Επισκέπτης
Σε ευχαριστώ για την παρατήρηση, την έβαλα την φωτό!
Επισκέπτης
Μπορούν τα φυτά να καούν από το φως του Ήλιου;
Ένας οργανισμός που εκτίθεται υπερβολικά στην υπεριώδη ακτινοβολία του Ήλιου αρχίζει να μετατρέπει το οξυγόνο που περιέχουν τα επιφανειακά κύτταρα σε ελεύθερες ρίζες οξυγόνου, οι οποίες καταστρέφουν τα κύτταρα. Το ίδιο πρόβλημα έχουν και τα φυτά, τα οποία όμως έχουν αναπτύξει έναν ειδικό μηχανισμό που τα προστατεύει από τη βλαβερή ακτινοβολία.
Αν ένα φυτό δεχτεί περισσότερο ηλιακό φως απ’ ό,τι χρειάζεται, παράγει ζεαξανθίνη, μια ουσία που ανήκει στην οικογένεια των καροτενοειδών. Η ουσία αυτή φροντίζει να μεταφερθεί ένα ηλεκτρόνιο στη χλωροφύλλη που υπάρχει στην επιφάνεια, εμποδίζοντάς τη να δομήσει ελεύθερες ρίζες. Στη συνέχεια, η θετικά φορτισμένη ζεαξανθίνη ενώνεται με την αρνητικά φορτισμένη χλωροφύλλη και κατά τη διαδικασία αυτή το πλεόνασμα ηλιακού φωτός μετατρέπεται σε εντελώς αβλαβή θερμότητα.
Οι επιστήμονες γνωρίζουν τη διαδικασία αυτή στην παραμικρή της λεπτομέρεια, επειδή μπορούν να καταγράψουν τις χημικές αντιδράσεις που γίνονται ακόμη και σε εκατομμυριοστό δισεκατομμυριοστού του δευτερολέπτου, όταν δηλαδή ένα μονωμένο φωτόνιο φτάνει στο φυτό.
Ένας οργανισμός που εκτίθεται υπερβολικά στην υπεριώδη ακτινοβολία του Ήλιου αρχίζει να μετατρέπει το οξυγόνο που περιέχουν τα επιφανειακά κύτταρα σε ελεύθερες ρίζες οξυγόνου, οι οποίες καταστρέφουν τα κύτταρα. Το ίδιο πρόβλημα έχουν και τα φυτά, τα οποία όμως έχουν αναπτύξει έναν ειδικό μηχανισμό που τα προστατεύει από τη βλαβερή ακτινοβολία.
Αν ένα φυτό δεχτεί περισσότερο ηλιακό φως απ’ ό,τι χρειάζεται, παράγει ζεαξανθίνη, μια ουσία που ανήκει στην οικογένεια των καροτενοειδών. Η ουσία αυτή φροντίζει να μεταφερθεί ένα ηλεκτρόνιο στη χλωροφύλλη που υπάρχει στην επιφάνεια, εμποδίζοντάς τη να δομήσει ελεύθερες ρίζες. Στη συνέχεια, η θετικά φορτισμένη ζεαξανθίνη ενώνεται με την αρνητικά φορτισμένη χλωροφύλλη και κατά τη διαδικασία αυτή το πλεόνασμα ηλιακού φωτός μετατρέπεται σε εντελώς αβλαβή θερμότητα.
Οι επιστήμονες γνωρίζουν τη διαδικασία αυτή στην παραμικρή της λεπτομέρεια, επειδή μπορούν να καταγράψουν τις χημικές αντιδράσεις που γίνονται ακόμη και σε εκατομμυριοστό δισεκατομμυριοστού του δευτερολέπτου, όταν δηλαδή ένα μονωμένο φωτόνιο φτάνει στο φυτό.
Επισκέπτης
Πόσο ζυγίζει ο αέρας;
Ακόμη και ο αέρας κάτι πρέπει να ζυγίζει, αλλά πόσο; Και γιατί δε νιώθουμε το βάρος του;
Ο ατμοσφαιρικός αέρας –όσο κι αν φαίνεται παράξενο– ζυγίζει περίπου 1,3 κιλό ανά κυβικό μέτρο σε κανονικές συνθήκες πίεσης και θερμοκρασίας. Η Γη περιβάλλεται από ένα στρώμα αέρα πάχους πολλών χιλιομέτρων, και κάθε τετραγωνικό εκατοστό στην επιφάνειά της σηκώνει βάρος ενός κιλού αέρα – αυτό που αποκαλούμε ατμοσφαιρική πίεση. Αυτό σημαίνει, με αυστηρά κριτήρια, ότι αν κρατήσουμε οριζόντιο ένα φύλλο χαρτί σχήματος Α4, επάνω του ασκείται πίεση από αέρα συνολικού βάρους 600 κιλών. Το ότι εμείς μπορούμε να σηκώνουμε το χαρτί χωρίς πρόβλημα οφείλεται στο γεγονός ότι η ατμοσφαιρική πίεση είναι η ίδια προς κάθε κατεύθυνση στο περιβάλλον, και έτσι είναι η ίδια τόσο στην επάνω όσο και στην κάτω επιφάνεια του χαρτιού. Έτσι, λοιπόν, τελικά σηκώνουμε στην πραγματικότητα μόνο το βάρος του ίδιου του χαρτιού, που είναι ελάχιστο.
Με τον ίδιο τρόπο, το σώμα μας, επειδή είναι προσαρμοσμένο στην ατμοσφαιρική πίεση, δεν συνθλίβεται από το βάρος των τεράστιων μαζών του ατμοσφαιρικού αέρα. Όταν όμως βρισκόμαστε σε μεγάλο υψόμετρο, η ατμοσφαιρική πίεση μειώνεται και χρειαζόμαστε χρόνο για να ρυθμίσουμε την πίεση στο σώμα μας. Αυτός είναι και ο λόγος που βουλώνουν τα αυτιά μας όταν πετάμε ή οδηγούμε σε ορεινές περιοχές.
Κανονικά, τα αισθητήρια του δέρματός μας θα έπρεπε να καταγράφουν την πίεση του αέρα. Επειδή όμως αυτή είναι σταθερή, οι υποδοχείς την έχουν συνηθίσει και το σήμα δε γίνεται αντιληπτό.
Ακόμη και ο αέρας κάτι πρέπει να ζυγίζει, αλλά πόσο; Και γιατί δε νιώθουμε το βάρος του;
Ο ατμοσφαιρικός αέρας –όσο κι αν φαίνεται παράξενο– ζυγίζει περίπου 1,3 κιλό ανά κυβικό μέτρο σε κανονικές συνθήκες πίεσης και θερμοκρασίας. Η Γη περιβάλλεται από ένα στρώμα αέρα πάχους πολλών χιλιομέτρων, και κάθε τετραγωνικό εκατοστό στην επιφάνειά της σηκώνει βάρος ενός κιλού αέρα – αυτό που αποκαλούμε ατμοσφαιρική πίεση. Αυτό σημαίνει, με αυστηρά κριτήρια, ότι αν κρατήσουμε οριζόντιο ένα φύλλο χαρτί σχήματος Α4, επάνω του ασκείται πίεση από αέρα συνολικού βάρους 600 κιλών. Το ότι εμείς μπορούμε να σηκώνουμε το χαρτί χωρίς πρόβλημα οφείλεται στο γεγονός ότι η ατμοσφαιρική πίεση είναι η ίδια προς κάθε κατεύθυνση στο περιβάλλον, και έτσι είναι η ίδια τόσο στην επάνω όσο και στην κάτω επιφάνεια του χαρτιού. Έτσι, λοιπόν, τελικά σηκώνουμε στην πραγματικότητα μόνο το βάρος του ίδιου του χαρτιού, που είναι ελάχιστο.
Με τον ίδιο τρόπο, το σώμα μας, επειδή είναι προσαρμοσμένο στην ατμοσφαιρική πίεση, δεν συνθλίβεται από το βάρος των τεράστιων μαζών του ατμοσφαιρικού αέρα. Όταν όμως βρισκόμαστε σε μεγάλο υψόμετρο, η ατμοσφαιρική πίεση μειώνεται και χρειαζόμαστε χρόνο για να ρυθμίσουμε την πίεση στο σώμα μας. Αυτός είναι και ο λόγος που βουλώνουν τα αυτιά μας όταν πετάμε ή οδηγούμε σε ορεινές περιοχές.
Κανονικά, τα αισθητήρια του δέρματός μας θα έπρεπε να καταγράφουν την πίεση του αέρα. Επειδή όμως αυτή είναι σταθερή, οι υποδοχείς την έχουν συνηθίσει και το σήμα δε γίνεται αντιληπτό.
Επισκέπτης
Πότε άρχισε ο άνθρωπος να καπνίζει;
Η προέλευση του καπνίσματος πρέπει να αναζητηθεί στο πολύ μακρινό παρελθόν. Οι επιστήμονες πιστεύουν ότι οι προϊστορικοί άνθρωποι εισέπνεαν καπνό για να φτάσουν σε μια κατάσταση έκστασης, π.χ., στο πλαίσιο θρησκευτικών τελετών. Δε γνωρίζουμε πότε ακριβώς άρχισε ο άνθρωπος να χρησιμοποιεί τον καπνό, αλλά είναι απολύτως βέβαιο ότι οι πρώτοι καπνιστές ήταν οι Ινδιάνοι, και αυτό γιατί, πριν από τα ταξίδια του Κολόμβου στην Αμερική, το φυτό ευδοκιμούσε μόνο εκεί.
Τα παλαιότερα αρχαιολογικά τεκμήρια όσον αφορά τη συνήθεια του καπνίσματος στους Ινδιάνους έχουν ηλικία 4.700 ετών. Στην πολιτεία Αλμπέρτα του Καναδά, οι αρχαιολόγοι έφεραν στο φως μια λίθινη πίπα που χρονολογείται στο 2.700 π.Χ. Ωστόσο, οι απόψεις των ερευνητών σχετικά με το αν η πίπα αυτή χρησιμοποιούνταν για κάπνισμα διίστανται. Ένα αρκετά μεταγενέστερο εύρημα προέρχεται από το νησί Marajo της Βραζιλίας. Εδώ οι αρχαιολόγοι ανακάλυψαν πολλές κυλινδρικές πίπες, που χρονολογούνται περίπου στο 1000 π.Χ. Στην περίπτωση αυτή, οι επιστήμονες είναι βέβαιοι ότι οι πίπες χρησίμευαν για κάπνισμα καπνού. Αλλά και οι Μάγια του Μεξικού κάπνιζαν καπνό εδώ και πάνω από δύο χιλιάδες χρόνια.
Το κάπνισμα έφτασε στην Ευρώπη με την ανακάλυψη της Αμερικής από τον Κολόμβο το 1492. Ο Κολόμβος είδε τους Ινδιάνους να καπνίζουν καπνό, και επιστρέφοντας στην Ευρώπη έφερε μαζί του το φυτό.
Η προέλευση του καπνίσματος πρέπει να αναζητηθεί στο πολύ μακρινό παρελθόν. Οι επιστήμονες πιστεύουν ότι οι προϊστορικοί άνθρωποι εισέπνεαν καπνό για να φτάσουν σε μια κατάσταση έκστασης, π.χ., στο πλαίσιο θρησκευτικών τελετών. Δε γνωρίζουμε πότε ακριβώς άρχισε ο άνθρωπος να χρησιμοποιεί τον καπνό, αλλά είναι απολύτως βέβαιο ότι οι πρώτοι καπνιστές ήταν οι Ινδιάνοι, και αυτό γιατί, πριν από τα ταξίδια του Κολόμβου στην Αμερική, το φυτό ευδοκιμούσε μόνο εκεί.
Τα παλαιότερα αρχαιολογικά τεκμήρια όσον αφορά τη συνήθεια του καπνίσματος στους Ινδιάνους έχουν ηλικία 4.700 ετών. Στην πολιτεία Αλμπέρτα του Καναδά, οι αρχαιολόγοι έφεραν στο φως μια λίθινη πίπα που χρονολογείται στο 2.700 π.Χ. Ωστόσο, οι απόψεις των ερευνητών σχετικά με το αν η πίπα αυτή χρησιμοποιούνταν για κάπνισμα διίστανται. Ένα αρκετά μεταγενέστερο εύρημα προέρχεται από το νησί Marajo της Βραζιλίας. Εδώ οι αρχαιολόγοι ανακάλυψαν πολλές κυλινδρικές πίπες, που χρονολογούνται περίπου στο 1000 π.Χ. Στην περίπτωση αυτή, οι επιστήμονες είναι βέβαιοι ότι οι πίπες χρησίμευαν για κάπνισμα καπνού. Αλλά και οι Μάγια του Μεξικού κάπνιζαν καπνό εδώ και πάνω από δύο χιλιάδες χρόνια.
Το κάπνισμα έφτασε στην Ευρώπη με την ανακάλυψη της Αμερικής από τον Κολόμβο το 1492. Ο Κολόμβος είδε τους Ινδιάνους να καπνίζουν καπνό, και επιστρέφοντας στην Ευρώπη έφερε μαζί του το φυτό.
Επισκέπτης
Απεικονιζόταν πάντα ο θάνατος με μορφή σκελετού;
Η απεικόνιση του θανάτου με τη μορφή σκελετού έχει τις ρίζες της στον ευρωπαϊκό Μεσαίωνα. Το 14ο αιώνα, η πανούκλα αποδεκάτισε το 1/4 του πληθυσμού της Ευρώπης και σε πολλά μέρη τα πτώματα αφήνονταν άταφα στους δρόμους. Από τη συμβολική σύνδεση της εικόνας του σκελετού με τα άψυχα κορμιά, προέκυψε σιγά σιγά η απεικόνιση του θανάτου με τη μορφή σκελετού, ο οποίος, με ή χωρίς τη ριχτή του κάπα, θέριζε με το δρεπάνι του όποιον άνθρωπο έβρισκε στο διάβα του.
Χαρακτηριστικό σε πολλές απεικονίσεις είναι ότι ο δρεπανηφόρος Χάρος, με μαντιλοδεμένα μάτια, δε δείχνει έλεος σε κανέναν. Όλοι –πλούσιοι και φτωχοί, νέοι και γέροι– είναι ίσοι μπροστά του. Το ίδιο θέμα επεκτείνεται το 15ο και το 16ο αιώνα, σε παραστάσεις όπου οι ζωντανοί χορεύουν μαζί με σκελετούς το χορό του θανάτου. Ο πιο γνωστός από αυτούς τους χορούς του θανάτου είναι «Ο Μακάβριος Χορός», ένα άγαλμα ύψους τριάντα μέτρων, του Bernt Notke, που βρίσκεται στην εκ-κλησία Marienkirche, στο Lubeck της Γερμανίας.
Η απεικόνιση του θανάτου με τη μορφή σκελετού έχει τις ρίζες της στον ευρωπαϊκό Μεσαίωνα. Το 14ο αιώνα, η πανούκλα αποδεκάτισε το 1/4 του πληθυσμού της Ευρώπης και σε πολλά μέρη τα πτώματα αφήνονταν άταφα στους δρόμους. Από τη συμβολική σύνδεση της εικόνας του σκελετού με τα άψυχα κορμιά, προέκυψε σιγά σιγά η απεικόνιση του θανάτου με τη μορφή σκελετού, ο οποίος, με ή χωρίς τη ριχτή του κάπα, θέριζε με το δρεπάνι του όποιον άνθρωπο έβρισκε στο διάβα του.
Χαρακτηριστικό σε πολλές απεικονίσεις είναι ότι ο δρεπανηφόρος Χάρος, με μαντιλοδεμένα μάτια, δε δείχνει έλεος σε κανέναν. Όλοι –πλούσιοι και φτωχοί, νέοι και γέροι– είναι ίσοι μπροστά του. Το ίδιο θέμα επεκτείνεται το 15ο και το 16ο αιώνα, σε παραστάσεις όπου οι ζωντανοί χορεύουν μαζί με σκελετούς το χορό του θανάτου. Ο πιο γνωστός από αυτούς τους χορούς του θανάτου είναι «Ο Μακάβριος Χορός», ένα άγαλμα ύψους τριάντα μέτρων, του Bernt Notke, που βρίσκεται στην εκ-κλησία Marienkirche, στο Lubeck της Γερμανίας.
Επισκέπτης
Γιατί δεν παθαίνουν τα πουλιά ηλεκτροπληξία;
Το ηλεκτρικό ρεύμα, η ροή ηλεκτρονίων μέσα σε ένα ηλεκτρικό καλώδιο, οφείλεται στη διαφορά δυναμικού. Όταν το πουλί έχει και τα δύο πόδια του στο ίδιο καλώδιο, δεν υπάρχει διαφορά δυναμικού που θα επέτρεπε να περάσει ηλεκτρικό ρεύμα μέσα από το σώμα του. Αν όμως το πουλί ερχόταν σε επαφή και με το έδαφος, θα σκοτωνόταν αμέσως από το ρεύμα που θα προέκυπτε από τη μεγάλη διαφορά τάσης ανάμεσα στο έδαφος και το καλώδιο.
Μεγαλύτερα πουλιά, όπως οι αετοί και οι κουκουβάγιες, μπορούν κάλλιστα να σκοτωθούν από τα ηλεκτρικά καλώδια, αν τύχει να ακουμπήσουν δύο καλώδια ταυτόχρονα. Στην περίπτωση αυτή, η διαφορά τάσης ανάμεσα στα καλώδια δημιουργεί το ηλεκτρικό ρεύμα.
Το ηλεκτρικό ρεύμα, η ροή ηλεκτρονίων μέσα σε ένα ηλεκτρικό καλώδιο, οφείλεται στη διαφορά δυναμικού. Όταν το πουλί έχει και τα δύο πόδια του στο ίδιο καλώδιο, δεν υπάρχει διαφορά δυναμικού που θα επέτρεπε να περάσει ηλεκτρικό ρεύμα μέσα από το σώμα του. Αν όμως το πουλί ερχόταν σε επαφή και με το έδαφος, θα σκοτωνόταν αμέσως από το ρεύμα που θα προέκυπτε από τη μεγάλη διαφορά τάσης ανάμεσα στο έδαφος και το καλώδιο.
Μεγαλύτερα πουλιά, όπως οι αετοί και οι κουκουβάγιες, μπορούν κάλλιστα να σκοτωθούν από τα ηλεκτρικά καλώδια, αν τύχει να ακουμπήσουν δύο καλώδια ταυτόχρονα. Στην περίπτωση αυτή, η διαφορά τάσης ανάμεσα στα καλώδια δημιουργεί το ηλεκτρικό ρεύμα.
Επισκέπτης
Ποσά sudoku θα μπορούσαν να υπάρχουν; 
Δεν κινδυνεύετε να ξεμείνετε από Sudoku στο άμεσο μέλλον. Το 2005, ένας Βρετανός και ένας Γερμανός μαθηματικός υπολόγισαν ότι ένα Sudoku μπορεί να σχεδιαστεί με 6.670.903.752.021.072.936.960 πιθανούς τρόπους. Παραβλέποντας περιστροφές, αναστροφές κτλ., έχουμε «μόλις» 5.472.730.538 συνδυασμούς.
Δεν κινδυνεύετε να ξεμείνετε από Sudoku στο άμεσο μέλλον. Το 2005, ένας Βρετανός και ένας Γερμανός μαθηματικός υπολόγισαν ότι ένα Sudoku μπορεί να σχεδιαστεί με 6.670.903.752.021.072.936.960 πιθανούς τρόπους. Παραβλέποντας περιστροφές, αναστροφές κτλ., έχουμε «μόλις» 5.472.730.538 συνδυασμούς.
Επισκέπτης
ΠΟΣΟ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΖΕΙ ΕΝΑ ΒΑΚΤΗΡΙΟ; 
Το 2000, Αμερικανοί επιστήμονες επανέφεραν στη ζωή ένα βακτήριο που βρισκόταν υπό μορφή σπορίου μέσα σε έναν κρύσταλλο άλατος και το οποίο ήταν σε λήθαργο για περίπου 250 εκατομμύρια χρόνια. Το βακτήριο αυτό αποτελεί τον παλιότερο εν ζωή οργανισμό που έχει βρεθεί ποτέ. Τα βακτήρια πιθανότατα μπορούν να επιβιώσουν «για πάντα» υπό μορφή σπορίων.
Το 2000, Αμερικανοί επιστήμονες επανέφεραν στη ζωή ένα βακτήριο που βρισκόταν υπό μορφή σπορίου μέσα σε έναν κρύσταλλο άλατος και το οποίο ήταν σε λήθαργο για περίπου 250 εκατομμύρια χρόνια. Το βακτήριο αυτό αποτελεί τον παλιότερο εν ζωή οργανισμό που έχει βρεθεί ποτέ. Τα βακτήρια πιθανότατα μπορούν να επιβιώσουν «για πάντα» υπό μορφή σπορίων.
Επισκέπτης
Ποιο είναι το πιο μεγάλο λουλούδι;
Το λουλούδι Rafflesia arnoldii, που φυτρώνει στη νοτιοανατολική Ασία, έχει το μεγαλύτερο άνθος στον κόσμο. Η διάμετρός του μπορεί να φτάσει το ένα μέτρο και το βάρος του τα 11 κιλά. Το Rafflesia arnoldii παρασιτεί στις ρίζες άλλων φυτών και το ίδιο δε διαθέτει ούτε ρίζες ούτε φύλλα αλλά ούτε και μίσχο.
Το φυτό ανθίζει ανά διαστήματα αρκετών ετών και η ανθοφορία του διαρκεί λίγες μόνο ημέρες. Καθώς οι αποστάσεις μεταξύ θηλυκών και αρσενικών λουλουδιών είναι μεγάλες, είναι σημαντικό για το φυτό να προσελκύει τα έντομα, τα οποία είναι αναγκαία για τη μεταφορά της γύρης του. Και αυτό το επιτυγχάνει με τα μεγάλα του άνθη, αλλά και αναδίνοντας μια έντονη οσμή σαπίλας.
Το λουλούδι Rafflesia arnoldii, που φυτρώνει στη νοτιοανατολική Ασία, έχει το μεγαλύτερο άνθος στον κόσμο. Η διάμετρός του μπορεί να φτάσει το ένα μέτρο και το βάρος του τα 11 κιλά. Το Rafflesia arnoldii παρασιτεί στις ρίζες άλλων φυτών και το ίδιο δε διαθέτει ούτε ρίζες ούτε φύλλα αλλά ούτε και μίσχο.
Το φυτό ανθίζει ανά διαστήματα αρκετών ετών και η ανθοφορία του διαρκεί λίγες μόνο ημέρες. Καθώς οι αποστάσεις μεταξύ θηλυκών και αρσενικών λουλουδιών είναι μεγάλες, είναι σημαντικό για το φυτό να προσελκύει τα έντομα, τα οποία είναι αναγκαία για τη μεταφορά της γύρης του. Και αυτό το επιτυγχάνει με τα μεγάλα του άνθη, αλλά και αναδίνοντας μια έντονη οσμή σαπίλας.
Επισκέπτης
Κινδυνεύει το ναυάγιο του Τιτανικού;
Ο «Τιτανικός» έχει ήδη υποστεί πολύ μεγάλη φθορά και σιγά σιγά θα οδηγηθεί στην εξαφάνιση. Ήδη μέσα στα 20 χρόνια που πέρασαν από την ανακάλυψη του ναυαγίου, η όψη του έχει αλλάξει αισθητά. Μέρη όπως το πηδάλιο έχουν σχεδόν διαλυθεί, ενώ η πλώρη και η πρύμνη βρίσκονται σε καλύτερη κατάσταση.
Η φθορά του ναυαγίου οφείλεται κυρίως στα σιδηροβόρα βακτήρια. Ένα μικροβιολόγος υπολόγισε ότι τα βακτήρια αυτά τρώνε καθημερινά περίπου 45 κιλά σίδερο από το ναυάγιο και, με το ρυθμό αυτό, σε 100 χρόνια δε θα έχουν απομείνει παρά ελάχιστα ίχνη του. Ακόμη και οι επισκέψεις των δυτών συντελούν στη φθορά του «Τιτανικού», ο οποίος έχει υποστεί ζημιές σε πολλά σημεία από υποβρύχια σκάφη. Υπάρχουν, μεταξύ άλλων, εμφανείς φθορές στο μπροστινό κατάστρωμα.
Το ναυάγιο, που βρίσκεται σε βάθος 3,8 χιλιομέτρων, είναι εντελώς εκτεθειμένο στα βακτήρια, σε αντίθεση με κάποια σκάφη των Βίκινγκς, ηλικίας 1.000 ετών, που είχαν καλυφθεί από φερτές ύλες και έτσι βρέθηκαν σχεδόν ανέπαφα.
Ο «Τιτανικός» έχει ήδη υποστεί πολύ μεγάλη φθορά και σιγά σιγά θα οδηγηθεί στην εξαφάνιση. Ήδη μέσα στα 20 χρόνια που πέρασαν από την ανακάλυψη του ναυαγίου, η όψη του έχει αλλάξει αισθητά. Μέρη όπως το πηδάλιο έχουν σχεδόν διαλυθεί, ενώ η πλώρη και η πρύμνη βρίσκονται σε καλύτερη κατάσταση.
Η φθορά του ναυαγίου οφείλεται κυρίως στα σιδηροβόρα βακτήρια. Ένα μικροβιολόγος υπολόγισε ότι τα βακτήρια αυτά τρώνε καθημερινά περίπου 45 κιλά σίδερο από το ναυάγιο και, με το ρυθμό αυτό, σε 100 χρόνια δε θα έχουν απομείνει παρά ελάχιστα ίχνη του. Ακόμη και οι επισκέψεις των δυτών συντελούν στη φθορά του «Τιτανικού», ο οποίος έχει υποστεί ζημιές σε πολλά σημεία από υποβρύχια σκάφη. Υπάρχουν, μεταξύ άλλων, εμφανείς φθορές στο μπροστινό κατάστρωμα.
Το ναυάγιο, που βρίσκεται σε βάθος 3,8 χιλιομέτρων, είναι εντελώς εκτεθειμένο στα βακτήρια, σε αντίθεση με κάποια σκάφη των Βίκινγκς, ηλικίας 1.000 ετών, που είχαν καλυφθεί από φερτές ύλες και έτσι βρέθηκαν σχεδόν ανέπαφα.
Επισκέπτης
Είναι δυνατόν να δούμε ένα ολόκληρο όνειρο μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα;
Το 1975, οι ερευνητές ύπνου William Dement και Nathaniel Kleitman του Πανεπιστημίου Stanford απέδειξαν ότι ένα γεγονός στον ύπνο μας διαρκεί όσο χρόνο διαρκεί και στην πραγματικότητα. Σε ένα πείραμα, ξύπνησαν άτομα κατά τη διάρκεια του ύπνου REM και συνέκριναν το περιεχόμενο των ονείρων τους με το χρόνο που κοιμήθηκαν. Αποδείχθηκε ότι οι χρόνοι συνέπιπταν σε πολύ μεγάλο βαθμό.
Παρ’ όλα αυτά, η δική σας εμπειρία φαίνεται ότι είναι κάτι φυσιολογικό. Παλιότερα, πιστεύαμε ότι οι άνθρωποι ονειρεύονται μόνο κατά τη διάρκεια του ύπνου REM, αλλά πλέον γνωρίζουμε ότι οι ονειρεύονται και κατά το προστάδιο του ύπνου REM, τον ύπνο NREM. Τότε πρόκειται, όμως, για όνειρα εντελώς διαφορετικού τύπου. Η ερευνήτρια ύπνου Roseanne Armitage του Πανεπιστημίου του Μίσιγκαν απέδειξε ότι άνθρωποι που ξυπνούν κατά τη διάρκεια του ύπνου NREM δίνουν πολύ συγκεχυμένες περιγραφές του τι ονειρεύονται, του τύπου: «Κάτι σκεφτόμουν» ή «Συνέβαιναν ένα σωρό πράγματα». Γι’ αυτό, όταν ξυπνάει κανείς από ένα σύντομο υπνάκο στο λεωφορείο, με το κεφάλι γεμάτο αφηρημένες και ασύνδετες παραστάσεις, τότε πρόκειται μάλλον για διάφορες σκέψεις της ημέρας, που έχουν, ας πούμε, μπλεχτεί στο μυαλό μας κατά τη διάρκεια του ύπνου NREM, σε αντίθεση με τα όνειρα που βιώνουμε στην κλασική τους μορφή.
Το 1975, οι ερευνητές ύπνου William Dement και Nathaniel Kleitman του Πανεπιστημίου Stanford απέδειξαν ότι ένα γεγονός στον ύπνο μας διαρκεί όσο χρόνο διαρκεί και στην πραγματικότητα. Σε ένα πείραμα, ξύπνησαν άτομα κατά τη διάρκεια του ύπνου REM και συνέκριναν το περιεχόμενο των ονείρων τους με το χρόνο που κοιμήθηκαν. Αποδείχθηκε ότι οι χρόνοι συνέπιπταν σε πολύ μεγάλο βαθμό.
Παρ’ όλα αυτά, η δική σας εμπειρία φαίνεται ότι είναι κάτι φυσιολογικό. Παλιότερα, πιστεύαμε ότι οι άνθρωποι ονειρεύονται μόνο κατά τη διάρκεια του ύπνου REM, αλλά πλέον γνωρίζουμε ότι οι ονειρεύονται και κατά το προστάδιο του ύπνου REM, τον ύπνο NREM. Τότε πρόκειται, όμως, για όνειρα εντελώς διαφορετικού τύπου. Η ερευνήτρια ύπνου Roseanne Armitage του Πανεπιστημίου του Μίσιγκαν απέδειξε ότι άνθρωποι που ξυπνούν κατά τη διάρκεια του ύπνου NREM δίνουν πολύ συγκεχυμένες περιγραφές του τι ονειρεύονται, του τύπου: «Κάτι σκεφτόμουν» ή «Συνέβαιναν ένα σωρό πράγματα». Γι’ αυτό, όταν ξυπνάει κανείς από ένα σύντομο υπνάκο στο λεωφορείο, με το κεφάλι γεμάτο αφηρημένες και ασύνδετες παραστάσεις, τότε πρόκειται μάλλον για διάφορες σκέψεις της ημέρας, που έχουν, ας πούμε, μπλεχτεί στο μυαλό μας κατά τη διάρκεια του ύπνου NREM, σε αντίθεση με τα όνειρα που βιώνουμε στην κλασική τους μορφή.
Επισκέπτης
Γιατί χρησιμοποιούμε αλάτι και πιπέρι;
Το χλωριούχο νάτριο, το γνωστό μαγειρικό αλάτι, διεγείρει στη γλώσσα μας τους γευστικούς υποδοχείς του αλμυρού, ένα από τα κύρια είδη γευστικών υποδοχέων. Το ότι η γεύση αυτή ήταν εύκολα αναγνωρίσιμη φαίνεται ότι άρεσε από παλιά στους προγόνους μας. Επιπλέον, το αλάτι είναι το μόνο καρύκευμα που, σε συγκεκριμένες ποσότητες, είναι αναγκαίο τόσο για τους ανθρώπους όσο και για τα ζώα.
Όσον αφορά το πιπέρι, πρόκειται μάλλον για μια «μόδα» αρκετών χιλιετιών, που αντέχει ακόμη. Το πιπέρι ήταν δημοφιλές ήδη στην αρχαία Ρώμη και, επειδή οι κόκκοι του είναι εύχρηστοι και η γεύση του ταιριάζει σε όλα σχεδόν τα φαγητά, η δημοτικότητά του επιβίωσε στο πέρασμα του χρόνου.
Το χλωριούχο νάτριο, το γνωστό μαγειρικό αλάτι, διεγείρει στη γλώσσα μας τους γευστικούς υποδοχείς του αλμυρού, ένα από τα κύρια είδη γευστικών υποδοχέων. Το ότι η γεύση αυτή ήταν εύκολα αναγνωρίσιμη φαίνεται ότι άρεσε από παλιά στους προγόνους μας. Επιπλέον, το αλάτι είναι το μόνο καρύκευμα που, σε συγκεκριμένες ποσότητες, είναι αναγκαίο τόσο για τους ανθρώπους όσο και για τα ζώα.
Όσον αφορά το πιπέρι, πρόκειται μάλλον για μια «μόδα» αρκετών χιλιετιών, που αντέχει ακόμη. Το πιπέρι ήταν δημοφιλές ήδη στην αρχαία Ρώμη και, επειδή οι κόκκοι του είναι εύχρηστοι και η γεύση του ταιριάζει σε όλα σχεδόν τα φαγητά, η δημοτικότητά του επιβίωσε στο πέρασμα του χρόνου.
Επισκέπτης
Γιατί γελάμε;
Πολλοί ερευνητές συσχετίζουν το γέλιο με τη δημιουργία και τη σύσφιξη των ανθρώπινων σχέσεων. Ο ανθρωπολόγος Mahadev Apte υποστηρίζει ότι το γέλιο προκύπτει όταν οι άνθρωποι αισθάνονται άνετα με την παρουσία άλλων ανθρώπων, και αποκαλύπτει ότι αισθάνονται ανοιχτοί και ελεύθεροι. Επιπλέον, όσο περισσότερο γέλιο υπάρχει σε μια συγκέντρωση ανθρώπων, τόσο περισσότερο συσφίγγονται οι σχέσεις μεταξύ των ατόμων. Αυτό, σε συνδυασμό με την κοινή επιθυμία των μελών της ομάδας να μην απομονωθούν από το σύνολο, ίσως να αποτελεί και το λόγο για τον οποίο το γέλιο είναι «μεταδοτικό».
Έρευνες δείχνουν, επίσης, ότι οι κυρίαρχες προσωπικότητες σε ένα περιβάλλον –το «αφεντικό», ο φύλαρχος ή ο αρχηγός της οικογένειας– χρησιμοποιούν το χιούμορ πιο συχνά από τους «υφισταμένους» τους. Αυτό μπορεί να το παρατηρήσει κανείς, για παράδειγμα, σε ένα γραφείο, όπου όλοι γελούν όταν γελάει ο διευθυντής. Ο φιλόσοφος John Moreall πιστεύει ότι σε τέτοιες περιπτώσεις ο έλεγχος του γέλιου σε μία ομάδα είναι ένας τρόπος άσκησης εξουσίας, μέσω του ελέγχου της συναισθηματικής κατάστασης της ομάδας. Άλλοι ερευνητές υποστηρίζουν ότι το γέλιο είναι ένα κοινωνικό σήμα και ότι σε μια επαπειλούμενη σύγκρουση, για παράδειγμα, μπορεί να χρησιμοποιηθεί σαν μια χειρονομία συμφιλίωσης ή ως τρόπος αποφυγής του θυμού, καθώς, εάν ένα επιθετικό άτομο «παρασυρθεί» στο γέλιο, ο κίνδυνος της σύγκρουσης θα ελαττωθεί.
Πολλοί ερευνητές συσχετίζουν το γέλιο με τη δημιουργία και τη σύσφιξη των ανθρώπινων σχέσεων. Ο ανθρωπολόγος Mahadev Apte υποστηρίζει ότι το γέλιο προκύπτει όταν οι άνθρωποι αισθάνονται άνετα με την παρουσία άλλων ανθρώπων, και αποκαλύπτει ότι αισθάνονται ανοιχτοί και ελεύθεροι. Επιπλέον, όσο περισσότερο γέλιο υπάρχει σε μια συγκέντρωση ανθρώπων, τόσο περισσότερο συσφίγγονται οι σχέσεις μεταξύ των ατόμων. Αυτό, σε συνδυασμό με την κοινή επιθυμία των μελών της ομάδας να μην απομονωθούν από το σύνολο, ίσως να αποτελεί και το λόγο για τον οποίο το γέλιο είναι «μεταδοτικό».
Έρευνες δείχνουν, επίσης, ότι οι κυρίαρχες προσωπικότητες σε ένα περιβάλλον –το «αφεντικό», ο φύλαρχος ή ο αρχηγός της οικογένειας– χρησιμοποιούν το χιούμορ πιο συχνά από τους «υφισταμένους» τους. Αυτό μπορεί να το παρατηρήσει κανείς, για παράδειγμα, σε ένα γραφείο, όπου όλοι γελούν όταν γελάει ο διευθυντής. Ο φιλόσοφος John Moreall πιστεύει ότι σε τέτοιες περιπτώσεις ο έλεγχος του γέλιου σε μία ομάδα είναι ένας τρόπος άσκησης εξουσίας, μέσω του ελέγχου της συναισθηματικής κατάστασης της ομάδας. Άλλοι ερευνητές υποστηρίζουν ότι το γέλιο είναι ένα κοινωνικό σήμα και ότι σε μια επαπειλούμενη σύγκρουση, για παράδειγμα, μπορεί να χρησιμοποιηθεί σαν μια χειρονομία συμφιλίωσης ή ως τρόπος αποφυγής του θυμού, καθώς, εάν ένα επιθετικό άτομο «παρασυρθεί» στο γέλιο, ο κίνδυνος της σύγκρουσης θα ελαττωθεί.
Επισκέπτης
Πόσο γρήγορα μπορεί να μετακινηθεί ο άνθρωπος;
Πώς επηρεάζεται ο άνθρωπος, όταν κινείται με μεγάλες ταχύτητες; Ποιος κατέχει το ρεκόρ ταχύτητας;
Οι τρεις αστροναύτες Thomas P. Stafford, John W. Young και Eugene Α. Cernan κατέχουν από το 1969 το ρεκόρ, με ταχύτητα 11.107 μέτρα το δευτερόλεπτο ή σχεδόν 40.000 χιλιόμετρα την ώρα. Το ρεκόρ σημειώθηκε κατά την επάνοδο του διαστημοπλοίου Απόλλων 10 στην ατμόσφαιρα της Γης, αφού είχε προηγουμένως διαγράψει τροχιά γύρω από τη Σελήνη.
Το επίτευγμα αυτό δεν προκάλεσε σωματικές βλάβες στους αστροναύτες και, θεωρητικά, δεν υπάρχουν όρια για το πόσο γρήγορα μπορεί να κινηθεί ένας άνθρωπος. Οι δυνάμεις που ασκούνται στο ανθρώπινο σώμα κατά την επιτάχυνση μπορούν να προκαλέσουν σημαντικά προβλήματα, αλλά όχι η ίδια η ταχύτητα. Αν υπάρχει ο αναγκαίος χρόνος και –πάνω απ’ όλα– τα αναγκαία καύσιμα, ένας πύραυλος μπορεί, θεωρητικά, να προσεγγίσει την ταχύτητα του φωτός – 300.000 χιλιόμετρα το δευτερόλεπτο.
Τέτοιες ταχύτητες είναι αδύνατο να επιτευχθούν στη Γη, γιατί, αφενός, η αντίσταση του αέρα θέτει περιορισμούς και, από την άλλη, υπάρχουν πρακτικές δυσκολίες στον έλεγχο του σκάφους. Έτσι, λοιπόν, το ρεκόρ στην ξηρά είναι «μόλις» 1.228 χιλιόμετρα την ώρα και ανήκει στο πυραυλοκίνητο όχημα Thrust SSC από το 1997. Στο νερό, τα πράγματα είναι ακόμη πιο δύσκολα. Το ρεκόρ εκεί κατέχει από το 1978 το Spirit of Australia, με 511 χιλιόμετρα την ώρα. Έκτοτε έγιναν δύο προσπάθειες για να επιτευχθεί μια καλύτερη επίδοση. Και στις δύο περιπτώσεις, όμως, οι χειριστές των σκαφών έχασαν τη ζωή τους.
Πώς επηρεάζεται ο άνθρωπος, όταν κινείται με μεγάλες ταχύτητες; Ποιος κατέχει το ρεκόρ ταχύτητας;
Οι τρεις αστροναύτες Thomas P. Stafford, John W. Young και Eugene Α. Cernan κατέχουν από το 1969 το ρεκόρ, με ταχύτητα 11.107 μέτρα το δευτερόλεπτο ή σχεδόν 40.000 χιλιόμετρα την ώρα. Το ρεκόρ σημειώθηκε κατά την επάνοδο του διαστημοπλοίου Απόλλων 10 στην ατμόσφαιρα της Γης, αφού είχε προηγουμένως διαγράψει τροχιά γύρω από τη Σελήνη.
Το επίτευγμα αυτό δεν προκάλεσε σωματικές βλάβες στους αστροναύτες και, θεωρητικά, δεν υπάρχουν όρια για το πόσο γρήγορα μπορεί να κινηθεί ένας άνθρωπος. Οι δυνάμεις που ασκούνται στο ανθρώπινο σώμα κατά την επιτάχυνση μπορούν να προκαλέσουν σημαντικά προβλήματα, αλλά όχι η ίδια η ταχύτητα. Αν υπάρχει ο αναγκαίος χρόνος και –πάνω απ’ όλα– τα αναγκαία καύσιμα, ένας πύραυλος μπορεί, θεωρητικά, να προσεγγίσει την ταχύτητα του φωτός – 300.000 χιλιόμετρα το δευτερόλεπτο.
Τέτοιες ταχύτητες είναι αδύνατο να επιτευχθούν στη Γη, γιατί, αφενός, η αντίσταση του αέρα θέτει περιορισμούς και, από την άλλη, υπάρχουν πρακτικές δυσκολίες στον έλεγχο του σκάφους. Έτσι, λοιπόν, το ρεκόρ στην ξηρά είναι «μόλις» 1.228 χιλιόμετρα την ώρα και ανήκει στο πυραυλοκίνητο όχημα Thrust SSC από το 1997. Στο νερό, τα πράγματα είναι ακόμη πιο δύσκολα. Το ρεκόρ εκεί κατέχει από το 1978 το Spirit of Australia, με 511 χιλιόμετρα την ώρα. Έκτοτε έγιναν δύο προσπάθειες για να επιτευχθεί μια καλύτερη επίδοση. Και στις δύο περιπτώσεις, όμως, οι χειριστές των σκαφών έχασαν τη ζωή τους.
Επισκέπτης
Από τι αποτελείται ένας άνθρωπος;
Αν θελήσουμε να δούμε μόνο τα θεμελιώδη συστατικά ενός ανθρώπου, θα καταλήξουμε σε μια πολύ απλή χημική σύσταση. Περισσότερο από το 99% του σώματος αποτελείται από μόλις 10 βασικά στοιχεία, το μεγαλύτερο μέρος των οποίων καταλαμβάνεται, φυσικά, από οξυγόνο και υδρογόνο, υπό μορφήν νερού. Στον άνθρωπο υπάρχει, ακόμη, άνθρακας σε ποσότητα αρκετή για να γεμίσει δυο σακιά κάρβουνο, σίδηρος τόσος όσος χρειάζεται για να γίνουν δύο μεγάλα καρφιά, αλλά και θείο το οποίο αρκεί για πάρα πολλά κουτιά σπίρτα.
Αν θελήσουμε να δούμε μόνο τα θεμελιώδη συστατικά ενός ανθρώπου, θα καταλήξουμε σε μια πολύ απλή χημική σύσταση. Περισσότερο από το 99% του σώματος αποτελείται από μόλις 10 βασικά στοιχεία, το μεγαλύτερο μέρος των οποίων καταλαμβάνεται, φυσικά, από οξυγόνο και υδρογόνο, υπό μορφήν νερού. Στον άνθρωπο υπάρχει, ακόμη, άνθρακας σε ποσότητα αρκετή για να γεμίσει δυο σακιά κάρβουνο, σίδηρος τόσος όσος χρειάζεται για να γίνουν δύο μεγάλα καρφιά, αλλά και θείο το οποίο αρκεί για πάρα πολλά κουτιά σπίρτα.
Σύμφωνα με την αμερικανική Υπηρεσία Απογραφής ο πληθυσμός της Γης αυξανόταν κατά 200.000 άτομα την ημέρα το 2002 και ανήλθε πέρυσι στα 6,2 δισεκατομμύρια.Ποσά sudoku θα μπορούσαν να υπάρχουν;
Δεν κινδυνεύετε να ξεμείνετε από Sudoku στο άμεσο μέλλον. Το 2005, ένας Βρετανός και ένας Γερμανός μαθηματικός υπολόγισαν ότι ένα Sudoku μπορεί να σχεδιαστεί με 6.670.903.752.021.072.936.960 πιθανούς τρόπους. Παραβλέποντας περιστροφές, αναστροφές κτλ., έχουμε «μόλις» 5.472.730.538 συνδυασμούς.
Συμπερασμα?
Δεν μας πεφτει ουτε απο ενα Sudokuν στον καθενα...
Αρα κινδυνευουμε να ξεμεινουμε.....Βουυυυυυυυρρρρρρ για τα περιπτερα πρωι πρωι μην εχουμε ντραβαλα....
μπουχαχαχαχαχααχαχα!
Επισκέπτης
Ο αριθμός είναι 6 εφτάκις άρα πιστευώ πως θα φτάσουν!
Επισκέπτης
Γεννούν και τα ζώα σιαμαία δίδυμα;
Τα σιαμαία δίδυμα δεν είναι κάτι το άγνωστο στο ζωικό βασίλειο. Το φαινόμενο παρατηρείται συνήθως σε οικόσιτα ζώα και σε ζώα που γεννιούνται σε αιχμαλωσία, αλλά αυτό οφείλεται πιθανότατα στο γεγονός ότι τα σιαμαία δεν έχουν πολλές ελπίδες επιβίωσης στη φύση. Υπάρχουν όμως και εξαιρέσεις. Το Σεπτέμβριο του 2005, βρέθηκε στην Κούβα ένα νεογέννητο χελωνάκι με δύο κεφάλια. Ειδήμονες του τοπικού ενυδρείου, οι οποίοι εξέτασαν το ζώο, διαπίστωσαν ότι τα κατάφερνε μια χαρά και έχαιρε άκρας υγείας.
Το φαινόμενο των σιαμαίων συναντάται πιο συχνά στα ερπετά, αλλά οι επιστήμονες δε γνωρίζουν γιατί συμβαίνει αυτό. Κατά κανόνα, πρόκειται για περιπτώσεις ατελούς διαχωρισμού περιορισμένης έκτασης. Έχουν αναφερθεί, για παράδειγμα, αρκετές χελώνες και φίδια με δύο κεφάλια. Στα ζώα αυτά, το κάθε κεφάλι έχει το δικό του εγκέφαλο, ενώ το υπόλοιπο σώμα, με όλα τα εσωτερικά του όργανα, είναι κοινό. Ωστόσο, αυτό δεν εμποδίζει τα δύο κεφάλια να δίνουν μεταξύ τους μάχη για την τροφή και να έχουν γενικά δική τους βούληση – κάτι που μπορεί γενικώς να κάνει τη ζωή του ζώου ακόμη πιο δύσκολη.
Οικόσιτα θηλαστικά, όπως τα άλογα, οι αγελάδες και τα πρόβατα, μπορεί επίσης να γεννηθούν με εν μέρει διαχωρισμένα κεφάλια, αλλά έχουν παρατηρηθεί και περιπτώσεις τετράποδων –κανονικά– ζώων με περισσότερα από τέσσερα πόδια. Στα πουλιά, αντίθετα, ο διαχωρισμός εντοπίζεται συνήθως στο κάτω μέρος του σώματος. Δεν είναι, για παράδειγμα, σπάνιο να δούμε νεοσσούς πάπιας ή κοτόπουλα με περισσότερα από δύο πόδια.
Τα σιαμαία δίδυμα δεν είναι κάτι το άγνωστο στο ζωικό βασίλειο. Το φαινόμενο παρατηρείται συνήθως σε οικόσιτα ζώα και σε ζώα που γεννιούνται σε αιχμαλωσία, αλλά αυτό οφείλεται πιθανότατα στο γεγονός ότι τα σιαμαία δεν έχουν πολλές ελπίδες επιβίωσης στη φύση. Υπάρχουν όμως και εξαιρέσεις. Το Σεπτέμβριο του 2005, βρέθηκε στην Κούβα ένα νεογέννητο χελωνάκι με δύο κεφάλια. Ειδήμονες του τοπικού ενυδρείου, οι οποίοι εξέτασαν το ζώο, διαπίστωσαν ότι τα κατάφερνε μια χαρά και έχαιρε άκρας υγείας.
Το φαινόμενο των σιαμαίων συναντάται πιο συχνά στα ερπετά, αλλά οι επιστήμονες δε γνωρίζουν γιατί συμβαίνει αυτό. Κατά κανόνα, πρόκειται για περιπτώσεις ατελούς διαχωρισμού περιορισμένης έκτασης. Έχουν αναφερθεί, για παράδειγμα, αρκετές χελώνες και φίδια με δύο κεφάλια. Στα ζώα αυτά, το κάθε κεφάλι έχει το δικό του εγκέφαλο, ενώ το υπόλοιπο σώμα, με όλα τα εσωτερικά του όργανα, είναι κοινό. Ωστόσο, αυτό δεν εμποδίζει τα δύο κεφάλια να δίνουν μεταξύ τους μάχη για την τροφή και να έχουν γενικά δική τους βούληση – κάτι που μπορεί γενικώς να κάνει τη ζωή του ζώου ακόμη πιο δύσκολη.
Οικόσιτα θηλαστικά, όπως τα άλογα, οι αγελάδες και τα πρόβατα, μπορεί επίσης να γεννηθούν με εν μέρει διαχωρισμένα κεφάλια, αλλά έχουν παρατηρηθεί και περιπτώσεις τετράποδων –κανονικά– ζώων με περισσότερα από τέσσερα πόδια. Στα πουλιά, αντίθετα, ο διαχωρισμός εντοπίζεται συνήθως στο κάτω μέρος του σώματος. Δεν είναι, για παράδειγμα, σπάνιο να δούμε νεοσσούς πάπιας ή κοτόπουλα με περισσότερα από δύο πόδια.
Επισκέπτης
Επηρέασαν τη γη οι πυρηνικές δοκιμές;
Από το 1948 μέχρι το 1998 έγιναν πάνω από 2.000 δοκιμαστικές εκρήξεις πυρηνικών βομβών, κυρίως από τις ΗΠΑ, την πρώην ΕΣΣΔ και τη Γαλλία. Μετά από μια διεθνή συμφωνία, όλες οι δοκιμές των δεκαετιών 1980-90 ήταν υπόγειες, κατά κανόνα σε βάθος μικρότερο των 300 μέτρων, κάποτε όμως και σε βάθος μόλις 20-30 μέτρων. Οι υπόγειες δοκιμαστικές εκρήξεις είχαν συχνά ως αποτέλεσμα το σχηματισμό κρατήρων, από την κατάρρευση κοιλοτήτων που δημιουργούνταν στο υπέδαφος. Οι κοιλότητες αυτές υπονόμευαν τα ανώτερα στρώματα του εδάφους, που έτσι κατέρρεαν με τη σειρά τους σαν ντόμινο. Στις γαλλικές ατόλες οι πυρηνικές δοκιμές δημιούργησαν ρωγμές στα ανώτερα στρώματα, τα οποία αποτελούνται από ασβεστολιθικούς κοραλλιογενείς υφάλους. Σε μία τουλάχιστον περίπτωση οι δοκιμές κατέληξαν σε υπόγεια κατολίσθηση, κατά την οποία 1.000.000 κυβικά μέτρα κοραλλιών και πετρωμάτων κατέρρευσαν προκαλώντας ένα μικρό «τσουνάμι». Αλλά υπήρξαν και ανθρώπινες απώλειες. Το αμερικανικό Ινστιτούτο Έρευνας για τον Καρκίνο σε μια επίσημη αναφορά του 1997 εκτιμά ότι, στις ΗΠΑ και μόνο, οι πυρηνικές δοκιμές ενδέχεται να προκάλεσαν 120.000 επιπλέον περιπτώσεις καρκίνου του θυρεοειδή αδένα. Το αμερικανικό Ινστιτούτο Ενεργειακής και Περιβαλλοντολογικής Έρευνας (IEER) υπολογίζει ότι οι άμεσα συνδεόμενες περιπτώσεις θανάτων από καρκίνο ανέρχονται σε 17.000.
Από το 1948 μέχρι το 1998 έγιναν πάνω από 2.000 δοκιμαστικές εκρήξεις πυρηνικών βομβών, κυρίως από τις ΗΠΑ, την πρώην ΕΣΣΔ και τη Γαλλία. Μετά από μια διεθνή συμφωνία, όλες οι δοκιμές των δεκαετιών 1980-90 ήταν υπόγειες, κατά κανόνα σε βάθος μικρότερο των 300 μέτρων, κάποτε όμως και σε βάθος μόλις 20-30 μέτρων. Οι υπόγειες δοκιμαστικές εκρήξεις είχαν συχνά ως αποτέλεσμα το σχηματισμό κρατήρων, από την κατάρρευση κοιλοτήτων που δημιουργούνταν στο υπέδαφος. Οι κοιλότητες αυτές υπονόμευαν τα ανώτερα στρώματα του εδάφους, που έτσι κατέρρεαν με τη σειρά τους σαν ντόμινο. Στις γαλλικές ατόλες οι πυρηνικές δοκιμές δημιούργησαν ρωγμές στα ανώτερα στρώματα, τα οποία αποτελούνται από ασβεστολιθικούς κοραλλιογενείς υφάλους. Σε μία τουλάχιστον περίπτωση οι δοκιμές κατέληξαν σε υπόγεια κατολίσθηση, κατά την οποία 1.000.000 κυβικά μέτρα κοραλλιών και πετρωμάτων κατέρρευσαν προκαλώντας ένα μικρό «τσουνάμι». Αλλά υπήρξαν και ανθρώπινες απώλειες. Το αμερικανικό Ινστιτούτο Έρευνας για τον Καρκίνο σε μια επίσημη αναφορά του 1997 εκτιμά ότι, στις ΗΠΑ και μόνο, οι πυρηνικές δοκιμές ενδέχεται να προκάλεσαν 120.000 επιπλέον περιπτώσεις καρκίνου του θυρεοειδή αδένα. Το αμερικανικό Ινστιτούτο Ενεργειακής και Περιβαλλοντολογικής Έρευνας (IEER) υπολογίζει ότι οι άμεσα συνδεόμενες περιπτώσεις θανάτων από καρκίνο ανέρχονται σε 17.000.
Επισκέπτης
Από πού εμφανίζονται τα μυγάκια των φρούτων;
Παλιότερα οι άνθρωποι πίστευαν πως οι αρουραίοι εμφανίζονταν ξαφνικά στα σκουπίδια με τη διαδικασία της αυτόματης γέννησης και ότι το ίδιο συνέβαινε με τις μύγες στο σάπιο κρέας και τα ακάρεα σε ξεχασμένα υπολείμματα φαγητού. Το φαινόμενο αυτό, που ονομάζεται επίσης αβιογένεση, αποτελούσε κατά τα πρώτα χρόνια της ανάπτυξης των φυσικών επιστημών ένα απολύτως αποδεκτό πεδίο έρευνας, για το οποίο μάλιστα πολλοί λόγιοι της εποχής έγραφαν μακροσκελή πονήματα.
Καθώς όμως τα μικροσκόπια βελτιώνονταν συνεχώς (βλ. και το άρθρο για τον Κάρολο Λινναίο στο τρέχον τεύχος), έγινε σαφές ότι τίποτε δεν μπορεί να προκύψει εκ του μηδενός. Οι αρουραίοι ξετρυπώνουν στη μέση της νύχτας, οι μύγες πετούν και αφήνουν τα αυγά τους στο κρέας –από τα οποία αναπτύσσονται προνύμφες και, στη συνέχεια, ενήλικες μύγες–, ενώ τα ακάρεα εμφανίζονται εκεί όπου άλλα, ενήλικα, ακάρεα έχουν γεννήσει τα αυγά τους. Όταν κανείς βλέπει έξαφνα ένα φρούτο να περιτριγυρίζεται από μυγάκια, μπορεί κάλλιστα να μπει στον πειρασμό να πιστέψει στην αυτόματη γέννηση, αλλά καλύτερα θα είναι να ρίξει μια πιο προσεκτική ματιά. Τα μυγάκια των φρούτων –ή μύγες του ξιδιού– είναι τόσο μικροσκοπικά, που δύσκολα διακρίνουμε ένα από αυτά να κάθεται πάνω σε ένα ώριμο φρούτο, δελεασμένη από το άρωμά του. Το έντομο αφήνει τα αυγά του, και κατόπιν εξαφανίζεται. Δεν αποκλείεται βέβαια να έχει αφήσει τα αυγά του στο φρούτο όταν αυτό βρισκόταν ακόμη στο καφάσι του μανάβη. Αυτό δεν μπορούμε να το δούμε –εκτός αν χρησιμοποιήσουμε μικροσκόπιο–, και μέσα σε λίγες μέρες το φρούτο μας είναι γεμάτο μυγάκια.
Παλιότερα οι άνθρωποι πίστευαν πως οι αρουραίοι εμφανίζονταν ξαφνικά στα σκουπίδια με τη διαδικασία της αυτόματης γέννησης και ότι το ίδιο συνέβαινε με τις μύγες στο σάπιο κρέας και τα ακάρεα σε ξεχασμένα υπολείμματα φαγητού. Το φαινόμενο αυτό, που ονομάζεται επίσης αβιογένεση, αποτελούσε κατά τα πρώτα χρόνια της ανάπτυξης των φυσικών επιστημών ένα απολύτως αποδεκτό πεδίο έρευνας, για το οποίο μάλιστα πολλοί λόγιοι της εποχής έγραφαν μακροσκελή πονήματα.
Καθώς όμως τα μικροσκόπια βελτιώνονταν συνεχώς (βλ. και το άρθρο για τον Κάρολο Λινναίο στο τρέχον τεύχος), έγινε σαφές ότι τίποτε δεν μπορεί να προκύψει εκ του μηδενός. Οι αρουραίοι ξετρυπώνουν στη μέση της νύχτας, οι μύγες πετούν και αφήνουν τα αυγά τους στο κρέας –από τα οποία αναπτύσσονται προνύμφες και, στη συνέχεια, ενήλικες μύγες–, ενώ τα ακάρεα εμφανίζονται εκεί όπου άλλα, ενήλικα, ακάρεα έχουν γεννήσει τα αυγά τους. Όταν κανείς βλέπει έξαφνα ένα φρούτο να περιτριγυρίζεται από μυγάκια, μπορεί κάλλιστα να μπει στον πειρασμό να πιστέψει στην αυτόματη γέννηση, αλλά καλύτερα θα είναι να ρίξει μια πιο προσεκτική ματιά. Τα μυγάκια των φρούτων –ή μύγες του ξιδιού– είναι τόσο μικροσκοπικά, που δύσκολα διακρίνουμε ένα από αυτά να κάθεται πάνω σε ένα ώριμο φρούτο, δελεασμένη από το άρωμά του. Το έντομο αφήνει τα αυγά του, και κατόπιν εξαφανίζεται. Δεν αποκλείεται βέβαια να έχει αφήσει τα αυγά του στο φρούτο όταν αυτό βρισκόταν ακόμη στο καφάσι του μανάβη. Αυτό δεν μπορούμε να το δούμε –εκτός αν χρησιμοποιήσουμε μικροσκόπιο–, και μέσα σε λίγες μέρες το φρούτο μας είναι γεμάτο μυγάκια.
Άλλα thread (τυχαίες επιλογές)
