχίζοντας, στα μέσα του 16ου αιώνα δεν υπήρχε τίποτα που να αιτιολογεί μία σύντομη πτώση της – κάτι που άλλαξε ραγδαία μετά τον ολλανδικό απελευθερωτικό πόλεμο, όπου το 1576 κατέλαβε και κατέστρεψε το λιμάνι της Αμβέρσας ο ισπανικός στρατός. Το ίδιο συνέβη για δεύτερη φορά δέκα χρόνια αργότερα, με αποτέλεσμα η εμπορική και οικονομική ελίτ να μετακινηθεί στον προτεσταντικό βορά – ο οποίος έδωσε τέλος τον αγώνα απελευθέρωσης του εναντίον της Ισπανίας. Έτσι το Άμστερνταμ έγινε το καινούργιο χρηματοοικονομικό και εμπορικό κέντρο της Ευρώπης – ενώ η Αμβέρσα κατέρρευσε οικονομικά.
Κάτι ανάλογο συνέβη με την αντικατάσταση του Άμστερνταμ από το Λονδίνο – όπου μετά το τέλος του εμφυλίου πολέμου άρχισε η Αγγλία να αποδυναμώνει τον ολλανδικό ανταγωνισμό με μερκαντιλιστικές πρακτικές, όπως αυτές που χρησιμοποιεί η Γερμανία σήμερα, με την πειρατεία, καθώς επίσης με ναυτικές συγκρούσεις. Έτσι στα τέλη του 17ου αιώνα πέτυχε το στόχο της, αφού η κυριαρχία των ολλανδικών πλοίων έπαψε να υφίσταται τόσο στο ευρωπαϊκό, όσο και στο διεθνές εμπόριο – οπότε ξεκίνησε η άνοδος της βρετανικής αυτοκρατορίας το 18ο αιώνα και επιταχύνθηκε το 19ο, με τη βοήθεια της βιομηχανικής επανάστασης.
Με τον ίδιο στρατιωτικό τρόπο το Βερολίνο έγινε στο δεύτερο ήμισυ του 19ου αιώνα το κυρίαρχο χρηματοοικονομικό κέντρο της Γερμανίας, διατηρώντας τη θέση του έως το δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, όπου την έχασε μετά το διαμελισμό της Γερμανίας – ενώ δεν την ανέκτησε μετά την επανένωση, κάτι που όμως θα μπορούσε να αλλάξει σύντομα.
Η άνοδος της Νέας Υόρκης οφείλεται κατ’ αναλογία στους δύο παγκοσμίους πολέμους – όπου το Λονδίνο μετά το 1918, έχοντας αποδυναμωθεί και χρεωθεί, δεν μπορούσε πλέον να διατηρήσει την κυρίαρχη θέση του. Μετά το δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο δε κατέρρευσε η βρετανική αυτοκρατορία, όταν την ίδια εποχή οι Η.Π.Α. κατάφεραν να κυριαρχήσουν οικονομικά στον πλανήτη όσο καμία άλλη χώρα στην ιστορία – οπότε η μεταφορά της χρηματοπιστωτικής δύναμης στη Νέα Υόρκη ήταν αυτονόητη.
Οφείλουμε να γνωρίζουμε εδώ πως τα διεθνή χρηματοοικονομικά κέντρα προσφέρουν όλων των ειδών τις συναλλαγές – σε αντίθεση με τα τοπικά που εξειδικεύονται σε ορισμένες μόνο, όπως για παράδειγμα η διαχείριση περιουσιακών στοιχείων εκ μέρους της Ζυρίχης, τα ασφαλιστικά προϊόντα από το Μόναχο κοκ.
Στα διεθνή όλες οι συναλλαγές συσσωρεύονται σε ένα μέρος, στο οποίο συμμετέχει ολόκληρος ο πλανήτης – όπου το Λονδίνο είναι μεν σημαντικό σήμερα για τις ευρωπαϊκές συναλλαγές, αλλά σε καμία περίπτωση κυρίαρχο. Απλά είναι συνδεδεμένο καλύτερα με τα αντίστοιχα της Νέας Υόρκης και του Χονγκ Κονγκ – τα οποία κυριαρχούν το μεν πρώτο λόγω των Η.Π.Α. και το δεύτερο εξαιτίας της Κίνας.
Εν τούτοις το Λονδίνο προσφέρει ένα ευρύ φάσμα χρηματοπιστωτικών προϊόντων και υπηρεσιών, τα οποία είναι σχεδόν ανύπαρκτα σε άλλες πόλεις. Για παράδειγμα, οι χρηματαγορές της Φρανκφούρτης και του Παρισιού είναι ασήμαντες διεθνώς – ενώ επί πλέον οι παγκόσμιες χρηματοπιστωτικές συναλλαγές στηρίζονται στο αγγλοσαξονικό δίκαιο και όχι στο ηπειρωτικό ευρωπαϊκό. Επομένως είναι απίθανο να χάσει τη θέση του λόγω του BREXIT – πόσο μάλλον αφού δεν θα στηριχθεί κάτι τέτοιο ούτε από τη Νέα Υόρκη, ούτε από το Χονγκ Κονγκ.
Πρέπει να τονισθεί επίσης πως η σημασία του Λονδίνου ως παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό κέντρο στηρίζεται στις συναλλαγές με δολάρια και στο δυτικό σύστημα του χρέους – όπου η βρετανική οικονομία και η στερλίνα είναι άνευ σημασίας. Το γεγονός αυτό σημαίνει ότι, τυχόν αποδυνάμωση της βρετανικής οικονομίας λόγω του BREXIT δεν θα το επηρεάσει καθόλου – ενώ, όπως η Αμβέρσα πριν από πέντε αιώνες, έτσι και το Λονδίνο ως χρηματοπιστωτικό κέντρο, είναι αποσυνδεδεμένο από τη χώρα του και λειτουργεί ανεξάρτητα από την οικονομία της.
Επίλογος
Συμπερασματικά λοιπόν οι προβλέψεις σχετικά με τα αποτελέσματα του BREXIT για τη Μ. Βρετανία είναι πολύ δύσκολες – πόσο μάλλον όταν η ΕΕ και η Ευρωζώνη είναι αντιμέτωπες με μεγάλα προβλήματα, τα οποία θα μπορούσαν να προκαλέσουν τη διάλυση τους, ενώ δεν ανήκουν στους διεκδικητές της παγκόσμιας ηγεμονίας.
Κατά την άποψη μας δε αυτός που θα συμμαχήσει τελικά με τη Ρωσία, οι Η.Π.Α. δηλαδή ή η Κίνα, θα είναι ο κυρίαρχος του πλανήτη – ενώ η Ευρώπη το μεγάλο του λάφυρο. Η Μ. Βρετανία πάντως φαίνεται να διάκειται θετικά τόσο απέναντι στην Κίνα, όσο και στις Η.Π.Α. – ενώ η ΕΕ δεν έχει πάρει ακόμη σαφή θέση, με τη Γερμανία να έχει την ανόητη ψευδαίσθηση πως μπορεί να ανταγωνισθεί τις τρεις άλλες μεγάλες δυνάμεις.

 

[kostas8000]

https://analyst.gr/2017/12/17/ethnikes-kai-diethneis-exelixeis/

Εθνικές και διεθνείς εξελίξεις


Δεν υπάρχει τίποτα που να δικαιολογεί κάποιες αισιόδοξες προβλέψεις σε εγχώριο και παγκόσμιο επίπεδο – αφού τα προβλήματα συσσωρεύονται επιδεινούμενα αντί να επιλύονται, μεταφερόμενα επαυξημένα στο μέλλον.
.
«Σύμφωνα με τις ειδήσεις, η διοίκηση του MEGA συμφώνησε με τις δανείστριες τράπεζες και ήταν έτοιμη να πληρώσει τους εργαζομένους, αλλά σταμάτησε επειδή ενημερώθηκε πως θα πρέπει να ζητήσει την έγκριση της Τρόικα! Εάν αυτό δεν σημαίνει πως η Ελλάδα βρίσκεται πράγματι υπό κατοχή, τι άλλο θα μπορούσε να το τεκμηριώσει;
Όσο για τις πράξεις που οφείλουν να αντικαταστήσουν τα λόγια, για να μπορέσει κανείς  να προσφέρει κάτι στη χώρα, οφείλει να ασχοληθεί με την πολιτική – όπου όμως για να πετύχει πρέπει να είναι (α) είτε κληρονομικά επώνυμος (π.χ. Καραμανλής, Παπανδρέου, Μητσοτάκης κλπ.), (β) είτε μεγάλος ψεύτης, υποσχόμενος πράγματα που γνωρίζει πως δεν μπορεί ή δεν τον συμφέρει να κάνει, (γ) είτε να μην έχει κανέναν ηθικό ενδοιασμό προσχωρώντας ιδιοτελώς σε παρατάξεις που προηγουμένως κατηγορούσε, (δ) είτε να είναι διεφθαρμένος έχοντας βρει κάποιους που τον στηρίζουν οικονομικά, (ε) είτε Θεός. Επομένως όταν δεν είναι τίποτα από τα πέντε, δεν έχει καμία δυνατότητα να τα καταφέρει – οπότε αυτό που του απομένει είναι τα λόγια, οι προσπάθειες δηλαδή να αφυπνισθεί η πλειοψηφία, συνειδητοποιώντας πού οδηγείται.
Τέλος, ύβρεις δεν είναι τα γραπτά κείμενα, αλλά οι πράξεις – όπως οι πανηγυρικές εκδηλώσεις της αξιωματικής αντιπολίτευσης στο πλούσιο συνέδριο της όταν οι Πολίτες υποφέρουν, όπου ετοιμάζεται να αναλάβει τη διακυβέρνηση της χώρας που θα της εμπιστευθούν ξανά οι Έλληνες, ως νέα διαχειρίστρια των μνημονίων, παρά τη μακρόχρονη εμπειρία τους με τα μνημόνια και το σκοτεινό παρελθόν της! Εάν πράγματι το κάνουν, τότε πώς πρέπει να τους χαρακτηρίσει κανείς; Όταν η επανάληψη του ίδιου πειράματος με την προσδοκία διαφορετικού αποτελέσματος είναι ο ορισμός της ανοησίας κατά τον Αϊνστάιν, τότε τι θα ήταν η πολλαπλή; Πώς πρέπει να κρίνει κανείς έναν τέτοιο λαό;» (ΒΒ).
.
Άποψη
Δεν γνωρίζω πώς θα μπορούσε να είναι κανείς αισιόδοξος για την Ελλάδα κρίνοντας από τα μεγέθη της οικονομίας της: (α) από το δημόσιο χρέος στο 190% του ΑΕΠ της, λόγω των 20 δις € περίπου που αυξάνεται (στα 345 δις €), μετά την αποδοχή του δανεισμού των υπολοίπων από την 3η δανειακή σύμβαση για να δημιουργηθεί το «μαξιλάρι» που θα επιτρέψει την έξοδο της στις αγορές (το επιτόκιο υπολογίζεται κάτω από το 3%, το οποίο όμως δεν αποτελεί επιτυχία συγκρινόμενο με τα σημερινά της τάξης του 1% των άλλων υπερχρεωμένων κρατών της Ευρωζώνης λόγω του QE της ΕΚΤ), (β) από το κόκκινο ιδιωτικό που υπερβαίνει το 130% του ΑΕΠ (τα 230 δις €), (γ) από τη συνεχόμενη μείωση των παγίων επενδύσεων (δ) από τον περιορισμό της κατανάλωσης λόγω της υπερβολικής φορολογίας, σε συνδυασμό με τη διαρκή πτώση των εισοδημάτων (ε) από τις μαζικές κατασχέσεις και τους πλειστηριασμούς που προγραμματίζονται, ενώ θα ακολουθήσουν οι βίαιες εξώσεις οικογενειών από τα σπίτια τους κοκ.
Το πρόβλημα γίνεται ακόμη πιο δυσεπίλυτο, εάν συμπεριλάβει κανείς τα οικονομικά μεγέθη των τραπεζών – οι οποίες ευρίσκονται σε πολύ δύσκολη θέση, λόγω της ύφεσης της ελληνικής οικονομίας, των κόκκινων δανείων, της αδύναμης κεφαλαιακής τους επάρκειας κοκ. Το γεγονός αυτό συμπεραίνεται εύκολα από τις χρηματιστηριακές τους τιμές – οι οποίες είναι τουλάχιστον απελπιστικές.
Δεν γνωρίζω ούτε πώς θα μπορούσε να είναι κανείς αισιόδοξος για την Ελλάδα, κρίνοντας από την πολιτική αλλαγή που προβλέπεται: από την αντικατάσταση της σημερινής συγκυβέρνησης, όπου τη θέση της θα αναλάβει η προκάτοχος της (ΝΔ, ΠΑΣΟΚ), με την υπόσχεση της καλύτερης διαχείρισης των μνημονίων – τα οποία λόγω της φύσης τους δεν οδηγούν πουθενά, ενώ τα δύο κόμματα έχουν δώσει δείγματα γραφής, υπεύθυνα μεταξύ άλλων για το PSI που κατέστρεψε κυριολεκτικά τη χώρα. Η μάχη με την κυρία Merkel πάντως, χωρίς κανένα διαπραγματευτικό χαρτί, καθώς επίσης χωρίς να είναι πρόθυμη η χώρα να πάρει το ρίσκο της χρεοκοπίας, είναι αδύνατον να κερδηθεί – ενώ ο χρόνος λήψης αποφάσεων στην Ευρώπη είναι τραγικός, πολύ πιο αργός από το περπάτημα μίας χελώνας.

Αυτό που γνωρίζω όμως είναι πως οι διεθνείς ελίτ, οι οποίες ελέγχουν πλήρως σήμερα την πολιτική, θα συνεχίσουν να πλουτίζουν – χρησιμοποιώντας τις κεντρικές τράπεζες και τα πακέτα τους, τα οποία τροφοδοτούν τους δείκτες των χρηματιστηρίων προς όφελος τους, αφού αυτοί λυμαίνονται τα νέα χρήματα που δημιουργούνται. Παράδειγμα οι Η.Π.Α. (γράφημα), όπου φαίνεται καθαρά πως ο δείκτης S&P ακολουθεί τα πακέτα της Fed – η οποία ναι μεν τα σταμάτησε, αλλά δεν έχει καμία δυνατότητα να αναρροφήσει την υπερβάλλουσα ρευστότητα που δημιούργησε.

Κάτι ανάλογο συμβαίνει στην Ιαπωνία (γράφημα), όπου η κεντρική της τράπεζα δεν αυξάνει μόνο συνεχώς τη ρευστότητα αλλά, επί πλέον, συμμετέχει στις χρηματιστηριακές αγορές ως αγοραστής, διαστρεβλώνοντας τες εντελώς – κάτι που κάνει επίσης η ελβετική κεντρική τράπεζα, έχοντας εξελιχθεί σε ένα γιγαντιαίο κερδοσκοπικό κεφάλαιο.

Το ίδιο παρατηρείται στη Μ. Βρετανία, ο χρηματιστηριακός δείκτης της οποίας ακολουθεί πιστά τα πακέτα της κεντρικής της τράπεζας (γράφημα) – ενώ οι αναλυτές χαρακτηρίζουν αυτά τα χρήματα «σκοτεινά», επειδή δημιουργούνται από τις κεντρικές τράπεζες που ελέγχουν απόλυτα την οικονομία, σαν να πρόκειται για ένα καθεστώς σοβιετικού τύπου.
Πληθωρισμός βέβαια δεν δημιουργείται, επειδή οι εμπορικές τράπεζες, υπεύθυνες για το 90% του δανεισμού, δεν δίνουν πιστώσεις στην πραγματική οικονομία, μη έχοντας ακόμη συνέλθει από τη χρηματοπιστωτική κρίση του 2008 – καθώς επίσης διαθέτοντας πολύ χαμηλή κεφαλαιακή επάρκεια. Σε κάθε περίπτωση οι μισθοί των εργαζομένων δεν αυξάνονται, παρά το ότι η ανεργία στις παραπάνω χώρες είναι ελάχιστη, οπότε δεν τίθεται σε λειτουργία ο ανοδικός σπειροειδής κύκλος μισθών-τιμών που προκαλεί πληθωρισμό – αν και ο πληθωρισμός στα πάγια περιουσιακά στοιχεία είναι δεδομένος, κρίνοντας από τις φούσκες στις αγορές ακινήτων, στις μετοχές κοκ.
Κάποια στιγμή όμως δεν θα αποφευχθεί, αφού διαφορετικά δεν αντιμετωπίζεται η υπερχρέωση των χωρών της Δύσης – οπότε όλες οι εισοδηματικές τάξεις, με εξαίρεση τις ελίτ, θα χάσουν ξανά χρήματα, εντείνοντας τις ήδη υφιστάμενες μεγάλες ανισότητες, με κίνδυνο να ξεσπάσουν αιματηρές κοινωνικές εξεγέρσεις. Ως εκ τούτου το μέλλον του πλανήτη, στον οποίο διαπιστώνονται παράλληλα σημαντικές γεωπολιτικές εντάσεις λόγω της σύγκρουσης των τριών ισχυρών δυνάμεων, με επίκεντρο τη Μέση Ανατολή, δεν μπορεί να είναι ευοίωνο – όσο αισιόδοξος και αν είναι κανείς.

 

[kostas8000]

http://www.euro2day.gr/specials/top...ia-taxh-thysiazetai-gia-to-ploysiotero-1.html

Η μεσαία τάξη θυσιάζεται για το πλουσιότερο 1%
Το πλουσιότερο 1% του πλανήτη έχει καρπωθεί διπλάσια ανάπτυξη από το φτωχότερο 50%, ενώ υποτονική ή μηδενική είναι η βελτίωση της θέσης της μεσαίας τάξης σε Ευρώπη και ΗΠΑ. Αποκαλυπτική έρευνα για τις ανισότητες. Τα τρία σενάρια για την επόμενη ημέρα.


Tα φτωχότερα στρώματα του παγκόσμιου πληθυσμού έχουν δει τα εισοδήματα τους να αυξάνονται σημαντικά μετά το 1980 χάρη στην υψηλή ανάπτυξη στην Ασία, αλλά το πλουσιότερο 1% έχει καρπωθεί διπλάσια ανάπτυξη από το φτωχότερο 50% στο διάστημα αυτό.
Εν τω μεταξύ, η εισοδηματική ανάπτυξη είναι υποτονική ή ακόμα και μηδενική για άτομα με εισόδημα που κινείται ανάμεσα στα επίπεδα του φτωχότερου 50% και του πλουσιότερου 1%. Αυτό αφορά όλα τα μεσαία και χαμηλού εισοδήματος κοινωνικά στρώματα στην Ευρώπη και στις ΗΠΑ.
Αυτό είναι ένα από τα συμπεράσματα της έκθεσης για την παγκόσμια ανισότητα που δημοσιεύτηκε την Πέμπτη. Την έκθεση έχει επιμεληθεί ομάδα οικονομολόγων με επικεφαλής των Thomas Piketty και βασίζεται σε στοιχεία που συνέλεξαν 100 ερευνητές σε πάνω από 70 χώρες.

Η συρρίκνωση της δημόσιας περιουσίας
Σύμφωνα με την έκθεση, η ισορροπία ανάμεσα στον ιδιωτικό και το δημόσιο πλούτο αποτελεί καθοριστικό παράγοντα για τα επίπεδα της ανισότητας.
Οι ερευνητές διαπιστώνουν πως από το 1980, μεγάλο μέρος του δημόσιου πλούτου μεταφέρθηκε στα χέρια ιδιωτών, τόσο στις πλούσιες όσο και στις αναδυόμενες χώρες.  Συγκεκριμένα, τις τελευταίες δεκαετίες καταγράφηκε αύξηση στον καθαρό ιδιωτικό πλούτο, από το 200 με 350% του εθνικού εισοδήματος στις πιο πλούσιες χώρες το 1970 στο 400 με 700% σήμερα. Η άνοδος αυτή έμεινε σε μεγάλο βαθμό ανεπηρέαστη από την κρίση του 2008 ή από τις «φούσκες» σε χώρες όπως η Ιαπωνία και η Ισπανία.
Στον αντίποδα, ο καθαρός δημόσιος πλούτος έχει υποχωρήσει σε όλες τις χώρες μετά τη δεκαετία του 1980. Στη Ρωσία και την Κίνα μειώθηκε από το 60 με 70% του εθνικού πλούτου στο 20 με 30%. Στις ΗΠΑ και στο Ηνωμένο Βασίλειο ο καθαρός δημόσιος πλούτος (τα δημόσια στοιχεία ενεργητικού πλην το δημόσιο χρέος) είναι αρνητικός, ενώ είναι οριακά θετικός σε χώρες όπως η Ιαπωνία, η Γερμανία και η Γαλλία. Οι μόνες εξαιρέσεις στη γενικότερη πτώση της δημόσιας περιουσίας είναι οι χώρες με πλούσια κοιτάσματα πετρελαίου και μεγάλα κρατικά επενδυτικά ταμεία, όπως η Νορβηγία.
Η έκθεση διαπιστώνει ακόμα πως η αύξηση της εισοδηματικής ανισότητας σε συνδυασμό με τις μεγάλες μεταφορές δημόσιου πλούτου στον ιδιωτικό τομέα, έχουν οδηγήσει και σε μεγάλες ανισότητες στον ατομικό πλούτο.
Οι ανισότητες αυτές είναι ιδιαίτερα μεγάλες στις ΗΠΑ, όπου το 2014 το πλουσιότερο 1% κατείχε το 39% του συνολικού πλούτου, έναντι 22% το 1980. Στη Γαλλία και στο Ηνωμένο Βασίλειο αντίθετα, η ανισότητα στον ατομικό πλούτο διευρύνθηκε με πιο ήπιο ρυθμό, κυρίως λόγω της αύξησης της αύξησης της αξίας της ακίνητης περιουσίας της μεσαίας τάξης και τα χαμηλότερα επίπεδα εισοδηματικής ανισότητας σε σχέση με τις ΗΠΑ.


Οι διαφορές Ευρώπης και ΗΠΑ
H ανισότητα έχει διευρυνθεί σε όλες τις χώρες τις τελευταίες δεκαετίες, αλλά όχι με τον ίδιο ρυθμό. Στις ΗΠΑ, το 1% είχε το 11% του εθνικού εισοδήματος, το οποίο αυξήθηκε στο 20% το 2016. Το φτωχότερο 50% είχε το 21% του εισοδήματος το 1980, το οποίο υποχώρησε στο 13% πέρυσι.
Στην Ευρώπη οι αλλαγές δεν ήταν τόσο ραγδαίες την ίδια περίοδο. Το πλουσιότερο 1% ήλεγχε το 10% του εθνικού εισοδήματος και το μερίδιο του αυξήθηκε στο 12% στο τέλος της περιόδου αυτής, ενώ το φτωχότερο 50% διατήρησε ένα μερίδιο 23%.


Μπορεί να αντιστραφεί η πορεία αύξησης των ανισοτήτων;
H έκθεση προβλέπει πως μπορεί να εξελιχθεί η παγκόσμια ανισότητα ως το 2050 σε τρία διαφορετικά σενάρια.
* Στο πρώτο σενάριο, η τάση των τελευταίων τριών δεκαετιών συνεχίζεται απρόσκοπτα, με αποτέλεσμα μια ήπια αύξηση της ανισότητας.
* Στο δεύτερο σενάριο, ο κόσμος ακολουθεί την πορεία των ΗΠΑ και η ανισότητα επιδεινώνεται δραματικά.
* Στο τρίτο σενάριο, αν ο κόσμος ακολουθήσει την πορεία της Ευρώπης, η παγκόσμια ανισότητα θα υποχωρήσει.
Οι οικονομολόγοι που επιμελήθηκαν την έκθεση, υποστηρίζουν πως η καταπολέμηση της ανισότητας απαιτεί μια σημαντική μετατόπιση στις εφαρμοζόμενες πολιτικές. Οι ίδιοι τάσσονται υπέρ μιας πιο προοδευτικής φορολόγησης και τη δημιουργία ενός παγκόσμιου χρηματοοικονομικού αποθετηρίου στο οποίο θα καταγράφεται η ιδιοκτησία χρηματοοικονομικών στοιχείων ενεργητικού. Επιπλέον, τονίζουν την ανάγκη για πιο ίση πρόσβαση στην εκπαίδευση και για δημόσιες επενδύσεις στην εκπαίδευση, την υγεία και την προστασία του περιβάλλοντος.

 

[Διαγραμμένο μέλος 172663]

προσοχή τα ποσοστα αυτά δεν λεν καθαρα την άληθεια γιατι είναι σχετικα με την απολυτη τιμη πλουτου. τι θελω να πω...

ενας φτωχος αμερικανος το 1980 ειχε περιουσια 1 αμαξι και ενας πλούσιος αμερικανος ειχε 2 αμαξια.
το 2016 αν ο φτωχος αμερικανος ειχε περιουσια 3 αμαξια και ένα πλουσιος αμερικανος ειχε 20 αμαξια, η ψαλιδα ανοιξε θεωρητικα πολύ, πρακτικα όμως τα πραγματα δεν εγιναν χειροτερα αλλα καλυτερα και για τους δυο, ο ενας εγινε 3 φορες πιο πλούσιος και ο άλλος 10 φορες πιο πλούσιος. αρα στατιστικα φαινεται μεγάλωμα διαφορας και καταμερισμου πλουτου μεταξυ φτωχων και πλουσιων αμερικανων, αλλα σε πολυ διαφορετικα απολυτα μεγεθη.

παμε ευρωπη τωρα
ενας φτωχος ευρωπαιος το 1980 ειχε περιουσια οσο 1 αμαξι και ενας πλούσιος ευρωπαιος οσο 2 αμαξια.
το 2016 αν ο φτωχος ευρωπαιος εχει περιουσια οσο 2 αμαξια και ο πλούσιος ευρωπαιος οσο 5 αμαξια, η ψαλιδα ανοιξε λιγοτερο από ότι στην αμερικη ΑΛΛΑ ΑΥΤΟ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΚΑΛΟ , απλα ο φτωχος και ο πλούσιος ευρωπαιος πλουτισαν σε απολυτες τιμες πολυ λιγοτερο από ότι οι αντιστοιχοι αμερικανοι, αρα καλυτερα αμερικη παρα ευρωπη στην πραγματικοτητα.

κοινως η στατιστικη λεει πολλες φορες ψεματα.

 

[Διαγραμμένο μέλος 172663]

αντιστοιχα μεγα λαθος να συγκρινονται αμεσα δημοασια και ιδωτικη περιουσια.

πχ 1970 η ελλαδα ειχε 1000 αρματα μαχης και 1 ηλεκτρονικο υπολογιστη, οι ιδιωτες ελληνες ειχαν 1000 φορτηγα και 0 υπολογιστες.

2010 η ελλαδα εχει παλι 1000 αρματα μαχης και 1.000.000 ηλεκτρονικούς υπολογιστες, οι ιδιωτες ελληνες εχουν 10.000 φορτηγα και 10.000.000 ηλεκτρονικούς υπολογιστες.

φαινεται δηλαδή σε 50 χρονια οι ιδιωτες να 10πλασιασαν την περιουσια τους σε σχεση με το δημοσιο ως προσς τα βαρεα οχήματα και να απεκτησαν και 1000 φορες περισσοτερα προιοντα τεχνολογιας σε σχεση με το δημοσιο ενώ καποτε ηταν στο απολυτο 0.

 

[Διαγραμμένο μέλος 172663]

ισπανια 1980, 10 πλούσιοι, 80 μεσαια ταξη, 10 φτωχοι.
πολωνια 1980, 1 πλουσιος στελεχος κκ, 1 μεσαιος στελεχος κκ, 98 φτωχοι.

ισπανια μεγαλη ψαλιδα μεταξυ πλουσιων και φτωχων.
πολωνια μικρη ψαλιδα μεταξυ πλουσιων και φτωχων.

ποιος βλακας θα προτιμουσε να είναι πολωνια αντι ισπανια το 1980 και να αντιμετωπιζει ελλειψη κρεατος από τα σουπερ μαρκετ ή να μην βρισκει παμπερς για το μωρο του και να είναι 50 χρονια πισω????

 

[kostas8000]

https://analyst.gr/2014/11/12/h-elite-ths-elite/

Η ελίτ της ελίτ

Η πιο πλούσια οικογένεια του πλανήτη παραμένουν οι Rothschild, οι κυρίαρχοι του σύμπαντος είναι οι κεντρικές τράπεζες, οι οποίες καθορίζουν το μέλλον όλων μας, ενώ η περιουσία του ανώτατου 0,1% του πληθυσμού, φτάνει ξανά στο ρεκόρ του 1929

Δεν με ενδιαφέρει ποιά μαριονέτα κάθεται στο βασιλικό θρόνο της Αγγλίας. Όποιος ορίζει την τροφοδοσία της χώρας με χρήματα, ελέγχει τη Βρετανική αυτοκρατορία. Αυτός που ελέγχει δε την τροφοδοσία είμαι εγώ» (Nathan Rothschild, 1815).
.
Άποψη
Εάν θεωρήσουμε σωστά, εάν πάρουμε δηλαδή μετρητοίς τα παραπάνω λόγια του «ιδρυτή» της πλουσιότερης οικογένειας του πλανήτη, η οποία παραμένει στην πρώτη θέση ακόμη και σήμερα, ξεπερνώντας κατά πολύ τους Rockefellers, θα αναρωτηθούμε εύλογα ποιός ελέγχει την τροφοδοσία του πλανήτη με χρήματα σήμερα – έτσι ώστε να μπορέσουμε να διαπιστώσουμε ποιός είναι ο κυρίαρχος του σύμπαντος.
Η απάντηση, τουλάχιστον για τις Η.Π.Α., είναι πολύ εύκολη: αφού είναι παγκοσμίως γνωστό πως η Fed, μέτοχοι της οποίας είναι οι μεγάλες ιδιωτικές τράπεζες των Η.Π.Α. (ανάλυση), ελέγχει πλήρως την κυκλοφορία του δολαρίου, το οποίο όμως είναι ταυτόχρονα το κυρίαρχο παγκόσμιο αποθεματικό νόμισμα. Στα πλαίσια αυτά οι «ενορχηστρωμένες» επιθέσεις εναντίον του, από τους διεκδικητές της παγκόσμιας ηγεμονίας, από τη Ρωσία και την Κίνα (άρθρο), είναι απόλυτα λογικές – ειδικά στο «status» των πετροδολαρίων, στο οποίο βασίζεται η ισχύς του αμερικανικού νομίσματος.
Γνωρίζοντας τώρα την ισχύ της Fed, καθώς επίσης των μετόχων της, σε συνδυασμό με το νόμισμα που εκδίδει και ελέγχει, η ηγεμονία της στον πλανήτη είναι σχεδόν απόλυτη  – πόσο μάλλον σε συνδυασμό με τους δυτικούς δορυφόρους της, την ΕΚΤ, την Τράπεζα της Αγγλίας, την Τράπεζα της Ιαπωνίας κοκ., παράλληλα με την αναμφίβολη επιρροή της στην κεντρική τράπεζα των κεντρικών τραπεζών (BIS).
Στα πλαίσια αυτά η συνεχής αύξηση της ποσότητας χρήματος, με δική της πρωτοβουλία, ως αντίδοτο για την καταπολέμηση της κρίσης χρέους, είναι καθοριστική για το μέλλον του πλανήτη – ενώ αποτελεί ίσως μία μεγάλη παγίδα για την κεντρική τράπεζα της Κίνας, η οποία διεκδικεί την παγκόσμια ηγεμονία. Στο γράφημα που ακολουθεί φαίνεται η εκθετική κλιμάκωση της παγκόσμιας ρευστότητας τα τελευταία χρόνια – η οποία μας οδηγεί σε ενδιαφέροντα συμπεράσματα.
.

.
Το πρώτο και βασικό μας συμπέρασμα είναι πως οι κεντρικές τράπεζες της Δύσης, συμπεριλαμβανομένης της ελβετικής (SNB), έχουν πενταπλασιάσει συνολικά την ποσότητα χρήματος, με αφετηρία το 2002 – ενώ η κεντρική τράπεζα της Κίνας (PBoC), στο ίδιο χρονικό διάστημα, την έχει δεκαπλασιάσει.
Ένα δεύτερο συμπέρασμα πηγάζει από την απάντηση στο ερώτημα, σχετικά με το ποιόν ωφελεί η συνεχής αύξηση της ποσότητας χρήματος – σύμφωνα με την οποία, με τον τρόπο αυτό μεταφέρεται ο πλούτος των χαμηλότερων εισοδηματικών τάξεων στις ανώτερες και από εκεί στην κορυφαία ελίτ, η οποία γίνεται συνεχώς πλουσιότερη και ισχυρότερη.
Βέβαια δεν είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει κάτι τέτοιο. Ειδικότερα, στα τέλη της δεκαετίας του 1920, η συνολική περιουσία του κατώτατου 90% των Αμερικανών αντιστοιχούσε μόλις στο 16% της συνολικής – ενώ η ελίτ (0,1%) έλεγχε το 25% περίπου του συνόλου, λίγο πριν το κραχ του 1929. Μετά τη Μεγάλη Ύφεση και ιδιαίτερα την περίοδο που ακολούθησε το δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, η τάση είχε αντιστραφεί – οι φτωχοί γίνονταν πλουσιότεροι και οι πλούσιοι φτωχότεροι.
.

Φωτογραφία: «Τραβηγμένη» το 1920, αιχμαλωτίζει την επικρατούσα φτώχεια την περίοδο εκείνη και μας υπενθυμίζει πως κινδυνεύουμε να κάνουμε ξανά τα ίδια λάθη σήμερα.
.
Εν τούτοις, με αφετηρία το 1980 και την άνοδο του νεοφιλελευθερισμού, η τάση αντιστράφηκε ξανά – με αποτέλεσμα να έχει φτάσει το 2013 η περιουσία του 0,1% (160.000 οικογένειες με 73 εκ. $ μέσον όρο), στο 22% της συνολικής (γράφημα). Έκτοτε συνεχίζει να αυξάνεται, εις βάρος φυσικά του υπολοίπου πληθυσμού – με τη βοήθεια της Fed.
.

ΗΠΑ – η εξέλιξη του ποσοστού του πλούτου (%, δεξιός κάθετος άξονας) που αναλογεί στο 0,1% (σκούρο καφέ) και στο 90% του πληθυσμού της χώρας. Οι γαλάζιες στήλες, αντιπροσωπεύουν την εξέλιξη στον καθαρό πλούτο των νοικοκυριών γενικότερα. Όπως γίνεται αντιληπτό, ο συνολικός πλούτος (γαλάζιες στήλες) έχει αυξηθεί από το 1980 και μετά, σχεδόν συνεχόμενα. Παρ’ όλα αυτά, ο πλούτος του 90% του πληθυσμού μειώνεται συστηματικά, ενώ το 0,1% κερδίζει τελικά μόνο από την αύξηση στον πλούτου.
.
Περαιτέρω, η οικογένεια που ωφελήθηκε σήμερα περισσότερο από κάθε άλλη, είναι ξανά οι Rothschild – με την περιουσία της να μην μπορεί να διαπιστωθεί από κανέναν. Οι υπολογισμοί ξεκινούν από τα 350 δις $, φτάνοντας στο 1 τρις $ (πέντε φορές το ΑΕΠ της Ελλάδας). Σύμφωνα δε με μία έρευνα του αυστραλιανού περιοδικού «Billionaires Australia», αγγίζει τα 500 τρις $ – ένα ποσόν που ξεπερνάει φυσικά τα όρια του παραλόγου, αφού είναι εντελώς αδύνατο να αιτιολογηθεί (Video).
Σε κάθε περίπτωση, η άνοδος μίας οικογένειας, ο ιδρυτής της οποίας ήταν γιός ενός τοκογλύφου και χρυσοχόου που διέμενε μετά το 1740 στο εβραϊκό γκέτο της Φρανκφούρτης, είναι κάτι περισσότερο από εντυπωσιακή. Γνωρίζοντας δε πως στηρίχθηκε στο δανεισμό κρατών και ιδιωτών, στις συναλλαγές με νομίσματα, καθώς επίσης με ομόλογα, επομένως σε χρηματοπιστωτικές εργασίες, κατανοούμε τη σημασία της «τραπεζικής απάτης».
Το γεγονός τώρα, σύμφωνα με το οποίο εκτοξεύθηκε στην κορυφή, το ότι δηλαδή δάνειζε δύο χώρες που ευρίσκονταν σε συνεχή πόλεμο μεταξύ τους (Γαλλία, Βρετανία), επεξηγεί καλύτερα την επιτυχημένη πορεία της οικογένειας – η οποία εκμεταλλεύθηκε ουσιαστικά το δανεισμό, τη χειραγώγηση των ΜΜΕ και τον πόλεμο, για να αυξήσει τον πλούτο της.
Ουσιαστικά βέβαια κάτι ανάλογο συμβαίνει σήμερα – όπου η παγκόσμια ελίτ εκμεταλλεύεται το δανεισμό, την υπερχρέωση καλύτερα πολλών χωρών, για να μπορεί να τις κυβερνάει απολυταρχικά, χειραγωγεί τους Πολίτες μέσω των ΜΜΕ και όχι μόνο (ανάλυση), ενώ προσπαθεί να προκαλέσει έναν συμβατικό πόλεμο μεταξύ της Ευρώπης και της Ρωσίας, αφού έχει προηγηθεί ο οικονομικός (κυρώσεις, επιθέσεις στο νόμισμα κλπ.).
Οι πιθανότητες της όμως να τα καταφέρει δεν είναι μεγάλες – χωρίς αυτό να σημαίνει πως οι κίνδυνοι για τον πλανήτη είναι μικρότεροι, αφού έχουν δημιουργηθεί ήδη συνθήκες Μεγάλης Ύφεσης και ψυχροπολεμικό κλίμα. Ενδεχομένως δε η ιστορία να επαναληφθεί – με υπαιτιότητα ως συνήθως της ελίτ, αλλά εις βάρος της συντριπτικής πλειοψηφίας των ανθρώπων.

 

[Διαγραμμένο μέλος 172663]

να σε ρωτησω κατι αδερφε.
αν εσυ εισαι στο 10% των φτωχότερων του πλανητη
εχεις σπορ αυτοκινητο, 5 ωρες δουλεια την ημερα, λεφτα για 2 βίζιτες την ημερα, 3 μηνες διακοπες, προσβαση σε καλα νοσοκομεια
σε χαλαει?

αν αντίθετα εισαι βασιλιας της αυστριας το 1857 εχεις γαμησει ολο κι ολο 3 γκομενες σε ολη σου την ζωη και δεν εχεις ουτε ασπιρινη για τον πονοκεφαλο
εισαι καλυτερα?

 

[Κώστας Λαδάκης]

Τα  μέλη  Nik1410    και kostas8000

είναι πολύ ενδιαφέροντες συχηητητές.

 

[kostas8000]

https://analyst.gr/2017/12/18/to-sistima-nomimis-forodiafigis-ikea/

Το σύστημα νόμιμης φοροδιαφυγής ΙΚΕΑ

Η φοροαποφυγή των μεγάλων επιχειρήσεων αποτελεί μία σύγχρονη μάστιγα, αφού μειώνει τα φορολογικά έσοδα του δημοσίου – οπότε αυξάνονται οι φόροι για τους Πολίτες, ενώ χρεοκοπούν οι μικρομεσαίες εταιρίες ως αποτέλεσμα του αθέμιτου φορολογικού ανταγωνισμού και κλιμακώνεται η ανεργία.
.
Άρθρο
Σύμφωνα με τους FT (πηγή), η Κομισιόν θα ξεκινήσει τη διεξαγωγή φορολογικής έρευνας στο σουηδικό όμιλο ΙΚΕΑ – ο οποίος εκμεταλλεύεται μεταξύ άλλων τους νόμους της βασίλισσας της νόμιμης φοροδιαφυγής, της Ολλανδίας. Ο αρμόδιος για θέματα ανταγωνισμού της ΕΕ θα την ανακοινώσει επίσημα, μετά από μία έκθεση που είδε το φως της δημοσιότητας το Φεβρουάριο του 2016, σύμφωνα με την οποία το ολλανδικό φορολογικό καθεστώς βοήθησε την ΙΚΕΑ να αποφύγει την πληρωμή φόρων σχεδόν 1 δις €, μεταξύ των ετών 2009 και 2014 – μέσω δύο ξεχωριστών εταιρικών ομάδων σε ένα δίκτυο επιχειρήσεων στην Ολλανδία, στο Λουξεμβούργο και στο Λιχτενστάιν. Εν προκειμένω υπενθυμίζουμε τα εξής από άρθρο μας του 2014:
.
«Ανακαλύψτε τις δυνατότητες σας», αναφέρει ένα από τα διαφημιστικά μηνύματα της IKEA – η οποία το εφαρμόζει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, ειδικά όσον αφορά τη φορολογία της. Η θέση αυτή τεκμηριώνεται από το γεγονός ότι, το πολυεθνικό μεγαθήριο καταφέρνει να πληρώνει λιγότερα από 50.000 € φόρο ετήσια, παρά το ότι τα κέρδη του ανέρχονται σε πολλά δις €.
Ειδικότερα, ο ιδιοκτήτης και ιδρυτής της, ο Σουηδός I. Kamprad, είναι μία «προικισμένη ευφυΐα» στον τομέα της αποφυγής φόρων – ένας άνθρωπος που του αρέσει να έχει τα πάντα υπό έλεγχο, προγραμματίζοντας το μέλλον όσο καλύτερα μπορεί. Ο πέμπτος από τους εννέα χρυσούς κανόνες του δε, τους οποίους έγραψε το 1976 και ισχύουν για την επιχείρηση του, είναι ο εξής: «Η απλότητα είναι αρετή».
Εάν όμως ερευνήσει κανείς τα αρχεία των δεδομένων, τα οποία διέρρευσαν πρόσφατα από το φορολογικό παράδεισο του Λουξεμβούργου (άρθρο) και αφορούν έγγραφα της ΙΚΕΑ, πάνω από 100 σελίδες, θα διαπιστώσει πως δεν είναι καθόλου απλά – ακόμη καλύτερα, θα εντυπωσιαστεί από την πολυπλοκότητα τους, η οποία καθιστά πολύ δύσκολη την κατανόηση του «συστήματος ΙΚΕΑ» από αυτούς που δεν διαθέτουν επαρκείς οικονομικές γνώσεις.

Εκτός από τους Ισολογισμούς, καθώς επίσης από τους περίεργους υπολογισμούς φόρων, τα έγγραφα συμπεριλαμβάνουν εταιρικά διαγράμματα (εικόνα), από τα οποία συμπεραίνεται πόσο σύνθετη είναι η «επιχειρηματική αυτοκρατορία των επίπλων» – με φορολογικές έδρες στο Λουξεμβούργο, στην Ολλανδία, στα νησιά Cayman, στην Κύπρο κοκ.
Συνεχίζοντας, προκαλεί πραγματικά μεγάλη εντύπωση, δέος ίσως το γεγονός ότι, δεν λείπει κανένας φορολογικός παράδεισος από το σχεδιασμό της πολυεθνικής – ενώ πρόκειται για ένα τόσο πολυδιάστατο και δυσνόητο δίκτυο, που είναι αδύνατον να γίνει αντιληπτό από έναν απλό εφοριακό υπάλληλο.
Ακόμη και στην ίδια την εταιρεία λέγεται πως αυτοί που κατανοούν τον τρόπο λειτουργίας του συστήματος δεν υπερβαίνουν τους δέκα – αφού δεν υπάρχει κανένα «φορολογικό παράθυρο», οπουδήποτε στον πλανήτη, που να μην το εκμεταλλεύεται «αδρά» ο όμιλος.
Πιθανολογείται βέβαια πως η ΙΚΕΑ, έτσι όπως τουλάχιστον φαίνεται από την αποκάλυψη του Λουξεμβούργου (συμμετείχαν στις έρευνες 80 δημοσιογράφοι από 26 χώρες), δεν έχει κάνει απολύτως τίποτα παράνομο – τηρώντας πάντοτε την εκάστοτε νομοθεσία. Η «φορολογική πορεία» της δε ξεκίνησε το 1973 – όπου μετέφερε την έδρα στης από τη Σουηδία στη Δανία, προφανώς για φορολογικούς λόγους.
Οι μέθοδοι του ομίλου
Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί το περίφημο «τέχνασμα του 3%», όπως αποκαλείται. Αναλυτικότερα, κάθε ένα από τα υποκαταστήματα του ομίλου στο εξωτερικό (πάνω από 300), πληρώνει για το κάθε προϊόν του, είτε πρόκειται για ένα μικρό έπιπλο, είτε για ένα απλό ανταλλακτικό, ποσόν που αντιστοιχεί στο 3% της τιμής του στην εταιρεία «Inter Ikea Systems» – έδρα της οποίας είναι η βασίλισσα της νόμιμης φοροδιαφυγής, η Ολλανδία (άρθρο).
Στην εταιρεία αυτή ανήκει ολόκληρη η «ταυτότητα» της ΙΚΕΑ – τα σχέδια (designs), η μορφή των επίπλων, οι κατάλογοι, ακόμη και το εταιρικό λογότυπο. Εάν κοιτάξει δε κανείς κάτω από το οποιοδήποτε έπιπλο της εταιρείας, από τις καρέκλες έως τα παπλώματα, θα διαπιστώσει πως δίπλα από το λογότυπο εμφανίζεται ο κάτοχος των πνευματικών δικαιωμάτων – δηλαδή η «Inter Ikea Systems», η οποία κατέχει και χρεώνει βέβαια όλα τα δικαιώματα, σε οτιδήποτε πουλάει το κάθε υποκατάστημα.
Το παραπάνω φορολογικό τέχνασμα ονομάζεται «το τρικ με τα διπλώματα ευρεσιτεχνίας» – λειτουργεί δε ως εξής: επειδή κάθε υποκατάστημα εμβάζει το 3% της αξίας πώλησης των προϊόντων του στην Ολλανδία (ένα τεράστιο ποσοστό, εάν σκεφθεί κανείς πως το καθαρό κέρδος των σούπερ μάρκετ υπερβαίνει σπάνια το 1% του τζίρου τους), μειώνεται αντίστοιχα το κέρδος του.
Για παράδειγμα, ο ετήσιος τζίρος της ΙΚΕΑ στη μεγαλύτερη αγορά της, στη Γερμανία, ήταν 3,99 δις € το 2013. Το 3% επί αυτού του τζίρου ήταν 119,7 εκ. €, τα οποία μεταβιβάσθηκαν στην Ολλανδία – ενώ καταγράφηκαν ως έξοδα, μειώνοντας τη φορολογική επιβάρυνση του ομίλου στη Γερμανία. Έτσι, η χώρα έχασε φορολογικά έσοδα της τάξης των 36 εκ. €, σύμφωνα με εμπειρογνώμονα και σύμβουλο της γερμανικής Βουλής.
Στην Ολλανδία τώρα η ΙΚΕΑ πληρώνει 5% φόρο για τα έσοδα από πνευματική ιδιοκτησία στο εξωτερικό – επομένως, μόλις 6 εκ. για τα 119,7 εκ. € που χρεώνει στη Γερμανία. Επωφελείται λοιπόν από τη διαφορά, η οποία ανέρχεται στα 30 εκ. €.
Η έδρα τώρα της εταιρείας, η οποία έχει φύγει πλέον από τη Δανία και έχει εγκατασταθεί στην Ολλανδία, καθώς επίσης το «το τρικ με τα διπλώματα ευρεσιτεχνίας», είναι μόνο δύο από τα πολυάριθμα κομμάτια του «φορολογικού πάζλ» που έχει κατασκευάσει ο όμιλος – η φιλοσοφία του ιδιοκτήτη του οποίου λέγεται πως είναι «η αποφυγή πληρωμής φόρων, με κάθε τρόπο».
Η εντύπωση αυτή επιβεβαιώνεται μέσω των εγγράφων που διέρρευσαν από το Λουξεμβούργο, όπου φαίνεται πως η ολλανδική «Inter Ikea Systems», ανήκει σε μία εταιρεία του μικρού δουκάτου – στο οποίο οι επιχειρήσεις αυτού του είδους (Holding) δεν πληρώνουν καθόλου φόρους, κάτω από ορισμένες προϋποθέσεις.
Φόρος 0,002%   
Σύμφωνα με μία επιστολή της γνωστής εταιρείας συμβούλων PWC (23.01.2012), η οποία συνόδευε τη φορολογική δήλωση του 2010 της ΙΚΕΑ, οι φόροι που πλήρωσε ανέρχονταν σε 48.000 € – όταν εκείνη την εποχή τα καθαρά κέρδη του ισχυρότατου ομίλου ήταν 2.572.436.000 €. Εάν τώρα υπολογίσει κανείς το ποσοστό που αντιπροσωπεύουν οι φόροι των 48.000 €, όσον αφορά τα συνολικά κέρδη της «IKEA Holding», θα καταλήξει σε έναν συντελεστή της τάξης των 0,002%!
Σύμφωνα όμως με τις δηλώσεις της εταιρείας, οι φόροι που πλήρωνε τα προηγούμενα έτη ήταν 14% – ενώ, όταν προσπαθεί να ερευνήσει κανείς την ειλικρίνεια των δηλώσεων της, οδηγείται σε μία επόμενη διαπίστωση: η ολλανδική «Inter Ikea Systems» ανήκει στην «Ikea Holding» του Λουξεμβούργου, ιδιοκτήτης της οποίας είναι το ίδρυμα «Interogo», με έδρα το Λιχτενστάιν – το οποίο φυσικά ανήκει κρυφά στην οικογένεια του εντιμότατου Σουηδού κ. I. Kamprad!
Η «Inter Ikea Finance»
Πρόκειται για μία ακόμη επιχείρηση του ομίλου, με έδρα το Λουξεμβούργο – σκοπός της οποίας είναι η παροχή δανείων στα υποκαταστήματα της ΙΚΕΑ, καθώς επίσης στις υπόλοιπες εταιρείες της. Φυσικά δεν είναι η μοναδική που εφαρμόζει το συγκεκριμένο τέχνασμα αποφυγής πληρωμής φόρων – αφού υπάρχουν πολλοί άλλοι όμιλοι στο κρατίδιο, οι οποίοι κάνουν ακριβώς το ίδιο.
Η αποφυγή φόρων με το σύστημα αυτό γίνεται μέσω των εξόδων για τόκους, τα οποία εγγράφουν τα υποκαταστήματα στους Ισολογισμούς τους, μειώνοντας τα κέρδη τους – τόκους που πληρώνουν στην «Inter Ikea Finance», η οποία τα δανείζει. Φυσικά τα έσοδα από τόκους στο Λουξεμβούργο φορολογούνται ελάχιστα – οπότε οι πολυεθνικές επωφελούνται από το δήθεν δανεισμό χρημάτων, τα οποία δεν εγκαταλείπουν ποτέ τα ταμεία τους (ένας από τους τρόπους της νόμιμης φοροδιαφυγής φαίνεται στο γράφημα που ακολουθεί).

Ειδικά στην περίπτωση της ΙΚΕΑ, το σύστημα λειτουργεί ως εξής: Η ελβετική «Ikea Bank» που δανείζει άλλες επιχειρήσεις του ομίλου, ανήκει στην «Ikea Bank» του Λουξεμβούργου – η οποία χρηματοδοτείται από μία άλλη τράπεζα της πολυεθνικής, με έδρα τις ολλανδικές Αντίλλες.
Εάν τώρα η «Ikea Bank» είχε έδρα μόνο στην Ελβετία, θα πλήρωνε τουλάχιστον 3,5 εκ. € φόρους για τα κέρδη της (35 εκ. € το 2011). Με τη μεσολάβηση όμως της «Ikea Bank» του Λουξεμβούργου, ο φόρος μειώθηκε στο 1,5 εκ. € – εάν φυσικά δεν μηδενίσθηκε, μέσω της εταιρείας στις ολλανδικές Αντίλλες (πηγή).
Επίλογος
Όταν τα κράτη υπερχρεώνονται ή πτωχεύουν, οι Πολίτες τους ενοχοποιούν συνήθως την εκάστοτε πολιτική ηγεσία, εγκαλώντας την για ανεπάρκεια, για ανικανότητα και για διαφθορά – ενώ οι διαμαρτυρίες τους μετατρέπονται σε όπλο της αντιπολίτευσης, η οποία προσπαθεί με τη βοήθεια του να ανέλθει στην εξουσία: για να «ηρεμήσουν τα πλήθη» και να επαναληφθεί το έργο, με άλλους ηθοποιούς.
Συχνά οι Πολίτες δεν κατανοούν, επειδή δεν ενημερώνονται σωστά και αντικειμενικά, πως οι βασικοί υπεύθυνοι, οι οποίοι βέβαια «υπηρετούνται έμμισθα» τόσο από την εθνική, όσο και από τη διεθνή πολιτική, είναι αφενός μεν το χρηματοπιστωτικό σύστημα, αφετέρου οι πολυεθνικές επιχειρήσεις – οι οποίες, με τη μέθοδο της νόμιμης φοροδιαφυγής, μειώνουν τα φορολογικά έσοδα του δημοσίου σε επικίνδυνο βαθμό, χρεοκοπούν τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις, αυξάνουν την ανεργία και οδηγούν τα κράτη σε αδιέξοδα.
Στη συνέχεια, στα πιο αδύναμα, όπως η Ελλάδα, εισβάλλει το ΔΝΤ, ολοκληρώνοντας την καταστροφή – ένα μέρος της οποίας είναι η λεηλασία της ιδιωτικής και δημόσιας περιουσίας από τους εντολείς του, οι οποίοι δεν είναι άλλοι από το χρηματοπιστωτικό τέρας, καθώς επίσης από τις ορισμένες αχόρταγες πολυεθνικές.

 

[ALITIS84]

Συμφωνώ.... από τότε που μπήκαμε στο € ιδού τα χάλια μας.

 

[kostas8000]

https://analyst.gr/2017/12/18/i-apati-is-varos-tis-elladas/

Η απάτη εις βάρος της Ελλάδας


Προδότης δεν είναι μόνο αυτός που φανερώνει τα μυστικά της πατρίδας στους εχθρούς της αλλά, επίσης, εκείνος που ενώ κατέχει δημόσιο αξίωμα, εν γνώσει του δεν προβαίνει στις απαραίτητες ενέργειες για να βελτιώσει το βιοτικό επίπεδο των ανθρώπων που τον έχουν εκλέξει – πόσο μάλλον όταν το επιδεινώνει, επισφραγίζοντας την κατοχή της.
.
Άποψη

Όπως οι περισσότεροι Έλληνες, πιστεύω στα πλεονεκτήματα και στα οφέλη της ελεύθερης αγοράς – τασσόμενος όμως εναντίον τόσο του ακραίου νεοφιλελευθερισμού, όσο και του κρατισμού που θυμίζει σοβιετικού τύπου καθεστώτα. Εκτός αυτού είμαι υπέρ της ΕΕ, καθώς επίσης του κοινού νομίσματος, υπό την προϋπόθεση να επιλυθούν τα τεράστια ελαττώματα του – μέσω των οποίων οι μικρότερες οικονομίες απομυζούνται από τις ισχυρές χωρίς κανένα νομισματικό όπλο στη διάθεση τους, με τελικό αποτέλεσμα είτε τη μείωση του βιοτικού τους επιπέδου, είτε τη μετατροπή τους σε αποικίες χρέους, είτε τη χρεοκοπία τους.
Στην περίπτωση τώρα της Ελλάδας, η οποία έχει μετατραπεί σε προτεκτοράτο χωρίς καμία προοπτική για το μέλλον της, εγκλωβισμένη στο ευρώ, στο χρέος και στα μνημόνια, εάν μου υποδείκνυε ο κ. Μητσοτάκης που ισχυρίζεται πως έχει τη λύση εντός των μνημονίων ή όποιος άλλος ένα μόνο κράτος στην παγκόσμια ιστορία, το οποίο τα κατάφερε χωρίς ονομαστική διαγραφή με δημόσιο χρέος στο 180% του ΑΕΠ του σε ξένο νόμισμα και με κόκκινο ιδιωτικό άνω του 130%, θα γινόμουν αμέσως φανατικός οπαδός του.
Εάν όχι, θα θεωρούσα ανέντιμες και ανεύθυνες τις υποσχέσεις του, όπως αυτές των προκατόχων του, σημειώνοντας πως το δικό του κόμμα είχε απειληθεί ήδη από το 2005 με επιτήρηση από την Ευρώπη (πηγή) – όπου όχι μόνο δεν πήρε κανένα μέτρο αλλά, αντίθετα, επιβάρυνε ακόμη περισσότερο τον προϋπολογισμό, μεταξύ άλλων με τις περιττές αθρόες προσλήψεις στο δημόσιο που δρομολόγησε κυρίως ο σημερινός πρόεδρος της Δημοκρατίας.
Περαιτέρω, εάν η απολύτως απαραίτητη ονομαστική διαγραφή μεγάλου μέρους του δημοσίου χρέους είναι εφικτή εντός της Ευρωζώνης, καθώς επίσης εάν πράγματι καταπολεμηθούν τα προβλήματα του ευρώ, τότε θα ήταν σωστό να παραμείνουμε μέλος της. Κάτι ανάλογο πιστεύουμε και για την ΕΕ, υπό την προϋπόθεση πως θα μπορούσε η Ελλάδα εντός της να ανακτήσει τον παραγωγικό της μηχανισμό – ο οποίος υπέφερε μεν από την πολιτική όλων των κυβερνήσεων της διαχρονικά, αλλά καταστράφηκε εντελώς από τα μνημόνια. Εάν όχι, τότε δεν έχει νόημα να υπομένουμε τον αργό και βασανιστικό θάνατο της χώρας μας – ο οποίος άλλωστε οδηγεί στον ίδιο δρόμο, στην έξοδο από το ευρώ και στη χρεοκοπία, αλλά υπό εκθετικά χειρότερες συνθήκες.
Το ενδιαφέρον μου τώρα για την Ελλάδα δεν είναι «πατριωτικό», με την έννοια που δίνουν στη λέξη πολλά ελληνικά κόμματα σήμερα, αλλά απολύτως ιδιοτελές – αφού εδώ έχω περισσότερα δικαιώματα από οποιαδήποτε άλλη χώρα ως Πολίτης της πατρίδας μου, εδώ δεν νοιώθω ξένος, εδώ θέλω να ζήσω, εδώ έχω ότι κατάφερα να δημιουργήσω, εδώ κερδίζω τα προς το ζην και εδώ θα μείνουν τα παιδιά μου (εάν δεν εκδιωχθούν βέβαια από εκείνα τα κόμματα που είναι ανίκανα να διαχειρισθούν σωστά αυτά που τους εμπιστεύθηκαν οι εκλογείς τους, πιστεύοντας στα τερατώδη ψέματα ή στις ψευδαισθήσεις τους).
Όσον αφορά την αντίθεση μου στα μνημόνια, ασφαλώς δεν είναι δογματική – αφού εάν κάποιος με έπειθε τεκμηριωμένα πως ωφελούν την Ελλάδα, θα άλλαζα αμέσως άποψη. Όταν όμως διαπιστώνω πως παρά την υπερβολική φορολόγηση σε βαθμό δήμευσης της ιδιωτικής περιουσίας, καθώς επίσης πως παρά την κατακόρυφη μείωση των εισοδημάτων των Ελλήνων, τις αποκρατικοποιήσεις και τα χαμηλά επιτόκια, το δημόσιο χρέος συνεχίζει την ανοδική του πορεία τόσο σε απόλυτο μέγεθος (από τα 300 δις € στα 345 δις € σύντομα), όσο και σε ποσοστιαίο (πλησιάζει στο 190% του ΑΕΠ από 127%), ενώ το ιδιωτικό κόκκινο έχει εκτοξευθεί στη στρατόσφαιρα, είναι αδύνατον να δεχτώ ότι η ίδια συνταγή, με τα ίδια υλικά, θα έχει τα διαφορετικά αποτελέσματα που υπόσχεται η κυβέρνηση, ο κ. Μητσοτάκης ή όποιοι άλλοι επίδοξοι μάγοι.
Πόσο μάλλον όταν βλέπω καθαρά την εξαθλίωση της ελληνικής κοινωνίας, τη μαζική μετανάστευση των νέων, το ξεπούλημα, το διεθνή εξευτελισμό κοκ., χωρίς καμία ελπίδα αντιστροφής της τάσης – ενώ οι Πολίτες έχουν κυριολεκτικά εξουδετερωθεί, πιεσμένοι αφόρητα από την καθημερινότητα, χειραγωγούμενοι από τα ΜΜΕ, καθώς επίσης φοβούμενοι ακόμη και τον πόλεμο που δήθεν θα κηρυχτεί εναντίον τους από κάποια γειτονική χώρα-υποχείριο των πιστωτών, εάν τολμήσουν να διαμαρτυρηθούν ή να αντιδράσουν εξεγειρόμενοι.
Συνεχίζοντας υπάρχουν αρκετοί κατ’ επίφαση ή κατά φαντασία φιλελεύθεροι, οπαδοί του κατά τα άλλα συμπαθέστατου κ. Μητσοτάκη (μου είναι αδύνατο να καταλάβω πως μπορεί να ισχυρίζεται κανείς ότι είναι φιλελεύθερος, υποστηρίζοντας ταυτόχρονα ένα δικτατορικό πρόγραμμα που οδηγεί στην ολοκληρωτική υποταγή μίας ήδη κατεχόμενης χώρας), οι οποίοι κατηγορούν ως θεωρία συνομωσίας ή ανυπόστατη την απάτη εις βάρος της Ελλάδας – μεταξύ άλλων με τη συμμετοχή του πρώην διευθυντή της ΕΛΣΤΑΤ, ενεργού στελέχους παράλληλα του ΔΝΤ παρά το ότι απαγορεύεται από τον κανονισμό της, ο οποίος σήμερα διαμένει στη βίλα του στις Η.Π.Α. (Maryland), διαθέτοντας προφανώς τα οικονομικά μέσα.

Όλοι αυτοί θα ήταν σωστό να διαβάσουν μία πρόσφατη πολυσέλιδη ανάλυση ενός Αμερικανού, με τον χαρακτηριστικό τίτλο «Η ελληνική απάτη διαβάζεται ως ένα εγκληματικό μυθιστόρημα» (The Greek Fraud Reads Like a Crime Novel- πηγή) – ένα κείμενο που όσοι δεν γνωρίζουν αγγλικά μπορούν εύκολα να το μεταφράσουν μέσω της «Google Translate», έτσι ώστε να αποκτήσουν μία καλύτερη εικόνα για όλα όσα έχουν συμβεί στην Ελλάδα. Πρέπει επίσης να ενημερωθούν για το ποιοί πολιτικοί υπέγραψαν το PSI διασώζοντας τις γερμανικές και γαλλικές τράπεζες, όπως παραδέχθηκε δημόσια ο ανόητος Ολλανδός, πόσο ακριβώς μειώθηκε το χρέος, καθώς επίσης ποιά ανταλλάγματα δόθηκαν – έτσι ώστε να κρίνουν μόνοι τους εάν επρόκειτο για προδοσία ή εάν πράγματι ωφέλησε την Ελλάδα.
Για να αποφευχθούν οι παρεξηγήσεις, ασφαλώς η σημερινή συγκυβέρνηση είναι κάκιστη όπως αναφέρει ο κ. Μητσοτάκης και αναπαράγουν τα κομματικά του ΜΜΕ – αποτελεί όμως τη συνέχεια πολλών εξαιρετικά κακών κυβερνήσεων του παρελθόντος, οι οποίες ήταν ασφαλώς προδοτικές με κριτήριο την ερμηνεία του Θουκυδίδη. Σύμφωνα με το μεγάλο αυτό Έλληνα, «προδότης δεν είναι μόνο αυτός που φανερώνει τα μυστικά της πατρίδας στους εχθρούς αλλά, επίσης, εκείνος που ενώ κατέχει δημόσιο αξίωμα, εν γνώσει του δεν προβαίνει στις απαραίτητες ενέργειες για να βελτιώσει το βιοτικό επίπεδο των ανθρώπων που τον έχουν εκλέξει» (στους οποίους άρχει) – πόσο μάλλον όταν ανέχεται την κατοχή της χώρας του, συναινώντας με εκείνους που την έχουν επιβάλλει.
Ολοκληρώνοντας, όσον αφορά το δικό μου ενδιαφέρον για τα πολιτικά τεκταινόμενα, οφείλεται αποκλειστικά και μόνο στη ρήση του Περικλή στον Επιτάφιο του – κατά την οποία «όποιος αδιαφορεί για τα πολιτικά πράγματα, για αυτά που συμβαίνουν δηλαδή στην κοινωνία και όχι για τα κόμματα, δεν είναι φιλήσυχος, αλλά άχρηστος και αχρείος Πολίτης». Στα πλαίσια αυτά όλοι οι Έλληνες οφείλουν να ξυπνήσουν από τον κοινωνικό λήθαργο, στον οποίο έχουν οδηγηθεί από τους «ηγέτες» τους (πάντοτε οι κατακτητές επιβάλλουν τη θέληση τους με τη βοήθεια των εγχωρίων ελίτ – οικονομικών, πολιτικών, ΜΜΕ κλπ.)  – αναζητώντας πραγματικές λύσεις, οι οποίες να σταματήσουν την πορεία της χώρας τους προς το χάος που ασφαλώς θα προκληθεί όταν χάσουν ότι έχουν και δεν έχουν, καθώς επίσης παύοντας να φοβούνται τις συνέπειες της συλλογικής διαμαρτυρίας τους.

 

[kostas8000]

http://www.euro2day.gr/news/world/a...rh-foyska-akinhton-mporei-na-einai-sth-n.html

Η μεγαλύτερη «φούσκα» ακινήτων ίσως βρίσκεται στη Νορβηγία
Σύμφωνα με έρευνα της Moody's η αγορά ακινήτων της Νορβηγίας είναι η πιο υπερτιμημένη, καθώς η πιο πλούσια οικονομία της Σκανδιναβίας έχει άνοδο στις τιμές τα τελευταία χρόνια λόγω χαμηλών επιτοκίων και καλού οικονομικού κλίματος.


Μία αυξανόμενη διαφορά ανάμεσα στις τιμές των κατοικιών και στο κόστος ενοικίασης ακινήτων θα μπορούσε να είναι σημάδι διόρθωσης της αγοράς. Το μεγαλύτερο χάσμα ανάμεσα στις τιμές αγοράς και ενοικίασης υπάρχει τώρα στη Νορβηγία.
Σύμφωνα με το Bloomberg, αυτό είναι εύρημα μελέτης 20 αναπτυγμένων οικονομιών από την Υπηρεσία Επενδυτών της Moody’s , σε αναζήτηση της δυναμικής στις τιμές των κατοικιών και σε αυτό που ονομάζεται ισορροπία στην αγορά.
Η λογική λέει ότι όταν οι αυξανόμενες αξίες των κατοικιών αποτυγχάνουν να δώσουν το έναυσμα για κίνηση στην αγορά ενοικίου, μπορεί να είναι σημάδι ότι τα νοικοκυριά έχουν μη ρεαλιστικές προσδοκίες για περαιτέρω ανατίμηση των τιμών, ένα σύνηθες σημάδι «φούσκας», σύμφωνα με την εταιρεία.
«Στις χώρες όπου οι τιμές των κατοικιών και τα ενοίκια δεν έχουν ισορροπία, και προσαρμόζονται αργά, υπάρχει μεγάλος κίνδυνος επιζήμιων οικονομικών επιπτώσεων από τις υψηλές τιμές ακινήτων», σημειώνει ο Emilla Gyoerk και ο Collin Ellis, αναλυτές της Moody’s, που έγραψαν τη μελέτη.
Ο υψηλός κίνδυνος διόρθωσης της αγοράς ακινήτων

Η αγορά ακινήτων στην πιο πλούσια οικονομία της Σκανδιναβίας έχει άνοδο στις τιμές τα τελευταία χρόνια καθώς τα επιτόκια είναι χαμηλά και είναι τώρα είναι η πιο υπερτιμημένη, ακολουθώντας το Βέλγιο, τη Γερμανία και τη Γαλλία όπου οι τιμές είναι οι πιο «τεντωμένες» , σύμφωνα με τη Moody’s.
Η Νορβηγία έχει το υψηλότερο ποσοστό ιδιοκτησίας των χωρών που ερευνήθηκαν, με 85%, οπότε μια διόρθωση στις τιμές θα μπορούσε να έχει «αντίστροφη επίπτωση στην οικονομία, στην οικονομική σταθερότητα και τις πιστωτικές συνθήκες», σύμφωνα με τη Moody’s.

 

[kostas8000]

https://analyst.gr/2017/12/20/o-dromos-pros-tin-kolasi/

Ο δρόμος προς την κόλαση


Tο μοναδικό «πλεονέκτημα» του 2018 που η Ελλάδα θα μπει στις αγορές σε σχέση με το 2010 που βγήκε, είναι η υποθήκευση του συνόλου των δημοσίων και μεγάλου μέρους των ιδιωτικών περιουσιακών της στοιχείων – ενώ η σημερινή μας οικονομική κατάσταση είναι τρισχειρότερη, σε σημείο που το 2010 να φαντάζει ειδυλλιακό.  
.
– Σωστή η απορία του πρωθυπουργού: Γιατί ο ελληνικός λαός εμπιστεύθηκε για δεύτερη φορά εμάς; Επίσης σωστό ένα πρόσφατο ξένο άρθρο (πηγή) με την εξής απορία: «Μπορεί μια χώρα να φορολογηθεί μέχρι θανάτου; Να αυτοκτονήσει μέσω της φορολογίας; Η ελληνική κυβέρνηση καταβάλλει κάθε δυνατή προσπάθεια για να διαπιστώσει εάν αυτό είναι δυνατόν – με μια ατελείωτη «παρέλαση» φορολογικών αυξήσεων, οι οποίες έχουν καταστρέψει τους πάντες, καθώς επίσης κάθε μελλοντική προοπτική της χώρας«.
– Πιστεύω ότι ο πρωθυπουργός δεν έχει καμία τέτοια απορία και εάν την εκφράζει είναι υποκριτική. Τον θεωρώ ικανότατο και πανέξυπνο στην τακτική και πιστεύω ότι γνωρίζει καλύτερα από τον καθένα πως μπορεί να φθάσει μέχρι τα άκρα τις αντοχές του πληθυσμού, επειδή: (α) ο κόσμος δεν έχει αξιόπιστη εναλλακτική επιλογή (β) οι πολιτικοί αντίπαλοί του είναι καταφανώς υποδεέστεροι, ενώ συν τοις άλλοις πρεσβεύουν την απόλυτη ενδοτικότητα (γ) συνεπεία αυτών, επικρατεί «τάξις και ησυχία» στην επικράτεια και (δ) αυτό ικανοποιεί τους «Θεσμούς». Τα παραπάνω εξηγούν γιατί τον «εμπιστεύτηκε» ο λαός για δεύτερη φορά.
– Ξεχάσατε το διανοητικό μας επίπεδο. Για παράδειγμα, μας λέει η κυβέρνηση πως βγήκαμε εκτός αγορών και μπήκαμε στα μνημόνια με δημόσιο χρέος στο 125% του ΑΕΠ και με κόκκινο ιδιωτικό στο 20% – ενώ θα βγούμε από τα μνημόνια και θα μπούμε στις αγορές με δημόσιο χρέος στο 180% και με κόκκινο ιδιωτικό στο 140%! Πώς ακριβώς μας χαρακτηρίζει εάν όχι εντελώς ανόητους; Για να μη σας κουράζω, η απάντηση στον παραπάνω γρίφο-απορία είναι η εξής: όταν μπήκαμε στα μνημόνια δεν ήταν υποθηκευμένη η δημόσια και ιδιωτική μας περιουσία – τώρα είναι, δεν μας ανήκει πια τίποτα και έχουμε μετατραπεί σε φθηνούς σκλάβους χρέους στο διηνεκές.
– Σωστά. Ο Παπανδρέου πάντως ήταν μεν η κερκόπορτα, οι Παπαδήμος-Βενιζέλος όμως ήταν οι δήμιοι. Μία πραγματική ελληνική κυβέρνηση πρέπει από εκεί να ξεκινήσει. Από την καταγγελία της δοτής, παράνομης και αντισυνταγματικής κυβέρνησης που επέβαλαν οι «δανειστές». Ποιος τολμά;
.
Άποψη
Ο παραπάνω διάλογος σε ένα από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης δίνει μία εικόνα του τρόπου σκέψης ορισμένων Πολιτών, οι οποίοι δεν ξεφεύγουν από τους βασικούς κανόνες της κοινής λογικής – κάτι που λείπει από το σύνολο σχεδόν της πολιτικής ηγεσίας της Ελλάδας η οποία, σύμφωνα με πολλούς, είναι αφενός μεν απελπιστικά κατώτερη των περιστάσεων, αφετέρου η χειρότερη στη μακραίωνη ιστορία της Ελλάδας. Στο γιατί εμπιστεύθηκαν βέβαια οι Έλληνες τον πρωθυπουργό που αντέστρεψε το δημοψήφισμα, ψήφισε την τρίτη δανειακή σύμβαση και έδιωξε τον αριστερό πυρήνα του κόμματος του, κλέβοντας το στην κυριολεξία, θα ήταν καλύτερα να απαντήσουν οι ίδιοι οι εκλογείς του.
Στην απορία-γρίφο τώρα, σε σχέση με το ακραία παράδοξο γεγονός του ότι η Ελλάδα βγήκε από τις αγορές και μπήκε στα μνημόνια με δημόσιο χρέος στο 125% του ΑΕΠ και με κόκκινο ιδιωτικό στο περίπου 20%, ενώ θα μπει στις αγορές κατά την κυβέρνηση με δημόσιο χρέος στο 190% (όχι στο 180% αφού θα προστεθεί το «μαξιλάρι» των 20 δις € που δημιουργείται με το δανεισμό από την τρίτη δανειακή σύμβαση) και με κόκκινο ιδιωτικό στο 140%, θα μπορούσε να απαντήσει κανείς λέγοντας πως τότε η χώρα είχε τεράστια δίδυμα ελλείμματα στον προϋπολογισμό της, καθώς επίσης στο ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών, ενώ σήμερα όχι.

Εξαιρώντας εδώ την ενδεχόμενη μεγάλη απάτη της ΕΛΣΤΑΤ, την οποία τεκμηρίωσε πρώην στέλεχος της αρκετά καλά (πηγή), θα απαντούσαμε εν πρώτοις πως πολλές άλλες χώρες είχαν τότε δίδυμα ελλείμματα – όπως η Ισπανία και η Γαλλία στον προϋπολογισμό τους, συνεχίζοντας ακόμη και σήμερα (γράφημα αριστερά), συμπεριλαμβανομένων των Η.Π.Α. και άλλων μεγάλων χωρών (γράφημα δεξιά).

Ακόμη όμως και να μην ήταν έτσι, η Ισπανία είχε επί πλέον μία τεράστια φούσκα ακινήτων και σημαντικότατα τραπεζικά προβλήματα (όπως η Ιταλία σήμερα), ενώ η Ελλάδα όχι. Τέλος η Ελλάδα σήμερα είναι σε τρισχειρότερη κατάσταση σε σχέση με το 2010 που βγήκε από τις αγορές – αφού οι τιμές της δημόσιας περιουσίας έχουν μειωθεί πάνω από 250 δις € (τότε είχε αξιολογηθεί από το ΔΝΤ στα 300 δις € – πηγή), της ιδιωτικής πάνω από 600 δις € σύμφωνα με έκθεση της Credit Suisse, η φοροδοτική ικανότητα των Πολιτών που καλούνται να πληρώσουν τα χρέη έχει καταρρεύσει κοκ.

Εάν προσθέσουμε δε τις απώλειες του χρηματιστηρίου (γράφημα) και των εισοδημάτων των Πολιτών, την κατακόρυφη πτώση του ΑΕΠ πάνω από 60 δις €, τη ραγδαία αύξηση του δείκτη εξάρτησης, την τρομακτική επιδείνωση του ασφαλιστικού, την ανεργία, τις χρεοκοπίες χιλιάδων επιχειρήσεων, την πτώχευση των τραπεζών, την αποψίλωση του παραγωγικοί ιστού και όλες τις υπόλοιπες καταστροφές που προκάλεσε η πολιτική των μνημονίων, θα διαπιστώσουμε πολύ εύκολα πως το 2018 δεν συγκρίνεται ούτε κατ’ ελάχιστο με το 2010 – το οποίο σήμερα φαντάζει ειδυλλιακό.
Επομένως, η απάντηση στην απορία-γρίφο είναι πράγματι αυτή που δόθηκε: το ότι δηλαδή το μοναδικό πλεονέκτημα του 2018 σε σχέση με το 2010 είναι η υποθήκευση του συνόλου των δημοσίων και μεγάλου μέρους των ιδιωτικών περιουσιακών στοιχείων – την οποία έχουν ακολουθήσει η λεηλασία, οι κατασχέσεις και οι πλειστηριασμοί, καθώς επίσης η μετατροπή των Ελλήνων σε φθηνούς σκλάβους χρέους στο διηνεκές.
Με απλά λόγια, η παγίδευση της Ελλάδας σε ένα μονόδρομο που οδηγεί τους Πολίτες της στην κόλαση – εξασφαλίζοντας όμως ιδανικές συνθήκες ανάπτυξης και κερδοφορίας στους νέους ιδιοκτήτες της χώρας, οι οποίοι έχουν πια κάθε λόγο να βγει το δημόσιο στις αγορές, βυθίζοντας ακόμη περισσότερο τους Έλληνες στην παγίδα του χρέους (αφού ο δανεισμός θα είναι με υψηλότερα επιτόκια που θα αυξήσουν τις δαπάνες του κράτους, οπότε θα απαιτηθούν καινούργιες περικοπές, νέα μνημόνια κοκ.).
Ολοκληρώνοντας, επειδή αρκετοί θα ισχυρισθούν ξανά πως κάνουμε μόνο διαπιστώσεις χωρίς να προτείνουμε λύσεις, οφείλουμε να τονίσουμε πως πάντοτε αναφέραμε λύσεις – οι οποίες φυσικά αλλάζουν σύμφωνα με τις νέες συνθήκες που δημιουργούνται κάθε φορά. Η τελευταία ήταν στην ανάλυση μας «Η μοναδική διέξοδος από το αδιέξοδο», η οποία προϋποθέτει το να αποδεχθούμε επιτέλους πως η Ελλάδα χρεοκόπησε – έτσι ώστε να μην χρεοκοπήσουν και οι Πολίτες όπως συμβαίνει σήμερα, χωρίς δυστυχώς να αποφευχθεί αργότερα η χρεοκοπία του κράτους.