Άχρηστες αλλά ενδιαφέρουσες πληροφορίες!

Πόσα είδη εντόμων υπάρχουν;

Έχουμε ήδη καταγράψει περισσότερα από 750.000 είδη εντόμων, αλλά κάθε χρόνο οι επιστήμονες ανακαλύπτουν από 7.000 έως 10.000 νέα είδη. Υπολογίζεται ότι συνολικά υπάρχουν από 10 έως 20 εκατομμύρια είδη εντόμων.

 

Ποιος γαλαξίας είναι ο μεγαλύτερος;

Ξέρουμε ποιος από τους πάμπολλους γαλαξίες του σύμπαντος είναι ο μεγαλύτερος; Αν ναι, πόσα έτη φωτός απέχει από τη Γη;
Το σύμπαν περιέχει τουλάχιστον 100 δισεκατομμύρια γαλαξίες (αστρικά συστήματα), οπότε, για ευνόητους λόγους, οι αστρονόμοι δεν μπορούν να τους καταγράψουν όλους. Πάντως, από τους γαλαξίες που γνωρίζουμε, ο κάτοχος του ρεκόρ είναι ο κεντρικός γαλαξίας του γαλαξιακού σμήνους Abell 2029, ο οποίος απέχει περίπου 1 δισεκατομμύριο έτη φωτός από τη Γη. Ο γαλαξίας αυτός έχει διάμετρο 5 με 6 εκατομμύρια έτη φωτός. Αυτό σημαίνει ότι είναι 50 φορές μεγαλύτερος από το δικό μας γαλαξία, για τον οποίο θα πρέπει να πούμε ότι δεν είναι καθόλου μικρός. Για να καταλάβουμε πόσο ασύλληπτο είναι το μέγεθος του γαλαξία αυτού, μπορούμε να πούμε ότι ο χρόνος που χρειάζεται το φως για να φτάσει από τη μια του άκρη στην άλλη ισούται με το χρόνο που χρειάστηκε ο άνθρωπος εδώ στη Γη για να εξελιχθεί από τα πρώτα πιθηκόμορφα ανθρωποειδή μέχρι τον Homo sapiens. Δεν είναι τυχαίο ότι ο γαλαξίας μαμούθ βρίσκεται στο κέντρο ενός γαλαξιακού σμήνους. Οι γαλαξίες αυτοί γίνονται συνήθως ιδιαίτερα μεγάλοι, επειδή καταβροχθίζουν κυριολεκτικά τα μικρότερα μέλη του σμήνους. Το φαινόμενο ονομάζεται «γαλαξιακός κανιβαλισμός», και συμβαίνει επειδή οι αχόρταγοι γαλαξίες, με τον καιρό, ασκούν τέτοια βαρυτική έλξη στους μικρότερους, ώστε, όταν πλησιάζουν αρκετά, τους απορροφούν. Ο κεντρικός γαλαξίας του Abell 2029 είναι, όπως και όλοι οι άλλοι τεράστιοι γαλαξίες, ένας ελλειπτικός γαλαξίας-γίγαντας, ο οποίος τεχνικά ταξινομείται ως γαλαξίας τύπου cD. Υπάρχουν ωστόσο και σπειροειδείς γαλαξίες (σαν τον δικό μας) που είναι τεράστιοι. Ένας από αυτούς που αναφέρονται συχνά ως υποψήφιοι για τον τίτλο του μεγαλύτερου σπειροειδούς γαλαξία του σύμπαντος είναι ο UGC 2885, που έχει περίπου δεκαπλάσιο μέγεθος από το δικό μας γαλαξία.

 

Υπάρχουν πλανήτες χωρίς άστρο;

Τα τελευταία χρόνια οι αστρονόμοι έχουν ανακαλύψει μεμονωμένα ουράνια σώματα με μέγεθος μεγάλων πλανητών τα οποία κινούνται ελεύθερα στο διάστημα, χωρίς να βρίσκονται σε τροχιά γύρω από κάποιο άστρο. Αυτά τα ουράνια σώματα ονομάζονται planetary mass objects (πλανητικά αντικείμενα με μεγάλη μάζα) – εν συντομία planemo.

Τα planemo έχουν μικρότερη μάζα από όση απαιτείται για να αρχίσουν διαδικασίες σύντηξης στο εσωτερικό ενός ουράνιου σώματος, γι’ αυτό και δε θεωρούνται άστρα. Έχουν παρατηρηθεί σε νεοσύστατα αστρικά σμήνη, και δε γνωρίζουμε με βεβαιότητα πώς σχηματίζονται. Υπάρχουν, ωστόσο, στοιχεία που δείχνουν ότι τα planemo σχηματίζονται όταν συμπυκνώνονται νέφη αερίων – όπως περίπου συμβαίνει και με τα άστρα, αλλά με μικρότερη ποσότητα αερίων.

 

Πόσο επικίνδυνα είναι τα διαστημικά σκουπίδια;

Υπάρχουν περίπου 2.000 δορυφόροι εκτός λειτουργίας σε τροχιά γύρω από τη Γη, αλλά και πολύ περισσότερα μικρότερα αντικείμενα. Συνήθως αυτά καίγονται όταν εισέρχονται στην ατμόσφαιρα, αλλά σε ορισμένες περιπτώσεις μπορεί να φτάσουν μέχρι τη Γη – κάτι που, πάντως, συμβαίνει σπάνια.

Τα διαστημικά σκουπίδια δεν αποτελούν σοβαρό κίνδυνο ούτε για τους δορυφόρους που βρίσκονται σε λειτουργία ούτε για τα διαστημόπλοια, παρά μόνο στη γεωστατική τροχιά που βρίσκεται 35.900 χιλιόμετρα πάνω από τον ισημερινό. Εκεί υπάρχουν τόσο πολλά διαστημικά παλιοσίδερα, που ο κίνδυνος συγκρούσεων είναι σημαντικός. Γι’ αυτό, έχει αποφασιστεί ότι οι παροπλισμένοι δορυφόροι πρέπει να μετακινούνται σε μια τροχιά «νεκροταφείο», 300 χιλιόμετρα ψηλότερα. Δυστυχώς, δεν τηρούν όλες οι χώρες αυτό τον κανόνα, και έτσι έχουμε πού και πού κάποιες συγκρούσεις.

 

Γιατί πολλά φύλλα είναι οδοντωτά;

Το φύλλο είναι ένα είδος ηλιακού συλλέκτη, όπου πραγματοποιείται, ως επί το πλείστον, η φωτοσύνθεση των φυτών. Η φωτοσύνθεση απαιτεί διοξείδιο του άνθρακα, που τα φυτά το συλλέγουν, μεταξύ άλλων, και από τις άκρες των φύλλων· τα δόντια αυξάνουν, λοιπόν, το συνολικό μήκος της περιφέρειάς των φύλλων. Γι’ αυτό, πολλοί βοτανολόγοι θεωρούν ότι τα δόντια προσδίδουν ένα πλεονέκτημα στα φυλλοβόλα δέντρα, κατά την εποχή του χρόνου που το φυτό αναπτύσσεται. Αυτό επιβεβαιώθηκε από επιστήμονες του Πολιτειακού Πανεπιστημίου της Πενσυλβάνια, που διαπίστωσαν ότι τα δέντρα με οδοντωτά φύλλα έχουν πιο αποτελεσματική φωτοσύνθεση.

Είναι, επίσης, χαρακτηριστικό ότι υπάρχουν πολύ περισσότερα είδη δέντρων με οδοντωτά φύλλα σε περιοχές με ψυχρό κλίμα, όπου η εποχή της ανάπτυξης των φυτών διαρκεί λίγο. Με βάση αυτό, η ποσότητα απολιθωμένων οδοντωτών φύλλων που ανακαλύπτονται μπορεί να βοηθήσει σε εκτιμήσεις για το κλίμα διαφόρων περιόδων του μακρινού παρελθόντος.

 

Τρώνε οι Ινδιάνοι δηλητηριασμένα θηράματα;

Οι Ινδιάνοι του Αμαζονίου χρησιμοποιούν την πολύ τοξική ουσία κουράριο, που εξάγεται από το φλοιό, τα φύλλα και τις ρίζες διαφόρων φυτών. Η δράση του κουραρίου οφείλεται κυρίως στην ουσία D-τουβοκουραρίνη, που, όταν περάσει στην κυκλοφορία του αίματος, μπλοκάρει το μηχανισμό της νευρικής διέγερσης των μυών. Έτσι, παραλύουν, μεταξύ των άλλων, οι μύες που σχετίζονται με το αναπνευστικό σύστημα, με αποτέλεσμα το θήραμα να πεθαίνει από ασφυξία. Ωστόσο, το κουράριο δεν είναι επικίνδυνο όταν λαμβάνεται από το στόμα, καθώς δεν απορροφάται από το πεπτικό σύστημα μέσω της εντερικής οδού, ώστε να περάσει στο αίμα. Αυτό σημαίνει, λοιπόν, ότι οι Ινδιάνοι μπορούν άφοβα να τρώνε τα θηράματά τους.

Κατά τα άλλα, οι ιδιότητες της τοξικής αυτής ουσίας έχουν αποδειχτεί χρήσιμες στην ιατρική, γιατί σε κατάλληλες δόσεις το κουράριο λειτουργεί ως μυοχαλαρωτικό και χρησιμοποιείται σε εγχειρίσεις κυρίως της κοιλιακής χώρας. Σήμερα, όμως, ως επί το πλείστον, οι χειρουργοί χρησιμοποιούν συνθετικά σκευάσματα παραπλήσια του κουραρίου, των οποίων η δράση ελέγχεται πιο εύκολα. Όλα αυτά τα σκευάσματα έχουν ως πρότυπο το δηλητήριο των βελών του Αμαζονίου.

 

Τι είναι ο κνησμός;

Οι επιστήμονες δε γνωρίζουν ακόμη όλους τους μηχανισμούς που προκαλούν τον κνησμό, αλλά, μεταξύ άλλων, το φαινόμενο προκύπτει όταν η ουσία ισταμίνη διεγείρει νευρικά κύτταρα του δέρματος. Η ισταμίνη εκλύεται από συγκεκριμένα κύτταρα της επιδερμίδας, ως αντίδραση, π.χ., σε ένα τσίμπημα εντόμου. Η ουσία δεσμεύεται σε υποδοχείς στις απολήξεις των νευρικών κυττάρων, τα οποία με τη σειρά τους μεταβιβάζουν στον εγκέφαλο το μήνυμα για κνησμό.

Όταν έχουμε φαγούρα, αισθανόμαστε την ανάγκη να ξυστούμε, και αν αυτό οφείλεται, π.χ., σε έντομα ή σε παράσιτα του δέρματος, τότε το ξύσιμο είναι ένας καλός τρόπος να απαλλαγούμε από το πρόβλημα. Υπάρχει, ωστόσο, ακόμη ένας λόγος που ξυνόμαστε: Το ξύσιμο αντικαθιστά τη δυσφορία που προκαλεί ο κνησμός με έναν ελαφρύ πόνο.

Προφανώς ο εγκέφαλος λαμβάνει το μήνυμα του κνησμού μέσω νευρικών οδών που εν μέρει ταυτίζονται με αυτές που μεταφέρουν το αίσθημα του πόνου. Αυτό είναι κάτι που το εκμεταλλευόμαστε ασυναίσθητα, κι έτσι όταν προκαλούμε στο σώμα μας αυτό τον ελαφρύ πόνο, ουσιαστικά υποβαθμίζουμε το μήνυμα του κνησμού.

 

Το Αινιγματικό Αεροδρόμιο Denver

Στην απέναντι πλευρά του Ατλαντικού Ωκεανού μια ακόμα νεομυθολογία απασχολεί τους ερευνητές των ΗΠΑ. Πρόκειται για το αινιγματικό αεροδρόμιο του Ντένβερ, για το οποίο κυκλοφορούν σκοτεινές φήμες που το εμπλέκουν στα σχέδια της Νέας Τάξης πραγμάτων, ενώ μερικοί άλλοι ισχυρίζονται ακόμα και πως έχει σχέση με το εξωγήινο ζήτημα.
Η λαϊκή ρήση «δεν υπάρχει καπνός χωρίς φωτιά» φαίνεται να ισχύει στην περίπτωση του συγκεκριμένου αεροδρομίου, το οποίο είναι γεμάτο αποκρυφιστικά και μασονικά σύμβολα, με αποκορύφωμα τις αλλόκοτες τοιχογραφίες. Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή και ας προσπαθήσουμε να ρίξουμε φως στα μυστήρια του αεροδρομίου.
Κατασκευαστικός Κολοσσός
Το αεροδρόμιο του Ντένβερ είναι το μεγαλύτερο σε έκταση αεροδρόμιο των ΗΠΑ και το τρίτο στον κόσμο. Με τα 140 Km2 του δεσπόζει σε απόσταση 40 χιλιομέτρων από την πόλη του Ντένβερ και είναι το 5ο αεροδρόμιο των ΗΠΑ από άποψη αριθμού επιβατών, εξυπηρετώντας το 2006 περίπου 50 εκατομμύρια επιβάτες. Η εκπληκτική οροφή του κατασκευάστηκε έτσι που να μοιάζει με τις χιονισμένες οροσειρές του Κολοράντο και το κόστος του ξεπέρασε κατά πολύ τον αρχικό προϋπολογισμό, φτάνοντας στο αστρονομικό ποσό των 4,8 δισεκατομμυρίων δολαρίων.
Μέχρι εδώ θα μπορούσε κανείς να σκεφτεί πως όλα είναι καλά, όμως υπάρχουν ορισμένα στοιχεία που προκαλούν ερωτηματικά, τουλάχιστον στους συνωμοσιολόγους. Παραβλέποντας το γεγονός ότι ξεπεράστηκε κατά πολύ το αρχικό κόστος, μιας και έτσι φαίνεται να συμβαίνει τελικά με όλα τα δημόσια έργα, στο αεροδρόμιο του Ντένβερ φαίνεται πως η υπερβολή έπαιξε πολύ μεγάλο ρόλο. Σύμφωνα με τους ερευνητές, δόθηκε εντολή να κλείσει το παλιό αεροδρόμιο της πόλης, το Stapleton, το οποίο λειτουργούσε υποδειγματικά και χωρίς προβλήματα. Η θέση του νέου αεροδρομίου βρίσκεται σε μια απομονωμένη περιοχή, στην πρωτοφανώς μεγάλη απόσταση των 40 Km από την πόλη. Η πρόσβαση από το Ντένβερ στο αεροδρόμιο, καθώς και ανάμεσα στα διάφορα κτίριά του, γίνεται χάρη σε ένα κολοσσιαίο σιδηροδρομικό δίκτυο, για το οποίο χρησιμοποιήθηκαν χιλιάδες μίλια σιδηροδρομικών γραμμών, ενώ οι οπτικές ίνες που χρησιμοποιήθηκαν, ξεπερνούν τα 5.300 μίλια, δηλαδή το μήκος του ποταμού Νείλου. Ο τεράστιος κεντρικός σταθμός κατασκευάστηκε με μάρμαρο από όλα τα μέρη της Γης, πράγμα ανεξήγητο με βάση τον ήδη επιβαρυμένο προϋπολογισμό.
Η επιλογή της τοποθεσίας φαίνεται να μην ήταν ιδανική, δεδομένου ότι στην περιοχή επικρατούν συνήθως δυσμενείς καιρικές συνθήκες και ισχυροί άνεμοι, που συνεχώς προκαλούν το κλείσιμο του αεροδρομίου και τη ματαίωση εκατοντάδων πτήσεων, γεγονός που δεν συνέβαινε στο Stapleton.Ένα άλλο αινιγματικό γεγονός είναι ότι χτίστηκαν υπόγεια επίπεδα και κτίρια που στη συνέχεια θάφτηκαν κάτω από χιλιάδες τόνους χώματος, με τη δικαιολογία ότι τα κτίρια εκείνα ήταν ελαττωματικά. Για την κατασκευή των έργων αυτών προσελήφθηκαν εταιρείες και εργάτες που σύντομα απολύονταν προφανώς, όπως λένε κάποιοι, για να μην έχει κανείς πλήρη εικόνα του έργου. Σύμφωνα με τους ερευνητές Alex Cristopher και David Icke, κάτω από το αεροδρόμιο του Ντένβερ υπάρχει μια τεράστια βάση έκτασης περίπου 8 Km2 στην οποία εργάζονται άνθρωποι από κοινού με εξωγήινους. Οι δύο ερευνητές στηρίζουν την άποψή τους σε μαρτυρίες εργατών. Κάποιοι άλλοι αναφέρουν την ύπαρξη 8 υποεπιπέδων και την εκπομπή υπερήχων και υποήχων, εξαιτίας των οποίων αρκετοί επιβάτες αναφέρουν δυσφορία μόλις πατήσουν το πόδι τους στο αεροδρόμιο.
Μασονικά και άλλα Σύμβολα
Το αεροδρόμιο είναι γεμάτο μυστικιστικά σύμβολα, με αποκορύφωμα τις τοιχογραφίες που θα μας απασχολήσουν λίγο παρακάτω. Η τεράστια αποβάθρα ονομάζεται «Μεγάλη Αίθουσα», όρος που χρησιμοποιείται για τους χώρους όπου συγκεντρώνονται οι Μασόνοι. Εάν αυτό σας ακούγεται υπερβολικό ως σύνδεση, η χρονοκάψουλα που βρίσκεται εκεί θα σας διαλύσει κάθε αμφιβολία, καθώς επάνω της διακρίνεται ο Διαβήτης των Ελευθεροτεκτόνων.
http://[URL unfurl="true"]www.metafysiko.gr/texts/m73_5.jpg[/img[/URL]]
Τι Συμβαίνει με τις Τοιχογραφίες;
Η αλήθεια είναι πως ακόμα και αν παραβλέψει κανείς τα συνωμοσιολογικά σενάρια, το λιγότερο που μπορεί κανείς να πει για αυτές είναι ότι είναι αλλόκοτες και συνήθως δεν παίρνουν καλές κριτικές από τους επισκέπτες του αεροδρομίου, αφού οι περισσότεροι τις θεωρούν απωθητικές. Ιδιαίτερη εντύπωση προκαλεί ο στρατιώτης που μοιάζει με εξωγήινο αν και η επίσημη άποψη είναι ότι φοράει απλώς αντιασφυξιογόνο μάσκα.Ο Alex Christopher ισχυρίζεται πως ο καλλιτέχνης του είχε εκμυστηρευθεί ότι δέχτηκε οδηγίες σχετικά με το πώς να σχεδιάσει τις τοιχογραφίες δήλωση την οποία αρνήθηκε αργότερα. Έτσι, οι περισσότεροι ερευνητές θεωρούν πως ο καλλιτέχνης ήταν θύμα Mind control.
Ορισμένοι άλλοι παρατηρούν πως οι τοιχογραφίες παραπέμπουν σε συγκεκριμένες ομάδες και θεωρίες και προκαλούν ενδιαφέρουσες σκέψεις. Για παράδειγμα, τα τρία φέρετρα με τις νεκρές γυναίκες, που ανήκουν στη λευκή, τη μαύρη και την κόκκινη φυλή, συνδέονται με τελετουργίες της Λέσχης των Οστών και του Κρανίου, μέλη της οποίας υπήρξαν οι Πρόεδροι Μπους.
Η αλήθεια είναι πως ο καθένας μπορεί να ερμηνεύσει τις τοιχογραφίες με όποιον τρόπο θέλει..
[img]http://[URL unfurl="true"]www.metafysiko.gr/texts/m73_6.jpg[/img[/URL]]
[img]http://[URL unfurl="true"]www.metafysiko.gr/texts/m73_4.jpg[/img[/URL]]
[img]http://[URL unfurl="true"]www.metafysiko.gr/texts/m73_1.jpg[/img[/URL]]
Ένα απλό Αεροδρόμιο ή κάτι Παραπάνω;
Μέσα στον περιορισμένο χώρο ενός άρθρου προσπάθησα να παρουσιάσω όσο το δυνατό πληρέστερα την εικόνα ενός αεροδρομίου που ποτέ δεν έχω επισκεφτεί. Οι σκεπτικιστές σίγουρα (και με το δίκιο τους σε αρκετά σημεία) θα κρίνουν ως υπερβολικές τις θεωρίες συνωμοσίας. Από την άλλη, ερευνητές όπως ο David Icke πιστεύουν ότι το αεροδρόμιο του Ντένβερ δεν είναι τυχαίο, μιας και η πόλη αυτή έχει επιλεγεί από τη Μυστική Κυβέρνηση ως το κέντρο του δυτικού τομέα των ΗΠΑ. Ο Icke ισχυρίζεται ότι η Ατλάντα θα είναι το ανατολικό κέντρο, για αυτό και ο σχεδιασμός των αεροδρομίων των δύο πόλεων είναι παρόμοιος.
Φοβάμαι πως δεν είναι δυνατό να εξακριβώσουμε εάν οι παραπάνω θεωρίες είναι αληθινές. Ωστόσο, είναι οφθαλμοφανές ότι το αεροδρόμιο βρίθει μυστικιστικών συμβόλων, τα οποία δεν μπορεί να τοποθετήθηκαν εκεί τυχαία αλλά από κάποιον ή κάποιους που είναι γνώστες αυτών των θεμάτων. Ποιος είναι ο σκοπός αυτών των συμβολισμών; Πολλοί θεωρούν ότι οι τοιχογραφίες διηγούνται ουσιαστικά τα σχέδια της Νέας Τάξης για ολόκληρο τον πλανήτη. Δεν μπορούν να μην παρατηρήσουν ότι η φλεγόμενη πόλη έχει δύο ουρανοξύστες που μοιάζουν πολύ με τους Δίδυμους Πύργους, ενώ επισημαίνουν πως κατά καιρούς γίνονται τροποποιήσεις σε διάφορα σημεία της τοιχογραφίας, τονίζοντας κάποια μέρη της περισσότερο από κάποια άλλα. Οι συνωμοσιολόγοι πιστεύουν πως πιθανώς τα σημεία που τονίζονται αφορούν στα σχέδια εκείνα που έχουν ήδη υλοποιηθεί, όπως συνέβη στην απεικόνιση της φλεγόμενης πόλης, η οποία ίσως και να είναι η Νέα Υόρκη. Παρατηρούν ακόμη πως επάνω από τη φιγούρα του στρατιώτη, την οποία ονομάζουν Darth Vader λόγω της ομοιότητάς της με τον συγκεκριμένο ήρωα των ταινιών Star Wars, υπάρχουν λωρίδες καπνού, που σύμφωνα με αυτούς είναι τα μυστηριώδη chemtrails.
Όλα αυτά αλλά και περισσότερα που μόνοι σας θα διακρίνετε, δεν μπορούν να αποτελούν απλές συμπτώσεις..
[img]http://[URL unfurl="true"]www.metafysiko.gr/texts/m73_14.jpg[/img[/URL]]
Μία τυπική αίθουσα αναμονής στο Concourse A (Πύλη Α31) του αεροδρομίου του Denver.
Σύμφωνα με φήμες, κάτω από αυτήν και ολόκληρο το αεροδρόμιο υπάρχουν εγκαταστάσεις
8 τετραγωνικών χιλιομέτρων, όπου άνθρωποι και εξωγήινοι εργάζονται από κοινού!

Πηγές:
* [URL unfurl="true"]http://www.anomalies-unlimited.com/[/URL]
* [URL unfurl="true"]http://en.wikipedia.org/wiki/Denver_International_Airport[/URL]
* [URL unfurl="true"]http://www.flydenver.com/[/URL]
* [URL unfurl="true"]http://www.geocities.com/Baja/5692/[/URL]
* Το Μυστικό όλων των εποχών, David Icke.

 

Ο Ιπτάμενος Ολλανδός

Ολόκληρη η ναυτιλιακή Ιστορία είναι γεμάτη από πλοία που έφευγαν για μακρυνούς προορισμούς και που ποτέ δεν έφταναν εκεί, ηττημένα από τα τρομερά στοιχεία της Φύσης. Κάποια από αυτά, σύμφωνα με το θρύλο, δεν στέριωσαν στα αβυσσαλέα νεκροταφεία που αποτελούσαν οι βυθοί των ωκεανών, αλλά συνέχισαν να διασχίζουν τις θάλασσες, στοιχειώνοντας τα πελάγη. Ο Ιπτάμενος Ολλανδός αποτελεί ζωντανό κομμάτι αυτού του στόλου - φάντασμα.

Πολλοί ήταν οι ναυτικοί εκείνοι που ορκίζονταν σε ότι πιο ιερό είχαν ότι ήταν μάρτυρες μιας ακόμα εμφάνισης του πλοίου φάντασμα. Ο πιο διάσημος ανάμεσά τους ήταν ο νεαρός δούκας του Γιορκ, ο μελλοντικός βασιλιάς George V της Αγγλίας.

Ο δούκας, δεκατριών χρονών τότε, ταξίδευε ως σημαιοφόρος της Royal Navy με το πλοίο Bacchante, το οποίο πραγματοποιούσε το γύρο του Κόσμου. Τη νύχτα της 11ης Ιουλίου 1881, το πλοίο βρισκόταν στα ανοιχτά των αυστραλιανών ακτών. Ένα αμυδρό φως εμφανίζεται από το πουθενά στο σκοτάδι, 200 περίπου μέτρα από το πλοίο, και μαζί μ' αυτό ξεπροβάλλει άνα πλοίο περιτριγυρισμένο από μια τρομακτική κοκκινωπή αύρα, και "κόβει" το δρόμο στο πλοίο της Royal Navy. Τα κατάρτια του πλοίου - φάντασμα διακρίνονται πεντακάθαρα κάτω από από αυτό το παράξενο φωσφορούχο φως.

Κάποιοι από το πλήρωμα τρέχουν στην πρύμνη για να δουν στα ανοιχτά το φαινόμενο που όμοιό του δεν έχουν ξαναδεί, αλλά το πλοίο εξαφανίζεται στο σκοτάδι το ίδιο μυστήρια όπως και εμφανίσθηκε. Ο δούκας του Γιορκ, όπως και δώδεκα άλλα μέλη του πληρώματος, παρατηρούν αποσβολωμένοι το θέαμα. Ο μελλοντικός βασιλιάς George V είναι πεπεισμένος πως μόλις είδε τον θρυλικό Ιπτάμενο Ολλανδό, παρά του ότι ο τύπος του πλοίου δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα. Τη ίδια νύχτα, λέγεται, ο ναύτης που αντελήφθη πρώτος το πλοίο - φάντασμα έπεσε από ένα κατάρτι και σκοτώθηκε. Μερικές εβδομάδες αργότερα, ο ναύαρχος του πλοίου πεθαίνει. Για κάποιους, τα δραματικά αυτά γεγονότα συνδέονται με την περίεργη εμφάνιση του πλοίου, την οποία κανείς ποτέ δεν μπόρεσε να εξηγήσει. 

Ο θρύλος του πλοίου - φάντασμα που βρισκόταν υπό τη διοίκηση ενός "ιπτάμενου Ολλανδού" ξεκινά τον 17ο αιώνα, χωρίς όμως να υπάρχει πάνω σ' αυτό πλήρης συμφωνία απόψεων. Σύμφωνα με μια διαδεδομένη άποψη, το αφεντικό του πλοίου -ο Ολλανδός - είναι ένας καπετάνιος με το όνομα Barent Fokke, ο οποίος ζει στο Άμστερνταμ γύρω στο 1650. Οι θυμοί και οι πομπές του είναι γνωστοί σε όλους τους ναυτικούς, και το πλοίο του είναι εκ μακρόν το πιο γρήγορο απ' όλα. Μπορεί να κάνει την απόσταση Άμστερνταμ - Μπατάβια σε τρεις μόλις μήνες, εκπληκτικό κατόρθωμα για την εποχή, κατόρθωμα ακατόρθωτο αν -σύμφωνα με πολλούς- δεν επέμβει ο ίδιος ο Διάβολος. Έτσι, όταν το πλοίο του εξαφανίζεται μια μέρα στη θάλασσα, γεννιέται ένας θρύλος που το θέλει να διασχίζει στους αιώνες τις θάλασσες, καταραμένο γιατί διέπραξε συμφωνία με το Διάβολο. Σύμφωνα με κάποια άλλη εκδοχή, ο καπετάνιος του καταραμένου πλοίου λεγόταν Van der Staten και τιμωρήθηκε να περιπλανιέται αιωνίως στις θάλασσες γιατί σάλπαρε για τα ανοιχτά μια Μεγάλη Παρασκευή.

Πάντως, ο πιο διαδεδομένος θρύλος είναι εκείνος που μας μιλά για έναν καπετάνιο με το όνομα Van der Decken. Με το πλοίο του κατευθύνεται από την Ολλανδία προς τις ανατολικές Ινδίες, όταν πέφτει σε  μια βίαιη καταιγίδα στα ανοιχτά του ακρωτηρίου της Καλής Ελπίδας. Υπερβολικά σίγουρος στο ταλέντο που έχει να οδηγεί τα πλοία και παρά τις προτροπές του πληρώματος, ο Van der Decken προκαλεί με υπεροψία τον Παντοδύναμο να βυθίσει το πλοίο αν είναι ικανός. Το πλοίο τη γλιτώνει, αλλά ο καπετάνιος, για τιμωρία που βλαστήμησε τον Παντοδύναμο, καταδικάζεται από Εκείνον να περιφέρεται αιωνίως στις θάλασσες...

Η ιστορία πλανάται προφορικά για αιώνες μέχρι που ο γερμανός ποιητής Χάϊνριχ Χάϊνε, φτιάχνει στα 1830 μια γραπτή ιστορία. Εκεί, ο περιπλανώμενος ναυτικός ελευθερώνεται από την κατάρα μέσω της αγάπης μιας γυναίκας που δέχεται να πεθάνει για να του επιτρέψει να βρεί την ειρήνη. Το πλοίο του με τα κόκκινα πανιά το καταπίνουν για πάντα τα κύμματα του αρχιπελάγου.
Ο διάσημος γερμανός συνθέτης Ρίτσαρντ Βάγκνερ θα εμπνευστεί από το κείμενο του Χάϊνε και θα συνθέσει στα 1843 την όπερά του "Το πλοίο φάντασμα".

Το 1887, το πλήρωμα του αμερικάνικου πλοίου Orion, κατευθυνόμενο από το Σαν Φρανσίσκο στην Κίνα, παρατηρεί στα ανοιχτά μπροστά του ένα παλιό τρικάταρτο ιστιοφόρο που φωτίζεται από ένα παράξενο άσπρο φως. Για μια στιγμή το ιστιοφόρο πλησιάζει για να εξαφανιστεί ξαφνικά τη στιγμή που οι ακτίνες του φεγγαριού σκεπάζονται από σύννεφα. Αξιοσημείωτο είναι επίσης το ότι τα πανιά του είναι ορθάνοιχτα, τη στιγμή μάλιστα που φυσά ένας πολύ βίαιος άνεμος.

Το 1939, ένα παρόμοιο ιστιοφόρο γίνεται αντιληπτό από την ξηρά από μια εκατοστή ανθρώπων που βρίσκονται σε μια ακτή της Νότιας Αφρικής, στα νοτιοανατολικά του ακρωτηρίου. Το ιστιοφόρο που έχει πάντα τα πανιά του ορθάνοιχτα διασχίζει τη θάλασσα με μεγάλη ταχύτητα, παραδέρνεται μέσα σε μια δυνατή τρικυμία, πότε βυθίζεται και πότε ξαναφαίνεται,  τη στιγμή που δεν υπάρχει η παραμικρή πνοή ανέμου, για να εξαφανιστεί μυστηριωδώς μπροστά στα έκπληκτα μάτια των ανθρώπων της παραλίας.
http://[URL unfurl="true"]www.supernatural.gr/images/files_ship_pic2.gif[/img[/URL]]
Το πλοίο φάντασμα με τα τρια κατάρτια θα θεαθεί ακόμα μια φορά στα 1942, κι έκτοτε σπανίως θα αναφερθεί κανείς με σιγουριά σε κάποια περίεργη εμφάνιση. Η εποχή των μοντέρνων πλοίων φαίνεται να έχει καταφέρει ένα μοιραίο χτύπημα στο θρύλο, όπως άλλωστε και σε έναν κάποιον ρομαντισμό για τις ιστορίες της θάλασσας...

Πέρα από το θρύλο, δύσκολα θα βρεί κανείς στοιχεία που να πιστοποιούν την ύπαρξη πλοίων - φαντασμάτων. Θα μπορούσε κάποιος να κάνει λόγο για αντανάκλαση μέσα στο χρόνο. Για γεγονότα δηλαδή που συνυπάρχουν στο χώρο. Το πλοίο φάντασμα, θα μπορούσε άνετα να μην είναι κάθε φορά το ίδιο και το αυτώ, αλλά κάποια διαφορετικά ανά περίπτωση ιστιοφόρα μιας συγκεκριμένης εποχής, των οποίων η αντανάκλαση γινόταν ορατή σε κάποια μεταγενέστερη εποχή. Εκείνο δηλαδή που έβλεπαν οι θαλασοπόροι ήταν το πλοίο όπως ακριβώς υπήρχε και κινούνταν στη θάλασσα της εποχής του, και όχι στη θάλασσα μέσα στην οποία έπλεαν οι ίδιοι. Αν κάποιος δηλαδή βρισκόταν πάνω στο πλοίο φάντασμα, δε θα ήταν ικανός να δει το μεταγενέστερο πλοίο, εκείνο δηλαδή του οποίοι οι ναυτικοί το κοιτούσαν έκπληκτοι! Κι αυτό διότι το παρελθόν έχει υπάρξει, το μέλλον όμως όχι. Για να το καταλάβουμε καλύτερα να αναφέρουμε το παράδειγμα μιας θερμικής φωτογραφικής μηχανής όπως εκείνης που λέγεται πως κατασκευάσθηκε πριν από χρόνια σε εργαστήριο των ΗΠΑ, και η οποία μπορεί να φωτογραφήσει το κοντινό παρελθόν: αν φωτογραφήσουμε με μια συνηθισμένη φωτογραφική μηχανή ένα χώρο όπου βρισκόταν πριν από μισή ώρα ένα σταθμευμένο αυτοκίνητο και τώρα είναι άδειος, θα πάρουμε εμφανίζοντας τη φωτογραφία μας τον άδειο χώρο που φωτογραφήσαμε. Είναι λογικό. Αν όμως φωτογραφήσουμε το χώρο με μια υπερευαίσθητη θερμική φωτογραφική μηχανή, εκείνο που θα πάρουμε θα είναι μια αμυδρή αλλά συγκροτημένη εικόνα από το αυτοκίνητο που υπήρξε εκεί πριν από μισή ώρα! Κι αυτό γιατί το όχημα είχε θερμότητα η οποία παρέμεινε στο χώρο για λίγο ακόμα χρόνο. Φωτογραφίζουμε δηλαδή το παρόν και βλέπουμε το παρελθόν!
Ωστόσο, στις θρυλικές επαναλλαμβανόμενες εμφανίσεις του Ιπτάμενου Ολλανδού υπάρχουν κάποια χαρακτηριστικά, όπως καιρικές συνθήκες, που δεν επιτρέπουν τον αντικατοπτρισμό: τοπική ομίχλη, μια αίσθηση σκοταδιού... Ο αντικατοπτρισμός θέλει συνήθως πεντακάθαρες καιρικές συνθήκες. Αυτό δείχνει ότι ίσως και να μην επρόκειτο περί αντικατοπτρισμού. Σίγουρα, η διαστολή του χρόνου έχει κάποια σχέση με τις εμφανίσεις των πλοίων - φάντασμάτων. Είναι πολύ πιθανό κάποιες τραγωδίες, κάποια βίαια πάθη, να άφησαν σημάδια στο χώρο και να δημιούργησαν ένα μαγνητικό πεδίο σε υποατομικό επίπεδο. Είναι ενδεχομένως κι αυτοί με τον τρόπο τους κάποιοι αντικατοπτρισμοί του παρελθόντος.

Το 1928, μια ομάδα γάλλων κινηματογραφιστών, βρέθηκε στο Μαρόκο μπροστά σε ένα εκπληκτικό θέαμα: είδαν ψηλά στον ουρανό ένα στόλο πλοίων με ανοιχτά πανιά να ταξιδεύει από τον Ατλαντικό προς το εσωτερικό της Σαχάρας. Ο στόλος πέρασε αργά στον ουρανό και χάθηκε στην έρημο. Τα πλοία φαίνονταν πάρα πολύ παλιά. Είχαν πανιά και παράξενα φλάμπουρα στα κατάρτια τους. Όταν οι φωτογράφοι συμβουλεύτηκαν ιστορικές πηγές, διαπίστωσαν ότι τα πλοία που είδαν έμοιαζαν με εκείνα που χρησιμοποιούσαν η Ισπανία και η Πορτογαλία για υπερατλαντικά ταξίδια στο 14ο αιώνα. Σύμφωνα με τα πορτογαλικά και τα ισπανικά αρχεία, οι σημαίες ήταν του ισπανικού και πορτογαλικού ναυτικού αλλά υπήρχε και ένα τούρκικο πλοίο. Ερευνώντας για την περίπτωση του τελευταίου, βρήκαν ότι μόνο μια φορά, στο 14ο αιώνα, οι ενωμένοι στόλοι της Ισπανίας και Πορτογαλίας συνόδευσαν ένα τούρκικο πλοίο στον Ατλαντικό...

Σίγουρα μαθαίνουμε πολλά πράγματα με τις πέντε αισθήσεις μας. Ωστόσο, το να αρκούμαστε στη γνώση μέσα από αυτές, δε θα μας οδηγήσει να διελευκάνουμε τα παράξενα πράγματα που όλοι μας βλέπουμε να συμβαίνουν καθημερινά γύρω μας. Η άποψη ότι το παρελθόν έφυγε για πάντα είναι μερικά αληθινή. Τα γεγονότα του παρελθόντος όπως φαίνεται συνεχίζουν να υπάρχουν κάπου στον άξονα του χρόνου... 

 

Ο τίγρης της Ταζμανίας
http://[URL unfurl="true"]www.supernatural.gr/images/files_tasmania_tiger_pic.gif[/img[/URL]]
Η περίπτωση του τίγρη της Ταζμανίας είναι χαρακτηριστική περίπτωση ζώου που αποτελεί αντικείμενο έρευνας του κλάδου της Κρυπτοζωολογίας.  Για να μπορέσουμε να καταλάβουμε για τι ζώο μιλάμε να κάνουμε ένα συνδυασμό από γνωστά ζώα.
Ένα ζώο μυστηριώδες, μισός λύκος και μισή τίγρη, κεφάλι ενός μεγαλόσωμου σκύλου, και το πίσω μέρος του που μοιάζει με αυτό της ύαινας να καλύπτεται από λωρίδες σαν της τίγρης.  Έχει μια μακριά σκληρή ουρά, ενώ φέρει μάρσιπο σαν τα καγκουρό με κατεύθυνση όμως προς τα πίσω.
Όπως περιγράφεται αυτό το ζώο φέρνει στο μυαλό μας τα μυθικά ζώα όπως τα άλογα - τσακάλια, τον Μινώταυρο κλπ.  Υπάρχει όμως μια διαφορά.  Το συγκεκριμένο ζώο είναι πραγματικό, υπαρκτό.  Τουλάχιστον μέχρι πριν λίγα χρόνια ήταν, γιατί σήμερα, αν και υπάρχουν ενδείξεις για την παρουσία του, αυτή δεν έχει ακόμα αποδειχτεί. 

Το Τhylacine ( έτσι αποκαλείται το ζώο επιστημονικά ), ήταν γνωστό σαν ταζμανική τίγρης ή ταζμανικός λύκος, χωρίς όμως να έχει τις ιδιότητες ούτε του αιλουροειδούς, ούτε και του λύκου.  Ήταν ένα σαρκοφάγο μαρσιποφόρο και πιθανά απόγονος των Δίδελφυς (μικρών μαρσιποφόρων της Αμερικής). Όπως και πολλά άλλα μαρσιποφόρα το Τhylacine ήταν αποκλειστικά είδος της Αυστραλίας. Κατά πάσα πιθανότητα εκδιώχθηκε από την ήπειρο της Αυστραλίας πριν από 12000, όταν ήρθε σε σύγκρουση με ένα είδος αγριόσκυλων για την επικράτηση και την κυριαρχία. Αυτό κατέφυγε στο νησί της Ταζμανίας, αφού κάποια χρονική στιγμή υπήρχε μια λωρίδα στεριάς που την ένωνε με την Αυστραλία.  Αργότερα η λωρίδα αυτή βυθίστηκε προφανώς από τις γεωλογικές αναταράξεις του παρελθόντος και τα Τhylacine βρέθηκαν να κατοικούν αποκλειστικά στο νησί (ενδέχεται και κάποιοι μικροί πληθυσμοί να έμειναν σε απομονωμένα σημεία της Αυστραλία).

Οι Ευρωπαίοι που αποίκησαν την Ταζμανία τον 19ο αιώνα κατηγόρησαν τo Τhylacine ότι ήταν υπεύθυνο των θανάτων των προβάτων και άλλων ζώων των κοπαδιών που εξέτρεφαν.  Τόσο η κυβέρνηση, όσο και οι ιδιωτικές εταιρίες που δραστηριοποιούνταν στο νησί προσέφεραν μεγάλες αμοιβές σ΄ αυτούς που θα έφερναν νεκρά Τhylacine.

Το κυνήγι του ήταν σχετικά εύκολο, γιατί η εμφάνισή του ήταν χαρακτηριστική και το πρόδιδε.  Κυνηγήθηκε ακατάπαυστα και οι θανατώσεις του συνεχίσθηκαν ακόμα και όταν έπαψαν να ισχύουν οι αμοιβές που δίνονταν (οι αμοιβές σταμάτησαν το 1909 αλλά το κυνήγι του κράτησε μέχρι το 1930). Τελικά τόσο η κυβέρνηση της Ταζμανίας όσο και ο πληθυσμός κατάλαβαν ότι το  Τhylacine ήταν πια ένα είδος που έπαψε να υπάρχει. 
[img]http://[URL unfurl="true"]www.supernatural.gr/images/files_tasmania_tiger_pic3.gif[/img[/URL]]
Το 1933 συλλαμβάνεται ζωντανό ένα ζώο και κρατείται στον ζωολογικό κήπο του Χάμπαρτ.  Του δίνεται το όνομα Benjamin. Το 1936 η Ταζμανία ανακηρύσσει το ζώο προστατευόμενο είδος.  Δύο μήνες μετά ο Benjamin πεθαίνει στην αιχμαλωσία. Από την στιγμή εκείνη το Τhylacine θεωρείται ζώο που έχει εκλείψει.

Λίγο μετά τον θάνατο του Benjamin άρχισαν να φτάνουν αναφορές από πολλές άγριες περιοχές της Ταζμανίας για παρουσία Thylacine, κάτι που δημιούργησε την εντύπωση ότι οι πρώτες εκτιμήσεις για εξαφάνιση του ζώου ήταν βιαστικές.  Οι ερευνητές που ασχολήθηκαν με το θέμα αυτό εκτίμησαν ότι μπορεί ένας μικρός πληθυσμός να έχει καταφύγει σε κάποια σημεία του νησιού, απομακρυσμένα και αδιάβατα.  Πάντως ανεξάρτητα από τις πολλές αναφορές για αναγνωρίσεις όπως και για την ανακάλυψη των διαδρόμων που κινούνται αυτά τα ζώα, δεν έχουν προκύψει συγκεκριμένα, ουσιαστικά στοιχεία για την ύπαρξή τους.  Οι δεκάδες  αυτές αναφορές θεωρούνται φυσιολογικές, ανεξάρτητα αν ανταποκρίνονται ή όχι στην πραγματικότητα, αφού το νησί θεωρείται ο τελευταίος βιότοπος του είδους.  Το περίεργο όμως είναι ότι πληθαίνουν και οι αναφορές τόσο από την Αυστραλία αλλά και από άλλα μέρη του κόσμου...!

Το 1981 η κυβέρνηση της Αυστραλίας προσέλαβε έναν ειδικό στις αναζητήσεις ζώων, τον Kevin Cameron , προκειμένου να ερευνήσει πολλές αναφορές που έρχονταν από την Δυτική Αυστραλία  για την ύπαρξη κάποιων πλασμάτων.  Ο Cameron  αφού κινήθηκε στην περιοχή ισχυρίστηκε ότι είδε το ζώο και ότι πρόκειται για Τhylacine.  Το 1985 παρουσίασε μάλιστα και μια σειρά από φωτογραφίες του ζώου.  Αν και αρχικά αυτές φάνηκαν πειστικές, η προσεκτικότερη μελέτη και ανάλυση  έδειξε μια σκόπιμη αποφυγή λήψης από γωνίες όπου να φαίνεται το κεφάλι του ζώου (δεν φάνηκε σε καμία), όπως επίσης και κάποια άλλα σημεία του σώματος του ζώου.  Οι συγκεκριμένες φωτογραφίες του Cameron  δεν ταίριαζαν με την φήμη του, και το συμπέρασμα ήταν ότι πρόκειται για ένα πλαστό, ψεύτικο ομοίωμα Τhylacine, ή κάποιο βαλσαμωμένο που σκότωσε κάποια στιγμή ο Cameron.  Έτσι θα μπορούσε ταυτόχρονα να εισπράξει την αμοιβή για την εύρεση (πιστοποίηση της ύπαρξής του),  και ταυτόχρονα να αποφύγει το πρόστιμο των 5000 $ για την θανάτωσή του, αφού θεωρείται προστατευόμενο είδος.
[img]http://[URL unfurl="true"]www.supernatural.gr/images/files_tasmania_tiger_pic4.gif[/img[/URL]]

Μαρτυρίες για θεάσεις Τhylacine φτάνουν από παντού.  Από την Ινδονησία, την μακρινή Αγγλία κλπ...!  Η εγκυρότητά τους είναι μικρότερη και από τις μαρτυρίες που μιλούν τον περιβόητo Bigfoot, γιατί και σ΄ αυτή την περίπτωση  δεν υπάρχουν συγκεκριμένα στοιχεία για την ύπαρξή του. 
Ανεξάρτητα όμως από όλα αυτά το Τhylacine εξακολουθεί να θεωρείται ένα από τα πιο φημισμένα ζώα που έχει εκλείψει.  Έχει άραγε;

 

Πώς επιλέγονταν οι φαραώ;

Οι φαραώ της Αιγύπτου δεν επιλέγονταν από την αριστοκρατία, όπως, π.χ., συνέβαινε με τους ηγεμόνες στην Ευρώπη το Μεσαίωνα. Ο φαραώ εθεωρείτο γιος του θεού Ρα (Ήλιου), κάτι που έδινε και στον ίδιο θεϊκή υπόσταση. Γι’ αυτό και το δικαίωμα στο θρόνο εκπορευόταν από τους θεούς – ή, τουλάχιστον, έτσι το έθεταν στο λαό.

Στην πράξη, ένας κύκλος ιερέων και ανώτερων αξιωματούχων της βασιλικής αυλής αποφάσιζε για το ποιος θα διαδεχθεί τον αποθανόντα φαραώ. Κατά κανόνα, ο θρόνος ήταν κληρονομικός, αλλά συχνά συνέβαιναν συνωμοσίες και φόνοι, με αποτέλεσμα να διακόπτεται η φυσική σειρά διαδοχής. Σε αυτές τις περιπτώσεις, το προβάδισμα για το θρόνο είχε η γενεαλογική γραμμή των γυναικών της οικογένειας του Φαραώ.

Αν ένα ανήλικο αγόρι είχε την τύχη να είναι υποψήφιος φαραώ, μπορούσε να παντρευτεί μια κοντινή συγγενή του – κατά προτίμηση την αδελφή του. Με αυτό τον τρόπο, ενισχυόταν η θεϊκή του υπόσταση.

 

Πόσα άστρα υπάρχουν σε όλο το Σύμπαν;

Μία ομάδα αστρονόμων του Εθνικού Πανεπιστημίου της Αυστραλίας εκτίμησε το 2003 τον αριθμό των άστρων του Σύμπαντος σε 70 εξάκις εκατομμύρια – ο αριθμός επτά ακολουθούμενος από 22 μηδενικά. Οι αστρονόμοι εστίασαν δύο από τα ισχυρότερα επίγεια τηλεσκόπια σε μία μικρή περιοχή του ουρανού, αναλύοντας τη φωτεινότητα των γαλαξιών που εμπεριείχε. Από αυτήν μπόρεσαν να εκτιμήσουν τον αριθμό των άστρων που καθένας από αυτούς περιλάμβανε. Ο αριθμός αυτός στη συνέχεια πολλαπλασιάστηκε με το συνολικό αριθμό των αντίστοιχων μικρών περιοχών που θα απαιτούνταν για να καλυφθεί ολόκληρος ο ουρανός, μέχρι το πέρας του ορατού σύμπαντος. Προφανώς, πρόκειται περί ενός αρκετά «πρόχειρου» υπολογισμού, αφού υπεισέρχονται αρκετές ασάφειες. Ενδεικτικό είναι το γεγονός ότι δε γνωρίζουμε με ακρίβεια ούτε καν το συνολικό αριθμό των άστρων του ίδιου του γαλαξία μας.

Σύμφωνα με τον καθηγητή Simon Driver, ο οποίος συμμετείχε στην ερευνητική ομάδα, ο σωστός αριθμός μπορεί κάλλιστα να είναι πολύ μεγαλύτερος, ή ακόμη και άπειρος, αφού η μέτρηση περιλαμβάνει μόνο τους γαλαξίες που είναι ορατοί από επίγεια τηλεσκόπια, και επειδή υπάρχουν περιοχές του Σύμπαντος από τις οποίες το φως δεν έχει ακόμη φτάσει στη Γη.

Ας περιοριστούμε, όμως, στα 70 εξάκις εκατομμύρια άστρα και ας τα συγκρίνουμε με τους κόκκους της άμμου. Ένας κόκκος άμμου έχει διάμετρο 0,125 έως 0,5 χιλιοστά. Εάν υποθέσουμε ότι η μέση διάμετρος ενός κόκκου είναι 0,25 χιλιοστά, ένα κυβικό μέτρο άμμου περιέχει 64 δισεκατομμύρια κόκκους. Το μήκος όλων των παραλιών της Γης δεν είναι εύκολο να μετρηθεί, αλλά μια εκτίμηση θα μπορούσε να είναι 1,5 εκατομμύριο χιλιόμετρα. Αν κάθε παραλία έχει κατά μέσο όρο πλάτος 50 μέτρα και καλύπτεται από στρώμα άμμου βάθους ενός μέτρου, βγαίνει το αποτέλεσμα ότι σε όλες τις παραλίες της Γης υπάρχουν περίπου 4,8 εξάκις εκατομμύρια κόκκοι άμμου. Πράγμα που σημαίνει ότι όντως, έστω και με την πρόχειρη αυτή εκτίμηση, υπάρχουν περισσότερα άστρα στο Σύμπαν απ’ ό,τι κόκκοι άμμου σε όλες τις παραλίες της Γης – γύρω στις 15 φορές περισσότερα. Ωστόσο, η εικόνα αλλάζει αν συμπεριλάβουμε και τις ερήμους: Μόνο οι κόκκοι της άμμου στη Σαχάρα έχουν υπολογιστεί σε 1.800 εξάκις εκατομμύρια!

 

Γιατί τα ζώα της στεριάς μίκρυναν;

Εκτός από τους δεινοσαύρους, που εξαφανίστηκαν πριν από 65 εκατομμύρια χρόνια περίπου, υπήρχαν στο απώτερο παρελθόν πολλά χερσαία ζώα με γιγαντιαίες διαστάσεις. Πολλές ομάδες ζώων αντιπροσωπεύονταν από γίγαντες, κατά πολύ μεγαλύτερους από τα σημερινά συγγενικά τους είδη. Θα μπορούσαμε, για παράδειγμα, να αναφέρουμε το βραδύποδα Megatherium, που έφτανε και τα 6 μέτρα μήκος και βάδιζε αργά στις καταπράσινες πεδιάδες της Νότιας Αμερικής, μέχρι και πριν από 11.000 χρόνια· ή ακόμη μια τεράστια αρκούδα, την Arctodus simus, που με βάρος περίπου έναν τόνο ήταν το μεγαλύτερο χερσαίο σαρκοβόρο θηλαστικό της ίδιας περιόδου. Πάντως, το μεγαλύτερο σαρκοφάγο θηλαστικό που υπήρξε ποτέ ήταν ένα ζώο που έμοιαζε με λύκο, το Andrewsarchus mongoliensis, που έζησε πριν από 40 εκατομμύρια χρόνια. Από τους κροκόδειλους, αξίζει να αναφέρουμε τον Deinosuchus, που ήταν τρομακτικός, όπως υποδηλώνει και το πρώτο συνθετικό «δεινός», που μοιράζεται με τους δεινοσαύρους. Έφτανε σε μήκος τα 11 μέτρα, ενώ μόνο το κρανίο του ήταν 2 μέτρα μακρύ. Οι ζωολόγοι ονομάζουν αυτό το φαινόμενο, δηλαδή το να γίνονται ορισμένα είδη ασυνήθιστα μεγαλόσωμα, γιγαντισμό. Δε γνωρίζουμε ακριβώς για ποιο λόγο και κάτω από ποιες συνθήκες εμφανίζεται το φαινόμενο, αλλά ο γιγαντισμός ενδεχομένως είναι μια τάση ορισμένων ειδών να απαλλαγούν από την απειλή των σαρκοφάγων θηρευτών τους. Οι ελέφαντες, για παράδειγμα, είναι τόσο μεγάλοι, που μόνο τα μικρά και αδύναμα άτομα του είδους κινδυνεύουν από τα σαρκοβόρα, π.χ. από τα λιοντάρια. Τα φυτοφάγα μπορούν να εξελιχθούν σε γίγαντες μόνο αν ζουν σε περιοχές με πλούσια και εύκολα προσβάσιμη χλωρίδα. Όσο πιο μεγάλα γίνονται τα φυτοφάγα τόσο περισσότερο τα ακολουθούν στο γιγαντισμό και τα σαρκοφάγα. Αν και τα γιγαντιαία ζώα έχουν πολλά πλεονεκτήματα, είναι μάλλον ευάλωτα στις περιβαλλοντικές αλλαγές. Όταν η βλάστηση λιγοστεύει, τα μεγαλόσωμα φυτοφάγα δυσκολεύονται να επιβιώσουν. Και αν αφανίζονται αυτά, τότε αφανίζονται και τα μεγαλόσωμα σαρκοφάγα, αφού θα πρέπει να ξοδεύουν πολλή ενέργεια για να αιχμαλωτίζουν πολλά μικρά ζώα. Προς το τέλος της τελευταίας εποχής των παγετώνων, πριν από 10.000 με 12.000 χρόνια, πολλά μεγάλα ζώα εξαφανίστηκαν, μεταξύ άλλων τα μαμούθ, τα γιγαντιαία ελάφια και οι γιγαντιαίοι βραδύποδες. Πολλοί ζωολόγοι υποστηρίζουν ότι ο αφανισμός αυτών των ζώων ήταν αποτέλεσμα της συστηματικής θήρευσής τους από τον άνθρωπο σε συνδυασμό και με τις κλιματικές αλλαγές.

 

Πείραμα της Φιλαδέλφια: Τι πραγματικά έγινε;

Ο χορός των εικασιών.
Πολλά έχουν ειπωθεί σχετικά με το πείραμα που έλαβε χώρα το 1943 στο λιμάνι της Φιλαδέλφειας των Η.Π.Α. Ένα αντιτορπιλικό του πολεμικού Ναυτικού των Ηνωμένων Πολιτειών, ονόματι Ελτριτζ, πλήρως επανδρωμένο και εξοπλισμένο, ήταν το «πειραματόζωο».
Καθένας έχει ακούσει κι από κάτι σχετικά με το «Πείραμα της Φιλαδέλφειας». 'Aλλοι λένε ότι πρόκειται για ένα πείραμα τηλεμεταφοράς, άλλοι οπτικής εξαφάνισης κι άλλοι πως πρόκειται για πείραμα χωροχρονικής μετακίνησης.
Οι ιστορίες περιγράφουν τους ανθρώπους που συμμετείχαν στο πείραμα να φλέγονται, να κείτονται ενωμένοι με τα μέταλλα του πλοίου, να είναι αναίσθητοι ή σε κώμα. Όσοι επέζησαν, εικάζεται ότι εξαφανίζονται και επανεμφανίζονται μετά από ώρες. Κάποιοι άλλοι ότι ακινητοποιούνται και φυσικά πως οι περισσότεροι από τους επιζήσαντες έχουν βαριά ψυχολογικά προβλήματα.
Εξακολουθώντας να αναφερόμαστε στις εικασίες, το Ναυτικό των Η.Π.Α. χρησιμοποίησε τις εξισώσεις της Θεωρίας των Ενιαίων Πεδίων του Αϊνστάιν για να υλοποιήσει, με τη βοήθειά του, μια χωρική ή και χρονική μεταφορά του πλοίου. Κάποιοι είδαν το πλοίο στο λιμάνι του Νόρφολκ, να εμφανίζεται εκεί από το πουθενά, να μένει για ένα με δύο λεπτά και έπειτα να εξαφανίζεται. Ξεκίνησε από τότε λοιπόν μια σειρά από συσχετισμούς, βιβλία, άρθρα και απόψεις κάθε είδους. 'Aρχισαν να συνδυάζουν το γεγονός με το Τρίγωνο των Βερμούδων, με εξωγήινη τεχνολογία(της οποίας η ασυναρτησιολογία άνθισε τις επόμενες δεκαετίες), με μυστικά υπερόπλα και απόρρητα πειράματα.
Δεν μπορούμε να αμφισβητήσουμε κάποιες μαρτυρίες ανθρώπων, αλλά ούτε και να τις δεχτούμε χωρίς κάποιο βαθμό σκεπτικισμού. Στο παρόν άρθρο θα μελετήσουμε το πείραμα της Φιλαδέλφειας υπό το εξής πρίσμα: πρώτον δεχόμενοι ότι έλαβε χώρα την εποχή που αναφέρεται και δεύτερον λαμβάνοντας υπόψη τα τεχνολογικά μέσα και τις φυσικές θεωρητικές γνώσεις που κατείχαν οι Σύμμαχοι του 2ου παγκοσμίου πολέμου. Θα προσπαθήσουμε έτσι να περιγράψουμε τις αιτίες, τις μεθόδους και τα αποτελέσματα ενός πειράματος που γέννησε τόσες πολλές εικασίες, σε σημείο μάλιστα που σήμερα να πιστεύουν κάποιοι ότι δε συνέβη ποτέ! Ας περάσουμε όμως στη περιγραφή του πειράματος όπως την δηλώνουν κάποιοι αυτόπτες μάρτυρες και μετέπειτα ερευνητές του συμβάντος.

Το πείραμα.
Βρισκόμαστε σε μια εποχή όπου οι εχθροπραξίες του 2ου Παγκοσμίου πολέμου βρίσκονται στην κορύφωσή τους. Οι σύμμαχοι και οι Ναζί συνειδητοποιούν ότι με τις συμβατικές μεθόδους πολέμου αυτός θα διαρκούσε έως την εξάντληση των δυνάμεών τους.
Υπό αυτό το πρίσμα, κυρίως οι Ναζιστικές δυνάμεις, πειραματίζονται και αναζητούν κάθε δυνατή νέα τεχνολογία. Στο φόβο της ήττας από κάποιο υπερόπλο, ακολουθούν την ίδια πορεία και οι Σύμμαχοι. Όλοι οι διαθέσιμοι επιστήμονες των συμμαχικών δυνάμεων και όσοι έφυγαν από τα κατεχόμενα των Ναζιστών, βρίσκονται στην Αμερική και δουλεύουν υπέρ της νίκης των συμμάχων.
Ο δρ. Ράινχαρτ ήταν ένας από τους σχεδιαστές του πειράματος της Φιλαδέλφειας. Γεννήθηκε και σπούδασε στην Αμερική φυσικός και μαθηματικός, πήρε το διδακτορικό του τη δεκαετία του 1930 και λόγω της οικονομικής τότε κρίσης δούλεψε σε στρατιωτικά- κυβερνητικά προγράμματα. Δηλώνει λοιπόν σχετικά με το θέμα αυτό:
«[...] η γενική προσπάθεια τότε ήταν η άμυνα και όχι η επίθεση. Η αρχική ιδέα απέβλεπε στην αντιμετώπιση των εχθρικών βλημάτων και ιδιαίτερα της τορπίλης [...] Έτσι με τη δημιουργία ενός ισχυρού ηλεκτρομαγνητικού πεδίου γύρω από το πλοίο, οι τορπίλες όχι μόνο δε θα έφταναν ποτέ στα τοιχώματα του πλοίου, αλλά θα γύριζαν και από κει που ήρθαν. Στη συνέχεια κάποιος έριξε την ιδέα να χρησιμοποιήσει το ίδιο πεδίο και για να εξασφαλίσει την οπτική κάλυψη του σκάφους, με άλλα λόγια, να το κάνει αόρατο, δημιουργώντας ηλεκτρομαγνητικό πεδίο όχι μόνο στο νερό αλλά και στον αέρα...»

Η ιδέα εξελίχθηκε και φυσικά έγιναν πειράματα. Το πιο ολοκληρωμένο πείραμα, ωστόσο, ήταν το εν λόγο. Έτσι, το πρωί της Τρίτης, στις 17 Αυγούστου του 1943, το αντιτορπιλικό Έλντριτζ ξεκίνησε από το λιμάνι Νιούαρκ της Φιλαδέλφειας με προορισμό το Μπρούκλιν έχοντας πάνω του τέσσερα μεγάλα πηνία. Το ένα ήταν στη πρύμη, το άλλο στη πλώρη και δύο ενδιάμεσα. Ήταν πλήρως επανδρωμένο και εξοπλισμένο.
Φυσικά πέραν του καθιερωμένου μάχιμου εξοπλισμού είχε και τον πρόσθετο για το καμουφλάζ. Υπήρχαν τουλάχιστον δύο επιπλέον ηλεκτρογεννήτριες, ένας σταθμός ανόρθωσης και σταθεροποίησης του ρεύματος και ένας σταθμός ελέγχου ισχύος. Και οι δύο σταθμοί σε ειδικά διαμορφωμένους χώρους ηλεκτρομαγνητικά θωρακισμένους.
Έχοντας δοκιμάσει τις επιπτώσεις ισχυρών μαγνητικών πεδίων σε ακίνητο σκάφος, σε μη επανδρωμένο μα εξοπλισμένο, και έχοντας επιλέξει τη κατάλληλη μορφή πεδίου ώστε όχι μόνο να κάνει το πλοίο αόρατο στα ραντάρ (μικροκύματα), αλλά και στους ανθρώπους (ορατό φάσμα), ήρθε η ώρα για έλα ολοκληρωμένο πείραμα.
Το αντιτορπιλικό DE173, ή αλλιώς Έλντριτζ, καθελκύστηκε στις 25 Ιουνίου 1943. Τα πρώτα πειράματα έγιναν κατά τη διάρκεια του μήνα που για το τότε πολεμικό ναυτικό των Η.Π.Α. ένα νέο πλοίο πρέπει να δοκιμάζεται από μη μόνιμο πλήρωμα.

Εδώ οφείλουμε να τονίσουμε ότι στα αμερικανικά αρχεία του σκάφους ως ημερομηνία της καθέλκυσής του αναφέρεται 25η Ιουλίου του 1943, αλλά όταν το σκάφος πέρασε στην Ελληνική κατοχή τα έγγραφα, του ως γνήσια αντίγραφα, ανέγραφαν 25 Ιουνίου. Δεν υπάρχει λόγος κάποιος από την Ελληνική πλευρά να άλλαξε την ημερομηνία για να αποκαλύψει κάτι, αλλά υπάρχει λόγος κάποιος από το Αμερικάνικο πολεμικό ναυτικό να ήθελε να συγκαλύψει κάτι.
Ανώνυμοι αυτόπτες μάρτυρες από την αποβάθρα εκείνο το πρωί, ισχυρίζονται ότι το DE173 (Έλντριτζ) καθώς έφευγε από τον κόλπο Ντελαγουάρ και όντας ακόμα εντός του οπτικού τους πεδίου, καλύφθηκε από μια πρασινωπή ομίχλη που εκτείνονταν έως και 100 μέτρα πέρα από το πλοίο.
Ο Κάρλος Μιγκουέλ Αλλέντε, ήταν τότε ναύτης στο εμπορικό πλοίο ’ντριου Φάρασεθ της εταιρίας Μαίητσον Λάινς με έδρα το Νόρφολκ. Το Φάρασεθ έφυγε από το Νόρφολκ τη Δευτέρα 16 Αυγούστου με προορισμό τη Βόρειο Αφρική. Ακολουθούσε μια νηοπομπή κατά μήκος της ακτής και πριν στραφεί προς τα Ανατολικά συνάντησε το Έλντριτζ την ώρα που έβγαινε από το κόλπο του Ντέλαγουάρ, το πρωί της 17ης Αυγούστου.
Ο Κάρλος Μ. Αλλέντε Βρισκόταν στη γέφυρα μαζί με ένα αξιωματικό του εμπορικού ναυτικού ονόματι Μάουζελυ, ένα ναύτη από το Ρόανοκ της Βιρτζίνιας, ονόματι Ρίτσαρντ Πράις, και έναν ακόμα άτομο, ονόματι Κόνναλυ, από τη Νέα Αγγλία ή τη Βοστόνη.
Ο ίδιος αργότερα διηγήθηκε σε μερικούς συγγραφείς και ερευνητές του φαινόμενου το τι παρατήρησε εκείνο το πρωί, καθώς τα δύο πλοία συναντήθηκαν για λίγο:
«[...] θα θέλετε να ξέρετε για το μεγάλο πείραμα του Αϊνστάιν; Λοιπόν εγώ ο ίδιος βούτηξα το χέρι μου μέχρι τον αγκώνα μέσα σ' αυτό το μαγνητικό πεδίο, που περιστρεφόταν με τη φορά που ακολουθούν οι δείκτες του ρολογιού γύρω από το πειραματικό πολεμικό πλοίο DE173. Ένοιωσα την πίεση του πεδίου πάνω στο χέρι μου.
Παρατηρούσα τον αέρα γύρω από το πλοίο.. σιγά σιγά τυλίχθηκε από ένα πράσινο σύννεφο (θα πρέπει να ήταν η σκόνη των μορίων του, υποθέτω). Σε λίγο το DE173 έγινε αόρατο και το περίγραμμά του μόλις που διακρινόταν μέσα στο σύννεφο.. Το πλοίο που βρισκόμουν εγώ περνούσε από δίπλα του. Ναι, σήμερα μπορώ να τα πω όλα αυτά, αλλά ποιος δίνει σημασία;
[...] οι ήχοι; Α, ναι. Το σύννεφο έβγαζε ένα απαλό σφύριγμα τη στιγμή που άρχιζε να σχηματίζεται, αλλά στη συνέχεια καθώς ο τεράστιος πράσινος στρόβιλος κάλυψε το DE173, έβγαζε ένα ήχο σαν το βουητό της καταιγίδας..
Το πεδίο ήταν ένα στρώμα από στατικό ηλεκτρισμό τόσο δυνατό, ώστε με πέταξε κάτω, εμένα που βρισκόμουν πάνω στο κατάστρωμα του δικού μου πλοίου.. Όταν έφτασε στο μάξιμουμ της δυναμικότητάς του και μου έδωσε τη σπρωξιά, δεν ήταν το σώμα μου, αλλά μόνο το χέρι μου που δέχτηκε το χτύπημα. Κι όμως αρκετά ισχυρό για να με κάνει να χάσω την ισορροπία μου.
Γιατί όμως δεν έπαθα ηλεκτροπληξία τη στιγμή που βούτηξα το χέρι μου μέσα στο ηλεκτρικό σύννεφο; Ίσως επειδή φορούσα ψηλές λαστιχένιες γαλότσες του ναυτικού..
Το γραφείο Ερευνών του Ναυτικού δεν ξέρει ακόμα τι συνέβη εκείνη την ημέρα. Λένε πως «ανατράπηκε» το πεδίο. Αργότερα κατάλαβα την σημασία που είχε για την ιστορία της επιστήμης εκείνη η μέρα..»

Το Έλντριτζ έφτασε στο Μπρούκλιν την 18η του Αυγούστου. Επιστολές ανώνυμες ή με ψευδώνυμο, που ανά καιρό στάλθηκαν σε ερευνητές του φαινόμενου, περιγράφουν το πλήρωμα ως εξαιρετικά επηρεασμένο από το πείραμα.
Κάποιοι του πληρώματος ήταν απανθρακωμένοι πλήρως, κάποιοι άλλοι μερικώς και όλοι οι επιζήσαντες ήταν τρελοί (ή χαρακτηρίστηκαν έτσι). Το πλοίο φλέγονταν σε μερικά σημεία, τα μέταλλα έλιωσαν σε κάποια άλλα, ενώ μερικοί από το πλήρωμα βρέθηκαν να είναι ενωμένοι με τα μέταλλα του πλοίου και φυσικά νεκροί και απανθρακωμένοι.
Οι μαρτυρίες συνεχίζουν αναφέροντας ότι πολλοί από τους επιζήσαντες αναφλέγονταν στο άγγιγμα μαγνητισμένων υλικών, εξαφανίζονταν χωρίς λόγο ή ακινητοποιούνταν μην μπορώντας να ελέγξουν το σώμα τους. Τέλος, κάποιοι ισχυρίζονται ότι το πλοίο τηλεμεταφέρθηκε για μερικά λεπτά στο Νόρφολκ και επέστρεψε στιγμιαία. Δεν μπορώ δυστυχώς να αποδεχτώ τους ισχυρισμούς αυτούς, αλλά ούτε και να τους χαρακτηρίσω αναληθείς. Μπορώ όμως να προσεγγίσω το εγχείρημα τούτο με βάση τα περισσότερο λογικά δεδομένα που συγκέντρωσα.

Μια λογική προσέγγιση του πειράματος της Φιλαδέλφειας.
Τρία πράγματα με πείθουν πως το πείραμα της Φιλαδέλφειας έγινε πραγματικά, αν και όχι όπως το περιγράφουν οι διάφοροι ανώνυμοι ή ψευδώνυμοι αυτόπτες μάρτυρες.
Το πρώτο είναι πως το τέλος του πολέμου ήταν ήδη φανερό στον ορίζοντα της ιστορίας. Έτσι για να το επισπεύσουν, κάνανε κάθε λογής πείραμα προς την ανακάλυψη τεχνολογιών που θα τους βοηθούσαν να τελειώνουν μιαν ώρα νωρίτερα.
Το δεύτερο είναι πως ένα ιονισμένο αέριο καμουφλάρει τέλεια, ως προς τα ραντάρ, οτιδήποτε βρίσκεται μέσα του.
Και τρίτον, είναι γνωστό από τη Φυσική ότι ισχυρά μαγνητικά πεδία ή ηλεκτροστατικά πεδία, μπορούν να εκτρέψουν ελάχιστα μια δέσμη φωτός ή ακόμα καλύτερα, ένα φωτόνιο από τη πορεία του. Το πώς και το γιατί είναι καθαρά θέμα συνδυασμού ηλεκτροδυναμικής και της θεωρίας του ηλεκτρομαγνητισμού.

Ωστόσο, το ηλεκτροστατικό πεδίο είναι από τη μία ιδιαίτερα ενεργοβώρο για καμουφλάζ οχήματος και από την άλλη εμφανώς εξαιρετικά επικίνδυνο. Η λύση είναι να χρησιμοποιηθεί το μαγνητικό πεδίο, το οποίο είναι λιγότερο «ατίθασο».
Το όχημα της δοκιμής θα ήταν είτε αεροπλάνο είτε πλοίο. Ένα καράβι ωστόσο φτιαγμένο από σίδηρο είναι το ιδανικό. Αυτό διότι ο σίδηρος ενισχύει το μαγνητικό πεδίο έως και 200 φορές.
Έτσι, βάλανε ηλεκτρομαγνήτες πάνω σε ένα καράβι και στο εν λόγο πείραμα μελετήσανε τις συνέπειες ενός ισχυρού σταθερού μαγνητικού πεδίου σε ένα πολεμικό πλοίο πλήρως επανδρωμένο και εξοπλισμένο. Οτιδήποτε βρίσκεται ακίνητο εντός ομοιογενούς μαγνητικού πεδίου δεν δέχεται ιδιαίτερες επιρροές από αυτό. Κάτι όμως που κινείται, δέχεται από το μαγνητικό πεδίο μια Ηλεκτρεγερτική Δύναμη (ΗΕΔ). Πάνω στο φαινόμενο αυτό στηρίζονται οι ηλεκτρικές γεννήτριες.
Η δύναμη αυτή αναγκάζει το κινούμενο σώμα να εμφανίσει τις ιδιότητες ηλεκτροστατικής φόρτισης. Με λίγα λόγια, κάθε τι κινούμενο στο σκάφος φορτιζόταν ηλεκτρικά απλά και μόνο επειδή κινούταν στο μαγνητικό πεδίο. Ακόμα και ο αέρας γύρο από το σκάφος δεχόταν αυτή τη δύναμη, με αποτέλεσμα να ιονιστεί ή να διεγερθούν οι δεσμοί των μορίων του και να εκπέμψουν πρασινωπή ακτινοβολία κατά την αποδιέγερση.
«Γιατί πρασινωπή;», θα μου πείτε. Διότι τόση ήταν η ισχύ του πεδίου, ώστε κάποια από τα μόρια του αέρα να μην ιονίζονται αλλά απλά να διεγείρονται.
Ο κ. Αλλέντε περιγράφει επιπλέον μία περιδίνηση της πρασινωπής ομίχλης και ένα βουητό. Αυτό έχει σχέση με το γεγονός ότι το μαγνητικό πεδίο κινούνταν μαζί με το πλοίο και σε σχέση με τον ιονισμένο αέρα γύρω του. Έτσι το ίδιο φαινόμενο που προκαλεί τα «δινορεύματα» στους μετασχηματιστές ή στο μετρητή της ΔΕΗ, το ίδιο προκάλεσε και τη περιδίνηση του αέρα.
Το βουητό της ομίχλης έχει να κάνει με το συνεχές ρεύμα που τροφοδοτούσαν τους ηλεκτρομαγνήτες. Για να μετατραπεί το εναλλασσόμενο ρεύμα σε συνεχές απαιτείται ανόρθωση. Την εποχή εκείνη δεν είχαν ημιαγωγούς και τα όμορα ηλεκτρονικά ισχύος που έχουμε σήμερα, έτσι χρησιμοποιούσαν λυχνίες. Είναι οι γνωστές λάμπες που είχαν μέσα οι παλιές τηλεοράσεις, μόνο σε μεγαλύτερη κλίμακα. Αυτές οι λάμπες παρήγαγαν μη σταθερή ανόρθωση διότι έχουν ένα «θόρυβο λειτουργίας». Όχι φυσικά ηχητικό αλλά στη τάση εξόδου τους.
Αυτό έκανε το μαγνητικό πεδίο που παρήγαγαν να πάλλεται ελαφρώς, δημιουργώντας έτσι ακόμα περισσότερα και εντονότερα φαινόμενα, ένα εκ των οποίων ήταν και το βουητό.

Στο πλοίο λοιπόν, οι άνθρωποι άρχισαν να μην διακρίνουν πολλά πράγματα, ο ιονισμένος αέρας άρχισε να τους δυσχεραίνει την αναπνοή, να έχουν τσιμπήματα στο δέρμα και γενικότερα να ζαλίζονται. Καθένας που κινούνταν άρχισε να φορτίζεται ηλεκτρικά. Επειδή φορούσαν λαστιχένιες γαλότσες δεν αποφορτίζονταν αμέσως, παρά μόνο όταν ακουμπούσαν κάποιο αγώγιμο μέρος του πλοίου.
Το πλοίο δε φορτιζόταν διότι το μαγνητικό πεδίο κινούνταν μαζί με αυτό. Το κύτος του ήταν ακίνητο ως προς το πεδίο. Έτσι όσο περισσότερο κάποιος κινούνταν πάνω στο πλοίο χωρίς να ακουμπήσει κάπου, τόσο ποιο έντονη ήταν η αποφόρτιση. Ωστόσο, μέσα σε ένα τόσο ισχυρό πεδίο, αρκούσαν και μερικά βήματα ώστε να καεί κάποιος στην αποφόρτιση, ολόκληρος ή μερικώς.

Δεν ήταν μόνο αυτό όμως. Το μαγνητικό πεδίο του σκάφους ήταν ανομοιογενές. Επιπλέον, είχε έντονο και μεγάλο «θόρυβο λειτουργίας». Οι δύο αυτές ιδιότητες προκαλούσαν απότομες αλλαγές της έντασης του πεδίου σε μερικές περιοχές του σκάφους, προκαλώντας φόρτισή τους ηλεκτροστατικά. Το πλοίο όμως γειωνόταν στη θάλασσα, οπότε τα σημεία του αυτά δεν φορτιζόντουσαν αλλά διαρρέονταν από ηλεκτρικό ρεύμα μεγάλης έντασης προκαλώντας την υπερθέρμανσή τους ή και την ανάφλεξη ή λιώσιμό τους. Οποιοσδήποτε βρισκόταν σε ένα από αυτά τα σημεία, θα απανθρακωνόταν στιγμιαία.
Το τελευταίο που θέλω να τονίσω είναι η συμπεριφορά των πυρομαχικών εντός ισχυρών μαγνητικών πεδίων. Είπαμε ότι πρόβλημα είχε ότι κινούνταν σε σχέση με το πεδίο, σε σχέση με το πλοίο ουσιαστικά. ’ρα οτιδήποτε ήταν αποθηκευμένο και μακριά από τις περιοχές για τις οποίες μιλήσαμε παραπάνω, δεν είχε πρόβλημα. Οποιοδήποτε πυρομαχικό όμως ιονιζόταν, τότε θα πυροδοτούνταν. Έτσι, οι φωτιές στο πλοίο ήτανε από πυρομαχικά πιθανότατα και όχι από το ίδιο το πεδίο.

Επίλογος.
Θεωρώ ότι το πείραμα της Φιλαδέλφειας έγινε. Μάλιστα το θεωρώ και πετυχημένο. Ωστόσο είναι τρέλα να πιστεύει κάποιος ότι θα ιονίσει τον αέρα γύρω από ένα σκάφος και όχι ότι βρίσκεται πάνω στο σκάφος. Σαν ιδέα όμως είναι καλή.
Αν είχαν μια ηλεκτρομαγνητική θωράκιση γύρω από το υποψήφιο σκάφος, ένα απλό στρώμα σιδήρου, θα ήταν πολύ λιγότερο επιβλαβές το πείραμα για το πλήρωμα του πλοίου. Ίσως και η απόβαση στη Νορμανδία να είχε γίνει από αόρατα πλοία.

Φυσικά, όπως εξήγησα, δε μπορώ να αποδεχτώ ούτε τις εξαφανίσεις ανθρώπων που ήταν στο πλήρωμα τότε, ούτε τις αναφλέξεις τους, ούτε την τηλεμεταφορά του πλοίου. Αν και το δεύτερο θα ήταν πιθανό να γίνει αν με κάποιο τρόπο τα σωματίδια του πλοίου φορτίζονταν τόσο ώστε να κάνουν ένα μεγάλο κβαντικό άλμα, να σταθούν λίγο στο νέο χωρικό τους σημείο και μετά να επιστρέψουν όλα μαζί και πάλι. Ωστόσο κάτι τέτοιο παρά είναι υποθετικό.

Ολοκληρώνοντας να τονίσω ότι το Αμερικάνικο πολεμικό ναυτικό, δεν αποδέχεται την ύπαρξη αυτού του πειράματος. Πολλοί ερευνητές όμως συγκέντρωσαν αρκετά στοιχεία που αποδεικνύουν την ύπαρξή του.
Ένα από αυτά είναι και το εκτόπισμα του σκάφους. Κατά τη διάρκεια της Αμερικανικής κατοχής του, από το 1943 έως το 1951, είχε εκτόπισμα 1520 τόνων. Όταν πέρασε σε Ελληνική κατοχή είχε εκτόπισμα 1240 τόνων. Οι 380 τόνοι διαφοράς ήταν σίγουρα φορτίο από τον εξοπλισμό του σκάφους. Μπορεί φυσικά να μην ήταν και τίποτε το αξιόλογο ή το περίεργο, αλλά πιθανότατα ήταν κάτι που δεν ήθελαν να πουλήσουν.
Το αντιτορπιλικό Έλντριτζ μετονομάστηκε στο Ελληνικό Λέων. Πολλοί ήταν, πιστεύω, οι άνδρες που υπηρέτησαν στο πλοίο αυτό. Δε νομίζω ούτε εξωγήινους να άρχισαν να βλέπουν, ούτε να εξαφανίζονται, ούτε να περνάνε σε παράλληλα σύμπαντα.
Το πείραμα αυτό, αν και θανάσιμο, είναι κατά τη γνώμη μου αναμενόμενο σε συγκεκριμένες περιόδους, όπως αυτή του 1943. ’λλωστε, ας μην ξεχνάμε ότι μια δεκαετία μετά ολόκληρες διμοιρίες στρατιωτών στέλνονταν να ερευνήσουν τους χώρους πυρηνικών δοκιμών, μόνο και μόνο για να μελετηθούν οι επιπτώσεις της ραδιενέργειας στους στρατιώτες και γενικά στους ανθρώπους.
Τι να κάνουμε όμως, όλοι σας γνωρίζετε ότι η επιστήμη απαιτεί θυσίες και η εξουσία, για να διατηρηθεί, αίμα.

Συγγραφέας: Μανωλούδης Παύλος

 

Λοχ Νες: Μύθος ή πραγματικότητα;

Το  "τέρας του Λοχ Ντες" αποτελεί ίσωςτο πιο πολυσυζητημένο και διάσημο απ' όλα τα μυστηριώδη όντα τουθαλάσσιουκόσμου και αποτελεί αναμφισβήτητα το ον με τους περισσότερους μάρτυρεςόσοναφορά την παρουσία του. Αξιόλογοι ερευνητές και μελετητές μεταφυσικώνφαινομένων δηλώνουν  κατηγορηματικά ότι ηΝέσυ (όπως είναι γνωστό το ων στο ευρύ κοινό),όντως υπάρχει καικατοικεί στηνπασίγνωστη πλέον λίμνη Νες της Σκωτίας. Από πού προήλθε όμως η ονομασία"Τέρας του Λοχ Νες";

  ΗλέξηΛοχ ανήκει στην γλώσσα Gaelic,η οποίααποτελεί γλώσσα τηςκέλτικης φυλής και σημαίνει "λίμνη". Νες ονομάζεται η λίμνη η οποίαφιλοξενεί το μυστηριώδες αυτό πλάσμα. Συνοψίζοντας, συμπεραίνουμε ότιΛοχ Νεςσημαίνει "λίμνη Νες" άρα η φράση "Το τέρας του Λοχ Νες"σημαίνει "το τέρας της Λίμνης Νες". Μετά από αυτή τη σύντομησημασιολογική ανάλυση, ας ξεκινήσουμε μια αναδρομή στο παρελθόν καισυγκεκριμέναστο έτος 565 μ.Χ., χρονιά κατά την οποία η Νέσυ έκανε την παρθενική τηςεμφάνιση στη λίμνη Νες. Ο πρώτος μάρτυρας της παρουσίας της Νέσυ στηλίμνη Νες,ήταν ο ιεραπόστολος ’γιος Κολούμπα και ένας μαθητής του. Πώς όμωςπραγματοποιήθηκε η πρώτη επαφή του "τέρατος" με ανθρώπινα όντα καιπόσες αναφορές θέασης του τέρατος έχουν καταγραφεί; Ένα ανοιξιάτικοπρωινό τουπροαναφερθέντος έτους, ο Ιρλανδός Ιεραπόστολος ’γιος Κολούμπα τελούσεμια ταφήσε μια όχθη της λίμνης Νες. Μετά το τέλος της ταφής, ένας από τουςμαθητές τουεπιχείρησε να κολυμπήσει μέχρι την απέναντι όχθη με σκοπό να φέρει μιαβάρκαγια τη μεταφορά του δασκάλου του. Ενώ είχε διανύσει περίπου την μισήαπόσταση,το τέρας έκανε την εμφάνιση του και ετοιμάστηκε να του επιτεθεί. Ο’γιοςΚολούμπα, φώναξε τα εξής λόγια:"Think not to go futher,nor touch thou that man.Quick go back..."(Μηνσκεφτείς να προχωρήσεις, ούτε να αγγίξεις αυτόν τον άνθρωπο. Γρήγορακάνεπίσω). Μυστηριωδώς, το τέρας υπάκουσε και βούτηξε στα σκοτεινά νερά τηςλίμνης.  Διασχίζουμε μερικούςαιώνες(!)γαλήνης, ώσπου τον 16ο αιώνα ο ιστορικός Έκτορ Μπόες στο βιβλίο του Ιστορία της Σκωτίας αναφέρει ότι ένατέρας αναδύθηκε μέσα από τα νερά της λίμνης και καταβρόχθισε 3 άντρες.Είναι ηπρώτη φορά που η Νέσυ κατηγορείται για θανάτους ανθρώπων. Το 1912,ένακορίτσιμόλις 9 χρονών δήλωσε ότι είδε ένα πάρα πολύ μεγάλο πλάσμα με πολύμεγάλα καιπλατιά πόδια στην νοτιοδυτική όχθη της λίμνης. Στην περιγραφή αυτήβασίστηκε ηπρώτη προσπάθεια από τους επιστήμονες ώστε να κατανοήσουν την φύση τουόντως. Οιπεριγραφές ταίριαζαν σε

ένα είδος υδρόβιου δεινοσαύρου,του Πλαισιόσαυρου. Όμως, σύμφωνα με την γνωστή σε όλους μας θεωρία τωνεπιστημόνων, οι δεινόσαυροι είχαν εξαφανιστεί από όλη την Γη πριναρκετάεκατομμύρια χρόνια. Μήπως η λίμνη Νες αποτελεί εξαίρεση?

  Επόμενοςσταθμός, το έτος 1933, εποχή κατάτην οποία φτιαχνόταν ένας αυτοκινητόδρομος, άρα πολύ κοντά στις όχθεςτηςλίμνης Νες. Το ζεύγος Σπάισερ παρατήρησε την Νέσυ στη βόρεια ακτή τουΝες. Τηνίδια χρονιά κατάφερε ένας άντρας ονόματι Μάλκομ Ίρβιν νακινηματογραφήσει τηνΝέσυ. Όπως ήταν αναμενόμενο, προκλήθηκε σάλος στην επιστημονικήκοινότητα. Πολλοίήταν αυτοί που πείστηκαν για την ύπαρξη του εν λόγω τέρατος, ενώ άλλοιβιάστηκαν να υποστηρίξουν ότι το φίλμ ήταν πλαστό. Το 1936,έχουμε έναδεύτεροφιλμ με πρωταγωνίστρια την Νέσυ, τραβηγμένο πάλι από τον Μάλκομ Ίρβιν.Αυτοί τηφορά, οι αμφισβητίες όσον αφορά την αυθεντικότητα του φιλμ, μειώθηκανστοελάχιστο. Μερικά χρόνια αργότερα, άγνωστο το ποια ακριβώς χρονιά ήταν,δύοαστυφύλακες, οι Τζών Φρέηζερ και ’λεξ Κάμπελ οι οποίοι εργάζονταν ωςφύλακεςστη λίμνη, αποφάσισαν να βγουν για λίγο στα ανοιχτά της λίμνης με σκοπόναψαρέψουν. Καθώς διέσχιζαν τα ήρεμα νερά της λίμνης, άκουσαν έντονουςπαφλασμούςκαι είδαν τα νερά της λίμνης να αναταράσσονται βίαια. Ο Φρέηζερξαφνιάστηκε καιρώτησε τρομαγμένος τον Κάμπελ τι συνέβαινε και ο Κάμπελ γεμάτος τρόμοαπάντησε ότιείχαν συναντήσει το τέρας του Λοχ Νες. Ο ίδιος ο ’λεξ Κάμπελ, ο οποίοςμέχρισήμερα έχει συναντήσει την Νέσυ συνολικά 18 φορές, δήλωσε μιασυνέντευξη:"Καλύτερα από κάθε άλλη φορά, είδα το τέρας ένα πρωινό τουΜαϊου του 1934, έξω από το ναυπηγείο του ’μπεϋ. Εκείνο το πρωί ψάρευασωλομούς Ξαφνικά,είδα το νερό στην είσοδο του καναλιού να φουσκώνει υπερβολικά. Έμειναάναυδος. Τότε,ξεπρόβαλλε μέσα από το νερό ένα τεράστιο κεφάλι κι από πίσω ένατεράστιο σώμαμε τέσσερις καμπούρες. Το ων φαινόταν φοβισμένο. Μόλις αντιλήφθηκε ότιτοκοιτάω, εξαφανίστηκε μέσα στη λίμνη. Υπολογίζω ότι το μήκος του σώματοςτουέφτανε τα 10 μέτρα ενώ το ύψος του κεφαλιού και του λαιμού του ήτανγύρω στα 2μέτρα."

  Ητελευταία φορά που ο Κάμπελ είδε το τέραςήταν στο δρόμο για το Ινβερνές. Σύμφωνα με τα λεγόμενα του, φάνηκε μόνομια απότις καμπούρες του, και ξαφνικά έφτασε στην άλλη άκρη της λίμνης με εκπληκτική ταχύτητα. Μια ματιά στηνγεωλογία όσον αφορά τον τρόπο κατά τον οποίο δημιουργήθηκε η λίμνη τουΛοχ Νες ίσωςέριχνε φως σε μερικά σκοτεινά σημεία της ιστορίας του τέρατος. Η λίμνηΝες έχειμήκος 40 χιλιόμετρα, δημιουργώντας ένα πολύ υποβλητικό τοπίο. Όλη ηλίμνη είναιπεριστοιχειωμένη από απότομες βουνοπλαγιές. Τα νερά της είναι πάντασκοτεινάκαι λασπώδη ενώ το βάθος της κυμαίνεται από 275 εως 300 μέτρα. Τοπέτρωμα απότο οποίο αποτελείται η οροσειρά η οποία "αγκαλιάζει" το Λοχ Νεςείναι, σύμφωνα με τους γεωλόγους ένα από τα αρχαιότερα πετρώματα τηςΓης. Σύμφωναμε τους γεωλόγους, η λίμνη Νες δημιουργήθηκε πριν από 400 εκατομμύριαχρόνια, εποχήκατά την οποία η Σκωτία (θεωρητικά πάντα) μετατοπίστηκε από τηνΑυστραλασίαστην μέγα-ήπειρο της Παγγαίας.Όταν μετακινήθηκαν οι τεκτονικές πλάκες,ηΣκωτίαδιέσχισε τον Ισημερινό, ενώ οι τεκτονικές πλάκες χωρίστηκαν και άρχισανναέλκονται προς τους Πόλους. Ήταν η αρχή της Εποχής των Πάγων. Οιοροσειρές της Σκωτίας,που τότε θα είχαν το ύψος των Ιμαλαϊων, σήμερα έχουν το μέγεθος μικρώνβουνών. Οιγεωλόγοι το αιτιολογούν αυτό λέγοντας ότι συνέβη λόγω της φθοράς τουπετρώματος,όμως η έλξη των ηπείρων προς τους Πόλους μας κάνει να πιστεύουμε ότι οιοροσειρές βυθίστηκαν στην Βόρεια Θάλασσα που καταλήγει στον πολύμυστηριώδηΒόρειο Πόλο. Όλα τα ζωικά είδη που υπάρχουν σήμερα στην λίμνη του Νες,προέρχονταιαπό την Βόρεια Θάλασσα. ’ραγε ήταν σε θέση ο μυστηριώδης Βόρειος Πόλοςναφιλοξενεί ένα εξίσου μυστηριώδες και αινιγματικό πλάσμα όπως η Νέσυ;

 

Εφευρέσεις της Nasa στην καθημερινή μας ζωή!

99% από εσάς χρησιμοποιήσατε το γνωστό σε όλους μας ποντίκι, για να πλοηγηθείτε στo διαδίκτυο, αλλά το μόνο σίγουρο είναι ότι αγνοείτε τη σύνδεση του συγκεκριμένου gadget με την Nasa.
Στις αρχές του 1960 ο Doug Englebart - ο οποίος ξεκίνησε την καριέρα του δουλεύοντας σε τούνελ αέρος στο Ames Aeronautical Laboratory - βρισκόταν στο ερευνητικό κέντρο Stanford, και έψαχνε να βρεί διαφορετικούς τρόπους χειρισμού των δεδομένων στην οθόνη του pc του.
O Englebart λέει ότι 'ήδη οραματιζόμουν και προσπαθούσα να επιτύχω την χρήση ενος διαδραστικού Pc πάνω από δεκαετία όταν ήρθε η χορηγία απο την Nasa, η οποία και με βοήθησε να θέσω σε λειτουργία διάφορες εφευρέσεις'.
Το πρωτόγονο του ποντίκι, νίκησε και η μικρή συσκευή που έχει καταστεί πλεόν απαραίτητη για όλους τους χρήστες των pc, είχε γεννηθεί.
Όχι , η Νasa δεν εφήυρε το ποντίκι, όχι άμεσα τουλάχιστον, αλλά δεν έιναι η πρώτη φορά ούτε η τελευταία που έρευνα σχετική με την Nasa οδηγεί σε καινοτομίες που άλλαξαν τη ζωή μας.

 

ΤΕΛΙΚΑ ΜΑΣ ΨΕΚΑΖΟΥΝ;

Τι είναι οι χημικές γραμμές ;
Είναι γραμμές εναιωρήματος από :
βάριο
αλουμίνιο
και πολυμερή ( ινίδια ) πυριτίου

που απελευθερώνονται κατά χιλιάδες τόνους σε όλους τους ουρανούς του κόσμου από αεροπλάνα με κατάλληλο εξοπλισμό

Οι κυβερνήσεις , όταν ρωτήθηκαν από πολίτες ή οργανώσεις :

γενικά αγνόησαν το ερώτημα ( Ιταλία , Γαλλία , ... )
όταν απάντησαν, έδωσαν αόριστες απαντήσεις, όπως
ότι είναι μέρος των ερευνών για το φαινόμενο του θερμοκηπίου (USA)
οτι είναι μέρος των ερευνών για την αντιμετώπιση της τρομοκρατίας ( Γερμανία )

Στην πραγματικότητα ερευνούν τον τρόπο ελέγχου του κλίματος κατά βούληση.

Προφανώς , οι σκόνες αυτές απελευθερούμενες στην ατμόσφαιρα είναι πάρα πολύ επικίνδυνες για την υγεία . Αυτό συμβαίνει διότι :

Όλες προκαλούν αναπνευστικά προβλήματα

Τα πολυμερή είναι ινίδια πυριτίου, και η εισπνοή πυριτίου προκαλεί την σιλίκωση Η σκόνη αλουμινίου βραχυπρόθεσμα , επιδρά αρνητικά στην μνήμη και στην ικανότητα συγκέντρωσης μακροπρόθεσμα , προκαλεί συμπτώματα παρόμοια με την νόσο Alzheimer

Η σκόνη βαρίου προκαλεί χρόνια κόπωση ( μέσω χρόνιας αύξησης του μυικού τόνου )καταστολή του ανοσοποιητικού συστήματος , αυξάνοντας την πιθανότητα νόσησης

Για να μάθετε περισσότερα μπορείτε να αναζητήσετε στο διαδίκτυο χρησιμοποιώντας τις λέξεις Scie chimiche και Chemtrail .

Στο YouTube υπάρχουν πολλά σχετικά film και ειδικότερα ένα που διδάσκει τον τρόπο διάκρισης των απλών και αθώων σύννεφων συμπύκνωσης (Contrail), που παράγονται από τα αεροσκάφη σε συγκεκριμένες ατμοσφαιρικές συνθήκες , από τα χημικά ίχνη (Chemtrail) που χρησιμοποιούνται για τον έλεγχο του κλίματος .

Καλές ιστοσελίδες εισαγωγής στο αντικείμενο είναι

http://www.rense.com/politics6/chemdatapage.html

 

Ακρίβυνε και το σπίτι του Δράκουλα

Το κάστρο Μπραν (Κάστρο του Κόμη Δράκουλα) στη Ρουμανία είναι το δεύτερο πιο ακριβό ακίνητο προς πώληση παγκοσμίως, σύμφωνα με τον κατάλογο του αμερικανικού περιοδικού Forbes. Η αξία του εκτιμάται πάνω από τα 140 εκατομμύρια ευρώ. Ο ιδιοκτήτης του κάστρου Ντομινίκ των Αψβούργων (εγγονός της βασίλισσας Μαρίας της Ρουμανίας) στις αρχές Ιουλίου του 2007 αποφάσισε την πώληση του ακινήτου και επέλεξε την αμερικανική μεσιτική εταιρία Baytree Capital Associates για να βοηθήσει στη διαδικασία.

Ο πρόεδρος της εταιρίας, Μάικλ Γκάρντνερ, δήλωσε ότι το κάστρο θα τεθεί προς πώληση από κατάλληλο, όπως είπε, αγοραστή και κάτω από κατάλληλες συνθήκες. Σύμφωνα με τον ίδιο, ο ιδιοκτήτης του κάστρου επιθυμεί το ακίνητο να πουληθεί σε κάποιον που θα σεβαστεί την ιστορική αξία του.

Η ρουμανική Βουλή υιοθέτησε στις 25 Σεπτεμβρίου (με 159 ψήφους υπέρ, 56 κατά και 4 αποχές) έκθεση κοινοβουλευτικής επιτροπής που έκρινε παράνομη την επιστροφή του κάστρου, καθώς υπάρχουν νομικές παρατυπίες και δεν επιτρέπεται η πώληση του ακινήτου.

Ο Ντομινίκ των Αψβούργων ανέφερε ότι προτίθεται να μηνύσει το ρουμανικό κράτος και να ζητήσει αποζημίωση ύψους 150 εκατ. ευρώ, επειδή η Βουλή κρίνει παράνομη την επιστροφή του κάστρου. Ο υπουργός Πολιτισμού της Ρουμανίας ¶ντριαν Ιοργκουλέσκου δήλωσε ότι μόνο η Δικαιοσύνη και όχι η Βουλή μπορεί να αποφανθεί σχετικά με το αν είναι νόμιμη ή μη η απόφαση επιστροφής του κάστρου Μπραν.

Σήμερα, το κάστρο αποτελεί πόλο έλξης για χιλιάδες τουρίστες που επισκέπτονται τη Ρουμανία. Το κομμουνιστικό καθεστώς κατέσχεσε το κάστρο από τη βασιλική οικογένεια το 1947 και το μετέτρεψε σε μουσείο το 1957. Το ρουμανικό κράτος έδωσε πίσω το κάστρο στην οικογένεια των Αψβούργων το 2006, αφού συμφωνήθηκε να συνεχίσει να λειτουργεί ως μουσείο για την επόμενη τριετία.

Το κάστρο Μπραν χτίστηκε το 1212 και βρίσκεται στην πόλη Μπρασόφ. Τον 15ο αιώνα πέρασε στην κατοχή του πρίγκιπα Βλαντ Τέπες της Βλαχίας (πρόκειται για τον Βλαντ τον Ανασκολοπιστή, γνωστό και ως κόμη Δράκουλα).

Το κάστρο έγινε γνωστό παγκοσμίως χάρη στον Μπραν Στόκερ, ο οποίος το 1897 έγραψε μια ιστορία τρόμου με ήρωα τον κόμη Δράκουλα. Οι μύθοι λένε ότι ο κόμης Δράκουλας έζησε στο κάστρο ελάχιστα, αλλά δεν υπάρχουν αποδείξεις ότι του ανήκε.

 

Το 2060 το τέλος του κόσμου

Το 2060 θα έρθει το τέλος του κόσμου, σύμφωνα με προβλέψεις του Ισαάκ Νεύτων. Σε μία επιστολή του, που χρονολογείται από το 1704 και εκτίθεται μαζί με άλλα χειρόγραφά του στο Εβραϊκό Πανεπιστήμιο της Ιερουσαλήμ, ο Νεύτων, ο οποίος εκτός από τη φυσική και την αστρονομία διέπρεψε κι ως θεολόγος κι 'αλχημιστής', ασχολείται με μία σειρά περίπλοκων υπολογισμών, με βάση ένα εδάφιο από τη Βίβλο, παρμένο από το Βιβλίο του Δανιήλ. Σύμφωνα με τους αλγόριθμούς του, θα πρέπει να κυλήσουν 1260 χρόνια από την επανίδρυση της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας από τον Καρλομάγνο έως το τέλος του κόσμου.

Τα χειρόγραφα αυτά είχαν παρουσιαστεί για πρώτη φορά στο κοινό το 1969 στα πλαίσια μίας έκθεσης με τίτλο "Τα μυστικά του Ισαάκ Νεύτωνος".

Η εθνική βιβλιοθήκη του Εβραϊκού Πανεπιστημίου έχει στη διάθεσή της αρκετά χειρόγραφα του μεγάλου σοφού (που έζησε από το 1642 έως το 1727 και είναι παγκοσμίως γνωστός για τις μελέτες του πάνω στο βαρυτικό σύστημα της Γης, τους παγκόσμιους νόμους του Σύμπαντος, και τις μελέτες του για τον διαφορικό λογισμό) χάρις στο κληροδότημα ενός πλούσιου συλλέκτη.

 

ΤΟ ΚΡΑΚΕΝ και άλλα μυθικά τέρατα
http://[URL unfurl="true"]www.tovima.gr/data/D2007/D0610/1reh3g.jpg[/img[/URL]]
Το Κράκεν ή Κρέικεν - ανάλογα με την προέλευση και τη διάλεκτο του «αυτόπτη» μάρτυρα που είχε την ατυχία να το συναντήσει - ήταν ένα τέρας που σκόρπιζε επί αιώνες τον τρόμο στους ωκεανούς και στα πληρώματα που θαλασσοδέρνονταν σε αυτούς. Ξεπήδησε από τα σκανδιναβικά σάγκα και αρχικά η παρουσία του ήταν περιορισμένη στα ανοιχτά της Νορβηγίας και της Ισλανδίας. Με τον χρόνο όμως πέρασε και σε άλλες μυθολογίες και άλλες θάλασσες, πλέοντας με τον ούριο άνεμο της φαντασίας. Το ομότιτλο ποίημα του Αλφρεντ Τένισον ήταν το πρώτο που το απαθανάτισε στη σοβαρή λογοτεχνία. Ακολούθησε ο Ιούλιος Βερν, ο οποίος εμπνεύστηκε από αυτό για τα τεράστια καλαμάρια τού Είκοσι χιλιάδες λεύγες κάτω από τη θάλασσα. Εκτοτε το θρυλικό νορβηγικό τέρας έχει περάσει σε πολλά λογοτεχνικά έργα, κινηματογραφικές ταινίες, κόμικς, παιχνίδια και βιντεογκέιμς.

Οι νορβηγοί ψαράδες έλεγαν αρχικά ότι το ζώο ήταν μεγάλο σαν νησί και ότι ο κίνδυνος δεν προερχόταν τόσο από τις επιθέσεις του όσο από το γεγονός ότι δημιουργούσε μια γιγαντιαία δίνη, καθώς καταδυόταν με ταχύτητα προς τον βυθό. Γρήγορα ωστόσο άρχισαν να διαδίδονται ιστορίες για τις δεινές επιθετικές του ικανότητες. Στη Φυσική Ιστορία της Νορβηγίας ο επίσκοπος του Μπέργκεν Ερικ Ποντόπινταν τις περιγράφει το 1752 ως εξής: «Λέγεται ότι αν αρπάξει ακόμη και το μεγαλύτερο πολεμικό πλοίο μπορεί να το τραβήξει κάτω στον βυθό του ωκεανού». Το γιγαντιαίο ζώο ζούσε, σύμφωνα με τα βιβλία της εποχής, στον βυθό αλλά κάποιες φορές ανέβαινε στην επιφάνεια: «Οταν βρίσκεται στις δέκα με δώδεκα οργιές, τα πλοία καλύτερα να φεύγουν από κοντά του γιατί σε λίγο θα ξεπηδήσει, σαν πλεούμενο νησί, ξεφυσώντας νερό από τα τρομερά ρουθούνια του και δημιουργώντας γύρω του κύματα που μπορούν να φθάσουν πολλά μίλια. Υπάρχει αμφιβολία ότι αυτός είναι ο Λεβιάθαν του Ιώβ;» έγραφε το 1781 ο Σουηδός Γιάκομπ Βάλενμπεργκ.

Οι πρώτες περιγραφές το παρομοίαζαν με γιγαντιαίο κάβουρα. Αργότερα άρχισε να μοιάζει περισσότερο με μαλάκιο, άλλοτε καλαμάρι και άλλοτε χταπόδι. Το 1802 ο γάλλος φυσιοδίφης Πιερ Ντενί ντε Μονφόρ ανέφερε στη Γενική και Ειδική Φυσική Ιστορία των Μαλακίων ότι υπήρχαν δύο είδη γιγαντιαίων χταποδιών, ένα μικρότερο, ο «οκτάπους κράκεν», τον οποίο είχαν δει νορβηγοί ψαράδες και ο Πλίνιος ο Πρεσβύτερος, και ένα μεγαλύτερο, ο «κολοσσιαίος οκτάπους», ο οποίος είχε επιτεθεί σε γαλλικό πλήρωμα στα ανοιχτά της Ανγκόλας.
Οσο τερατώδεις ή λανθασμένες και αν είναι οι περιγραφές και εικασίες της εποχής, οι ειδικοί είναι πλέον πεπεισμένοι ότι το Κράκεν ναι μεν δεν είναι υπερφυσικό πλάσμα και σίγουρα δεν υποκινείται από τον καταχθόνιο Ντέιβι Τζόουνς των Πειρατών της Καραϊβικής, αλλά είναι υπαρκτό ζώο. Αποτελεί, σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις, μια «τροποποιημένη» εκδοχή του γιγαντιαίου καλαμαριού της αβύσσου. Το καλαμάρι-γίγας εθεωρείτο και αυτό μυθικό πλάσμα, ώσπου περιγράφηκε λεπτομερώς από τον σουηδό φυσιοδίφη Γιάπετους Στέενστρουπ το 1857, ενώ ένα «σχεδόν τέλεια διατηρημένο» ζώο ξεβράστηκε ημιθανές στις ακτές της Νιουφάουντλαντ το 1877. Ως σήμερα έχουν περισυλλεγεί νεκρά περίπου 600 δείγματα του είδους, οι επιστήμονες όμως κατόρθωσαν για πρώτη φορά να το φωτογραφίσουν και να το παρατηρήσουν ζωντανό μόλις το 2004.

Το γιγαντιαίο μαλάκιο μπορεί να φθάσει σε μήκος ακόμη και τα 13 μέτρα και συναντάται σε όλους τους ωκεανούς της Γης. Τα μάτια του - τα οποία έχουν το μέγεθος ενός πιάτου φαγητού - είναι τα μεγαλύτερα στο ζωικό βασίλειο. Ισως βεβαίως να τα ξεπερνούν σε μέγεθος αυτά του «εξαδέλφου» του, του κολοσσιαίου καλαμαριού της Ανταρκτικής, το οποίο είναι ακόμη μεγαλύτερο φθάνοντας σε μήκος τα 14 μέτρα. Το ζώο αυτό κατατάσσεται σε άλλη οικογένεια των κεφαλόποδων και οι επιστήμονες γνωρίζουν την ύπαρξή του από τεράστια πλοκάμια και μεμονωμένα τμήματά του που έχουν βρεθεί. Δεν έχουν όμως ως τώρα συναντήσει ένα ολοκληρωμένο δείγμα του είδους για να το μελετήσουν και έτσι ελάχιστα είναι γνωστά γι' αυτό. Στα δύο αυτά υπερμεγέθη καλαμάρια αποδίδουν ωστόσο τη γέννηση όχι μόνο του Κράκεν αλλά και της Σκύλλας της ελληνικής μυθολογίας, των γιγαντιαίων θαλασσινών φιδιών και δράκων των μεσαιωνικών και μεταγενέστερων θρύλων και του Λούσκα, του θαλάσσιου τέρατος που οι ντόπιοι θεωρούσαν ότι λυμαίνεται τα νερά της Καραϊβικής.