Άχρηστες αλλά ενδιαφέρουσες πληροφορίες!

Υπάρχει νανισμός στο ζωικό βασίλειο;

Άτομα που, για κάποιο λόγο, είναι πολύ πιο μικρόσωμα από τα ομοειδή τους, απαντώνται συχνά και ανάμεσα στα ζώα, όπως και στους ανθρώπους. Στη φύση, όμως, αυτά τα άτομα δυσκολεύονται ιδιαίτερα να επιβιώσουν, σε σχέση με τα ζώα κανονικών διαστάσεων, και πεθαίνουν πρόωρα ή γίνονται λεία των αρπακτικών.

Υπάρχουν όμως και ζώα που, λόγω κάποιας γενετικής μετάλλαξης, είναι αφύσικα μικρόσωμα, και τα οποία ο άνθρωπος χρησιμοποίησε για την αναπαραγωγή διαφόρων τύπων οικόσιτων ζώων που υπάρχουν. Αυτό ισχύει, π.χ., για το αργεντίνικο άλογο Falabella, το ύψος της ράχης του οποίου μερικές φορές δεν ξεπερνάει το μισό μέτρο. Πρόγονος του Falabella λέγεται ότι είναι ένα άλογο-νάνος, που ζούσε στην Αργεντινή το 19ο αιώνα. Άλλα μικροσκοπικά άλογα προήλθαν είτε από αναπαραγωγή βραχύσωμων ατόμων είτε από τα πόνι του Σέτλαντ, τα οποία είναι η πιο μικρόσωμη ράτσα αλόγων που υπάρχει στη φύση.

Το πόνι του Σέτλαντ κατάγεται, πιθανότατα, από κανονικά άλογα, που μεταφέρθηκαν κάποτε στα νησιά Σέτλαντ. Λόγω των δύσκολων κλιματικών συνθηκών που επικρατούν εκεί και της περιορισμένης τροφής, η φυσική επιλογή ευνόησε τα πιο μικρόσωμα άλογα.

Αυτό το φαινόμενο, δηλαδή να προκύψει μια μικρόσωμη ράτσα από κανονικά ζώα, είναι συνηθισμένο στο ζωικό βασίλειο. Οι παραλλαγές αυτές, οι οποίες ονομάζονται επίσης νάνες φυλές, απαντώνται συνήθως σε μικρά νησιά, όπου οι συνθήκες ζωής δίνουν ένα πλεονέκτημα στα μικρόσωμα άτομα. Αυτό παρατηρείται, μεταξύ άλλων, σε πολλές περιοχές της Ινδονησίας.

 

Από τι φτιάχνεται το φλις;

Το φλις είναι ένα σχετικά νέο είδος απαλού υφάσματος με πέλος, το οποίο προσφέρει ικανοποιητική μόνωση από το κρύο. Στην κατασκευή του χρησιμοποιούνται πορώδη νήματα, συνήθως από πολυεστέρα.

 

Ιάπωνες απαθανάτισαν καλαμάρι-γίγαντα

Για πρώτη φορά άνθρωποι είδαν και φωτογράφισαν ένα γιγάντιο καλαμάρι του γένους Architeuthis –ίσως το πιο μυθικό θαλάσσιο πλάσμα– ζωντανό στη θάλασσα. Οι Ιάπωνες ζωολόγοι Τσουνέμι Κομποντέρα και Κυοΐσι Μόρι αναζητούσαν το θαλάσσιο «τέρας» επί τρία χρόνια, όταν, ξαφνικά, ένα θηρίο μήκους 8 μέτρων άρπαξε ένα αγκίστρι σε βάθος 900 μέτρων. Επί 4 ώρες και 13 λεπτά, το καλαμάρι πάλευε με το αγκίστρι και πάνω στη μάχη έχασε ένα πλοκάμι μήκους 5,5 μέτρων, το οποίο ανέσυραν οι ερευνητές.

Το γιγάντιο καλαμάρι είναι το μεγαλύτερο ασπόνδυλο του κόσμου και ναυτικές ιστορίες για επιθέσεις από καλαμάρια-γίγαντες υπάρχουν από αμνημονεύτων χρόνων. Με την πάροδο των ετών, εκατοντάδες γιγάντια καλαμάρια έχουν ξεβραστεί νεκρά στη στεριά. Το μεγαλύτερο από αυτά είχε μήκος 18 μέτρα και ζύγιζε σχεδόν έναν τόνο.

 

Αράχνη με προτίμηση στο ανθρώπινο αίμα

Μια αφρικανική αράχνη επιδεικνύει εντυπωσιακή προτίμηση στο αίμα –και μάλιστα, το ανθρώπινο. Η Evarcha culicivora, η οποία ζει στην περιοχή της λίμνης Βικτόριας, στην Κένυα και στην Ουγκάντα, προτιμάει να τρώει κουνούπια που είναι φορείς της ελονοσίας. Τα 9 στα 10 κουνούπια τα οποία τρώει έχουν ήδη απομυζήσει αίμα από κάποιον άνθρωπο ή άλλο θηλαστικό. Η αράχνη μπορεί να μυρίζεται το αίμα.

 

Ποιο ζώο έχει το μεγαλύτερο μήκος;

Ο θαλάσσιος σκώληκας Lineus longissimus, που ανήκει στο φύλο των Νημερτίνων, είναι το ζώο με το μεγαλύτερο μήκος στην εποχή μας. Ένα τέτοιο εκβράστηκε στη Σκοτία το 1864 και το μήκος του μετρήθηκε στα 55 μέτρα!

 

Γιατί μερικοί πίθηκοι έχουν κόκκινο πρόσωπο;

Πρόκειται για δύο είδη πιθήκων του γένους Cacajao, που ονομάζονται ουακάρι και ζουν στα τροπικά δάση της Λατινικής Αμερικής. Το πρόσωπο των πιθήκων αυτών είναι άτριχο και κόκκινο. Δεν είναι γνωστό γιατί συμβαίνει αυτό, αλλά οι ζωολόγοι εικάζουν ότι σχετίζεται με την ανάγκη για αναγνώριση των ατόμων του ίδιου είδους μέσα στα πυκνά φυλλώματα του τροπικού δάσους ή με τη δήλωση καλής υγείας, καθώς η ένταση του χρώματος μειώνεται στα άρρωστα άτομα αλλά και σε συνθήκες αιχμαλωσίας.

 

Κροκόδειλος-«Γκοτζίλα»
http://[URL unfurl="true"]www.crocomania.com/foto/cocchi%20preist/Dakosaurus.jpg[/img[/URL]]
Στην Παταγονία της Νότιας Αμερικής, παλαιοντολόγοι ανακάλυψαν το απολιθωμένο κρανίο ενός μέχρι σήμερα άγνωστου προϊστορικού κροκόδειλου, που ζούσε στις θάλασσες πριν από περίπου 135 εκατομμύρια χρόνια.

Το ζώο, το οποίο πήρε τη λατινική ονομασία Dakosaurus andiniensis, θυμίζει διασταύρωση κροκόδειλου και τυραννόσαυρου. Το κρανίο έχει μήκος 80 εκατοστά και με βάση αυτό εκτιμάται ότι το μήκος του σώματος του κροκόδειλου θα έφτανε τα 4-5 μέτρα. Πρόκειται για μια πρώιμη παραλλαγή των σύγχρονων ειδών κροκόδειλων, αλλά, σε αντίθεση με τους σημερινούς συγγενείς του, το ζώο διέθετε βραχύ, πλατύ ρύγχος και, πιθανώς, 4 άκρα-πτερύγια αντί για πόδια, καθώς και ουρά ψαριού.
[img]http://curiouscatblog.net/images/fosil.jpg
Ο Dakosaurus πρέπει να ήταν ένα από τα πιο τρομακτικά θαλάσσια πλάσματα. Στο στόμα του υπήρχαν περίπου 40 μακριά, μυτερά δόντια μήκους μέχρι και 10 εκατοστών, με τα οποία μπορούσε να ξεσκίζει τη σάρκα των θηραμάτων του. Το στόμα του, όμως, δεν ήταν κατάλληλο για να πιάνει ψάρια, και έτσι τρεφόταν μάλλον με θαλάσσια ερπετά, όπως ο ιχθυόσαυρος, που έφτανε τα 4 μέτρα σε μήκος. Οι παλαιοντολόγοι βρήκαν το κρανίο το 1996, σε μια περιοχή η οποία κατά το Ιουρασικό ήταν τροπικός κόλπος.

 

Ερευνητές εφηύραν νάιλον φιλικό προς το περιβάλλον

Κρύσταλλοι από μικροσκοπικούς πόρους μπορούν τώρα να αντικαταστήσουν τους ισχυρούς οργανικούς διαλύτες που χρησιμοποιούνται κατά την κατασκευή του νάιλον. Οι πόροι έχουν διάμετρο μικρότερη του ενός νανομέτρου –μικρότερη δηλαδή από ένα εκατομμυριοστό του χιλιοστού– και λειτουργούν σαν έναν καταλύτη, ο οποίος διευκολύνει και επιταχύνει τις χημικές αντιδράσεις. Οι διάφορες χημικές ουσίες της διαδικασίας παραγωγής απορροφώνται από τους πόρους και, μέσα σε αυτό το στενό χώρο, συμπιέζονται σε τέτοιο βαθμό, ώστε να προκληθούν χημικές αντιδράσεις. Τότε, όλα σχεδόν τα χημικά μετατρέπονται σε νάιλον.

 

Η λεπτή σέλα παραλύει την ανδρική ικανότητα?

Οι λεπτές σέλες των αγωνιστικών ποδηλάτων μπορεί να αυξάνουν τις επιδόσεις των αθλητών στους αγώνες δρόμου, αλλά είναι πιθανόν επίσης να τους δημιουργούν προβλήματα όσον αφορά την ικανότητά τους στο κρεβάτι. Νέες έρευνες από τις ΗΠΑ και την Ιταλία δείχνουν ότι, ύστερα από μόλις 3 λεπτά πάνω στη λεπτή σέλα, μειώνεται η κυκλοφορία του αίματος στο πέος κατά 70-80%. Επιπλέον, οι τακτικές πολύωρες προπονήσεις μπορούν, στη χειρότερη περίπτωση, να προκαλέσουν μόνιμα προβλήματα στύσης.

Οι αγωνιστικές σέλες είναι συνήθως τόσο λεπτές, που ένα μεγάλο μέρος του σωματικού βάρους δεν μπορεί να στηριχτεί στο ισχίο, στο πλατύτερο, πίσω μέρος της σέλας. Γι’ αυτό, το 25% του βάρους μετατοπίζεται στο επίμηκες, μπροστινό τμήμα της σέλας και, ως εκ τούτου, στο περίνεο, τη μαλακή και απροστάτευτη περιοχή ανάμεσα στον πρωκτό και τα εξωτερικά γεννητικά όργανα, απ’ όπου περνάει η αρτηρία που τροφοδοτεί το πέος με αίμα. Μια λεπτή σέλα ασκεί εφταπλάσια πίεση στο περίνεο από μια φαρδιά, και έτσι μειώνεται σημαντικά η ροή του αίματος στα αγγεία. Εάν αυτό συμβαίνει συχνά και για μεγάλο χρονικό διάστημα, η κυκλοφορία του αίματος μπορεί να μειωθεί σε μόνιμη βάση, με αποτέλεσμα η πίεση να μην επαρκεί, για να επιτευχθεί ολοκληρωμένη στύση.

Ερευνητές περιέγραψαν στο Journal of Sexual Medicine πώς μέτρησαν την πίεση που ασκείται σε 900 σημεία από μία δοκιμαστική σέλα, παρακολουθώντας παράλληλα την κυκλοφορία του αίματος προς το πέος, σε δοκιμές που έγιναν με ποδηλάτες. Αποδείχθηκε, μεταξύ άλλων, πως, όταν οι ποδηλάτες έπειτα από μισή ώρα στη σέλα νιώθουν την απώλεια της αίσθησης –κάτι που βιώνουν πολλοί ενθουσιώδεις αθλητές ποδηλασίας–, αυτό οφείλεται στο ότι η ροή του αίματος προς το πέος έχει σταματήσει εντελώς.

Τουλάχιστον σε ποσοστό 5% οι άρρενες ποδηλάτες πιστεύεται ότι πάσχουν από σεξουαλική ανικανότητα. Μια πλατιά σέλα, χωρίς «μύτη», η οποία θα έχει χώρο και για τους δύο γλουτούς και δε θα ασκεί πίεση στο περίνεο, μπορεί να προλάβει το πρόβλημα.

 

Ζηλιάρικα μωρά

Νέα έρευνα δείχνει ότι η ζήλια εμφανίζεται και σε πολύ μικρότερες ηλικίες απ’ ό,τι πιστεύαμε. Η Αμερικανίδα ψυχολόγος Sybil Hart διεξήγαγε ένα πείραμα με μητέρες και τα μωρά τους, που ήταν από 6 ως 18 μηνών. Έβαλε τις μητέρες να αφοσιωθούν στο παιχνίδι με μια κούκλα που είχε ρεαλιστική όψη, ενώ τα μωρά τους τις παρακολουθούσαν. Το παιχνίδι της μητέρας προκαλούσε επιθετική συμπεριφορά ή θλίψη στα βρέφη. Η καθηγήτρια Hart κατέληξε στο συμπέρασμα ότι η ζήλια είναι εγγενές χαρακτηριστικό και όχι αποτέλεσμα κοινωνικών επιρροών.

 

Μεθυσμένες αριστοκράτισσες έκαψαν ζυθοποιία

Σε μια βουνοκορφή του Περού, αρχαιολόγοι βρήκαν μια καμένη ζυθοποιία ηλικίας 1.000 ετών. Στον ίδιο χώρο ανακάλυψαν, μεταξύ άλλων, θραύσματα αγγείων 2 λίτρων και φουρκέτες μαλλιών τις οποίες φορούσαν οι γυναίκες της ανώτερης κάστας στο χαμένο πολιτισμό των Χουαρί. Αυτές οι γυναίκες ήταν επιφορτισμένες με την παρασκευή της μπίρας. Οι ερευνητές πιστεύουν ότι κάποια στιγμή σταμάτησε η λειτουργία της ζυθοποιίας και, στη συνέχεια, οι γυναίκες ήπιαν τα τελευταία αποθέματα μπίρας και άναψαν μια τελετουργική πυρά, για να κάψουν τις εγκαταστάσεις.

 

Ο Αμαζόνιος βαραίνει το έδαφος

Κάθε χρόνο, όταν τα νερά του Αμαζόνιου φουσκώνουν από τις έντονες και παρατεταμένες βροχοπτώσεις ή από την τήξη του χιονιού, ο φλοιός της Γης στο δέλτα του ποταμού υποχωρεί μέχρι και 7,5 εκατοστά. Όταν ο όγκος των νερών μειώνεται και πάλι στα κανονικά επίπεδα, ο φλοιός επανέρχεται, με τη σειρά του, στην αρχική του θέση. Σε αυτό το εντυπωσιακό συμπέρασμα κατέληξαν οι γεωλόγοι Douglas Alsdorf και Michael Bevis του Πολιτειακού Πανεπιστημίου του Οχάιο.

Παλιότερες μετρήσεις με σύστημα GPS έχουν δείξει ότι ο φλοιός της Γης μπορεί να ανεβαίνει και να χαμηλώνει κατά 1-1,5 εκατοστό, λόγω των μεταβολών της στάθμης των ποταμών, σε πολλά μέρη της Γης. Αυτή είναι, ωστόσο, η πρώτη φορά που οι ερευνητές διαπίστωσαν μια τόσο μεγάλη διακύμανση στο επίπεδο του φλοιού, όταν τα ύδατα ενός ποταμού βρίσκονται στην υψηλότερη και τη χαμηλότερη στάθμη τους αντίστοιχα. Οι μετρήσεις GPS στο επίπεδο του φλοιού στην κεντρική Αμαζονία συνδυάστηκαν με υπολογιστικά μοντέλα που προσομοίωναν την κίνηση των υδάτων στον Αμαζόνιο, και έτσι οι ερευνητές μπόρεσαν να βγάλουν τα συμπεράσματά τους. Όταν ο ποταμός βρίσκεται στην υψηλότερη στάθμη του, πιέζει προς τα κάτω το γήινο φλοιό στην Αμαζονία – μια περιοχή με έκταση ανάλογη με εκείνη των ΗΠΑ.

Οι ερευνητές μπορούν επίσης να αξιοποιήσουν τα αποτελέσματα αυτά για την εκτίμηση του συνολικού όγκου των υδάτων του Αμαζονίου, υπολογίζοντας, κατά κάποιον τρόπο, το βάρος του νερού που πιέζει το φλοιό της Γης. Έτσι, για παράδειγμα, θα είναι σε θέση να προβλέψουν ενδεχόμενες περιόδους ξηρασίας, πλημμυρών και άλλες κλιματικές μεταβολές.

 

Ακέφαλα πτώματα σε τάφο

Αρχαίος λαός ηλικίας 3.100 χρόνων με ιδιαίτερα έθιμα ταφής

Οι ανασκαφές σε ένα χώρο ταφής ηλικίας 3.100 ετών έφεραν στο φως ένα ασυνήθιστο νεκρικό έθιμο. Όταν τα σώματα των νεκρών άρχιζαν να αποσυντίθεται, αποκεφαλίζονταν. Αυστραλοί αρχαιολόγοι ανακάλυψαν τα λείψανα 25 ανθρώπων σε ένα νεκροταφείο, το οποίο βρίσκεται σε ένα από τα νησιά του συμπλέγματος Βανουάτου. Πρόκειται για το αρχαιότερο γνωστό νεκροταφείο στην περιοχή του Ειρηνικού ωκεανού και είναι έργο της φυλής Λαπίτα. Κοινό χαρακτηριστικό των ενταφιασμένων νεκρών είναι ότι τους έχει αφαιρεθεί το κεφάλι. Ορισμένα κρανία είχαν τοποθετηθεί σε κεραμικά σκεύη με καπάκι, ενώ άλλα είχαν τοποθετηθεί επάνω στο στέρνο των σορών.

Η φυλή των Λαπίτα ήταν, προφανώς, η πρώτη στον Ειρηνικό που αποχώριζε τα κεφάλια των νεκρών από το υπόλοιπο σώμα. Αυτή η παράδοση ήταν διαδεδομένη ακόμη και όταν εμφανίστηκαν οι πρώτοι ιεραπόστολοι στο νησιώτικο σύμπλεγμα.

 

Μπορεί η υγρασία της ατμόσφαιρας να φτάσει πάνω από 100%;

Τι εννοούμε λέγοντας 100% ατμοσφαιρική υγρασία; Τι συμβαίνει, τελικά, όταν ο αέρας αποκτά περισσότερη υγρασία;

Συνήθως αναφερόμαστε στη σχετική υγρασία, όπου το ποσοστό 100% σημαίνει ότι ο αέρας είναι κορεσμένος από υδρατμούς. Όταν η σχετική ατμοσφαιρική υγρασία είναι 100%, στο επίπεδο του εδάφους επικρατεί πυκνή ομίχλη. Αν τότε η υγρασία του αέρα αυξηθεί περισσότερο, το νερό πέφτει υπό μορφή σταγόνων.

Ο θερμός αέρας μπορεί να συγκρατήσει μεγαλύτερη ποσότητα υδρατμών από τον ψυχρό. Έτσι, όταν η θερμοκρασία πέφτει, η τιμή της σχετικής ατμοσφαιρικής υγρασίας ανεβαίνει. Αυτό μπορεί να το παρατηρήσει κανείς στην πράξη, όταν κρατάει ένα κρύο ποτό μια ζεστή καλοκαιριάτικη μέρα. Καθώς ο αέρας έρχεται σε επαφή με το κρύο ποτήρι, ψύχεται τόσο, ώστε η σχετική υγρασία ξεπερνάει το 100%, και τότε το νερό επικάθεται στο ποτήρι υπό μορφή σταγόνων. Με τον ίδιο τρόπο δημιουργείται και η δρόσος, όταν ψύχεται ο νυχτερινός αέρας, μετά τη δύση του ήλιου.

Επιπλέον, υπάρχει και η απόλυτη υγρασία, η οποία μας λέει πόσα γραμμάρια υδρατμών υπάρχουν σε ένα κυβικό μέτρο αέρα.

 

Έχουν όλα τα ζώα κόκκινο αίμα;

Το πιο συνηθισμένο χρώμα αίματος είναι το κόκκινο, δεν είναι όμως το μοναδικό. Υπάρχουν ψάρια με λευκό αίμα, ενώ ο κάβουρας Limulus polyphemus έχει μπλε αίμα. Η αιμοσφαιρίνη, που έχει βάση το σίδηρο, προσδίδει το κόκκινο χρώμα.

 

Πώς έφτιαχναν τους χάρτες παλιότερα;

Πολύ πριν εφευρεθούν οι δορυφόροι και τα αεροπλάνα, οι χάρτες που κατασκευάζονταν ήταν απίστευτα ακριβείς. Πώς τα κατάφερναν, με την τεχνολογία εκείνης της εποχής;

Τα πιο παλιά, γνωστά είδη χαρτών κατασκευάζονταν με την απλή παρατήρηση του τοπίου και των ακτών. Κάνοντας πολύ ακριβείς τέτοιες παρατηρήσεις, μπορούσαν να φτιάξουν πολύ καλούς χάρτες.

Το μεγάλο βήμα έγινε, ωστόσο, με τη λεγόμενη τριγωνοποίηση, η οποία άρχισε να εφαρμόζεται γύρω στο 1500. Η τριγωνοποίηση γινόταν ως εξής: ο χαρτογράφος πήγαινε στο τοπίο και όριζε νοερά τρίγωνα, επιλέγοντας τρία σταθερά σημεία – π.χ., τα καμπαναριά τριών χωριών. Μετρώντας την απόσταση ανάμεσα σε δύο από τα καμπαναριά, καθώς και τις γωνίες τους σε σχέση με το τρίτο καμπαναριό, μπορούσε να υπολογίσει την ακριβή απόσταση ανάμεσα στις τρεις αυτές τοποθεσίες. Στη συνέχεια μπορούσε να σχεδιάσει τα χωριά σε ένα χάρτη. Η μέθοδος ήταν πολύ ακριβής και η διαδικασία πολύ ταχύτερη απ’ ό,τι άλλες τεχνικές μέτρησης της εποχής.

Οι παγκόσμιοι χάρτες, όμως, είναι ένα τελείως ξεχωριστό κεφάλαιο. Για να προσανατολιστεί κάποιος σε έναν τέτοιο χάρτη ήταν απαραίτητο να υπάρχει ένα πλέγμα από γεωγραφικά μήκη και πλάτη. Ο Έλληνας γεωγράφος Πτολεμαίος είχε χρησιμοποιήσει ένα τέτοιο πλέγμα ήδη γύρω στο 150 μ.Χ. Χρησιμοποιώντας το και συνθέτοντας χάρτες μικρότερων περιοχών, κατάφερε να σχεδιάσει έναν παγκόσμιο χάρτη που και σήμερα ακόμη είναι αναγνωρίσιμος.

 

Ποιος επινόησε το τατουάζ και από πότε υπάρχει αυτή η συνήθεια;

Ο καλλωπισμός του σώματος με τεχνικές τατουάζ –ή, επί το ελληνικότερον, με δερματοστιξία– έχει ιστορία περισσότερων από 5.000 ετών. Ο γνωστός «άνθρωπος των πάγων», η μούμια Otzi, που βρέθηκε σε έναν παγετώνα των Άλπεων το 1991, είχε 57 τατουάζ στο σώμα του. Τα τατουάζ του Otzi, που έζησε περίπου το 3.300 π.Χ., αποτελούνταν από στιγμές και μικρές γραμμές των οποίων τη σημασία δε γνωρίζουμε. Πιθανότατα η παράδοση αυτή είναι ακόμη παλιότερη.

Δεν μπορούμε, προφανώς, να ξέρουμε ποιος επινόησε πρώτος τα τατουάζ, αλλά είναι βέβαιο πως ήταν διαδεδομένα σχεδόν σε ολόκληρο τον κόσμο. Οι αρχαίοι Σκύθες, για παράδειγμα, που ζούσαν βόρεια της Μαύρης Θάλασσας, ήταν φημισμένοι για τα τατουάζ τους. Τα παλιότερα γνωστά τατουάζ που αναπαριστούν εικόνες ανήκουν σε ένα φύλαρχο 2.400 ετών, ο οποίος έφερε στο σώμα του παραστάσεις ζώων και τοτέμ. Οι κάτοικοι των αρκτικών περιοχών συνήθιζαν επίσης να κάνουν τατουάζ από πολύ παλιά. Επιπλέον, στη Σκανδιναβία έχουν βρεθεί βελόνες από την Εποχή του Χαλκού (1700-500 π.Χ.), που πιστεύεται ότι χρησιμοποιούνταν για δερματοστιξία.

 

Τι είναι οι ηλιακές κηλίδες;

Στην επιφάνεια του Ήλιου, η θερμοκρασία ανέρχεται στους 5.800 βαθμούς περίπου. Οι ηλιακές κηλίδες είναι κάποιες περιοχές με θερμοκρασία σχετικά χαμηλότερη. Γι’ αυτό και φαίνονται πιο σκοτεινές.

Όσο ανεβαίνουμε προς την επιφάνεια του Ήλιου, η ενέργεια που απελευθερώνεται στο εσωτερικό του παύει να διαδίδεται μέσω της ακτινοβολίας ή της διάχυσης και αρχίζει να θυμίζει καζάνι που βράζει. Στο τελευταίο 20% της ακτίνας του, η ενέργεια αυτή αναδύεται προς την επιφάνεια με τη βοήθεια αέριων φυσαλίδων, που, αφού «απελευθερώσουν» τη θερμότητά τους, ξαναβυθίζονται στη συνέχεια ψυχρότερες. Οι ηλιακές κηλίδες δεν είναι παρά περιοχές οι οποίες, για μικρό χρονικό διάστημα, εμπεριέχουν ένα μαγνητικό πεδίο τόσο ισχυρό, που παρεμποδίζει τις αέριες φυσαλίδες να αναδυθούν μεταφέροντας θερμότητα στην επιφάνεια. Σε αυτές τις περιοχές, που συνήθως εμφανίζονται ανά ζεύγη ή ομάδες διαφορετικής πολικότητας, οι δυναμικές γραμμές του ισχυρότατου μαγνητικού πεδίου που εμπεριέχουν «διαπερνούν» την επιφάνεια του Ήλιου. Επειδή, όμως, ο Ήλιος δεν περιστρέφεται σαν ένα συμπαγές σώμα (στον ισημερινό του ο χρόνος περιστροφής είναι 25 μερόνυχτα, ενώ στους πόλους 35), οι δυναμικές γραμμές σε αυτές τις περιοχές αρχίζουν να «τυλίγονται» γύρω από τον εαυτό τους. Καθώς η μαγνητική ενέργεια συνεχίζει να συσσωρεύεται, μπορεί ξαφνικά να απελευθερωθεί βίαια, σχηματίζοντας γιγάντιες ηλιακές εκλάμψεις.

Η έντονη ηλιακή δραστηριότητα αυξάνεται και μειώνεται ακολουθώντας τον 11ετή Ηλιακό κύκλο, που επηρεάζει, απ’ ό,τι φαίνεται, τον καιρό και το κλίμα του πλανήτη μας. Ο μηχανισμός σχηματισμού ηλιακών κηλίδων και εκλάμψεων αλλά και η αλληλεπίδραση Ήλιου και Γης δεν έχουν ακόμη κατανοηθεί πλήρως.

 

Ποιο είναι το βαρύτερο ζώο που πετάει;

Ελάχιστα είναι τα πλάσματα του ζωικού βασιλείου που έχουν το χάρισμα να πετούν. Από τις πολλές ομάδες ζώων που υπάρχουν, μόνο τρεις διαθέτουν αυτή την απαιτητική και ενεργοβόρο δεξιότητα: τα έντομα, οι νυχτερίδες και τα πτηνά. Σε αυτά θα μπορούσαμε να προσθέσουμε και τους πτερόσαυρους, που όμως έχουν εξαφανιστεί προ πολλού. Κοινό χαρακτηριστικό αυτών των ομάδων είναι ότι, ως επί το πλείστον, πρόκειται για σχετικά μικρόσωμα ζώα. Το βάρος των εντόμων μετριέται σε γραμμάρια, οι μεγαλύτερες νυχτερίδες ζυγίζουν μετά βίας ένα δύο κιλά, όπως και τα περισσότερα πουλιά.

Ωστόσο, στον κόσμο των πτηνών υπάρχουν και μερικά είδη που ανήκουν στην κατηγορία υπερβαρέων βαρών. Το βαρύτερο πτηνό που υπάρχει σήμερα, απ’ όσα μπορούν να πετάξουν, είναι ο αφρικανικός αγριόγαλος Kori, που μπορεί να φτάσει και τα 22 κιλά. Παλαιότερα όμως, υπήρχαν πτηνά αρκετά μεγαλύτερα και βαρύτερα από αυτόν. Ένα τέτοιο πτηνό ήταν ο –αφανισμένος πλέον– Τερατόρνις, ο οποίος πιθανότατα ζύγιζε μέχρι και 80 κιλά.

 

Ραδιενεργή οδοντόκρεμα τρόμαξε τον εχθρό

Κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου πολέμου στην υπό γερμανική κατοχή Γαλλία, μια γερμανική χημική βιομηχανία ανέλαβε τη λειτουργία ενός εργοστασίου που διέθετε αποθέματα του ραδιενεργού στοιχείου θόριο. Το γεγονός προκάλεσε αναταραχή στις μυστικές υπηρεσίες των Συμμάχων: Μήπως η Γερμανία είχε φτάσει πιο κοντά στην κατασκευή της ατομικής βόμβας απ’ ό,τι πίστευαν μέχρι τότε; Σύντομα αποδείχτηκε πως επρόκειτο για λάθος συναγερμό. Το ραδιενεργό στοιχείο δε θα χρησιμοποιούνταν σε ατομική βόμβα, αλλά στη νέα οδοντόκρεμα Doramad. Σύμφωνα με τον κατασκευαστή, ένα απαλό μασάζ με τα ραδιενεργά σωματίδια προλάμβανε όλες τις παθήσεις των ούλων. Ευτυχώς για τους καταναλωτές, η ποσότητα του θορίου στην οδοντόκρεμα ήταν πολύ μικρή.