Άχρηστες αλλά ενδιαφέρουσες πληροφορίες!

Για δεκαετίες χωρίς νερό και φαγητό

Η περίπτωση του Ινδού Prahlad Jani έχει εξάψει την περιέργεια των επιστημόνων, αφού ο ίδιος ισχυρίζεται ότι δεν έχει πιεί και δεν έχει φάει τίποτα για αρκετές δεκαετίες.

Ο Prahlad Jani, ιερό πρόσωπο ή φακίρης, για 10 μέρες περίπου βρέθηκε υπό στην στενή παρακολούθηση των ιατρών νοσοκομείου στη δυτική ινδική πόλη του Ahmedabad. Καθ' όλη τη διάρκεια της παραμονής του εκεί, ο Ινδός δεν έφαγε και δεν ήπιε τίποτα.
«H σειρά εξετάσεων στην οποία υποβλήθηκε αποδεικνύει ότι ο οργανισμός του δεν διαφέρει σε σχέση με αυτόν ενός κανονικού ατόμου» είπε το Δρ Desai.
Ο κ. Jani πέρασε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του σε μια σπηλιά κοντά στο ναό Ambaji στο κράτος του Gujarat, ενώ δεν έχει αρρωστήσει ποτέ. Παρέμεινε για 10 ημέρες στο νοσοκομείο σε ένα ειδικά διαμορφωμένο δωμάτιο, με ξεχωριστή τουαλέτα και σταθερή επιτήρηση μέσω τηλεόρασης.

Για να βοηθήσει τους γιατρούς να ελέγξουν τις ικανότητές του, ο κ. Jani συμφώνησε να αποφύγει το λουτρό όσο καιρό βρισκόταν στο νοσοκομείο. Το μόνο υγρό που είχε στη διάθεσή του ήταν μικρή ποσότητα νερού, την οποία χρησιμοποιούσε για την υγιεινή του στόματός του. Συγκεκριμένα, του δίνονταν 100ml νερού, τα οποία μετρούσαν ξανά μετά τη χρήση, ώστε να μην υπάρχει περίπτωση κατάποσης μέρους του υγρού.

 

Το ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟ ΤΟΥΝΕΛ στον κόσμο

Κάτω από τη φαινομενική κατάλευκη ηρεμία των Αλπεων, δύο γιγάντειες «μετροποντικίνες», η Χάιντι και η Σίσι, διανοίγουν πυρετωδώς το μεγαλύτερο τούνελ που έχει γίνει ποτέ. Οταν παραδοθεί στην κυκλοφορία, το 2015, το Τούνελ της Βάσης του Σαν Γκοτάρντο θα έχει συνολικό μήκος 57 χλμ. και θα μειώσει τη διαδρομή Ζυρίχη - Μιλάνο κατά μία ώρα, φέρνοντας έτσι κοντύτερα τη Βόρεια με τη Νότια Ευρώπη


Υπολογίζεται ότι θα απομακρυνθούν από το βουνό γύρω στα 13 εκατομμύρια κυβικά μέτρα πετρώματος

Στις αρχές του μήνα η ελβετική εταιρεία Alptransit ανακοίνωσε ότι η κατασκευή του μεγαλύτερου σιδηροδρομικού τούνελ στον πλανήτη συνεχίζεται σε άκρως ικανοποιητικό ρυθμό, έχοντας ξεπεράσει το 60% του έργου. Σύμφωνα με την ανακοίνωση, τα συνεργεία έχουν ολοκληρώσει την εκσκαφή των 92,3 από τα 153,5 χιλιόμετρα που απαρτίζουν συνολικά το τούνελ με όλες τις βοηθητικές σήραγγες και εγκαταστάσεις του. H στιγμή που το εντυπωσιακό έργο θα παραδοθεί στην κυκλοφορία αργεί ­ είναι προγραμματισμένη για το τέλος του 2015. Οπως όμως δηλώνουν οι κατασκευαστές του, όλα βαίνουν καλώς και σύμφωνα με το πρόγραμμα ­ με ελβετική ακρίβεια.

 

Επιστήμονες ανακάλυψαν «κρυπτονίτη»

Ο κρυπτονίτης έπαψε να ανήκει μόνο στη σφαίρα της επιστημονικής φαντασίας. Ένα νέο ορυκτό, του οποίου η χημική σύσταση συμπίπτει απόλυτα με αυτή του κρυπτονίτη, όπως περιγράφεται στην ταινία Superman Returns, εντοπίστηκε σε μεταλλείο στη Σερβία.

Οι ερευνητές που ανακάλυψαν το ασυνήθιστο ορυκτό, αναζήτησαν τη βοήθεια του Dr Stanley, όταν διαπίστωσαν ότι δεν έχει καμία σχέση με οτιδήποτε γνωστό ώς τώρα. Ο Βρετανός ειδικός που αποκωδικοποίησε τη σύσταση του ορυκτού, έκπληκτος συνειδητοποίησε ότι η φόρμουλα είχε ήδη περιγραφεί στο γνωστό κόμικ.

 

Άδειοι οι ωκεανοί

«Αυτό που δεν ξέρει η πλειοψηφία του κόσμου είναι πως υπάρχει μια πεπερασμένη ποσότητα ψαριών. Έχουμε ήδη καταναλώσει το ένα τρίτο και αν δεν αλλάξει το status quo η εναπομένουσα ποσότητα θα καταναλωθεί μέχρι τα μέσα του αιώνα», λέει ο Boris Worm του Πανεπιστημίου Dalhousie στον Καναδά και επικεφαλής της εν λόγω έρευνας.

Η εικόνα στη διεθνή αλιεία είναι χαρακτηριστική, καθότι οι ψαριές στις ανοιχτές θάλασσες κινούνται ολοένα και σε πιο απογοητευτικά επίπεδα. Οι νέες τεχνολογίες, τα μεγαλύτερα πλοία και η καλύτερη ποιότητα στα δίχτυα δεν έχουν φέρει τα επιθυμητά αποτελέσματα, αφού στην ουσία αποστραγγίζουν την πανίδα των ωκεανών και καταστρέφουν με ταχύτατους ρυθμούς βιότοπους και οικοσυστήματα. Πιο συγκεκριμένα, η παγκόσμια ψαριά του 2003 έπεσε κατά 13% σε σχέση με δέκα χρόνια πριν.

 

Φρυκτωρίες

Το Δίκτυιο των Φρυκτωριών στην αρχαία Ελλάδα ήταν ένας αριθμός πύργων "φωτεινής συνεννόησης" μεταξύ τους. Δημιουργημένοι σε καίρια γεωγραφικά σημεία, επικοινωνούσαν με φωτεινά σήματα με κωδικοποιημένο τρόπο αντάλλασσαν έτσι μηνύματα.
Αναφορές στις Φρυκτωρίες έχουμε από τη Μυθολογία. Τα σήματα μεταδίδονταν και μέρα και νύχτα.

 

H... κοιλάδα της Σαμαριάς

Την άγνωστη υποθαλάσσια κοιλάδα στην οποία καταλήγει το φαράγγι της Σαμαριάς ανακάλυψαν πρόσφατα Έλληνες επιστήμονες. Σε λίγες εβδομάδες θα επιχειρήσουν μια πρωτόγνωρη εξερεύνηση σε βάθος 3.500 μέτρων, αναζητώντας μικροοργανισμούς και ψάρια, τα οποία δεν αποκλείεται να ζουν και να αναπαράγονται στο σπάνιο αυτό οικοσύστημα εδώ και χιλιάδες χρόνια!


Όπως διαπίστωσαν οι επιστήμονες το περίφημο κρητικό φαράγγι απλώνεται στα βάθη της θάλασσας, σε απόσταση περίπου 15 χιλιομέτρων. Ειδικότερα, πριν από λίγο καιρό, επιστήμονες από το Ελληνικό Κέντρο Θαλασσίων Ερευνών (ΕΛΚΕΘΕ), με επικεφαλής τον δρα Βασίλη Λυκούση, αποτύπωσαν στο πλαίσιο του προγράμματος «Ερμής» τη γεωμορφολογία του φαραγγιού, καθώς και την πορεία που ακολουθεί στην άβυσσο του πελάγους.

Θρεπτικά συστατικά. Διαπίστωσαν ότι το φαράγγι εισχωρεί στον πυθμένα και ακολουθεί κατεύθυνση προς τα δεξιά, κινούμενο παράλληλα προς την ακτογραμμή της Νότιας Κρήτης. Καθώς προχωρεί όλο και πιο βαθιά στη θάλασσα, στρέφεται προς τα νοτιοδυτικά, όπου σε βάθος περίπου 3.500 μέτρων καταλήγει σε μια... εύφορη πεδιάδα.

Είναι μία έκταση μερικών τετραγωνικών χιλιομέτρων, η οποία χρωστά την πλούσια βιοποικιλότητα στις οργανικές ύλες και τα θρεπτικά συστατικά που διοχετεύονται σε αυτήν. «Οι δυνατές βροχοπτώσεις που κατακλύζουν το φαράγγι συμπαρασύρουν μαζί τους αυτές τις ουσίες. Καθώς διατρέχουν τη Σαμαριά με μεγάλη ταχύτητα, αναζητώντας διέξοδο προς το πέλαγος, εισχωρούν στο υποθαλάσσιο τμήμα του και διασκορπίζονται στην κοιλάδα», λέει στα «NEA» ο επικεφαλής ερευνών στο ΕΛΚΕΘΕ δρ Τάσος Τσελεπίδης, ο οποίος θα συντονίσει σε λίγες εβδομάδες την επιχείρηση εξερεύνησης.

Κανονικά σε τόσο μεγάλο βάθος οι επιστήμονες δεν θα έπρεπε να ελπίζουν ότι θα εντοπίσουν πλούσια ίχνη ζωής. H πεδιάδα όμως είναι ένα ξεχωριστό οικοσύστημα που μέσα στο απόλυτο σκοτάδι συντηρείται από το φαράγγι της Σαμαριάς. Οι Έλληνες ειδικοί θα χρησιμοποιήσουν συστήματα πολλαπλών δειγματοληψιών για να εγκλωβίσουν τα ιζήματα που υπάρχουν στον πυθμένα και θα προσπαθήσουν να εντοπίσουν τους κρυμμένους οργανισμούς, όπως μικροσκοπικά σκουλήκια και γαρίδες, που τρέφονται από τα φερτά υλικά που έρχονται από την Κρήτη. Δεν αποκλείουν μάλιστα την περίπτωση να ανακαλύψουν άγνωστους μικροοργανισμούς με μέγεθος μικρότερο από μισό χιλιοστό.

 

Πώς γεννήθηκε η Μπάρμπι; 

Η ιδέα κατασκευής μιας κούκλας που να μοιάζει με ενήλικη γυναίκα ανήκει στη Ρουθ, σύζυγο του Έλιοτ Χέιντλερ, ενός από τους ιδρυτές της Mattel, της αμερικανικής πολυεθνικής βιομηχανίας παιχνιδιών.

Κατά τη διάρκεια ενός ταξιδιού στην Ευρώπη, η Ρουθ αγόρασε τρεις κούκλες-ομοιώματα της Λίλι, ηρωίδας κάποιου γερμανικού κόμικ. Απ' αυτή εμπνεύστηκε μια κούκλα, την οποία αργότερα θα ονόμαζε Μπάρμπι από το όνομα της κόρης της Μπάρμπαρα. Για την ακρίβεια, το πλήρες όνομα της κούκλας είναι Μπάρμπαρα Μίλισεντ Ρόμπερτς. Οι διαστάσεις της αντιστοιχούσαν στο ένα έκτο περίπου του φυσικού μεγέθους. Η κούκλα πρωτοκυκλοφόρησε από τη Μattel στις 9 Μαρτίου του 1959. Δύο χρόνια αργότερα δημιουργήθηκε και ο αρραβωνιαστικός της, στον οποίο η Ρουθ και ο Έλιοτ έδωσαν το όνομα του δεύτερου γιου τους, Κεν. Ολόκληρο το όνομα ήταν Κεν Κάρσον. Πολύ σύντομα η Μπάρμπι απέκτησε πρωτοφανή δημοτικότητα. Μέχρι σήμερα έχουν κυκλοφορήσει περισσότερες από τριάντα διαφορετικές εκδόσεις της κι έχουν πουληθεί περισσότερα από ένα δισεκατομμύριο κούκλες

 

Οι γυναίκες χρησιμοποιούν ολόκληρο τον εγκέφαλο τους όταν ακούνε κάτι ενώ οι άντρες το μισό

Νέα ερευνητικά δεδομένα επιβεβαιώνουν αυτό που από καιρό έχουν υποψιασθεί οι γυναίκες... Οι άντρες χρησιμοποιούν μόνο το ένα ημισφαίριο του εγκεφάλου τους όταν ακούνε κάτι, ενώ οι γυναίκες ολόκληρο τον εγκέφαλο τους. H τελευταία αυτή έρευνα, στην αρχαιότερη διαφορά της ανθρωπότητας, μεταξύ των ατόμων του διαφορετικού φύλου, δεν δηλώνει σε καμία περίπτωση ποιος είναι ο καλύτερος ακροατής. Όμως, με τη χρήση μιας παραλλαγής της μαγνητικής τομογραφίας, (fMRI: λειτουργικός μαγνητικός συντονισμός), με την οποία σαρώνεται ο εγκέφαλος, αναδεικνύονται οι διαφορές στην νευρική δραστηριότητα ανδρών και γυναικών που ακούνε κάποιον να διαβάζει δυνατά.

Η νέα αυτή έρευνα που διεξήχθη από ερευνητές της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου της Indiana, είναι μια τελευταία προσθήκη στην αυξανόμενη συλλογή πληροφοριών που πρεσβεύουν ότι ο νοητικός διαχωρισμός μεταξύ των δύο φύλων είναι πολύπλοκος και βαθιά ριζωμένος στην θεμελιώδη βιολογία του εγκεφάλου, από όσο είχαν ποτέ υποψιαστεί. "Ως επιστήμονες, καταλαβαίνουμε τι είναι το φυσιολογικό, και όλο και συχνότερα φαίνεται ότι το φυσιολογικό για έναν άντρα είναι διαφορετικό από το φυσιολογικό για μια γυναίκα", λέει ο ακτινολόγος, Dr. Micheal Phillips. Τα αποτελέσματα αυτά παρουσιάσθηκαν στο ετήσιο συνέδριο της Ακτινολογικής Εταιρείας Βορείου Αμερικής, στο Σικάγο, και επίσης έχουν υποβληθεί, για έκδοση, στην επιστημονική επιθεώρηση Radiology.

H προσπάθεια να κατανοήσουμε, αν οι διαφορές στην εγκεφαλική και διανοητική ικανότητα μπορούν να αποδοθούν στο φύλο, έχουν μπερδέψει εδώ και πολλά χρόνια τους επιστήμονες, τους γονείς, τους μαχόμενους για ίσα ανθρώπινα δικαιώματα και τους εκπαιδευτικούς. Το βέβαιο είναι ότι οι εγκέφαλοι ανδρών και γυναικών είναι παρόμοιοι μεταξύ τους, αλλά σίγουρα δεν είναι οι ίδιοι- σε μέγεθος, λογική και ευαισθησίες. Όμως, μόνο τώρα, αξιόπιστες μελέτες του μεταβολισμού και της δομικής οργάνωσης του εγκεφάλου προσφέρουν στους επιστήμονες ισχυρές αποδείξεις για το πώς διαφέρουν νοητικά ο εγκέφαλος ανδρών και γυναικών, συχνά, με τρόπους που αντιστέκονται στις προκαταλήψεις.

Μια αυξανόμενη βιβλιοθήκη ιατρικών ερευνών συλλαμβάνει τα σημάδια της εγκεφαλικής δραστηριότητας σε ζωντανούς εγκεφάλους. Οι γυναίκες και οι άνδρες δείχνουν σημαντικές διαφορές σε κάποιες περιοχές του εγκεφάλου που σχετίζονται με τον τρόπο που οι άνθρωποι σκέφτονται και βιώνουν τα συναισθήματα, τη μαθηματική λογική, την αντίληψη του χώρου και την αντιληπτική ταχύτητα, ακόμα και την αίσθηση του χώρου και του ήχου. Ότι και αν κάνουν, οι γυναίκες φαίνεται ότι ενεργοποιούν πιο πολλούς νευρώνες από ότι οι άνδρες. Κάποιες από αυτές τις διαφορές φαίνεται ότι εξελίχθηκαν στη διάρκεια του βίου. Ο εγκέφαλος των ηλικιωμένων ανδρών και γυναικών έχει σημαντικές λειτουργικές και διαφορές αποκαλύπτουν πρόσφατες έρευνες. Οι εγκέφαλοι των ανδρών είναι μεγαλύτεροι αλλά αλλοιώνονται περισσότερο από την διαδικασία της γήρανσης. Αντίθετα οι εγκέφαλοι των γυναικών φαίνεται να δουλεύουν πιο ικανοποιητικά.

 

Πώς ένας κόκκος σκόνης απειλεί το σύμπαν

Αν ρωτούσαμε σήμερα στο δρόμο » Τι  είναι προς το παρόν η μεγαλύτερη απειλή για τη γη ; » θα παίρναμε σίγουρα πολλές καλές απαντήσεις, άλλα μόνο μια χούφτα φυσικοί θα ήξεραν τη σωστή. Στη συνήθως τόσο ειδυλλιακή  Ελβετία προετοιμάζεται ένα πείραμα το οποίο μπορεί να προκαλέσει τεράστιες καταστροφές σε μεγάλη ακτίνα. Με το παραμικρό λάθος, που θα ήταν ήδη η παρουσία ενός κόκκου σκόνης κατά τη διάρκεια του πειράματος, θα τεθεί σε λειτουργία μια αλυσιδωτή  αντίδραση την οποία δεν μπορεί να σταματήσει κανείς.

Κατ’ αρχάς το θηρίο αυτό θα αφαιρέσει όλους τους έμβιους  οργανισμούς, μετά θα φάει τη γη και τελικά ως επιδόρπιο μέρη του ηλιακού μας συστήματος, χωρίς να ξέρει κανείς πού θα είναι το τέλος. Αυτοί, στους οποίους δόθηκε αυτό το θεϊκό χάρισμα, βρίσκονται στη Γενεύη, στο ινστιτούτο CERN (Conseil Européen  pour la Recherche Nucléaire).

Το CERN ιδρύθηκε το 1954 από 11 ευρωπαϊκές χώρες μεταξύ άλλων και η Έλλαδα και απαρτίζεται σήμερα από 20 χώρες- μέλη. Εκεί πρόκειται να δημιουργήσουν μέσω του Μεγάλου Επιταχυντή Συγκρουόμενων Δεσμών Ανδρονίων ( LHC – Large Hadron Collider) για λίγα δισεκατομμυριοστά ενός δευτερολέπτου μια μελανή οπή. Παρόλο που στην ιδεώδη περίπτωση η μελανή οπή θα διασπαστεί αμέσως, οι επιστήμονες θα έχουν αρκετό καιρό να την παρακολουθήσουν με ευαίσθητες συσκευές. Το LHC είναι ένας τεράστιος μαγνήτης σε σχήμα ενός κειτομένου κύκλου και μήκους είκοσι οχτώ μέτρων. Σε μια τροχιά δύο πρωτόνια επιταχύνονται όλο και περισσότερο ώσπου έχουν σχεδόν ταχύτητα φωτός. Αλλά ο υπερμαγνήτης που κοστίζει δύο δισεκατομμύρια Ευρώ είναι πολύ ευαίσθητος και τα πειράματα λειτουργούν μόνο σε 1,9° κέλβιν ( 271.25° βαθμοί Κελσίου υπό το μηδέν) και υπό συνθήκες κενού. Όμως οποιαδήποτε ανωμαλία στις συνθήκες κενού μπορεί να δημιουργήσει σοβαρότατο ατύχημα, ενώ για κάποιους μπορεί να σημαίνει ακόμα και την εξόντωση της ανθρωπότητας.

Η ύπαρξη των μαύρων τρυπών δεν αποτελεί πλέον αντικείμενο διαμάχης πια αλλά υπάρχουν πολλές διαφορετικές θεωρίες για τη φύση τους. Δε θεωρούνται πια φυσικές ανωμαλίες όπως πριν από  20 χρόνια. Μπορούμε να τις βρούμε παντού στο σύμπαν. Χωρίς τις μαύρες τρύπες δε θα μπορούσαμε να εξηγήσουμε ούτε τις παρατηρούμενες σκούρες, πυκνές μάζες στο κέντρο των γαλαξίων (όπως στο δικό μας) ούτε από που τα κβάζαρ παίρνουν την απόλυτη πραγματική λαμπρότητα. Τα κβάζαρ είναι  πάρα πολύ φωτεινοί και απόμακροι γαλαξίες. Το κοντύτερο είναι το 3C273 σε απόσταση πάνω από ένα εκατομμύριο έτος φωτός που έχει την εκατοπλάσια λαμπρότητα από ένα κανονικό γαλαξία. Μόνο οι εκπομπές ακτινοβολίας κατά τη διάρκεια της λήψης ύλης μιας μαύρης τρύπας  μπορούν να τα εξηγήσουν. Επί πλέον εξηγούν τους πίδακες (Jets), πελώρια επικεντρωμένα ρεύματα από πλάσμα τα οποία ρίπτονται από το εσωτερικό ενός ενεργητικού γαλαξία σχεδόν με έτος φωτός. Κοντολογίς, μια μελανή οπή είναι ένα αστρονομικό αντικείμενο το οποίο λόγω του ισχυρού του πεδίου βαρύτητας κυρτώνει τόσο πόλυ το χωρόχρονο ώστε ούτε φως ούτε ύλη μπορούν να διαρρέουν. Όμως σήμερα δε θεωρούνται πια άγνωστοι θανατηφόροι κίνδυνοι αλλά τόπος γεννήσεώς του σύμπαντος.

Μια μελανή οπή αποτελεί το κέντρο του κάθε γαλαξία στο οποίο περιστρέφονται ήλιοι, πλανήτες και αστέρια. Γι΄ αυτό δεν ήταν καμία έκπληξη που ανακαλύφθηκε τελικά και στο δικό μας ηλιακό σύστημα μια μαύρη τρύπα. Οι επιστήμονες είχαν βρει μια φωτεινή περιοχή που εν αντιθέσει με τα άλλα ουράνια σώματα  ήταν ακίνητη. Αυτή είναι η δική μας μαύρη τρύπα η οποία είναι 24.000 έτη φωτός μακριά στο αστερισμό Τοξότης. Η μάζα της είναι περίπου τρια εκατομμύρια φορές μεγαλύτερη από τη μάζα του ηλίου μας.

Οι μαύρες τρύπες είναι τόσο πυκνές που δεν εκπέμπουν καμία ακτινοβολία από το εσωτερικό τους. Αλλά ευτυχώς η δική μας είναι αδρανής όπως οι περισσότερες στον κόσμο. Το γεγονός πως που και που τρώει λιγάκι δεν είναι επικίνδυνο για μας. Γύρω από το κέντρο μιας μαύρης τρύπας υπάρχει ο λεγόμενος ορίζοντας γεγονότων (event horizon) μέσα στο οποίο ελκύονται και απορροφούνται όλες οι ακτίνες και η ύλη. Εκεί συμβαίνουν μερικές μοναδικές φυσικές ανωμαλίες, λ.χ. η ταχύτητα ενός μορίου για να απελευθερωθεί από το δυνατό βαρυτικό πεδίο, η λεγόμενη ταχύτητα διαφυγής, έπρεπε να ξεπερνάει την ταχύτητα του φωτός. Όμως ο Άλμπερτ Αϊνστάιν απέδειξε στη Γενική Θεωρία της Σχετικότητας ότι η ταχύτητα του φωτός  είναι το ανώτατο όριο ταχύτητας για σήματα και ύλη. Γι’αυτό από τον ορίζοντα γεγονότων τα πάντα εμφανίζονται στη μαύρη τρύπα. Η δύναμη της βαρύτητας ελκύει όλα που βρίσκονται αρκετά κοντά και τρέφει έτσι την τρύπα. Λόγω του ταΐσματος ( Αccretion) η μαύρη τρύπα επεκτείνεται και αποκτάει μεγαλύτερη μάζα. Με την αύξηση του μεγέθους η μαύρη τρύπα γίνεται επιπλέον όλο και πιο δυνατή αφού ο ορίζοντας γεγονότων αυξάνει σταθερά με τη μάζα και από την άλλη πλευρά  και η σφαίρα επιρροής της. Μόνο αν δεν υπάρχει τίποτα πια στις γύρω τις περιοχές που μπορεί να καταβροχθίζει σταματάει να μεγαλώνει και γίνεται αδρανής. Όμως και μαύρες τρύπες μπορούν να χάσουν ενέργεια. Αφενός μέσω των ήδη αναφερθέντων πιδάκων  και αφετέρου μέσω της ακτινοβολίας Hawking, μια θερμική ακτινοβολία που την εκπέμπει διαρκώς η μαύρη τρύπα. Όμως δεν πεθαίνουν ποτέ και περιέρχονται απλώς σε ένα είδος χειμερίας νάρκης  από την έλλειψη δραστηριότητας από την οποία ξυπνάνε πάραυτα αν ύπαρχει τροφή κοντά τους. Αυτήν την στιγμή που ένας δήθεν ήρεμος γαλαξίας παίρνει ξαφνικά καύσιμο μετατρέπεται σε μια ενεργητική και γίνεται πηγή θανάτου για το περιβάλλον της.

Μα γιατί οι επιστήμονες πρόκειται να πλάσουν ένα τέτοιο τέρας;  Ένα τέρας που δεν μπορεί να σταματηθεί σε περίπτωση ενός λάθος; Ένα τέρας που καθίσταται ανεξέλεγκτο και καταστρέφει κάθε μορφή ζωής στη γη;

Οι επιστήμονες του CERN επιβεβαιώνουν πως δεν υπάρχει κίνδυνος αφού ελήφθησαν όλα τα μέτρα. Δύο πρωτόνια θα επιταχθούν ως σχεδόν την ταχύτητα του φωτός πριν συγκρουσθούν. Με αυτό τον τρόπο θα απελευθερώνεται τόσο πολλή ενέργεια ώστε θα δημιουργηθεί μια μαύρη τρύπα με τη μάζα των δύο ενωμένων πρωτονίων. Όμως οι επιστήμονες καθησυχάζουν πως η τρύπα αυτή είναι μικρότερη από ένα άτομο και ότι θα διασπασθεί αμέσως αφού δεν μπορεί να τρώει. Αλλά αυτό το κλάσμα ενός δευτερολέπτου θα τους αρκούσε να μάθουν κάτι για τη δημιουργία του  κόσμου, για τη γέννηση του σύμπαντος.

Οι ειδικοί θέλουν να βρουν απαντήσεις στο ερώτημα: Ποιά είναι η προέλευση των μαζών; Επιπλέον ονειρεύονται να δραπεύσουν από την τρισδιάσταση μας φυλακή με τη βοήθεια της μινι-τρύπας. Εν τω μεταξύ στην επιστήμη οι έννοιες δεν μετρούνται πια με τέσσερις διαστάσεις (η τέταρτη είναι ο χρόνος) αλλά με έως και έντεκα διαστάσεις. Αν η τρύπα ήταν αρκετή μεγάλη ένας άνθρωπος θα μπορούσε να πετάει μέσα στο χώρο και χρόνο. Στη Γενεύη θα εισερχόταν στη μελανή οπή και θα εγκατέλειπε την σκουληκότρυπα κάπου μακριά από τη γη.  Εκεί θα μπορούσε να είναι δύο εκατομμύρια χρόνια πριν από μας ή κάποια στιγμή στο δικό μας μέλλον.  Ποιος δεν έχει ευχηθεί να ρίξει μια ματιά στο μέλλον ή να αλλάξει κάτι στο παρελθόν; Ποιος δεν έχει ονειρευτεί να ξαναζήσει μια συγκεκριμένη στιγμή; Αυτή η μαύρη τρύπα θα μπορούσε να είναι η είσοδος μιας χρονομηχανής και εμείς ανοίγουμε τώρα την πόρτα της. Ταξίδια σε απόμακρα ηλιακά  συστήματα θα ήταν ξαφνικά δυνατά κι οι επιστήμονες θα μπορούσαν να οπισθοχωρούν σχεδόν ως τη γέννηση του σύμπαντος. Όμως όχι στην πρώτη στιγμή, στην απόλυτη δημιουργία, αφού τότε δεν υφίστατο χρόνος και γι’αυτό δε θα μπορούσε να προγραμματιστεί η χρονομηχανή. Και ακριβώς ο προγραμματισμός μιας μαύρης τρύπας είναι το πρόβλημα. Δεν το καταφέρνουμε. Ελέγξιμα μπορούμε να δημιουργήσουμε μόνο μια μινι-εκδοχή που δεν μπορούσε να την διασχίζει ένα άτομο πόσο μάλλον ένας άνθρωπος. Αν όμως αναχωρούσαμε, με κάποιον άγνωστο τρόπο, δε θα επιζούσαμε. Ο θάνατος θα επερχόταν τόσο γρήγορα ώστε ούτε καν θα παρατηρούσαμε την αρχή του ταξιδιού, το πρώτο βήμα ή την σκέψη να κάνουμε το πρώτο βήμα. Κανείς δεν μπορεί να υπολογίσει πού είχαν μεταφερθεί τα ανθρώπινα μόρια. Στην αγγελία θανάτου θα γραφόταν μόνο: « Αναπαύεται εν τόπω χλοερώ κάπου στο διάστημα.»

Δε θέλω να διαδίδω κατάθλιψη μόνο και μόνο αφού μερικοί τρελοί επιστήμονες πρόκειται να παίξουν το Δημιουργό. Ας ελπίζουμε πως ξέρουν τι κάνουν ακριβώς εκεί.                  .

Όμως αν δεν ξέρουν τι κάνουν δεν πειράζει, αφού για μεταμέλεια δε θα υπάρξει καιρός.

 

Παγγαία η υπερ-ήπειροςhttp://[URL unfurl="true"]www.e-telescope.gr/images/support/04/040922/paggaia01.jpg[/img[/URL]]
Για τον σύγχρονο άνθρωπο είναι δεδομένη η εικόνα του πλανήτη με τις σπαρμένες ηπείρους στην υδάτινη μάζα των ωκεανών. Ωστόσο, ο πατέρας της θεωρίας της μετατόπισης των ηπείρων, ο γερμανός μετωρολόγος Άλφρεντ Βέγκνερ, συγκέντρωσε γεωγραφικά, γεωλογικά και παλαιοντολογικά στοιχεία, σύμφωνα με τα οποία πριν από 200 εκατομμύρια χρόνια όλες οι ήπειροι ήταν ενωμένες σε μία υπερ-ήπειρο, την Πανγαία ή «Παγγαία».

Καθώς ο πυθμένας των θαλασσών απλώθηκε εξαιτίας τεκτονικών ανακατατάξεων, η Παγγαία διαχωρίστηκε και οι ήπειροι άρχισαν να απομακρύνονται μεταξύ τους, παίρνοντας τελικά τη σημερινή τους θέση. Η υπόθεση του Βέγκνερ έμεινε κλειδωμένη στο ντουλάπι ως το 1968, οπότε τα εμπειρικά στοιχεία που αντλήθηκαν από τους πυθμένες των ωκεανών αποδυνάμωσαν τα παλιά γεωλογικά μοντέλα και η θεωρία της μετατόπισης των ηπείρων έγινε το κύριο ρεύμα κατανόησης της γεωλογικής δομής της Γης.

Οι διαχωρισμένες ήπειροι της Παλαιοζωικής Εποχής, χωρισμένες από την υπερήπειρο της Ροδινίας, περίπου 650 εκατομμύρια, κατά τη Βένδια περίοδο, επανενώθηκαν κατά τη διάρκεια της Παλαιοζωικής για να σχηματίσουν την Παγγαία, κατά τη διάρκεια της Δεβόνιας και της Λιθανθρακοφόρου περιόδου, πριν από 350 εκατομμύρια χρόνια. Πιο συγκεκριμένα, η Παγγαία συγκεντρώθηκε από τη σύγκρουση τριων συγκεκριμένων τμημάτων, της Γκοντγουαναλάνδης, της Λαυρασίας (ονομάζεται και Ευραμερική) και της Σιβηρίας, κατά τη διάρκεια της Περμο-Λιθανθρακοφόρου εποχής, δηλαδή 350-260 εκατομμύρια χρόνια πριν. Διάφορα μικρότερα τμήματα, ειδικά της Ν.Α. Ασίας, ήταν τα τελευταία της συγκέντρωσης.
[img]http://[URL unfurl="true"]www.e-telescope.gr/images/support/04/040922/paggaia02.jpg[/img[/URL]]
Στην αρχική σύγκρουση μεταξύ της Γκοντουαναλάνδης και των βόρειων ηπείρων, η Νότια Αμερική έπεσε πάνω στην Κεντρική Αμερική. Η σύγχρονη Ισπανία και η κεντρική Γαλλία είναι κομμάτια της Βενεζουέλας. Η Παγγαία ολοκληρώθηκε στην Κουνγκούρια εποχή, (προς το τέλος της πρώιμης Πέρμιας). Η Γκοντουαναλάνδη μεταφέρθηκε 3.500 χλμ. δυτικά σε σχέση με τις βόρειες μάζες ξηράς, έως ότου η Αφρική συνενώθηκε με τη Βόρεια Αμερική στη Νόρια Εποχή, (Ύστερη Τριάσια), δημιουργώντας το κλασικό σχήμα της Παγγαίας. Η Παγγαία έμεινε ανέπαφη για 250-300 εκατομμύρια χρόνια, για να απλωθεί και πάλι από την πρώιμη έως τη μέση Κρητιδική, περίπου πριν 130-100 εκατομμύρια χρόνια. Όμως, για ένα μεγάλο μέρος της ιστορίας της η υπερήπειρος ήταν στην πραγματικότητα μια σειρά μεγάλων νησιών, που χωρίζονταν μεταξύ τους από ρηχές ηπειρωτικές θάλασσες.

Κατά τον ίδιο τρόπο η υπερήπειρος δε διαχωρίστηκε αμέσως, αλλά μάλλον διαιρέθηκε σε μικρότερα ηπειρωτικά τμήματα σε τρεις κύριες φάσεις. Η πρώτη φάση συνέβη στη μέση Ιουράσιο, περίπου πριν από 180 εκατομμύρια χρό νια. Μετά από έντονη ηφαιστειακή δραστηριό-τητα κατά μήκος της ανατολικής ακτής της Βόρειας Αμερικής και της Β.Δ. ακτής της Αφρικής, άνοιξε ο Κεντρικός Ατλαντικός Ωκεανός, καθώς η Βόρεια Αμερική κινήθηκε βορειοδυτικά. Από τούτη την κίνηση δημιουργήθηκε ο Κόλπος του Μεξικού, καθώς η Βόρεια Αμερική μετακινήθηκε από τη Νότια. Την ίδια στιγμή στην άλλη πλευρά της Αφρικής εκτεταμένες ηφαιστειακές εκρήξεις κατά μήκος των παρυφών της Αν. Αφρικής και της Μαδαγασκάρης έγιναν ο προπομπός για το σχηματισμό του Δ. Ινδικού Ωκεανού.

Κατά τη διάρκεια της Μεσοζωικής Περιόδου η Βόρεια Αμερική και η Ευρασία αποτελούσαν μια μάζα γης, αυτή που γνωρίζουμε ως Λαυρασία. Καθώς άνοιξε ο Κεντρικός Ατλαντικός Ωκεανός, η Λαυρασία περισrράφηκε στη φορά των δεικτών του ρολογιού, στέλνοντας τη Βόρεια Αμερική βόρεια και την Ευρασία νότια. Οι ξυλάνθρακες που αφθονούσαν στην ανατολική Ασία κατά την πρώιμη Ιουράσιο, αντικαταστάθηκαν από ερήμους και αποθέσεις άλατος κατά την ύστερη Ιουράσιο, καθώς η Ασία μετακινείτο από την υγρή εύκρατη ζώνη στις ξηρές υποτροπικές ζώνες. Αυτή η κυκλική δεξιόστροφη κίνηση της Λαυρασίας οδήγησε, επίσης, στην έμφραξη της Τηθύος, ενός μεγάλου ωκεανού σε σχήμα V, που τελικά χώρισε τη Λαυρασία απ' τη νότια υπερήπειρο της Γκοντουαναλάνδης.



Η βιόσφαιρα στην Τριάσια Περίοδο

Όλες αυτές τις τιτανικές αλλαγές υποδεικνύουν πως ο πλανήτης μας είναι μια ζωντανή οντότητα, πάνω στην οποία τίποτα δεν μπορεί να μείνει στατικό. Tα πάντα εξελίσσονται, κινούνται σε μια αέναη εναλλαγή, αναδιαπλάθονται και αναμορφώνονται, πιέζοντας τη βιόσφαιρα να εξελιχθεί σε τελειότερες μορφές ύπαρξης, περισσότερο περίπλοκες και ικανές στη συμβιωτική σχέση, μορφές που χτίζουν σταδιακά την ιστορία της ζωής πάνω στον πλανήτη. Όσον αφορά στην ιστορία της ζωής πάνω στη Γη, η Τριάσια Περίοδος ήταν σημαντική για πολλούς λόγους. Ήταν μια μεταβατική περίοδος κατά την οποία πολλές παλαιές μορφές ζωής έσβησαν και νέες εμφανίστηκαν. Οι πιο σύγχρονες ομάδες ασπόνδυλων, επίσης, εμφανίστηκαν κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, στις οποίες περιλαμβάνονται τα εχινόδερμα (αχινοί, αστερίες κ.λπ.) και τα κοράλια. Στην ξηρά εμφανίστηκαν μικρά ζώα όπως οι βάτραχοι και οι χελώνες, καθώς επίσης και τα περισσότερα είδη των σύγχρονων εντόμων.

Κατά τη διάρκεια της ίδιας περιόδου, βοηθούμενα πιθανώς από την καλύτερη προσαρμογή τους σε άνυδρα περιβάλλοντα, εκτοθερμικά πλάσματα (ψυχρόαιμα) όπως ο Αρχόσαυρος ή «κυρίαρχα ερπετά» κατάφεραν να κυριαρχήσουν στα ενδοθερμικά (Θερμόαιμα) πλάσματα, όπως οι Πελυκόσαυροι ή τα «θηλαστικοειδή ερπετά». Οι περισσότεροι από αυτούς τους Αρχόσαυρους ανήκαν στην τάξη των Θηκόδοντων, των Τριλοφόσαυρων και των Ρυγχόσαυρων. Στην ίδια περίπου εποχή αναπτύχθηκαν οι Πρωτο-δεινόσαυροι και οι Προκολοφονίδες, κοντόχοντρες φυτοφάγες σαύρες. Οι ποταμοί, οι λίμνες και τα έλη συγκέντρωναν μεγάλα αμφίβια, όπως οι Τεμνοσπόνδυλοι. Για παράδειγμα, ο Μαστοδόσαυρος έφτανε περίπου τα 5 μέτρα μήκος. Στις θάλασσες αναπτύχθηκε μια άνευ προηγουμένου ποικιλία θαλάσσιων ερπετών, όπως ο Ιχθυόσαυρος, πρόγονος του δελφινιού, οι σαυρόμορφοι Παχυπλευρόσαυροι και Θαλασσόσαυροι, οι μακρύλαιμοι Νοτόσαυροι, πρόγονοι της φώκιας, τα χελωνοειδή Χενόδοντα και οι μακρύλαιμοι Πιστόσαυροι.

Τα περισσότερα από αυτά τα ζώα ελαττώθηκαν σημαντικά στην ύστερη Κάρνια, πιθανώς εξαιτίας της πτώσης κομήτη ή αστεροειδή, ή ακόμη εξαιτίας της εμφάνισης ακραίων καιρικών φαινομένων. Νέες μορφές ζωής εξελίχθηκαν στη θέση τους, ή κυριάρχησαν ξαφνικά μετά από εκατομμύρια χρόνια αφάνειας. Σε αυτές περιλαμβάνονταν αρχοσαυρικοί Δεινόσαυροι, Πτερόσαυροι (ιπτάμενα ερπετά) και πρωτο-κροκόδειλοι. Στις Θάλασσες, οι Ιχθυόσαυροι που επεβίωσαν, συνέχισαν μαζί με τους μακρύλαιμους Πλησιόσαυρους. Στο τέλος αυτής της περιόδου εμφανίστηκαν τα πρώτα αληθινά θηλαστικά, τα οποία, όμως, έμειναν στην αφάνεια μέχρι το τέλος της μεσοζωικής εποχής.

Η χλωρίδα της Τριάσιας Περιόδου

Τα μεγάλα Λυκόποδα, οι Σφηνοψίδες και οιγιγάντιες φτέρες, οι οποίες αναπαράγονταν με σπόρια και απαιτούσαν υγρό περιβάλλον, δεν τα πήγαν καλά στο ξηρό τριάσιο κλίμα. Σε τούτη τη χλωρίδα κυρίαρχα ήταν τα αειθαλή δέντρα (κωνοφόρα και άλλα γυμνόσπερμα). Παρόλο που υπήρχε μια ενιαία μάζα γης, οι βιότοποι της τριάσιας περιόδου εναλάσσονταν εξαιτίας κλιματικών μάλλον, παρά γεωγραφικών παραγόντων, όπως είναι οι ισχυροί μουσώνες και τα ακραία εποχικά φαινόμενα που προκαλούνταν από τη συμμετρική θέση της Παγγαίας γύρω από τον ισημερινό.

'Ετσι, έχουμε τη βόρεια χλωρίδα της Λαυρασίας και τη νότια χλωρίδα της Γκοντουαναλάνδης με αρκετές μεταξύ τους επικαλύψεις, όπως στην περίπτωση της Ινδίας, όπου η χλωρίδα της Γκοντουαναλάνδης συνδυάζεται με τα τετράποδα της Λαυρασίας. Ωστόσο, οι διαφορές στη χλωρίδα αυτών των δύο ξεχωριστών περιοχών είναι εντονότερες απ' ό,τι οι διαφορές στην πανίδα. Για παράδειγμα, στην Γοντουαναλάνδη η Πέρμια χλωρίδα των Γλωσσόπτερων εξαφανίζεται για να αντικατασταθεί από τη φτέρη (Dicrodium), η οποία επιβιώνει σε όλα τα περιβάλλοντα, ακόμη και στις πλέον άνυδρες περιοχές. Εδώ, επίσης, εμφανίζονται και ορισμένα γυμνόσπερμα της Λαυρασίας και γκίγκο ή δίλοβοι. Η χλωρίδα της Λαυρασίας είναι ένα μίγμα πρωτόγονων κωνοφόρων, μαζί με γκίγκο, γυμνόσπερμα και σφηνοψίδες. Tα κωνοφόρα της έχουν μέτριο έως μεγάλο μέγεθος, ικανό να παράγει σκιά.

Η θάλασσα της Τηθύος

Κατά τη διάρκεια της ίδιας περιόδου μια τροπική Θάλασσα σχηματίστηκε ανάμεσα στις υπερ-ήπειρους της Γκοντουαναλάνδης στο Νότο και της Λαυρασίας στο Βορά. Σε τούτη τη θάλασσα που πήρε τo όνομα της Τηθύος έγινε μια μοναδική συγκέντρωση θαλάσσιων ερπετών, τα περισσότερα από τα οποία ζούσαν κοντά στις ακτές και τα ρηχά νερά. Πολλά από αυτά τα πλάσματα ανακαλύπτονται στα υποστρώματα του όρους Σαν Τζιόρτζιο, δίνοντας μια πολύ καλή ιδέα για το τι συνέβαινε στις θάλασσες του πλανήτη πριν από 243 εκατομμύρια χρόνια περίπου. To παλαιοντολογικά ευρήματα μας δίνουν μια ιδέα από τα κυριότερα είδη, τα οποία εξαιτίας περιβαλλοντικών πιέσεων προτίμησαν το θαλάσσιο περιβάλλον, για να εξελιχθούν με τον καιρό σε ιχθυόμορφα πλάσματα.

Ο Ιχθυόσαυρος Μιξόσαυρος, με μήκος περίπου ένα μέτρο είναι εκείνο το είδος που ξεφεύγει περισσότερο από την κλασική γραμμή των θαλάσσιων ερπετών και μοιάζει στην κίνηση και την πιθανή συμπεριφορά του με ψάρι. Ο Πλακόδους, με δυόμισι μέτρα μήκος, μοιάζει περισσότερο με μεγάλη σαύρα. 0 Tanystropheus, με μακρύτερο λαιμό, φτάνει περίπου στο μήκος των έξι μέτρων, ενώ ο σαυροπτέρυγος Παραγναθόσαυρος φτάνει περίπου τα τρία μέτρα μήκος. Ανάμεσά τους ανακαλύφθηκε και ένας αμμωνίτης, που χρησιμοποιούσε μελάνι για να διαφεύγει, όπως ορισμένα σύγχρονα μαλάκια.

Στη πραγματικότητα η Τηθύς είναι ένας ισημερινός ωκεανός, που ακολουθεί τη σημερινή ορεινή αλυσίδα Άλπεις-Ιμαλάια και σχηματίστηκε κατά την περίοδο της Μεσοζωικής Εποχής, περίπου 245 εκατομμύρια χρόνια πριν. Οι ηπειρωτικές συγκρούσεις που εξαφάνισαν την Τηθύ, δημιούργησαν τις υψηλές οροσειρές που γνωρίζουμε σήμερα ως Άλπεις και Ιμαλάια. To όνομα της συζύγου και αδελφής του Ωκεανού το πήρε το 1893 από τον αυστριακό γεωλόγο Έντουαρντ Σουές, αν και η ανακάλυψη των στοιχείων που οδήγησαν σε τούτη την επιστημονική υπόθεση ανήκει στο γερμανό γεωλόγο Μέλχιορ Νόιμάγιερ και στηρίζεται στο γεγονός της κατανομής μεγάλων εναποθέσεων ιζηματογενών βράχων που ξεκινούν από τις Άλπεις, περνούν στα Καρπάθια όρη, κατόπιν στην Τουρκία και το Ιράν, ως τα Ιμαλάια και την Μπούρμα.
[img]http://[URL unfurl="true"]www.e-telescope.gr/images/support/04/040922/paggaia03.jpg[/img[/URL]]
Η Μετατόπιση των Ηπείρων

Ως μετατόπιση των Ηπείρων θα μπορούσαμε να καθορίσουμε τις μεγάλης κλίμακας οριζόντιες κινήσεις των ηπείρων μέσα στο γεωλογικό χρόνο. Τούτη η ιδέα μιας μεγάλης μετατόπισης έχει μακρά ιστορία. Παρατηρώντας το γεγονός ότι το σχήμα της ακτογραμμής της ανατολικής Ν. Αμερικής ταίριαζε στο σχήμα της ακτογραμμής της Δ. Αφρικής, ο γερμανός φυσιολόγος Αλεξάντερ φον Χούμπολτ διαμόρφωσε το 1800 τη θεωρία ότι οι ακτές που περιβάλλουν τον Ατλαντικό Ωκεανό ήταν κάποτε ενωμένες. Πενήντα χρόνια αργότερα ένας γάλλος επιστήμονας, ο Αντόνιο Σνάιντερ-Πελεγκρίνι, υπέθεσε πως η παρουσία ταυτόσημων απολιθωμάτων φυτών στις ευρωπαϊκές και αμερικανικές εναποθέσεις άνθρακα μπορεί να εξηγηθεί μόνο αν οι δύο ήπειροι ήταν αρχικά ενωμένες. Στην ίδια τροχιά κινούμενος, ο Φρανκ Β. Τέιλορ από τις Η.Π.Α. εξήγησε το σχηματισμό ορισμένων οροσειρών με τη θεωρία της σύγκρουσης των ηπείρων.

Η πρώτη αληθινά λεπτομερειακή και συνεκτική θεωρία για τη μετατόπιση των ηπείρων προτάθηκε το 1912 από τον Άλφρενr Βέγκνερ, το γερμανό γεωλόγο. To 1937 ο Αλεξάντρ Λ. Ντι Τουά, ένας νοτιοαφρικανός γεωλόγος, τροποποίησε την υπόθεση του Βέγκνερ προτείνοντας δύο αρχέγονες ηπείρους, τη Λαυρασία στο Βορρά και την Γκοντουαναλάνδη στο νότο. Ωστόσο, το ενδιαφέρον για τη θεωρία της μετατόπισης των ηπείρων αναζωπυρώθηκε, καθώς αυξήθηκε η γνώση μας για το μαγνητικό πεδίο της Γης, χάρη στις μελέτες των γεωφυσικών Στάνλεϊ κ. Ράνκορν, Π.Μ.Σ. Μπλάκετ κ.α. Σιδηρομαγνητικά μεταλλεύματα όπως ο μαγνητίτης, αποκτούν μόνιμο μαγνητισμό, όταν κρυσταλλοποιούνται ως στοιχεία πυριγενών λίθων. Η διεύθυνση του μαγνητικού τους πεδίου είναι ίδια με εκείνη του μαγνητικού πεδίου της Γης κατά τη στιγμή της κρυσταλλοποίησής τους. Σωματίδια μαγνητικών υλικών που απελευθερώνονται με διάφορους φυσικούς τρόπους από τους πυριγενείς λίθους αναδιατάσσονται σύμφωνα με τη διεύθυνση του μαγνητικού πεδίου της Γης και ενσωματώνονται σε διάφορα ιζηματογενή στρώματα. Οι μελέτες της παραμένουσας μαγνήτισης σε διαφορετικά στρώματα έδειξε πως μαγνητικοί πόλοι όιαφορετικών εποχών σε όλα τα σημεία του κόσμου έχουν αλλάξει με τo πέρασμα του χρόνου. Οι αποκλίσεις των πόλων είναι διαφορετικές για κάθε ήπειρο, αλλά οι τιμές τους εξηγούνται μόνο στις βάση της υπόθεσης ότι οι ήπειροι ήταν κάποτε ενωμένες. Οι αποκλίσεις για την Ευρώπη και τη Βόρεια Αμερική, για παράδειγμα, δείχνουν πως η τελευταία μετακινήθηκε περίπου 30° Δυτικά σε σχέση με την Ευρώπη από την Τριάσια Περίοδο, δηλαδή από τη θέση που είχε πριν από 245 εκατομμύρια χρόνια.

Η αυξημένη γνώση μας για το σχηματισμό του ωκεάνειου πυθμένα και η επακόλουθη διατύπωση των Θεωριών της εξάπλωσης του Θαλάσσιου πυθμένα και των τεκτονικών πλακών, ισχυροποίησε ακόμη περισσότερο τη θεωρία της μετατόπισης των ηπείρων. Στην αρχή της δεκαετίας του '60 ο αμερικανός γεωφυσικός Χάρι Χ. Χες πρότεινε την υπόθεση πως διαρκώς δημιουργείται νέος ωκεάνειος φλοιός, εξαιτίας της διαρκούς ηφαιστειακής δραστηριότητας στις μεσωκεάνειες οροσειρές. Αυτές τις ωκεάνειες οροσειρές φανταστείτε τις ως υποβρύχια βουνά που ακολουθούν μια ελικοειδή πορεία περίπου 60.000 χλμ. κατά μήκος του πυθμένα. Λειωμένο υλικό από το μανδύα της Γης έρχεται στην επιφάνεια, ψύχεται και κατόπιν σπρώχνεται από νέες εκρήξεις. Έτσι, ο πυθμένας του ωκεανού σπρώνεται σε αντίθετες κατευθύνσεις. Στα τέλη του '60 αρκετοί αμερικανοί ερευνητές, ανάμεσά τους οι Τζακ Ε. Όλιβερ και Μπράιαν Λ. Άιζακς, σύνδεσαν τη ιδέα της εξάπλωσης του πυθμένα των ωκεανών με εκείνη της μετατόπισης των ηπείρων και διαμόρφωσαν τη θεωρία των τεκτονικών πλακών.

Η Θεωρία των Τεκτονικών Πλακών

Σύμφωνα με τούτη τη θεωρία η λιθόσφαιρα, (το εξωτερικό τμήμα της στερεάς Γης), χωρίζεται σε μικρό αριθμό πλακών που επιπλέουν και ταξιδεύουν ανεξάρτητα πάνω στο μανδύα της Γης. To μεγαλύτερο μέρος της σεισμικής δραστηριότητας της Γης συμβαίνει σrα όρια αυτών των πλακών. Τώρα, η επιφάνεια της Γης συντίθεται από δώδεκα περίπου μεγάλες πλάκες και αρκετές μικρότερες. Μέσα στα όρια κάθε πλάκας οι βράχοι του γήινου φλοιού κινούνται ως ενιαίο άκαμπτο σώμα με μικρή κάμψη και λίγες ηφαιστειακές ή σεισμικές εκδηλώσεις. Tα όρια των πλακών καθορίζονται από στενές ζώνες, πάνω στις οποίες εκδηλώνεται τo 80% της ηφαιστειακής και σεισμικής δραστηριότητας.

Αν και η πλευρική έκταση των τεκτονικών πλακών σήμερα είναι καλά καθορισμένη, αυτό που θεωρείται αβέβαιο είναι το πάχος τους. Ωστόσο, σύμφωνα με υπολογισμούς που έχουν γίνει, η πλάκα σπάνια υπερβαίνει τα 145 χλμ. βάθους. Κάθε πλάκα συντίθεται από ένα συμπαγή μανδύα βράχων και κρυστάλλων. Η ζώνη των κρυστάλλων και των βράχων ονομάζεται λιθόσφαιρα, για να διακρίνεται από τη βαθύτερη ασθενόσφαιρα, στην οποία οι βράχοι βρίσκονται σε μεγαλύτερη θερμοκρασία κι έτσι υφίστανται πλαστική παραμόρφωση, όταν υπόκεινται σε τεκτονικές πιέσεις. Οι κινήσεις του μανδύα προκύπτουν από την ανάγκη να μεταφερθεί στην επιφάνεια της Γης η θερμοκρασία που παράγεται εξαιτίας της ραδιενεργού εξασθένισης. Για αυτό άλλωστε τα πρότυπα μεταγωγής της ενέργειας ποικίλουν ανάλογα με το χρόνο. Αυτό φαίνεται ενίοτε από τις αλλαγές στα όρια των πλακών. Για παράδειγμα, η εξασθένιση που σχημάτισε τις δυτικές Κορδιλιέρες της Βόρειας Αμερικής, σταμάτησε πριν από 10 εκατομμύρια χρόνια περίπου, αν και κάποια δραστηριότητα συνεχίζει να ενεργοποιεί ηφαίστεια και σεισμούς, στο όρος της Αγίας Ελένης, στην Ουάσινγκτον και την Αλάσκα.

Η Συνειδητοποίηση

Μέσα από όλα αυτά, βέβαια, το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να συνειδητοποιήσουμε πως η Γη είναι ένας ζωντανός οργανισμός που διαρκώς ανανεώνεται. Αν μπορούσε κανείς να κινηματογραφήσει όλες αυτές τις μετακινήσεις των ηπείρων και να τις προβάλλει κατόπιν με εξαιρετικά γοργή ταχύτητα, σίγουρα το μάτι του σύγχρονου θεατή θα κατανοούσε πως έχει να κάνει με μια στοιχειώδη οντότητα που κάθε άλλο παρά ακίνητη και παγιωμένη είναι. Ακίνητη και παγιωμένη την αντιλαμβάνεται το μικρό μας μάτι, που δεν μπορεί να συλλάβει την εικόνα αυτού του πλανήτη σφαιρικά και να τον αγκαλιάσει συνειδησιακά.

Ωστόσο, ο άνθρωπος είναι ένα νέο είδος πάνω στο πρόσωπο της Γης. Ένα νέο είδος διαφορετικό από To άλλα, εφοδιασμένο είτε με τη δημιουργική είτε με την καταστροφική ικανότητα. Οι γνώσεις του αυξάνονται τόσο, ώστε να παρεμβαίνει στις λειτουργίες αυτής της σφαίρας που φιλοξενεί το είδος του. Προσπαθεί να τη δαμάσει σύμφωνα με τη βούλησή του. Πιθανώς μπορεί να ελέγξει διάφορα ακραία φαινόμενα ξεχωριστά. Όμως, σίγουρα δεν μπορεί να τα ελέγξει τη συνδυασμένη δράση τους. Καλό είναι, λοιπόν, αν επιθυμεί να φιλοξενείται για αρκετό χρόνο πάνω στον πλανήτη και να ολοκληρώσει τον εξελικτικό του κύκλο, να μάθει να συνεργάζεται με τον πλανήτη και να μην του προκαλεί φαγούρα. Διαφορετικά, αν η Γη κάποια στιγμή νιώσει ένα τσίμπημα και αποφασίσει να ξυστεί, τότε ο άνθρωπος θα αποχαιρετήσει ως είδος τον πλανήτη. Θα ήθελα να πιστεύω πως αυτό είναι κάτι που δεν το θέλουμε, όσο εγωιστές και κοντόφθαλμοι και αν είμαστε.

Η Γη σίγουρα δεν έχει κλείσει τον εξελικτικό της κύκλο και με βάση τις επιστημονικές μαρτυρίες φαίνεται πως αναδιατάξεις συμβαίνουν στο φλοιό της. Σε ποια έκταση θα γίνουν ορατές και αισθητές αυτές οι ανακατατάξεις δεν το γνωρίζουμε ακόμη με σαφήνεια, αλλά σίγουρα ως ανθρωπότητα έχουμε βάλει και εμείς το χέρι μας στην επιτάχυνση κάποιων διαδικασιών που θα αλλάξουν σημαντικά τουλάχιστον το κλίμα μέσα στον επόμενο αιώνα. Θα μπορούσαμε να αφήσουμε τη φύση να λειτουργήσει από μόνη της. Εκείνη γνωρίζει τις ιδιαίτερες ανάγκες του πλανήτη ως συλλογική οντότητα, μέσα στην οποία περιλαμβάνεται και ο άνθρωπος. Και να θυμόμαστε πως ο άνθρωπος δεν είναι ακόμα τόσο σοφός, όσο και η Φύση.

 

Ο ΦΑΡΟΣ ΤΗΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑΣ (275 π.Χ.)
http://[URL unfurl="true"]www.tech-culture.com/images/TechCulture/Document/167/Document_167_Card.jpg[/img[/URL]]
Εκπληκτικό κατόρθωμα παραμένει στο πέρασμα του χρόνου, η ανοικοδόμηση του περίφημου πυροφόρου πύργου της Αλεξάνδρειας (που έμεινε γνωστός ως Φάρος της Αλεξάνδρειας) ,τόσο κατασκευαστικά όσο και τεχνολογικά.

Δίκαια κατατάχτηκε ανάμεσα στα επτά θαύματα. Κτίστηκε από τον διάσημο αρχιτέκτονα Σώστρατο τον Κνίδιο και η κατασκευή του διάρκησε 12 χρόνια.

Την ονομασία Φάρος την πήρε από την ομώνυμη νησίδα Φάρος που βρισκόταν στην είσοδο του λιμανιού της πόλης. Το συνολικό του ύψος έφτανε τα 140 μ.και ήταν χτισμένος σε τέσσερα επίπεδα.

Το πρώτο ήταν το ψηλότερο από όλα, ήταν τετράγωνο, διάτρητο από παράθυρα και γύρω-γύρω υπήρχε πλήθος δωματίων όπου στεγάζονταν οι μηχανικοί και οι φύλακες.

Στο κέντρο του υπήρχε υδραυλικός μηχανισμός με την βοήθεια του οποίου ανέβαζαν τα διάφορα εφόδια και καύσιμα του πυργίσκου.

Το δεύτερο τμήμα , πάνω στο πρώτο ήταν οκταγωνικό, γεμάτο με ελικοειδής σκάλες και το τρίτο πάνω στο δεύτερο, ήταν κυκλικό, στολισμένο με κίονες.

Στο τελευταίο τμήμα στη κορυφή υπήρχε ο μηχανισμός που αντανακλούσε το φως. Εκεί υπήρχε τόσο η φωτιά όσο και ευαίσθητα όργανα που την αντανακλούσαν πολλά χιλιόμετρα μακριά (300 στάδια).

Πολλές αναφορές μιλάνε για έναν παράξενο καθρέπτη από γυαλί ή διαφανή επεξεργασμένη πέτρα που μέσω αυτού μπορούσαν να βλέπουν πλοία στην θάλασσα, που δεν ήταν ορατά με γυμνό μάτι (κάτι σαν τηλεσκόπιο;).

 

Ο αρχαιότερος πυρήνας πάγου

Η ιαπωνική αποστολή στην Ανταρκτική εξετάζει τον αρχαιότερο πυρήνα πάγου που έχει έρθει ποτέ στην επιφάνεια, ο οποίος προήλθε από γεώτρηση σε βάθος 3.046 μέτρων και χρονολογείται στο ένα εκατομμύριο χρόνια. Στην ίδια περιοχή της ηπείρου, η ευρωπαϊκή αποστολή έφτασε στον πυθμένα ενός παγετώνα και ανέσυρε πάγο 900.000 ετών.

Στην ιαπωνική βάση στο Θόλο Φούτζι, στη βόρεια πλευρά της Ανταρκτικής στην περιοχή Ντρόνινγκ Μοντ, το τελευταίο δείγμα πάγου διατηρείται σε ειδικές εγκαταστάσεις και αναμένεται να μεταφερθεί την άνοιξη στην Ιαπωνία, όπου θα υποβληθεί σε ακριβέστερη χρονολόγηση και αναλύσεις.

Οι ερευνητές περιμένουν να βρουν στον αρχαίο πάγο σημαντικά στοιχεία για παλαιότερες κλιματικές μεταβολές. Ο παγιδευμένος πάγος περιέχει αέρα που παγιδεύτηκε σε φυσαλίδες καθώς το χιόνι συσσωρευόταν πριν από ένα εκατ. χρόνια.

 

Προϊστορικό ποντίκι ανακαλύφθηκε στην Κύπρο

Ένα νέο είδος θηλαστικού –ένα ποντίκι με ασυνήθιστα μεγάλα αυτιά και μάτια- ανακαλύφθηκε στην Κύπρο. Είναι το πρώτο είδος θηλαστικού που εντοπίζεται στην Ευρώπη, εδώ και έναν αιώνα.

Τα γενετικά τεστ έδειξαν ότι το γκρι ποντίκι ανήκει όντως σε νέο είδος, το οποίο ονομάστηκε Mus Cypriacus (κυπριακό ποντίκι), ανατρέποντας την ευρέως εδραιωμένη πεποίθηση ότι έχουν προσδιοριστεί όλα τα είδη θηλαστικών στον ευρωπαϊκό χώρο.

Το πλάσμα έχει μεγαλύτερο κεφάλι, μεγαλύτερα αυτιά, μεγαλύτερα μάτια και «προϊστορικότερα» δόντια από κάθε άλλο γνωστό είδος ποντικιού. Ανακαλύφθηκε κατά τύχη από τον αρχαιολόγο Thomas Cucchi από το Πανεπιστήμιο του Durham.

 

Αριανές Πραγματικότητες!
http://[URL unfurl="true"]www.tech-culture.com/images/TechCulture/Document/13/Document_13_Card.jpg[/img[/URL]]
Ο πλανήτης Άρης είναι ο τέταρτος πλανήτης από τον Ήλιο και ο έβδομος σε μέγεθος.

• Τροχιά: 227.940.000 km (1,52 AU) από τον Ήλιο
• Διάμετρος: 6.794 km
• Μάζα: 6.4219x1023 kg

Πώς θα ήταν άραγε η ζωή στον πλανήτη Άρη; Πιο κάτω απαντούμε μερικές λογικές «γήινες» ερωτήσεις!

1. Πόσο θα ζύγιζε ένας γήινος 75 κιλών στον ‘Αρη;
Η βαρύτητα στον Άρη είναι 38 τοις εκατό της αντίστοιχης στην επιφάνεια της Γης. Έτσι ένα πρόσωπο 75 κιλών στη Γη, θα ζύγιζε 28,5 κιλά στον Άρη! Με λίγα λόγια οι ζυγαριές στον Άρη είναι πολύ φιλικές..!
2. Πόσο διαρκεί ένα Αριανό έτος;
Είναι ακριβώς ένα έτος, εάν είστε από τον Άρη. Για ένα γήινο όμως είναι σχεδόν διπλάσιο. Η περιφορά του Άρη γύρω από τον Ήλιο διαρκεί 687 γήινες μέρες, ενώ της Γης διαρκεί 365. Λαμβάνοντας υπόψη το διαφορετικό περιστροφικό χρόνο του Άρη (βλ. πιο κάτω) τα ημερολόγια στον Άρη θα ήταν περίπου 670 ημερών. Πάντως είναι μυστήριο πώς οι Αριανοί έχουν μοιράσει τους μήνες αν λάβουμε υπόψη τον Φόβο και τον Δείμο, τα 2 φεγγάρια του Άρη! Πάντως αν πέσι κανένα τέτοιο ημερολόγιο στα χέρια σας ενημερώστε…
3. Πόσο διαρκεί μια Αριανή ημέρα;
Ένας Αριανός μπορεί να κοιμηθεί (ή να εργαστεί) επιπλέον ένα ημίωρο κάθε ημέρα σε σχέση με ένα γήινο. Οι ημέρες του Άρη είναι διάρκειας 24 ωρών και 37 λεπτών, έναντι 23 ωρών και 56 λεπτών στη Γη. Μια ημέρα σε οποιοδήποτε πλανήτη στο ηλιακό σύστημά μας καθορίζεται από το χρόνο που παίρνει στον πλανήτη να κάνει μια πλήρη περιστροφή γύρω από τον άξονά του, κάνοντας με τον τρόπο αυτό τον Ήλιο να εμφανίζεται να ανατέλλει το πρωί και να δύει το απόγευμα..

 

Κατοικείται ο Άρης;

Όπως αναφερόταν στην σελίδα 237 της εγκυκλοπαιδικής επιθεώρησης Ο ΗΛΙΟΣ, ο Άρης στις 27/7/1939 απείχε μόνο 36,030,000 μίλια από την Γη. Όλα τα αστεροσκοπεία του πλανήτη μας ήταν στραμμένα προς αυτόν για να λύσουν το μυστήριο κατά πόσο υπάρχει νερό (άρα ζωή) στον πλανήτη. Όλοι έψαχναν για κάποιες διώρυγες που μετέφερναν το νερό από το λιώσιμο των πάγων την Άνοιξη που όπως πίστευαν ήταν στους πόλους. Μίλησαν μάλιστα και για ύδρευση από τα πολικά ύδατα κάλυψη περιοχών από φυτείες. Σήμερα 65 χρόνια μετά και το μυστήριο παραμένει…

 

Tο πρόσωπο στον Άρη
http://[URL unfurl="true"]www.tech-culture.com/images/TechCulture/Document/241/Document_241_Card.jpg[/img[/URL]]
Η ιστορία του προσώπου στον Άρη ξεκινά το 1976, όταν το Viking 1 της NASA προχώρησε σε μια σειρά φωτογραφήσεων στην επιφάνεια του κόκκινου πλανήτη με στόχο την επιλογή του σημείου προσεδάφισης για το αδερφό του σκάφος, το Viking 2 που επρόκειτο να ακολουθήσει. Μια από τις φωτογραφίες αυτές απεικόνιζε ένα περίεργο σχηματισμό που έμοιαζε πολύ με ανθρώπινο πρόσωπο.

Η φωτογραφία αυτή δόθηκε στη δημοσιότητα από τη NASA με την περιγραφή: «σχηματισμός βράχων ο οποίος μοιάζει με ανθρώπινο πρόσωπο εξαιτίας των φωτοσκιάσεων». Γι αρκετά χρόνια δεν είχε δοθεί ιδιαίτερη σημασία στη φωτογραφία. Οι πρώτες συζητήσεις άρχισαν στα μέσα της δεκαετίας του 80 και εντάθηκαν σε αυτή του 90. Μια θεωρία είχε ήδη σχηματιστεί: το πρόσωπο ήταν το κατασκεύασμα ενός εξωγήινου πολιτισμού που προσπαθούσε να μεταδώσει κάποιο μήνυμα. Επίσης μια σειρά μικρότερα υψώματα που εμφανίζονται επίσης στη φωτογραφία θεωρήθηκαν πυραμιδοειδείς κατασκευές και σύντομα άρχισε να γίνεται συζήτηση για τα ερείπια μιας ολόκληρης πόλης. Σύμφωνα με τις θεωρίες αυτές η NASA είχε γνώση του ότι επρόκειτο για τεχνητές κατασκευές, πιθανώς δε και άλλες αποδείξεις, και προσπαθούσε να συγκαλύψει το γεγονός.

 

Μήπως η Γη περνά από φάσεις, όπως το Φεγγάρι;

Από τον πλανήτη Άρη, η Γη θα φαινόταν να περνά από ευδιάκριτες φάσεις (ακριβώς όπως βλέπουμε το Φεγγάρι αλλά και την Αφροδίτη να αλλάξει τις φάσεις).

Η Γη είναι μέσα στην τροχιά του Άρη, και καθώς οι δύο πλανήτες ταξιδεύουν γύρω από τον ήλιο, το φως του ήλιου θα χτυπούσε τον πλανήτη μας από διαφορετικές γωνίες κατά τη διάρκεια του έτους. Έτσι ένας «αρειανός» θα έβλεπε την Γη σε διάφορες φάσεις ανάλογα με το που την χτυπά το φως του Ήλιου, όπως ακριβώς εμείς βλέπουμε το Φεγγάρι σε διάφορες φάσεις όπως πανσέληνος, ημισέληνο και πρώτο ή τελευταίο τέταρτο.

Οι γήινες φάσεις μπορούν να φανούν στις πρόσφατες φωτογραφίες που λαμβάνονται από τον Mars Global Surveyor και τον European Mars Express.

 

Το κρυφτό των γήινων κρατήρων
http://[URL unfurl="true"]www.tech-culture.com/images/TechCulture/Document/32/Document_32_Card.jpg[/img[/URL]]
Αναρωτηθήκατε ποτέ γιατί ενώ το Φεγγάρι είναι γεμάτο από κρατήρες, εδώ στη Γη δεν υπάρχουν σχεδόν καθόλου κρατήρες;

Η Γη από άποψη γεωλογίας και καιρού είναι πιο ενεργή από το Φεγγάρι. Ένα μεγάλο μέρος της γεωλογικής ιστορίας του πλανήτη μας είναι εδώ και πολύ καιρό «αναδιπλωμένο» πίσω στο εσωτερικό της Γης. Ακόμη και πιο πρόσφατα γεγονότα εμφανή στην επιφάνεια, όπως κρατήρες που μπορεί να είναι ηλικίας εκατομμυρίων χρόνων, μπορεί να μην είναι ευδιάκριτοι λόγω βλάστησης, διάβρωσης από τον αέρα και τη βροχή, και τροποποίησης από σεισμούς και καθιζήσεις εδάφους.

Το Φεγγάρι, αντιθέτως, είναι γεωλογικά ήρεμο και δεν έχει σχεδόν καθόλου καιρικές συνθήκες. Οι κρατήρες του λένε μια ιστορία καταστροφικών συγκρούσεων ηλικίας δισεκατομμυρίων χρόνων.

 

Από τη Γη στη Σελήνη

Πάτησε στην πραγματικότητα ο άνθρωπος στην επιφάνεια της Σελήνης ή οι αποστολές του προγράμματος Apollo ήταν στην πραγματικότητα μια καλοστημένη μεγαλειώδης απάτη; Η ερώτηση μάλλον ακούγεται αφελής, όμως υπάρχει ένας αρκετά μεγάλος αριθμός ανθρώπων, ειδικών και μη, που υποστηρίζουν αυτή την εκδοχή.
ΙΣΤΟΡΙΚΟ
Το Φεβρουάριο του 2001 προβλήθηκε στο Αμερικανικό κανάλι FOX TV, μια εκπομπή-ρεπορτάζ με τίτλο «Θεωρία Συνομωσίας: Πατήσαμε στη Σελήνη;» (Conspiracy Theory: Did we Land on the Moon?). Η κεντρική ιδέα της εκπομπής ήταν ότι στην πραγματικότητα δεν υπήρξε ποτέ προσσελήνωση, ούτε καν προσέγγιση επανδρωμένων αποστολών στη Σελήνη, και ότι όλες οι επισκέψεις του προγράμματος Apollo στη Σελήνη ήταν κατασκευασμένες-κινηματογραφημένες σε επίγειες μυστικές εγκαταστάσεις.

Δεν ήταν η πρώτη φορά που διατυπωνόταν αυτή η θεωρία. Ήδη από τη δεκαετία του 60 υπήρχαν αρκετοί ερευνητές και συγγραφείς και λίγοι επιστήμονες που υποστήριζαν ότι, για μια σειρά από λόγους, το ταξίδι στη Σελήνη ήταν αδύνατο. Μετά τις προσσεληνώσεις του προγράμματος Apollo η άποψη αυτή μετασχηματίσθηκε στη θεωρία ότι κάτι ύποπτο υπήρχε στις επισκέψεις στη Σελήνη και προβλήθηκε η πιθανότητα οι επισκέψεις αυτές να ήταν σκηνοθετημένες σε επίγειες εγκαταστάσεις. Ο πιο γνωστός από τους υπέρμαχους αυτής της θεωρίας είναι ο Bill Kaysing ο οποίος από το 1956 έως το 1963 εργαζόταν σε έναν από τους προμηθευτές της NASA και συγκεκριμένα την εταιρεία Rocketdyne που είχε αναλάβει τμήμα της εξέλιξης του κινητήρα των αποστολών Apollo.

 

Στόουνχεντζ (Stonehenge)
http://[URL unfurl="true"]www.tech-culture.com/images/TechCulture/Document/210/Document_210_Card.jpg[/img[/URL]]
Το Stonehenge, στην πεδιάδα του Salisbury στη Νότια Αγγλία, είναι ένα μεγαλιθικό μνημείο που αποτελείται από τριάντα κατακόρυφους λίθους (καθένας πάνω από 3 μέτρα ύψος και με βάρος 26 τόνων) σε κυκλική διάταξη και περίπου 30 λίθους βάρους 6 τόνων, τοποθετημένους οριζόντια πάνω στους κατακόρυφους. Υπάρχει επίσης ένας εσωτερικός κύκλος κατασκευασμένος με την ίδια λογική.

Το Stonehenge χτίσθηκε αρκετά χιλιόμετρα από το λατομείο από το οποίο προέρχονται οι λίθοι. Χρησιμοποιήθηκαν μόνο πέτρινα εργαλεία, ενώ κατά τα φαινόμενα δε χρησιμοποιήθηκαν ζώα για τη μεταφορά των λίθων. Πρόκειται για ένα άθλο της μηχανικής και πολλές ιστορίες ονομάζουν το μάγο Merlin ώς τον αρχιτέκτονα του μνημείου. Αυτό οφείλεται εν πολλοίς σε κάποιον Gerald of Wales (Giraldus Cambrensis), ιστορικό του 12ου αιώνα, ο οποίος έγραψε ένα βιβλίο με τίτλο «Η Ιστορία και η Τοπογραφία της Ιρλανδίας.