Πάλι μεγάλο post, τι να κάνω, το τραβάει ο οργανισμός μου!
Να πω και τη δικη μου γνωμη πανω στο θεμα...
Εχω υπαρξει συνειδητοποιημενος αθεος απο τα 17 μου (τωρα ειμαι 32). Ολα αυτα τα χρονια ομως νιωθω μια εσωτερικη συγκρουση, σαν να απορριπτω πεισματικα μια πνευματικη διασταση του εαυτου μου. Αρκετες φορες εχω δοκιμασει να περασω απο την αθεια στην πνευματικοτητα (οχι θρησκεια) αλλα οντας ορθολογιστης, παντα κατι δεν μου καθεται καλα και επιστρεφω στο τιποτα.
Τον τελευταιο καιρο βρισκομαι παλι σε φαση πνευματικοτητας, προσπαθω και προσευχομαι σε μια ανωτερη δυναμη χωρις να την προσδιοριζω. Το σιγουρο ειναι οτι η προσευχη εχει μεγαλη δυναμη στην ψυχολογια του ανθρωπου, δεν ξερω αν ειναι πραγματικη επικοινωνια με κατι ή απλα ενα τρικ του εγκεφαλου αλλα σιγουρα κατι γινεται. Ολοι αυτοι που προσευχονται ξερουν τι εννοω. Δεν εχει σημασια σε ποιο θεο προσευχεσαι, σημασια εχει να το κανεις. Αν υπαρχει κατι ανωτερο απο εμας, εχω καταληξει να πιστευω οτι εκτιμα ολους τους ανθρωπους που προσπαθουν να επικοινωνησουν μαζι του, σε οποια θρησκεια και αν ανηκουν.
Διαφωνω με το Σταυρο οτι ολα αυτα συμβαινουν επειδη ο ανθρωπος ξερει οτι θα πεθανει. Ισως πραγματι να υπαρχει μια πνευματικη διασταση σε ολους μας, ενα αορατο "τσιπακι" στον εγκεφαλο μας που συνδεεται απευθειας με το Θεο. Αν δεν το ενεργοποιησεις ερχεσαι σε αντιθεση με τη φυση σου και η ζωη σου γινεται μια καθημερινη εσωτερικη συγκρουση. Με λιγα λογια ειλικρινα πιστευω οτι ενας ορθολογιστης αθεος, οσο και αν προσπαθει να πεισει τους αλλους για το αντιθετο, μεσα του τρωγεται και δεν εχει ψυχικη ηρεμια επειδη ακριβως αρνειται να αναγνωρισει την πνευματικη του διασταση.
Το που θα με βγαλει ο πειραματισμος μου με την πνευματικοτητα αυτη τη φορα δεν ξερω, ισως τελικα και να νικησει παλι ο ορθολογιστης μεσα μου, το σιγουρο ομως ειναι πως οταν αναγνωριζω κατι ανωτερο απο μενα και προσπαθω να επικοινωνησω μαζι του νιωθω μια εσωτερικη δυναμη και πληροτητα. Δεν μπορω ακριβως να το εξηγησω, ειναι καθαρα εμπειρικο αλλα συμβαινει.
Αυτα κι απο μενα!
picker,
Κουβέντα να γίνεται, θα σου απαντήσω.
Να με συμπαθάς, θα γίνω αρκετά επιθετικός και ειρωνικός.
Δεν υπάρχει λόγος να το πάρεις προσωπικά, δεν απαντάω (αντικρούω) τον picker ή τον άνθρωπο που είναι πίσω από το username picker, αντικρούω όποιον έρχεται και με τέτοια επιχειρήματα προσπαθεί να καταρρίψει τη λογική με την οποία εγώ σκέφτομαι, και διατυπώνω. Όπως θα δεις, δεν την καταρρίπτεις, τη διαστρεβλώνεις.
Για την καλύτερη οργάνωση του λόγου, σου απαντάω πάνω στις προτάσεις σου, μία προς μία:
Να πω και τη δικη μου γνωμη πανω στο θεμα...
Δεν είπες γνώμη, εξέφρασες συναισθήματα. Και αυτό δεκτό, αλλά άλλο «γνώμη», άλλο «αισθήματα». Και σου υπενθυμίζω ότι η βιομηχανία των θρησκειών πάνω σε συναισθήματα στηρίζεται (π.χ. αγάπη).
Εχω υπαρξει συνειδητοποιημενος αθεος απο τα 17 μου (τωρα ειμαι 32).
Άτοπον. Στα 17 του κάποιος, δεν μπορεί να έχει ξεκαθαρίσει τέτοιου είδους έννοιες. Στα 32 ναι, αλλά δε μου φαίνεσαι για τέτοιος.
Ολα αυτα τα χρονια ομως νιωθω μια εσωτερικη συγκρουση, σαν να απορριπτω πεισματικα μια πνευματικη διασταση του εαυτου μου. Αρκετες φορες εχω δοκιμασει να περασω απο την αθεια στην πνευματικοτητα (οχι θρησκεια) αλλα οντας ορθολογιστης, παντα κατι δεν μου καθεται καλα και επιστρεφω στο τιποτα.
15 χρόνια εσωτερική σύγκρουση θα σε είχε οδηγήσει στο τρελλοκομείο. Κάτι άλλο συμβαίνει στον εσωτερικό σου κόσμο, και όχι σύγκρουση.
Αλλά μια που αναφέρεις τον όρο «πνευματική διάσταση», καλό θα ήταν να μας εξηγήσεις τι είναι «πνεύμα», οπότε αυτόματα οι έννοιες «πνευματικός», «πνευματικότητα» και άλλες που μεταχειρίζεσαι πιο κάτω θα αποκτήσουν νόημα και για μας (εμένα εν προκειμένω), και θα κατανοήσω τι ακριβώς σου συμβαίνει. Γιατί, να με συμπαθάς, αλλά εγώ, μη αναγνωρίζοντας και μη αποδεχόμενος την ύπαρξη κανενός είδους «πνευμάτων», δεν μπορώ να καταλάβω τι εννοείς με το «πνευματικη διασταση του εαυτου μου» και το «πνευματικοτητα».
Τέλος, η έκφραση «επιστρεφω στο τιποτα» είναι απαξιωτική για ανθρώπους σαν και μένα, και δε την δέχομαι. Οι πεποιθήσεις μου (που τις διάβασες στο προηγούμενο post μου) είναι ότι ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ κάτι τέτοιο (θεός), άρα υπάρχει το τίποτα (ως προς την ύπαρξη θεού), αυτό όμως ΔΕ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ότι επειδή εγώ πιστεύω αυτό ζω μέσα σε ένα τίποτα, ή ότι είμαι ένα τίποτα.
Επομένως, αν σαν ορθολογιστής (που λες ότι είσαι) αισθάνεσαι ότι «ξαναγυρίζεις σε ένα τίποτα», μην αισθάνεσαι άσχημα, μην αισθάνεσαι μειονεκτικά, γιατί 1) αυτό δεν είναι κακό, και 2) αυτή είναι η φυσική σου (μας) θέση.
Τον τελευταιο καιρο βρισκομαι παλι σε φαση πνευματικοτητας, προσπαθω και προσευχομαι σε μια ανωτερη δυναμη χωρις να την προσδιοριζω.
Τσάμπα προσεύχεσαι. Δεν υπάρχει τίποτα εκεί έξω που να σε ακούει. Αυτή είναι η δική μου γνώμη για τις προσευχές σου, και για όσους προσεύχονται σαν και σένα.
Το σιγουρο ειναι οτι η προσευχη εχει μεγαλη δυναμη στην ψυχολογια του ανθρωπου,
Για να το λες έτσι θα είναι, αλλά μιλάς για τον εαυτό σου, όχι για όλους τους ανθρώπους. Για μένα π.χ. (καθώς και για άλλους που ξέρω) δεν έχει καμία δύναμη, επομένως αυτό που λες δεν είναι καθόλου σίγουρο (όπως λες).
δεν ξερω αν ειναι πραγματικη επικοινωνια με κατι ή απλα ενα τρικ του εγκεφαλου
Για να το μάθεις αυτό πρέπει να ελέγξεις τα βύσματα. Αν όλα είναι σωστά τοποθετημένα, οι ασφάλειες δεν είναι πεσμένες, οι διακόπτες είναι στο ON, τα UPS και τα συστήματα τροφοδοσία λειτουργούν, η επικοινωνία είναι γεγονός. Το «με κάτι» είναι πράγματι ερώτημα. Δεν ξέρεις ποιος είναι στην άλλη άκρη της γραμμής? Ρώτα: «Hello, who is there please?» Αν ξέρει αγγλικά, θα απαντήσει. Ρώτα και σε άλλες γλώσσες, αν ξέρεις. Θα αυξήσεις τις πιθανότητές σου.
αλλα σιγουρα κατι γινεται. Ολοι αυτοι που προσευχονται ξερουν τι εννοω.
Πάλι αυτό το «σίγουρα» (το σχολίασα προηγουμένως, δε θα το ξανακάνω), αλλά βεβαίως επειδή ΔΕΝ προσεύχομαι, δεν ξέρω και τι εννοείς. Αφήνω κάποιον άλλο, από αυτούς που προσεύχονται (εδώ διαβάζουν και γράφουν κάθε λογής άνθρωποι) να μας πουν τι εννοείς με αυτό το «κάτι γίνεται», μια που εσύ δε μας το λες. Κάποιος θα βρεθεί.
Δεν εχει σημασια σε ποιο θεο προσευχεσαι, σημασια εχει να το κανεις.
Η δικιά μου άποψη είναι ότι σημασία ΔΕΝ ΕΧΕΙ ούτε αν το κάνεις, ούτε αν δε το κάνεις. Αν σου προσφέρει κάτι, κάν’το, δε βλάπτεις κανέναν. Αν πάλι δεν το κάνεις (όπως εγώ), ΠΑΛΙ δε βλάπτεις κανέναν. Ούτε και ωφελείς όμως. Ουδέτερο είναι. Γι’ αυτό και ΔΕΝ έχει σημασία αν προσεύχεσαι ή όχι.
Αν υπαρχει κατι ανωτερο απο εμας, εχω καταληξει να πιστευω οτι εκτιμα ολους τους ανθρωπους που προσπαθουν να επικοινωνησουν μαζι του, σε οποια θρησκεια και αν ανηκουν.
Τώρα αυτή σου η πρόταση έχει ΛΟΓΙΚΕΣ επεκτάσεις τις εξής προτάσεις:
1) Αν υπαρχει κατι ανωτερο απο εμας, ΔΕΝ εκτιμα τους ανθρωπους που ΔΕΝ προσπαθουν να επικοινωνησουν μαζι του.
2) Αν ΔΕΝ υπαρχει κατι ανωτερο απο εμας, δεν τίθεται θέμα εκτίμησης από πλευράς του.
Σωστά?
Διαφωνω με το Σταυρο οτι ολα αυτα συμβαινουν επειδη ο ανθρωπος ξερει οτι θα πεθανει.
Πρώτον είναι ΤΙΜΗ ΜΟΥ να διαφωνείς μαζί μου. Αν συμφωνούσες (έχοντας τις απόψεις που εδώ εκφράζεις) θα άρχιζα να ανησυχώ βαθιά για τον εαυτό μου.
Δεύτερον διαστρεβλώνεις αυτά που έγραψα. Εγώ ΔΕΝ έγραψα ότι «ολα αυτα συμβαινουν επειδη ο ανθρωπος ξερει οτι θα πεθανει». Εγώ έγραψα ότι «ο άνθρωπος αισθάνεται την ανάγκη να πιστεύει σε κάτι ανώτερο επειδή ξέρει ότι κάποτε θα πεθάνει» - πιστεύοντας (κατ' επέκταση) ότι αυτό το ανώτερο θα τον σώσει. Και επίσης έγραψα ότι αυτή του την ανάγκη την εκμεταλλεύονται έντεχνα οι «επί γης εκπρόσωποι του θεού», πράγματι «σε οποια θρησκεια και αν ανηκουν», όπως λες και εσύ.
Δεν είναι το ίδιο αυτό που είπα εγώ, με αυτό που είπες εσύ ότι διαφωνείς.
Ισως πραγματι να υπαρχει μια πνευματικη διασταση σε ολους μας, ενα αορατο "τσιπακι" στον εγκεφαλο μας που συνδεεται απευθειας με το Θεο.
Να μην επαναλαμβάνομαι, για τα «πνευματα», την επικοινωνία με τα τσιπάκια και τις απευθείας συνδέσεις σου έχω ήδη απαντήσει. Το «πράγματι» (σαν επίρρημα στην πρόταση σου) έχει ήδη καταρριφθεί.
Αν δεν το ενεργοποιησεις ερχεσαι σε αντιθεση με τη φυση σου και η ζωη σου γινεται μια καθημερινη εσωτερικη συγκρουση.
Σε διαβεβαιώνω ότι εγώ που ΔΕΝ έχω ενεργοποιήσει κανένα τσιπάκι επικοινωνίας, και μια χαρά είμαι με τη φύση μου. Καμία εσωτερική σύγκρουση. Μια χαρά όλα. Άρα δεν ισχύει αυτό που λες.
Ναι, λίγα, αλλά μεστά εννοιών όμως! Μη το παραβλέπουμε!
ειλικρινα πιστευω οτι ενας ορθολογιστης αθεος, οσο και αν προσπαθει να πεισει τους αλλους για το αντιθετο,
Ένας άθεος ΔΕΝ προσπαθεί να πείσει κανέναν, ούτε για το αντίθετο, ούτε για το μη αντίθετο. Το λόγο τον είπα στο προηγούμενο post μου: Ο «θρήσκος», έχει κάτι (αυτό που πιστεύει), προς το οποίο προσπαθεί να προσελκύσει και άλλους. Το γιατί, δεν το ξέρω (μάλλον δε θέλει να αισθάνεται μόνος σε αυτό που πιστεύει – ή έχει συμφέρον – ή θέλει επιβεβαίωση από τη μαζικότητα στις παράλογες πεποιθήσεις του), αλλά λόγος ΥΠΑΡΧΕΙ, απόδειξη είναι ότι ο προσυλιτισμός προς θρησκείες είναι κάτι που γίνεται σε αυτό τον κόσμο.
Ο μη πιστεύων, δεν έχει τίποτα (δε πιστεύει σε τίποτα). Επομένως, ο άθεος προς τι να πείσει? Προς το τίποτα? Δεν έχει νόημα. Και γι’ αυτό άλλωστε και ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ προσυλιτισμός προς την αθεϊα.
μεσα του τρωγεται και δεν εχει ψυχικη ηρεμια επειδη ακριβως αρνειται να αναγνωρισει την πνευματικη του διασταση.
Αυτά είναι λόγια προσυλιτισμού. Μεταχειριζόμενος αόριστες έννοιες (όπως «πνεύμα» και «ψυχή») προσπαθείς να πείσεις το κοινό που σε παρακολουθεί ότι ΠΡΕΠΕΙ να πιστεύει, αλλιώς θα τρώγεται, δε θα έχει «ψυχική» ηρεμία, κλπ. Θέλεις δηλαδή να ΠΕΙΣΕΙΣ και άλλους να πιστεύουν, επιχειρηματολογώντας ότι ΤΟ ΝΑ ΜΗ ΠΙΣΤΕΥΟΥΝ θα τους βλάψει.
Το που θα με βγαλει ο πειραματισμος μου με την πνευματικοτητα αυτη τη φορα δεν ξερω, ισως τελικα και να νικησει παλι ο ορθολογιστης μεσα μου,
Ίσως όμως και να πας για καλόγερος στο Άγιον Όρος, φαντάζομαι δεν είναι κάτι που αποκλείεται αυτό, ε?
το σιγουρο ομως ειναι πως οταν αναγνωριζω κατι ανωτερο απο μενα και προσπαθω να επικοινωνησω μαζι του νιωθω μια εσωτερικη δυναμη και πληροτητα.
Χαίρομαι που ξεκαθαρίζεις ότι το «σίγουρο» αφορά τη δική σου περίπτωση (μόνο), και όχι όλους τους άλλους. Χαίρομαι που ο (έστω και ανώνυμος) συνομιλητής μου έχει βρει τρόπο να αισθάνεται «πλήρης» και εσωτερικά δυνατός.
Χαίρομαι επίσης που και εγώ αισθάνομαι τα ίδια ΧΩΡΙΣ να έχω καταφύγει σε προσευχές, επικοινωνίες με «το θείον», «αναγνώριση» κάποιου ανωτέρου όντος, κλπ θεωρίες των διαφόρων θρησκειών.
Δε χαίρομαι όμως καθόλου, που μερικά (όχι λίγα) μικρά παιδάκια, μέλη της κοινωνίας μας, έχουν αισθανθεί κάποια άλλη «πληρότητα» από αυτή που λες εσύ, και την έχουν αισθανθεί στην πίσω τρύπα τους, και τους την έχουν προσφέρει «εκπρόσωποι του θεού», μέλη της καθολικής εκκλησίας.
Και δυστυχώς αυτή η πληρότητα (των παιδιών) είναι που δείχνει πόσο σάπιο είναι αυτό το σύστημα εξουσίας, και «επικοινωνιών» με το «θείον».
Δεν μπορω ακριβως να το εξηγησω, ειναι καθαρα εμπειρικο αλλα συμβαινει.
Ναι, σε σένα. Μη ξεχνιόμαστε και γενικεύουμε. Όλο προς τα εκεί το πας.
Και από μένα.
πολυ ομορφη η τοποθετηση σου Σταυρος51
