Άχρηστες αλλά ενδιαφέρουσες πληροφορίες!

Από πότε κόβουν οι άντρες τα μαλλιά τους κοντά;

Οι συνήθειες γύρω από το μήκος των αντρικών μαλλιών έχουν αλλάξει πολλές φορές στην πορεία της ιστορίας και για μεγάλες περιόδους τα μακριά μαλλιά ήταν ο κανόνας. Σε πολλές βραχογραφίες της λίθινης εποχής στην Ευρώπη, για παράδειγμα, απεικονίζονται άντρες κυνηγοί με μακριά μαλλιά, τα οποία, σε ορισμένες περιπτώσεις, είναι πιασμένα ψηλά.

Οι αρχαίοι Έλληνες άρχισαν να κόβουν τα μαλλιά τους γύρω στο 500 π.Χ. Αλλά και στη ρωμαϊκή αυτοκρατορία συνηθίζονταν τα κοντά μαλλιά, αφού ήταν βολικά για τους στρατιώτες και τους αθλητές, και θεωρούνταν επιπλέον ένδειξη ανδρισμού. Κατά το 17ο αιώνα έγιναν μόδα τα μακριά μαλλιά και οι εντυπωσιακές κομμώσεις, και από τότε το μήκος εναλλάσσεται. Με λίγα λόγια, το κατά πόσον οι άντρες κόβουν τα μαλλιά τους κοντά είναι θέμα πρακτικών αναγκών αλλά και μόδας.

 

Πού βρίσκονται τα όρια Ευρώπης και Ασίας;

Στην πραγματικότητα, η Ευρώπη δεν είναι παρά μια χερσόνησος της Ευρασιατικής ηπείρου. Στην πράξη, όμως, τα σύνορα Ευρώπης και Ασίας καθορίζονται από μία φυσική διαχωριστική γραμμή, που ακολουθεί, από Βορρά προς Νότο, τα Ουράλια όρη, την Κασπία Θάλασσα και την οροσειρά του Καυκάσου. Παρ’ όλα αυτά, η Ρωσία θεωρείται ευρωπαϊκό κράτος για ιστορικούς λόγους, έστω κι αν το μεγαλύτερο μέρος της ανήκει στην Ασία.

 

Ο πιο "κακός" άνθρωπος του κόσμου
http://[URL unfurl="true"]www.supernatural.gr/images/files_crowley_pic.gif[/img[/URL]]
Ο Τύπος της εποχή τον είχε ονομάσει ως τον "πιο κακό άνθρωπο του κόσμου".  Η ζωή του ήταν ένα άθροισμα από σκάνδαλα και υπήρξε ένας "Μάγος" που, πράγμα σπάνιο, ήταν αναγνωρισμένος από εκατοντάδες μυστικιστικές αδελφότητες.  Είναι γνωστός ως το Κτήνος, εννοώντας το Κτήνος του βιβλίου της Αποκαλύψεως, που ο αριθμός του είναι 666.

Γεννήθηκε σαν Έντουαρντ Αλεξάντερ Κράουλεϋ στις 12 Οκτωβρίου 1875 στην κωμόπολη Λήμιγκτον Σπα της Αγγλίας.  Ο πατέρας του Έντουαρντ Κράουλεϋ είχε γίνει πλούσιος με τις μπύρες Κράουλεϋ και στη συνέχεια αποσύρθηκε για να αφιερώσει τη ζωή του στην κήρυξη της διδασκαλίας των αδελφών τού Πλύμουθ.  Η ζωή στο Λήμιγκτον κυλούσε ήσυχα, και ο Κράουλεϋ θα πει πολύ αργότερα: "Τί σύμπτωση, που μια μικρή κομητεία έδωσε τους δύο μεγαλύτερους ποιητές της - γιατί δεν πρέπει να ξεχνάει κανείς και τον Σαίξπηρ".  Η βιογράφοι του λένε ότι είχε στοργικούς γονείς αλλά αυτός ήταν ένα κακομαθημένο και επιθετικό αγόρι.  Η μητέρα του, όπως έλεγε αργότερα κι' ο ίδιος, ήταν η πρώτη που είπε πως πίστευε πως ήταν το Κτήνος της Αποκάλυψης.

Ο πατέρας του πέθανε όταν ο Άλιστερ ήταν έντεκα χρονών και τέθηκε  υπό την κηδεμονία του αδελφού του.  Στάλθηκε σε ένα ιδιωτικό σχολείο για τους γιούς των Αδελφών του Καίμπριτζ και όπως φαίνεται εκεί βρήκε τη δυνατότητα να καλλιεργήσει το επαναστατικό του πνεύμα.  Η εφηβεία πλησίαζε και το σεξ τον προσέλκυε έντονα.  Η μητέρα του ήταν υπερβολικά πουριτανή, τόσο που μια μέρα τσακώθηκε άγρια με μια ξαδέρφη του Κράουλεϋ, την Αγνή, γιατί είχε ένα αντίτυπο ενός βιβλίου του Εμίλ Ζολά στο σπίτι της ( ενός εντελώς άκακου βιβλίου).  Μια μέρα, στα δεκατέσσερά του, μια υπηρέτρια έδειξε ενδιαφέρον γι' αυτόν και αυτός δεν άργησε να την οδηγήσει στο κρεβάτι της μητέρας του (ο λόγος είναι ξεκάθαρος) και να την κάνει δική του.  Η άκρα πουριτανική νοοτροπία της μητέρας του σε συνδυασμό με τη σκληρή χριστιανική διαπαιδαγώγηση στο σχολείο τω Αδελφών του Καίμπριτζ ξύπνησε μέσα του τη φρίκη και το μίσος για το Χριστιανισμό.
Το 1892 πηγαίνει στο δημόσιο σχολείο στο Μάλβερν κι έπειτα στη Οξφόρδη όπου θα ζήσει με πολυτέλεια και θα εκδώσει κάποιες ποιητικές συλλογές που έχει γράψει.  Ασχολείται με την ανάβαση βράχων και ταυτόχρονα δείχνει πλέον ξεκάθαρα την τυχοδιωκτική του ιδιοσυγκρασία.

Ανακαλύπτει τυχαία προς το τέλος της εφηβείας του την "Αποκάλυψη της Καββάλας" του Μάθερς και γοητεύεται από το βιβλίο, διότι, όπως θα πει, ήταν υπερβολικά ακατάληπτο.  Έπειτα, σειρά έχει η επιτομή τελετουργικής μαγείας του Α.Ε.Γουαίητ "Το Βιβλίο της μαύρης μαγείας και των Συμβολαίων".

Συνεχίζει να γράφει ποιήματα, μέσα σ' αυτά κι έναν κύκλος ποιημάτων με θέμα έναν σεξουαλικά διεστραμμένο ψυχοπαθή που γίνεται δολοφόνος,  καθώς και μια σαδιστική πορνογραφική νουβέλα με τίτλο "Σταγόνες χιονιού από τον κήπο ενός παπά", που μοιάζει πολύ με αντίστοιχα συγγράμματα τού Μαρκήσιου Ντε Σαντ.

Στην αυτοβιογραφία του που θα γράψει πολύ αργότερα και που θα την ονομάσει "Οι Εξομολογήσεις του Άλιστερ Κράουλεϋ", δείχνει ξεκάθαρα ότι μεγάλο μέρος του κατοπινού του "διαβολισμού" ήταν μια αντίδραση ενάντια στη θρησκεία των παιδικών του χρόνων.  Συνδέει το σεξ με την αμαρτία.  Θα γράψει: "Η σεξουαλική μου ζωή ήταν πολύ έντονη.  Ο έρωτας ήταν μια πρόκληση στο Χριστιανισμό.  Ήταν εκφυλισμός και καταδίκη".  Γι' αυτό και θεωρούσε τον εαυτό του πρωταγωνιστή στον "πνευματικό πόλεμο ενάντια στους περιορισμούς, ενάντια στους καταπιεστές της ψυχής, ενάντια στους βλάσφημους που αρνιόνταν την ανωτερότητα της βουλήσεως του ανθρώπου".

Μέσω ενός σπουδαστή της Αλχημείας θα γνωρίσει έναν Αλχημιστή, τον Τζώρτζ Τζόουνς και μέσω του Τζόουνς το τάγμα της Χρυσής Αυγής.  Εκεί γίνεται δεκτός και κατατάσσεται στις τάξεις της παίρνοντας το ιερώνυμο Perdurabo (εκείνος που αντέχει ως το τέλος).  Βρισκόταν στον κατώτερο από τους δέκα βαθμούς της ιεραρχίας τού τάγματος και άρχισε να δουλεύει μανιωδώς για να ανέβει.  Ανέβηκε γρήγορα πολλές βαθμίδες και το 1915 ανακηρύχτηκε Μάγος.  Την ίδια χρονιά, ο Έντουαρντ Αλεξάντερ γίνεται Άλιστερ.  Θ αλλάξει συχνά ονόματα, όμως αυτό θα του μείνει μέχρι το τέλος.

Σε ένα πράγμα που φαίνεται να συμφωνούν σχεδόν όλοι όσοι έχουν μελετήσει το φαινόμενο Κράουλεϋ είναι - πέρα του ότι όλοι τον  αποκαλούν περισσότερο ή λιγότερο "καραγκιόζη" -  το ότι ο Κράουλεϋ ήταν γεννημένος μάγος.  Κάποιοι είπαν ότι μια έκρηξη που κόντεψε να τον σκοτώσει (όταν το 1891, σε ηλικία 15 χρονών, προσπάθησε να ανάψει ένα πυροτέχνημα που είχε φτιάξει σπίτι του, αφήνοντάς τον αναίσθητο για ενενηνταέξι ώρες), ξύπνησε μέσα του τις ικανότητές του αυτές του μάγου, όπως ακριβώς λένε ότι είχε συμβεί με το πέσιμο τού Πήτερ Χούρκος από μια σκάλα.
Είχε μια πολύ ανεπτυγμένη αίσθηση της κατευθύνσεως, πράγμα που τον έκανε να συγκρίνει τον εαυτό του με τα πόνυ τού Σέτλαντ που μπορούν να βρίσκουν το δρόμο τους μέσα από βαλτοτόπια και καταχνιές.  Είχε κάποιες ενστικτώδεις ζωϊκές ιδιότητες πολύ ανεπτυγμένες μέσα του.  Έλεγε πως ποτέ δεν μπορεί να θυμηθεί τα βουνά που έχει σκαρφαλώσει αλλά μπορεί να αναγνωρίσει το κάθε βότσαλο αν του ζητηθεί να επαναλάβει την αναρρίχηση.  "Τα μέλη μου", έλεγε, "έχουν μια δική τους συναίσθηση που είναι αλάθητη".

Κάποιοι άλλοι μελετητές του δεν δέχονται ότι ήταν μάγος.  Θεωρούν τη μαγεία του ως ευσεβείς πόθους.  Αξιολογούν ότι ήθελε να πιστεύει στη μαγεία για να βρει ένα αντιστάθμισμα για τη μονοτονία της υπάρξεως και τη φρίκη της καθημερινής ζωής. Όπως και να έχει, για εκείνο που έδειχνε πραγματικά πεπεισμένος ο Κράουλεϋ ήταν ότι η μαγεία συνδέεται με κάποιον τρόπο με τη δύναμη της ανθρώπινης θέλησης, με την πραγματική θέληση του ανθρώπου, τη βαθιά ενστικτώδη θέληση.  Ήταν πεπεισμένος ότι ο λόγος της αδυναμίας του ανθρώπου είναι το ότι ζει συνεχώς με τις κοινότοπες έγνοιες της καθημερινότητας που δεν του αφήνουν το περιθώριο να βγει από τον παθητικό ρόλο που έχει αναλάβει και από την άκρα ορθολογιστική συναίσθηση των πραγμάτων,  που εμποδίζουν την ανάπτυξη των αληθινών του δυνατοτήτων.  Όλα αυτά είναι ξεκάθαρα για τον Κράουλεϋ, όπως φαίνονται και σε κάποιες παραγράφους στο σημαντικό εικοστό κεφάλαιο της αυτοβιογραφίας του:

"Σύντομα έμαθα πως οι φυσικές συνθήκες ενός μαγικού φαινομένου έμοιαζαν με οποιεσδήποτε άλλες.  Αλλά ακόμα και όταν αρθεί αυτή η παρανόηση, η επιτυχία εξαρτάται από την ικανότητα να ξυπνάμε τη δημιουργική μεγαλοφυία που είναι αναφαίρετη κληρονομιά κάθε γιού ανθρώπου, αλλά που ελάχιστοι μπορούν να την αφομοιώσουν στη συνειδητή τους ύπαρξη ή ακόμα στις ενενηνταεννιά από τις εκατό περιπτώσεις να την εντοπίσουν. (.............)  Η βάση των παρανοήσεων είναι πως υπάρχει μια πραγματικά αποδεικτική συσχέτιση ανάμεσα στα διάφορα στοιχεία της επιχειρήσεως όπως οι επίσημες εκδηλώσεις του πνεύματος, το όνομα και η σφραγίδα του, η μορφή του ναού, τα όπλα, οι χειρονομίες και οι επικλήσεις.  αυτά τα γεγονότα μας εμποδίζουν να υποψιασθούμε τη λεπτότητα της υπόθεσης.  Είναι τόσο βαθειά ώστε φαίνεται σχεδόν αλήθεια να πούμε πως ακόμα και η πιο πρωτόγονη μαγεία ξεφεύγει τελείως από τη συναίσθηση, κι όταν μπορέσει κανείς να την κάνει, την κάνει χωρίς συνειδητή αντίληψη, όπως πετυχαίνει καλό σκορ στο κρίκετ ή στο μπιλιάρδο.  δεν μπορεί κανείς να δώσει μια διανοητική εξήγηση στην εργασία που συνεπάγεται. (..........)  Με άλλα λόγια, η μαγεία από αυτήν την άποψη είναι μάλλον τέχνη παρά επιστήμη".

Ό Κράουλεϋ καταλάβαινε από διαίσθηση τη δύναμη της κρυμμένης του θελήσεως και στράφηκε στη μαγεία πιθανότερα από ένστικτο παρά από επεξεργασμένη παρόρμηση.  Τελικά όμως, η υπερβολική εγωπάθειά του τον κατέβαλε και τον έφτασε στο σημείο να θεωρεί εαυτόν ως το νέο Μεσσία, αλλά όχι από την πλευρά του φωτός.  Αυτοαποκαλέσθηκε  "το Μέγα Θηρίο της Αποκάλυψης", και τα βαλε με τον Χριστό:

"Ιδού, Ιησού Ναζωραίε!  Ιδού πως έπεσες στην παγίδα.  Σ' όλη μου τη ζωή με καταδίωξες και με προσέβαλες.  Εν' ονόματί σου  - μαζί μ' όλες τις άλλες ελεύθερες ψυχές της χριστιανοσύνης -  βασανίστηκα κατά τη νεότητά μου.  Όλες οι απολαύσεις μου ήταν απαγορευμένες.  Ό,τι είχα μου είχε αφαιρεθεί κι' ότι μου χρωστούν δεν μου το πληρώνουν - εν ονόματί σου.  Τώρα, επιτέλους, σε έχω.  Ο θεός - σκλάβος βρίσκεται υπό τη δύναμη του θεού της ελευθερίας.  Ήρθε η ώρα σου.  Καθώς σε εξαποστείλω απ' αυτή τη γη, θα τελειώσει και η έκλειψη, και το φως, η ζωή, η αγάπη και η ελευθερία θα είναι ξανά ο νόμος της γης.  Δώσε τη θέση σε μένα, ώ Ιησού.  Ο αιώνας σου έφυγε.  Η εποχή του Ώρου αρχίζει με τη μαγεία του Διδασκάλου, του Μεγάλου Θηρίου".

Ο Κράουλεϋ είχε μια παράξενη αδυναμία.  Του άρεσε να περνάει γι' αριστοκράτης.  Μετά την είσοδό του στη Χρυσή Αυγή αγόρασε ένα διαμέρισμα στην Τσάνσερυ Λέην, καλλιέργησε μια Ρώσικη προφορά κι έδωσε στον εαυτό του το όνομα κόμης Βλαντιμίρ Σβάρεφ.  Αργότερα, μετακόμισε σ' ένα σπίτι στο Λοχ Νες και έδωσε στον εαυτό του τον τίτλο του λόρδου Μπόουλσκιν. Εκεί, συγκεντρώθηκε στη μαγεία τού Μέλιν του μάγου, σκοπός της οποίας είναι να έρθεις σε επαφή με

το φύλακα άγγελο κάποιου.  Ο Κράουλεϋ βεβαιώνει ότι αυτός και ο Αλχημιστής Τζόουνς κατάφεραν να υλοποιήσουν το κεφάλι με περικεφαλαία και το αριστερό πόδι ενός θεραπευτικού πνεύματος με το όνομα Μπούερ, και ότι μια άλλη φορά ημιυλοποίησαν μια στρατιά δαιμόνων η οποία πέρασε τη νύχτα βηματίζοντας στο δωμάτιό του.  Κάποια μέρα, καθώς ο Κράουλεϋ αντέγραφε στο δωμάτιό του κάποια μαγικά σύμβολα, το δωμάτιο σκοτείνιασε γεμίζοντας από σκιερά σχήματα, και ο οικονόμος του σπιτιού τρελάθηκε και προσπάθησε να σκοτώσει τη γυναίκα του και τα παιδιά του.

Ολόκληρη η ζωή του ήταν γεμάτη από ταξίδια και πολύχρονες διαμονές σε διάφορα μέρη του κόσμου όπου και πειραματιζόταν συνεχώς σε όλο και πιο προχωρημένα στάδια της μαγείας.  Τη μια μετακόμιζε στο Λονδίνο, την άλλη στο Σαν Φραντσίσκο, την άλλη στην Κεϋλάνη, στο Μεξικό, στη Κίνα, στην Ιταλία, στη Γαλλία, Θιβέτ, Πορτογαλία, Αίγυπτο, Ινδία, Ρωσία, Ελβετία, Τυνησία, Ιμαλάια, ...  Ολόκληρη η ζωή του ήταν σημαδεμένη από πλήθος σεξουαλικών οργίων με ερωμένες αλλά και με τη γυναίκα του. Ήταν βαθιά πεπεισμένος πως το σεξ μπορούσε να χρησιμοποιηθεί για μαγεία. Στην Ιταλία μάλιστα νοίκιασε μια βίλα για το σκοπό αυτό.  Ο σωματικός σαδισμός είχε μια ιδιαίτερα ξεχωριστή θέση στην καρδιά του.  Στην Αγγλία άνοιξε σ' ένα στούντιο ένα "Ναό του Σατανά" κι' ένας αμερικανός δημοσιογράφος έδωσε στη δημοσιότητα το πλήθος των αριστοκρατισσών μαθητριών που σύχναζαν εκεί.  Είχε λιμάρει  τους δυο κυνόδοντές του κάνοντάς τους μυτερούς και συνήθιζε όταν συναντούσε γυναίκες να τους δίνει το "φιλί του φιδιού", δαγκώνοντας τον λαιμό ή τον καρπό τους.

Ο Κράουλεϋ ενδιαφερόταν να κρατάει με κάθε τρόπο το όνομά του στην επικαιρότητα.  Όπως είπαμε άλλαζε συνέχεια ονόματα αλλά και τίτλους που καμιά σχέση δεν είχε μαζί τους.  Ψευδόταν συνέχεια και σε όλες τις φάσεις της ζωής του.  Τη μια ήταν ρώσος αριστοκράτης, την άλλη αντιβρετανός Ιρλανδός.  Κι ας μην είχε πατήσει ποτέ το πόδι του στην Ιρλανδία!  Μέχρι μια εποχή, όταν υπήρχαν ακόμα τα χρήματα από την πατρική περιουσία, κατάφερνε να ζει καλά. Νοίκιαζε ή αγόραζε πάντα πολυτελή διαμερίσματα για να ζει, όπως εκείνο στην πλατεία Ουάσιγκτον, στις ΗΠΑ.  Αργότερα τα πράγματα δυσκόλεψαν.  Δεν πρέπει όμως να είχε ιδιαίτερο πρόβλημα μιας και ήταν ειδικός στην  απόσπαση χρημάτων από τους οπαδούς και μαθητές του.

Ένα πράγμα στο οποίο συμφωνούν όλοι οι μελετητές του αλλά και άνθρωποι που τον γνώρισαν  είναι ότι ο Κράουλεϋ φαινόταν να εκπέμπει μια φοβερή δύναμη από μέσα του.  Ήταν σίγουρα μια έμφυτη δύναμη, αλλά κι ο ίδιος την είχε επεξεργαστεί σε βάθος.  Εφάρμοζε διάφορες πρακτικές για να αποκτήσει όλο και περισσότερη δύναμη, όπως για παράδειγμα όταν αποφάσισε να περάσει σαράντα μερόνυχτα σε κάποια έρημο της Αμερικής.  Επειδή είχε πια ξοδέψει όλη του την περιουσία, κάποιοι φίλοι του που άκουσαν αυτή του την απόφαση, του έδωσαν χρήματα για να αγοράσει όλα τα απαραίτητα για τη διατροφή του καθώς και ένα αντίσκηνο και ένα κανώ.  Ο Κράουλεϋ ξόδεψε όλα τα χρήματα σε δοχεία κόκκινης μπογιάς λέγοντάς τους πως θα τον τρέφουν τα κοράκια όπως τον Ελισαίο.  Πέρασε σαράντα μερόνυχτα στην έρημο γράφοντας με τη μπογιά στους βράχους τις εξής επιγραφές: Κάθε άντρας και κάθε γυναίκα είναι ένα άστρο.  Ολόκληρος ο Νόμος θα είναι να κάνεις ό,τι θέλεις.  Έπειτα, γύρισε στη Νέα Υόρκη όλο δύναμη και χαρά.   

Με τον καιρό είχε κατορθώσει να αποκτήσει τρομερή αυτοπεποίθηση στις δυνάμεις του.  Μια μέρα θέλησε να κάνει σε κάποιο φίλο του επίδειξη αυτών του των δυνάμεων.  Πήγαν μαζί στην 5η Λεωφόρο της Ν.Υόρκης και ο Κράουλεϋ άρχισε να ακολουθεί από απόσταση έναν άνθρωπο που πέρασε από μπροστά του, μιμούμενος το βάδισμά του.  Ξαφνικά, ο Κράουλευ έπεσε στα γόνατα, κάθισε στους γοφούς του, κι΄ ύστερα από ένα δευτερόλεπτο ξανασηκώθηκε.  Ο άντρας μπροστά του ξαφνικά παραπάτησε και έπεσε κάτω, στο πεζοδρόμιο.  Χωρίς να καταλάβει πως έπεσε, έμεινε για λίγο αμήχανος και έπειτα συνέχισε το δρόμο του.

Τα τελευταία εικοσιπέντε χρόνια της ζωής του ήταν αλκοολικός και ηρωινομανής.  Ένας φίλος του θα πει πολύ αργότερα ότι ενδιαφερόταν περισσότερο για την ηρωίνη παρά για το φαγητό.  Είχε αδυνατίσει υπερβολικά, έφτανε στο σημείο να παίρνει ως και οχτώ κόκκους ηρωίνη την ημέρα, τη στιγμή που η κανονική δόση ήταν ένα όγδοο του κόκκου.  Είχε ήδη γράψει τις "Εξομολογήσεις" του, αλλά κανένας εκδοτικός οίκος δε δεχόταν να τις αγγίξει, αλλά και όταν ένας μικρός εκδ.οίκος κυκλοφόρησε τον πρώτο τόμο, δεν πήρε παραγγελίες από κανένα βιβλιοπωλείο.

Το 1929 διατάχτηκε να εγκαταλείψει τη Γαλλία.  Με τον καιρό είχε αποκτήσει τη φήμη του πιο κακού ανθρώπου στον κόσμο.  Το 1930 είχε προγραμματίσει να δώσει μια διάλεξη στην Οξφόρδη, αλλά τελικά τον εμπόδισαν.  Λίγο αργότερα, νοίκιασε ένα σπίτι στο Λονδίνο για να παρουσιάσει μια έκθεση ζωγραφικής του, αλλά και εκεί εμποδίστηκε και δεν μπόρεσε να την πραγματοποιήσει.

Προς το τέλος της ζωής του ήταν ένας βαριεστημένος γέρος που κατανάλωνε μεγάλες ποσότητες τζιν ημερησίως (και που στα καταστήματα όπου το αγόραζε το χρέωνε στο όνομα φίλων του, εν αγνοίαν τους φυσικά).  Πέθανε στις 5 Δεκεμβρίου του 1947, εβδομηνταδύο χρονών, από βροχίτιδα.

 

Από πού προέρχεται η λέξη σεξ;

Η λέξη προέρχεται από το λατινικό sexus, που σημαίνει φύλο. Sexus potior ήταν το ισχυρό και sexus sequior το ασθενές φύλο. Η αγγλική γλώσσα υιοθέτησε τη λέξη και την περιέκοψε στη μορφή sex, από την οποία σχημάτισε και το παράγωγο sexy. Κατά τα άλλα, η λέξη sex στα αγγλικά σημαίνει, επίσης, φύλο.

 

Γιατί ζεσταινόμαστε στους 30 βαθμούς;

Όταν η θερμοκρασία ξεπεράσει τους 30 βαθμούς, αισθανόμαστε ότι κάνει ζέστη. Πώς επιδρά η θερμοκρασία στο σώμα μας; Γιατί αρχίζουμε να ιδρώνουμε, όταν η θερμοκρασία υπερβεί αυτήν του σώματος, των 37 βαθμών;

Οι φυσιολογικές λειτουργίες του σώματος παράγουν θερμότητα και, όταν κανείς κινείται, η παραγωγή θερμότητας αυξάνεται ακόμη περισσότερο. Γι’ αυτό, προκειμένου να διατηρήσει την εσωτερική θερμοκρασία του γύρω στους 37 βαθμούς, το σώμα πρέπει να αποβάλλει συνεχώς θερμότητα – κάτι που κυρίως γίνεται μέσω του δέρματος.

Σε μέτρια θερμοκρασία περιβάλλοντος, υπάρχει ένα σχετικό ισοζύγιο ανάμεσα στη θερμότητα που παράγεται στο σώμα μας και σ’ αυτήν που εκλύεται από το δέρμα προς τον αέρα που μας περιβάλλει. Όταν, όμως, η θερμοκρασία του περιβάλλοντος αυξάνεται, το σώμα δυσκολεύεται να αποβάλει το πλεόνασμα της θερμότητας και αντιδρά με τη διεύρυνση των αιμοφόρων αγγείων, ιδιαίτερα στα χέρια και στα πόδια. Έτσι, ψύχεται ευκολότερα το ζεστό αίμα, καθώς διέρχεται από τα άκρα του σώματος. Αν η θερμοκρασία ανέβει ακόμη περισσότερο, αρχίζουμε επιπλέον να ιδρώνουμε. Και αυτό, γιατί, καθώς ο ιδρώτας εξατμίζεται, από το δέρμα αποβάλλεται περισσότερη θερμότητα.

Επομένως, η αίσθησή μας ότι ζεσταινόμαστε πολύ δεν έχει να κάνει τόσο με τη διαφορά θερμοκρασίας μεταξύ του σώματος και του περιβάλλοντος. Το ότι ιδρώνουμε, λαχανιάζουμε και νιώθουμε τα άκρα μας πρησμένα οφείλεται περισσότερο στην εντατική προσπάθεια του σώματος να αποβάλει θερμότητα. Ιδιαίτερα σημαντικό είναι να διατηρείται σταθερή η θερμοκρασία γύρω από τον εγκέφαλο και τα υπόλοιπα ζωτικά όργανα. Αντίθετα, τα χέρια και τα πόδια αντέχουν σε σχετικά χαμηλότερες θερμοκρασίες. Γι’ αυτό, όταν κάνει κρύο και το σώμα προσπαθεί να διατηρήσει τη θερμότητα, τότε η θερμοκρασία του δέρματος στα περιφερειακά του τμήματα είναι σημαντικά χαμηλότερη από αυτήν του υπόλοιπου σώματος.

Ειδικά στα χέρια και στα πόδια, η θερμοκρασία του δέρματος είναι κατά κανόνα χαμηλότερη από τους 37 βαθμούς. Μάλιστα, η ιδανική θερμοκρασία για τη λειτουργία των χεριών είναι το διάστημα ανάμεσα στους 32 και τους 36 βαθμούς. Η χαμηλότερη αυτή θερμοκρασία είναι και ο λόγος για τον οποίο τα χέρια και τα δάχτυλά μας σχεδόν «καίγονται», όταν τα βάλουμε σε νερό με θερμοκρασία 37 βαθμών – κάτι που δεν ισχύει για το κεφάλι και τον κορμό μας.

 

Πόσο μυτερό μπορεί να γίνει ένα αντικείμενο;

Ερευνητές του Πανεπιστημίου της Αλμπέρτα στον Καναδά κατασκεύασαν μια βελόνα, η μύτη της οποίας αποτελείται από ένα μόλις άτομο βολφραμίου. Δύσκολα μπορεί να γίνει ένα αντικείμενο ακόμη πιο αιχμηρό. Οι βελόνες βολφραμίου χρησιμοποιούνται σε μικροσκόπια με τα οποία παρατηρούμε αντικείμενα σε μέγεθος ατόμου.

 

Γιατί οι γυναίκες κάνουν πιο στρογγυλά γράμματα;

Το αν και κατά πόσον ο γραφικός χαρακτήρας συνδέεται με την προσωπικότητα δεν έχει αποδειχθεί επιστημονικά, αλλά από τότε που συστηματοποιήθηκε η γραφολογία, στα τέλη του 19ου αιώνα, οι γραφολόγοι κάνουν λόγο για μια τυπικά γυναικεία και μια τυπικά αντρική γραφή. Η τυπικά γυναικεία γραφή χαρακτηρίζεται από καμπύλες και μαλακά περάσματα, ενώ η αντρική από ευθείες γραμμές και γωνίες. Ο γραφικός χαρακτήρας έχει να κάνει με κινήσεις μυών, γι’ αυτό και θεωρείται μέρος της γλώσσας του σώματος, που επίσης είναι χαρακτηριστική για κάθε ξεχωριστό άτομο. Οι γραφολόγοι υποστηρίζουν ότι ο γραφικός χαρακτήρας των γυναικών υποδηλώνει συναισθηματισμό και εσωστρέφεια. Αντιθέτως, η αντρική γραφή παραπέμπει σε εξωστρεφή άτομα, με υψηλό αίσθημα καθήκοντος. Είναι πάντως υπό συζήτηση το κατά πόσον αυτές οι ψυχικές ιδιότητες είναι έμφυτες, ανάλογα με το φύλο, ή είναι επίκτητες.

 

Μπορεί το νερό να εξατμιστεί εντελώς μόνο του;

Γιατί εξατμίζεται το νερό αργά σε θερμοκρασία δωματίου, ενώ ξέρουμε ότι κανονικά εξατμίζεται στους 100 βαθμούς Κελσίου;

Για να εξατμιστεί το νερό, πρέπει μεμονωμένα μόρια να υπερνικήσουν την ηλεκτρομαγνητική έλξη από τα άλλα μόρια.

Αυτό απαιτεί ενέργεια και, όταν η θερμοκρασία φτάσει τους 100 βαθμούς Κελσίου, η ενέργεια είναι αρκετή ώστε να μεταπηδήσουν τα μόρια σε αέρια κατάσταση. Το ότι το νερό, παρ’ όλα αυτά, εξατμίζεται αργά ακόμη και στους 20 βαθμούς οφείλεται στο ότι ορισμένα μόρια επιταχύνουν όσο χρειάζεται για να απελευθερωθούν. Η θερμοκρασία του νερού δεν αντιστοιχεί στην ενέργεια του κάθε μεμονωμένου μορίου, αλλά στο μέσο όρο ενέργειας ενός τεράστιου αριθμού μορίων. Αν όλα τα μόρια είχαν ακριβώς την ίδια χαμηλή ενέργεια, κανένα μόριο δε θα είχε αρκετή ταχύτητα για να εγκαταλείψει τα υπόλοιπα, κι έτσι δε θα προέκυπτε εξάτμιση.

Το νερό, όμως, περιέχει μόρια που έχουν πολύ διαφορετικές ταχύτητες, και ανάμεσά τους υπάρχουν κάθε στιγμή ορισμένα μεμονωμένα μόρια που έχουν αρκετά υψηλή ενέργεια για να απελευθερωθούν. Όσο υψηλότερη είναι η θερμοκρασία, τόσο ταχύτερη είναι συνολικά η εξάτμιση.

 

Γιατί υπάρχει το σεξ;

Το ερώτημα αυτό απασχολεί τους επιστήμονες εδώ και πολύ καιρό. Αρκετές θεωρίες έχουν διατυπωθεί, χωρίς όμως να υπάρχει ακόμη οριστική απάντηση. Μια θεωρία –ίσως η πιο πειστική– λέει ότι τα φύλα εξελίχθηκαν για να «κάνουν δύσκολη» τη ζωή των παρασίτων, αφού με τη φυλετική αναπαραγωγή αυξάνεται η γενετική ποικιλότητα των απογόνων, που έτσι δεν μπορούν να τους «αναγνωρίζουν» εξίσου εύκολα τα παράσιτα.

Η αυξημένη προσαρμοστικότητα στο διαρκώς μεταβαλλόμενο περιβάλλον ήταν πιθανώς ένα πλεονέκτημα που απέκτησαν οι οργανισμοί όταν εμφανίσθηκαν τα φύλα. Η αυξημένη γενετική ποικιλότητα στα είδη με εγγενή αναπαραγωγή έχει να κάνει με το ότι η αναπαραγωγή εδώ μπορεί να λάβει χώρα μόνο όταν ένα ωάριο και ένα σπερματοζωάριο –το καθένα με το δικό του «φορτίο» χρωμοσωμάτων– συγχωνευθούν, δημιουργώντας έτσι τις προϋποθέσεις για τη γέννηση ενός νέου ατόμου με διπλή σειρά χρωμοσωμάτων, η οποία είναι διαφορετική από αυτή των γονέων του. Τα ασεξουαλικά είδη αναπαράγονται με παρθενογένεση, όπως λέγεται, η οποία δίνει απογόνους που είναι πανομοιότυποι κλώνοι του μητρικού ατόμου. Με αυτή την αναπαραγωγική στρατηγική, τα ασεξουαλικά είδη μπορούν να αξιοποιήσουν καλύτερα από τα είδη που αναπαράγονται σεξουαλικά διαθέσιμους πόρους που είναι ομοιογενείς και υπάρχουν σε αφθονία στο περιβάλλον τους, καθώς, μεταξύ άλλων, μπορούν να πολλαπλασιάζονται ταχύτατα. Ορισμένα ζωικά είδη, όπως π.χ. οι διαφανείς μακροασπόνδυλες δάφνιες (ψύλλοι της θάλασσας), μπορούν μάλιστα να αναπαραχθούν τόσο με φυλετική αναπαραγωγή όσο και με παρθενογένεση, ανάλογα με την ποσότητα τροφής που υπάρχει στο περιβάλλον.

 

Μιλούν οι γυναίκες περισσότερο από τους άντρες;

Παρά την κοινή πεποίθηση ότι οι γυναίκες είναι πιο ομιλητικές από τους άντρες, μια έρευνα που έγινε στο Πανεπιστήμιο Syddansk της Δανίας έδειξε ότι στην πραγματικότητα οι άντρες είναι που δεν κρατάνε το στόμα τους κλειστό. Τα δύο φύλλα έχουν διαφορές ως προς τον τρόπο που συζητούν. Οι γυναίκες δίνουν ζωντάνια στο διάλογο θέτοντας ερωτήσεις και σχολιάζοντας, ενώ οι άντρες παραμένουν συχνά σιωπηλοί. Όταν, όμως, αρχίσουν να μιλάνε, καταφεύγουν σε μακροσκελείς μονολόγους. Τα στοιχεία της έρευνας δείχνουν ότι οι άντρες καταλαμβάνουν ως και το 65% του συνολικού χρόνου ομιλίας μέσα στην οικογένεια. Ερευνήθηκε επίσης και ο τρόπος που συζητούν τα δύο φύλα. Μεταξύ αντρών οι συζητήσεις είναι συχνά ένα είδος διαγωνισμού, όπου κάθε φορά ένας παίρνει το λόγο. Όταν τελειώσει, η σκυτάλη περνάει στον επόμενο, ο οποίος συνήθως προσπαθεί να πει κάτι ακόμη πιο ενδιαφέρον. Αντίθετα, όταν συνομιλούν γυναίκες, ο διάλογος χαρακτηρίζεται από συχνές παρεμβολές και σχόλια από τις συμμετέχουσες.

 

Γιατί έχουν τόσα πολλά ζώα δύο μάτια;

Τα δύο μάτια έχουν τουλάχιστον τέσσερα πλεονεκτήματα σε σχέση με το ένα, μοναδικό μάτι. Πρώτον, ο κάτοχός τους έχει ακόμη τη δυνατότητα να βλέπει σε περίπτωση που το ένα μάτι πάθει ζημιά. Δεύτερον, εξασφαλίζουν ευρύτερο οπτικό πεδίο. Με το ένα μάτι ο άνθρωπος έχει οριζόντιο οπτικό πεδίο 150 μοιρών, ενώ με τα δύο μάτια το πεδίο διευρύνεται στις 180 μοίρες. Σε πολλά πτηνά, τα μάτια βρίσκονται στα πλαϊνά του κεφαλιού, κάτι που τους δίνει τη δυνατότητα να βλέπουν ολόκληρο τον ορίζοντα χωρίς να χρειάζεται να στρέφουν το κεφάλι ή τα μάτια τους. Τρίτον, δύο μάτια που κοιτάζουν προς την ίδια κατεύθυνση εξασφαλίζουν καλύτερο βάθος πεδίου και, συνεπώς, ακριβέστερες πληροφορίες, για παράδειγμα σε σχέση με το πόσο μακριά είναι η λεία. Τέταρτον, τα δύο μάτια αυξάνουν τη δυνατότητα καταγραφής ασθενών οπτικών ερεθισμάτων.

Ορισμένες σαύρες, βάτραχοι και ψάρια διαθέτουν και ένα τρίτο μάτι στο πάνω μέρος του κεφαλιού τους, ενώ οι αράχνες μπορεί να έχουν έως και τέσσερα ζευγάρια μάτια.

 

Ποιο αιλουροειδές έχει τη μεγαλύτερη εξάπλωση;

Τα αιλουροειδή έχουν, κατά κανόνα, πολύ συγκεκριμένες απαιτήσεις από το περιβάλλον όπου ζουν, γι’ αυτό και η εξάπλωση των περισσότερων ειδών είναι στενά συνδεδεμένη με την έκταση που καλύπτει το περιβάλλον το οποίο προτιμούν. Η αγριόγατα του Ιριομότε, για παράδειγμα, ζει μόνο στο ομώνυμο ιαπωνικό νησί, ενώ η λεοπάρδαλη συναντάται σε εκτεταμένες δασώδεις περιοχές της Αφρικής και της νότιας Ασίας. Το απόλυτο ρεκόρ εξάπλωσης και προσαρμοστικότητας έχει το αμερικανικό πούμα, το οποίο ζει σε όλα τα περιβάλλοντα από τον αρκτικό Καναδά, τις μεσοδυτικές πολιτείες των ΗΠΑ και τις ερήμους του Μεξικού μέχρι τους βάλτους της Φλόριντα, τα τροπικά δάση της Βραζιλίας, τις Άνδεις, τις ανοιχτές πεδιάδες (pampas) της Αργεντινής και τη Χιλή. Το πούμα δεν είναι επιλεκτικό σε ό,τι αφορά το είδος της τροφής του ή το βιότοπό του, γι’ αυτό και μπορεί και επιβιώνει σε πολλά και διαφορετικά περιβάλλοντα.

 

Πώς δημιουργείται ένα δέλτα;

Πολλοί μεγάλοι ποταμοί εκβάλλουν σε δέλτα με πολλές διακλαδώσεις. Πώς δημιουργήθηκαν αυτά και γιατί διαφέρουν μεταξύ τους τόσο πολύ;

Οι ποταμοί αλλάζουν το τοπίο, τόσο κατά την πορεία τους στην ενδοχώρα, όσο και όταν εκβάλλουν σε μια θάλασσα ή λίμνη. Χάρη στις διαβρωτικές του δυνάμεις, το ρεύμα των ποταμών συγκεντρώνει πολλά εκατομμύρια τόνους φερτών υλών κατά τη διαδρομή του. Όταν η κοίτη διευρύνεται και ο ποταμός φτάνει σε ανοιχτά ύδατα, η ταχύτητας της ροής του μειώνεται κατακόρυφα και το νερό χάνει την ικανότητά του να μεταφέρει ύλη. Έτσι τα υλικά αυτά κατακάθονται στο βυθό. Με τον καιρό, οι προσχώσεις αυτές σχηματίζουν στις εκβολές ένα δέλτα, το οποίο μπορεί να πάρει διάφορα σχήματα, ανάλογα με την τοπική μορφολογία του βυθού, τη δύναμη των κυμάτων και τα ρεύματα της παλίρροιας. Πολλά δέλτα μόλις που φτάνουν έξω από την ακτογραμμή. Όμως, στις εκβολές του ποτάμιου συστήματος Μισσισσιππή-Μισούρι, π.χ., έχει δημιουργηθεί ένα μεγάλο δέλτα τύπου «πόδι του πουλιού», εξαιτίας του μεγάλου όγκου φερτών υλών σε συνδυασμό με την επίδραση των τοπικών ρευμάτων.

Ο κάτοχος του παγκόσμιου ρεκόρ στις προσχώσεις είναι, ωστόσο, ο ποταμός Γάγγης-Βραχμαπούτρα, που εκβάλλει στον Κόλπο της Βεγγάλης. Παρ’ όλο που ο ποταμός βρίσκεται μόλις στην 4η θέση ως προς τον υδάτινο όγκο, μεταφέρει τεράστιες ποσότητες φερτών υλών από τα Ιμαλάια, όπου έχει τις πηγές του. Όσο μεγαλώνει η απόσταση από την οροσειρά, τόσο μειώνεται η ποσότητα των φερτών υλών, ανάλογα με το είδος τους. Κατά τη διαδρομή αυτή των 3.000 χιλιομέτρων, οι πέτρες και τα χαλίκια, ως βαρύτερα, κατακάθονται πρώτα, ενώ η σκόνη και η λάσπη του πυθμένα μεταφέρονται πιο μακριά. Αυτό ειδικά το είδος προσχώσεων σχημάτισε το κολοσσιαίο δέλτα που σήμερα αποτελεί το μεγαλύτερο μέρος της έκτασης του κράτους Μπανγκλαντές.

Κάθε χρόνο, στον κόλπο της Βεγγάλης χύνονται 971 κυβικά χιλιόμετρα νερό από το Γάγγη-Βραχμαπούτρα. Το νερό αυτό μεταφέρει 1.670.000.000 τόνους προσχώσεων. Συγκρίνοντας παλιούς χάρτες με πρόσφατες δορυφορικές φωτογραφίες, οι επιστήμονες υπολόγισαν ότι, από το 18ο αιώνα και μετά, ο ποταμός αποθέτει στις εκβολές του νέα εδάφη έκτασης 7 τετραγωνικών χιλιομέτρων το χρόνο.

Η λάσπη που μεταφέρουν οι ποταμοί είναι συνήθως πολύ γόνιμη και έχει αποτελέσει θεμέλιο λίθο για πολλούς αρχαίους πολιτισμούς, όπως ο αιγυπτιακός, που αναπτύχθηκε γύρω από το δέλτα του Νείλου.

 

Παραμένουν ενεργοί όλοι οι δορυφόροι;

Η πλειοψηφία των δορυφόρων είναι παλιοσίδερα. Σύμφωνα με τη NASA, οι ενεργοί δορυφόροι αποτελούν μόλις το 6% από τις πολλές χιλιάδες ανθρώπινες κατασκευές με διάμετρο πάνω από δέκα εκατοστά που βρίσκονται σε τροχιά γύρω από τη Γη. Το υπόλοιπο 94% είναι διαστημικά σκουπίδια.

 

Πόσο κολλητικό είναι ένα φτάρνισμα;

Το φτάρνισμα είναι πολύ πιο «κολλητικό» απ’ όσο θα πίστευε κανείς. Αν δεν προλάβουμε να φέρουμε το μαντίλι στη μύτη, τα σταγονίδια που εκτοξεύονται από τη μύτη και το στόμα μας εξαπλώνονται σε μεγάλη απόσταση γύρω μας.

Όταν ο άνθρωπος φταρνίζεται, εκσφενδονίζει στον αέρα γύρω στα 3.000-5.000 μικρά σταγονίδια με ταχύτητα 120 χιλιομέτρων την ώρα – η οποία αντιστοιχεί σε θυελλώδη άνεμο. Σε ελεγχόμενα πειράματα, μετρήθηκαν ταχύτητες φταρνίσματος που έφταναν μέχρι και τα 167 χιλιόμετρα την ώρα.

Για να είναι κολλητικό το φτάρνισμα, απαιτείται, φυσικά, το άτομο να έχει μολυνθεί από κάτι. Αν όντως συμβαίνει αυτό, ο κίνδυνος μετάδοσης είναι πολύ μεγάλος. Κι αυτό, γιατί πολλές ιώσεις και λοιμώξεις από βακτήρια, όπως, π.χ., η γρίπη και το συνάχι, μεταδίδονται μέσω των σταγονιδίων. Τα παιδιά και οι νέοι μπορούν, μάλιστα, να μεταδίδουν την ασθένεια ακόμη και μια εβδομάδα πριν αυτή εκδηλωθεί στους ίδιους.

 

Επιτίθενται ποτέ οι φάλαινες στους ανθρώπους;

Υπάρχουν ελάχιστα καταγεγραμμένα περιστατικά επιθέσεων φαλαινών σε ανθρώπους και δεν υπάρχει λόγος να ανησυχεί κανείς όταν κολυμπά σε νερά που φιλοξενούν φάλαινες. Φάλαινες σε αιχμαλωσία έχουν επιδείξει, σε ελάχιστες περιπτώσεις, επιθετική συμπεριφορά απέναντι στους φροντιστές τους. Επίσης, παλιότερα, όταν το κυνήγι της φάλαινας γινόταν με καμάκια που έριχναν άνθρωποι από μικρές βάρκες, οι μεγάλες φάλαινες μπορούσαν να αποβούν επικίνδυνες για τους φαλαινοθήρες – πάντα όμως για λόγους αυτοάμυνας και όχι επειδή πραγματικά είναι επιθετικές έναντι των ανθρώπων.

Από όλα τα Οδοντοκήτη, οι όρκες έχουν τη μεγαλύτερη ποικιλία στη διατροφή τους. Κυνηγούν τα πάντα, από ψάρια και καλαμάρια μέχρι πουλιά και χελώνες, είναι δε οι μόνες φάλαινες που κυνηγούν άλλα θηλαστικά. Οι όρκες είναι ευφυείς κυνηγοί, που κυνηγούν είτε μόνες είτε σε συνεργασία με άλλες όρκες από το κοπάδι τους. Μπορούν να σκοτώσουν ακόμη και φάλαινες μεγαλύτερου μεγέθους από τις ίδιες. Ωστόσο, παρότι η θάλασσα είναι το στοιχείο της όρκας, η λεία της δε θα πρέπει να αισθάνεται ασφαλής ούτε στη στεριά – τουλάχιστον αν βρίσκεται κοντά στη θάλασσα.

Στις ακτές της Παταγονίας στην Αργεντινή συγκεντρώνονται κάθε χρόνο μεγάλες αποικίες από θαλάσσιους ελέφαντες και φώκιες για να αναπαραχθούν – μια δραστηριότητα που δε διαφεύγει της προσοχής της όρκας. Πολλοί θαλάσσιοι ελέφαντες και φώκιες πέφτουν θύματα μέσα στη θάλασσα, αλλά ορισμένες όρκες έχουν επίσης αναπτύξει μια τεχνική για να αιχμαλωτίζουν τη λεία τους στην ακτή. Η όρκα κολυμπάει με μεγάλη ταχύτητα μέσα στα κύματα και βγαίνει σχεδόν ολόκληρη έξω στην ακτή, προκειμένου να αρπάξει ένα θαλάσσιο ελέφαντα ή μια φώκια που έχει βρει καταφύγιο εκεί. Στη συνέχεια, επιστρέφει στο νερό με τη λεία της. Μέχρι στιγμής, πάντως, δεν έχουν καταγραφεί επιθέσεις τέτοιου είδους σε ανθρώπους.

 

Ποιο πουλί έχει το μεγαλύτερο πληθυσμό;

Το πολυπληθέστερο είδος πουλιών που υπάρχει σήμερα είναι η Κουελέα (Quelea quelea), η οποία ζει σε άνυδρες περιοχές νότια της Σαχάρας. Είναι ένα μικρό αγελαίο πουλί που ζει, τρέφεται και ζευγαρώνει σε σμήνη, τα οποία αποτελούνται συνήθως από χιλιάδες ή και δεκάδες χιλιάδες πουλιά. Σε σπάνιες περιπτώσεις, μπορεί να ενωθούν πολλά σμήνη μαζί, και έχουν παρατηρηθεί τέτοια ευρύτερα σμήνη, τα οποία αριθμούσαν πολλά εκατομμύρια άτομα.

Η Κουελέα τρέφεται με δημητριακά, και έτσι τόσο μεγάλα σμήνη μπορούν, βέβαια, να προκαλέσουν τεράστιες καταστροφές στις καλλιέργειες. Μπορούν να αφανίσουν ένα χωράφι σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα, και γι’ αυτό –με το δίκιο τους– σε πολλά μέρη της Αφρικής τα ονομάζουν «πουλιά-ακρίδες». Οργισμένοι αγρότες έχουν προσπαθήσει να τα αφανίσουν με βόμβες και φλογοβόλα, αλλά κανένα από αυτά τα μέσα δεν οδήγησε σε σοβαρή μείωση του πληθυσμού των σμηνών. Σήμερα, ο συνολικός πληθυσμός του είδους στον κόσμο εκτιμάται ότι φτάνει το 1,5 δισεκατομμύριο πουλιά.

Τα τεράστια σμήνη της Κουελέα όμως ωχριούν μπροστά στα περιστέρια Εκτοπιστές (Ectopistes migratorius) της Βόρειας Αμερικής, τα οποία έχουν πλέον οδηγηθεί σε εξαφάνιση. Στο πρώτο μισό του 19ου αιώνα, τότε που οι πληθυσμοί τους βρίσκονταν στο ζενίθ, οι ειδικοί τα υπολόγιζαν σε τουλάχιστον 10 δισεκατομμύρια άτομα. Αυτό σημαίνει ότι τότε το ένα στα δύο πουλιά της Βόρειας Αμερικής ήταν περιστέρι Εκτοπιστής.

Μερικά σμήνη Εκτοπιστών ήταν τόσο μεγάλα, που έπαιρνε τρεις μέρες για να περάσουν από μία περιοχή. Κατά την περίοδο του ζευγαρώματος, οι αποικίες τους κάλυπταν κάθε κλαδί δέντρου σε εκτάσεις πολλών τετραγωνικών χιλιομέτρων. Τα περιστέρια Εκτοπιστές κυνηγήθηκαν αδυσώπητα. Κάποια στιγμή οι πληθυσμοί τους προφανώς μειώθηκαν σε κρίσιμο επίπεδο, κυρίως λόγω της εξάπλωσης των καλλιεργειών και της υλοτομίας. Το τελευταίο δείγμα πέθανε το 1914 στο ζωολογικό κήπο του Σινσινάτι.

 

Έχουν οι σκύλοι αχρωματοψία;

Όπως και τα περισσότερα θηλαστικά –εκτός από τους πιθήκους– οι σκύλοι δεν έχουν μεγάλες ικανότητες να διακρίνουν χρώματα. Πειράματα έχουν δείξει ότι μπερδεύουν το πρασινοκίτρινο, το κόκκινο και το πορτοκαλί, αλλά μπορούν να διακρίνουν πολλές αποχρώσεις του μπλε.

 

Κινδυνεύουν τα ζώα που καταπίνουν ζωντανά θηράματα;

Πολλά αρπακτικά ζώα καταπίνουν τη λεία τους ζωντανή. Συνήθως πρόκειται για μια διαδικασία εντελώς ακίνδυνη –για το αρπακτικό ασφαλώς–, καθώς τα ζωντανά θηράματα κατά κανόνα πεθαίνουν από τα οξέα του στομαχικού σάκου του αρπακτικού ή συνθλίβονται από τους στομαχικούς μυς των πτηνών. Ωστόσο, σε ορισμένες, σπάνιες περιπτώσεις τα πράγματα εξελίσσονται άσχημα.

Μερικές φορές, τα φίδια που πνίγουν τη λεία τους το παρακάνουν και καταπίνουν θηράματα πολύ μεγάλα για τις δυνατότητές τους, όπως π.χ. συνέβη με τον πύθωνα στην φωτογραφία o οποίος αποπειράθηκε να καταπιεί έναν ολόκληρο αλιγάτορα και κόπηκε στα δύο, όταν ο αλιγάτορας προσπάθησε να απελευθερωθεί.

Πρόσφατα, ένας Νοτιοαφρικανός ορνιθολόγος βρήκε στο Κέιπ Τάουν έναν αετοληστόγλαρο. Οι αετοληστόγλαροι είναι ικανότατοι θηρευτές, που τρώνε μικρά και μεγαλύτερα θηράματα, αλλά ο γλάρος που βρήκε ο ορνιθολόγος στην παραλία ήταν εντελώς εξαντλημένος. Στο λαιμό του προεξείχε κάτι που έμοιαζε με σκουλήκι. Ένας παρασιτολόγος μελέτησε το πουλί και διαπίστωσε ότι δεν επρόκειτο για κάποιο παράσιτο, αλλά για κάποιο είδος κεφαλόποδου που ο αετοληστόγλαρος είχε καταπιεί ζωντανό. Στην προσπάθειά του να ξεφύγει, το κεφαλόποδο άνοιξε μια τρύπα στο λαιμό του αετοληστόγλαρου. Δεν πρόλαβε όμως να απολαύσει ξανά την ελευθερία του, γιατί πέθανε από την παραμονή του στα στομαχικά υγρά και από τα ραμφίσματα του πουλιού. Ο αετοληστόγλαρος πέθανε επίσης, από εξάντληση και αιμορραγία, καθώς το θήραμά του κατά κάποιον τρόπο τον έτρωγε από μέσα.

Έχει επίσης καταγραφεί η περίπτωση μια γερακίνας που έφαγε ένα ζωντανό κονάκι (είδος άποδης σαύρας), αλλά αναγκάστηκε να το αποβάλει λόγω της δυσφορίας που της προκαλούσαν οι κινήσεις της σαύρας στο στομάχι της. Υπάρχουν αρκετές διηγήσεις για αρουραίους που προσπάθησαν να βγουν από το στομάχι ερωδιών και γλάρων ροκανίζοντάς το, αλλά οι ιστορίες αυτές δεν είναι επιστημονικά τεκμηριωμένες.

 

[Yorgos]

Κινδυνεύουν τα ζώα που καταπίνουν ζωντανά θηράματα;
........και καταπίνουν θηράματα πολύ μεγάλα για τις δυνατότητές τους, όπως π.χ. συνέβη με τον πύθωνα στη φωτογραφία. Αποπειράθηκε να καταπιεί έναν.....

Φωτογραφία?